திண்ணை

இரா.முருகன்

---

1916 ஜனவரி 16 ராட்சச வருஷம் தை 3 ஞாயிற்றுக்கிழமை

வைத்தாஸே, இங்கே இப்போ விடிகாலை ஆறு மணிதான் ஆறது. சீக்கிரமே முழிப்ப்புத் தட்டிடுத்து. இன்னிக்கு ஒரு வேலையா வெளியிலே போக வேண்டி இருக்கு. சொன்னேனே, இந்த ஜேம்ஸானவன் என்ன மாதிரியான விநியோகம் பண்றான், இதோட அபிவிருத்தி எப்படி இருக்கும், கைக்காசு போனா உடுதுணியாவது மிஞ்சுமா, சர்க்கார் உத்யோகஸ்தன், போலீஸ் இப்படி எவனெவன் பிருஷ்டத்தைத் தாங்கி விருத்தியாகணும் எல்லாம் கொஞ்சம் போலவாவது தெரிஞ்சுக்கணுமே. அவனோடு பல்லி மாதிரி ஒட்டிண்டு ஒருநாள் முழுக்க இருந்து கவனிச்சா எல்லாம் கிரமமா மனசில் பதியும்னு நப்பாசை. எட்டு மணிக்கு அவன் வந்ததும் கிளம்ப வேண்டியதுதான்.

இன்னிக்கும் தொழிலுக்குப் போகலை. ரஜா. ஞாயிற்றுக்கிழமை உழைக்கிறது தப்பு என்று எந்த வேதத்திலேயோ சொல்லியிருக்காம். இங்கே தொண்டமான் முதல்கொண்டு தோட்டி வரைக்கும் சனிக்கிழமை ராத்திரியே முழுக்க சுதியேத்திக் கொண்டு உருண்டு பிரண்டு ஸ்திரி சுகம் அனுபவிச்சபடி ராப்பொழுதைக் கழித்துவிட்டு ஞாயித்துக்கிழமை முழுக்க முழுக்க சிரம பரிஹாரம் பண்ணிக் கொள்வது வழக்கம். அதே ரீதியிலே, இன்னிக்கு தொழில் செய்யாம நானும் விஸ்ராந்தியா இருக்கப் போறேன்.

எனக்கேது தொழில்னு பார்க்கறியா? பிச்சை எடுத்தால் என்ன அதுவும் ஒரு வேலை தானே. யாரையாவது அடித்துப் பிடித்து அடிமடியில் கைபோட்டு மூத்ரம் நனைஞ்சு நாறும் காசைப் பறிச்சாலோ, நாலு பவுன் ஒட்டியாணத்தையோ தங்கச் சங்கிலியையோ ஸ்தூலமான ஸ்திரி உடம்பில் இருந்து வியர்வைக் கசகசப்போடு உருவி எடுத்துண்டு ஓடினாலோ அதெல்லாம் தான் திருட்டு. வாங்கோ துரைகளே, ஒரு பென்னி, ரெண்டு பென்னி தர்மம் பண்ணி புண்ணியம் தேடிக்க வாங்கோடீன்னு துரைசானித் தேவிடிச்சிகளே கூவி அழைக்கறதுலே கபடம் ஏது உண்டு சொல்லு?

இந்தப் பிரதேசத்திலே சனிக்கிழமை ராத்திரி இவன்கள் கொட்டமடிப்பான்கள் பார், அதைக் காண ஆயிரம் கோடிக் கண் வேணும். சாராயம் விற்கிற கடைகளில் எல்லாம் சட்டமாக முக்காலி போட்டு ஆரோகணித்து உட்கார்ந்து குப்பி குப்பியாக மாந்தித் தள்ளிக் கொண்டிருப்பார்கள். பெண்பிள்ளைகளும் அத்தனைக்கு லஜ்ஜையில்லாமல் கூடச் சேர்ந்து குடிக்கிறதும் மெல்லப் புகுந்து கொண்டிருக்கு. அவாளும் மனுஷ ஜன்மம் தானே. சந்தோஷமாக இருக்கப்படாதா?

நேற்றைக்கு ராத்திரி பனி கவிந்தபடிக்கு இருட்டு இறங்கினது. நான் கரி அடுப்பில் வாட்டின நாலு ரொட்டியும் கொஞ்சம் உருளைக்கிழங்கும் வெங்காயம் வதக்கியதுமாக சாப்பிட்டு விட்டு கம்பளியை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு அக்கடா என்று டவர் பக்கம் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

இந்த நேரத்திலும் ஒரு மெழுகுதிரியை ஏற்றி வைத்துக்கொண்டு ஏசுநாதர் படத்தையோ யுத்தத்தில் நான் தரித்த குப்பாயத்தையோ காட்டி, காலை பாதி ஒடிந்து போனதாக ஜோடனை செய்து மறைத்து நாலு காசு வாங்கலாம் தான். ஆனால் ராத்திரியிலும் தொழில் நடத்தி இதுவரை பழக்கம் இல்லை.

மேலும், துஷ்ட சக்திகள் நடமாட்டம் இருட்டு கூடக்கூட அதிகமாகி சேர்த்த காசை எந்தத் தடியனாவது பிடுங்கிக்கொண்டு கொட்டையில் உதைத்துக் கூழாக்கி விரட்டி விடலாம். என்னத்துக்கு வம்பு? வேண்டாம் என்று நதிக்கரைக் காற்று வாங்கிக் கொண்டு இருந்தேன்.

பிக்பென் என்கிற ஒரு மணிக்கூண்டு கடியாரம் பத்திக் கேட்டிருக்கியோ? லோகப் பிரசித்தம். லண்டன் பட்டணத்துக்கே கேட்கிற தோதில் காண்டாமணி முழக்கி நேரத்தை ராப்பகலாக தெரிவிக்க்கும் இது. இதுக்காகவே ஒரு பிரம்மாண்டமான கோபுரத்தை சர்வேஸ்வரனான மூணு தலைமுறைக்கு முந்திய வெள்ளைக்காரச் சக்கரவர்த்தி எழுப்பி லோகம் இருக்கிற மட்டுக்கும் கணகணவென்று மணி அடித்துக் கொண்டே இருக்க வைத்துப் போனான்.

பாரத தேசத்து புடுங்கி மகாராஜாக்களும் ஜமீந்தார் தாயோளிகளும் சொந்த மணியடித்துக் கொண்டு ஒரு குடி விடாமல் புகுந்து புறப்பட்டு போகத்துக்காக ஊர் மேய்கிறபோது இங்கே நடந்த சத்காரியம் இது.

பிக்பென் பக்கமாக, டவர் பாதாள ரயில் ஸ்டேஷன் மறுவாசலில் தேம்ஸ் நதி தீரம். அங்கே இப்படிக் காத்தாடப் பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்தபோது ஜேம்ஸ் வந்து சேர்ந்தான். அவன் அங்கே என்னை சந்திப்பதாக சாயந்திரமே ஏற்பாடு.

இது முட்டை வியாபாரம் பற்றி தெரிஞ்சுக்க இல்லை. நானும் நாடகம் பார்க்கணும் என்று நப்பாசை. ஸ்ட்ராண்ட் பேட்டை கொட்டகையில் நடக்கிற நாடகத்தில் தான் ஒரு சின்ன வேஷம் கட்டி ஆடுகிறதாகவும் அது காரணமாக தன்னோடு கூட வருகிற ஒரு நபருக்கு இலவசமாக அனுமதி என்றும் சொல்லியிருந்தான். அப்படியாகத்தான் நான் ஓசிச் சீட்டில் கூத்து பார்க்கப் போய்ச் சேர்ந்தேன்.

பிக்பென் சுநாதமாக ஏழு அடிக்கிற நேரத்தில் ஒரு பாதிரி வந்து பக்கத்தில் நின்றான். பக்கத்து விளக்குக் கூண்டில் மங்கின வெளிச்சத்தில் நான் அந்த மனுஷரைப் பார்த்து விட்டு மரியாதை நிமித்தம் எழுந்து நின்று கர்த்தருக்கும் சர்வ மங்களேஸ்வரி மாதாவுக்கும் முணுமுணுவென்று ஸ்தோத்ரம் சொன்னேன். உங்கம்மா லோலா சொல்லிக்கொடுத்தது. ஞாயிற்றுக்கிழமை அவள் மாதாகோவிலுக்குப் போகும்போது கூடப்போய் இருந்து, மற்றவர்களோட வாய் பார்த்து சும்மா இராமல் சுபாவமாக நடக்க இந்த வழக்கம் வேண்டியிருந்தது.

ஸ்தோத்ரமுமாச்சு மண்ணாங்கட்டியுமாச்சு, கிளம்பு போகலாம்.

அவன் வாயைத் திறந்தாலே விஸ்கி வாசனை மூக்கில் குத்தியது.

பாதிரி சொல்கிற வார்த்தையா இது? முட்டக் குடித்து விட்டு வந்த பாவாடை சாமியா இது? இந்த ஊரிலே இப்படியும் பிரகிருதிகள் நடமாடுவது உண்டோ?

நான் மலைத்துப் போய் நிற்க பாதிரி சிரித்தான். அட, ஜேம்ஸ் இல்லியோ இது?

கொட்டகைக்குப் போய் வேஷம் தரித்துக் கொள்ள நேரம் எடுக்காமல் வரும் வழியிலேயே போட்டுக் கொண்டு போய்விட்டால் சட்டுப் புட்டென்று வேலையை ஆரம்பித்து விடலாம் என்றான் ஜேம்ஸ். ஆனாலும் அவன் வீட்டில் இருந்து கிளம்பும்போது பார்த்திருந்தேன். சாக்குப்பையும் கையுமாக நாலு மனுஷாள் போல் சாமானிய உடுப்போடு தான் கிளம்பிப் போனான். இந்தக் குப்பாயத்தை பையில் சுருட்டி எடுத்துப்போய் வெளியே எங்கேயாவது வைத்து மாட்டிக்கொண்டு, முகத்தில் மாவை ஈஷிக்கொண்டிருக்கலாம். கூத்தும் குடியும் மனுஷனை எப்படி எல்லாம் கோமாளியாக்கி குரங்காட்டம் போடச் சொல்றது பார்.

நாடகமும் கூத்தும் கச்சேரிப் பாட்டுமான கிறக்கடித்துப் போடுகிற வியவகாரங்களில் ஏதாவது உனக்கு சிரத்தை ஏற்பட்டிருந்தால் மேற்படி சுகத்தை அளவோடு வச்சுக்கோ. குடி விஷயத்திலும் ஜாக்கிரதை தேவை. ஸ்திரி விஷயம் குறித்து உனக்கு புத்தி சொல்ல எனக்கு கிஞ்சித்தும் தகுதி இல்லை.

எப்படி இருக்கு இந்த பாதிரி ஜோடனைன்னு கேட்டான் ஜேம்ஸ். ஓஹோன்னு தலையாட்டினேன். பாதிரி எக்கேடும் கெட்டுப் போகட்டும். நாளைக்கு முட்டை விற்கிற தொழில் ரகசியம் சொல்லித் தரப் போறவன் ஆச்சே.

போகலாம் வா, நேரமாச்சுது என்றபடி அவன் பாதாள ரயிலுக்குப் படியிறங்கினான்.

சரியென்று கூடப் போனேன். அவனோடு கூட பாதாள ரயில் ஏறி அரை மணி நேரம் போல் சவாரி செய்து ஏர்ள்ஸ் கோர்ட் என்ற பிரசித்தமான லண்டன் பேட்டைக்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். மேற்படி ரயிலிலே போக அவன் தான் காசு கொடுத்து எனக்கும் சேர்த்து சீட்டு வாங்கினது. திரும்பும்போது மறக்காமல் நான் பிரதியுபகாரமாக அவனுக்கும் என் காசில் சீட்டு எடுக்க வேண்டும் என்று மனதில் முடிபோட்டு வைத்துக் கொண்டேன்.

மனசு முழுக்க சிண்டும் சிடுக்குமாக எத்தனை முடி. எதுக்குப் போட்டோம் எப்போ போட்டோம், என்னத்தை உள்ளே வச்சு அடைச்சிருக்கோம்னு நினைவு கூட இல்லாம, அத்தனையையும் ஒண்ணொண்ணா அவிழ்த்து முடிக்கிறதுக்குள் ஆயுசே முடிஞ்சுடும்டா குழந்தே.

ஏர்ள்ஸ் கோர்ட்டில் இறங்கி அங்கே ஊர் முச்சூடும் மொய்க்கிற ஒரு சாராயக் கடையில் படியேறினான் ஜேம்ஸ். ஐநூறு வருஷமாக அங்கேயே இருக்கப்பட்ட பாரம்பரியம் கொண்ட கடையாம். தாத்தா குடிச்ச குவளையிலே தளும்பத் தளும்பக் குடிச்சே வம்சம் வளர்த்திருக்கான்கள். எதுக்கெல்லாம் நாலு, எட்டு தலைமுறைன்னு பெருமைப்படறதுக்கு ஒரு அளவே கிடையாது போல் இருக்கு.

நான் ஒரு குவளை பியர் மட்டும் வாங்கிக் கொண்டேன். அதுக்கும் அவன் தான் காசு எடுத்துக் கொடுத்தான். அவனும் பிராந்தி குடித்து தாகசாந்தி செய்து கொண்டான். இப்படி இன்னும் நாலு இடத்தில் விடையாறினால், இவன் நடிக்கிற நாடகம் இன்னிக்கு ஆரம்பிச்ச மாதிரிதான். ஒரு வேளை ராத்திரி முழுக்க நடக்கிற தமிழ் பிரதேச நாடகம் வள்ளித் திருமணம் போலவோ இதுவும்?

நேரமாச்சு என்று நான் மெல்லச் சொன்னேன்,

என்னத்துக்கோசரம் கவலைப்படறே. ராத்திரி வயிறு எக்களிக்க உண்டு பானம் பண்ணி வந்து சாவகாசமாகத்தான் திரையைத் தூக்கற வழக்கம். போய்ச் சேர்ந்து உன்னை முதல் வரிசையிலே உட்கார வைக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு.

உற்சாகமாக என் தோளில் தட்டினான் பாழாய்ப் போன அந்த ஜேம்ஸ்.

அந்த மிடாக்குடியன் ஒரு உத்திரிணி மாத்ரம் ஆசமனீயம் பண்ணினதுபோல் அமெரிக்கையாக நடந்து வர, ஒரெ ஒரு குவளை லேசான லாகிரி வஸ்துவை உள்ளே இறக்கின நானோ பரமானந்த சாகரத்தில் மூழ்கி மிதந்தபடி வந்தேன் என்பது நிஜம். வயசானால், லாகிரி லேசும் கடினமும் எல்லாம் ஒண்ணுதான். மனுஷனனைப புரட்டிப் போட்டுக் குப்புறத் தள்ளிடும் பார்த்துக்கோ.

ராத்திரியும் புகை மாதிரி மேலே கவிகிற பனியும் ஆள் ஓய்ந்த அகலமான தெருக்களும், ரெண்டு வசத்திலும் பிரம்மாண்டமாக எழும்பி வெளிச்சத்தில் மினுக்கிக் கொண்டிருக்கிற கட்டிடங்களும், அவ்வப்போது ஓடி வந்து கடந்து போகிற சாரட் வண்டிகளுமாக ஒரு பூலோகம் கடந்த சூழ்நிலை. இந்த சுவர்க்கத்தை அனுபவிக்கவே பிறவி எடுத்திருக்கேன் என்று மனதில் ஒரு சுகமான நினைப்பு. பாதரட்சை அணிந்த கால் தரையில் பாவாமல் அலைபாய்ந்து, மனசும் லேசாகி, வாடா பறக்கலாம் என்று நைச்சியமாகச் சிரிக்கிற பிரமை.

வாயில் பாட்டு சரமாரியாக வந்தது. சாமஜ வர கமனாவும், சத்திய ஸ்வரூபன் ஏசு பிறந்தாரே பெத்லஹேமில் நித்திய ஜோதியாய் நின்று வளர்ந்தாரேயும் சுவரம் தப்பினாலும் குரல் அடங்காது பீறிட பாடிக்கொண்டே ஜேம்ஸ் பாதிரியின் தோளைத் தாங்கிப் பிடித்தபடி நடந்தேன்.

ஒரு மாதாகோவில். பூர்வீகர்கள் ஏர்ள்ஸ் கோர்ட் சாராயக்கடை ஸ்தாபிப்பதற்கும் முன்னால், ஒரு ஏழெட்டு நூறு வருஷம் முன்னால் ஏற்படுத்தினது போல கல் சுவரில் அங்கங்கே காட்டுச் செடி முளைத்தது. கதவு அடைச்சுப் பூட்டி வைத்திருந்தது.

இங்கே இன்னும் பிரார்த்தனை எல்லாம் நடக்கிறதா ஜேம்ஸே என்று விசாரித்தேன்.

போய்ப் பார்த்துத்தான் சொல்லணும்.

ஜேம்ஸ் என்னை மாதாகோவில் வாசலில் ஓரமாக நிறுத்தினான். உள்ளே போய் ஒரு வினாடி பிரார்த்தித்து விட்டு ஸ்ட்ராண்ட் பேட்டைக்கு போக வேண்டியதுதான்.

ராத்திரியிலே அதுவும் லாகிரி பானம் செய்த பிற்பாடு தொழுகையா?

அட, என்னமோ தோணறது. ஞாயிற்றுக்கிழமை காலையில் அசந்து தூங்கி பிரார்த்தனைக் கூட்டம் போகிற வழக்கமே அற்றுப் போனது. இப்படி மனசு உத்தரவிடுகிறபோதாவது தொழுதுவிட்டு வந்துடறேன்.

ஒவ்வொரு மனுஷனும் ஒவ்வொரு விதம். கோவில் பூட்டி வச்சிருக்க மாட்டார்களோ? ஜேம்ஸைக் கேட்டேன். இரும்புக் கதவு வழியாகவாவது பார்த்து ஹரஹரன்னு கன்னத்தில் போட்டுக்க இதென்ன கபாலீஸ்வரன் கோவிலா?

அதெல்லாம் திறந்து தான் இருக்கும். உனக்கு எதுக்கு வீண் கவலை? நாடகம் ராத்திரி பத்து மணிக்குத் தொடக்கம் என்றான் ஜேம்ஸ் என் மனசைப் படித்த மாதிரி. அவன் ராத்திரிக்கு ஆடப்போவது இங்கிலீஷ் பாஷை வள்ளித் திருமணமே தான் போல் இருக்கு.

ஜேம்ஸ் கோவிலைச் சுற்றிப் பின்னான் நடந்தான். போகும்போது என்னைப் பார்த்துச் சொன்னான் – உமக்குப் பாட வேண்டும் போல் இருந்தால் நீர் பாட்டுக்குப் பாடும். தேவகீதமாக இருக்கிற வரையில் சந்தோஷமான விஷயம்தான்.

அந்நியர் நடமாட்டத்துக்கு இடைஞ்சலாக இருக்குமே என்று சொன்னேன்.

இதெல்லாம் குருமார்கள் இருக்கப்பட்ட பிரதேசம். வாய்விட்டுப் பாடும். யாராவது எதிர்ப்பட்டுக் கடந்து போனால் பாடும். உமக்கு ஸ்தோத்ரம் சொன்னால் பாடும். ஒரே நிமிஷம் தான். போனேன் வந்தேன்னு வந்துடறேன்.

அவன் மெல்ல நாலு திசையும் பார்த்தபடி உள்ளே போனான். ராத்திரி வெளிச்சமும் இருட்டும் மாறி மாறி விளையாட்டுக் காட்டுகிற கோவில் உள்பாதையில் அந்த ஒற்றைக்கை பாதிரி மெல்ல நடக்கிறது பார்க்க நூதனமாக இருந்தது.

நான் விட்ட இடத்தில் இருந்து சாமஜ வரகமனாவைப் பாட ஆரம்பித்தேன். , கூடவே சுவர்க்கோழியும் சுருதி பேதமாக இரைய ஆரம்பித்ததால் நிறுத்தினேன். தூரத்தில் பிக்பென் சத்தமாக முழங்கினது காதில் விழுந்தது. ஒற்றை மணி. எட்டரையோ ஒன்பதரையோ தெரியலை.

ஜேம்ஸ் மாதாகோவில் உள்ளே இருந்து ஓட்டமும் நடையுமாக வந்தான். போகலாம் வா என்றபடி அவன் மூட்டையைக் கைமாற்றினான். ஒரு நிமிஷம் பிடிச்சுக்கோ. இடுப்பு வாரை இறுகக் கட்டிக்கறேன் என்றான். பொணம் கனம் கனத்தது அந்த மூட்டை. எல்லாம் ஒப்பனை பண்ணிக்கற சாதனங்களும் வேறே உடுப்புகளுமாம்.

நாடகக் கொட்டகை பக்கம் இருந்த வைக்கோல் சந்தைப்பேட்டை சந்துக்குப் போய்ச் சேர்ந்தபோது ரெண்டு தாணாக்காரர்கள் என்னைத் தடுத்து நிறுத்தி மூட்டையில் என்ன இருக்கு என்று விசாரித்தார்கள். ஜேம்ஸ் கொடுத்த மூட்டையை இன்னும் நானே சுமந்து கொண்டு வந்திருக்கிறேன் என்பது அப்போது தான் போதமானது.

தான் பாதிரி மற்றும் உதிரி வேஷங்களில் நடிப்பதாகவும், ஒற்றைக் கையோடு ஒப்பனைக்கான ஜாமான்களை சுமந்து போக கஷ்டமாக இருப்பதால் அவனுக்கு சிநேகிதனான நான் கூடவே அதை எல்லாம் தூக்கிக் கொண்டு வருவதாகவும் சொன்னபோது நானும் பலமாக ஆமோதித்தேன். தாணாக்காரர்கள் விலகிப் போனார்கள். அர்த்த ராத்திரிக்கு ஒரு நாழிகை முன்னால் ஜேம்ஸுக்கு அடைப்பக்காரன் என்று அடையாளம் கிடைக்க என்ன கொடுத்து வச்சிருந்தேனோ.

கொட்டகையில் நுழைந்தபோது முதல் மணி அடித்திருந்தது.

ஜேம்ஸ் ரொம்பத் தாமதம் நீ. ரெண்டாம் சீன்லே கூட்டத்துலே முன் வரிசையிலே நிக்கணும். எதுக்கு பாதிரியார் குப்பாயம்? தப்பாப் போட்டுக்கிட்டு வந்திட்டியா? யுத்தத்திலே கை போன ரோமானியப் போர்வீரன் வேஷம் ஆச்சே.

யாரோ சடசடவென்று அவனுடைய பாதிரி குப்பாயத்தை அவிழ்த்து அவன் உள்ளே தரித்த கோவணாதிகளோடு நிற்க ராணுவ வீரன் உடுப்பை மாட்டினார்கள். நான் பாதிரி குப்பாயத்தை கவனமாகச் சுருட்டி என் தோளில் தொங்கின பையில் வைத்தேன். அதில் நங்கென்று கை இடிக்க ஏதோ உலோக வஸ்து. ரோமாபுரி வீரன் சாராயம் குடிக்கிற கோப்பையாக இருக்குமோ என்னமோ.

முதல் வரிசை, ரெண்டாம் வரிசை எல்லாம் நிறைந்து கிடந்ததால் நான் கடைசி வரிசையில் தான் உட்கார்ந்தேன்.

ஒரு எழவும் புரியலை. ஆட்டமும் பாட்டும் சுவாரசியமாக இருந்தது வாஸ்தவம்தான். கதை புரிந்தால் இன்னும் ரசமாக இருக்குமே?

அது சரி, காசு கொடுத்தா இதையெல்லாம் பார்த்து சந்தோஷப்பட வந்திருக்கிறேன்? இனாமாகக் கிடைத்ததுக்கு இதுவே ஜாஸ்தி இல்லையோ.

ஆமா, மேடையில் ஜேம்ஸ் எங்கே? ஊஹும் ஆளையே காணோம். கடைசியில் நாடகம் முடிந்து படுதாவை இறக்க நாலு நிமிஷம் முந்தி யுத்தத்தில் அடிபட்ட படைவீரர்கள் பரிதாபமாகப் பாடிக்கொண்டு போகிற காட்சி.

சொல்லப் போனால் மகா யுத்தத்தில் அடிபட்ட நான் கூட அந்தக் கூட்டத்தில் போக வேணும். இன்னும் நன்றாகவும் பாடுவேன். சாமஜ வரகமனா, ஹிந்தோளத்தில்.

முட்டை வியாபாரம் விருத்தியாகட்டும். நாடகம் எதுக்கு?

கூட்டத்தில் கடைசியாக ஜேம்ஸும் போவதைக் கண்டு புளகாங்கிதமடைந்து அதி உச்சத்தில் கரகோஷம் செய்தேன். பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் என்னை விநோதமாகப் பார்த்தார்கள். அவங்களுக்கு என்ன போச்சு?

நாடகம் முடிந்து ரோமாபுரி வீரன் உடுப்பை உள்ளேயே வைத்து களைந்துவிட்டு திரைக்குப் பின்னால் இருந்து எட்டிப் பார்த்து என்னைக் கூப்பிட்டான் ஜேம்ஸ். அவனுடைய பையில் முன்வசத்தில் ஒரு திறப்பில் வைத்திருந்த கால்சராயையும் குப்பாயத்தையும் மாட்டிக் கொண்டு வா கிளம்பலாம் என்றான்,

நாடகம் பார்க்க வந்து போகிறவர்கள் சாரட் வண்டிகளில் ஏறிப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

அதில் ஒரு வண்டியில் மேனி கறுத்த ஒரு மேடம் வீற்றிருந்தாள். கூடவே உயர் உத்யோகஸ்தனான ராணுவக்காரன் என்று தோன்றும் மீசையும் கண்ணும் உசரமான தொப்பியுமாக ஒரு வெள்ளைக்காரன் ராஜமுழி விழித்துக் கொண்டு போனான். மேஜராக இருப்பானோ அல்லது ஜெனரலோ. நிச்சயம் லங்கர் கமாண்டர் இல்லை. அது என் போல சமையல்காரர்களைக் கட்டி மேய்க்கிற பணி.

பீட்டர், இந்த சால்வையைப் போர்த்திக்கோ, குளிர் ஜாஸ்தி

மேட்ம சொன்னதை அந்த மேஜர் லட்சியமே பண்ணாமல் புன்முறுவல் பூக்க வண்டி நகர்ந்தது.

என் வாடிக்கைக்காரங்க தான். கென்சிங்க்டன் பக்கம் இருக்கப்பட்டவங்க. என் பெண்டாட்டி மரியா இவங்க வீட்டுலே தான் கல்யாணத்துக்கு முந்தி வேலை பார்த்தா.

நான் வெறுமனே கேட்டுக்கொண்டே நடந்தேன்.

பரம்பரைப் பணக்காரன்னு நான் சொல்லி உனக்குப் புரிய வைக்க வேண்டியதில்லை. நாளைக்கு ஞாயித்துக் கிழமை ஆச்சே. இவங்க வீட்டுலே முட்டையும் பாலாடைக் கட்டியும் கொண்டு போய்த் தரணும். இவங்க மட்டுமில்லே, தெருவிலே இருக்கப்பட்ட எல்லா டெரஸ் அவுசுக்கும் தான்.

ஜேம்ஸ் நடந்தபடி சொன்னான். நான் கனமான அவன் மூட்டையை இன்னும் சுமந்துகொண்டு வந்தேன்.

டெரஸ் அவுஸ் என்னாக்க என்ன ஜேம்ஸே?

நீதான் நாளைக்குக் கூட வரும்போது பார்க்கப் போறியே?

ஜேம்ஸ் சிரிச்சான். காலையிலே எட்டு மணிக்கு தயாரா இரு.

கடன்காரனுக்கு நூறாயுசு. ஜேம்ஸ் வந்துண்டிருக்கான். அவனோடு போய்ட்டு வந்து மிச்சத்தை எழுதறேண்டா வைத்தாஸே.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

1916 ஜனவரி 14 ராட்சச வருஷம் தை 1 வெள்ளிக்கிழமை

என் பிரியமுள்ள புத்ரன் வைத்தாஸே,

இந்தத் தேதியிலே தமிழ்ப் பிரதேசத்துலே பொங்கலோ போகியோ கொண்டாடற வழக்கம். சுபதினம். உனக்கும் ஈஸ்வர அனுக்கிரஹத்துலே எல்லா சுபமும் கைகூடி வரட்டும். அமோகமா இருடா கண்ணே.

உனக்கு ஒரு கடுதாசியிலே யோகக்ஷேமம் விசாரிச்சு இவிடத்து வர்த்தமானம் எல்லாம் எழுதி அரைகுறையா நிறுத்தினேன் இல்லியா? ஏன் கேக்கறே, அன்னிக்கு இருட்டிடுத்து. வந்த புதுசு. இருட்டானா விளக்கு ஏத்தி வைக்கறதுக்கு அப்போ இந்த லண்டன் பட்டணத்திலே வீடும் வாசலுமா எனக்கு இருந்தது?

ஏத்தி வச்சு நாமம் சொல்ல, ராமாயணமோ மகாபாரதமோ எல்லோரையும் கூட்டி இருத்தி வச்சு பெலமா படிச்சு பாராயணம் பண்ண. கொடுப்பினை இல்லை அப்போ.

பாரதம் வேண்டாம். அகத்துலே அதைப் பாராயணம் பண்ணினா கலகமும் வீண் சண்டையும் தான் வரும்பார் என் தகப்பனார் ஸ்வர்க்கஸ்ரீ வைத்தியநாத ஐயர். மதராஸ் செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டை கப்பல் ஆபீஸ்லே நேவிகேஷன் க்ளார்க். இப்போ உன் சித்தப்பனும் என் தம்பியுமான நீலகண்டன் அந்த உத்தியோகத்திலே இருக்கான். அதிலே இருக்கானோ, ப்ரமோஷன் கிடைச்சு சப் கலெக்டர் ஆயிட்டானோ தெரியலை. க்ஷேமமா இருக்கட்டும் அவனும் அவனோட குடும்பமும்.

அவன் படிச்ச படிப்புக்கும் மாதா பிதாக்கள் மெச்ச ஏற்பட்ட நடத்தைக்கும் பித்ரு காரியங்களை கிரமமாப் பண்ணி மூணு தலைமுறை பூர்வீகர்களை பட்டினி போடாம வச்சுக்கற நறுவுசான போக்குக்கும் அவன் மேலே மேலே செழிப்பா வருவான். சந்தேகமே இல்லே.

இன்னிக்கு என்னமோ எல்லாருக்கும் ஆசீர்வாதம் செய்யணும்னு, எல்லோரும் அமோகமா இருக்கணும்னு மனசு நிறைஞ்சு இருக்கு. உன் அம்மாவும் என் பெண்டாட்டியுமான லோலா உட்பட சுகமாயிருக்கட்டும். உன் புது அப்பனும் கூட.

மனசுலே சந்தோஷம் பொங்கி வழிய, தொழிலுக்குக் கூடப் போகாமால் உனக்கு கடுதாசு எழுத உட்கார்ந்துட்டேன். நம்ம கதைக்கு வரலாம்.

நான் எப்படி உன் அம்மா லோலாவை அலங்கோலப்படுத்திட்டு குடி புகுந்த நாட்டுலே இருந்து தப்பிப் பிழைச்சு யுத்தத்துலே போய்ச் சேர்ந்தேன்னு ஆறு மாசம் முந்தி அனுப்பின கடுதாசியிலே உனக்கு விஸ்தாரமா எழுதின ஞாபகம்.

எங்களை பிரஞ்சு பாஷை புழங்கற ஒரு பிரதேசத்துக்குக் கூட்டிப் போனான்கள். யுத்தம் பண்ணுங்கோடா என்று ஏவி விட்டுட்டு காக்கிச் சட்டை போட்ட வெள்ளைக்காரத் தாயோளிகள் கையைக் கட்டிண்டு சும்மா நோக்கி நின்னதுகள்.

வெள்ளைக்காரனுக்கும் வெள்ளைக்காரனுக்கும் தான் இந்த லோக மகா யுத்தம் அப்படீன்னு உனக்கு நான் சொல்ல வேண்டியதில்லை. துப்பாக்கி, பீரங்கி, கண்ணி வெடி என்றபடிக்கு சகல ஆயுதங்களும் பிரயோகமான சூழ்நிலை.

திடுதிப்பென்று ஜெர்மன்கார வேசி மகன்கள் இங்கிலீஷ்கார, பிரஞ்சுக்கார அதே ரீதியிலான உத்தம புத்ரர்கள் மேலே ஏதோ விஷ வாயுவைத் திறந்து விட, அதன் பேர் கூட குளோரினோ என்னமோ சொல்றது, ஒரே அதகளம் போ. அப்படி ஒரு சர்வ நாசம்.

ஏராளமான உசிர்ச் சேதம். விஷவாயுவை சுவாசித்து நெஞ்சடைப்பு ஏற்பட்டு மூச்சுத் திணறி ஏகமான ஜவான்களும் ஜனங்களும் மடிந்து போகலாச்சு. வழக்கமா நடக்கற தோதிலே கண்ணி வெடியும் துப்பாக்கியும் வெடிச்சு கை, கால், கண்ணு போனதோ இன்னும் பலபேர். எனக்கும் சுவாசம் முட்டி மயக்கமாச்சு. சுகவீனம். பலவீனம். ஆஸ்பத்திரியிலே படுக்க வைச்சு சிகிச்சை. ஆனாலும் உயிர் உண்டு.

என்னை மாதிரி தப்பிப் பிழைச்சவங்களை ஸ்வதேசங்களுக்குக் கொண்டு போய் விட ஏற்பாடு மும்முரமா நடந்தது.

ரெட்டி, உமக்கு எங்கேங்காணும் போகணும்னு கேட்டார் மேஜர். எங்களோட படைத்தலைவர்.

நான் ஆஸ்பத்திரியிலே படுத்த படுக்கையா இருந்தாலும், பாரத தேசம்னு உடனே சத்தமா சொன்னேன்.

மன்னிச்சுக்கோடா என் குழந்தே. உன் அம்மா காப்பிரிச்சி லோலாவைக் கைப்பிடிச்சு கல்யாணம் பண்ணி உன்னையும் வாரிசாக குலம் விளங்க, என்னத்தை விளங்க, பெற்று வைச்சாலும் மனசாலே நான் இன்னும் பாரத வர்ஷே, பரத கண்டே, மேரோஹோன்னு இருக்கப்பட்ட மதறாஸ் பட்டண தரித்திர வாசி.

தமிழ் பாஷை பேசி, இங்கிலீஷ் படிச்சு பொடிக்கடை உத்தியோகத்துக்குப் போய், காராகிரகத்துக்கும் ஒருவிசை போய் எட்டிப் பார்த்து வந்தது எல்லாம் அந்தப் பட்டணத்திலே தான்.

என் ப்ரியமான ஆத்மசகி லலிதாம்பிகை, உன் பெரியம்மாடா வைத்தாஸே, மறந்துடலியே. அவளை காசி யாத்திரை போய் கன்யாதானம் வாங்கி மாங்கல்ய தாரணம் செஞ்சு கூட்டி வந்து மைலாப்பூர் வெங்கடேச அக்ரஹாரம் குச்சில் இருத்தி குடும்பம் நடத்தினேண்டா குழந்தே.

அவளை நிர்க்கதியா விட்டுட்டு வந்து எங்கெங்கேயோ திரிஞ்சு லோல்படறேன். பட்டதெல்லாம் போறும். பாரதத்துக்கே திரும்பிடலாம்னு பிடிவாதமா முடிவு பண்ணினேன்.

கொஞ்சம் போல் காசு கொடுத்து கையெழுத்து வாங்கிண்டானுங்கள். இந்தியாவுக்குப் பிரயாணத்துக்கான காகிதமும் கூடவே கொடுக்கப்பட்டது.

ஆனா பாரு, கப்பல் ஏற்றி அனுப்பற ஆபீசரான பிரம்மஹத்தி என்னை தவறுதலா சவுத் ஹாம்டன் போற கப்பல்லே ஏத்தி அனுப்பிடுத்து அதாண்டாப்பா, இங்கிலீஷ் தேச சமுத்திரக்கரை.

மற்ற நேரத்திலேன்னா இப்படி தேசம் தப்பி தேசம் போகறது மகா கஷ்டம். கையிலே கொடுத்தனுப்பின ராஜாங்க முத்திரையும் ராணுவ முத்திரையும் பதிச்ச காகிதத்தைப் பார்த்துத் தான் நடவடிக்கை எடுக்கற வழக்கம். ஆனா என்னமோ நாங்க வந்த கப்பல் நங்கூரம் இட்ட நேரத்துலே சுங்க அதிகாரி வங்க அதிகாரின்னு ஒருத்தனையும் ஹார்பர் ஆபீசிலே காணலை.

மூட்டை முடிச்சோடு வெளியே வந்து சுத்திமுத்தும் பார்த்தேன். தேசமும் திக்கும் சுத்தமா புலப்படலை.

தெருவெல்லாம் தூசி போக துப்புரவாப் பெருக்கிண்டிருந்த ஒரு காப்பிரிச்சியை நம்ம பாஷையிலே விசாரிச்சேன். அவளுக்கு அர்த்தமாகல்லை. அதுக்குள், தெரு முனையிலே குப்பை கூளத்தைக் குடைஞ்சுண்டிருந்த அவ ஆம்படையான் பாய்ஞ்சு வந்து என் சட்டையைப் பிடிச்சுட்டான். நான் ஏதோ அவன் பொண்டாட்டியை விடிகாலையிலே சம்போகத்துக்குக் கூப்பிடறதா அவனுக்கு சந்தேகமாயிருக்கும்.

நான் சட்டையை விடுவிச்சபடி அந்த பெண்பிள்ளை கிட்டே கேட்டதையே அவன் கிட்டேயும் கேட்டேன். அவனுக்கு ஓரளவுக்கு அர்த்தமாயிடுத்து. நீ ஆப்பிரிக்கா வாசியா, ஆசியாக் காரனான்னு கேட்டான் அவன். இங்கிலீஷ்லே சுருக்கமா பூர்வோத்ரம் சொன்னேன்.

அவனுக்குச் சொல்லவொண்ணா ஆனந்தம். நம்ம பிரதேசத்தான் தானாம் அவனும். பெண்சாதியோ தெற்கு ஆப்பிரிக்கா தேசத்திலேருந்து வந்த குடும்பமாம். ஆப்பிரிக்காவிலேயும் ஆயிரம் இனம் இருக்காமே.

என் மேலே பரிதாபப்பட்டு காப்பிக்கடைக்கு அழைச்சுப் போய் ஆகாராதிகளும் மூத்திரச் சூட்டில் ஒரு சிராங்காய் காப்பியும் வாங்கிக் கொடுத்தான். இங்கே எல்லாம் காப்பி டீகாக்ஷனை முதலில் சூடு பண்ணி அப்புறம் பச்சைப் பாலைக் கலக்கற வழக்கம்னு ஏற்கனவே யுத்த பூமியிலே கூட இருந்தவங்க சொல்லிக் கேட்டிருக்கறதாலே அந்தக் காப்பி ஒண்ணும் வித்தியாசமாத் தெரியலை.

சவுத் ஆம்ப்டன் பட்டணத்திலே எனக்கு ஏதாவது வேலை வெட்டி கிடைக்குமா, நித்தியப்படிக்கு கொஞ்சம் போல் துட்டு கிடைச்சாலும் கூட கிரமமா மூச்சு விட்டு அக்கடான்னு கிடப்பேன்னு சொன்னேன். தெருப் பெருக்குவியான்னான் சிரிச்சுண்டே அவனோட வாரியலைக் காட்டி. அது ஒண்ணு தான் இன்னும் பண்ணலே, பொழைக்கணும்னா அதுக்கும் தயாராத்தான் இருக்கேன்னேன்.

ஆனாக்க, அந்தச் சின்ன நகரத்திலே அப்படியான ஜோலியும் கிடைக்காத படியாலே, அதிகம் தாமதியாமல் பக்கத்தில் இருக்கப்பட்ட மகா நகரமான லண்டன் பட்டணத்துக்கு வந்து சேர்ந்தேன். இங்கே கும்பாரமா வேலை குவிஞ்சிருக்குன்னு நினைப்பு. சவுத் ஆம்டன் கறுப்பனும் அதான் சொன்னான்.

ரெண்டு நாள் அலைஞ்சு திரிஞ்சு அல்லாடி யாரோ கை காட்ட வார் ஆபீசுக்கு வந்து சேர்ந்தேன். புகைக் குழாயிலே புகையிலை அடைச்சு இழுத்து வலிச்சு புகைபிடிச்சபடி இன்பத்தோடு ஒரு அதிகாரி. அதிகாரின்னா எப்பவும் வெள்ளைக்காரன் தான். அட்டணக்கால் போட்டு உட்கார்ந்திருந்தான். என்னடா பயலேன்னு பார்வையிலேயே விசாரிச்சான். அடிமை வந்திருக்கேன் எஜமானே. கை கூப்பினேன்.

