லதாமகன்
ஒரு இரவின் சுடுகாட்டில்
வெட்டியானாய் அமர்ந்திருக்கிறேன்
என்னைச் சிதறிக் கிடக்கும்
நினைவின் பிணவீச்சம் அடைக்கும்
நாசி உறிஞ்சப்படும் சப்தம்
அடுத்த வீட்டுக்காரனுக்குக்
கேட்டு விடாமல்
பார்த்துக் கொள்கிறேன்
எனைச் சுற்றியும்
வெறியுடன் வெறித்திருக்கும்
கவிதையேனும் கனவுகள்
நினைவின் பிணங்களை
தின்று செரிக்க
மூளையின் மூலையில்
பத்திரமாய் மீண்டும்
எழுந்துவிடாமல் புதைத்துவிடும்
எதுவுமின்றி எரித்துவிடும்
என் தொழில் திறமையில்
விடிகிறது மீண்டும்
நினைவின் பிணங்கள் விழும் காலை
parama4u@gmail.com –
- அறிவியல் புத்தகங்கள் அடிப்படையில் அல் குர்ஆனுக்கு தஃப்ஸீர் எழுதுவது சரியானதா?
- மாய ருசி
- பிணங்கள் விழும் காலை
- ஜனா கே – கவிதைகள்
- அரிதார அரசியல் – பி.ஏ.ஷேக் தாவூத் பற்றி..
- “அநங்கம்” மலேசிய இலக்கியத்தின் மாற்று அடையாளம்
- மறுபடியும் பட்டு அல்லது காஞ்சீவரம்
- “தவம் செய்த தவம்” – கவிதை நூல் பற்றிய சில எண்ணங்கள்:-
- காஞ்சியில் அண்ணாவின் இல்லத்தில்
- சாகித்திய அகாதமியின் : Writers in Residence
- இரவில் நான் உன்னிடம் வரபோவதில்லை
- பெண் கவிதைகள் மூன்று
- சமாட் சைட் மலாய் கவிதைகள்
- பலிபீடம்
- மொழி வளர்ப்பவர்கள்
- ப.மதியழகன் கவிதைகள்
- அம்மையும் அடுத்த ப்ளாட் குழந்தைகளும்
- வாழும் பூக்கள்
- தொலைந்த கிராமம்
- வார்த்தை செப்டம்பர் 2009 இதழில்…
- தலைவன் இருக்கிறார்
- எட்டிப் பார்க்கும் கடவுளும் விமர்சனங்களும் எதிர்வினைகளும்
- ‘யோகம் தரும் யோகா
- ஜாதிக்காய் கிராமத்தின் அழிவு
- ஏழைகளின் சிரிப்பில்
- இந்தியக் கணினியுகமும், மனித சக்தி வளர்ச்சியும்
- விஸ்வரூபம் – அத்தியாயம் ஐம்பத்திமூன்று
- மனிதர்கள் எந்திரர்களின் உணர்வுகளை புரிந்து நடக்கவேண்டும்
- விரல் வித்தை
- அடையாளம்
