திண்ணை

சாமிசுரேஸ்

சுயநலத்தின் எச்சில் எங்கு விழுகிறது

வாழ்வாதார அலைகளின் வளைவுகளில் மேல்
நேர்கோட்டுப் பயணமாய் காலம் மோதுகிறது

காலங்களில் போர்த்திய போர்வையை விலக்கி
நஞ்சுண்ட நாதனாய் முகங்களை மூடுவர் சிலர்

வார்த்தைகளில் மட்டுமே மழை

தனித்து விடப்பட்டு துகிலுரிந்த விழிகளொடு
இருப்பில் சிதறினேன்
மொழி அகத்தினுள் மறைந்துருளுகின்ற
இரகசியங்களைத் தேடிப் பரபரத்த கைகளில்
இசை நாறுகிறது

நாற்பறமும் நவீனக் காடுகளின் சிரிப்பொடு
இருளும் விடியலுமான இசைவுகளை
வழித்தெடுத்துப் புதைத்தேன்

கலியுகமாம் இது

ஒவ்வொரு துளிகளாய் உதிர்ந்துகொண்டிருக்கும்
சமுத்திரக்கடல் மீது
நேரிடையாய் விழுந்துகிடக்கிறது
ஓர் மானிடம்

போலிகட்கும் சிலுவைகட்கும் மாலையிட்டு
சிரிக்கிறது சுற்றத்தின் தொகுப்ப

பூமியின் ஆழ்மனமெங்கும்
மௌனவிதை பரவிக்கிடக்க
விருட்சமாய் வளர்கிறது வலி

என் ஆத்மாவை ஒரு வெள்ளைத்தாளில்
நிரப்புவதன் மூலம்
ஓh பன்னகையை அறையமுடிகிறது

சும்மாயிரு நானும் மனிதன் தான்

எம் தொன்மங்களின் ஏணிகளைத் தேடியபடி
ஞானமற்ற வாழ்வு
காகிதக்கோப்புகளில் அமிழ்ந்து ரணமாகிறது

இது முற்றுப்பெறாக் கவிதை
இங்கு யார் பூசினும் வேலிகள் மேயாது

sasa59@bluewin.ch