என் அழுக்குப் படிஞ்ச மிலிட்டேரி உடுப்பை ஒரு க்ஷணம் கவனிச்சான். கையிலே மடக்கிப் பிடிச்சிருந்த கசங்கிப் போன டிஸ்சார்ஜ் சர்ட்டிபிகேட்டையும் வாங்கிப் பார்த்தான். நீ இங்கே என்ன எழவெடுக்க வந்திருக்கே. உங்க தேசத்துக்குப் போக வேண்டித்தானே யுத்த பூமியிலேருந்து அனுப்பினது? சத்தமாக் கேட்டான்.

அது என் தப்பா? கப்பல் மாத்தி ஏத்தி விட்டுட்டானுகள்.

நீ இங்கிலீஷ் நாலு எழுத்து படிக்கத் தெரிஞ்சவன் தானே. என்ன ஏதுன்னு கேட்டு சரியானபடி பிரயாணம் பண்ண சொல்லித் தரணுமா?

என்னமோ தப்பு நடந்து போச்சு. எனக்கு இங்கே வேலை ஏதாவது கொடுத்தா நன்றி பாராட்டுவேன் எஜமானே. தோட்டி வேலை, தோட்ட வேலை, ரேக்ளா ஓட்டற ஜோலி, சீமாட்டிகளுக்கு எண்ணெய் தேச்சு முதுகு நீவி விடறது இத்யாதி.

அதுக்கெல்லாம் நாங்க இருக்கோம். நீ பொத்திண்டு போய்ச் சேரு.

அதுக்கு காசு?

தெருப் பொறுக்கு. ஜேப்படி பண்ணு. என்னை எதுக்கு இம்சை பண்றே?

எங்க மேலே க்ளோரின் வாயுவை அபிஷேகம் பண்ணின ஜெர்மன்காரங்க இந்த மாதிரி பிரகிருதிகள் ஆசனத் துவாரத்திலேயும் அதை நுழைச்சு லோக க்ஷேமத்துக்கு வழிவகுத்திருக்கலாம்.

நான் அதுக்கு அப்புறம் அந்த எழவெடுத்த வார் ஆபீஸ் படி ஏறவே இல்லை. பிரதேசம் பிரதேசமா கடை கடையா ஏறி இறங்கி வேலை கேட்டேன். கோவண்ட் கார்டன்னு பட்டணத்துலே கொத்தவால் சாவடி மாதிரி ஒரு மார்க்கெட்டு இருக்கு. உனக்கு கொத்தவாலும் தெரியாது, கோவண்டும் தெரியாதுடா வைத்தாஸே. தெரிஞ்சா மட்டும் என்ன, வெள்ளைக்கார அதிகாரி மெடல் குத்திவிடப் போறானா?

கையிலே இருந்த காசு ரொட்டியும், தேத்தண்ணியும், பன்னி இறைச்சி சாசேஜும் வாங்கித் தின்னு பசியாறினதுலே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக் கரைஞ்சு பத்து நாள்லே ஐவேஜி சுத்தமாக் காலி. அப்புறம் வேறே வழியில்லாம தொப்பியை கையிலே பிடிச்சுண்டு விக்டோரியா டெர்மினஸ் ரயில்வே ஜங்க்ஷன் பக்கமா தரையிலே உட்கார்ந்து கையேந்த ஆரம்பிச்சேன். அது போன வருஷம் ஆகஸ்ட் மாசம்.

நம்புவியோ என்னமோ, இந்த ஆறு மாசத்துலே யாசகம் வாங்கறதுலே கைதேர்ந்த ஒருத்தனாகிட்டேன். வேலை பார்த்தா கிடைக்கிறதை விட எதேஷ்டமா கிடைக்கறது போ. ஒரு நாளைக்கு ஒரு பேட்டைன்னு வச்சுண்டு சுத்தி வந்து காசு தண்டி, தின்னது போக மிச்சத்தை இடுப்புக்கு அடியிலே தோல் சஞ்சியிலே வச்சு இறுக்கிப்பேன். அங்கே கைவைக்க எவனுக்கும் தோணாது. அட்டுப் பிடிச்சு இருக்கறதாலே தொழில்காரி கூட அண்ட மாட்டா. ஆக, பத்திரமா பணத்தோட பாலத்துக்கு அடியிலே படுத்துப்பேன். அதுவும் சுகமாத்தான் இருந்தது போ.

கொஞ்சம் வசதி வந்ததும் லண்டன் டவர் பக்கமா சேரிப் பிரதேசத்துலே ஒரு சின்ன குச்சுவீட்டுலே ஒண்டுக் குடித்தனமா ஜாகை மாத்தினேன். அங்கே யாருக்கும் நான் பிச்சை எடுத்து ஜீவிக்கிறவன்னு தெரியாது. தெரிஞ்சா மட்டும் என்ன குறைஞ்சு போறது? அவங்க எல்லாம் என்ன கவ்னர் உத்தியோகமா பார்க்கிற துரைகள்? கக்கூஸ் அலம்பறதுலே இருந்து ஆட்டுக்குக் காய் அடிக்கறதுவரை அத்தனை குற்றேவலும் செய்து பிழைக்கிற ஜனங்கள். எனக்கு வார் ஆபீஸ்லே உத்யோகம் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தா நானும் அதெல்லாம் செய்து ஜீவிச்சிருப்பேன். போறது, அவனவனுக்கு விதிக்கப்பட்டது தானே நடக்கும்?

ஒண்டுக் குடித்தனத்துலே மருந்துக்குக் கூட ஒரு மொரிஷியஸ், பிஜிக்காரனோ, பாரத தேசத்து ஆசாமியோ கிடையாது. பல தேசத்துலே இருந்து வந்த பாமர கலப்பு இன மனுஷர்கள், ஆப்பிரிக்க வம்சாவளி ஜனங்கள் இப்படித்தான்.

இந்தக் கூட்டத்திலே தான் ஜேம்ஸ்னு ஒருத்தன் பழக்கம் ஆனான். வெள்ளைக்காரனுக்கே உரிய புருஷ லட்சணம். மொறிச்சுன்னு வஸ்திரம் தரிச்சு, மிடுக்கா நடந்து, பேசி, கவுரவமான தோரணை எப்பவும். சின்ன வயசுப் பையன். உன்னை விட நாலஞ்சு வயசு பெரியவனா இருப்பான்னு நினைக்கறேன். இவனுக்குப் பொறுத்த மட்டில் ஒரே ஒரு குறைச்சல். புள்ளையாண்டானுக்கு ஒத்தைக் கைதான். அருவாமணையிலே புடலங்காய் அரிஞ்சு தள்ளின மாதிரி வலது முழங்கைக்குக் கீழே இருக்கப்பட்ட பாகம் காணாமப் போயிருக்கும்.

அவனுக்கு நான் கரும்பு தேசத்துலே இருந்து வந்தவன்னு மாத்திரம் தெரியுமே தவிர பழைய புராணம் ஏதும் நான் சொல்லலே. அவனும் கேட்கலை. சொன்னாலும் அவனுக்கு அதெல்லாம் கேட்க பொறுமை ஏதும் இருக்கப் போறதில்லே.

ஜேம்ஸ் குடும்பத்தோட இருந்தான். குடும்பம்னு சொன்னா, அவன் பொண்டாட்டி மரியா. அப்புறம் மாமியார்க்காரி. அவ பெயர் எல்லாம் தெரியாது. டமாரச் செவிடு. சதா கையிலே ஏதோ போத்தல்லே உப்பை வச்சு மோந்து பார்த்துண்டு சகலரையும் தெய்வத்தையும் சபிச்சுண்டு குரிச்சி போட்டு உட்கார்ந்து புலம்பிண்டு இருப்பா. என்னைக் கண்டதும் தவறாம இப்போ எத்தனை மணின்னு கேட்பாள். தெரிஞ்சு என்ன ஆகப் போறது? ஆனாலும் சொல்லுவேன்,

கடியாரம் கூடப் புதுசா வாங்கிட்டேன். கூடவே வாட்ச்சை இடுப்பிலே தொங்க விட்டுக்கற ஒய்யாரமான செயினும். காசு கொஞ்சம் கையிலே சேர்ந்தா செலவழிக்க விதம் விதமா என்னவெல்லாம் தோண்றது பாரு.

இங்கத்திய பொண்கள் அதாவது நடுவயசு கடந்த ஸ்திரிகள் சிலபேர் வந்து என்னை ஆகர்ஷிக்கப் பார்த்தா. எனக்கு என்னமோ அலுத்துப் போச்சு போகமும் கழுதை விட்டையும். வயசான மணியமா இருக்கே. ஆடின ஆட்டமெல்லாம் போறாதா? இன்னும் கொஞ்சம் காசு சேர்ந்ததும் கப்பலேறி மதராஸுக்குப் போய் அங்கே கட்டையை வேகவிட வேண்டியதுதான்.

ஜேம்ஸ் என்ன வேலை பார்க்கிறான்னு தெரியலை. ஆனா அவன் பொண்டாட்டி மரியா இருக்காளே அந்தப் பொண்ணு கென்ஸிங்டன் வட்டாரத்திலே நாலஞ்சு பெரிய மனுஷாள் வீடுகள்லே எடுபிடி வேலை, பாத்திரம் துலக்கிப் பெருக்கி மெழுகறதுன்னு வீட்டு வேலைக்காரியாம். முகத்திலே எப்பவும் சிநேகிதமான சிரிப்பும் வாயிலே நல்ல வார்த்தையுமா இருக்கற அவளைப் பார்த்தாலே சந்தோஷமா இருக்கும். இது கிழட்டு வயசிலே வர்றது. காமக் கலப்படமில்லாதது.

நாலு நாள் முன்னாலே ஜேம்ஸ் தயங்கித் தயங்கி என் குச்சுக்கு வந்தான். என்ன விஷயம் ஜேம்ஸேன்னு கேட்டேன். தொழில் அபிவிருத்திக்கு ஒரு ஐம்பது பவுண்ட் கடனாத் தர முடியுமான்னு கேட்டான்.

நான் கொஞ்சம் யோசிச்சேன். இவனுக்காக இல்லாட்டாலும் இவன் பெண்டாட்டியோட நல்ல குணத்துக்காக பணம் கொடுக்கலாம். எதுக்கும் அவ கிட்டே சொல்லிட்டுத்தான் கொடுப்பேன். வசூலிக்க கஷ்டம் வராது பார்.

நீ என்ன தொழில் பண்றே ஜேம்ஸேன்னு கேட்டேன்.

வீடு வீடா கோழிமுட்டையும் தாரா முட்டையும் கருவாடும் விநியோகிக்கறதுன்னான். எங்கேயெல்லாம் விநியோகிப்பேன்னேன். லண்டன்லே வெஸ்ட்மினிஸ்டர்லே எங்கே எல்லாம் பாதாள ரயில் போறதோ அங்கே எல்லாம். முக்கியமா கென்சிங்டன், நைட்ஸ்ப்ரிட்ஜ் மாதிரி பெரிய மனுஷாள் இருக்கப்பட்ட பேட்டைகள்லே.

அவனுக்கு ஐம்பது பவுண்ட் கடன் கொடுத்தேன். வட்டி எட்டு சதவிகிதம். மாசாந்தரம் கூட்டு வட்டியா கணக்குப் போட்டு வசூலிக்க ஏற்பாடு.

எனக்கு ஒரு யோசனை. எத்தனை நாள் தான் பிச்சை எடுத்து காசு சேர்க்கறது? நாமும் இப்படி ஒரு வியாபாரத்திலே இறங்கினா என்ன?

அதுக்கு முன்னாடி ஸ்திதி விவரங்கள் தெரிஞ்சா தேவலைன்னு பட்டுது.

ஜேம்ஸே, நானும் உன் கூட ஒரு நாள் கூடமாட ஒத்தாசையா வரட்டான்னு கேட்டேன்.

அப்படித்தான் நான் கென்சிங்க்டன் போனது. மலையாளம் பேசற வெள்ளைக்காரச்சியைப் பார்த்தது.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

1915 ஆகஸ்ட் 14 – ராட்சச வருஷம் ஆடி 30 சனிக்கிழமை

மனசுக்கு உகந்தவனும் உயிர் போன்றவனுமான ப்ரிய புத்ரன் வைத்தாஸ் என்ற வைத்தியநாதனுக்கு தகப்பன் வரதராஜ ரெட்டி என்ற மகாலிங்கய்யன் எழுதுவதிது.

ஆசீர்வாதம் அனந்தகோடி உனக்கு. அஞ்சு வயசுப் பிராயம் பூர்த்தியான தினம் இல்லையா இன்றைக்கு? ஆடிக் கோடியிலே பிறந்த தலைச்சன் பிள்ளையாச்சே நீ. எல்லா சுபிட்சமும் ஈஸ்வர கடாட்சமுமாக நீ அமோகமாக இருக்கணும்.

அடே வைத்தா.

வைத்தா வைத்தா அப்படீன்னு உன்னை நீட்டி முழக்கிக் கூப்பிடும்போது சுக்கிலமாக என்னைச் சுமந்து என் பூஜைக்குரிய தாயாரின் வயிற்றில் என்னை உயிர் கொடுத்து வளரவிட்ட என் அப்பன் வைத்தியநாதய்யர் ஞாபகம் வந்த படிக்கே இருக்கிறது.

அதுவும் உன்னை அடே என்று சுபாவமாகக் கூப்பிடும்போது அவருடைய மடியில் சிசுவாக உட்கார்ந்தபடிக்கு கழுத்திலே போட்டிருந்த மைனர் செயினைப் பிடித்து இழுத்து அப்படி அவரையும் செல்லமாகக் கூப்பிட்டது மங்கலாக நினைவுக்கு வந்து ஆனந்தம் கொள்ள வைக்கிறது. ஆனால் அந்த ஆனந்தம் கூட வரவில்லை.

நான் கடுதாசு எழுதியே ஜீவிக்கவும் அந்தப்படிக்கே மரிக்கவுமாகச் சபிக்கப்பட்டவன் என்பது உனக்குத் தெரியாதுடா வைத்தா.

ஒரு கன்யகை படுகொலையானதைக் காரணம் சொல்லி என்னைக் காராகிருஹத்தில் வைத்து தூக்கு மாட்டி பரலோக யாத்திரை புறப்பட ஏற்பாடுகள் நடந்து கொண்டிருந்த வேளையில் ராஜாங்கத்துக்கு விரசாக என்மேல் பட்சம் வர பிரார்த்தித்துக் கொண்டு நான் எழுத ஆரம்பித்தது அடுத்த பதினைந்து வருஷமாகத் தொடர்ந்தபடிதான் இருக்கிறது.

அந்தக் கருணை மனுக் கடுதாசு லார்டு துரை கைக்குக் கிடைத்ததா, அதைப் படித்துப் பார்த்தானா, பிருஷ்டம் துடைத்து அந்தாண்டை போட்டானா என்பதெல்லாம் தெரியாத சங்கதி. ஆனாலும் சாவிலே இருந்தும் ஜெயிலேலே இருந்தும் நான் ரட்சைப் பட்டது என்னமோ நிஜம்.

உன்னைப் பெற்ற அம்மாவும் என் மாஜி சகதர்மிணியுமான லோலா என்ற லோலிடா விக்டோரியா அம்மையின் மூத்தாளான லலிதாம்பிகா அம்மாளைத் தேடி நான் அலைந்து திரிந்ததும், சமுத்திரம் தாண்டி வந்து கரும்புத் தோட்ட நிலவாரத்தை எல்லாம் அவ்வப்போது அவளுக்கு தெரிவிக்க வேண்டி கடுதாசு எழுதியதும் அப்புறம் கிரமமாக இல்லாவிட்டாலும் அவ்வப்போது நடந்தேறியது.

மேற்படி லலிதாம்பாளுக்கும் நான் எழுதி அனுப்பிய வர்த்தமானம் எல்லாம் போய்ச் சேர்ந்து அதையெல்லாம் படித்து மனதில் இருத்தி என் ஞாபகம் லவலேசமாவது கொண்டு எங்கேயாவது கையும் காலுமாக ஜீவிக்கிறாளா என்று தெரியாது. ஆனால், அதெல்லாம் கிட்டியிருந்தால் அவள் துடைத்துப் போட மட்டும் உபயோகப்படுத்தியிருக்க மாட்டாள் என்பது திண்ணம்.

ஐந்து வயசு நிறையும் உனக்கு அப்பன் ஸ்தானத்தில் இருந்து அப்த பூர்த்திக்காக கணபதி ஹோமமும் நவக்ரஹ ஆராதனையும் பண்ணிய பிற்பாடு இந்த வருஷம் உபநயனம் நடத்தவும் நாள் குறிக்க வேண்டிய கடமை எனக்கு உண்டு.

அதையெல்லாம் துறந்து உன்னையும் உன்னம்மை லோலா சீமாட்டியையும் நட்டாற்றில் விட்டு நடு ராத்திரியில் ஓடி வந்து இப்போது லண்டன் பட்டணத்தில் தெருப் பொறுக்கிக் கொண்டிருக்கிற தறுதலை நான்.

நீ உன் கைக்குக் கிடைத்தாலும் எழுத்து தெரியாத காரணத்தால் இந்தக் கடுதாசைப் படிக்கப் போவதில்லை. ஆனாலும் பத்திரமாக வைத்திருந்து தமிழ் எழுதத் தெரிந்த யாரிடமாவது கொடுத்துப் படித்து அர்த்தமாக்கிக் கொண்டு என்னையும் புரிந்து கொண்டால் எதேஷ்டம்.

மற்றப்படிக்கு நீ பூணூல் மாட்டிக் கொண்டு சந்தியாவந்தனம் பண்ணி பிராமண சிரேஷ்டனாக இருக்கவேண்டும், நான் மரித்த பிறகு எள்ளும் தண்ணியும் எறச்சு எனக்கு திவசம் கொடுக்கணும் என்ற எதிர்பார்ப்பெல்லாம் எனக்கில்லை. அதுக்காக உன்னைப் பெத்துப் போட்ட மகராஜி லோலா மாதிரி லோல்படவும் வேணாம்.

அப்பன் என்ற ஸ்திதிக்கு உனக்கு நான் எதுவும் சேர்த்து வைக்கலைதான். சேர்மானமான தொகையை எல்லாம் அந்தக் கடன்காரி கல்யாணியும் அவளுடைய கையாலாகாத களவாணி வீட்டுக்காரனும் சுருட்டிக் கொண்டு ஓடிப் போன இடம் தெரியலேடா என் குழந்தே.

உன் நல்ல அதிர்ஷ்டம், உன்னம்மை லோலா என்னை ரத்துப் பண்ணித் துரத்திவிட்ட அப்புறமாக இதெல்லாம் நடந்தது. இல்லாவிட்டால் ஆட்டைக் கடித்து மாட்டைக் கடித்து மணியாரன் பணியாரத்தைக் கடித்த கதையாக லோலா சொத்தெல்லாம் கூட கோர்ட்டு நடவடிக்கையில் விழுந்து நசித்திருக்கக் கூடும்.

எனக்கு என்ன ஆச்சு என்று நீ இன்னும் கொஞ்சம் வளர்ந்து பெரியவனாகும்போது அரசல் புரசலாக யாராரோ சொல்ல ஆரம்பிப்பார்கள். அப்புறம் வயசுக்கு வரும்போது அந்தக் கதையெல்லாம் கை, கால், பீஜம் பெருத்து வளர்ந்து போயிருக்கும்.

அவனவன் தன் மனசில் நினைத்து ஏங்கி செய்ய முடியாமல் போன வக்கிரத்தையும் காமாவேச துர்க்காரியங்களையும் ஒண்ணு விடாமல் இதிலே நுழைத்து பூர்த்தி செய்த அந்தக் கதையெல்லாம் நான் சொல்ல வருவதை விட சுவாரசியமாக இருக்கவும் கூடும். ஆனால், அது எதுவும் இது போல் முழு முதல் சத்தியமில்லை.

அடே வைத்தா, உன் பொசைகெட்ட அப்பன் சொல்றேன் கேளு. ஸ்திரி சகவாசமே இல்லாத பூமி ஏதாவது இருந்தால் முதல் காரியமாக அங்கே ஜாகை மாற்றிக் கொள். முடியாத பட்சத்தில் காலாகாலத்தில் உன் மனசுக்குப் பிடித்த கன்யகை யாரையாவது கல்யாணம் பண்ணி உடம்பில் உயிர் இருக்கிற காலம் வரை அவளுக்கு விசுவாசமாக இருந்து உய்யும் வழியை மேற்கொள்வது உசிதம்.

பெண்டாளும் பித்துப் பிடித்து தெரு நாயாக மைதுனதுக்கு ஓடி அலைந்த கழிசடைத்தனம் என்னோடு மண்ணாகி ஒழியட்டும்.

நீ வைத்தாஸாக இருந்தாலும், உன்னம்மை லோலா காப்பிரி எவனையாவது அடுத்த கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு. செஞ்சிருப்பாள் தடிச்சி. சுற்று வட்டாரத்து காப்பிரி தடியன்கள் பல தரத்திலும் வயசிலும் அவளை மோப்பம் பிடித்து சுற்றி வந்தது எனக்கும் தெரியும். நானும் அதேபடிக்கு வெளியே அலைந்ததால் அதை ஒரு பொருட்டாக கவனத்தில் இருத்திக் கொள்ளவில்லை.

ஏன், உனக்கு நாலு அட்சரம் கஜானனாம் பூத கணாதி சேவிதம் என்று கணபதி ஸ்லோகமும், ஆறுவது சினம் என்று ஆத்திசூடியும் கூடச் சொல்லிக் கொடுக்காமல் உடம்பு திமிர்த்து திரிந்தேன் நான்.

என்ன சொல்ல வந்தேன்? ஆமா, உன்னம்மை காப்பிரிச்சி லோலா அடுத்த கல்யாணம் முடிந்து உனக்குக் கிடைத்த புது அப்பன் உன்னை முழு கிறிஸ்துவனாக வளர்க்க முடிவு செய்திருக்கலாம். நீ யாராக எப்படி இருந்தாலும் தகப்பன் ஸ்தானத்தில் இருந்து நான் சொல்கிற இந்த புத்திமதி பொருந்தி வரும்.

தோளுக்கு வளர்ந்த பிள்ளை தோழன்னு ஒரு பழமொழி உண்டு. நீ என் உசரமும் அதுக்கு மேலேயும் உன்னம்மை லோலா மாதிரி திடகாத்திரமாக வளர்ந்து சகல ஆரோக்கியத்தோடும் இருக்கணும். உன்னை உற்ற சிநேகிதன் போல் பாவித்து. அப்படி யாரும் எனக்கு இதுவரை கிடைக்கலை. சிநேகிதனாக பாவித்து மனசு திறந்து சொல்கிறது இதெல்லாம்.

நான் பலாத்சங்கம் செய்து படுகொலைப் படுத்தினேன் என்று என்னை தூக்கு மரத்தை தரிசிக்க வைத்த தெலுங்கச்சி கல்யாணி செத்தாலும் எப்படியோ என்னை விடாப்பிடியாகத் தொடர்ந்து தமிழ் மட்டும் பேசுகிற பெண்டாக சமுத்திரம் கடந்தும் வந்த கதையை உனக்கு சாவகாசமாகச் சொல்கிறேன். அதையெல்லாம் நம்புவதும் நம்பாததும் உன் இஷ்டம்.

இவளும் அவளும் கல்யாணி என்கிற பெயரும், ஒரே சாயலும் கொண்ட ரெண்டு பெண் ஜன்மங்கள் என்று நீ எடுத்துக் கொண்டாலும் பாதகமில்லை. ஆனாலும் தெலுங்கச்சியை நான் இச்சித்து திருக்கழுக்குன்றம் பாறையில் பூமியும் ஆகாயமும் தகிக்கும் ஒரு பகல் வேளையில் கிடத்தி அவள் உடம்பில் அடக்கி வச்ச சுகத்தை அனுபவிக்க முற்பட்டது முழுக்க இவளுக்கு எப்படியோ தெரியும்.

ஆனால் என்ன? அதே உடம்பு. அதே சுகந்தமான வியர்வை வாடை. அதே மாதிரி சிருங்காரமான பாவனைகள். ஆக, நான் திரும்ப என் கல்யாணி என்ற மாயச் சுழலுக்குள்ளே ஆனந்தமாக விழுந்தேன். சுற்றிச் சுழற்றி அலையடித்து என்னை கீழே ஒரு வினாடி தள்ளி அடுத்த நொடியில் மேலே எறிந்து விளையாடி உடலை, மனசை, நினைப்பை எல்லாம் எல்லா நேரமும் ஆக்கிரமித்த மோகம் அது.

உன்னம்மை லோலாவைக் கல்யாணம் செய்தாலும் கல்யாணியோடு என் தொடுப்பு தொடர்ந்தபடி தான் இருந்தது. அவள் வீட்டுக்காரனும் அதுக்கு அனுசரணையாக இருந்ததைச் சொல்லியாக வேணும்.

நான் தான் இப்படி வேலை வெட்டி இல்லாமல், இல்லை அதெல்லாம் அம்பாரமாகக் குவிந்திருந்தும் எதையும் சட்டை பண்ணாமல் ரதி சுகத்தில் மூழ்கிக் கிடந்தேன் என்றால் என்னைச் சுற்றி இருக்கிற மொத்த உலகமுமே அந்தப்படிக்கு லகரி லகரியென்று மூச்சு விட்டுக் கொண்டிருக்குமா என்ன?

பாரத தேசத்தில் இருந்தும் லங்கையில் இருந்தும் கொஞ்சம் போல் மிலேயா, சயாமில் இருந்தும் கரும்புத் தோட்ட வேலைக்கு கப்பல் கப்பலாக ஆணும் பெண்ணுமாக வந்து இறங்கியது ரெண்டு வருஷம் முந்தி வரை ஒரு குறைச்சலும் இல்லாமல் நடந்தேறி வந்தது.

சொல்லப் போனால், நம்ம தேசம், என் ஜன்ம பூமியான மதராஸ் பட்டிணத்திலும் சுற்றிப் பரந்து விரிந்த தமிழும் தெலுங்கும் உச்சரிக்கும் துரைத்தனத்து ராஜதானியிலும் உழைக்கிற உழைப்புக்குக் கிடைக்கிறதை விட கூடுதலாக இங்கே கிடைத்ததாலும், அங்கே இருக்கப்பட்ட ஆயிரத்துச் சொச்சம் தீட்டு சமாசாரங்கள் இங்கே இல்லாமல். முழுக்க இல்லேன்னு சொல்ல முடியாது.

ஆனாலும் நான் மகாலிங்க அய்யனா, வரதராஜ ரெட்டியா என்று நதிமூலம் பார்த்து யாரும் ராத்தூக்கத்தைக் கெடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அந்த அளவுக்கு ஜாதி விஷயம் இங்கே பெரிசாக எடுத்துக் கொள்ளப்படாதததாலும், மதராஸ் ராஜதானி, வங்காளம், இந்துஸ்தானி பேசுகிற பிரதேசம் இப்படிப் பல இடத்தில் இருந்தும் தோட்ட வேலைக்கு ஆட்கள் இங்கே வந்த மணியமாக இருந்தது உண்மை.

இதிப்படி இருக்க, போன வருஷம் இந்த நிலைமைக்கு சீர்கேடு உண்டாச்சு. இதுவரைக்கும் இல்லாத தோதில், பூலோகத்து தேசங்கள் எல்லாம் கட்சி கட்டி மோதி சர்வ நாசம் விளைவிக்கிற யுத்தம் ஏற்பட்டதே காரணம். நீ இதைப் படிக்கிற காலத்தில் அதெல்லாம் ஓய்ந்து போய் எல்லோரும் எவ்விடத்திலும் சமாதானமாகித் தத்தம் ஜீவனோபாய அபிவிருத்திக்கு வழி செய்து கொண்டு சகஜமாகப் போய்க் கொண்டிருக்கலாம்.

இன்னும் யுத்தம் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் பட்சத்தில், துப்பாக்கியும் வெடிமருந்தும் கொண்டு லோகமே அழிந்து போகும் என்று பாதிரி ஞாயிற்றுக்கிழமை பிரசங்கத்தில் சொன்னால் அதையெல்லாம் நம்பாதே. பயப்பட வைத்து காசு பார்க்கிறது எல்லாக் கோவில் பூசாரியும் எங்கேயும் செய்கிறதுதான்.

கிரகணம் பிடித்தால் பீடை. அதுக்குப் பரிகாரம் என்று நெற்றியில் ஓலைச் சுவடியைப் பரிவட்டம் மாதிரிக் கட்டிக் கொண்டு நான் கூட உட்கார்ந்து புகை படிந்த கண்ணாடிச் சில்லு மூலம் ஆகாசத்தில் சூரியன் அஸ்தமிப்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். வேம்பு சாஸ்திரிகள் பரிகாரம் பண்ணிய விதத்தில் வசூலித்த தட்சணையை இடுப்பில் முடிந்து கொண்டு கிளம்பறச்சே சூரியன் திரும்ப வரும்.

சூரிய கிரகணம் கிடக்கட்டும். நான் என்னைப் பிடித்த கல்யாணி கிரகணத்தைப் பற்றி இல்லையோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்?

ரெண்டு வருஷம் முன்னால் ஒரு ராத்திரி உன்னம்மை லோலாவை ப்ரீதிப் படுத்தி விட்டு அரையில் வேட்டியைத் தளர்த்தியபடி கல்யாணி இருந்த குச்சுக்கு நடந்தேன். நித்திய கர்மம் மாதிரி இந்த விஷயத்தில் காட்டின சிரத்தையை வேறே கல்வி கேள்வி, தொழில் அபிவிருத்தியில் காட்டி இருந்தால் நான் இன்னேரம் மெச்சத் தகுந்த பெரிய மனுஷனாக ஆகியிருப்பேன். என்ன செய்ய, என் தலைவிதி.

நிலாக் காய்ந்து கொண்டிருந்த நேரம். கல்யாணி தோளில் கை வைத்து உலுக்க அவள் இதுக்காகக் காய்ந்து காத்துக் கொண்டிருந்த மாதிரி என் இடுப்பைப் பற்றி இழுத்து மேலே கிடத்திக் கொண்டாள். அந்தப் பேடிப் பயல் போன இடம் தெரியலை.

ஒரே புழுக்கமாக இருந்ததால் குச்சுக்குள் ரெண்டு பேரும் வெந்து போவானேன், நிலாக் காய, வாசலிலேயே விச்ராந்தியாகப் படுத்து மேற்கொண்டு ஆக வேண்டியதைப் பார்ப்போமே என்று நான் யோசனை சொன்னேன். அவளை வெளியே கிடத்தி அனுபவிக்க வேணும் என்று என்னமோ அன்று அடங்கா வெறி.

அர்த்த நக்னமாக வீட்டு முற்றத்தில் ஆகாசத்துக்கும் நட்சத்திரங்களுக்கும் தன் சௌந்தரியம் எல்லாம் காட்டிக் கொண்டு மல்லாந்து கிடந்த கல்யாணிக்குள்ளே நான் அடைக்கலமானேன். தூரத்தில் சமுத்திரம் அலையடிக்கிற சத்தம் ரம்மியமாக காதில் விழ, ராப்பறவை கூவல் அதுக்கு ஒத்தாசையாக அடியெடுத்துக் கொடுக்க, நான் சொர்க்கம் போனதாகக் கற்பனை செய்தபடி அப்புறம் அவள் பக்கத்தில் கிடந்தேன்.

மெல்ல என் காது மடலை முன் பல்லால் கடித்து உதட்டில் முத்தம் ஈந்தாள் கல்யாணி. கண் இமைகளையும் எச்சில் படுத்தி அவள் காதில் குறுகுறுத்தாள்.

நம்ம ஊர்லே இருந்து ஆளுங்களைக் கொண்டு வந்தா கமிஷன் கிடைக்கறதாமே.

ஆமா, கேள்விப்பட்டேன்.

நானும் நாலு காசு பாக்க வேணாமா?

அவள் ஆலிங்கனத்தில் அழுத்தியபடி கேட்டாள்.

நானும் உன்னை முழுசாப் பார்க்கணும்.

ராஜா நீங்க நினைச்சா எல்லாம் நடக்கும்.

அவள் அணைப்பில் உறங்கிப் போனேன் அந்தப்படிக்கே.

(தொடரும்)

Series Navigation

ஏ.தேவராஜன் 2 கவிதைகள் >>

---

இரா.முருகன்

---

1915 ஆகஸ்ட் 14 – ராட்சச வருஷம் ஆடி 30 சனிக்கிழமை

பகவதி ரெண்டு கையையும் குவித்துக் கும்பிட்டாள். அவள் கண்கள் ஆழமான லயிப்போடு கவிந்திருந்தன. போன ஆத்மாக்கள் நல்ல கதிக்குப் போகட்டும். இனி வரும் தலைமுறைகள் அவர்களைக் கூப்பிட்டு உறவாடி, இதமாக வார்த்தை சொல்லி எள்ளும் தண்ணீரும் இறைக்க மாட்டார்கள். அவரவர் பாடு அவரவருக்கு. மருதையனையோ சாமாவையோ சொல்லிக் குற்றம் இல்லை.

போன திதிக்கு பகவதி வீட்டுக்காரன் சங்கரனுக்கு சிரார்த்தம் கொடுக்க சுப்பா சாஸ்திரிகள் நாலு நாள் முன்னதாக ஞாபகப்படுத்த வந்தார். வழக்கமான வருஷா வருஷம் முன்னறிவிப்பு கொடுக்க வருகிறவர்தான்.

கார்த்திகை சுக்ல பட்சம் திரயோதசி. அடுத்த வாரம் செவ்வாய்க்கிழமை வர்றது. உங்க அப்பா தெவசம்டாம்பா. கோதானம், வஸ்த்ர தானம் எல்லாம் எப்பவும் போல ஏற்பாடு பண்ணிடு. சுத்துக் காரியம் செய்யறதுக்கும் வடை தட்டறதுக்கும் மாமியை நான் சொல்லி வச்சுடறேன். விஷ்ணு எலைக்கு அந்த ராமசுப்பன் உண்டு.

பகவதி சிரத்தையாகக் கேட்க, சாமா இடைமறித்தான்.

இந்த வருஷம் தோதுப்படாது போல இருக்கு. திங்கள்லே இருந்து சென்னைப் பட்டிணத்து துரை ஜமாபந்தின்னு ஆர்ப்பாட்டமா வந்து உட்கார்ந்துடறான். அப்பா திவசத்தை ஆர அமர முடிச்சு அப்பம் வடை தின்னு ஏப்பம் விட்டுண்டு ஆபீஸ் போறதுக்குள்ளே அவன் ஆகாசத்துக்கும் பூமிக்குமா எழும்பிக் குதிப்பான்.

விடிகாலையிலேயே வந்துடறேனே. ஆபீசு போறதுக்குள்ளே எலை போட்டுடலாம்.

இல்லே, சரிப்படாது. அந்தச் சாப்பாடும் ஹோமப் புகையும் நாள் முழுக்க தூக்கம் தூக்கமா கண்ணைச் சுழட்டிண்டு வரும். தாசில்தார் தூங்கினா ஆபீஸே தூங்கிடும்.

பகவதி பரிதாபமாக பிள்ளையைப் பார்த்தாள்.

அரசூர் சங்கரய்யரே, உமக்கு இந்த வருஷம் பிண்டப் பிராப்தி இல்லே. எள்ளை இறச்சு தர்ப்பையாலே ஆசனம் போட்டு உபசாரம் பண்ணி உட்கார வச்சுப் பசியாத்தி அனுப்ப சிரமமாம். சமத்தாப் போய்ட்டு அடுத்த வருஷம் வாங்கோ.

சங்கரன் உயிரோடு இருந்தபோது சகலமானதுக்கும் உபயோகப்பட்ட ஊஞ்சலைப் பார்த்தபடி மனதில் சொல்லிக் கொண்டாள் பகவதி.

சங்கரன் ஊஞ்சலில் உட்கார்ந்து இடது காலால் விந்தி விந்தி ஆடியபடி சிரித்தான்.

வாழைக்காயும், சேனைக்கிழங்கும் இந்த விசை கெடையாதா? போறது. பழகிக்க வேண்டியதுதான். நீயாவது இப்படி ஊஞ்சல்லே வந்து உக்காறேண்டி ராஜாத்தி.

கொஞ்ச நாள் பொறுத்துக்குங்கோ. ராஜாத்தி, கண்ணம்மால்லாம் கட்டிப் பிடிச்சுண்டு அழ அங்கேயே வந்து சேர்ந்துடலாம்.

பகவதி அவனிடம் ஏங்கலும் முறையீடுமாக சொல்ல, கண்ணீர் அடக்க முடியாமல் கன்னங்களில் வழிந்தது.

பரவாயில்லே. இரண்ய சிரார்த்தமும் நியம நிஷ்டைப்படியான தெவசம் கொடுக்கற அதே பலன் தான் தரும். சிருங்கேரி மடாதிபதி, இப்போ இருக்கற பட்டத்துக்கு ரெண்டு பட்டம் முந்தினவா இருந்தாளே அந்த மகான் ஸ்பஷ்டமா கிரந்தமா எழுதி வச்சிருக்கா.

சுப்பா சாஸ்திரிகள் ஏதோ சுலோகத்தை அரைகுறையாகச் சொல்லி நிறுத்தினார். அவருக்கும் சந்தோஷம்தான். நாலு மணி நேரம் சமித்தை ஒடித்துப் போட்டு, நெய்யை ஊற்றி அக்னி வளர்த்து கண் எரிச்சலும் உடம்பு முழுக்க தொப்பமாக நனைக்கிற வியர்வையுமாக மெனக்கெட வேண்டாம். வந்தோமா போனோமா என்று நறுவிசாக இரண்ய சிரார்த்தத்தை முடித்து விட்டு, இடுப்பில் வாத்தியார் சம்பாவனையை முடிந்து கொண்டு கிளம்பி விடலாம். கண்ட எண்ணெயையும், நெய்யையும் விட்டுப் பொறித்த அதிரசமும் பாதி சொத்தையான எள்ளைத் திரட்டிப் பிடித்த எள்ளுருண்டையும் இலையிலே சரமாரியாக வந்து விழுந்து அஜீர்ணம் ஏற்படுகிற அபாயமும் இல்லை.

சங்கரனுக்காவது இரண்ய சிரார்த்த பாக்கியம் இருந்தது. ராஜாவுக்கு அதுவும் இருக்கும் என்று பகவதிக்குத் தோன்றவில்லை. மருதையன் கொஞ்ச நாளாகவே நாஸ்திகத்தில் ஒரு காலும், பழகின சம்பிரதாயத்தில் இன்னொரு காலுமாக இருக்கிறதாக சாமா சொல்லியிருக்கிறான். அது ராஜா மரித்த அடுத்த நாள்.

இதென்னடா, இன்னிவரைக்கும் இல்லாத வழக்கமா இவன் புத்தி இப்படிப் போகணுமா? அவனோட அப்பாவை கொலைப் பட்டினி போட்டுடுவானா இனிமே?

அவள் ஆச்சரியப்பட்ட போது சாமா கேட்டான்.

இதென்ன புடலங்கா சமாச்சாரம். உங்க அண்ணா, அதான் எங்க மாமா ஜான் கிட்டாவய்யர் என்ன எள்ளும் தண்ணியுமா வருஷாப்தீகமா வாங்கிண்டு இருக்கார்?

ராஜா விதி அப்படீன்னா பகவதி என்ன செய்ய முடியும்? கிட்டா அண்ணா கதி?

பக்கத்தில் வேதையனும் பரிபூர்ணமும் நிற்பது நினைவுக்கு வர அவர்களை விசனத்தோடு பார்த்தாள் பகவதி. கிட்டா அண்ணாவை மறந்திருப்பார்களோ.

நாங்க இங்கே இருக்கலாமா இல்லே கிளம்பட்டுமா?

வேதையன் மெல்லிய சப்தத்தில் பகவதியைக் கேட்க, அவன் பெண்டாட்டி பரிபூரணம் இதையெல்லாம் முழுக்கப் பார்த்து விட்டுத்தான் போகப் போறேன் என்பது போல் ஓரமாகப் போய் உட்கார்ந்து பனை ஓலை விசிறியால் விசிறியபடி நடக்கிறதை எல்லாம் சுவாரசியமாகக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கிட்டா அண்ணாவுக்கு கிறிஸ்து மகரிஷி சொன்னபடி வேதையன் வருஷா வருஷம் ஏதாவது சடங்கு சம்பிரதாயம் செய்து தீர்ப்பான் என்று பகவதிக்குத் தோன்றியது. அவன் விட்டாலும் அவன் பெண்டாட்டி பரிபூரணம் விடமாட்டாள். கருத்தான பொண்ணு. மதம் ஏதானால் என்ன, அவளும் நல்ல ஈஸ்வர விஸ்வாசி இல்லையோ.

ஜோசியக்காரர் என்ன மந்திரம் என்று தெரியாமல் அரை முணுமு
ணுப்பும் கனைப்புமாக ஏதோ சொல்லிக் கொண்டே போக, வேதையன் கையைக் கூப்பிக் கொண்டு நின்றான். அவன் நிற்கிற சாயல் அசல் கிட்டா அண்ணா தான். விருச்சிகம் ஒண்ணு சாஸ்தா கோவிலுக்கு மாலை போட்டுக் கொண்டு விசாலம் மன்னியை நமஸ்கரிக்க கிட்டாவய்யன் இப்படித்தான் பவ்யமாக நிற்பான்.

அதெல்லாம் எந்த ஜன்மத்தில்? நிஜமாகவே நடந்ததா இல்லே மனசு கற்பனை செய்கிறதா?

பகவதிக்குப் புரியவில்லை. எங்கேயோ ஜனிக்க வைத்து எங்கேயோ வாழ்க்கைப்பட்டு மிச்ச காலம் முழுசும் ஜீவிக்க வைத்து கொஞ்சம் லாபப்பட, நிறைய நஷ்டப்பட வழி செய்து இன்னும் அலையடித்துக் கொண்டு பொங்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கும் பெயர் தெரியாத பிரவாகத்தில் அவள் ஒரு துரும்பு.

கிழக்குப் பார்த்து உட்கார்ந்து இந்தப் பூணலைப் போட்டுக்கறேளா?

ஜோசியக்காரர் நீட்டிய பூணூலை மரியாதையோடு தொட்டு வேணாமே என்று சொல்லி விட்டான் மருதையன்.

பகவதிக்காகத் தான் இவ்வளவு வணங்கிக் கொடுத்து வந்து உட்கார்ந்து பித்ரு காரியம் பார்க்கிறான் அவன். அவள் சொன்னால் சாமா கூட எதிர்ப்பேச்சு பேசுவான். மருதையான் மாட்டான்.

ஒரு நாள் தானேடா மருதையா. போட்டுண்டு கழட்டிடேன்.

பகவதி கேட்டு முடிக்கும் முன்னால், அதில்லாட்ட என்ன, பரவாயில்லே என்று தாராள மனசோடு சொல்லி விட்டார் ஜோசியக்காரர்.

பெரிய இடத்துப் பிள்ளைகள். ஆயிரம் ஜோலி இருக்கும். போனவர்கள் போய்ச் சேர்ந்தாச்சு. இந்த படையலும் மற்றதும் அவர்களுக்கு பத்திரமாக ஏதாவது ரூபத்தில் போகுமா என்று ஜோசியக்காரருக்கும் சந்தேகம் தான். தவிரவும் கர்மத்தை செய்து முடிக்க முடியாதபடியான விதி விலக்கு சந்தர்ப்பங்களில் என்ன மாதிரி செயல்படணும் என்று கிரந்தங்களில் சொல்லி இருக்கிறது. அவர் தட்சணையை பத்து ரூபாயாக்கி சாயந்திரம் பனை வெல்லம் கலந்த தயிரை மருதையன் பானம் செய்தால் போதும். பரலோகம் போன ராஜா பங்குக்கு இன்னும் ஒரு வருஷத்து ஆகாரமும் பானமும் அதி விரசாகப் போய்ச் சேர்ந்து விடும்.

மருதையன் இஷ்டமே இல்லாமல் தட்சிணையை கூட்டிக் கொடுக்க ஒப்புக் கொண்டான். பகவதி பனை வெல்லத்துக்கு ஏற்பாடு செய்வதாகச் சொல்லி கையில் கொண்டு வந்திருந்த அப்பம், வடை, அதிரசத்தை எல்லாம் விரித்து வைத்த வாழை இலையில் பரிமாறினாள்.

சாமிகளே, கொஞ்சம் சீக்கிரம் உங்க படையலை முடிச்சீங்கன்னா வேறே வேலையை ஆரம்பிச்சுடலாம். அம்மா வேறே பாவம் காலை முச்சூடும் அடுப்படியிலே வெந்து எல்லாம் செஞ்சு எடுத்து வந்திருக்கு.

மருதையன் பகவதியை வாஞ்சையோடு பார்த்தபடி சொன்னான்.

உனக்கு என்னடியம்மா கொறச்சல்? ஒண்ணுக்கு ரெண்டா பிள்ளைகள். இந்த அப்பம் வடையிலே கொஞ்சம் நானும் எடுத்துக்கறேன். ராஜா வேண்டாம்னா சொல்லப் போறார். எத்தனை நாள்பட்ட பழக்கம் ரெண்டு குடும்பத்துக்கும்.

சமித்துப் புகையில் பகவதி கண்ணில் மங்கலாகப் பட்டு சங்கரன் மறைந்து போனான்.

புதுத் துண்டில் காய்கறியை மூட்டை கட்டிக் கொண்டு இலையில் பொதிந்த ஏழெட்டு அதிரசமும் வடையுமாக ஜோசியக்காரர் கிளம்பியபோது அவர் முகத்தில் அலாதியான ஆனந்தம் தெரிந்தது. மருதையன் இருபது ரூபாய் தானம் கொடுத்திருந்தான்.

இவன் கொடுக்கிற கடைசி தட்சணை இது.

அடங்கிக் கொண்டிருந்த ஹோமப் புகையில் திரும்ப எழுந்து வந்த சங்கரன் பகவதி காதில் கிசுகிசுத்தான்.

அடுத்த வருஷம் முழு நாஸ்திகனாயிடுவான் இந்தப் பிள்ளையாண்டான்.

மூணு தலை, ஏழு கை பிறவி மாதிரி மருதையன் ஆகிறதாக பகவதி கற்பனை செய்ய, அதொண்ணும் இல்லை என்றான் சங்கரன் அவள் தோளை ஆதரவாகத் தழுவி அணைத்துக் கொண்டு.

மனுஷ்ய சிநேகியா இருப்பான். அது போறும். ராஜாவோட வம்சத்துக்கு முழுக்க பித்ரு கடன் அடைச்ச புண்ணியம் அவனுக்கு சித்தியாகப் போறது.

இதெல்லாம் இப்போ சாப்பிடறேளாடா இல்லே மதியச் சாப்பாட்டுக்குப் போட்டுக்கறேளா?

பகவதி தூக்குப் பாத்திரத்தோடு கிளம்பும்போது மருதையனையும் சாமாவையும் கேட்டாள்.

ஒண்ணு ரெண்டு எடுத்து வச்சுட்டு பிள்ளைங்களுக்குக் கொடுத்திடுங்கம்மா.

அதுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் பண்ணி வச்சிருக்கேனே.

நான் இதெல்லாம் சாப்பிடலாமோ?

வேதையன் சந்தேகத்தோடும் சங்கோஜத்தோடும் கேட்டான்.

ஆஹா, அதுக்கென்ன? வாங்களேன். எல்லோருமா மதியச் சாப்பாட்டை முடிச்சுடலாம்.

மருதையன் சட்டென்று சொன்னான். வேதையன் மனைவி பரிபூரணம் அவன் இப்படி யாசிக்கிறது மாதிரிக் கேட்டதுக்காக சங்கடப்பட்டு வெளியே கிளம்ப யத்தனித்திருந்ததை அவன் கவனித்திருந்தான்.

சரி, இங்கேயே எல்லோரும் உட்காருங்கோ. பரி, நீயும் நானும் அப்புறமா சாப்பிட்டுக்கலாம். ரெண்டு பேரா பரிமாறினா எளுப்பமா இருக்கும். ஒரு கை கொடுடியம்மா.

பரிபூரணம் முகத்தில் உடனே அலாதியான ஆனந்தம் தெரிந்தது. தன்னையும், வீட்டுக்காரனனயும் இங்கே தனியாக ஒதுக்கி வைத்து யாரும் பார்க்கவில்லை. இதுவும் அவளுடைய சொந்த வீடு மாதிரித்தான். நல்ல மனுஷ்யர்கள். அத்தை அவளைச் செல்லமாகப் பரி என்றில்லையா கூப்பிடுகிறாள்.

குதிரைக்கு கொள்ளு தின்னக் கொடுக்கலாமா?

வேதையன் கேட்டபடி பரியைப் பார்க்க, இதுக்கு ஒண்ணும் கொறச்சல் இல்லே என்றாள் அவள் முகத்தில் சிரிப்பு மாறாமல்.

ஜாதிக் குதிரை மாதிரி ஜிவ்வுனு இருக்கேடி என்று அவன் போக சுகத்தில் பிதற்றுகிறது வழக்கம் தான். இது வேறே மாதிரி பரிவான அழைப்பு அவளுக்கு.

சாமா பிள்ளைகளும் வேதையனோடு சேர்ந்து உட்கார்ந்து சாப்பிட இஷ்டப்பட்டார்கள். மலையாளம் கலந்த தமிழில் அந்த மாமன் விஞ்ஞானம், சரித்திரம், லகுவான முறையில் கணிதம் எல்லாம் அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறான். பதிமூன்றாவது பெருக்கல் வாய்ப்பாடை அவர்கள் கரதலப் பாடமாகச் சொல்ல முடியும் இப்போது. இங்கிலீஷிலும் நூதனமான பாட்டுகளை துரைத்தனத்து மெட்டுக்களில் பாட அவர்களுக்குக் கற்பித்திருக்கிறான் வேதையன்.

திவச வீட்டுக்குப் பொருந்தாத கோலாகலத்தோடு அங்கே விருந்து நடக்க, வாசலிலே ஏதோ சத்தம்.

நாடிமுத்துக் கொத்தனாரும், தச்சு ஆசாரியும் இன்னும் யாரோ நாலைந்து பேரும் தலலயை உள்ளே நீட்டிப் பார்த்து விட்டுப் பின்வாங்கினார்கள்.

மகாராஜா போஜனம் பண்றாப்பல இருக்கு. மெதுவா முடிச்சு வந்தாப் போதும். வாசல்லே காத்தாட உக்கார்ந்து வார்த்தை சொல்லிட்டு இருக்கோம்.

நாடிமுத்து கொத்தனார் குரல் மட்டும் வெளியே இருந்து வந்தது.

வேதையன் சிரித்து விட்டான். அவனுக்கு மருதையனை கிரீடம் வைத்த மகாராஜாவாகக் கற்பனை செய்ய உற்சாகமாக இருந்தது.

நாடிமுத்து அண்ணாச்சி, மகாராஜா எல்லாம் இங்கே இல்லே. வெறும் பய மருதையன் தான் அப்பம் வடை சுவியம் தின்னுக்கிட்டிருக்கேன். உங்களுக்கு நாலு எடுத்துத் தரச் சொல்லட்டா?

அய்யோ, மகராஜா என்னத்துக்கு சிரமம்? நாங்க இப்பத்தான் மூக்குப் பிடிக்கத் தின்னு முடிச்சு வரோம். சித்தாள் பொம்பளை பொன்னாத்தா இருக்குல்லே. அதோட மக ருதுமதியான சடங்கு. ஆடு வெட்டி அமர்க்களம் பண்ணிட்டா போங்க. கண்ணு கெறங்குது. அய்யா கூப்பிட்டு விட்டீங்களேன்னு கிளம்பிட்டோம்.

பள்ளிக்கூட விஷயம் பேசத்தானே வந்திருக்காங்க?

சாமா மருதையனை விசாரித்தான்.

சாப்பிட ஆரம்பித்த வேதையன், எந்தப் பள்ளிக்கூடம் என்பது போல் மருதையனைப் பார்த்தான்.

அரண்மனையை இனிமேல் கொண்டு பள்ளிக்கூடமாக்கிடலாம்னு முடிவு செஞ்சிருக்கேன்.

திருப்தியாக இன்னொரு அதிரசத்தை எடுத்துக் கடித்தபடி மருதையன சொன்னான்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

1915 ஆகஸ்ட் 14 – ராட்சச வருஷம் ஆடி 30 சனிக்கிழமை

ஏண்டா பரதேசிங்களா என்ன ஊருடா இது?

ராஜா சத்தமாகக் கேட்டார். இருமலில் பிசிறடிக்காமல், கபத்தை முழுங்கிக் கொண்டு கொழகொழவென்று எதிரொலிக்காமல் கணீரென்று இருந்த அவருடைய குரலைக் கேட்க அவருக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. அட, கேக்குதே எளவு இம்புட்டுத் துல்லியமா!

யாரோ றெக்கை கட்டின சாமியான் மாதிரி பறந்து வந்து பக்கத்தில் நின்றது கவனத்தில் பட்டது. புஸ்தி மீசையும் புதுசாக் கல்யானம் ஆன மிடுக்குமா இது அந்த மாமனார்க் கிழவன் இல்லியோ?

ஆமா, நீ இன்னும் இளந்தாரின்னு நெனப்போ.

புஸ்தி மீசைக் கிழவன் கொக்கரித்தான்.

வக்காளி, நெனைக்க விட மாட்டேங்கறான். சரி, கொஞ்சம் மரியாதையாத்தான் கதச்சுப் பார்ப்போம்.

நல்லாயிருக்கீகளா மாமா?

ஏதோ இருக்கேன்’பா. காலையிலே தான் நம்ம பொம்பளை சொன்னா நீ வந்து சேர்த்துட்டேன்னு. போக்குவரத்து எல்லாம் பிரச்சனை இல்லியே?

என்ன போக்கு வரத்து? எங்கிட்டு இருந்து எங்கிட்டுப் போறதுக்கு?.

ராஜாவுக்கு ஒரு மண்ணாங்கட்டியும் புரியவில்லை. மசங்கலாக அவருக்கு நினைவு இருக்கிறது. நினைப்பும் கனவுமாக ஒரு மாசம் போல கட்டிலில் புரண்டு கொண்டிருந்தார். மருதையனோ, அடுத்த வீட்டு தாசீல்தார் அய்யர் பையனோ சட்டியிலே இவர் மூத்திரம் போக, கொண்டு போய்க் கொண்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். பழனியப்பன் இல்லை அது நிச்சயமாக. அவன் சொர்க்கவாசி ஆகி நாலு மாசம் ஆகிவிட்டது. ராஜா பயிர் செய்து வைத்திருந்த புகையிலையை ஆசை தீர மென்றபடிக்கே அவன் மேற்கொண்ட யாத்திரை அது. போகட்டும் அவனுக்காவது அரண்மனை சாகுபடி பிரயோஜனப்பட்டதே.

பழனியப்பன் வியோகமானதற்கு ரெண்டு நாள் கழித்து மீதி புகையிலையை மண்வெட்டியால் கெல்லி தூரப் போட்டு விட்டு அரண்மனைத் தரையில் காரைக் கட்டடம் எழுப்ப மருதையன் மெற்பார்வை பார்த்தபடி நின்றதை ராஜா கட்டிலில் இருந்தே கவனித்திருக்கிறார்.

தீர பசி என்பதே இல்லாமல், சகல நேரமும் தாகம், அதுவும் தேத்தண்ணியோ காப்பியோ குடிக்க இச்சை. தாசீல்தார் சாமா வீட்டில் இருந்து படிக் கணக்கில் அனுப்பின காப்பித் தண்ணி குடிக்க வேண்டியது, யாரையாவது மூத்திரச் சட்டியைப் பிடிக்கச் சொல்ல வேண்டியது, தூங்க வேண்டியது இப்படியே போன ஜீவிதம் என்ன ஆச்சு?

நேத்து பகல் ஒரு மணிக்கு அது முடிஞ்சுது மாப்புளே.

புஸ்திமீசையான் ரொம்ப சந்தோஷமாகச் சொன்னான். மூணு சீட்டு விளையாட ஒரு கை குறைந்த நேரத்தில் ஏப்பை சாப்பையாக ஒருத்தன் நானும் வரேன் என்று வந்து உட்கார்கிற மாதிரி அவன் சந்தோஷம் அவனுக்கு.

ஏதோ பொம்பளை என்றானே வந்ததும் வராதுமாக. எந்தப் பொம்பளை? இந்தாளு இங்கேயும் வந்து தொடுப்பு வச்சுக்கிட்டானா? செய்யக் கூடியவன் தான். சரி நமக்கு எதுக்கு வம்பு?

ராஜா கொஞ்சம் அடக்கி வாசிக்க முடிவு செய்தார்.

வந்தது வந்தாகி விட்டது. இது அவன் இருக்கப்பட்ட இடம். ரொம்ப நாள் முன்னாடியே துண்டையோ கோவணத்தையோ உருவிப்போட்டு இடத்தைப் பிடித்து வைத்திருக்கிறான். ராஜா அனுசரித்துத் தான் போகணும் அவனை.

மாமா உடம்பெல்லாம் சொடக்கு எடுத்து விட்ட மாதிரி சீரா இருக்குது.

எதையாவது பேச வேண்டியிருக்கிறது. கஷ்டத்தை சொன்னால் இவன் சந்தோஷப் படுவான். சந்தோஷத்தைத் தாராளமாகப் பகிர்ந்து கொள்ளலாமே.

மாப்புளை தொரை, உடம்பா? அது எங்கே இருக்குது இங்கே? அலங்காரமாப் பாடை கட்டித் தூக்கிப் போய் அடக்கம் பண்ணிட்டாங்களே.

கிழவன் கபடமாகச் சிரித்தான். என்ன கருமாந்திரமோ அவனுக்கு மட்டும் தொளதொளவென பாதிரியார் ஞாயித்துக்கிழமை மாதா கோவிலுக்குப் போக அங்கி மாட்டிக் கொண்டு வந்த மாதிரி ஒரு உடுப்பு, முகமும் உடம்பும் அன்னிக்கிக் கண்ட மேனிக்கு அழிவில்லாமே அப்படியே தான் இருக்குது. சுகலோலப் பிரியனாக இன்னும் எத்தனை காலம் சுற்றி வருவானோ.

அதென்னமோ தெரியலே மாமா, என் கண்ணுக்கு நீங்க தெரியறீங்க நல்லாவே. உங்க குரல் கூட அட்டகாசமாக் கேக்குது. கூடவே தொப்பு தொப்புன்னு சத்தம் வேறே.

என் இடுப்புக்குக் கீழே குனிஞ்சு பாரு. முடி உதுர்ற சத்தம்.

நாறப் பயபுள்ளே. இவன் எத்தனை காலம் இங்கனக்குள்ளே சுத்திக்கிட்டுக் கெடந்தா என்ன, கவட்டுக்குள்ளே தான் புத்தி.

ஆமா மாப்பிளே, வாச்சிருக்கறவன் வச்சுக்கிட்டு என்ன வேணும்னாலும் செய்யுவான். உனக்கு ஏன் பொச்சாப்பு?

அட போடா வக்காளி, உன்னை அப்பாலே கவனிச்சுக்கறேன்.

ராஜா நடந்தார். அவர் நினைப்பு முழுக்க ராணியைத்தான் சுற்றி இருந்தது. எங்கே போனாளோ? அறியாப் பொம்பளையாச்சே பாவம். நாலு வருசம் முந்தி மதுரைத் தேர்த் திருவிழா முடிஞ்சு அழகர் ஆத்துலே இறங்கற நாள்லே புட்டுக்கிட்டுக் கிளம்பினவளாச்சே. என்னதான் கடிஞ்சுக்கிட்டாலும், என்னப் பார்க்க வராம இருப்பாளா என்ன?

நாச்சி, ஏம்புள்ளே எங்கிட்டு இருக்கே?

அவர் சத்தம் நாலு திசையிலோ அதுக்கும் மேலே கீழே எல்லாம் எதிரொலித்தும் பிரயோஜனம் இல்லை. புஸ்தி மீசைக் கிழவனைக் கேட்கலாமா? மகளாச்சே? இருப்பிடம் தெரியாமலா இருக்கும்?

மாமோய்.

கூப்பிடத் திரும்பினார் ராஜா. கிழவன் போய் விட்டிருந்தான்.

இதென்னமோ மேளமும் கொம்பு வாத்தியமுமாகச் சத்தம்.

அட, அரண்மனை இல்லையோ. நடந்து நடந்து இங்கேயா வந்து சேர்ந்திருக்கோம்.

இத்தனை கம்பீரமாக அவருடைய அரசூர் அரண்மனை இருந்து இந்த ஜன்மத்திலே பார்த்ததில்லையே. சுத்தமாக வெள்ளை அடித்து, ஓட்டை உடைசல் ஏதும் தட்டுப்படாமல் அங்கங்கே காரை அடைத்து தில்லி சுல்தான் கோட்டை மாதிரி என்னமா எழும்பி நிக்குது. அரண்மனையிலே ஒரே சந்தடி.

நடுநாயகமாக மருதையன் நிற்கிறான். பக்கத்தில் அடுத்த வீட்டுக்காரப் பிள்ளை டெப்புட்டீ தாசீல்தார் சாமா. என்னமோ படையல் நடக்கிறது போலிருக்கு. ஜோசியக் காரர் வேறே சட்டமா நட்ட நடுவிலே பூசணிக்காயை வைப்பாட்டி மாதிரி அணைச்சுப் பிடிச்சுக்கிட்டு உட்கார்ந்திருக்கார். எம்புட்டு காசு பிடுங்கினானோ அந்த ஓமம், இந்த சுக்கு, திப்பிலின்னு வாக்குதத்தம் கொடுத்து.

முன்னாடி ரோஜாப்பூ மாலையெல்லாம் போட்டு சார்த்தி வச்சிருக்கற படம்? ராஜாவே தான். தான் இத்தனை கோலாகலமாக எப்போ இருந்தோம் என்று அவர் யோசித்தார். கல்யாணமான போது இருந்திருக்கலாம். அப்போது அரண்மனை நிதிநிலைமை ஏதோ இழுத்துப் பிடிச்சு மெச்சத் தகுந்த தரத்தில் இருந்ததால் அவரை எல்லா ராஜ உடுப்போடும் நாற்காலியில் நட்டக்குத்தலாக உட்கார வைத்துப் படமாக எழுத ஆரம்பித்தது. காரியஸ்தன் ஏற்பாடு அது. அந்தப் பயலும் இங்கே தான் எங்கேயோ செனைப் பூனை மாதிரி கீச்சுக் கீச்சென்று இரைந்து கொண்டு கிடப்பான். கிடக்கட்டும். அவனை சாவகாசமாப் பார்த்துக்கலாம்.

ஆமா, அந்தப் படம் என்ன ஆச்சு? முடிஞ்சாத்தானே என்ன ஆச்சுன்னு கேட்க? வங்காளத்தில் இருந்து வந்த சித்திரக்காரனை மேற்படி வர்ணச் சித்திரம் வரைய அமர்த்த, அவன் உள்ளூர்ச் சாப்பாட்டு ருசி பிடிக்காமல் சமையல்காரி அழகம்மையோடு சவாரி விட்டு விட்டான். அழகம்மை மேலே அமர்க்களமா சதா மீன்வாசனை அடிக்கும். ராஜா ஏகப்பட்ட தடவை ஆசைதீர அனுபவித்திருக்கிறாள். அவள் கூட வங்கிழடாக இங்கே தான் இருப்பாளோ?

அப்புறம் இந்தக் களவாணி குட்டையன் நெட்டையன். பனியன் பிரதர்ஸ்னோ என்னமோ மருதையனும் தாசீல்தார்ப் பையனும் அவங்களைப் பத்திப் பேசி சிரிக்கிறது அரைகுறையாக ராஜா காதில் விழுந்திருக்கு. அப்போ அவர் சீக்கு முத்திப் போன கோழியாக படுக்கையே கதியாகக் கிடந்ததால் ரொம்ப ஒண்ணும் எதைப் பத்தியும் யோசிக்க முடியவில்லை.

குட்டை பனியன், நெட்டை பனியன் ஆளுங்களும் இங்கே தான் திரிஞ்சுக்கிட்டு இருப்பாங்க. எத்தனை கேட்டானுங்க, ராஜா ஒரு படம் பிடிச்சிருந்தா இப்போ அதை இல்லே வச்சு ஐயர் சகலமானதையும் படைச்சுக்கிட்டு இருப்பார். மூஞ்சியும் கைகாலும் கோணண கோணையா இருந்தாலும் அவர் இருந்த மாதிரிக்கு அச்சு அசலாப் படம் அமைஞ்சிருக்குமே.

சாமா, முடிஞ்சுதா இன்னம் இருக்குதா? எனக்கு இந்த சடங்கு சம்பிரதாயத்துலே எல்லாம் நம்பிக்கை விலகிப் போய்க்கிட்டே இருக்கு.

அதான் நூறு தடவையாவது சொல்லிட்டியே மருதா. இப்போ சும்மா இரு.

சாமா அவனை சத்தம் போட்டு அடக்கினான்.

டெபுடி தாசீல்தார் நீ ஆர்டர் போட்டு இருக்கே. ஆர்டினரி சிட்டிசன் ஆஜராகம முடியுமா? புண்ணியமாப் போகுது. சீக்கிரம் முடிப்பா. காலேஜ்லே அடுத்த வாரம் பாடம் எடுக்க ஏகத்துக்குப் பழைய புத்தகத்தைப் புரட்ட வேண்டியிருக்கு.

தோ முடிஞ்சாச்சுடா மருதையா. செத்தெ இரு. அம்மா வந்துண்டு இருக்கா. ஜோசியக்கார அய்யங்கார் ஏதோ பதார்த்தம் பண்ணி எடுத்துண்டு வரச் சொன்னாரோல்லியோ. கொண்டு வரா.

பகவதி ரொம்பவே தளர்ந்து போய் கையில் தூக்குப் பாத்திரத்தோடு உள்ளே வந்ததை ராஜா பார்த்தார். பாவம் இந்தம்மாவும் சீக்கிரமே இங்கனக்குள்ளே வந்துடும் போல இருக்கே.

காலம் தான் என்னமா பறக்குது. நேத்துக்குத்தான் இது சங்கரய்யரைக் கல்யாணம் கட்டி மலையாளச் சீமையிலே இருந்து அரசூருக்கு அடியெடுத்து வச்ச மாதிரி இருக்கு. கருக்கடையான பிள்ளை. இப்படியா தலை நரைச்சு கிழவியாகி ஓய்ஞ்சு போகணும்?

கம்பங்காடு கரிசல்காடு வித்தியாசமில்லாம மேயற புஸ்தி மீசையான் இம்புட்டு நாள் போயும் உரமா பேசிக்கிட்டு திரிஞ்சுக்கிட்டு கிடக்கான். இந்த மாதிரி நல்ல ஜென்மங்க தான் தும்பப்படும் போல.

பகவதியம்மா கூட வந்த பெண்ணை இதுக்கு முன் பார்த்ததாக ராஜாவுக்கு நினைவு இல்லை. இது தாசீல்தார் பொண்டாட்டி இல்லை. அந்தக் குட்டியை விட கொஞ்சம் வயது அதிகம். உடுப்பும் அது என்ன வேட்டியை இடுப்புலே சுத்திக்கிட்டு மேலே ஆம்பளைக் குப்பாயத்தை மாட்டிக்கிட்ட மாதிரி? காது முழுக்க மறைக்கற மாதிரி தங்கத்துலே காதுவாளி. நம்ம பக்கத்து சமாச்சாரம் இல்லியே. யாரு இதுன்னு ராஜா யோசித்தார்.

அந்தப் பெண்ணுக்குப் பின்னால் ஒரு ஓலைக் கொட்டானில் வெற்றிலை பாக்கும், பூவன் பழக் குலையுமாக வந்த மனுஷனைப் பார்த்ததும் ராஜாவுக்கு எல்லாம் விளங்கியது. மலையாளத்துப் பிள்ளை. பகவதியம்மா உடம்புறந்தான் வேதத்துலே ஏறி பிள்ளை பெத்துக்கிட்டானே. திருவனந்தபுரமோ கொல்லமோ பள்ளிக்கூட வாத்தியார். அட, அவனும் வந்தாச்சா.

எங்கே எங்கே இருந்தெல்லாம் வேண்டப்பட்டவங்க வந்து மரியாதை செலுத்தறாங்க. ராஜ சாவுதான் தனக்கு. கௌரதை அப்படி. புஸ்திமீசைக் கிழவனா என்ன? தாரை தப்பட்டையோடு தோலான் துருத்தியான் எல்லாம் கள்ளுத் தண்ணி முட்டக் குடிச்சுட்டு குழிக்குள்ளே கொண்டு தள்ள?

இந்த மலையாளத்தான் பேரு என்ன? ராஜா நினைவு படுத்திப் பார்த்தார். ஊஹும், புஸ்தி மீசைக் கிழவனின் ரோமம் உதிர்கிற சத்தம் தான் காதுக்குள்ளே கேக்குது.

மருதையன், அரண்மனையை பிரமாதமா ஆக்கிட்டீங்களே. ராஜ குடும்பத்து ரத்தமாச்ச்சே. நினைச்சா முடிச்சுட்டுத்தான் மத்த வேலை.

வேதையன் மனசு திறந்து பாராட்டிச் சொன்னான்.

வேதையன் சார், ராஜ குடும்பத்து ரத்தமும் இல்லே. அரண்மனையும் இல்லே. இன்னொரு அரசூர்க்காரன், இன்னொரு அரசூர்க் கட்டிடம். அம்புட்டுத்தான், இந்தத் தாசீல் சாமா அய்யரு ஆளு அம்பு எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணித் தராட்ட, நம்ம மாதிரி வாத்தியாருங்களுக்கு ஏது செல்வாக்கு? பார்ப்பார ராஜா. சர்க்காருக்கு வேண்டப்பட்டவன் ஆச்சே.

சாமா தோளில் மருதையன் பலமாகத் தட்டிச் சிரிக்க, ஏதுக்கென்று தெரியாமல் ஜோசியக்கார ஐயரும் சிரித்து வைத்தார்.

அசமஞ்சமான பயலா இருக்கானே. ராஜா அவனைப் பார்த்ததுமே நினைத்தார். அரசூரில் ஜோசியக்காரக் குடும்பங்களே அஸ்தமித்துப் போய், வேறே எங்கே இருந்தோ தாசில்தார் சாமா முயற்சியில் கொண்டு வந்து இறக்கப்பட்டவன்.

என்ன இருந்தாலும் அந்தக் காலத்தில் அரண்மனையில் யந்திரம் பிரதிஷ்டை செய்த ஜோசியருடைய புத்திசாலித்தனத்தில் அரைக்கால்வாசி கூட இந்தப் பிள்ளையாண்டானுக்கு வராது. வராகன் வராகனாக சிரித்துக் கொண்டே பிடுங்கி, அரசூர்ச் சக்கரவர்த்தி, மயிராண்டி மகாராஜன் என்றெல்லாம் உரக்க சுலோகம் சொல்லி உற்சாகப் படுத்திய அந்த ஜோசியக் கார அய்யரும் இங்கே தான் எங்கேயோ மிதந்து கொண்டிருப்பார் போல. மனுஷன் சவரனையும் பத்திரமாக அரைஞாண்கொடியில் முடிச்சுக் கொண்டு வந்திருப்பார். புஸ்தி மீசையானுக்கு சளைத்த ஆள் இல்லை அந்த அய்யனும்.

யாரோ தயங்கித் தயங்கி பின்னால் நிற்கிற ஓசை. ராஜா திரும்பிப் பார்த்தாள். மத்திய வயது பிராமணப் பெண். எங்கேயோ பார்த்த ஞாபகம் ராஜாவுக்கு.

பகவதி, என் பொன்னு பகவதிக் குட்டி.

அந்த ஸ்திரி தீனமாக அரற்றினாள். கையை கையை முன்னால் நீட்டி இங்கே இருந்தே பகவதியம்மாவைத் தொட்டுத் தோளைத் திருப்பி பேச முயற்சி செய்கிறவளாகத் தெரிந்தாள் அவள்.

அம்மா, நீங்க?

ராஜா மரியாதை விலகாமல் கேட்டார்.

விசாலம். அம்பலப்புழை விசாலம். பகவதிக்குட்டிக்கு மன்னி. யாராவது எங்க குடும்பத்தை கடைத்தேத்துவாளான்னு பிச்சைக்காரியா அலைஞ்சிண்டு இருக்கேன் மகாராஜா.

அவள் அழ ஆரம்பித்தாள்.

உயிரோடு இருக்கப்ப்பட்டவர்கள் தானே அழ சபிக்கப்பட்டவர்கள்?

உசிரோடு சந்தோஷமா இருந்தேன். செத்ததும் தான் துக்கமே.

அந்த ஸ்திரி ஓரமாக விலகி நின்று முணுமுணுக்கிற ஸ்வரத்தில் பேசினாள். அவள் மூச்சுக் காற்று ஓசை கூட ராஜா காதில் ஸ்பஷ்டமாக விழுந்தது.

செத்தாத்தான் துக்கம். சாவும் இல்லாம ஜீவனும் இல்லாமே, அது இன்னொரு மாதிரி.

அந்த ஸ்திரி சொல்லியபடிக்கு கரைந்து போனாள்.

அரண்மனையில் எள்ளுருண்டை வாடை எழும்பி ராஜா மூக்கில் சுகமாகக் கவிந்தது. அவர் கண்ணைச் சற்று மூடிக் கொண்டார். இதுதான் சாவு வாசனையா?

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

25 ஜூலை 1910 – சாதாரண கர வருஷம் ஆடி 10 திங்கள்கிழமை

எத்தனை சீக்கிரம் எழுந்தாலும் ஆபீசுக்குப் போய்ச் சேரும்போது தாமதமாகி விடறது. அதுவும் இந்த திங்கள்கிழமை வந்தாலே தலைக்கு என்னமாயொரு எரிச்சல்! மனுஷனை மட்ட மல்லாக்கப் புரட்டிப் போட்டு கொட்டையை நெறித்து அடிமை உத்தியோகத்துக்கு வாடா தேவடியா மகனே என்று கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு சக்தி பல்லை நெரிக்கிறது.

அதுக்கு டவாலி ரங்கசாமி நாயக்கனும் ஒண்ணுதான், செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டை ஆரோக்ய டிப்பார்ட்மெண்டு ஆபீசு தலைமை குமஸ்தன் நீலகண்டனும் ஒண்ணுதான். ஏன், பரிபாலனம் பண்ணுகிற துரைமார்களுக்கும் கொட்டை இருக்கிறதால் அவர்களும் ஜாப்தாவில் அடக்கம்.

சந்தர்ப்பமும் கூடி அந்தப்படிக்கு அமைந்து போகிறது. ஞாயிற்றுக்கிழமை என்னத்தை வேணாம் வேணாம் என்று புத்தி சொன்னாலும் சின்ன வெங்காயத்தை அப்படியே வேகப் பண்ணி கமகமவென சாம்பார் வைத்து கற்பகம் இலையில் வட்டிக்கும்போது இன்னும் ஒரு கரண்டி வெங்காயமாப் போடுடி பெண்ணே என்று வாங்கி ஆசையாக ருஜித்துத் தின்ன வைக்கிறது. அப்புறம் தாராளமாக பெரிய வெங்காயம் அரிந்து போட்டு மிளகாய்ப் பொடி சன்னமா விதறி கிழங்கு பொடிமாஸ்.

அப்பா வைத்தியநாதன் காலத்தில் எப்போதாவது வீட்டில் தலையைக் காட்டிய வெங்காயமும் உருளைக்கிழங்கும் இப்போது சர்வ சகஜமாக மாசாந்திர தர்ப்பணம் பண்ணி வைக்க வருகிற சீனு வாத்யார் மாதிரி பிரதி ஞாயிறு காலையில் ஆஜராகி விடுகிறது.

வாங்க மறந்தாலும் கற்பகம் விட மாட்டாள். சனிக்கிழமை பாதி நாள் ரஜா என்பதால் ஆபீசுக்குக் கிளம்பும்போதே துணிப்பையும் காகிதத்தில் பென்சிலை அழுத்தப் பதித்து எழுதின காய்கறி பட்டியலோடும் தான் அனுப்பி வைக்கிறாள்.

எழுத மறந்தால் கூட பாதகம் இல்லை. ஆபீஸ் கிளம்புகிற அவசரத்திலும் நீலகண்டனின் கிராப்புத் தலையை முன்னுக்கு இழுத்து உதட்டில் மணக்க மணக்க கிராம்பு வாசனை முத்தத்தோடு கரதலப் பாடமாகச் சொல்கிறாள்.

முட்டைக்கோசு அரை வீசை, சின்ன வெங்காயம் ஒரு வீசை, போறாது, ஒண்ணரை, அப்புறம் பெல்லாரி வெங்காயம் அது அரை வீசை, சீமைக் கத்திரிக்காய் ஒரு வீசை.

ஏண்டி நாட்டுச் சரக்கே இல்லையாடி நம்மாத்து சமையல்கட்டுக்கு?

அவனும் சனிக்கிழமைக்கே ஆன சொகுசோடு அவள் இடுப்பை நிமிண்ட, கொஞ்சம் விலகி பங்கனப்பள்ளி ஒரு கூடை வாங்கிடுங்கோ என்பாள் கற்பகம்.

மல்கோவாவை வச்சுண்டு அது வேறே என்னத்துக்குடி?

சரி, நீங்க ஆபீஸ் கிளம்பலாம்.

அவசரமாக முந்தானையை இழுத்து மூடிக் கொண்டு அவள் உள்ளே ஓடுவதில் முடியும் சனிக்கிழமை காலை முத்தத்துக்கு சாயந்திரம் வரைக்கும் தீராத சக்தி உண்டு. நீலகண்டன் மதியம் கொத்தவால் சாவடிக்குக் கொண்டு போய் கற்பகம் சொன்னது, சொல்லாதது எல்லாம் வாங்கி நிறைக்கும்போது சமயத்தில் கை கனம் அதிகமாகி ஆள் வைத்து வீட்டில் கொண்டு சேர்ப்பித்தது உண்டு.

இது என்ன சனியன் பீர்க்கங்காய் வாங்கிண்டு வந்திருக்கேள்? பெரியவா பார்த்தா கொன்னே போட்டுடுவா.

பீர்க்கங்காய் தொகையல் நன்னா இருக்குமேடி. நாளக்கு ஞாயித்துக்கிழமை காலம்பற இட்லிக்கு தொட்டுக்க.

நன்னா இருக்கு. அதுக்கு ஒரு முழுக்காய் என்னத்துக்கு? அரிஞ்சு தரச் சொன்னா கொடுத்துட்டுப் போறான்.

அவ முடியாதுன்னு சொல்லிட்டாடீ. முழுசா வாங்கினா வாங்கு அய்யரே இல்லே எடத்தைக் காலி பண்ணுங்கறா.

ஓ, பொம்மனாட்டி வியாபாரம் பண்ற கடையா? சுரைக்காயைக் காட்டினாலும் வேண்டாம்னு சொல்லியிருக்க மாட்டேளே? உங்க முழியும் மூஞ்சியிலே அசடும் பார்த்துட்டு சும்மா விட்டுடுவாளா என்ன?

கழுக்குன்றத்தில் இருந்து காய்கறி கூடையில் கொண்டு வந்து கூறு கட்டி விற்றுக் கொண்டிருந்த படுகிழவியை ஒரே நொடியில் கற்பகம் குரல் ரூபமாக அதி சுந்தரி அழகு ராணிப் பெண்ணாக்கி விடுவது வாடிக்கை.

நல்ல வேளை, போன வாரம் ஒரு வீசைக்கு பதில் சின்ன வெங்காயம் மலிவாக் கொடுக்கறான்னு மூணு வீசை வாங்கி வந்தபோது கொஞ்சம் மலைத்தாலும், கற்பகம் முடிவாகச் சொன்னாள் – நாளையிலே இருந்து தினசரி வெங்காய சாம்பார்தான்.

அமாவாசை, திவசம் என்று எதுவும் குறுக்கிடாததால் கற்பகத்தின் அடுக்களை சாம்ராஜ்யத்தில் ஒரு வாரம் கொடி கட்டிப் பறந்த சின்ன வெங்காயம் தினசரி நீலகண்டனை நடு ராத்திரிக்கு உசுப்பி விட்டது. அதுவும் நேற்று ஞாயிற்றுக் கிழமை பகல் நித்திரையும் இருந்ததாலோ அல்லது பீர்க்கங்காய் துவையல் சேர்ந்ததாலோ என்னமோ, கிட்டத்தட்ட ராத்திரி ஒரு மணிக்கு காவல் சேவகன் பிகில் ஊதிக் கொண்டு பாரா கொடுத்துப் போகிற வரை கற்பகத்தை தூங்க விடவில்லை.

இனிமே வெங்காயம் பக்கம் போகாதீங்கோ.

அவள் தூங்க ஆரம்பிக்கும் முன்னால் கடைசியாகச் சொன்னது பாதி அலுப்பும் பாதி திருப்தியுமாக நீலகண்டன் காதில் பட்டுக் கொண்டிருக்க அவனும் நித்திரையில் அமிழ்ந்தான்.

ஆறு மணிக்கு எழுந்திருக்க வேண்டிய நியமம் இந்த எழவெடுப்பான் வெங்காய நிமித்தம் தவறிப் போய் ரெண்டு பேருக்குமே ஏழு மணிக்கு முழிப்பு தட்ட அப்புறம் களேபரம் தான்.

இலுப்பச்சட்டி நிறைய ரவை உப்புமாவைக் கிண்டி குழந்தைகளுக்கு ஆகாரம் கொடுத்து அதையே மதியத்துக்கும் இலையில் பொதிந்து தந்தாள் கற்பகம். நீலகண்டனும் வேண்டாத விருந்தாளியை வரவேற்கிற தோரணையில் அதை விழுங்கி வைத்தான்.

எனக்கு மதியத்துக்கு டிபன் கேரியர்லே இந்த கருமாந்திரம் வேணாம். கூட்டமா சாப்பிடறபோது பக்கத்திலே எவனாவது பேமானி என்ன கொண்டு வந்திருக்கேடா பழின்னு கழுத்தை நீட்டிப் பார்த்தா அவமானமாப் போயிடும். நான் ஆபீஸ் பக்கம் சாப்பாட்டுக் கடையிலே பார்த்துக்கறேன். எலுமிச்சங்கா சாதம் அமிர்தமா கிடைக்கும். தைர் சாதம் புளிச்சாலும் அதிலே திராட்சைப் பழத்தையும் கொத்தமல்லியையும் போட்டு சரிக்கட்டிடுவான் லாலாப்பேட்டை பிராமணன்.

அவன் கிட்டேயே நித்தியப்படிக்கு வச்சுக்க வேண்டியதுதானே? அவாத்து பொம்மனாட்டியும் வியாபாரம் பண்றேன்னு கூட நின்னா, அவளுக்கும் சின்ன வெங்காய சேவை சாதிச்சுக்கலாமே. நான் நிம்மதியா இருப்பேன் பிடுங்கல் இல்லாம.

கற்பகம் அந்த அவசரத்திலும் வாய் வார்த்தையால் குத்தி வேடிக்கை பார்க்க மறக்கவில்லை.

ஏண்டி, தலை முடியை தழைச்சுண்டு நீயும் தானேடி ரதி சுகம் வேணும் வேணும்னு கூப்பிட்டே. உள்ளே வாடா உள்ளே வாடான்னு எத்தனை தடவை வந்து போய் உடம்பே நோகறதுடீ.

சொல்ல முடியாது. அதுவும் திங்கள்கிழமை ஆபீஸ் கிளம்பும் அவசரத்தில் இப்படி சாங்கோபாங்கமாகப் பேச முடியாது.

போன வாரம் மூர் மார்க்கெட்டில் பக்கத்து வீட்டு வக்கீல் வாங்கி படித்து விட்டுக் கொடுத்த நீதி போதனை புத்தகம் நேரம் கெட்ட நேரத்தில் ஞாபகம் வந்தது.

காலையில் எழுந்திருந்து எந்தப் பக்கம் உட்கார்ந்து எவ்வளவு நாழிகை வெளிக்குப் போக வேண்டும், என்ன தேவதையை எப்படி பிரார்த்தித்து பிருஷ்டம் சுத்தப் படுத்த வேணும், எப்படி குளிக்கணும், எப்படி சாப்பிடணும், இலையில் கொஞ்சம் மிச்சம் வைத்து வாசலுக்கு கொண்டு வந்து அதை எறிந்து விட்டு நாய்க்கும் காக்காக்கும் எத்தனை தடவை தோ தோ தோ மற்றும் கா, க்கா, க்க்கா சொல்லணும், அப்புறம் நாலு திசையிலும் என்ன என்ன சகுனம் தோன்றும் வரை காத்திருந்து வெளியே கிளம்பணும், அதுவும் கிழமை வாரியாக சகுன சம்பிரதாயம். எல்லாம் விலாவாரியாக அச்சுப் போட்ட புத்தகம்.

இதையெல்லாம் பார்த்து சகுனம் சரியாக நிண்ணுண்டு இருந்தால், சாயந்திரம் ஆகி ஆபீசே மூடிடுவா. தள்ளு சனியனை.

சொன்னாலும் அந்தப் புத்தகத்தை பத்திரமாக ஆபீசுக்கு எடுத்துப் போகிற சஞ்சியில் எடுத்து வைத்திருந்தான் நீலகண்டன்.

டிராமில் வாய் நிறைய வெற்றிலையை மென்றபடி சஞ்சிக்குள் கையை விட்டு புத்தகத்தை எடுத்தான் நீலகண்டன்.

இது என்ன பைண்ட் புஸ்தகம்? அவன் சஞ்சிக்குள் வழக்கம் இல்லாத வழக்கமாக வேறே ஏதோ புத்தகம். குழந்தைகள் விளையாடுகிற போது பாடப் புத்தகத்தை ஒளிச்சு வச்சிருக்குதுகளா என்ன? புஸ்தகம் கொண்டு போகாமல் போய் பாதிரியாரிடம் பிரம்படி வாங்கினால் கஷ்டமாச்சே.

அதுவும் சின்னவனுக்கு பாடம் எடுக்கிற பாதிரி, பிள்ளைகளை இடுப்புக்குக் கீழே கிள்ளுவதாக பிராது வேறே.

சனியன் இந்த பள்ளிக்கூடமே வேணாம். மாத்துங்கோ என்றாள் கற்பகம்.

இங்கே இருக்கற மாதிரி இங்கிலீஷ் படிப்பு வேறே எங்கேயும் கிடைக்காதே. பாதிரி கிள்ள வந்தா, கையைத் தட்டி விட்டுடுடா. நான் எட் மாஸ்டரைப் பார்த்துப் பேசறேன்.

போக முடியவில்லை இதுவரைக்கும். இப்போ அந்த களவாணி பாதிரி சின்னவனின் இடுப்பில் சில்மிஷம் பண்ணிக் கொண்டிருப்பானோ?

கையை முறிச்சு அடுப்பிலே வைக்க.

நீலகண்டன் கொஞ்சம் உரக்க முணுமுணுக்க டிக்கட்டுக்காக கையை நீட்டிய டிராம் கண்டக்டர் அவசரமாகப் பின்னால் வலித்துக் கொண்டான்.

சாமிகளே, டிக்கட் வாங்கறதும் வாங்காததும் அவ்விடத்து இஷ்டம். வாரம் பிறந்ததும் எனக்கு பிராமண சாபம் என்னத்துக்குங் காணும் கொடுக்கறீர்?

வருஷக் கணக்காக இதே வண்டியில் போய் வந்து சிநேகிதமான குரலில் அவன் சொல்ல, நீலகண்டன் நெளிந்தான்.

உம்மை இல்லைய்யா முதலியாரே. ராத்திரி பிரவசனம். திரௌபதி வஸ்திராபஹரணம் கோவில்லே. மனசெல்லாம் இன்னும் அதுதான்.

மனசறிந்து பொய் சொன்னபடி டிக்கட்டுக்கு சில்லரையாக ஒரு அணா எடுத்துக் கொடுத்தான் நீலகண்டன். கையில் வைத்திருந்த பைண்ட் புத்தகத்தைப் பிரிக்க, அதில் ஒரு பக்கம் நீள நீளமாக கோலம். பாதியில் புத்தகம் முடிந்து தலைகீழாக இன்னொரு புத்தகம். அதில் அற்பவீரன் கதை. நூதனமான கற்பனையும் நுண்மான் நுழைபுலனுமாக ஆரணிப் பக்கம் இருந்து யாரோ யாத்த வசனப் புத்தகம்.

கற்பகம் படிக்கிற விஷயம் இதெல்லாம். தூரமானால் பின்கட்டு மச்சில் ஒதுங்கும்போது படிக்க என்றே பிறந்த வீட்டில் இருந்து அவள் கொண்டு வந்த சீதனத்தில் இதுவும் அடக்கம்.

இந்த தூரமீனா புஸ்தகம் சஞ்சிக்குள் எப்படி வந்தது? கூடவே என்னத்துக்கு ஒரு வெற்றிலைக்குள் கட்டின மஞ்சள் துண்டு?

அதென்னமோ, அஞ்சாறு வருஷமாக இப்படி ஏன் எது என்று தெரியாமல் ஏதோ வீட்டில் சின்னச் சின்னதாக நடந்தபடி இருக்கிறது.

அந்த ஸ்தாலிச் செம்பில் இருந்து அவ்வப்போது விட்டு விட்டு குழந்தே குழந்தே என்று ஒரு பெண்குரல் விளிக்கும். பக்கத்தில் போய்ப் பார்த்தால் ஒரு மண்ணும் இருக்காது.

நாலைந்து தடவை சொப்பனத்தில் அம்மா வயசில் ஒரு ஸ்திரி காசிக்கு என்னை கூட்டிண்டு போடா குழந்தே என்றாள் நீலகண்டனிடம். சின்ன வெங்காயம் சாப்பிட்டு காசிக்குப் போகலாமா என்று அவன் சந்தேகம் கேட்டபோது சொப்பனம் முடிந்திருந்தது.

வீட்டில் வைத்த பொருள் காணாமல் போவது, எங்கேயோ காணாமல் போனது சம்பந்தம் இல்லாமல் வேறே எங்கோ திரும்பக் கிடைப்பது என்று அவ்வப்போது நடக்கிறது.

போன அமாவாசைக்குத் தேடின பஞ்சபாத்திரம் உத்தரிணியில் உத்தரிணி மட்டும் காணாமல் போய், வருஷாந்திர புளி அடைத்து வைத்த அண்டாவில் கிடைத்ததும் இதில் அடக்கம். எலி இழுத்துப் போய்ப் போட்டிருக்கும் என்றாள் கற்பகம். எலி என்ன அமாவாசை தர்ப்பணமா பண்ணுகிறது?

ஹைகோர்ட் பக்கமே டிராமை நிறுத்தி விட்டார்கள். ராஜ பிரதிநிதி கோட்டைக்கு வரப் போகிறதால் கூடுதல் பந்தோபஸ்து ஏற்பாடு.

ஐயய்யோ, ஏற்கனவே தாமதம். இதில் ராஜப் பிரதிநிதி வேறே வந்து.

வந்து என்ன ஆஜர் பட்டியலைப் படித்து எந்த குமஸ்தன் வரலை வந்திருக்கான் என்று கொட்டை நெறிக்க முஸ்தீபோடு கணக்குப் பார்க்கப் போகிறானா என்ன?

ஓட்டமும் நடையுமாக நீலகண்டன் கோட்டைக்குள் நுழைந்தபோது குமஸ்தர்கள் ஏக காலத்தில் பேசிக் கொண்டு அவன் காரியாலய வாசலில் நின்றார்கள்.

சூப்ரண்டெண்ட் துரை இன்னிக்கு காலமே காலமாகிட்டாராம்.

நீலகண்டனுக்கு றெக்கை கட்டி ஆகாசத்தில் பறக்கிற சந்தோஷம்.

ஹெட் கிளார்க் வந்தாச்சு. போகலாமா?

இதோ, வந்தேன்.

எங்கே என்று கூட கேட்காமல் பையை நாற்காலியில் வைத்து விட்டு வாசலுக்கு வந்தான் நீலகண்டன்.

அதை ஏன் விட்டுட்டுப் போகணும்? எடுத்துண்டு வாரும். இனிமே இன்னிக்கு எதுக்கு ஆபீசுக்கு திரும்ப வரணும்? நீர் உம்ம ஆத்துக்குப் போய்க் குளிச்சு சுத்தி பண்ணிக்க வேணாமா? கலெக்டர் துரை நம்ம டிபார்ட்மெண்டுக்கு ரஜா அறிவிச்சிருக்கார். தெரியுமோல்லியோ.

சீனியர் டபேதர் நாதமுனி செட்டியார் பார்ப்பனக் கொச்சையில் நீட்டி முழக்கினார். அவருக்கும் மனசுக்குள் சந்தோஷம் சின்ன வெங்காயம் சாப்பிட்ட மாதிரி பொங்கிக் கொண்டிருப்பதாக நீலகண்டனுக்கு ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிந்தது.

சாந்தோம் சர்ச் பக்கம் கல்லறைத் தோட்டத்துக்கு போகணும். நாலு வண்டி கொண்டு வரச் சொல்லு.

நாதமுனி இதர கடைசி நிலை சிப்பந்திகளுக்கு உத்தரவிட்டுக் கொண்டிருக்க, யாரோ அவசரமாக நீலகண்டனை பெயர் சொல்லிக் கூப்பிட்டார்கள்.

நீலகண்டன் திரும்பினான்.

ஹைகோர்ட் ஹெட்கிளார்க் நாயுடு பதற்றமாக பக்கத்தில் வந்து நின்றான்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

10 ஜூன் 1910 – சாதாரண கர வருஷம் வைகாசி 28 வெள்ளிக்கிழமை

நீங்க யார்யார்னு எனக்குத் தெரியலே. நான் பேசற பாஷை உங்களுக்கு அர்த்தமாகுமான்னு கூடத் தெரியாது. முதல்லே நான் இருக்கேன், உயிரோடு கூட சுவாசிச்சுண்டு இருக்கேன், எங்கேயோ இருந்து வேறே எங்கேயோ வந்து சேர்ந்திருக்கேன்கறதை எல்லாம் நீங்க நம்பணும்.

உங்களைப் பார்த்தா அதை சந்தேகிக்கறவா மாதிரி தெரியலை. வெள்ளைக்காரி சீமாட்டி, கூட அவளோட ஒத்தாசையா இருக்கற வேலைக்கு நிக்கற பொண்ணு. அப்படித்தானே.

இல்லையா? நீங்க வேறே வேறே பூமண்டல பிரதேசத்துலே இருந்து வரப்பட்டவாளா? எங்க தெரிசா அக்காவுக்கு வேண்டப்பட்டவா இல்லையா?

பார்த்திருக்கேன். ரெண்டு நாளா பின்னாலேயே அலைஞ்சுண்டிருக்கேனே. தெரிசா அக்கா என்னைப் பத்தி உங்க கிட்டே ஒண்ணும் சொல்லலியா?

பேய் அலையற ராத்திரியிலே நீங்க இப்படி வந்தது எனக்கும் என் கொழந்தைக்கும் கொஞ்சமும் பிடிக்கலே.

பொம்மனாட்டின்னா தைரியம் இருக்க வேண்டியதுதான். கொஞ்ச நஞ்சம் அது இருந்தா, நான் எங்காத்துக்காரர் கொல்லூர் போகலாம்னு கிளம்பினபோதே அஸ்து கொட்டியிருக்க மாட்டேனா?

காசர்கோட்டுலே தேமேன்னு சோத்துக் கடை நடத்திண்டு குடும்பத்தை சம்ரட்சணம் பண்ணிண்டு கோவில், குளம், அடுத்து அயல்லே வம்பு, சின்னதா சண்டை. கோலத்துலே கூட சண்டை வந்திருக்கு தெரியுமோ.

நம்மாத்து வாசல் வரைக்கும் அடைச்சு சூனிய மாசத்துலே கோலம் போட்டுட்டா அந்த ராயர் மாமி சட்டமா. நானும் கொழந்தையும் பெரிய தோதிலே எழுபது புள்ளி நூறு வரிசை ஏற்பாடு பண்ணி ஒரு கோல நோட்டு முழுக்க வரைஞ்சு பார்த்து பொடி எல்லாம் திரிச்சு எடுத்துண்டு விடிகாலையிலே வாசலுக்கு வந்தா, ராயச்சி நடுவாசல் வரைக்கும் கோடு இழுத்து வச்சிருக்கா. அதுவும் பிசிறு பிசிறா.

அன்னிக்கு வந்த வாக்குவாதம் முத்தி ரெண்டு நாள் பேசலே அந்தப் பக்கத்து வீட்டுலே. ஆனாலும், தன் கொழந்தைக்கு திரண்டுகுளி வந்திருக்குன்னு ராயர் மாமி நம்மாத்து வாசல்லே நின்னு சொன்னதும் மனசே கரைஞ்சு போச்சு.

என் குழந்தை மாதிரின்னா ராதையும். ஓடிப் போய் குழந்தையை வாரி அணைச்சுண்டேன். ராயச்சி கிறுக்கச்சி. ஏண்டி சண்டை போட்டேன்னு கூட கேட்க வாயில்லாம, அஸ்காவைக் கொண்டு வந்து என் வாயிலே கொட்டி முழுங்குடி முழுங்குடிங்கறா,

எங்கேயோ ஆரம்பிச்சு எங்கேயோ போய்ண்டு இருக்கேன் பாருங்கோ. நீங்க ரெண்டு பேரும் தைரிய லட்சுமி அவதாரம் தான். தைரிய லட்சுமி தெரியாதா? அக்கா கிட்டே கேட்டுப் பாருங்கோ. மறந்திருக்க மாட்டா இன்னும்.

சின்ன வயசுலே இருந்து அம்பலத்துலே புராணம் கேட்டு, படிச்சு பழகினது எப்படி மறக்கும்?

அவளையும் வேறே பிரேத ஆத்மாக்களைப் பார்க்க கூட்டிண்டு வந்துட்டேளா? சரியாப் போச்சு. ஏற்கனவே பூஞ்சை சரீரம், இப்படி ராத்திரி அலைஞ்சா உடம்பு என்னத்துக்கு ஆகும்? உங்களுக்கும் தான் சொல்றேன். தைரியத்துக்கும் ஒரு பரிதி உண்டல்லே?

நீ ஏண்டி எந்த தைரியத்திலே இப்படி ஊர் விட்டு ஊர் வந்து காலம் விட்டு காலம் மாறி ராத்திரியா பகலான்னு இல்லாம திரிஞ்சிண்டு இருக்கேன்னு கேட்கறேளா? என்ன பண்ணச் சொல்றேள். எல்லாம் இந்த வயத்துக்குத்தான்.

எனக்கு இன்னும் பசியும் தாகமும் தெரியும். நான் பிரேத ஆத்மா இல்லே. உசிர் இன்னும் இருக்கு. வாதனைப் படறதுக்குன்னு இன்னும் இருக்கு. உடம்பும் இருக்கு. எனக்கு மட்டும் இல்லே. என் பொண்குழந்தைக்கும். குட்டியம்மிணியும் பசியோட தான் இருக்கா.

கொஞ்சம் நான் சொல்றதை உட்கார்ந்து கேட்கறேளா. பிசாசு பார்க்கறதுக்கு இன்னும் நேரம் இருக்கு. அதுகள் வந்து இருந்தாலும் இந்த மனுஷா தாகசாந்தி பண்ணிண்டு செருப்புலே காலை நொழச்சுண்டு கிளம்ப வேணாமா?

அந்தக் கிழவன் உங்களை எல்லாம் கூட்டிண்டு போறேன்னு காசை வாங்கி பையிலே போட்டுண்டு நிக்கறானே, அவன் சொல்றதை எல்லாம் முழுக்க நம்ப வேணாம். அம்புட்டு பேய் இந்த ஊர்லே கிடையாது. நான் தான் சுத்திண்டு இருக்கேனே. எனக்கு தெரியாதா?

ரொட்டி கொண்டு வந்திருக்கேளா? அக்கா கையிலே வச்சிருப்பாளே அந்தப் பையிலே எப்பவும் நாலு துண்டு ரொட்டியும் கிச்சிலி பழப் பாகுமா எடுத்து வச்சிருப்பா. எப்போ எங்களைப் பார்த்தாலும் கூட்டி வச்சு, கொடுத்துட்டுத்தான் போவாள்.

சித்த சிரமத்தைப் பார்க்காம அவ பையை இங்கே எடுத்துண்டு வரேளா? ஒண்ணும் தப்பா நினைச்சுக்க மாட்டா. நீங்க அவளுக்கு ஆப்த சிநேகிதிகளாச்சே. அவ பணம் எல்லாம் பையிலே எடுத்துண்டு போக மாட்டா. ஒரு பொல்லாப்பும் உங்களுக்கு வராது. நான் ஜவாப்தாரி.

உங்க பேரு சாரான்னு தெரியும். இங்கிலீஷ் காரா மாதிரி உங்க ஊர் பாஷையிலும் இதுக்கு நன்னி சொல்றது எப்படின்னு சொல்லிக் கொடுங்கோ. சொல்லிடறேன்.

இங்கே வந்த புதுசுலே தெற்கே ஒரு தெரு, பெயர் கூட, ஆமா, கார்வர் தெருவோ என்னமோ, அங்கே ஒரு கிழவன் திரிஞ்சிண்டிருக்கான். அவன் கண்ணுலே பட்டேன் பாருங்கோ. எச்சூஸ் மீ எச்சூஸ் மீன்னு சொல்லிண்டே பின்னாலே வந்துட்டான்.

பிரேதமாம். யாரைப் பார்த்தாலும் மரியாதை விலகாமல் அப்படி மன்னிப்பு கேட்டுண்டே இருப்பானாம்? என்னத்துக்காம்? எனக்கு என்ன தெரியும்? நீங்க தான் பார்க்கப் போறேளே. அவன் வந்து உங்க கிட்டேயும் சொல்வானா இருக்கும்.

இவ தான் குட்டியம்மிணி, என் ஒரே பொண்ணு, அஞ்சு வயசா? அதெல்லாம் எந்தக் காலத்திலேயோ. நாங்க இப்படி அலைய ஆரம்பிச்சே கொல்ல வருஷம் பத்து ஆயிடுத்து.

இவ இப்போ பெரியவளாயிட்டா. அதான் அக்காவோட சல்லாத் துணியை இடுப்புலே குறுக்கே சுத்தி விட்டிருக்கேன். வயசு வெளியிலே தெரியாட்டாலும் பெத்தவளுக்குத் தெரியாதா என்ன? அப்படியே நம்மாத்துக் குழந்தையை பொறத்தியான் கொள்ளிக் கண்ணை வச்சுண்டு வெறிச்சுப் பார்க்க விட்டுடுவோமா என்ன? உங்க ஊர்லேயும் இதானே நடைமுறை?

இந்த மாமி வெள்ளைக்கார தேசமில்லையோ? அமெரிக்கையான ஊரா அது? பெயர் தான் வாயிலே நுழையலே. எனக்கு என்னத்து இங்கிலீஷும் மத்ததும். உள்ளதையே உபயோகப்படுத்திக்கத் தெரியாம கோட்டை விட்டுட்டு நிக்கறேன்.

ஆனா இங்கே எப்படியோ வந்து சேர்ந்துட்டேன். அக்கா கிட்டே போ போன்னு என் மாமியார் தான் கொண்டு வந்து தள்ளினா போல இருக்கு. ஒண்ணும் புரியலை.

மாமியாரா? அவளைத்தான் ஒரு குடத்துலே கொல்லூருக்குக் கொண்டு போனோம். நன்னாப் பேசிண்டு தான் வந்தா. அவ பிள்ளை மேலே ரொம்ப பிரியம். ஒத்தைக் குழந்தை ஆச்சே. நான் கல்யாணம் ஆகி வரதுக்கு முந்தியே அவ சிவலோகப் பிராப்தி அடைஞ்சுட்டா. அக்கா அதுக்கும் முந்தியே அம்பலப்புழையிலே இருந்து கிளம்பியாச்சு. அக்காவோட அப்பா வேதத்துலே ஏறினதுக்கு அப்புறமாம் அது.

எங்க மாமியார் பேரு விசாலாட்சி அம்மாள். மாமனார் பேரு குப்புசாமி அய்யர். பெரியவா பேரை எல்லாம் சொல்றது எங்க பக்கத்துப் பழக்கம் இல்லே. ஆனா, நீங்க அக்காவோட சிநேகிதிகள். என்னை மாதிரி, குட்டி அம்மிணி மாதிரி பெண் ஜன்மம் எடுத்தவா.

நாங்க படற சித்ரவதை உங்களுக்கோ அக்காவுக்கோ இதுலே லட்சத்துலே ஒரு பங்கு கூட ஏற்படக்கூடாது. பாவம் தாங்க மாட்டேள் நீங்க.

இங்கே விண்ட்போர்ட் தெருவிலே சுத்திண்டு இருக்கற சீமாட்டி ஒருத்தி இப்படித்தான் ஆதரவு வார்த்தை சொன்னா. ஆமா, ஆவி தான். இவா எல்லாம்.

நானும் என் குழந்தையும் இவாளைப் போல இன்னொரு தரத்திலே இருக்கப்பட்டவான்னு நினைச்சோ என்னமோ எங்களோட நன்னா பழகறா.

இப்போ உங்க கிட்டே நான் பேசறது புரியற மாதிரி, நீங்க சொல்றது எனக்கு அர்த்தமாகிற மாதிரி இந்த ஊர்லே இருக்கற அமானுஷ்ய ஆத்மாக்களும் பேசப் பழகச் செய்யறா.

என்ன சொல்லிண்டு இருந்தேன். ஆமா, விண்ட்போர்ட் தெரு சீமாட்டி. அவ தான் சொன்னா, இப்படி நீயும், குழந்தையுமா ஒரு பக்கம், எங்கே திரிஞ்சிண்டிருக்கான்னு தெரியாம உங்காத்துக்காரன் இன்னொரு பக்கம். உங்க மட்டுலே உங்க மூணு பேரை மட்டுமாவது சேர்த்து வைக்கறதுக்கு பிரயத்தனம் பண்ணச் சொல்லி மகாராஜாவுக்கு மகஜர் கொடுங்களேன்.

நான் சொன்னேன். அது மட்டும் இல்லே, என் மாமியார் நல்ல கதிக்குப் போகணும். அவ இருக்கப்பட்ட ஸ்தாலிச் சொம்பு கிடச்சு அதை கங்கையிலோ வேறே நீர்நிலையிலோ கரைக்கணும்.

அது எல்லாம் அப்புறமாடியம்மா. மகாராஜா கிட்டே மகஜர் கொடுத்தா சர்க்கார் சிலவிலே விக்ஞானம் படிச்ச பண்டிதர்களை நியமிச்சு உன்னோட காலத்தை நேராக்கிடக்கூட முடியும்னு தோணறது. அட, பத்து வருஷம் உனக்குத் திரும்ப கிடைக்கலேன்னாலும் அதுலே பாதி, முக்கால் வாசி கிடைச்சாலும் பிரத்யட்சமான காலபோதம் வந்துடுமே. அப்புறம் அலையாம கொள்ளாம, உங்க ஊர்லேயே போய் வேதத்துலே ஏறி ஊழியம் பண்ணலாமேன்னு கேட்டா அவள்.

வேதத்துலே எல்லாம் ஆயிரம் ருபாய் தட்சிணை வச்சாலும் எங்காத்துக்காரர் ஏற மாட்டார். கொல்லூர், மங்கலாபுரம், அம்பலப்புழை. ஒரு அம்பலம் விடாம தொழுதுட்டு நாங்க பாட்டுக்கு தேமேன்னு காசர்கோட்டுலே சாப்பாட்டுக்கடை திரும்ப தெறந்து வச்சு ஒத்தருக்கும் விரோதம் இல்லாமே நடத்திண்டு வருவோம்.

நான் சொன்னதை எல்லாம் பெட்டிஷனா எழுதி எடுத்திண்டு போய் மகாராஜா கிட்டே கொடுக்கச் சொன்னா சீமாட்டி.

எங்க ஆத்துக்காரர் சாயல்லே லண்டன் பட்டணத்துலே யாரையோ யந்திரம் பூட்டின சாரட் வண்டியிலே பார்த்தேன்னு அக்கா கூட சொல்லியிருந்தா. அவர் அங்கே தான் இருக்காரோ, வேறே எங்கே எல்லாம் அலைஞ்சுண்டு இருக்காரோ.

அவர் பெயரா, மகாலிங்க ஐயர். பெயரைச் சொன்னா ஆயுசு குறைச்சல்னு சொல்வா. அது எதுக்குக் குறையப் போறது? என்றும் முப்பது அவர். இருபத்து நாலு நான். என் குழந்தை நாலு வயசு.

இது மாதிரி தண்டனை வேறே யாருக்காவது உங்க கிறிஸ்து மகாரிஷி உபதேசிக்கற புராணத்திலே சொல்லி இருக்கா?

எங்க புராணத்துலே இருக்கான் ஒருத்தன். மார்க்கண்டேயன். ஆனா, அவனை எங்களை மாதிரி காலத்திலே பறிச்சுப் போட்டு எங்கேயோ இருந்து எங்கேயோ இழுத்துண்டு போய் பசியோட, தாகத்தோட சுத்த வச்சதா எந்த பௌராணிகனும் சொல்லலே. நான் தான் எத்தனை கதை கேட்டிருக்கேன் கோவில்லே.

ரொட்டி தேவாமிர்தமா இருந்தது. கொஞ்சம் வெள்ளம் தரேளா? பரவாயில்லே. நீங்க குடிச்சு மீந்ததுனாலும் சரிதான். தண்ணிக்கு என்ன தீட்டும் மத்ததும்? அதெல்லாம் பார்க்க ஸ்திதியிலா நாங்க இருக்கோம். சொல்லுங்கோ.

மகஜர் எல்லாம் எழுத ஆள் கிடைக்காததாலே, நீயே நேர்லே ராஜாவைப் பார்த்துச் சொல்லிடு, அவர் லண்டன் பட்டணத்துலே இருந்து கிளம்பி இந்த ஊருக்கு வந்துண்டு இருக்கார்னு சீமாட்டியும், இன்னொரு அழுகை மூஞ்சி ஆசாமியும் சொன்னாங்க.

ஆமா, அவர் விண்ட் தெருவிலே இருக்கப்பட்டவர். உங்க கண்ணுலே இன்னிக்குப் பட்டாலும் படுவார். ஐயரம்மான்னு கேட்டுப் பாருங்க. நன்னாத் தெரியுமேம்பார்.

ராஜா வந்த ரயில் வண்டியிலே ஏறி நானும் குழந்தையும் ஆளொழிஞ்ச ஒரு பெட்டியிலே காத்திண்டு இருந்தோம். மருத்துவன் ஏதோ கலக்கி எடுத்துண்டு போய்ப் போய் ராஜாவுக்கு ராத்திரி முழுக்கக் கொடுத்துண்டே இருந்ததாலே திருமனசை தரிசிச்சு பிரார்த்தனை சொல்ல நேரமே வாய்க்கலை. ராஜாவும் தான் பாவம் என்ன பண்வார்? கடுத்த அஜீர்ணத்தோடு லண்டன்லேருந்து கிளம்பி வந்தாராமே?

வண்டியிலே ஸ்நான, மூத்ரம் ஒழிக்கற சௌகரியம் எல்லாம் நன்னா இருந்ததாலே, குட்டி யம்மிணிக்கும் குளிச்சு விட்டு நானும் குளிச்சேன். இங்கே இல்லாட்டா கடல் ஸ்நானம்தான் அனுதினமும்.

அஜீர்ணமா? எனக்கா? காலம் மறிஞ்சு இப்படி ஆனதிலே ஒரே நல்ல விஷயம் மல மூத்ர விசர்ஜனம் பத்தின கவலைக்கே இடம் இல்லாம உடம்பு நேராயிடுத்து. தூரம் கூட நின்னு போயிடுத்து எனக்கு. இருந்தா மட்டும் என்ன பண்ணப் போறேன்.

குட்டி அம்மிணிக்கு வந்தாத்தான் பிரச்சனை. இந்த ஸ்திதியிலே இருந்துண்டு எங்கே போய் எப்படி மாப்பிள்ளை பார்க்கறது?

யாரோ படி ஏறி வர்ற மாதிரி இருக்கு. சித்தெ இருங்கோ. பார்க்கறேன். எல்லாம் அந்த வழிகாட்டுற கிழவன் தான்.

இங்கே ரெண்டு சின்ன வயசுப் பசங்களுக்கு சாராயம் வாங்கிக் கொடுத்து நிலவறைக்கு அனுப்பி வச்சிருக்கான். நிலவறை தெரியாதா? நீங்க போய்ப் பார்க்கத்தானே போறீங்க. அங்கே ஏழெட்டு பிசாசு இருக்கு. எல்லாம் சாத்வீகமானவா தான்.

ஆனா, அப்புறம் அதுலே என்ன சுவாரசியம்? நீங்க நிலவறையிலே நிக்கும்போது பிசாசு தூங்காமா இருந்து பொழுது போகாம இருந்தா ஒரு ஓரமா வந்து நின்னு பார்த்துட்டுப் போயிடும். ஆனா இருட்டுலே உங்க கையிலேயோ, தோள்ளேயோ ஒரு கீறல் விழறதுக்கு வாய்ப்பு உண்டு.

பிசாசு பண்றது இல்லே. கிழவன் அனுப்பின பசங்க இருட்டுலே உட்கார்ந்து உத்தேசமா யாரையாவது இப்படிப் பண்ணிடுவா. வாச்சி வாச்சியா கையிலே நகம் வச்சுண்டு இருக்கு இந்த பசங்கள்.

ஒரு நாள் இல்லாட்ட ஒரு நாள் பாருங்கோ, நான் இதுகள் கை நகத்தை பழம் நறுக்கற கத்தியாலே முழுசா மழிச்சுத் தள்றேன். அது என்ன அன்னிய ஸ்திரி தோள்லே நகக்குறி வைக்க இவன் யாரு கட்டிண்ட புருஷனா?

நகக்குறி தெரியாதா? கொஞ்சம் இருங்கோ. அப்பாடா, அம்மணி தூங்கிட்டா.

நகக்குறிங்கறது கொக்கோக சாஸ்திரம். புஸ்தகம், ஓலைச்சுவடி எல்லாம் எங்க நாட்டுலே பிரசித்தம். நீங்க எங்க ஊர்லே போனா இங்கிலீஷ்லே அச்சுப் போட்டதே கிடைக்க்கும். பாவாடை சாமி, கன்யாஸ்திரி இல்லியே உங்க கூட்டத்துக்கு வந்தவா? குடும்பஸ்தரா இருந்தபடி ஸ்வாமி கும்பிடறவா தானே? நகக்குறி தெரிஞ்சுக்க வேண்டிய ஒண்ணுதான் அப்போ.

என்ன சொல்லிண்டு வந்தேன்? ரயில்லே மகாராஜாவை தரிசனம் பண்ணி குறை தீர்க்க பரிகாரம் கேட்டு பிரார்திச்ச்க்கற உத்தேசத்தோடு நான் ரயில்லே ஏறினதுதானே?

குளிச்சுட்டு படுத்து நானும் குஞ்சுவும் தூங்கியே போய்ட்டோம். எவனோ பத்திரிகைக்காரனாம், சட்டமா ஏறி நாங்க படுத்துண்டு இருந்த இடத்துக்கு பக்கத்துலே ஒண்டிண்டு உக்காந்து புகை விட ஆரம்பிச்சான் படுபாவி.

குடலைப் பிடுங்கற நாத்தம். நான், கொழந்தையை கூட்டிண்டு இறங்கிட்டேன். ராஜா ஆயுசோடு இருந்தா மகஜரை அப்புறமாக் கொடுத்துக்கலாமே?

உங்க மகாநாட்டுக்கு அவர் வருவாரா? வேறே யாராவது பெரிய மனுஷா வந்திருந்தா, எங்க துன்பத்தை அவா கிட்டே சித்தெ சொல்லி தீர்த்து வைங்கோ அக்கா. புண்ணியமாப் போகும். சரி நான் கிளம்பறேன். தெரிசா அக்கா வரா.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

10 ஜூன் 1910 – சாதாரண கர வருஷம் வைகாசி 28 வெள்ளிக்கிழமை

தெரிசா ராத்திரி ஆகாரம் ஏதும் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டாள். விடுதி வேலைக்காரிப் பெண் வற்புறுத்தி இரண்டு ரொட்டியும் கொஞ்சம் பாலும் கொடுத்துக் கழித்து விட்டுப் போகச் சொன்னாள்.

ஊர் பூரா சுற்றி நடந்து பிரேத ஆத்மாக்களைத் தேட உடம்பில் கொஞ்சம் போல பெலம் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பது சிலாக்கியம் என்று விடுதிக்காரனும் சொன்னான்.

வழக்கமாக இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு அழைத்துப் போகிற வழிகாட்டிகள் தேடும் ஆவிகள் தவிர இன்னும் நாலைந்து பெயர்களை அவன் சொன்னான். ஐம்பது வருடம் முன்னால் கொடி கட்டிப் பறந்து மர்மமான முறையில் உயிர் விட்டவர்கள் என்று கிடைத்த தகவல்படி அதில் மூன்று இளம் பெண்களும் ஒரு ஆணும் உண்டு. எல்லாரும் வேண்டப்பட்டவர்களாம். முக்கியமாக அந்த ஸ்திரிகள்.

அவங்களைப் பார்த்தால் நீங்க விசாரிச்சதா சொல்றோம்.

சாரா சொல்லி விட்டுச் சிரித்தாள்.

வேணாம், வந்துடச் சொல்லப் போறாங்க. நான் இப்போ கிளம்பற உத்தேசம் இல்லை.

விடுதிக்காரன் மரியாதையாகக் குனிந்து வணங்கியபடி சொன்னபோது அவன் இடுப்பில் ஸ்காட்டிஷ் கில்ட் பாவாடை அவிழ ஆரம்பிக்க, கிளாரா சிரிப்பு உச்சத்தை அடைந்தது.

இவர்களை இப்படியே கூட்டிப் போனால், பியர் குடித்த உற்சாகமான பெண்கள் என்று தான் படுமே தவிர மிஷினரி மகாநாட்டுக்கு வந்த பிரதிநிதிகள் என்று யாரும் சொல்ல மாட்டார்கள்.

சிரிப்பை நிறுத்த அவர்களை அவசரமாக அப்பால் நடத்திப் போனாள் தெரிசா.

கிளாராவும், சாராவும் நடந்தே மிண்ட் தெருவுக்குப் போகலாம் என்று ஒருமித்துச் சொல்லி விட்டதால் ராத்திரியில் கோச் வண்டியை வரச் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லாமல் போனது. ராத்திரி பயணத்துக்கு ஏகத்துக்குக் காசு வாங்குகிறதோடு வண்டி ஓட்டி வர ஆள் கிடைப்பதும் கஷ்டம்.

ஊரோடு குடிக்கும் நேரத்தில் இப்படி அற்பமான உத்தியோகம் பார்த்துக் காசு பார்க்கத் தயாரானவர்கள் சொற்பமான இடமாச்சே இந்த எடின்பரோ.

நிலா வெளிச்சத்தில் இடது பக்கத்தில் அமெரிக்க வெள்ளைக்காரியும் வலது வசத்தில் ஆப்பிரிக்கக் கறுப்பியுமாக தெரிசா நடந்தபோது மனசுக்கு இதமாக இருந்தது. ரெண்டே நாள் பழக்கத்தில் அவர்கள் இரண்டு பேரும் நல்ல சிநேகிதிகளாகி இருந்தார்கள்.

வயதில் சின்னவளாக இருந்தாலும் சாரா கறுப்பி தெரிசாவுக்கு அம்மா மாதிரி அவளை கிட்டத்தட்ட ஏவி பிரியத்தைக் காட்டினாள். அம்மா வயசு என்றாலும் கிளாரா சவலைக் குழந்தை மாதிரி தெரிசா கையைக் கெட்டியாகப் பற்றிக் கொண்டே வழி முழுக்க நச்சரித்துக் கொண்டு வந்தாள்.

எடின்பரோவிலே ராத்திரி பெண்கள் தனியாப் போகறது பாதுகாப்பு இல்லாத ஒண்ணா?

கிளாரா கேட்டாள்.

வாஷிங்டன்லே பகல்லேயே அப்படியாமே?

சாரா அவளைச் சீண்டினாள்.

நான் வீட்டை விட்டு வெளியே போனாலே மோட்டார் வண்டியிலே போய் இறங்கிடுவேன். வண்டி ஓட்டிப் போறதுக்கு ரொம்ப கஷ்டப்பட்டு டிரைவர் தேட வேண்டிப் போச்சு.

ஏன், காசு விட்டெறிஞ்சா நிறையப் பேர் வரிசையா வீட்டு வாசல்லே வந்து நிப்பாங்களே

சாரா கேட்டாள்.

நிப்பாங்க தான். வேலை பார்க்க எடுக்கறதுலே ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். ஊர்லே இருக்கற கறுப்பு.

அவள் சட்டென்று நிறுத்தி காலில் செருப்பு கடிக்கிறது என்று குனிந்து முனகிய போது முதல் தடவையாக தெரிசாவுக்கு சிரிப்பு வந்தது.

ஹோலிராட் அரண்மனை பக்கம் இவர்கள் வந்து சேரும் முன்பே பிரேத ஆத்மாக்களைச் சந்தித்துக் குசலம் விசாரிக்க அங்கே ஒரு கூட்டம் தயாராக நின்றார்கள்.

மூணு சீட்டு குறைச்சுதுன்னியே ஜாக், வந்தாச்சு.

கல்யாண விருந்துக்குப் புறப்படத் தயாரானவன் போல் உடுப்பணிந்து இருந்த கிழவன் பக்கத்தில் நின்ற பையனைப் பார்த்துச் சொன்னான். அவனை செயிண்ட் ஜான் தேவாலய வாசலில் அழிக் கம்பியை நனைத்துக் கொண்டு நின்றபடிக்கு பார்த்ததாக தெரிசாவுக்கு என்னமோ நினைப்பு.

என்ன கர்மாந்திரமோ. இருந்து விட்டுப் போகட்டுமே. இந்த விருந்தாளிப் பெண்டுகள் சுற்றிப் பார்த்து முடிக்கிற வரை இதை எல்லாம் பொறுத்துக் கொள்வதால் ஒன்றும் குடி முழுகிப் போகாது.

தெரிசா அந்தக் கூட்டத்தில் இருந்தவர்களைப் பார்த்தாள். கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் ஐம்பது வயசு கடந்த ஆசாமிகளாக இருந்தது வேடிக்கையாக இருந்தது. ஒவ்வொருத்தராகக் கூப்பிட்டுக் குறுக்கு விசாரணை செய்தால் அதில் கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் மிஷனரி மகாநாட்டுக்காக வந்தவர்களாக இருக்கலாம்.

இந்தத் தெருவிலேயே ஆரம்பிக்கலாமா? முன்னூறு வயசுக்கு மேலே ஆன சில பேரை உங்களுக்கு பரிச்சயப்படுத்தலாம்னு பார்க்கறேன். அதுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் ஆகும். என்ன ஒரு அரை மணி நேரம் போல. வர வேண்டிய விருந்தாளிகள் எல்லாம் வரவேண்டாமா?

அவன் கால் தரையில் பரவாது நடக்கிறதாக பாவனை காட்டியபடி கைக்கடியாரத்தைப் பார்த்தான். நேரம் பார்த்து வந்து போகிற புண்யாத்மாக்களோடு தினசரி சுமுகமாக வார்த்தை சொல்லிப் பழகின கைபோல.

அதுக்கு முன்னாடி தெம்பா பக்கத்துலே ஹார்டி பார்லே ஒரு பியர் அடிச்சுட்டு வரதுன்னா நல்லது. நம்ம சீட்டைக் காட்டினா, கடையிலே கணிசமாக தள்ளுபடி உண்டு.

அட, இப்படியும் ராத்திரியிலே ஒரு கூட்டுக் களவாணி வியாபாரமா? தெரிசாவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

ஸ்காட்லாந்தில் பணம் பண்ண என்ன எல்லாம் செய்கிறார்கள். இங்கிலீஷ்காரர்களுக்கு இந்த சாமார்த்தியம் கிடையாது.

இருந்தால் பீட்டர் மெக்கன்சியின் அப்பா மாதிரி வீட்டுப் பெயரில் இவ்வளவு கடன் வாங்கிக் குடித்தே அழித்திருப்பாரா?

ஒவ்வொரு தடவை லண்டன் போகும்போதும் பீட்டருடைய பாங்க் கணக்கில் இருந்து கணிசமான தொகை அந்தக் கடனை அடைக்கப் போயிருப்பதை பேங்கில் நுழையும்போது சொல்கிறார்கள். கண்டம் விட்டுக் கண்டம் போய், யாரையோ எதிர்த்து என்னத்துக்கோ யுத்தம் செய்து கூலி வாங்கி அவன் சேர்க்கிற காசு இப்படியா வீணாகப் போகவேண்டும்?

மாமனார் மக்கென்சி குடல் அழுகிக் கெட்டுப் போய் இறந்தபோது கென்சிங்க்டன் வீட்டுக் கடன் பாதிதான் அடைந்திருந்தது என்று நேரம் கெட்ட நேரத்தில் தெரிசாவுக்கு நினைவு வந்தது.

பீட்டர், நீ இன்னும் எத்தனை வருஷம் எல்லா சவுகரியத்தையும் விட்டுப் பிரிஞ்சு போய் காசு சம்பாதிக்கறதுக்காக தனியா இருக்க வேணுமோ. உனக்குப் பிரியமான தேவ ஊழியம் செய்யறதுக்காவது எனக்கு உடம்பிலே தெம்பு வேணும். பியர் குடிச்சு வர்ற தெம்பு இல்லே அது. மனசில் தானே பீறிட்டுக் கிளம்புவது.

தேவ ஊழியத்தில் பிசாசு பிடிக்கறதும் உண்டா என்று பீட்டர் உரக்கச் சிரித்தபடி அவன் மார்பை அழுத்தினான்.

ஏய், நடுத் தெருவிலே என்ன விளையாட்டு. கையை எடுறா.

காயா, பழமா பார்க்கறேண்டி, கொஞ்சம் பொறு.

உதுந்து போற ஸ்தானத்திலே இருக்குடா ஸ்தனம் ரெண்டும். கையை எடுடா உதவாக்கரை.

மனசு தான் எப்படி எல்லாம் குறக்களி காட்டுகிறது.

தெரிசா சட்டென்று மேல் சட்டையைப் போர்த்தியிருந்த கம்பளிச் சால்வையை இறுக்க இழுத்து மூடிக் கொண்டாள்.

குளிருக்கு இதமா ஜின்னும் லெமனும் சாப்பிடலாமா என்றாள் சாரா.

அவள் குரல் கேட்டு வழிகாட்டிக் கிழவன் பக்கத்தில் தயங்கி நின்றான்.

சீமாட்டிப் பெண்டு பிள்ளைகள் தனியாக பத்திரமாக உட்கார்ந்து ஜின் அப்புறம் இன்னும் வேறே நாசுக்கான சமாச்சாரம் பலதும் சாப்பிட வசதி இருக்கு அம்மணி.

அவன் நிச்சயம் மதுக்கடையில் தினசரி கூலி பியராக வாங்கி மாந்தி விட்டுத் தேவாலய வாசலுக்கு உடுப்பைத் தளர்த்திக் கொண்டு நடக்கக் கூடியவன்.

ஐயோ போதையான வஸ்து ஒண்ணும் வேணாம். அப்புறம் நாளைக்கு காலையிலே மகாநாட்டுக்குப் போய் உட்கார முடியாது.

கிளாரா அவசரமாக முட்டுக்கட்டை போட்டாள்.

இல்லாவிட்டாலும் இந்த மூன்று பேரில் ஒருத்தரும் கடை வாசல்படி ஏறி ஒரு துள்ளி பானம் கூடப் பண்ணப் போவதில்லை. மூணு பேருக்குமே அது தெரியும்.

பக்கத்தில் நகரசபை கட்டடம் இருளில் மூழ்கிக் கிடந்தது. சாரா அங்கே போய் எப்படி இருக்கிறது ராத்திரியில் சபை என்று பார்க்கலாம் என்றாள்.

கிளாராவுக்கு பயமாக இருந்தாலும், ஆள் ஒழிந்த அந்த பிரம்மாண்டமான கட்டிடம் இருட்டில் எப்படி தட்டுப்படும் என்று தெரிந்து கொள்ள ஆசையாக இருந்தது என்று அவள் ஆர்வமாக தெரிசாவைப் பார்த்ததில் இருந்தே தெரிந்தது.

அங்கே கதவெல்லாம் அடைத்து வச்சிருப்பாங்களே என்றாள் தெரிசா.

தேவையில்லாமல் அவசியம் இல்லாத இடத்தில் எல்லாம் நேரம் கெட்ட நேரத்தில் போய்வர அவளுக்கு உண்டான சஞ்சலம் அம்பலப்புழையில் இருந்து அவள் கட்டி எடுத்து வந்தது.

இதென்னடி கூத்து. கன்யகையான ஸ்திரி அகால நேரத்துலே தெருவிலே நடக்கறதுக்கு மிந்தி ஒண்ணு தீர யோசிக்கணுமின்னே உனக்கு போதமாகாதா? நீ கிறிஸ்து பகவானை தொழுதா என்ன, ஸ்ரிகிருஷ்ணனை சந்தியா காலம் கழிஞ்சு அம்பலம் போய் தொழுதா என்ன, பொண்ணுன்னா ஒரு விவஸ்தை வேணாமோடீ?

அம்மா சிநேகாம்பாள் வீட்டு வாசல் படி இறங்க நினைக்கும்போதே குரலால் கட்டிப் போட்டது. இன்னும் கட்டு அவிழவில்லை.

வா தெரிசா, இந்த மிடாக் குடியன்மார் எல்லாம் கடையிலே இருந்து படி இறங்க இன்னும் அரை மணிக்கூறாவது ஆகும். அதுக்கு அப்புறம் பிசாசு வேட்டை.

சாரா தெரிசாவைக் கையைப் பிடித்து அழைத்தபடி நகராட்சி கட்டடத்துக்குள் நுழைந்தபோது கிளாரா அவசரமாக தெரிசாவோடு ஒட்டிக் கொண்டு புறப்பட்டாள்.

தெரிசா எதிர்பார்த்ததற்கு மாறாக கட்டடம் மட்ட மல்லாக்கத் திறந்து கிடந்தது. சர்க்கார் கட்டிடத்தில் ராத்திரியில் நுழைந்து அதை இதை கிளப்பிக் கொண்டு போவது இதுவரை நடக்காத ஒன்று போல.

முணுக் முணுக் என்று லஸ்தர் விளக்கு ஒன்று விஸ்தாரமான நடு மண்டபத்தில் கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தது.

உள்ளே நுழைந்தபோதே என்னமோ தெரியலை தெரிசாவுக்குத் தலை சுற்றி கண் அயர ஆரம்பித்து விட்டது. இன்னும் நடக்க ஆரம்பிக்கவே இல்லை. அதுக்குள்ளே இப்படி ஒரு ஆயாசமா?

வரிசையாகப் போட்டிருந்த நாற்காலி ஒன்றில் அவள் ஒரு வினாடி உட்கார்ந்தாள்.

கொஞ்சம் இப்படியே உட்கார்ந்து வார்த்தை சொல்லிக் கொண்டிருந்து விட்டு, கூட்டத்தோடு மிச்ச நேரத்தைக் கழிக்கலாமே.

அவள் பக்கத்தில் நின்ற இரண்டு பேரையும் பார்த்தாள். இந்த ஊர் சுற்றல் முடிய ராத்திரி பனிரெண்டு மணிக்கு மேலே ஆகிவிடும். அப்புறம் விடுதிக்குப் போய்ப் படுத்துத் தூங்கி, ஏழு மணிக்கு எழுந்திருந்து. மலைப்பாக இருந்தது.

தெரிசா, நீ வேணும்னா இப்படியே உட்காரு. நானும் கிளாராம்மாவும் ஒரு சுத்து சுத்தி வந்துடறோம்.

நான் வரல்லே. தெரிசாவை தனியா விட்டுட்டு எங்கேயும் போகமாட்டேன். பேய் உலாவற நேரம் வேறே. அந்நிய நாட்டுக்காரி நாம் ரெண்டு பேரும். வம்பு ஏன்?

கிளாரா தப்பிக்கப் பார்த்தாலும், சாரா அவளை விடவில்லை.

அமெரிக்காவிலே இருந்து எங்க ஊருக்கு தலைமுறை தலைமுறையா வந்து ஆள் பிடிச்சுப் போன பேயை விட இங்கே இருக்கற பேயும் பிசாசும் தன்மையானதாத்தான் இருக்கும் கிளாராம்மா. இல்லேன்னா, நான் அதுகளை வேண்டியபடிக்கு கைகாரியம் செஞ்சுடறேன். ரொம்ப அலட்டிக்கிட்டா கட்டிப் பிடிச்சு ஒரு முத்தம். மிஷனரி பொண்ணு முத்தம் சுவர்க்கத்திலே கொண்டு போய் விடுமாக்கும். உதட்டுலே கரி படிஞ்ச படிக்கே போனாலும் குத்தமில்லே.

தெரிசாவுக்கு அந்த சூழ்நிலையிலும் சிரிப்பு வந்தது. கறுப்பிக்கு மதமும், நம்பிக்கையும், நிறமும், இனமும் எதுவும் பொருட்டில்லை. மிஷனரி மகாநாட்டுக்கு வந்தாலும் ஊர் சுற்றிப் பார்க்க சும்மா வந்து சேர்ந்தாலும் இதே மனோநிலைதான் அவளுக்கு இருக்கும். ஆனாலும் அபிசீனியாவில் அதிகம் மத மாற்றம் ஏற்படுத்திய இயக்கத்தை வழி நடத்திப் போகிறவள் அவள் என்று பிஷப் சொல்லி இருக்கிறார்.

சரி, நானும் வரேன். வா, சீக்கிரம் சுத்திட்டு திரும்பி வந்துடலாம். இல்லே மத்த பிசாசு எல்லாம் நம்மளை விட்டுட்டு வேறே மதுக்கடைக்குப் போயிடும்.

தெரிசா மெல்ல எழுந்தாள். மனசு சந்தோஷமாக இருந்தாலும் உடம்பு இன்னும் ஒத்துழைக்க மாட்டேன் என்று நாற்காலியோடு கட்டிப் போட்டு இருக்கிறது.

ஆனாலும் இது ஒரு வித்தியாசமான ராத்திரி. அவள் உடம்பு அசௌகரியத்தைப் பொருட்படுத்தப் போவதில்லை. எழுந்திருக்க இந்த ரெண்டு பேரில் யாராவது கைகொடுத்தால் போதும்.

உடம்பு ஒத்துழைக்க முடியாது என்று ஒரே சண்டித்தனம் செய்தது. உட்கார்ந்த படிக்கே கொஞ்சம் தூங்கினால் என்ன?

சாரா, தெரிசாவை கொஞ்சம் இளப்பாற விட்டுட்டு நாம் போய்ட்டு வந்துடலாம் வா.

கிளாரா கிளம்பினாள். தெரிசா ஒரு வினாடி அவர்களைப் பார்த்து விட்டு கண்களை மூடிக் கொண்டாள். தெரு சத்தங்கள் தேய்ந்தும் உரத்து ஒலித்தும் அவளுக்கு விளையாட்டு காட்டிக் கொண்டிருக்க மனம் சூனியமான பிரதேசத்தில் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தது. இப்படியே மிச்ச வாழ்க்கையும் போகுமானால் என்ன?

சாரா, மெல்ல, மெல்ல.

கிளாரா குரல் எங்கேயோ கேட்டு விட்டு அஸ்தமித்துப் போனது. அவர்கள் போய்விட்டிருந்தார்கள்.

கிளாராவும் சாராவும் முதல் மாடிப்படி ஏறும்போது லஸ்தர் விளக்கு அணைந்து போனது. அது கூட தெரிசாவுக்குப் போதமானது. எப்படி? தெரியவில்லை.

எங்கேயோ யாரோ மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றும் வாடை நாசியில் தீர்க்கமாக படிந்தது. அப்புறம் தெரிசாவுக்கு ஒரு போதமும் இல்லை.

மினுக் மினுக் என்று மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் ஒரு இந்தியப் பெண்ணும் சிறிய வயசில் ஒரு பெண் குழந்தையும் முதல் மாடியில் எதிர்ப்பட்ட அறையில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

சேச்சியுடெ கூட்டுக்காரிகள் அல்லே நிங்ஙள் ரெண்டு பேரும்?

அவள் மலையாளத்தில் தான் பேசினாள். ஆனால் கிளாராவுக்கும் சாராவுக்கும் ஸ்பஷ்டமாகப் புரிந்தது அந்தப் பெண்மொழி.

(தொடரும்)

Series Navigation

ஐஸ்லாந்தின் பூத எரிமலைப் புகை மூட்டம் ஐரோப்பிய வான்வெளிப் போக்குவரத்தை முடக்கியது(கட்டுரை -1) >>

---

இரா.முருகன்

---

10 ஜூன் 1910 – சாதாரண கர வருஷம் வைகாசி 28 வெள்ளிக்கிழமை

கிளாரா என்றாள் இந்தப் பக்கம் நின்ற பெண். வெளுத்து மெலிந்த வெள்ளைக்காரி. அவளுக்குப் பின்னால் நின்றவள் கறுப்பி. கொஞ்சம் சதை போட்டு, முன் உதடு பெருத்த குட்டைப் பொண்ணு. சாரா என்றாள் அவள் தன் பெயரை.

ரெண்டு பேரும் மிஷனரி மகாநாட்டுக்கு வந்தவர்கள். வெள்ளைக்காரி அமெரிக்காவில், வாஷிங்டனில் இருந்து வந்து சேர்ந்தவள். கறுப்பி ஆப்பிரிச்சி. அபிசீனியாக்காரி. சீனாவில் வேதம் பரப்புகிற ஊழியம் செய்கிறவள். அங்கேயும் வேதாகமம் கப்பலும் வண்டியும் ஏறிப் போய்ச் சேர்ந்துள்ளது. பரத வர்ஷே பரத கண்டே மேரோஹு என்று கிழக்கே வந்த பிற்பாடு ரொம்ப நாள் கழித்துத்தான் அது. அப்படித்தான் தெரிசாவுக்குப் பட்டது.

எடின்பரோ கிறிஸ்துவ மிஷனரி மகாநாட்டுக்கு வந்த பிரதிநிதிகளை ஹோட்டல், விடுதி என்று தங்க வைப்பதை விட, கூடிய மட்டும் விருந்தினர்களாக வீடுகளில் தங்க வைத்தால் நலம் என்று முடிவானபோது தெரிசா சொன்னாள் –

நானே விடுதியில் தான் தங்கியிருக்கிறேன். என்னால் முடிந்த காரியம் இரண்டு பெண் பிரதிநிதிகளை நான் தங்கியிருக்கும் தோப்புத் தெரு விடுதியில் இருத்திக் கொள்கிறேன். அவர்களுடைய ஆகார சௌகரியம், போக்குவரத்து, இளைப்பாற ஒத்தாசை எல்லாத்துக்கும் நானே பொறுப்பேற்றுக் கொள்ளுவேன்.

அவள் சொன்னதற்கு உடனடியாக பிஷப் சம்மதம் தெரிவித்ததோடு, அம்மாதிரி கட்டணம் குறைச்சலான விடுதிகளில் மகாநாட்டுக்கு வரக்கூடிய பிரதிநிதிகளைத் தங்க வைக்க பண உதவி செய்ய மற்றவர்களும் முன்வர வேண்டும் என்று யோசனை சொன்னார். அதை முன் யோசனையுடன் துண்டு சீட்டில் எழுதி ஞாயிற்றுக் கிழமை பிரார்த்தனை நேரத்தில் கடத்தி விடாமல், பிரசங்கத்தை ஆரம்பித்ததுமே காரியத்தில் கண்ணாக சொல்லிப் போட்டார்.

பெண் பிரதிநிதிகள் ரொம்பவே குறைவாக இருந்ததால் அவர்களை விடுதிகளில் தங்க வைப்பதை விட வீடுகளில் தங்க வைப்பதே பத்திரமான ஏற்பாடு என்று சபை உறுப்பினர் ஒருத்தர் ஆலோசனை சொன்னாலும், தெரிசா கண்காணிப்பில் தோப்புத்தெரு விடுதியில் வருகிற பெண்கள் எல்லோரையும் தங்க வைக்கலாம் என்று முடிவாயிற்று.

இதைத் தவிர, குடும்பத்தோடு வரும் பிரதிநிதிகளின் ஒத்தாசை இருந்தால் நாலைந்து ஆண்கள் ஒரு விடுதியிலும் அவரவர்களுடைய பெண்சாதிகள் வேறே இடத்திலும் சேர்த்துத் தங்க வைக்கலாம் என்ற ஆலோசனையும் சொல்லப்பட்டு, உடனே நிராகரிக்கப்பட்டது. இது வந்தவர்கள் விருப்பத்தைப் பொறுத்ததில்லையோ.

ஆகக் கூடி நேற்று லண்டனில் இருந்து ஃப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரயில் எடின்பரோ வந்து சேர்ந்ததும், தெரிசா பங்குக்கு இரண்டு பெண் பிரதிநிதிகளை வரவேற்றுத் தோப்புத் தெரு விடுதிக்குக் கூட்டிப் போனாள். கிளாராவும், சாராவும்.

கிளாரா அவள் குடும்ப வேர்கள் ஸ்காட்லாந்தில் இருப்பதாகவும் மிஷரரி மகாநாட்டில் பங்கெடுப்பதோடு பூர்வீக கிராமத்தைப் பார்த்து வர வேண்டும் என்றும் புறப்பட்டு வந்ததாகவும் ஆசை ஆசையாகச் சொன்னாள்.

தெரிசாவுக்கு அம்பலப்புழை நினைவு வந்தது. எத்தனை தடவை போக நினைத்து முடியாமல் தள்ளிப் போட்டிருக்கிறாள்.

அடுத்த வருடம் போகணும் என்று முடி போட்டு வைத்தால், அடுத்த வருடம் வேறே ஏதாவது காரியம் முளைக்கும். ஒதுக்குப்புற பகுதி தேவாலயத்தை ஒட்டி பெண்கள் பள்ளிக்கூடம், அல்லது கில்மோர் தெருவில் பியானோ வகுப்பு எடுக்க கோரிக்கை.

கில்மோர் தெருவில் இருந்த கத்தோலிக்க கன்யாஸ்த்ரிகளின் கன்னிமாடத்தில் இருந்து கூட இப்படி வகுப்பெடுக்க கோரிக்கை வந்தபோது பிஷப்புக்கே தாங்க முடியாத ஆச்சரியம். அவருடைய ஜீவிதத்தில் கத்தோலிக்கர்கள் இவ்வளவு இணக்கமாக இதுவரை வந்ததாக ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்ததே கிடையாது. அவசியம் போய்ச் சொல்லிக் கொடுக்கச் சொல்லி அவர் கோரிக்கை விடுத்ததால் போன வருடமும் தெரிசா இந்தியா போவதைத் தள்ளிப்போட வேண்டிப் போய்விட்டது.

கிளாராவுக்கு வயசு அறுபதாவது காணும். சாரா சின்ன வயசு. தெரிசாக்கு இடமும் வலமுமாக ஒவ்வொருத்தரும் இருபது வயசு வித்தியாசம் என்றாலும் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அவளோடு பிரியமாக ஒட்டிக் கொண்டு விட்டார்கள்.

நாளைக்கு மகாநாடு இருக்கு. அதுக்குள்ளே எடின்பரோவை கொஞ்சம் சுற்றிப் பார்க்கலாமா?

சாரா கேட்டபோது தெரிசாவுக்கு சிரிப்பு வந்தது. அவளே எடின்பரோவை இந்தப் பத்து வருடத்தில் முழுக்கப் பார்த்ததில்லை. இரண்டு வாரத்துக்கு ஒருதடவை லண்டன், அங்கே வீட்டைப் பராமரிப்பது, ஓட்டம் ஓட்டமாகத் திரும்பி வந்து எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் வகுப்புகளைத் தொடர்வது, திரும்ப அடுத்த லண்டன் பயணம் இப்படி ரயில் வண்டியில் தான் பாதி வாழ்க்கை கழிந்து கொண்டிருக்கிறது.

எல்லா தேவாலயமும் போகணுமா? தெரிசா கேட்டபோது சொல்லி வைத்தாற்போல் இரண்டு பேரும் அதொண்ணும் வேண்டாம் என்று தீர்மானமாக அறிவித்துவிட்டார்கள். கோவில், மதப் பிரச்சாரம், வேதாகமம், அனுஷ்டானம் இத்யாதி விஷயங்களைத்தான் திகட்டத் திகட்ட இன்னும் ஒரு வாரம் பேசித் தீர்க்கப் போகிறோமே. வேறே எடின்பரோவில் பார்க்க என்ன எல்லாம் இருக்கு?

கோட்டை. அதில் அரச பரம்பரையின் வீர வாள், மகுடம்.

தலை இல்லாத கிரீடமும் வாளும் ரசிக்காது என்று சொல்லி விட்டாள் கிளாரா. லண்டனில் இப்போதான் லண்டன் கோபுரப் பகுதியில் சுற்றித் திரிந்து அனிபோலினைச் சிரச்சேதம் செய்த இடம் விடாமல் தரிசித்து சரித்திரத்தை தொண்டைக்குழி வரைக்கும் விழுங்கி விட்டேன். இதுக்கு மேலே ஸ்காட்லாந்த் சரித்திரம் வேறே என்றால் கடுத்த அஜீர்ணமாகிவிடும், வேணாம் என்றாள் சாரா.

நாடகம், ஓபரா? தெரிசா கேட்டாள். அவளே இந்தப் பத்து வருடத்தில் இரண்டே இரண்டு நாடகம் தான் பார்த்திருக்கிறாள். அதில் ஒண்ணு பாதியில் இறங்கி வந்த ஓ சோசன்னா நாடகம். தங்கியிருந்த விடுதி தீயில் கருகிப்போன ராத்திரி அது. நாடகம் என்றாலே ஏனோ அடிவயிற்றில் பயம். வற்புறுத்தி நாலைந்து வருடம் முந்தி கிறிஸ்துமஸ் சமயத்தில் பள்ளிக்கூடப் பிள்ளைகள் நடித்த ஏசு பிறப்பு நேட்டிவிட்டி நாடகம் பார்த்தபோது கூட பாதியில் எழுந்து போய் விடுதி என்ன ஆச்சு என்று பார்க்கத் தோன்றிக் கொண்டே இருந்தது.

நாடகம், சங்கீதம் எல்லாம் சாவகாசமாகப் பார்த்துக் கொள்ளலாம். அதான், மகாநாட்டில் சாயந்திரம் கொஞ்சம் கொஞ்சம் இந்த இனங்களை கைகார்யம் செய்வார்களாமே. வேறே பரபரப்பான ஏதாவது.

சாரா இழுத்தாற்போல் சொல்ல, தெரிசாவுக்கு செயிண்ட் ஜான் தேவாலய கம்பி அழிக் கதவின் மேல் மூத்திரம் ஒழித்துக் கொண்டிருந்த குடிகாரக் குப்பன்கள் ஏடாகூடமாக நினைவுக்கு வந்தார்கள்.

என்ன தெரிசா சிரிக்கறே?

சாரா ஆர்வமாக விசாரித்தாள்.

ஒண்ணுமில்லே. ஸ்காட்லாந்தில் சாப்பாடும், குடியும் தவிர வேறே மும்முரமான, சுவாரசியமான விஷயம் இருக்கறதா தெரியலே. சாப்பாட்டு விஷயத்திலே நான் சுத்த சைவம். அடுத்த சமாசாரம் அருகே அண்டக்கூட விடமாட்டேன்.

அது ஏன் இந்தியாக் காரங்க எல்லாரும் சுத்த சைவம்? மீன், முட்டை கூட இல்லையா? புத்த மதத்திலே இதுவும் ஒரு ஆசாரம் தானே?

கிளாரா கேட்டாள். அமெரிக்கப் பெண்மணிக்கு இந்தியா தெரியாததில் அதிசயம் இல்லை. ஆனாலும் தெரிசா வேறு மதம் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தது தான் ஆச்சரியமாக இருந்தது. அதுவும் புத்த மதம்.

அவளிடம் தான் வேதத்தில் ஏறின கதையை சாவகாசமாகச் சொல்லிக் கொள்ளலாம். வேறே எடின்பரோவில் என்ன சுவாரசியமான விஷயம்? மழை? அதில் என்ன சுவாரசியம் இருக்கப் போகிறது? வருஷம் முழுக்க மழையில் கருப்புக் கல் கட்டிடங்கள் நனைந்து சதா துக்கம் அனுஷ்டிக்கிறதைப் பார்க்க மனசு முழுவதும் அழுகை பீறிட்டு வரும். இதயம் இருக்கப்பட்ட எல்லோருக்கும் தோணும் இப்படி.

ஊர் பார்க்க வந்தவர்களிடம் இப்படியான துக்கத்தை என்னத்துக்கு பகிர்ந்து கொள்ளணும்?

ஆமா, இங்கே பேய் பிசாசு எல்லாம் நிறைய உலாவுவதாகச் சொன்னார்களே.

சாரா கேட்டாள்.

ஆமா, நானும் கேட்டிருக்கேன். அமானுஷ்ய அனுபவங்கள் இங்கே இருக்கற இடங்கள்லே கிடைக்கும்னு என் மாமி சொல்லியிருக்காங்க. அவங்க கிளாஸ்கோவிலிருந்து நாற்பது வருஷம் முந்தி வாஷிங்டன் வந்தவங்க.

கிளாராவும் அமானுஷ்யத்தில் ஆர்வம் காட்டினாள். இதெல்லாம் கிறிஸ்துவம் இல்லை என்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் சொல்லிவிடலாம் தான். ஆனால் தெரிசா இங்கிதம் தெரிந்தவள். விருந்தாளிகள். பெண்ணுக்குப் பெண் துணையாக இருக்க வந்த கூட்டுக்காரிகள்.

அப்புறம், அமானுஷ்யம் தெரிசாவைத் தொடர ஆரம்பித்து எத்தனை வருஷம் ஆகி விட்டது.

சேச்சி, அக்கா என்று மாறி மாறி அழைத்தபடி அவளை எங்கே போனாலும் தொடர்கிற பெண். கூடவே வருகிற அவளுடைய குழந்தைப் பெண். ஒரு வினாடி எதிர்ப்பட்ட வாகனத்தில் உட்கார்ந்தபடி அவளை விளித்த தெக்கத்தி சாயல் கொண்ட குடுமிக்காரப் பையன். எல்லோரும் இருக்கப்பட்டவர்களா?

காலத்தின் சுழற்சியில் எப்படியோ இசகு பிசகாக இடம் மாறி கதி கிட்டாமல் திரிந்து கொண்டிருக்கும் அவர்கள் தெரிசாவுக்கு உற்றவர்கள். உறவுக்காரர்கள். பீட்டர் போல், இப்போது விலகிப் போனாலும் பீட்டரைக் கல்யாணம் கட்டியதால் உறவான தாமஸ் மக்கென்ஸி போல, சில நேரங்களில் அவர்களையும் விட இத்திரி அதிகமாக தொடர்கிற உறவுகள். அதிலே அமானுஷ்யம் எங்கே இருக்கு?

சாரா படம் போட்ட ஒரு புத்தகத்தைப் பிரித்தாள். இங்கிலாந்திலும் ஸ்காட்லாந்திலும் பார்க்க வேண்டிய இடங்கள், வரைபடம், பிரயாண வசதிகள் என்று சகல தகவலும் கொண்ட புத்தகம்.

இந்த இடம் எங்கே இருக்கு?

அவள் படத்தைச் சுட்டிக் காட்டிக் கேட்ட இடத்தை தெரிசாவுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அங்கே பக்கத்தில் கல்யாணம், பொது நிகழ்ச்சி என்று எத்தனையோ தடவவ போயிருக்கிறாள். கிரமமாக அரைப் பாவாடை கட்டிய நாலைந்து கிழவர்கள் பேக்-பைப் வாசித்து வரவேற்பார்கள். அந்த சங்கீதம் அசைப்பில் மகுடியும் நாதசுவரமும் சேர்ந்ததுபோல் அம்பலப்புழை ஸ்ரீகிருஷ்ணன் அம்பலத்தை நினைவுபடுத்தும். இத்தனை வருடம் கழிந்தும் மறக்காத இசை. ஆனாலும் இடக்க வாசித்து சோபான சங்கீதம் பாடுகிற மாரார் ஸ்திரி போல பாவாடை உடுத்தியிருக்க மாட்டார்.

இங்கே ராத்திரி ராத்திரி விநோதமான அனுபவம் எல்லாம் ஏற்படுகிறதாமே. நம்பாவதர்களும் ஒரு தடவை அனுபவப்பட்டால் இந்த உடம்பில்லாத பிரகிருதிகளை நம்பி அவர்களைத் தொடர வைத்து விடுவார்களாமே.

சாரா புத்தகத்தில் இருந்து கண்ணை எடுக்காமலேயே சொன்னாள்.

நான் பார்த்ததில்லையே அதெல்லாம் என்றாள் தெரிசா.

வாங்க, இன்னிக்கு ராத்திரி பார்த்துட்டு வரலாம். மதியத்திலேயே போனால், இன்னிக்கு ராத்திரி பேய் பிடிக்கக் கூட்டிப் போகறதுக்கு பதிவு பண்ணிக்கலாம்னு போட்டிருக்கே புத்தகத்திலே.

சாரா பலமாகச் சிரித்தாள்.

தெரிசாவுக்கு எடின்பரோ தெரிந்ததைவிட அபிசீனியாவில் இருந்து வந்த சாராவுக்கு இந்த ஊரை அங்குலம் அங்குலமாகத் தெரிந்திருக்கிறது.

சாயந்திரம் மூன்று மணிக்கு தெரிசா பதிவு செய்கிற இடத்துக்குப் போனபோது ஏற்கனவே பத்து பேர் ராத்திரி கல்லறைகளையும் பேய் அலையும் கட்டடங்களையும் பார்க்க பெயர் பதியக் காத்திருந்தார்கள்.

தெரிசாம்மா, நீங்க கூடவா இதைப் பார்க்க நிக்கறீங்க?

யாரோ பின்னால் இருந்து கூப்பிடும் சத்தம். திரும்பிப் பார்த்தாள் தெரிசா. தோப்புத்தெரு விடுதி சொந்தக்காரன் காணாததைக் கண்ட சந்தோஷத்தில் சிரித்தபடி நின்றிருந்தான்.

எனக்கு இல்லே. நம்ம விருந்தாளிகள் வந்திருக்காங்களே, அவங்களுக்கு நிஜமாகவே பேய் அலையுதான்னு பார்க்க இஷ்டம்.

நீங்க வேணும்னா பாருங்க. இன்னும் அரை மணி நேரத்திலே முப்பது பேர் சேர்ந்தா, பேயைக் காட்டறேன்னு சாயந்திரமே ஒரு கோஷ்டியைக் கூட்டிட்டுக் கிளம்பிடுவாங்க. பிசாசு தட்டுப்படுதோ என்னமோ, ஊர்லே நல்ல பியர் கிடைக்கிற ஒரு கடை விடாமல் படி ஏறிடலாம். மப்புலே அவனவன் அலையறபோது எதிர்ப்பட்டது எல்லாம் பிசாசாத்தான் தெரியும். ஆனா, நல்ல பியர். மர பீப்பாய்லே அடைச்சு பதப்படுத்தின சரக்கு. பேய் கிடைக்காட்டாலும் அதுக்கே போகலாம்.

விடுதிக்காரக் கிழவன் பியர் சுகத்தில் கண் கிறங்கிச் சிரித்தான். இவன்களுக்கு போக சுகம் கூட மறந்து போகும். குடிக்கிற சொர்க்கம் அந்திம உறக்கம் வரை கூட வருவது ஒருக்காலும் நிற்காது போல.

பாவம், விருந்தாளிகள் மிஷனரி மகாநாட்டுக்கு வந்துட்டு பியரையும் பீப்பாயையும் பார்க்கணும்னு ஏன் ஆசைப் படறாங்களோ தெரியலை.

தெரிசா அவனுக்கு பதில் மரியாதையாகச் சிரிப்பைத் திருப்பிக் கொண்டே சொன்னாள். அவளுக்கும் ஏனோ இந்த மாதிரி ஒரு குழுவாக அலைய வேணும் என்று தோன்றியது. பிசாசு இருந்தால் நல்லது தான். இருக்கட்டுமே. அதோடும் அலைந்தால் போச்சு. பெண் பிசாசாக இருக்கணும். அத்ரயே உள்ளூ.

எத்தனை பேர்?

சீட்டு கிழித்துக் கொண்டிருந்தவன் கேட்டான்.

அஞ்சு.

எதுக்காக ஐந்து கேட்டோம் என்று தெரிசாவுக்குப் புரியவில்லை.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

22 மே 1910 – சாதாரண கர வருஷம் வைகாசி 9 ஞாயிற்றுக்கிழமை

பியானோ வகுப்பு முடிந்து தெரிசா செயிண்ட் ஜான் தேவாலயத்தை விட்டு இறங்கும்போது கோவில் மணி ஒன்பது அடிக்கத் தொடங்கி இருந்தது. ராத்திரி குளிர் விலகியும் குளிர்ச்சி விலகாமல் இருட்டோடு இழைந்த நேரம். பிரின்சஸ் தெருவில் இரண்டு மணி நேரம் முன்னால் இருந்த பரபரப்பு எல்லாம் ஓய்ந்து போய் குடிகாரன்கள் அலைய ஆரம்பித்திருந்தார்கள். எல்லா வயசிலும் இருக்கப்பட்டவர்கள். வாயைத் திறந்தால் வசையைத் தவிர வேறே எதையும் உதிர்க்க முடியாதவர்கள்.

தெரிசா செயிண்ட் ஜான் வாயில்படி இறங்கி வெளியே இடப்புறம் தெருவுக்கு வர கம்பி அழிக்கதவைத் திறந்தபோது அந்தக் கதவின் மேலேயே சிறுநீர் பொழிந்து கொண்டிருந்த ரெண்டு மத்திய வயது ஆண்களைக் கண்டாள். அருவறுப்போடு அவள் வந்த வழியே திரும்பி தேவாலயத்தில் நுழைந்தபோது பின்னால் இருந்து லேடி லேடி என்று சத்தம்.

மூத்திரம் ஒழித்தாலும், மூக்கு முட்டக் குடித்தாலும் பெண்பிள்ளை வாடை மாத்ரம் இந்தக் கடன்காரன்களுக்கு புத்தியில் உறச்சுடும்.

அவள் கல்லறை வளாகம் வழியாக வெளியேற முடிவு செய்து பிரார்த்தனை இருக்கை வரிசைகளுக்கு நடுவே மெல்ல நடந்தாள்.

பியானோ பயில வந்த பெண்களோடும் அவர்களுக்குத் துணையாகக் கூட்டிப் போக வந்த கனவான்களான தமையன், தகப்பன்மாரோடும் போயிருந்தால் இன்னேரம் கல்லறைப் பக்கம் போக வேண்டியிருக்காது. பிஷப் வருகைக்காகக் காத்திருந்தது நேரமாகி விட்டது.

அடுத்த மாதம் மிஷனரி மாநாடு எடின்பரோவில் நடக்கப் போகுதே. அறுநூறு பிரதிநிதிகள் அமெரிக்கா, கனடாவிலே இருந்து, இங்கேயிருந்து ஏன், கிழக்கே மதராஸ்லே இருந்தெல்லாம் வராங்க. அவங்களை எங்கே தங்க வைக்கறதுன்னு பேசி முடிவு செய்யணும். இன்னிக்கு சாயந்திரம் உட்கார்ந்து முடிச்சுடுவோம்.

பிஷப் அனுப்பிய வர்த்தமானம்.

காலை பிரார்த்தனை நேரத்தில் பிரசங்கிக்க ஆரம்பிப்பதற்கு முன் அவர் துண்டு சீட்டில் கோழி கழிந்த மாதிரி கிறுக்கி இருந்தார். நட்டமாக நின்றபடிக்கே எழுதியது இது.

அவர் கோவில் நுழைவாசலில் நின்று வழக்கமாக பிரார்த்தனைக்கு வருகிறவர்களை வரவேற்கிறது மட்டுமில்லாமல் தெருவில் பராக்கு பார்த்தபடி நகர்ந்து போகிற வழிப்போக்கன், சுற்றுலாப் பிரயாணி, சும்மா வேலை வெட்டி இல்லாமல் தண்டத்துக்கு மூச்சு விட்டபடி ஊர் சுற்றுகிறவன் என்று ஒருத்தர் விடாமல் உரக்கக் கூப்பிட்டு உள்ளே அழைப்பார்.

சூடாக ஒரு சாயா குடிச்சுட்டு போகலாம் வாங்க.

சர்ச்சுக்கு வரவழைக்க இப்படி சாயாக் கடை மாதிரி கூப்பிடுவதை தெரிசா அறவே விரும்பவில்லைதான். ஆனால் என்ன, வழி தவறிய ஆடுகளை மந்தைக்குக் கொண்டு வர இதுவும் வேணும், இன்னமும் வேணும் என்று பேராயர் மெக் நிக்கல் அடித்துச் சொன்னபிறகு அவள் வாயைத் திறக்கவே இல்லை.

தேவ ஊழியம் செய்ய வந்து, அதுவும் தரக்கேடில்லாமல் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது இருக்க இடம் கொடுத்தவர்களைப் பகைத்துக் கொண்டு உள்ளதும் போச்சுது என்று திரும்ப முடியாது அவளால்.

பிஷப் ஒரு துண்டு சீட்டில் எழுதி கூட்டத்தில் அனுப்பியதை, கூடுதல் காணிக்கைக்கான விண்ணப்பம் என்று நினைத்தோ என்னமோ பல பேர் படிக்காமலேயே அடுத்தவரின் கைக்கு மாற்றி விட்டார்கள்.

அந்த சீட்டு கடைசி வரிசையிலிருந்து முதல் வரிசைக்கு வந்தபோது கீதம் முடிந்து பிரசங்கிக்க பேராயர் கம்பீரமாக உள்ளே நடந்து வந்தார்.

சீட்டு அனுப்பினதற்கு பதிலாக அவரே ஒவ்வொருத்தராகக் கூப்பிட்டு சாயாவுக்காக உள்ளே வரும்போதே சொல்லியிருக்கலாம். அல்லது பிரசங்கத்தின் இடையில் அறிவிப்பாக இதை நுழைத்திருக்கலாம் என்று தெரிசாவுக்குப் பட்டது.

தேவாலய மேற்கூரையில் விரிசல் ஏற்பட்டு சதா மழை வெள்ளம் உள்ளே சால் கட்டித் தேங்குகிறது. அதில் கொசு முட்டையிட்டு இனவிருத்தி செய்த வகையில் பிரசங்க நேரத்தில் தேவைப்படாத இடத்தில் எல்லாம் கைதட்டி கொசு விரட்டுகிற சத்தம் மிரள வைக்கிறது. இது நாலு மாதம் முன்பு அனுப்பிய சீட்டு.

கூரையை தார்ச்சீலை போட்டு மூடலாம் என்று நாலைந்து கிழவர்கள் சீட்டிலேயே கிறுக்கி அனுப்பினார்கள் அப்போது. அதில் ஒருத்தர் சர்ச் கல்லறை வளாகத்துக்கு போன வாரம் தான் உறக்க ஸ்தலத்தை மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்.

பிஷப் புதுசாக குரோவ்னர் தெருவில் வீடு வைத்தபோது சுண்ணாம்பு அடிக்கப் பணம் தேவைப்படுவதால் நன்கொடை கேட்டு சீட்டு அனுப்பி வைத்திருந்தார்.

கல்லறை வளாகத்தில் அடிக்க போன தடவை நன்கொடை கேட்டு வாங்கிய சுண்ணாம்பு மிச்சம் இருக்கிறதாமே, அதை உபயோகப்படுத்திக் கொள்ளலாமே என்று ஒரு முதிர்கன்னி பிரசங்கத்தின் இடைமறித்து அபிப்பிராயம் சொல்லி ரசாபாசமாகி விட்டது ரெண்டு மாசம் முன்பு. இவ்வளவுக்கும் அவள் பிஷப் மேல் பட்சம் உள்ளவள் தான்.

இந்தச் சீட்டு உள்ளபடிக்கே கால் காசு தருமம் கேட்டு பிஷப் அனுப்பவில்லை. பொத்திப் பொத்திச் சேர்த்து வைத்திருக்கும் தேவாலய சொத்திலிருந்து கொஞ்சம் செலவு கணக்கில் போய்ச் சேர்ந்து விடும். என்ன மாதிரி அதை மிச்சம் பிடிக்கலாம் என்றுதான் ஆலோசனை கேட்கிறார் அந்த மனுஷர்.

எடின்பரோ மிஷனரி மாநாடு இரண்டு வருடமாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட ஒன்று. இங்கிலாந்து, ஸ்காட்லாந்தில் இருக்கப்பட்ட புராட்டஸ்டண்டுகள் தவிரவும், ஐரீஷ் கத்தோலிக்க பாதிரியார்களும் இது என்ன மாதிரி நடக்கிறது, யாரெல்லாம் பேசி என்ன திட்டம் எல்லாம் உருவாகப் போகிறது என்ற எதிர்பார்ப்பில் இருந்ததாக சர்ச் வட்டாரத்திலும், வெளியே சும்மா பொழுது போகாமல் அரட்டை அடிக்கிற நேரத்திலும் பலரும் பேசிக் கொண்டது.

வாத்திகனில் போப் கூட இந்த மகாநாடு ரொம்ப பிரம்மாண்டமாக வெற்றி பெற்று விட்டால் ஐரோப்பாவில் நம் செல்வாக்கு கிஞ்சித்தும் மிச்சம் இருக்காதே என்று துக்கித்து ராத்தூக்கம் தொலைத்து அவதிப்பட்டதாகச் செய்தி.

கிறிஸ்துவத்தில் நம்பிக்கை வைக்காத, அதைப் பற்றி யாதொரு விதமான அறிவும் இல்லாத பெரும்பான்மை உலக மகாஜனங்களை ஞானஸ்நானம் செய்வித்து வேதத்தில் ஏற்றுகிற விஷயம் தான் இங்கே முக்கியமாக விவாதிக்கப்படும் என்று முடிவு செய்தாகி விட்டது. முக்கியமாக இந்தியா மாதிரியான அஞ்ஞான நிலப்பரப்புகளில் லட்சோப லட்சம் அறியா ஜீவன்களை ஆகமத்துக்குத் திருப்ப வேண்டியிருக்கிறதால் ஆயர்களுக்கு தலைக்கு மேல் வேலை காத்திருக்கிறது.

அமெரிக்காவிலிருந்து எண்ணூறு பேரும் இங்கே இருக்கப்பட்ட ஆர்ச் பிஷப், பிஷப் தொடங்கி, கோவில் குட்டியார் வரைக்குமாக ஒரு எண்ணூறு பேர், அப்புறம் இந்தியா, ஆப்பிரிக்கக் கண்டம், மலேயா தீபகற்பம், இலங்கை இங்கே இருந்து வரப்பட்ட பிரதிநிதிகள் என்று திருவிழாக் கூட்டம் அடுத்த மாதம் எடின்பரோவில் கூடிவிடும். இவர்களை எங்கே தங்க வைப்பது? எப்படி போஜன, ஸ்நான, உறக்க சௌகரியங்கள் செய்து கொடுப்பது? ஆர்ச் பிஷப் சதா தலையைக் குடைகிறார்.

தெரிசா தேவாலய ஊழியை இல்லைதான். ஆனாலும் தேவ ஊழியம் செய்ய லண்டனில் இருந்து வந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறவல். அதுவும் இந்தியாவில் பிறந்த பெண்பிள்ளை. இதைவிட விசேஷம் ஒரு பிராமண ஸ்திரியால் ஒரு வைதீக பிராமணனுக்கு கர்ப்பம் தரித்து பிராமண கன்யகையாக வளர்ந்து அப்புறம் மதம் மாறியவள். படிப்பும், மிடுக்கும் துணை செய்ய இங்கிலீஷ்காரன் தாமஸ் மெக்கன்சியைக் கல்யாணம் செய்து இங்கே நிரந்தரமாகக் குடியேறியவள் என்பது உபரியான விசேஷம்.

யார் பிஷப் நடத்தும் ஆலோசனைக் கூட்டத்துக்கு இருக்கிறார்களோ இல்லையோ, தெரிசா நிச்சயம் இருப்பாள். ஞாயிற்றுக்கிழமை பிரசங்கத்தில் மனசு ஒட்டாமல் கடனே என்று உட்கார்ந்து கேட்டதற்கு அது பிராயச்சித்தம் ஆகும்.

இந்தப்படிக்கு அவள் பிரசங்கம் முடிந்து வந்த கூட்டம் எல்லாம் கலைந்து போனபிறகும் இருந்த இடத்திலேயே உட்கார்ந்திருந்தாள். அவ்வப்போது கைப்பையைத் திறந்து கொஞ்சம் பழசான ஒரு கடிதாசைப் படிக்கிறதும், கண்ணை மூடி யோசிக்கிறதுமாக இருந்தாள் அவள்.

பீட்டர் மக்கென்சி போயர் யுத்தத்துக்குப் போன இடத்தில் இருந்து எழுதித் தபாலில் சேர்ப்பித்தது அந்தக் கடிதம். எழுதி மூன்று மாதமாகி விட்டது. உலகம் முழுக்க பிரதட்சணம் செய்தது போல் ஏகப்பட்ட தபால் முத்திரைகளை உடம்பெல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு அந்தப் பழுப்பு உறை தெரிசா கைக்குக் கிட்டியபோது அவள் மிஷனரி ஸ்கூல் மூணாம் பாரம் பெண்பிள்ளைகளுக்கு தேவ கீதங்கள் பாடக் கற்பித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

போன வருடம் வரைக்கும் பீட்டர் தெரிசாவுக்கு அனுப்பிய கடிதம் எல்லாம் ‘தாமஸ் மெக்கன்சி மேற்பார்வையில் பட்ட தெரிசா மெக்கன்சி சீமாட்டி’ என்றுதான் விலாசம் எழுதி வரும். தாமஸ் லண்டனுக்குத் திரும்பிப் போய் இனி வரமுடியாது என்ற சூழ்நிலை ஏற்பட்டது முதல் அது மாறிப்போய் விட்டது.

தாமஸை லண்டனுக்கு ஒரே முடிவாக அனுப்பி வைக்க பிஷப் வரை தகவல் போய் சர்ச்சைக்குரிய விஷயம் ஆனது தெரிசாவை வெகுவாக பாதித்துப் போட்டது.

பின்னே இல்லையா? ஒரு டாக்டர். அதுவும் லண்டன் பட்டணத்தில் ஸ்ட்ராண்ட் பக்கம் அபோதிகரி ஒருத்தனையும், டிரஸ்ஸர் இரண்டு பேரையும், இன்னும் மருந்து கலக்கித் தருகிற கம்பவுண்டர் ஒருத்தனையும் பகுதிநேர ஊழியத்துக்கு வைத்துக் கொண்டு நோய் சிகிச்சைக்கு கடை திறந்தவன் அவன். தரக்கேடில்லாத வருமானம் வந்தாலும், எடின்பரோவில் இன்னும் கொஞ்சம் அதிகம் காசு பார்க்கலாம் என்று தேவ ஊழியத்தை சாக்காக வைத்து இங்கே வந்தான். பீட்டர் மக்கென்சி தெரிசாவுக்குப் பாதுகாப்பாக வரச் சொன்னது ஒரு சாக்கு. இந்த இந்தியக் கறுப்பியின் மர்ம ஸ்தான வாடையை முகரவும், நேரம் கூடிவந்தால் முயங்கவும் சந்தர்ப்பம் வாய்க்கும் என்றும் எதிர்பார்த்துத்தான் கூட வந்தான் தாமஸ்.

வந்த இடத்தில் அவனுக்கு கிடைத்த சிநேகிதம் தான் சரியாக அமையாமல் போய்விட்டது. நாடகக்காரன் தானியல் நல்ல சேக்காளிதான். ஆனால், எத்தனை நாள் அவனோடு நாடகத்தையும், கவிதையையும், பிரஞ்சு மதுவகைகளையும் பற்றி மட்டும் பேசிக் கொண்டிருப்பது? அவன் இல்லாத நேரத்தில் அவனுடைய சிநேகிதியின் மாரைப் பிசைய முயற்சி செய்வதை கொஞ்சம் யோசித்து செய்திருக்கலாம் தான். நாடகக் காரன் கழுத்தைப் பிடித்துத் தள்ளினால் டாக்டர் தாமஸை அப்போது. அவன் எடின்பரோவில் ஏற்படுத்தவிருந்த ஆஸ்பத்திரியும் திறக்காமலேயே ஆயுசு முடிந்து போனது அப்போதுதான்.

தாமஸ் அப்புறம் ஒண்ணுக்குள் ஒண்ணாக இருந்து பழகிய சிநேகிதர்களை தெரிசா நினைத்துப் பார்த்தாள். சிநேகிதர்கள் கூட இல்லை. பெண்வாடை பிடித்துத் திரிந்து அவன் டால்கிரேவ் பக்கம் ஒரு வீடு வைத்துக் கொண்டான். அங்கேயே மேல் மாடியில் தெரிசாவைத் தங்கி இருக்க அவன் யாசித்தாலும், இடம் தோதுப்படாது என்பதோடு இவனுக்கு நெருக்கமாக இருப்பதும் உசிதமானதாக இருக்காது என்றுபட, தெரிசா தோப்புத்தெரு விடுதியிலேயே தங்கிவிட்டாள். இன்று நேற்றல்ல, கடந்து போன பத்து வருஷமாக இதுதான் ஸ்திதி.

அப்புறம் தான் தாமசுக்கு பெண் சீக்கு வந்து சேர்ந்தது. டாக்டருக்கு சீக்கு வந்தாலே கொஞ்சம் அந்தஸ்து குறைச்சல் ஆகிவிடும். அதுவும் பெண்சீக்கு வந்த ஸ்திரீலோலன் மருத்துவனாக அவதாரம் எடுத்து நாடி பிடித்துப் பார்க்க வந்தால், குல ஸ்திரிகள் மட்டுமில்லை, கூட வரப்பட்ட கனவான்களும் அவன் அண்டையில் வர யோசிப்பார்களே. தெரிசாவுக்கு நிலைமை தெரிந்திருந்தாலும் தாமசை நினைக்கப் பாவமாக இருந்தது. அவனை தேவாலயத்திலேயே படி கடத்தாத போது தேவ ஊழியம் செய்ய ஒத்தாசைக்குக் கொண்டு போய் எப்படி நிறுத்துவது?

அவன் கல்யாணம் கட்டியிருந்த ஸ்திரி ரத்துப் பண்ணி விட்டுப் போய் வேறு ஒரு தடியனோடு கூட அமெரிக்காவுக்கு ஓடிப் போகாமல் இருந்தால் தாமஸ் வேலி தாண்டி இருக்க மாட்டானோ என்னமோ.

தாமஸ் பிரச்சனை இருக்கட்டும். பிஷப் இன்னும் வரவேயில்லையே, விடுதிக்கு எப்போது போய்ச் சேர்ந்து ராத்திரி ஆகாரம் கழித்து நித்திரை போவது என்று தெரிசா குழம்பியிருந்தபோது தான் பிஷப் வந்து சேர்ந்தது.

காண்டர்பரி ஆர்ச் பிஷப் அனுப்பிய போதகர் லண்டனில் இருந்து காலையில் வந்து சேர்ந்து பேச்சு வார்த்தை நடத்திக் கொண்டிருந்ததால் உத்தேசித்தபடி இந்தக் கூட்டத்தை நடத்த தாமதமானதாக அவர் அறிவித்தபோது தெரிசாவைத் தவிர இரண்டே இரண்டு விசுவாசிகள் மாத்திரம் பாக்கி இருந்தார்கள்.

அப்புறம் சர்ச் ஊழியர்களை அனுப்பி மற்ற முக்கியஸ்தர்களை தருவித்து, அவர்கள் வருவதற்காகக் காத்திருக்க வேண்டிப் போனது. சொல்லி வைத்தாற்போல் பலருக்கும் காலை பிரார்த்தனைக்கு வந்து போன பிற்பாடு உடம்பெல்லாம் வலி, நோவு, சுகவீனம். பிஷப்பின் பிரசங்கத்துக்கு இப்படியான சக்தி உண்டென்று ஊரெல்லாம் பிரசித்தமான செய்தியாகிப் போனது பழங்கதை.

கடைசியில் அப்படி இப்படி எட்டு பேரோடு ஆரம்பமான ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் எந்த முடிவுக்கும் வரமுடியாமல் ஆளாளுக்கு ஒரு திசையில் பேச்சை வளர்த்துக் கொண்டே போனார்கள். வயசர்கள் அவர்கள் எல்லோருமே என்பதால், ஞாயிற்றுக்கிழமை பிற்பகல், சாயங்காலத்தை வெருதாவாக செலவழிக்காமல் கோவில் கணக்கில் சாயா குடித்தபடி லோக விவகாரம் பேசி நேரம் கடத்த உத்தேசித்து வந்ததாக தெரிசாவுக்குத் தோன்றியது.

எல்லோரையும் ஒவ்வொரு விசுவாசியின் வீட்டிலும் ஒரு பிரதிநிதியாகத் தங்க வைத்துக்கொள்ளலாம் என்று பிஷப் சொன்னபோது எட்டு வயசன்மார்களும் அது சரிப்படாது என்று சொல்லி விட்டார்கள்.

அமெரிக்கர்கள். வெள்ளைக்காரன், அதுவும் இங்கே ஸ்காட்லாந்திலிருந்து போனவர்களின் வம்சாவளி. என்றாலும் நாகரீகமும் மரியாதையும் தெரியாத கூட்டம் இல்லையா அது.

தேவ ஊழியம், மிஷனரி மகாநாடு என்று வந்தாலும், வீட்டு ஆண்பிள்ளைகள் இல்லாத நேரத்தில், மகாநாடுமாச்சு மத்ததுமாச்சு என்று வீட்டுக்குள் சுற்றி வந்து பெண்பிள்ளைகளைத் தொட்டுப் பார்க்கவும் செய்வார்கள். பொலிகாளை மாதிரியான அந்த பிரகிருதிகளை பாவம் வெள்ளந்தியான இங்கிலீஷ், ஸ்காட்டீஷ் பெண்களும் பெருவாரியாக இச்சிக்க இடமுண்டு என்பது வயசர்கள் சுற்றி வளைத்துப் பேசியதில் தெரிசாவுக்குத் தெரிந்த விஷயமானது.

ரயில்வேக்காரர்கள் திறந்திருக்கும் பல்மோரா ஹோட்டல் வேவர்லி ஸ்டேஷன் பக்கம் தானே இருக்கு. அங்கே அறைக்கு மூன்று அல்லது நான்கு பேராக தங்க வவத்தால், பிரின்சஸ் தெருவில் இருந்து போக வர, ஆகாரம் போன்ற சமாசாரங்களுக்கு எளுப்பமாக இருக்குமே என்று தெரிசா சொன்னபோது பிஷப் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டார். அந்த அளவு காசு நம்ம சபையில் கிடையாது சீமாட்டியே என்றார்.

போன வாரம் தான் புதுசாக கட்டின வீட்டில் கக்கூஸில் மர வாளி முதல் கொண்டு ரெட்டைக் கட்டில் வரைக்கும் சபை செலவில் வாங்கிப் போட்டார் அவர் என்று சபையில் தகவல் உண்டு. தேவ ஊழியத்தில் அதுவும் தான் சேர்த்தி. தெரிசா கேள்வி கேட்கப் போவதில்லை.

செவ்வாய்க்கிழமை மதியத்துக்கு மேல் ஒரேயடியாக உட்கார்ந்து ஏழு மணிக்குள் இறுதி முடிவு எடுப்பதாகவும் செவ்வாய் மதியமாவது இருபது முப்பது பேர் வந்திருந்தால் விஷயம் சீக்கிரமாக முடிவெடுக்கப்பட்டு விடும் என்றும் பிஷப் சொல்லி கூட்டத்தைக் கலைத்தது அவசரமான ஒரு பிரார்த்தனையோடு. ராச்சாப்பாட்டு அவசரம் அது. தெரிசாவுக்கும் தான் பசித்தது.

பிஷப் வெளியே போனபிறகு குடையையும், கைப்பையையும் இருட்டில் தேடி எடுப்பதற்குள் வெளிவாசல் இரும்பு அழிக் கதவைச் சார்த்திப் போயிருந்தார் அவர். உள்ளே இருந்து அதைத் தள்ளித் திறக்கலாம் தான். வண்டி வண்டியாக மூத்திரம் ஒழிக்கும் குடிகாரன்களும் அவர்களுக்கு நீர் வார்க்கும் மதுக்கடைகளும் வெளியே லோத்தியன் தெருவில் சர்ச்சுக்கு முன்பாகவே அமைந்திருக்கின்றன. உடுப்பு நனையாமல் தெரிசா தெருவில் இறங்க முடியாத சூழ்நிலை.

அவள் கல்லறைகளுக்கு நடுவே மெல்ல நடந்தாள். புதிய கல்லறைகளில் உறங்கிக் கிடந்தவர்கள் சுத்தமான சூழலில் இளைப்பாற, ஒரு நூற்றாண்டு முன்னால் போய்ச் சேர்ந்தவர்களில் சிலரைப் புதைத்த இடத்தில் நட்ட கல்தூண்கள் அடி பெயர்ந்து போய்க் கல்லறை மேல் குறுக்கும் மறுக்குமாகக் கிடந்தன. உள்ளே மூச்சு முட்டி வெளியே வந்து விடலாம் அவர்கள்.

வேவர்லி பிரபு குடும்ப சவ குடீரங்கள் பக்கம் நடக்கும்போது தெரிசாவுக்குப் பழக்கமான குரல்.

அக்கா, செத்தெ நில்லுங்கோ. அக்கா. விசப்பு உசிரு போறது. தாகம்.

அவளுக்குத் தெரியும் அந்தப் பெண்ணை. கூட நிற்கும் பெண் குழந்தையை.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

28 மே 1910 – சாதாரண வருஷம் வைகாசி 15 சனிக்கிழமை

ஓய் மகாலிங்கய்யரே, சித்தே இங்கே உட்கார்ந்து சிரம பரிகாரம் பண்ணிக்கும் ஐயா. இப்படியுமா ஒரு உழைப்பு. உடம்பு என்னத்துக்காகும்?

மலையாளத்து பிராமணன் என்னைப் பார்த்து சிரித்தானடி லலிதாம்பிகே. அப்படியே, அப்படியே, என்ன சொல்றதுன்னு தெரியலை பாரு. ரோமாஞ்சனம். மயிர்க்கூச்செறிந்து போச்சுது எனக்கு என்று சொல்லவும் வேணுமோ.

இவன் இங்கே எப்படின்னு பார்க்கறீரோ?

மலையாளத்தான் திரும்ப சிரித்தான். இவன் போடுகிற சத்தத்தில் உள்ளே தூங்கி கொண்டிருந்த காப்பிரிச்சி எழுந்து வந்துவிடலாம் என்று எனக்குப் பயம். உடம்பில் சக்தி இல்லை.

அவள் வந்தாலும் பாதகமில்லே ஓய். நான் உம்ம ரெண்டாம் பாரியாள் கண்ணில் எல்லாம் படமாட்டேன். கூடச் சேர்த்துக் கொண்ட பெண்பிள்ளை வீட்டுக்கு சகல அலங்கார பூஷிதனாக, உல்லாச புருஷனாக நீர் போகும்போது எத்தனையோ தடவை பின்னாடியே வந்திருக்கேன் தெரியுமா. வாசல்லே அந்த பிரம்மஹத்தி படுத்திண்டிருக்குமே. அதான் அந்தப் பெண்பிள்ளையைக் கெட்டின செக்கன். அவனை நகர்ந்து கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு நானும் வெளியே கடல் காற்றை அனுபவித்துக் கொண்டு தூங்கியிருக்கேன். யார் கண்ணிலும் படாமல்தான்.

மலையாளத்தான் அவனுக்கே பிரத்யோகமான உச்சரிப்பில் சொல்லிக் கொண்டே போனான்.

ஏனய்யா, நீர் என்ன பிரேத ஆத்மாவா? கதி கிட்டாது அலைகிறீரா? கழுக்குன்றத்தில் என் கையில் எந்த நேரத்தில் ஒரு ஸ்தாலி செம்பைத் திணித்தீரோ அந்த நிமிஷத்தில் இருந்தே எனக்கு அஷ்டமத்தில் சனி பிடிச்சுதோ. இல்லை, நவகிரகமுமே வக்கரித்து வெவ்வெவ்வே என்று அழகு காட்டிக் கொண்டு திசைக்கு ஒன்றாகப் புட்டத்தைக் காட்டியபடிக்குத் திரும்பி நிற்க ஆரம்பித்ததோ தெரியலை. நரக ஜீவிதம் தான் எனக்கு இந்த நாள் வரை.

குற்றம் சாட்டுகிற உத்தேசத்தோடு அவனைச் சுட்டிக் கொண்டு இரைய ஆரம்பித்தேன். வரட்டும், காப்பிரிச்சி எழுந்து வந்து என்ன என்று விசாரிக்கட்டும். கண்ணில் படாவிட்டால் என்ன? சொன்னால் புரிந்து கொள்வாள். அவள் ஜாதி ஜனத்திலும் பிசாசு எத்தனையோ உண்டு. மனுஷர்களை விட அதுகளே அங்கேயும் அதிகம்.

மலையாளத்தான் கையைக் கட்டிக் கொண்டு எழுந்து நின்றான். வானத்துக்கும் பூமிக்குமாக வளர்ந்த மாதிரி, நரசிம்ம ரூபம் காட்டின மாதிரி இந்தக் குடுமியான் நிற்கிற கோலமும் சிரிக்கிற கோலமும் மனதைப் பதைபதைக்க வைத்தது. போதாக்குறைக்கு என் மனசும் உடம்பும் வேறே அசுத்தமாக இருக்கிறது. மொறிச்சென்று குளித்து பஞ்ச கச்சமாகக் கட்டிய வெள்ளை வேட்டியோடு கம்பீரமாக நிற்கிற இந்த பிராமணன் முன்னால் எனக்கு உரிமையில்லாத ஸ்திரியோடு கூடி வந்து அரையில் ஸ்கலிதம் உலர ஆரம்பித்து நான் இருக்க வேண்டி வந்த அவமானம் அது.

மகாலிங்க அய்யரே, உம்மை அப்படிக் கூப்பிட்டால் உமக்கு இஷ்டப்படாதே. வரதராஜ ரெட்டின்னே கூப்பிடலாமா? அதுக்கென்ன? பேரிலே என்ன இருக்கு? உமக்காவது ஒண்ணுக்கு ரெண்டாகப் பேர், ஒரு உடம்பு, அதுலே சுக்கம், துக்கம் எல்லாம் இருக்கு. எனக்கு? என் ஆத்துக்காரிக்கு? ஓமனக் குட்டி என் பெண்குஞ்ஞம்மைக்கு. என்ன இருக்கு? இனிமேலே என்ன இருக்கு எங்களுக்கு? தணியாத பசியும் தீராத தாகமும் இனியும் எத்தனை காலம்னு தெரியாத எங்கே எதுக்குன்னு புரியாத அலைச்சலும் தவிர வேறே என்ன உண்டு எங்களுக்கு?

அவன் குலுங்கிக் குலுங்கி அழ ஆரம்பித்தான்.

நான் அவனுக்கு ஆசுவாசமாக நாலு வார்த்தை சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்தேன். நாலு பருக்கை சாதமாவது எடுத்து கொஞ்சம் மோர் விட்டு ஒரு உப்புக்கல்லைக் கரைத்து கும்பாவில் நிறைத்து அவனுக்குக் குடிக்கக் கொடுக்க வேண்டும். மனுஷன் பசித்து வந்திருக்கிறான். தாகமாக இருக்கிறான். என் மூலம் ஏதாவது உபகாரம் கிடைக்கலாம் என்று நான் போகும் இடம் எல்லாம் துரத்திக் கொண்டு ககன மார்க்கமோ வாயு மார்க்கமோ என்கிட்டே வந்து சேர்ந்து விடுகிறான். தாயாதி, பங்காளி என்று திருக்கழுக்குன்றத்தில் வைத்துப் பார்த்த போது ஏதோ உறவு கூடச் சொன்னான். என்ன என்று தான் நினைவில் இல்லை.

மங்கலாபுரத்துக்கும் அங்கேயிருந்து கொல்லூருக்கும் புறப்பட்ட நேரமே சரியில்லை வரதராஜ ரெட்டியாரே. ஒண்ணொண்ணா துரந்தம்.

துரந்தம்ன்னா? இவன் பேசுகிறது பாதிக்கு அர்த்தமாகிறதில்லை எனக்கு என்று சொல்லியிருக்கேனே லலிதாம்பிகே. நினைவு இருக்கோ இல்லியோ. என்னத்தை நினைவு இருக்க? எழுதுகிறதெல்லலம் உனக்கு எங்கே போய்ச் சேர்ந்தது? எனக்காக நானே எழுதி வைத்துக் கொள்கிற நடப்புக் கணக்கு தானே இதெல்லாம்?

துரந்தம்னா கஷ்டம். துக்ககரம். விபத்து.

அவன் விளக்கினான். இதுக்கு முன்பும் என்கிட்டே சொல்லி இருக்கானோ நினைவில்லை.. நிறுத்தி நிதானமாகச் சொல்லிக் கொண்டே போனான். இப்படி உயிர் மிச்சம் இருக்க, உடம்பின் பிரமையோ இல்லை ஸ்தூலமான அது அவ்வப்போது புலப்பட, கூடவே அவஸ்தைகளாக பசியும் தாகமும் பாதித்தபடி இருக்க, பூலோகப் பரப்பில் இருந்தும் இருக்கப்பட்ட காலத்தில் இருந்தும் பிய்த்து ஆகாச வெளியில் எறிந்தது போல ஒரு குடும்பமே அலைந்து கொண்டிருக்கிற சேதி இதுவரை நான் கேட்டிராத ஒன்று.

இவனை என்ன விதமாக ஆசுவாசப் படுத்துவது என்று புரியவில்லை. நாலு காசு கொடுத்தால் இவனுக்கு எந்த விதமாகவது பிரயோஜனமாக அமையுமா?

நான் குப்பாயத்தில் கைவிட்டுத் தேடினேன். கொண்டு போகிற பணத்தை எல்லாம் கல்யாணியின் முலைக்குவட்டில் செருகி விட்டு எழுந்து வருகிற பழக்கத்தால் குப்பாயம் மட்டும் துடைத்து விட்டமாதிரி சுத்தமாக இருந்தது.

காசு எல்லாம் எனக்கு வேணாமாய்யா. நீர் சவரன் வைர வைடூரியம் கொடுத்தாலும் அதுகளைக் கொண்டு எனக்கு ஒண்ணும் ஆகப் போறதில்லை.

அவன் சொன்னான். பார்வை எனக்குப் பின்னால் தூரத்து இருட்டில் அலையடித்துக் கொண்டு சமுத்திரத்தில் நிலைத்திருந்தது. நேரம் தப்பிப் பறந்த நாரை ஒன்று பயந்து அலறிக் கொண்டு இருட்டில் பாய்ந்து போக, சுவர்க் கோழிகள் சரி கிடக்கட்டும் விடு, அதெல்லாம் நடக்கிறது போல் நடக்கும் என்று நீட்டி முழக்கி சம்பாஷணையை ஆரம்பித்திருந்த வேளை. யார் வீட்டிலோ மீன் வறுக்கிற வாடை காற்றில் வந்தது. எனக்கு நாக்கில் எச்சில் ஊற ஆரம்பித்தது.

ஸ்வாமின் மன்னிக்கணும். நான் தேக ஸ்திதி மகா அசுத்தமா இருக்கேன். கொஞ்சம் உள்ளே போக அனுமதிச்சா சுத்தியாக்கிண்டு ஒரு முழுக்குப் போட்டுட்டு வந்துடுவேன். அப்புறம் உம்மோடு உட்கார்ந்து ராத்திரி முழுக்க வேணும்னாலும் பேசத் தயார்.

லலிதாம்பிகே. அவனிடம் என்னமோ பிரியத்தோடு பேசணும் என்று எனக்குப் பட்டது. மனசு சதா காமத்திலும் காசு ஆசையிலும் குரூரத்திலும் அமிழ்ந்து கிடந்தாலும் அப்போதைக்கப்போது அதில் அந்தக் கசடை எல்லாம் சட்டை செய்யாமல் கடவுளோ அங்கி மாட்டின தேவதையோ பறந்து வந்து உட்கார்ந்து விடுகிறார்கள். உலகமே அழகானதாகத் தோன்றுகிற அந்த நிமிஷ நேரம் உனக்கு அனுபவப்பட்டிருக்கோ லலிதே? கல்யாணியையும் காப்பிரிச்சியையும் கூட இதைப் பற்றிக் கேட்க வேண்டும். அதுக்கு முன்னால் குளிக்க வேண்டும்.

பரவாயில்லை ஐயா. பித்ரு காரியமா பார்க்கப் போறீர்? என்னோட சித்தே காத்தாட உட்கார்ந்து வார்த்தை தானே சொல்லிண்டு இருக்கப் போறீர். சுத்தமும் பத்தமும் எல்லாம் பார்க்க வேண்டாம். ஆனாலும் இப்படி போற இடத்துலே எல்லாம் பீஜ தானம் பண்ணிண்டே போனா எழுந்து நடக்கக் கூட சக்தி இல்லாமே தவழ வேண்டிப் போயிடும். பிள்ளையில்லாத வீட்டுலே கிழவன் துள்ளி விளையாடறது இல்லே. நீர் கொடுத்த பிள்ளை நெறைஞ்சிருக்கிற வீடுகள்லே நீரே தவழ்ந்து அவஸ்தைப் படற நிலைமை. வேணுமா ஓய்?

மலையாளத்தான் முகத்தில் திரும்பச் சிரிப்பு குடி புகுந்தது. அதுவே எனக்குப் பெரிய ஆசுவாசமாகத் தோன்ற நான் வராந்தா ஓரமாக இருட்டில் உட்கார்ந்தேன்.

நாங்க எப்படியோ அலையறோம். என் அம்மா. அவளைக் கடைத்தேத்த நினைச்சேன். என்ன ஆச்சு? அதிலேயும் பலன் பூஜ்யம்.

அவன் திரும்ப ஆரம்பித்து விட்டான். இவன் காலமும் தேகமுமாக திரும்ப வந்தாலும் இன்னும் தீராமல் சொல்லி அழ ஏகப்பட்ட கவலை மிச்சம் இருக்கும்போல.

அடுத்தாற்போல் அவன் சொன்னது திருக்கழுக்குன்றத்தில் முடிந்தது.

உம்ம கையில் ஒப்படைத்தேனே ஸ்தாலிச் செம்பு.

அவன் சொல்ல ஆரம்பித்தபோது நான் திரும்ப அந்த நொடியில் திருக்கழுக்குன்றத்தில் இருந்தேன். பத்து வருஷத்துக்கு மேலாகியும் அந்த நேரம் ஒரு தசாம்சம் கூட பங்கம் வராமல் மனசில் வந்து போனது. லலிதாம்பிகே அன்றைக்கு நான் மகாலிங்கய்யன். உன்னை பாணிக்கிரஹணம் பண்ணி வீட்டில் பிரஷ்டையாக இருத்தி விட்டு புண்ணிய தரிசனம் போய் பாவத்தை வாங்கி மலையிறங்கி வந்தவன். கிட்டத்தட்ட நக்னமாக. எதிலிருந்து ஓடுகிறேன் என்று புரியாமல் ஓடி வந்தவனை இவன் அன்றைக்கு வழி மறித்தான்.

நான் அம்பலப்புழை மகாதேவய்யன். குப்புசாமி அய்யன் குமாரன். கொல்லூருக்கு என் ஒண்ணுவிட்ட சகோதரன் வேதையன் என்ற பெயருடைய வேதத்தில் ஏறிய பிராமணப் பிள்ளையை சந்திக்க வந்து எப்படியோ காலதேச வர்த்தமானம் தப்பி குடும்பத்தோடு அலைய சபிக்கப்பட்டவன். எத்தனை வருஷம் ஆச்சுதோ ஓர்மையில் இல்லை. வீட்டு ஸ்திரியும் பெண் குழந்தையும் கூட நஷ்டப்பட்டுப் போனேன் தற்போது. இந்த ஸ்தாலிச் செம்பில் என் அம்மா இருக்கா. பத்திரமாக அவளை வைக்க இடம் கிடைக்கலை. நீர் இதை தயை செய்து வாங்கி கோட்டயத்தில் வேதையன் வசம் சேர்க்க வேணும், விலாசம் தருகிறேன். நான் உமக்கு தூரத்து பந்து. அம்பலப்புழைக்கு நீர் சின்ன வயசில் வந்திருக்கறதாக அம்மா சொன்னாள். பகவதி சித்தி கல்யாணத்துக்கு சின்னப் பிள்ளையாக அரைஞாண் கொடியோடு.

அரைஞாண் இல்லாத இடுப்பில் காய்ந்த ஈரம் வரவரவென்று உலர்ந்து துர்வாடை வீச ஆரம்பித்தது எனக்கே தெரிந்தது. ஸ்தாலி செம்பு, அஸ்தி, மகாதேவய்யன். அம்பலப்புழை. பட்டுக் கோணகம். வெள்ளி அரைஞாண். பகவான் கிருஷ்ணன். கும்பாவில் பால் பாயசம். பரிசுத்தம். சுவர்க்கம். நான் மட்டும் பாஷாண்டியாக இப்படி.

ஒரு நிமிஷம் கொடுத்தா குளிச்சுட்டு.

நான் சொல்லியபடி உள்ளே போகப் பார்க்க அவன் திரும்ப இடைமறித்து என் கையைப் பிடித்து இழுத்து நிறுத்தினான். என்னைத் தொட்டு இவன் அசுத்தப்படணும் என்று எழுதியிருந்தால் அதை யார் மாற்ற முடியும்?

ஒரு நிமிஷம் தான். நான் இறங்கிண்டே இருக்கேன்.

அந்த ஸ்தாலி செம்பை நான் தேடி எடுத்துத் தரேன்னு உம்ம கிட்டே சொன்னது நினனவு இருக்கு மகாதேவய்யரே. ஆனால் நான் இப்ப இருக்கப்பட்ட காலதேச வர்த்தமானத்துலே.

இதையும் நீர் பாண்டிச்சேரி போற நேரத்திலே சொன்னீர். மறந்துட்டீரா?

இவனோடு எங்கே எப்போது என்ன பேசினேன் என்று கோர்ட்டில் பெஞ்ச் கிளார்க் ரிக்கார்டு எடுத்து வைக்கிற மாதிரி துல்லியமாக நினைவு வைத்திருக்கிறான். எல்லாம் சரிதான். எதுக்கு என் பின்னால் வரணும் இப்போ?

அந்த ஸ்தாலி செம்பை உம்மை கைது செய்த போலீஸ் உத்யோகஸ்தர்கள் கோர்ட்டு கச்சேரியில் எக்சிபிட்டாக வச்சிருந்தா. உம்ம சகோதரன் நீலகண்டய்யன் இருக்கானே அவன் அதை கோர்ட்டிலே இருந்து எடுத்துண்டு வந்து வீட்டுலே வச்சுண்டான்.

யார் நீலகண்டனா? மானம் எல்லாம் கப்பலேற என் மேலே கேசு போட்டு கூண்டில் நிறுத்தி விசாரித்தபோது அவன் வரலை. தூக்கிலே போடற வரைக்கும் அடைஞ்சு கிடடா என்று ஜெயிலுக்கு அனுப்பின போதும் வரலை. அங்கே நான் உசிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு அது உடம்பை விட்டுப் போகாமல் இருக்க பிரம்மப் பிரயத்னம் செய்து துரைக்கு கடிதாசுக்கு மேல் கடிதாசாக அனுப்பி கருணை செய்ய பிரார்த்தித்துக் கொண்டிருந்தபோது எல்லாம் என்னைப் பார்க்க வராதவன் என் சொந்தத் தம்பி. அவன் இந்த மலையாளத்து பிராமணன் என்னிடம் ஒப்படைத்த ஸ்தாலி செம்பை வாங்கிப் போக வந்தானா? அது அவன் கைக்குக் கிடைத்ததா? செம்போடு அவன் என்னைப் பற்றி, என் பிரியமான லலிதாம்பிகே உன் இருப்பிடம் பற்றி எல்லாம் விசாரித்திருப்பானா? நீ எங்கே இருக்கே என்று அவனுக்காவது தெரியுமா? நான் இருக்கப்பட்ட இந்த பிரதேசத்து விவரம் நீலகண்டனுக்குத் தெரிந்திருக்குமா?

அதெல்லாம் கேட்கச் சொல்லி உம்மைப் பெத்தவா அவனை அனுப்பினா. ஆனா அவன் வாயை அந்த நாயுடு வெங்காய வடை கொடுத்து அடைச்சுட்டான்.

புரியாமல் ஏதோ பேசிக் கொண்டு போனான் மலையாள பிராமணன்.

ஸ்தாலி செம்பை அவன் மூலமா காசியிலே சேர்த்து எங்கம்மாவைக் கரையேற்றணும்னு நினைச்சிருந்தேன். ஆனா அந்தக் கழுவேறி என்ன பண்றான் தெரியுமோ?

புரியாமல் பார்த்தேன் நான்.

ஏழு வருஷமா கங்கா ஜலம்னு வீட்டுலே வச்சு பூஜை பண்ணினான். அவன் யாத்திரை போறபோது காசிக்குப் போறபோது எடுத்துண்டு போற திட்டம்.

நீலகண்டன் காசிக்குப் போறானா? போகட்டும். போய்ட்டு வந்து எல்லாருக்குமா பிரார்த்தனை பண்ணி, எல்லோரும் க்ஷேமமா இருக்கட்டும்.

எங்கே போனான்? இன்னும் தான் அதுக்கு நாள் வரல்லே. துரை ரஜா கொடுத்தாலும் மத்த எல்லாம் சேர்ந்து வர மாட்டேங்கறாதாம்.

மலையாளத்து பிராமணன் அலுத்துக் கொண்டான்.

அது எப்படியோ போறது. உம்ம தாயாரோட. அந்த செம்பு.

அது கங்கா ஜலமில்லே. அந்த பாத்திரத்தை வீட்டுலே வச்சதாலே தான் அவனுக்கு சதா துர்சொப்பனம், வீட்டுக்காரிக்கும் குழந்தைகளுக்கும் நோக்காடு, வீட்டுக்கு பீடை பிடிச்ச மாதிரி கிடக்கு. இப்படி ஒரு ஜோசியன் சோழி உருட்டிப் பார்த்துச் சொன்னானாம். போன மாசம் வால் நட்சத்திரம் வேறே தட்டுப்பட்டு லோகம் முழுக்க பயந்து போயிருக்கே. ஜோசியன் அதையும் காட்டி பயமுறுத்தியிருக்கான்.

எந்த ஜோசியன்? லலிதாம்பிகை இருக்கும் இடம் தெரிந்தவனா அவன்?

எனக்கே தெரியலை அவனுக்கு எங்கே தெரியப் போறது?

வானத்தைப் பார்த்துக் கண்ணை உயர்த்தியபடிக்கு சிரித்தான் வந்தவன். நான் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். வால் நட்சத்திரமோ வெற்று நட்சத்திரமோ இல்லாமல் ஒரேயடியாக கருப்புக் கம்பளி போர்த்தின சவம் மாதிரிக் கிடந்தது ஆகாசம்.

ஜோசியன் சொன்னதைக் கேட்டு ஸ்தாலி செம்பை திரும்ப கோர்ட்டுக் கச்சேரிக்கே கொண்டு வந்து நாயுடு கிட்டேயே விட்டுட்டுப் போகப்போறான் உம்ம சகோதரன்.

திரிலோக சஞ்சாரியாக இவனுக்கு எல்லாமே தெரிந்திருக்கிறது. ஆனாலும் நீ இருக்கப்பட்ட இடம், ஸ்திதி பற்றி மட்டும் தெரியாதாம்.

மகாலிங்கய்யரே, ஒரு காரியம் செய்யும். உம்ம சகோதரனுக்கு கடிதாசு எழுதும்.

என்ன எழுத? இவ்விடத்து வர்த்தமானம் எல்லாம் சொல்லும் தரத்திலா இருக்கு? எழுதி எங்கே அனுப்ப?

நேவிகேஷன் ஆப்பீசு மேற்பார்வைன்னு போடும் விலாசம். சொல்லித் தரணமா உமக்கு இதெல்லாம்.

அவன் ஏதோ நினைத்துக் கொண்டதுபோல் எழுந்தான். இடுப்பு வேட்டியில் இருந்து மண்ணைத் தட்டி விட்டுக் கொண்டு வேகமாக இருட்டில் நடந்து மறைந்தான். அவன் கையில் வைத்திருந்த காகிதம். நினைவு வந்துவிட்டது லலிதே. நான் உனக்கு எழுத ஆரம்பித்த கடுதாசி தான்.

அந்த ஒற்றைக் காகிதமாவது உனக்குக் கிடைக்கிறதா பார்க்கிறேன்.

(தொடரும்)

eramurukan@gmail.com

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

28 மே 1910 – சாதாரண வருஷம் வைகாசி 15 சனிக்கிழமை

அடியே லலிதாம்பிகே.

இந்தக் கடுதாசியின் ரெண்டாவது தாள் இது. நேற்றைக்கு எழுதின இதன் முதல் பக்கம் தொலைந்து போனது. வைப்பாட்டி வீட்டிற்குக் கிளம்பும் முன்னால் எழுதினது. காப்பிரிச்சி கூடப் படுத்து எழுந்து எழவெடுத்த மூலையில் எல்லாம் தேடியும் அதைக் காணலை. சுக்கிலத்தை அதில் துடைத்து வீசிவிட்டேனா என்று கூட நினைவில்லை. என்ன போச்சு? எப்படியும் நான் எழுதுகிற எதுவும் உன்னிடம் வந்து சேரப் போவதில்லை. நீ அதை யாரையாவது வாசிக்கச் செய்வித்து பதில் அனுப்பி விடுவாய் என்று நம்புவதை விட்டொழித்து எத்தனையோ நாளாகி விட்டது.

இப்போதெல்லாம் உனக்கு எழுதுகிறதாகப் பெயர் பண்ணி நானே எனக்குச் சொல்லிக் கொள்கிற சமாசாரமாகத்தான் இதையெல்லாம் எழுதி பத்திரமாக என் டிரங்குப் பெட்டிக்குள்ளேயே வைத்துக் கொள்கிறேன். நீ இருக்கியோ, செத்துப் போய் எரிச்ச இடத்தில் இன்னும் நூறு பொணம் நித்தியப்படிக்கு விழுந்து எரித்து எல்லோரும் சொர்க்கத்துக்குப் போனீர்களோ தெரியலை.

நீ அங்கே போயிருக்கும் பட்சத்தில் உன்னை இனி எப்போதும் நான் பார்க்கப் பொறதில்லை என்று தெரியும். நான் பண்ணுகிற மகாபாவத்துக்கு நரகம் தான் எனக்கு விதிக்கப்படும். அதெல்லாம் இருக்கோ என்னமோ. அப்படி இருந்தால் நானும் என் ஆசைக் கண்ணாட்டி இந்த வைப்பாட்டிப் பெண்ணாளும் அங்கே இன்னும் கொஞ்சம் சுகம் அனுபவித்துக் கொண்டிருப்போம். உன்னை யாராவது வேலையத்த குப்பன் பெண்டாள வந்து சேர்ந்து, இல்லை நீ எந்தப் பரதேசியையாவது மயக்கிப் போட்டு ஆணாண்டு சுகித்திருந்தால் நீயும் அந்த மயிராண்டி சிரவுதி பிரசவனத்தில் சொல்வானே ரவுராவாதி நரகமோ என்னமோ. அதே பாவக்குழியில் வந்து நாங்கள் கிரீடையில் இருக்கிறதை பக்கத்தில் இருந்து பார்த்து ஆனந்தப்படலாம். வந்துடு.

திருக்கழுக்குன்றம் தெலுங்கச்சி ரெட்டிய கன்யகை தானடி என் வைப்பாட்டி அடி நாசமாகப் போன லலிதாம்பிகே. தனபாரத்துக்கு ஏத்த மாதிரி உடம்பில் கொஞ்சம் சதைப் பிடிப்பும் உதட்டில் மயக்குகிற சிரிப்புமாக இங்கே அவள் எப்படியோ வந்து சேர்ந்து விட்டாள். அவளை நான் வலுக்கட்டாயமாக அனுபவிக்க பிரயத்தனம் செய்தபோது பாறையில் இருந்து சாடி உயிரை விட்டு என்னை காராகிருஹத்துக்கு அனுப்பிய மோகினி திரும்பி விட்டாள். பிசாசாக, மலையாள யட்சியாக இல்லை. உடம்பும் உயிரும் எல்லாத்துக்கும் மேல் சதா போகத்துக்கு ஏங்குகிற மனசுமாக என்னைத் தேடி இங்கே சமுத்திரம் தாண்டி வந்து விட்டாள் கேட்டியோடி. என் கல்யாணி வந்தாச்சு. நம்ப மாட்டே. ஆனாலும் எனக்கு நிஜம்.

அதெப்படி அதே பெயர், அதே கள்ளச் சிரிப்பு, நான் அன்றைக்கு திருக்கழுக்குன்றத்தில் அவளோடு செய்த சில்மிஷம் ஒன்றைக் கூட விடாமல் நினைவு படுத்திச் சொல்வது என்று அவள் என்னை ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது கொஞ்ச நஞ்சமில்லை. இத்தனைக்கும் நான் பலாத்சங்கம செய்த ரெட்டிய கன்யகை கல்யாணி தெலுங்கச்சி. இந்தக் கல்யாணியோ தமிழ் மட்டும் தெரிஞ்ச குட்டி.

தெலுங்கச்சியை ரெண்டாம் கல்யாணம் செய்து கொள்ளக் கழுக்குன்றத்துக்குக் கூட்டி வந்தான் ஒரு கிழங்கன் என்று உனக்கு எதோ த்ரேதாயுக கடுதாசியில் சொன்னேனே ஞாபகம் இருக்கோ. அந்தக் கிழங்கன் போல இந்தக் கல்யாணிக்கும் சொத்தை சொள்ளையாக ஒரு புருஷன். கிழங்கன் கூட இல்லை. செனைப் பூனை மாதிரி பம்மிப் பம்மி நடக்கிற பயந்தாங்கொள்ளி. அவன் பெண்டாட்டியைத்தான் நான் படு சுவதந்திரமாக இந்த நாலைந்து வருஷமாக வைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சூப்பரவைசர் உத்தியோகம் பார்க்கிற எனக்கு சலாம் போட்டுக் கும்பிட்டு விழுந்துதான் பெண்டாட்டியைக் கூட்டிக் கொடுத்திருக்கிறான் அந்தப் பேடி.

அதென்னமோ முதல் நாள் பார்த்ததுமே கல்யாணிக் குட்டி மனசில் ஜிவ்வென்று வந்து குந்தி விட்டாளடி லலிதாம்பிகே. புத்திக்குத் தெரிகிறது இவள் இல்லை நான் கழுக்குன்றத்தில் கார்த்திகை பட்சத்து நாயாகக் காமத்தோடு துரத்திப் போனவள் என்று. அடுத்தவன் பெண்டாட்டியை இச்சிக்கிறது தப்பு என்று அதுக்குத் தெரிகிறது. அதுக்கு இன்னமும் கூடத் தெரிகிறது ஒரே மாதிரி இருக்கப்பட்ட அதிரூபவதிகளான ரெண்டு பெண்களை சிநேகம் செய்து கொள்ள எனக்கு, எனக்கு மட்டும் அதிர்ஷ்டம் ஏற்பட்டிருக்கு என்று.

பழைய கதை எல்லாம் இவளுக்கு எப்படி தெரிந்தது என்று கேட்பதை கொஞ்சம் விட்டொழித்தால் ரமிக்கவும் அதில் லயிக்கவும் எந்தத் தடையும் இல்லை. புரியாத விஷயங்களைக் கேள்வி கேட்டு மடியில் வந்து விழுந்த சொர்க்கத்தை வேண்டாம் என்று தூக்கி அந்தாண்டை தூக்கிப் போட்டு விட்டு சத்தியத்தைத் தேடிப் போகிறதை மகான்கள் செய்து கொள்ளட்டும். எனக்கு இந்தப் பெண் கொடுக்கிற சுகமே ஏழேழு பிறவிக்கும் போதும். நீ என்ன சபித்தாலும் மசிரே போச்சு போடி.

நேத்து ராத்திரி ஏழு மணிக்கு வேலை முடிந்து வந்து காப்பிரிச்சி வைத்துக் கொடுத்த ஓட்சுக் கஞ்சி குடித்தேன். தொட்டுக் கொள்ள ஏதோ மீனை வறுத்து வைத்திருந்தாள் அந்தக் கறுப்பி. எல்லா சனியனும் இப்போ பழகி நான் அதை முள் எடுத்து விட்டு ரசித்துச் சாப்பிடவும் அனுபவப்பட்டு ஒரு ஜன்மம் கழிந்த மாதிரி ஆயிடுத்து போ. மகாலிங்கய்யன் போய் ஒழிந்தான். நீ உயிரோடு இருந்தால் அந்தக் கபோதிக்கு திவசம் கொடுக்க ஏற்பாடு செய். எள்ளுருண்டை சாப்பிட்ட வாயோடு சொர்க்கம் போகலாமாம். அலம்பக் கூட வேணாம்.

இப்போ நான் முழுக்க முழுக்க வரதராஜ ரெட்டியாகி விட்டேன். தெலுங்கில் தான் நினைக்கிறேன். சொப்பனத்தில் கூட கல்யாணியோடு தெலுங்கில் தான் கொஞ்சுகிறேன். இருட்டில் அவள் தமிழில் பேசி ராஜா, துரை, செல்லப்பா என்று ஏதேதோ பிதற்றி எனக்கு தமிழ் கற்றுக் கொடுக்கிறாள். கெட்ட வார்த்தை எல்லாம் அவளைச் சொல்ல வைத்துக் கேட்கிற சுகத்துக்காக இன்னும் அவ்வப்போது தமிழ் தெரியாத தெலுங்கனாக நடித்துக் கொண்டுருந்தாலும் மனசில் ஓரத்தில் மகாலிங்கய்யன் பேசின பார்ப்பனக் கொச்சை உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

உனக்கு என்று சாக்கு வைத்து எழுதி நான் சாக்கிலும் கூடையிலும் வாரிச் சேர்க்கிற பாவத்தையும் சுகத்தையும் சொல்கிற இந்தக் கடுதாசி எழுத லிபியும் தமிழாகத்தான் இன்னும் இருக்கிறது. இனிமேல் தெலுங்கு எழுதக் கற்றுக் கொண்டு என்னத்தைக் கிழிக்கப் போகிறேன் சொல்லு. யாருக்கு எழுதணும்?

பாரேன், நேற்று ராத்திரி கஞ்சி குடித்ததில் ஆரம்பித்து விட்டு நான் வரதராஜ ரெட்டியின் பிரதாபத்தில் முழுகி விட்டேன். சுய பிரதாபம் தான். ஆனாலும் அவ்வப்போது இந்த ரெட்டியோ, செத்தொழிந்து போன அந்த மகாலிங்கய்யனோ நான் இல்லை என்று தோன்றுகிறது. பின்னே நான் யார்?

வேணாம். அதெல்லாம் சத்திய வேட்கை. தேடிப் போய் நேரத்தை வீணாக்காமல் கல்யாணியின் காலடியில் விழுந்து கிடக்கலாம். இல்லை, நாலு காசு வட்டிக்கு விட்டு வருமானம் தேடலாம். ரெண்டையும் சிரத்தையாகச் செய்து கொண்டிருக்கிறேன். பரம சௌக்கியமாக இருக்கேன். நீ எப்படி இருக்கே?

இப்போ நான் லயத்தில் இந்தக் கூலிக்காரக் கழுதைகளோடு இல்லை. சமுத்திரக் கரையிலிருந்து கொஞ்சம் தொலைவில் வீட்டு மனை வாங்கி அதில் ஒரு கல் கட்டிடம் எழுப்பி அங்கே தான் வாசம். தமிழன், தெலுங்கன் என்று வீட்டில் ஒன்றுக்கு ரெண்டு ஆசாமிகளை எடுபிடி உத்தியோகத்துக்கு நியமித்திருக்கிறேன். அப்புறம் இன்னொண்ணு, நான் சொன்னேனே, ஒரு காப்பிரிச்சி எனக்கு கஞ்சி காய்ச்சிக் கொடுத்தாள் என்று. அவளை போன வாரம் மோதிரம் மாற்றிக் கல்யாணம் செய்து கொண்டேன்.

நீ இதைப் படிக்காவிட்டாலும் மனதில் நினைப்பு தட்டியோ, உசிர் போய் சவமாகவோ, பிரேத ஆத்மாவாகவோ எங்கோ சுற்றி அலைந்து கொண்டோ என்னைச் சபிப்பது தெரிகிறது. என்ன செய்யட்டும் சொல்லு. காப்பிரிச்சி மடியில் காசையில்லையா முடிஞ்சு கொண்டு வந்தாள்.

கரும்புத் தோட்டம் வைச்சு அவள் வீட்டுக்காரன் சேர்த்து வைத்த பணம் அது எல்லாம். அவன் குழிக்குள் போனதும் தனியாக அலைபாய்ந்தவள் என் நோட்டத்தில் மாட்டினாள். அவள் தான் கல்யாணம் பற்றி பிரஸ்தாபித்தாள்.

நான் கல்யாணி சிநேகம் பற்றி ஆள் அடையாளம் தெரிவிக்காமல் சொன்னேன். அவள் உலக்கை மாதிரி பருத்த கையை மூணு வளைவாக வளைத்து அந்தக் குட்டியின் அங்க லட்சணம் காட்டி உன் கதையெல்லாம் தெரியுமே என்கிறது மாதிரி சிரித்தாள்.

நீ யாரோடு கூட படுத்தாலும் கவலை இல்லை. வீட்டில் என்னோடு இருக்கும்போது அதெல்லாம் நினைக்காமல் கிடந்தால் சரி.

அவளிடம் உன்னைப் பற்றி ஒரு வார்த்தையும் சொல்லவில்லை. எதுக்குச் சொல்லணும்? நீ மகாலிங்கய்யன் பாரியாள். அவன் போய்ச் சேர்ந்ததால் சரி போ என் வாயால் கையால் எதுக்கு உன் பொட்டை அழிக்கணும். சவுக்கியமாக இரு.

பாதிரி இல்லாமல், பூசாரி இல்லாமல் எங்கள் கல்யாணம் நடந்தது. கஷ்ட ஸ்திதியில் இருந்து என்னிடம் கடன் வாங்கி இப்போது கரும்பு அரவைத் தொழிலில் முன்னுக்கு வந்து கொண்டிருக்கும் நாலைந்து கருப்பன்களும், வழியோடு போன நம்ம ஊர்க்கார வேலையத்த சுப்பன்கள், சுப்பிகள் ஏழெட்டு பேரும் கூடி இருந்து கரகோஷம் செய்ய லோலாவோடு (என் காப்பிரிச்சி பெண்டாட்டி பெயர் அதுதான்) மோதிரம் மாற்றிக் கொண்டது போன ஞாயிற்றுக்கிழமை பகலில்.

எல்லாருக்குமாக நாகப்பட்டிணத் தமிழன் கடையில் சாப்பாடும் காப்பிரி கடையில் கள்ளும், கவிச்சியும் வாங்கி வைத்திருந்ததால் ஒருத்தரும் ஒரு துரும்பைக் கூட நகர்த்த அவசியமில்லாம விருந்து போட்டு அனுப்பினேன்.

ஞாயிறு ராத்திரி லோலாவை ஒரு மாதிரி திருப்திப்படுத்தி (ராட்சசி அவள், உடம்பே கணுக் கணுவாக வலிச்சுப் போனது) தூங்க வைத்து விட்டு கல்யாணியைத் தேடிப் போனேன். வழக்கம்போல் பக்கத்தில் சொங்கியாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்த அவள் வீட்டுக் காரனை எழுப்பி அந்தாண்டை வெளித் திண்ணயில் படுக்கச் சொல்லிவிட்டு நான் கதவை அடைத்துக் கொண்டு சாய்ந்து படுத்தேன்.

மிச்ச ராத்திரி முழுக்க கல்யாணி கூட இருந்து விட்டு பொழுது விடிந்ததும் தான் என் வீட்டுக்குப் போனேன். உடம்பு வலிக்கு ஒத்தடம் கொடுத்த இதம் அந்த சுகம்.

லோலா எழுந்திருந்து எனக்கு கருப்பாக ஒரு துளி தித்திப்பு கூட இல்லாமல் காப்பி கலந்து கொடுத்தாள். அவளுடைய பேரில் இருக்கப்பட்ட அரவை சாலையில் உண்டு பண்ணின சர்க்கரையைக் கேட்டு வாங்கி அதில் கலந்து குடித்தேன்.

அதை சுத்தம் செய்யாமல் சாப்பிடக் கூடாதாம். காப்பிரிச்சி சொன்னாள். என் உடம்புக்கு ஒண்ணும் ஆகாதுடி என்றேன்.

எனக்கு காப்பிரி பாஷையும் இப்போது அத்துப்படி லலிதாம்பிகே. அந்த ஜனத்துக்கும் நம்மை மாதிரி அனேகம் பாஷை உண்டு. லோலா பேசுகிறது இங்கே சாதாரணமாக மற்றக் காப்பிரிகளும் பேசுகிறது. என்னிடம் கடன் வாங்கி வட்டி கட்ட வாய்தா கேட்டு காலில் விழுந்து கெஞ்சும்போது அவன்களின் பாஷையில் என்னை தெய்வமே என்று தான் கூப்பிடுகிறார்கள். அதுவும் சுகமாகத்தான் இருக்கு கேட்க.

போன ஞாயிற்றுக் கிழமையில் இருந்து வாரம் முழுக்க வேலை. வீட்டை ஒழுங்கு படுத்துகிறதும், வட்டிக்கு கொடுக்கிற பணத்துக்கான கணக்குகளை சீர் பிரித்து சரி பார்ப்பதிலும் நேரம் கழிந்து போனது. நடுவில் ஒரு நாள் மதியத்துக்கு மேல் லோலாவோடு சாரட் வண்டியில் அவளுடைய கரும்பாலைக்குப் போய் வந்தேன். ரொம்பவே சின்ன ஆலை. நாலைந்து பேரே வேலை பார்க்கிற ஸ்தலம். தொழில் அபிவிருத்திக்கு இடம் இருக்கும்போது, ஆள்பலம், நிர்வாக சாமர்த்தியம் இல்லாது போனதால் அந்த இடம் மட்டும் நசித்த ஸ்திதியில் இருக்க, பக்கத்தில் மற்ற ஆலையெல்லாம் பெரிசு பெரிசாக கை கோர்த்து நர்த்தனமாடுகிற காப்பிரிச்சிகள் மாதிரி ஓங்கி உயர்ந்து நின்றன.

நம்மோட ஆலையையும் அதுபோல் ஆக்கிப் போடலாம் என்று லோலாவிடம் உத்திரவாதம் கொடுத்தேன். நானா அவளைப் பிடித்தேன்? அந்தக் களவாணிச்சி என்னை புருஷனாக வளைத்துப் போட்டது அவளுக்குப் படுக்கையில் சுகம் கொடுக்க மட்டும் இல்லை. சொத்தை நிர்வகிக்கிறதும் அதை விருத்தியாக்க ஓடியாடிப் பாடுபடுகிறதும் இந்த அடிமையின் வேலையில் அடக்கம், தெரியுமா?

சொன்னால் சிரிப்பாய். காப்பிரிச்சியோடு கிடக்கும்போதெல்லாம் நான் ஊரில் இருந்த காலத்தில் அரையில் பூசிக் கொண்ட தைலம் நினைவுக்கு வந்து விடுகிறது. அந்த வாடையே பிடிக்காமல் நீ என்னை விட்டு தூரமீனாளாக கிணற்றடியில் பழைய வஸ்திரத்தோடு ஒதுங்கி ஒரேயடியாக எங்கேயோ போய்ச் சேர்ந்தாய். அதை ரொம்ப அனுபவித்த கொருக்குப்பேட்டை பங்காரு தாசியும் அஸ்தி ஜ்வரம் கண்டு உசிரை விட்டது உனக்குத் தெரிந்ததுதானே. என்னமோ பங்காரு தாசி மாதிரி இந்தக் காப்பிரிச்சிக்கும் தைலவாடை ரொம்பவே பிடித்துப் போகும் என்று தோன்றிக் கொண்டே இருக்கிறது. கல்யாணி? அவளுக்காக நான் அத்தரும் ஜவ்வாதும் வெள்ளைக்காரன் இங்கிலாண்டில் உண்டாக்கிக் குப்பியில் அடைத்த பரிமளகந்த செண்டும் இல்லையோ வாங்கித் தருகிறேன். நானும் பூசிக் கொண்டு ஆலிங்கனம் செய்து கொள்கிறேன். இது நாசிக்கு சுகம், கேட்டுக்கோ.

வாரம் முழுக்க காப்பிரிச்சி காரியம் ராவும் பகலும் இருப்பதாலும், கையில் கொஞ்சம் போல ரெண்டு பேர்கிட்டேயும் காசு சேர்ந்திருந்ததாலும் நான் இங்கே வந்தது முதல் பார்த்து வந்த கரும்புத் தோட்ட ஹெட் சூபர்வைசர் உத்தியோகத்துக்கும் தலைமுழுகி விட்டேன். விடிகாலையில் எழுந்து தொப்பியையும் நிஜாரையும் மாட்டிக் கொண்டு ஓட வேண்டியதில்லை என்ற நிம்மதியே மனசில் பெரிசாக எழுந்து நிற்கிறது. விடிந்து வெகு நேரம் போய்த்தான் இப்போதெல்லாம் எழுந்திருக்கிறேன். அந்த நேரத்துக்கு தோட்ட வேலைக்கு எவனாவது தாமதமாக வந்து நின்றால் என் பிரம்பும் நாக்கும் விளாசி எடுத்து விடும். நாலு காசு பார்க்க சீமைக்கு வந்த அந்த ஜந்துக்களுக்கு அதெல்லாம் சரியான தண்டனைதான். நான் தனத்தைப் பார்த்தவன். இன்னும் ஆசை அடங்காமல் அனுபவித்துக் கொண்டிருப்பவன். கல்யாணி, காப்பிரிச்சி, காசு.

நேற்றைக்கு வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலம். லோலா மதியத்திலேயே அரிசிக் கள்ளு என்று எதோ பெயர் விளங்காத பானத்தை மூக்கு முட்டக் குடுத்து விட்டு சாயந்திரம் முழுக்க படுக்கையில் உருண்டு கொண்டிருந்தாள். நான் கணக்கு வழக்கு வேலையில் மூழ்கி திங்கள்கிழமை பொழுது விடிந்ததும் யாரைத் தேடிப் போய்க் கழுத்தில் துண்டைப் போட்டு இழுத்துக் காசு பிடுங்க வேண்டும் என்று ஜாபிதா தயார் பண்ணிக் கொண்டிருந்தேன்.

சட்டென்று இந்தக் கல்யாண விஷயத்தை உன்கிட்டே சொல்லவில்லையே என்று ஞாபகம் வந்தது. சொன்னாலும் உனக்கு போய்ச் சேரப் போவதில்லை, போய்ச் சேர்ந்தாலும் இந்தத் தகவலால் உனக்குக் கால் காசு லாபமில்லை என்றெல்லாம் எனக்குத் தெரியும்தான். ஆனால் என்ன? கல்யாணம், சீமந்தம், வளைகாப்புக்கு பிள்ளையார் பெயருக்குப் பத்திரிகை எழுதி வைக்கிறதுபோல் உனக்குச் சொல்கிறதை இன்று நேற்றா, நான் காராகிருஹத்துக்குப் போன காலம் முதல் செய்து கொண்டு வந்திருக்கிறேன் இல்லையா? அதிலே ஒரு ஒரே ஒரு கடுதாசு, கடுதாசியில் ஒரு காகிதமாவது கிடைத்த சமாச்சாரம் எனக்குத் திரும்ப வந்திருந்தால் நான் இன்னேரம் சமுத்திரம் கடந்து போன காரியத்திலேயே கண்ணாக ஒழுக்க நெறியோடு இருந்திருப்பேனோ என்னமோ.

மசிப்புட்டியில் மசிக்கான மாத்திரை போட்டு தண்ணீர் விட்டுக் கரைத்துப் பக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டு, கட்டைப் பேனாவை முக்கியெடுத்து ஒரு பக்கம் முழுக்க கல்யாணியோடு வைத்துக் கொண்ட பந்தம் பற்றி எழுதி, அவள் போதாமல் இங்கே இன்னொருத்தியையும் கூடச் சேர்த்துக் கொண்ட வைபவம் பற்றி எழுதப் பக்கத்தைத் திருப்பினேன்.

எழுதின பக்கத்தில் மை உலராமல் திருப்பின பக்கத்தில் எழுதக் கொஞ்சம் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது. அங்கங்கே திட்டுத் திட்டாக பின்னாலும் அது புடைத்துக் கொண்டு விகல்பமாகத் தெரிந்தது. கல்யாணியும் காப்பிரிச்சியும் மாதிரி. என்ன சொல்லு, அந்த ரெண்டு பெண்டுகளும் உடம்பு சவுந்தர்யத்தில் ஒவ்வொரு ஜாதி புஷ்பம் போல். உன்னை அது போல எல்லாம் நினைச்சுப் பார்க்க முடியலேடியம்மா. மாச விலக்கு ஏற்பட்டு விலகிப்போய் கிணற்றடியில் பழைய வஸ்திரத்தோடு படுத்திருக்கிறவளாகத்தான் சதா நினைவுக்கு வருகிறாய்.

காப்பிரிச்சியும் கல்யாணியும் இல்லாமல் சுத்தபத்தமான ஒரு ஜீவிதம். அதெல்லாம் எனக்கு விதிக்கப்பட்டதில்லை. இந்தக் கறுப்பு தடிச்சி, அந்தக் கறுப்பு சுந்தரி. உலகம் இவர்களோடு தான் இனிமேல் கொண்டு. உடம்பு ஆசையும் காசு ஆசையும் மட்டும் பிரதானப்பட்ட உலகம். அங்கே இருந்து குரல் வருகிறது. வா, வந்து படு.

லோலா போதையில் என்னைப் பார்த்து சொன்னாள்.

ஓய் ரெட்டி. அந்தக் கணக்கெல்லாம் இருக்கட்டும். இங்கே கொஞ்சம் பக்கத்தில் வந்து படுத்து வார்த்தை சொல்லிக் கொண்டிருந்து விட்டுப் போம்.

சாயந்திர நேரத்தில் இது வேணுமா என்று சலிப்போடு அவள் பக்கத்தில் போனபோது அவளே ஆரம்பித்து விட்டாள். சொன்னால் நம்ப மாட்டே. யாராவது அந்த நேரத்தில் அதுவும் பெண்பிள்ளை. சரி, இருக்கலாம். ஆனால் நடுவிலேயே தூங்க முடியுமா? காப்பிரிச்சி பாதி வார்த்தை சொன்னபடிக்கு உறங்கிப் போனாள்.

நான் பலகீனமாக உணர்ந்தபடி கட்டிலில் இருந்து இறங்கி எழுத்து மேஜை மேல் நான் எழுதி வைத்திருந்த கடுதாசியைப் பார்த்தேன். எங்கே தொலைந்தது அந்த ஒற்றைக் காகிதம் என்று தெரியவில்லை. சமுத்திரக் காற்றில் பறந்து போய் அலைக்கு நடுவிலே குதி போட்டுக் கொண்டு உன்னைத் தேடிப் போய்க் கொண்டிருக்கா? இல்லை, கக்கூசுக்குள் காப்பிரிச்சி துடைத்துப் போடத் தோதாகக் கிடக்கிறதா தெரியலை. அதைத் தேடிப் போக ஆயாசமாக இருந்தது.

மேல் கொண்டு கணக்கு வழக்கைப் பார்க்க முடியாத ரெண்டுங்கெட்டான் மன நிலையும், உடம்பில் பெரிசாக எழுந்த பசு தர்ம தாகமுமாக கொஞ்சம் சீக்கிரமே கல்யாணி வீட்டுக்குப் போய் விட்டேன். பாதி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த அவளுடைய புருஷனை எச்சில் தட்டோடு வாசலுக்கு விரட்டி விட்டு கதவைச் சார்த்தினேன். சோற்றையாவது அவன் வெளியே உட்கார்ந்து முழுசாக அனுபவிக்கட்டும்.

நான் முன்னிரவில் வெளியே வந்து என் சொந்தமான காப்பிரிச்சி வீட்டுக்குள் நுழையும்போது தான் வாசலில் பார்த்தேன். யாரோ உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

ஓய், மகாலிங்கய்யரே. சௌக்கியமா இருக்கீரா?

மலையாளத்துப் பார்ப்பான் இங்கே எங்கே வந்தான்?

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ஜனவரி 29 1908 – பிலவங்க வருஷம் தை 16 புதன்கிழமை,

அம்பலப்புழை செக்கனோடு ஞாயிற்றுக்கிழமை பகல் முழுக்க இருக்க வேண்டிப் போனது துர்க்கா பட்டனுக்கு. பரசு அந்தப் பையனுக்கு விழுந்து விழுந்து சகல விபவங்களும் விளம்பி ஊண் கழிக்க வைத்தான். விட்டால் எடுத்து வாயில் ஊட்டி விடுகிற வாத்சல்யம் அவன் செய்கையில் தெரிந்தது.

ஞாயிற்றுக்கிழமை மதியத்துக்கு மேல் செக்கனோடு கூட துர்க்கா பட்டன் சமுத்திரக் கரை காண்பித்துக் கொடுக்கப் புறப்பட்டான். பரசு தானும் வருவதாகச் சொன்னாலும், கடையில் வருகிறவர் போகிறவரை கவனிக்க ஆள் இல்லாமல் போய்விடும் என்பதால் அவனை வேணாம் என்று சொல்லி விட்டான் பட்டன்.

ராத்திரி சீக்கிரம் வந்துடுங்கோ. சமுத்திரக் கரையோரமா பய்யாம்பலம் மசானத்துலே யட்சி அலையறான்னு ஊர் முழுக்க பேச்சு. நீங்க ரெண்டு பேரும் பிரம்மசாரிகள். யட்சி தட்டுப்பட்டா, பார்த்த மாத்திரத்திலேயே ஸ்வாஹா தான்.

பரசு சொன்னபோது செக்கன் அடக்க முடியாமல் சிரித்தான்.

ஓய் யட்சியை நீர் பாத்ததுண்டா?

அவன் பரசுவைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

பாக்காம என்ன? எங்க புலியூர்க்குறிச்சியிலே சகல சௌந்தர்யத்தோடும், உடம்புலே த்ரிபங்க வளைவோடும் ஒரு யட்சி வந்து சேர்ந்தா. தடி தடியா ரெண்டு முலையையும் சுமக்க முடியாம தோள்லே தூக்கிப் போட்டுண்டு நடுநிசிக்கு அவ தாட்தாட்டுனு நடந்ததைப் பார்த்துத் தொலைச்சேன்.

அப்புறம்?

பையன் சிரிப்பு மாறாமல் கேட்டான்.

பனி பிடிச்சு ஒரு மாசம் கிடக்கையிலே கிடந்தேனாக்கும்.

பரசு பார்த்த யட்சியை தான் பார்த்திருக்கக் கூடாதா என்று துர்க்கா பட்டனுக்கு ஏக்கமாக இருந்தது. அவளுக்கு தோள் வலிக்காமல் சேவை சாதித்திருக்க அவனுக்குக் கூடும் தான். யட்சிகளைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ள முடியுமா?

கூடக் கூட்டிக் கொண்டு நடந்தபோது செக்கனின் ஜாதகத்தையே அலசி விசாரித்துக் கூறு போட்டுவிட்டான் பட்டன். பையன் வெடிவழிபாட்டுக்கார வயசனின் அனியத்தி வழி பேரன். விசுவநாதய்யன் சாப்பாட்டுக் கடைக்கு காய்கறி வாங்கி வருவது, வாழைக்காயும் சேனையும் அரிந்து தருவது, தொட்டியில் வெள்ளம் நிறைத்து வைப்பது என்று உக்கிராணத்துக்குள் படி ஏற்றாமல் சின்னச் சின்னதாக அய்யன் இவனை வேலை ஏவுகிறது வழக்கம்.

நித்தியப்படிக்கு மூணு வேளை தரக்கேடில்லாத ஊண், தலை சாய்த்து உறங்க கடைத் திண்ணை, கிணற்றடியில் தந்த சுத்தியும் குளியும் நடத்திக் கொள்ள சௌகரியம். செக்கனுக்கு அய்யன் தெய்வம் மாதிரி தெரிந்து கொண்டிருக்கிறான். அவனுக்காக வண்டி ஏறி, நடந்து, வள்ளம் துழாவிப் புழை கடந்து தலையில் பூவன் பழக்குலையைச் சுமந்து கண்ணூருக்கு வந்திருக்கிறான் பையன்.

வழியில் வேதையன் வீட்டிலும் படியேறி பரிபூரணம் மன்னிக்கு செக்கனை பரிசயப்படுத்தி வைத்தான் பட்டன். அதுக்கு முன்னால் வாசலில் கோடு கிழித்துப் பாண்டி விளையாடிக் கொண்டிருந்த குழந்தைக் கூட்டத்தில் தீபஜோதியையும்.

அம்மாவா, நீயும் வந்து சாடு.

அம்மாவன் புதுச் செக்கனை காரணம் காட்டி தீபஜோதியிடம் இருந்து தப்பித்து உள்ளே போனான்.

பய்யன் வரதுக்குள்ளே அவன் கொண்டு வந்த பூவன்பழம் பரிச்சயமாயிடுத்து.

பரிபூரணம் சிரித்துக் கொண்டே கை காட்டின திசையில் நோக்கினான் துர்க்கா பட்டன்.

வேதையன் பழக்குலையைப் பக்கத்தில் செல்லமாக அணைத்துப் பிடித்து வைத்தபடிக்கு ஏதோ புத்தகம் வாசித்துக் கொண்டிருந்தான். பழக்குலையில் இருந்து ஒவ்வொரு பழமாகப் பிய்த்துச் சாப்பிட்டுவிட்டு தொலியைக் கீழே போட்டபடி இருந்தான் அவன்.

தொழுத்தில் இருந்து நடந்து வந்திருந்த கன்றுக்குட்டி அதை ஒன்று விடாமல் சவைத்துத் தின்றபடி அவன் பக்கத்திலேயே நின்று கொண்டிருந்தது.

அண்ணா.

பட்டன் குரல் கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்து என்ன என்று பார்வையால் விசாரித்தான் வேதையன். மனசுக்குப் பிடித்த புத்தகப் படிப்பும் நாக்குக்கு இதமான பூவன் பழமுமாக நேரம் கடந்து போகிற ஆனந்தம் அவனுக்கு.

கன்னுக்குட்டி பாவம் அண்ணா. ரொம்ப தொலி சாப்பிட்டா அதுக்கு சுகக்கேடு ஆயிடும்.

பட்டன் சிரிக்காமல் சொல்ல, அடக்க முடியாமல் சிரித்து விட்டான் வேதையன். கையில் வைத்திருந்த புத்தகத்தை பட்டன் தோள் மேல் குறி பார்த்து எறிந்தபடி அவன் சிரிக்கும்போது பரிபூரணம் சிரித்ததும் அதோடு சேர்ந்து கொண்டது.

எடோ கள்ள பட்டா, நல்லா பேசப் பழகிட்டேடா. இல்லே பரிபூரணம் கத்துக் கொடுத்தாளா?

ஆமா, தொட்டதுக்கெல்லாம் பரிபூரணம். வேறே வேலை இல்லையா எனக்கு?

பரிபூரணம் பொய்க் கோபத்தோடு உள்ளே போனாள்.

நில்லுடீ என் சம்பூர்ண ராமாயணமே. ஒரு சேதி சொல்லணும்.

நான் வேணா இறங்கட்டுமா அண்ணா? பட்டன் அவசரமாகத் திரும்பினான்.

அண்ணாவும் மன்னியும் கொஞ்சிக் கொள்ளும் அத்யந்த வேளையில் அவன் எதுக்கு தேவையில்லாமல் இங்கே?

போகண்டா. உனக்கும் தான் சொல்லியாகணும்.

பரிபூரணம் பூவன்குலையை அந்தாண்டை நகர்த்தி வைத்தாள்.

அடுத்த வாரம் மத்தியிலே அரசூர்லே இருந்து எங்க பகவதி அத்தையும் சாமா, வீட்டுக்காரி, குழந்தைகளும் வரப் போறதா நேத்திக்கு கடிதாசு வந்துது. சொல்ல விட்டுப் போயிடுத்து.

வேதையன் எட்டி இன்னொரு பழத்தைப் பறிக்கக் கையை நீட்ட அதைத் தட்டி விட்டபடி பரிபூரணம் குலையை இன்னும் தூரத்தில் நகர்த்தி வைத்தாள்.

நல்லா வரட்டும் உங்க அத்தையும் மக்களும். ஆனா அவங்க பட்டர் வீட்டம்மா ஆச்சே. நம்ம வீட்டுலே தங்கினா ஆசாரம் போகும்னு சொல்ல மாட்டாங்களா?

பரிபூரணம் நியாயமான சந்தேகத்தைக் கிளப்பினாள்.

அவா எல்லாரும் அம்பலப்புழைக்கு பிரார்த்தனை நேர்ந்துண்டு வரா. முடிச்சுட்டு இங்கே ஒரு நடை எட்டிப் பார்த்துட்டுக் கிளம்பிடறதா உத்தேசம். இங்கே கோவில் மேல்சாந்தி வீட்டிலே தங்க, சாப்பிட சௌகரியம் செய்து கொடுத்தாப் போச்சு.

வேதையன் எளுப்பமாக பிரச்சனையைத் தீர்த்து வைத்தபடி பட்டனைப் பார்த்தான்.

பட்டா, நீ.

மேல்சாந்தி கிட்டே இப்பவே சொல்லிடறேன் அண்ணா. போற வழிதானே.

பட்டன் தோள் துண்டால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு அம்பலப்புழை செக்கனோடு இறங்கினது ஞாயிற்றிக்கிழமை அந்தியும் ராத்திரியும் சந்திக்கிற நேரம்.

ராத்திரி அவனோடு கடைக்குத் திரும்பும்போது மழை பிடித்துக் கொண்டது. மகர சங்கராந்தி கழிந்து எங்கேயிருந்து மழை வருகிறது என்று பட்டனுக்குப் புலப்படாவிட்டாலும், ராத்திரி மழை குளிரை அதிகப் படுத்திப் போயிருந்தது அனுபவிக்கப் பரம சுகமாக இருந்தது.

எடோ பரசு ஒரு லோட்டா சுக்கு வெள்ளம் கொடேன்.

அவன் கேட்டபோது பரசு அவசரமாக அம்பலப்புழை செக்கனை இழுத்து அவன் தலையைத் துவட்ட ஆரம்பித்தான். கோழி மாதிரி நனைந்திருந்த பையன் சாதுவாகத் தலையைக் காட்டிக் கொண்டு நிற்க, பட்டன் சுக்கு வெள்ளத்துக்காக ஒரு யுகம் காத்திருக்க வேண்டிப் போனது.

அண்ணா, சுடச்சுட இட்டலி இருக்கு. சாப்பிட்டுப் போயிடுங்கோ. இனிமே போய் அரி வைப்பும் சம்பாரம் உண்டாக்கறதும் என்னத்துக்கு?

பரசு கேட்டபடி பட்டனுக்கும் அம்பலப்புழை செக்கனுக்கும் கடை உக்கிராணத்திலேயே இலை போட்டு இட்டலி எடுத்து வைத்துப் பரிமாறினான்.

பட்டனுக்கு மறுக்க முடியவில்லை. அவனும் தான் குடும்பம் நடத்த என்ன பிரயத்தனப்பட்டான்? வயதான மாதாவையும் அவள் கூடப் பிறந்த வல்யம்மையையும் கூட்டி வந்து குடித்தனத்தை ஆரம்பித்த நேரம்தான் சரியாக இல்லை.

வல்யம்மைக் கிழவி மங்கலாபுரம் பாஷையும் ஆகாரமும் ஆயுசு முழுக்க பழகினதாலோ என்னமோ கண்ணூர் சூழ்நிலை கிஞ்சித்தும் சரிப்பட்டு வராமல் வந்து நாலே மாசத்தில் வைகுண்ட பதவி வகிக்கப் போய்ச் சேர்ந்தாள்.

ஏலிக்குட்டி, மரியம்மா, கொச்சு தெரிசா, காத்தி, பிலோமீனாள், ரெபக்காள் என்று பரிபூரணம் யார்யாரோ குமர்களை வீட்டுக்கு வருவதும் போவதுமாக இருக்கும்போது அவனுக்குப் பரிச்சயப்படுத்தி அதில் ஒருத்தியைக் கட்டியோள் ஆக்கிக் கொள்ளச் சொன்னாள்.

எல்லாமே அதிரூப சௌந்தர்யவதிகள் இல்லையென்றாலும் தரக்கேடு இல்லாத பெண்கள். அவனைக் கல்யாணம் கழிக்க அதில் ஒருத்திக்கும் மடியில்லை.

ரெபக்கா மாத்திரம் கல்யாணத்துக்கு அப்புறமும் திவசேனம் மீன் கழிக்கிற ஏற்பாடு வேணும் என்று அவசியப்பட்டாள். அது செம்மீனாகத்தான் இருக்கணும் என்றில்லை. அயிலை, கேவலம் மத்தி ஆனால் கூடச் சேர்த்திதான்.

மீனுக்குக் கூட இத்தனை ஜாதி வித்தியாசம் இருக்கிறது தெரிந்து பட்டனுக்கு ஆச்சரியம். ஆனால் தினசரி மீன் சாப்பிட்டு வாய் வாடையில் அது மணக்க மணக்கப் படுக்க வருகிற பெண்ணோடு சுகிக்க முடியுமா என்று யோசித்தான் அப்போது.

பழகிப் போகலாம். அவனும் நாளாவட்டத்தில் மத்தியும் குத்தியும் ருஜித்துச் சாப்பிடக்கூடும். ரெபக்காவோ மற்ற யாரோ ஒருத்தியோ, கட்டியவளாக வாய்த்தவள் கேட்ட மாத்திரத்தில் பாகம் செய்து தருவாள்.

அந்தப் பெண்களின் அப்பன்மார் ஒரே ஒரு கோரிக்கை மட்டும் தான் வைத்தார்கள். பட்டன் வேதத்தில் ஏறினால் போதும். பெண்ணும் கொடுத்து பொன்னும் கொடுக்க, பயிர் செய்ய பாட்டம் ஒதுக்கித் தரக்கூட அவர்கள் எல்லாம் தயாராக இருந்தார்கள்.

மங்களூர் சிவத்த பார்ப்பானுக்கு மவுசு அல்லே என்று சிரித்தாள் பரிபூரணம் அப்போது.

பட்டனின் அம்மாதான் பிராமணத்தி அல்லாத பெண்ணு மருமகளாக வீட்டுப்படி ஏறக்கூடாது என்று கண்டிப்பாகச் சொல்லிவிட்டாள். அது வேதத்தில் ஏறினவளாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை அவளுக்கு. அந்தப் பெண் பிராமணத்தி இல்லாவிட்டால் என்ன? அவள் அப்பனோ அவனுக்கும் அப்பனோ குளித்து அம்பலம் தொழுது விரதம் இருக்கிற பிராமணனாக இருந்திருப்பான். அந்தப் பெண் கையால் வைத்த சாதத்தில் சம்பாரம் விரகிச் சாப்பிட்டாலும் நேராக சொர்க்கம் போகலாம் என்று அவளுக்கு நம்பிக்கை. அந்த சுவர்க்கத்தில் வேறே ஜாதிக்காரர்கள் யாரும் இருக்க முடியாது.

இப்படி கல்யாண ஆலோசனைகள் அரைகுறையாக அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்த போது பட்டனின் அம்மாவும் ஜன்னி கண்டு உயிரை விட்டாள். அது போன கொல்லத்துக்கு முந்திய திருச்சூர் பூரத்துக்கு அடுத்த தினத்தில் நடந்த ஒன்று.

குடித்தனம் வைத்த குச்சு சதா அடைத்துக் கிடக்க துர்க்கா பட்டன் வேதையன் வீடும் சாப்பாட்டுக் கடையுமே கதியாக ஆகிப்போனான் அப்புறம். பரிபூரணம் சொந்தத் தமக்கை மாதிரி கவனித்துக் கொண்டாலும், அவளை குரிசுப் பள்ளி காரியங்களுக்கும், தையல் பின்னல் வேலை கற்றுக் கொள்ளவும் சுற்றி வருகிற குமரிகள் பட்டனைத் தொடர்ந்து ஆகர்ஷித்தாலும் என்னமோ கழிசடை கால் தன்னிச்சையாக இங்கே சாப்பாட்டுக் கடைக்கு இழுத்து வந்து வாரத்துக்கு ஒரு தடவையாவது பரசு முன்னால் உட்கார்த்தி விடுகிறது.

ஆனால் பரசு இன்றைக்கு அவனைக் கவனிக்கவே இல்லை. அம்பலப்புழைப் பையன் இங்கே இவனோடு ராத்தங்க வேணுமா என்று பட்டனுக்கு யோசனையாக இருந்தது. பேசாமல் வீட்டுக்குப் போய் அங்கேயே அவனை தங்க வைத்து காலையில் வண்டி ஏற்றி அனுப்பினால் என்ன?

வேணாம். வீடு இருக்கப்பட்ட ஸ்திதியில் அதை விருத்தியாக்கவே ராத்திரி முழுக்க சரியாகப் போய்விடும்.

சாப்பாட்டுக்கடைத் திண்ணையில் இருந்து, ராத்திரி பத்து மணி வரைக்கும் ஊர்க்கதை, வேடிக்கை விநோதம், நம்பூதிரி பலிதம் என்று வாய் வார்த்தை சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள் மூவரும்.

படுத்துக்கலாமே. இனிமே யாரும் சாப்பிட வரப் போறதில்லே.

பரசு பட்டனிடம் சொன்னான். திரும்ப மழை சன்னமாகப் பெய்ய ஆரம்பித்திருந்தது.

இல்லே, நான் வேதண்ணா வீட்டுக்குப் போறேன். விடிகாலையிலே வாழைக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சணும். ஒரு மரத்திலே வாழைப்பட்டை சாறு வடிச்சு மூஸ் வைத்தியருக்குக் கொடுக்கணும். யாருக்கோ மூத்ரகோச சிகிச்சைக்கு வேண்டியிருக்காம்.

பட்டன் கிளம்பின போது பரசு முகத்தில் அலாதி நிம்மதி தெரிந்தது.

எடோ செக்கா, நீ உள்ளே வந்து உக்கிராணத்துலே ஒரு கோரம்பாயை விரிச்சுக் கிடக்கலாமே. காலையிலே கோவில்லே செண்டை உயரும்போது கிளம்பிப் போய்க்கோ. பரசு எழுப்பி விட்டுடுவான்.

பட்டன் சொன்னபோது பையன் சுவரில் சாய்ந்து குந்தி உட்கார்ந்தான்.

பட்டரே, நான் ராத்திரி முழுக்க தூங்கறதே கிடையாது.

ஏன் அப்படி?

ஒரு கொல்லம் முந்தி ராத்திரியிலே தோட்டுப் பக்கம் நடந்து வந்தபோது கரிமூர்க்கன் கடிச்சு ஏற்பட்ட பெலன்.

கரிமூர்க்கன் கடிச்சா காலம் முடிஞ்சு போயிடுமே செக்கா.

துர்க்கா பட்டன் கேட்டான்.

கோவில் எம்பிராந்தரி அது நடக்காம சரி பண்ணிட்டார். ஆயிரத்தெட்டு தடவை மந்திரம் உருவேத்தி அம்பலக் குளத்திலே பதினோரு தடவை குளிக்க வச்சு, விஷம் போச்சு. ஆனாலும்.

ஆனாலும் என்ன? ஆகாட்டாலும் என்ன. நீ வந்து படு. துர்க்கா அண்ணாவுக்கு தலைக்கு மேலே வேலை இருக்கு. அவர் போய்க்கட்டும்.

பரசு சொன்னான். அவன் அவசரம் அவனுக்கு.

கரிமூர்க்கன் தீண்டியதில் இருந்து ராத்திரி ஒரு நிமிஷம் தூங்கினாலும் எங்கேயிருந்தோ எலிகள் எல்லாம் வாடை பிடிச்சு வந்து கால் விரல்லே கடிச்சுட்டுப் போயிடுது.

பையன் சோகமாகச் சொன்னபடி தன் காலை நீட்டிக் காட்டினான். பாதம் முழுக்க தளம் போடக் கொத்தி வைத்த மாதிரி அங்கங்கே அரித்திரிந்தது பார்க்க பட்டனுக்கே பாவமாக இருந்தது.

எம்பிராந்திரி இது ஸ்வஸ்தம் ஆக ஒண்ணும் செய்யலியா? அவன் கேட்டான்.

இது ஜபத்துக்கு இணங்கி வராதுன்னு சொல்லிட்டார். அப்புறம் எங்க பிஷாரடி வைத்தியர் மருந்து கலக்கிக் கொடுத்தார். வெடிவழிபாட்டு அப்பூப்பன் வயசு அவருக்கும். மருந்திலே ஏதோ சரியா அமையலை.

அப்புறம்?

காலைச் செருப்பில் நுழைத்துக் கொண்டு துர்க்கா பட்டன் கதை கேட்கிற சுவாரசியத்தோடு கேட்டான்.

மருந்தை சாப்பிட்டா உடம்பு லேசாகி கோழி மாதிரி தாழப் பறக்கணும் போல இருந்துது.

பரசு கடைக்குள் பாயில் படுத்து உறங்க ஆரம்பித்திருந்தான். அது பொய்த் தூக்கமாக இருக்கலாம் என்று தோன்றியது பட்டனுக்கு. அவன் போகிறதுக்காகக் காத்திருக்கிறானோ?

நீ பாட்டுக்குப் பறந்து கோயில் கொடிமரத்துப் பக்கம் போய் நனைச்சுடுவே. வெடிவழிபாட்டுக் காரப் பாட்டன் மேல் விழுந்து அவனையும் பரலோகம் போக வச்சுடுவே. ராத்திரி தூங்காட்டாலும் பாதகமில்லேன்னுட்டார் பிஷாரடி வைத்தியர்.

சரிதான். தூங்கினாலும் முழிச்சிண்டிருந்தாலும் ஜாக்கிரதையா இருடாப்பா.

பட்டன் பரசுவைப் பார்த்தபடியே சொல்லிவிட்டுப் படி இறங்கினது ஞாயிற்றுக்கிழமை ராத்திரி பத்து மணி கழிந்து.

முந்தாநாள் திங்கள் காலையில் வேதையன் வீட்டுத் திண்ணையில் அவன் தீர்க்கமான உறக்கத்தில் இருந்தபோது களேபரமான சத்தம்.

என்ன ஏது என்று புரியாமல் கண் விழித்தபோது ராஜ கொட்டார உத்தியோகஸ்தரா, திருவிதாங்கூர் போலீஸ் உத்தியோகத்தில் இருக்கப்பட்டவரா என்று தீர்மானிக்க முடியாதபடி உடுப்பு தரித்திருந்த ஒரு அதிகாரி வீட்டுப் படி ஏறி வந்து கொண்டிருந்தார். அந்த விடிகாலை நேரத்தில் இத்தனை மிடுக்காக ஒரு மனுஷர் இருக்க முடியுமா என்று பட்டனுக்கு வியப்பு அடங்காமல் பார்த்தபடியே உட்கார்ந்திருந்தான்.

வேதையன் சொன்னபடி உள்ளே போய் குரிச்சி எடுத்து வந்து அந்த உத்தியோகஸ்தர் உட்கார வேண்டி வாசல் திண்ணையில் போட்டபோது வந்த மனுஷர் ஏகச் சத்தத்தோடு சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

சார்வாள், உங்க கடை சிப்பந்தி அங்கே தங்க வந்திருந்த அம்பலப்புழைக்காரப் பையனை இடுப்புக்குக் கீழே கடிச்சு.

அட கஷ்டகாலமே. பரசுவா?

வேதையன் பதற்றத்தோடு விசாரித்தான்.

ஏன் கேட்கறீங்க சார்வாள். அனாசாரம். அவன் ரத்தம் சொட்ட கச்சேரிக்கு வந்து பிராது கொடுத்தது விடிகாலை நாலு மணிக்கு. செக்கனை வைத்தியசாலைக்கு அனுப்பி வச்சிருக்கு. தனியா வந்துட்டாலும் சேர்த்து வச்சுத் தச்சுடலாம்கறார் டிரஸ்ஸர். சார்வாள் தேஷ்யப்பட வேணாம். கடையிலே ஏன் இப்படியான ஆளுகளை.

உத்தியோகஸ்தர் பட்டனைப் பார்த்து நிறுத்தினார். சத்தம் கேட்டு பரிபூரணமும் வாசலுக்கு வந்துவிட்டாள்.

தலையில் அடித்துக் கொண்டு வேதையன் கண்ணடையைக் கண்ணில் மாட்டிக் கொண்டு கடைக்குப் புறப்பட்டான். கூடவே தந்த சுத்தி கூடச் செய்யாமல் பட்டனும் கிளம்பி விட்டான்.

பரசுவை சகல ராஜாங்க மரியாதைகளோடும் கோர்ட்டுக் கச்சேரிக்குக் கொண்டு போய், அப்புறம் கம்பி அழிகளிக்குப் பின்னால் அடைத்தும் வைத்தார்கள்.

பட்டன் கடையிலேயே நின்று வியாபாரத்தைக் கவனித்துக் கொள்கிறேன் என்று சொன்னாலும், வேணாம் என்று மறுத்து விட்டான் வேதையன்.

காப்பி குடிக்க வருகிறவனும், இட்டலி தின்ன நாலு சக்கரம் மடியில் முடிந்து கொண்டு படி ஏறுகிறவனும் வம்பு விசாரிப்பார்கள். ஒவ்வொருத்தனாகப் பதில் சொல்லி உனக்கு மாளாது. ஸ்திரியைக் கூட்டிண்டு வந்தான்னு பிராது வந்திருந்தால் கூட பரவாயில்லே. சு-வர்க்க ரதி. கர்த்தர் சொன்னபடி நரகம் போக வைக்கிற பாவம். நம்ம கடையிலே இப்படியும் நடக்கணுமா?

ரெண்டு நாள் கடையை அடைத்து வைத்து இண்டு இடுக்கு விடாமல் கழுவித் துடைத்து சுத்தம் செய்து நம்பூத்திரியையோ பாதிரியையோ அல்லது ரெண்டு பேரையும் வேறு வேறு நேரத்திலோ வரவழைத்துப் பரிகாரம் செய்த அப்புறம் சாவகாசமாகக் கடையை மறுபடியும் திறந்தால் போதும் என்று கண்டிப்பாகச் சொல்லி விட்டான் அவன். அதுவரை காப்பியும் தோசையும் இல்லாமல் கண்ணூர்க்காரன் எவனும் பட்டினி கிடந்து உயிரை விடப் போவதில்லை.

பரசுவுக்கு எத்தனை வருஷம் சிக்ஷை கிடைக்கும்?

யோசித்தபடி கையில் வைத்திருந்த வாளித் தண்ணீரை பக்கத்தில் வைத்து விட்டு அடுப்படியைத் துடைக்க ஆரம்பித்தான் துர்க்கா பட்டன்.

அண்ணா, இப்படி இந்தக் கள்ளியம்பெட்டி மேலே உக்காருங்கோ.

பரசு குரல் மனசுக்குள் கிசுகிசுத்தது.

பட்டன் இடுப்பில் கை வைத்தபடி அமர்த்தி, முன்னால் குனிந்து தரையில் குந்தினான் பரசு.

ஜீவ பரியந்தம் எனக்கு. வெறும் பத்து நிமிஷம் உங்களுக்கு. ரெபக்காளைக் கல்யாணம் கழிச்சா, மத்தி மீன் வாங்கிட்டு வரணும். அதுக்கு ஆகிற நேரத்திலே ஆறிலே ஒரு பங்கு கூட கிடையாது.

பட்டன் நழுவிக் கொண்டிருந்த இடுப்பு வேஷ்டியை அவசரமாகச் சரி செய்தபடி அந்தக் கள்ளியம்பெட்டி மேல் ஒரு வாளி தண்ணீரை ஊற்றினான். இறங்கிப் போடா கழுவேறி.

பரசு கலைந்து போனான். மனசு மட்டும் இன்னும் கசடு தீராமல் தொல்லைப் படுத்திக் கொண்டிருந்தது பட்டனை.

மத்தி மீன் எப்படி இருக்கும்? மதியம் பரிபூரணம் சேச்சியிடம் கேட்கலாமா? ரெபக்காளையே நேரடியாகக் கேட்டு விடலாமா?

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ஜனவரி 29 1908 – பிலவங்க வருஷம் தை 16 புதன்கிழமை,

துர்க்கா பட்டன் சாப்பாட்டுக் கடைத் தரை முழுக்க வாளி வாளியாகக் கிணற்றுத் தண்ணீரை அடித்து வீசி அலம்பி விட்டுக் கொண்டிருந்தான். கடையிலும் மனசிலும் கசடு எல்லாம் அந்த வெள்ளத்தில் அடித்துப் போகட்டும்.

ரெண்டு நாளாகச் சாப்பாட்டுக் கடையைப் பூட்டி வைத்திருந்தது. துர்க்கா பட்டனும் வேதையனோடு போலீஸ் கச்சேரி, கொட்டாரம் ஆஸ்பத்திரி என்று அலைய வேண்டிப் போனது. பாழாய்ப் போன பரசு தான் எல்லாத்துக்கும் காரணகர்த்தன்.

இன்னிக்கு என்ன ஆழ்ச்ச? புதன். இல்லே வ்யாழம். ஏதோ ஒண்ணு. ஏதோ ஒண்ணெல்லாம் இல்லை. புதனாழ்ச்ச தான்.

ரெண்டு நாள் முந்தி, ஞாயிறாழ்ச்ச அன்றைக்கு விடிந்ததும் பதிவு போலே குளியும் பட்சணமும் கழிந்து, வேதையன் அண்ணாவும் பரிபூரணம் மன்னியும் குரிசுப் பள்ளிக்கு தொழுது வர இறங்கினார்கள்.

குழந்தை தீபஜோதி வீட்டுத் தோட்டத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். சிற்றாடையை மடக்கிச் செருகிக் கொண்டு மணலில் கோடு கிழித்து கையில் கோலோடு நின்றாள் அவள். கோட்டுக்கு அந்தப் பக்கம் நாலெட்டு தள்ளி கண்ணை இறுக்கமாக மூடி கறுப்புத் துணி கட்டி அவள் துர்க்கா பட்டனையும் நிறுத்தி வைத்திருந்தாள்.

அம்மாவா. சாடி வா.

தீபஜோதி உத்தரவிட்டாள். துர்க்கா பட்டன் ஓடி வரணும். வந்த வேகத்தில் அவள் மணலில் கிழித்திருந்த கோட்டைத் தாண்டிக் குதித்து ஓடி பலாமரச் சுவட்டில் போய் நிற்கணும்.

சரியாகச் செய்தால் அவனுக்கு ஒரே ஒரு தடவை மட்டும் மலையாள அட்சரமாலை உரக்கச் சொல்லி விட்டு மற்ற வேலை பார்க்கப் போக அனுமதி உண்டு. இல்லையோ, தீபஜோதி சொன்னபடிக்கு தோட்ட மண்ணில் மலையாள அட்சரம் ஒவ்வொன்றும் பத்து தடவை எழுதியாக வேண்டும்.

குஞ்ஞே அம்மாவனுக்கு மலையாளமும் மண்ணாங்கட்டையும் எல்லாம் எதுக்கு? சேட்டன் கடையிலே ஆயிரத்தெட்டு ஜோலி தலைக்கு மேலே தூங்கிக் கிடக்கு. கோட்டை சாடி அந்தாண்டை போகணுமல்லே. தோ, சாடறேன். சரியா வரல்லேன்னா நாளைக்கோ மற்றைநாளோ திரிச்சும் வந்து சாடறேன் சரியா? மரிச்சாலும் வார்த்தை மாறமாட்டான் உன் துர்க்கா அம்மாவன் குஞ்ஞே.

துர்க்கா பட்டன் கெஞ்சிப் பார்த்தாலும் தீபஜோதி மசியவில்லை.

அம்மாவா, நாலு அட்சரமாவது அறியாதே நீ தெய்வத்திண்டே நேர்க்கு போய் நின்னா, அதுவும் உன்னை பகடி பண்ணும். சொர்க்கத்திலேயும் தாண்டிக் குதிக்க வேண்டி வரும் பாத்துக்கோ. கால் பிழச்சால், தெய்வம் சிக்ஷிக்கும். மனசிலாயோ?

துர்க்கா பட்டன் கண்ணில் கருப்புத் துணியோடு ஓடி வந்தபோது கிருஷ்ண பகவான் கையில் இரும்பில் வார்த்த ஏதோ அஸ்திரத்தை வைத்து அவன் முதுகில் குத்தத் தயாராக அந்தப் பக்கம் நின்றிருந்தான்.

பரசுவோட சுகிக்கவா உனக்கு ஜன்மம் கொடுத்தேன் கழுவேறி.

கிருஷ்ணா அப்படி எல்லாம் இல்லே. பரிபூரணம் மன்னி பார்த்துச் சொன்ன பெண்குட்டியை கல்யாணம் கழிச்சு எந்தக் கழிசடை நினைப்பும் இல்லாம இனிமேல் கொண்டு இருக்கேன். இப்போ என்னை விட்டுடேன்.

சாடு அம்மாவா. கோடு வந்தாச்சு.

தீபஜோதி குரல் கொடுத்தாள். குதிடா மண்டச்சாறே. கிருஷ்ணன் தூண்டினான்.

எழும்பிக் குதித்தான்.

கோடு இன்னும் வரலே. உனக்கு பராஜயம். அட்சராப்யாசம் தான் சிக்ஷை.

தீபஜோதி அவன் முதுகில் குச்சியால் அடித்து தரையில் உட்கார்த்தினபோது பரிபூரணம் புழக்கடைக் கதவைத் திறந்து உரக்கக் கூப்பிட்டாள்.

அடீ தீபஜோதி. பள்ளிக்குப் போற நாள்னு போதமே இல்லியா. அப்பன் காத்திருக்கார். வேகம் வா.

தீபஜோதி மாட்டேன் என்றாள்.

சொன்னா கேளு குழந்தே. போய்ட்டு வா. அம்மாவன் நாளைக்கு அப்யசிக்கறேன்.

துர்க்கா பட்டன் நகரப் பார்த்தான். அவன் குடுமியை எம்பிப் பிடித்து இழுத்து திரும்ப அமர்த்தினாள் தீபம். ஏழு வயசே ஆனாலும் குழந்தைக்கு அசாத்திய வலு கையில். அம்மாவைக் கொண்டிருக்கிறாள் அவள் திடகாத்திரத்தில்.

துருக்கன் எங்கேயும் ஓடிட மாட்டான். வாடி கொழந்தே. கொடியிலே அலக்கின கருப்பு வஸ்திரம் கிடக்கு பாரு. அதை எடுத்து மேலே புதச்சுண்டு வா. மேல் துணி இல்லாமே வெளியிலே இறங்கக் கூடாதுன்னு சீலம் இனிமே வச்சுக்கணும். ஒழிஞ்சு மாறிடக் கூடாது. வல்ய ஸ்திரீயாச்சே நீ இப்போ. இல்லையோடி?

பரிபூரணம் பேசிக் கொண்டே அவரைப் பந்தலில் படபடவென்று காய் பறித்து மடியில் நிறைத்து பச்சை மணக்க உள்ளே எடுத்துப் போனாள். அவளிடம் அது ஒரு குணம். முழிப்புத் தட்டி எழுந்து உட்கார்ந்தது முதல் ராத்திரி கிடப்பு முறியில் உறங்கப் போகிறது வரை ஒரு நிமிஷம் கூட வீணாக்க மாட்டாள்.

தீபஜோதி துர்க்கா பட்டனைப் பார்த்து விளையாட்டாக கண்ணை உருட்டி விழித்துக் கொண்டு வீட்டுக்குள் போனபோது வாசலில் இருந்து வேதையன் ஒச்சை கேட்டது.

எடோ துர்க்கா. இங்கோட்டு வா.

வந்துட்டேன் அண்ணா.

பட்டன் வீட்டைப் பிரதட்சணமாகச் சுற்றி தோட்டத்தின் வழியே கீரைப் பாத்தியை ஒரே எட்டில் தாண்டிக் குதித்து முன்வசத்துக்கு ஓடினதை தீபஜோதி பார்த்திருந்தால் அவனுக்கு கடின சிட்சை விதிக்காமல் அதை லகுவாக்கியிருப்பாள் .

வீட்டு வாசலில் துணி சஞ்சியும் சீலைக் குடையுமாக ஒரு கருத்த செக்கன் மலங்க மலங்க விழித்தபடி நின்றிருந்தான். அவன் தலைமேல் ஒரு பூவன் பழக்குலை.

அம்பலப் புழையில் இருந்து வந்திருக்கான் துர்க்கா. விசுவநாத அய்யர் அனுப்பி வச்சிருக்காராம்.

எந்த விசுவநாத அய்யர்? துர்க்கா பட்டனுக்கு உடனடியாக நினைவு வரவில்லை.

அட மண்டா. நாம் நாலஞ்சு கொல்லம் முந்தி கர்க்கடகத்து மழையோட பிரயாணம் போனோமே. ஓர்மை இருக்கா. அப்போ.

அதே. வீட்டுப் பத்திரத்தை அவசரமாகக் கைமாற்றி எழுதிக் கொடுத்து விட்டு வந்ததாக வேதையன் சொன்னானே. அந்த ஊர்ச் சாப்பாட்டுக் கடை அய்யன் இல்லையோ அந்த மனுஷர்.

அதென்னமோ, வேதத்தில் ஏறினாலும் இருக்கப்பட்ட வேதத்தில் ஊறி அம்பலம் தொழுது இறங்கி ஜீவித்தாலும் தமிழ் பிராமணன்மார் சாப்பாட்டுக்கடை தான் லோகமெங்கும் நடத்தணும் என்று எங்கோ எழுதி வச்சிருக்கு. துர்க்கா பட்டனுக்கு அதுதான் மனசில் பட்டது.

ஊர் வர்த்தமானம் எல்லாம் பறஞ்சு ஏதேதோ எனக்கு தேவப் பிரசாதம் அது இதுன்னு அய்யர் அனுப்பியிருக்கார். நான் பள்ளிக்குப் போய் வந்து சாவகாசமா எல்லாம் நோக்கிக்கறேன். நீ செக்கனை அழைச்சுப் போ.

எங்கே அண்ணா அழைச்சுப் போக?

அடே, நம்ம சாப்பாட்டுக் கடைக்குத் தாண்டா. விசப்பு அடங்கட்டும். பாவம். கடையிலேயே இன்னிக்கு ராத்திரி தங்கிக்கட்டும்.

அதுதான் வினையாகி விட்டது.

வேதையன் மன்னி, குழந்தை சகிதம் வெள்ளை உடுப்பு தரித்து கழுத்தில் குரிசு மாலையோடு வேதக் கோவிலுக்கு நடந்த பிற்பாடு வீட்டைப் பூட்டித் தாக்கோலை மடியில் முடிந்து கொண்டு அம்பலப்புழை செக்கனோடு துர்க்கா பட்டன் கடைத் தெருவுக்கு நடந்தான். அது ஞாயிற்றுக்கிழமை பகலுக்கு கொஞ்சம் முந்திய நேரம்.

கடையில் ஆள் ஒழிந்த நேரமும் அதுதான். வழக்கம் போல் பரசு தான் இருந்தான். மோக வசப்பட்ட தோதில் அவன் துர்க்கா பட்டனை நோக்கி, கூட வந்த செக்கனையும் அப்படியே பார்த்த பார்வை பையனில் நிலைத்து விட்டது.

டேய் பரசு, இந்த அம்பி அம்பலப்புழையிலேருந்து அண்ணாவைப் பார்க்க வந்திருக்கான். விசப்பு தீர என்ன இருக்கு கழிக்க?

காலையில் வார்த்து வைத்து காய்ந்து போன இட்டலியும் வெண்பொங்கலுமாக பரசு இலை நிறையப் பரிமாறும்போது அவன் பார்வை பையனை விட்டு அந்தப் பக்கம் இந்தப் பக்கம் நகரவில்லை என்பதை துர்க்கா கவனிக்கத் தவறவில்லை. என்னமோ ஒரு இனம் தெரியாத பொறாமை அவனுக்கு. அடங்கு சவமே என்று மனதில் சொல்லிக் கொண்டாலும் அது மனசில் ஓரமாக கண்ணை உருட்டி விழித்துக் கொண்டிருந்தது.

அம்பலப்புழையில் தற்காலம் என்ன விசேஷம் எண்டெ கொச்சு அனியா?

துர்க்கா கேட்க வந்த பையன் துணி சஞ்சியை தோளில் இருந்து இறக்கிப் பக்கத்தில் வைத்தபடி தீவிரமாக யோசித்தான்.

ஊர் முழுக்க வௌவால் வந்து நிறஞ்சுது தெரியுமோ.

பையன் கண்ணை அகல விரித்துக் கொண்டு சொன்னான்.

வரட்டுமே. மழைக்கு வந்ததா இருக்கும். அதுலே என்ன விசேஷம்?

மழைதான். கொட்டு கொட்டுன்னு கால வர்ஷம் நாளும் ராத்திரியும் விடாமப் பொழியறது. வைகிட்டு நாலு மணி போல. திடீர்னு ஊர் முழுக்க அப்பின இருட்டு.

பரசு கூடக் கரண்டியைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு சுவாரசியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

வெடிவழிபாட்டுக்கார முத்தச்சன் உண்டல்லே அவிடெத்து அம்பலத்துலே.

துர்க்காபட்டனுக்கு நினைவு வந்தது. அவனும் வேதையனும் நாலைந்து கொல்லம் முந்தி அம்பலப்புழை போன மழை காலத்தில் பார்த்த வயசன். நமுத்துப் போன வெடிமருந்துப் பொதியைக் கக்கத்தில் இடுக்கிக் கொண்டு இவர்களோடு காளை வண்டியில் வந்தவன்.

காலில் ஒரு விரல் ரெண்டு விரல் அங்கஹீனப் பட்டுப் போன விருத்தன் இல்லியோ?

அதே மனுஷ்யன் தான். குறூப்பு முத்தச்சன். அவன் மரிச்சது வைகும்நேரம் நாலு மணிக்கு. ஏழெட்டு நாளா மழையில் திரிஞ்சும் மறிஞ்சும் புரண்டு வாதனையோட கிடந்தான் என் முத்தச்சன்.

சொந்த முத்தச்சனா உனக்கு?

இல்லாட்டாலும் என்ன? எங்க ஓட்டல்கார பட்டருக்கு வேண்டப்பட்ட நல்ல ஆத்மா. முத்தச்சனை சிஷ்ருஷை பண்ண என்னைத்தான் எல்பிச்சிருந்தார் எங்க ஏமான்.

அனியன் ஆர்ய வைத்யம், யுனானி இப்படி ஏதும் கிரமமாப் படிச்சதாலோ அது?

துர்க்கா கேட்க, பையன் இல்லையென்று தலையாட்டினான்.

மிஷினரி ஆஸ்பத்திரியிலே டிரஸ்ஸருக்குக் கூடமாட ஒத்தாசை செஞ்சு ஏதோ கொஞ்சம் வைத்யம் தெரியும். அத்ரயே உள்ளூ. ஆனாலும் குறூப்பு முத்தச்சன் பாவம் ஆத்மா.

போதம் கெட்டு பொலம்பியபடியே மரிச்சான். நக்னமா ஒரு வயசன் அவன் மேலே விழறதுக்கு வரான்னு அலறல் வேறெ அப்போ அப்போ.

மூத்ர வாடையோட வயசன் கொடிமரப் பக்கம் பறக்கறான் பாரு.

வெடிக்காரன் போல அபிநயித்துச் சிரித்து உடனே வாயை இறுக்க மூடிக் கொண்டான் அம்பலப்புழைப் பையன்.

ஊர் முழுக்க எங்கே இருந்தோ வந்த வௌவால் கூட்டம் நெறஞ்சு இடம் முழுக்க அழுக்குத் தோல் கந்தம். மூச்சு முட்ட எல்லோரும் அலைபாய்ந்து கிடந்த நேரத்திலே யார் கிட்டேயும் சொல்லாமல் முத்தச்சன் யாத்ர ஆயிட்டான்.

அவன் சாப்பிட்ட்டபடியே பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே குரிசுப் பள்ளியில் இருந்து இறங்கி நேரே கடைக்கு வந்திருந்தான் வேதையன்.

எடோ அம்பலப்புழை செக்கா, விருத்தி கெட்ட வர்த்தமானம் எல்லாம் எதுக்கு? விசுவநாத அய்யர் என்ன சொல்லி விட்டார்? அதைச் சொல்லு முதல்லே.

வௌவால் பற்றிய வர்த்தமானம் அவனுக்கு ரசிக்கவில்லை என்று துர்க்கா பட்டனுக்குப் புரிந்தது.

விசுவநாத அய்யர் கொடுத்தனுப்பிய லிகிதத்தை செக்கன் இடது கையால் எடுக்க, துர்க்கா பட்டன் அதை அவசரமாக வாங்கி வேதையனிடம் மரியாதையோடு கொடுத்தான். லிகிதத்தைப் பிரித்து துர்க்கா பட்டனும் கேட்க உரக்கப் படித்தான் வேதையன்.

நம், அதாவது உங்கள் பாட்டத்தில் வாழைச் சாகுபடி செய்து வந்த குலை நமக்கு வேண்டப்பட்ட செக்கன் வசம் அனுப்பியிருக்கிறேன். முதல் குலையை கிருஷ்ணன் அம்பலத்தில் சமர்ப்பித்து விட்டேன். நெல் சாகுபடி நல்ல விதம் நடத்தி முடித்து நாலு கொல்லமும் தவறாது ரெண்டில் ஒண்ணரைப் பாகம் விளையை கோவிலுக்குக் கொடுத்து விட்டு, மீதியை விற்று எனக்கு எடுத்துக் கொள்கிறேன். நீங்கள் சொல்லாவிட்டாலும், அதில் கால் பங்கு எடுத்து உங்களுக்காக மலியக்கல் செறியதோமையிடம் வட்டிக்கு விட்டுச் சேமித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். உங்களுக்குத் தேவைப்படும் போது ஒரு வார்த்தை அனுப்பினால் அந்தப் பணத்தை அனுப்பித் தர ஏற்பாடு செய்கிறேன்.

விசுவநாத அய்யர் போல நல்ல மனுஷ்யர்கள் நிறஞ்சதினாலே தானே அம்பலப்புழையிலே மழை கொட்டு கொட்டுன்னு கொட்டறது துர்க்கா.

துர்க்கா பட்டன் ஆமோதித்தான். மங்கலாபுரத்திலும் மழை எப்போதும் பெய்கிறது உண்டுதான். அங்கே அப்படி ஒண்ணும் நல்லதைக் காணாமல்தான் அவன் கண்ணூர் வந்தது.

வேதையன் கடை மேசைப் பக்கம் உட்கார்ந்து உடனடியாகப் பதில் லிகிதம் எழுதிச் செக்கனிடம் கொடுத்தான்.

துர்க்கா, இவனுக்கு கண்ணூரில் காண வேண்டிய ஸ்தலம் எல்லாம் காணிச்சுக் கொடு. முடிஞ்சா பரசீனிக்கடவு க்ஷேத்ரத்துக்குப் ஒரு நடை போய்ட்டு வந்துக்கோ.

பட்டன் தலையாட்டினான்.

செக்கன் ராத்திரி கடையிலேயே தங்கி இருந்துட்டு உதயத்துலே அம்பலப்புழை திரிச்சுப் போகட்டும். சரியா?

வேதையன் சொன்னபடியே பதிலை எதிர்பாராமல் குடையை விரித்துப் பிடித்தபடி இறங்கிப் போனான். பரசு முகத்தில் அலாதியான ஆனந்தத்தைப் பார்க்க துர்க்கா பட்டன் தவறவில்லை.

(தொடரும்)

eramurukan@gmail.com

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ஜனவரி 11 1903 – சுபகிருது வருஷம் , மார்கழி 27 ஞாயிற்றுக்கிழமை

சமையல் ஆக நேரமாகும்னா கொஞ்சம் காப்பியாவது கண்ணுலே காட்டேண்டி கல்பு.

நீலகண்டன் சமையல்கட்டைப் பார்த்துக் குரல் கொடுத்தான்.

இதோ ஆச்சு. அரசூர் அத்திம்பேர் வந்திருக்கார். ஒரு பருப்புப் பாயசமாவது பண்ணிப் போடாம எப்படி? மெட்ராஸ்கார மனுஷா எல்லாம் உறவு சொல்லிண்டு சர்க்கரையா பேசுவா. கை மட்டும் கருணைக்கிழங்குன்னு நினைச்சுட மாட்டாரா?

கற்பகம் சமையல்கட்டிலிருந்தே பதில் கொடுத்தாள்.

நான் எதுக்கு அப்படி நினைக்கப் போறேண்டியம்மா. ஞாயித்துக்கிழமை ஒரு நாளாவது ஓய்வு ஒழிச்சல் உனக்கும் வேணாமா பொண்ணே?

அரசூர் சாமா திண்ணையில் இருந்தே சொன்னான். சாமா பெண்டாட்டி வழியில் அவளுக்கு கற்பகம் ஒண்ணு விட்ட ரெண்டு விட்ட தங்கை உறவு. தலையைச் சுற்றி மூக்கைத் தொடாமல் தனக்கு அவள் மச்சினி என்று அந்தச் சிக்கலை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்துவிட்டான் சாமா. இத்தனை அழகான மச்சினி கிடைக்க அரசூர் சாமாவுக்குக் கசக்குமா என்ன?

இது ஆறு வருடம் முன்னால் திருக்கார்த்திகை நேரத்தில் நீலகண்டய்யனும், கற்பகமும் அரசூருக்கு வந்தபோது நடந்தது.

அந்த மயிலாப்பூர் கற்பகாம்பாளே நேரிலே இந்த கிரஹத்துக்கு வந்த மாதிரி இருக்கு உன் தங்கையைக் காணறபோது. உனக்கு எல்லாம் நன்னா நடக்கும்போ.

அப்போது பகவதியம்மாள் மருமகளிடம் சொல்லிச் சொல்லி மாய்ந்து போனாள். கற்பகம் வயிற்றில் குழந்தையைச் சுமந்திருந்த நேரம் அது.

ஆமா அம்மாவுக்கு நீ மதுரை மீனாட்சி. உன் தங்கை மயிலாப்பூர் கற்பகாம்பாள். நீலகண்டன் சாட்சாத் கபாலீசுவரன். நான் தான் வெட்டிச் சொக்கன்.

நீயா வெட்டி. டிபுட்டி தாசில்தார். சுத்துவட்டாரத்துலே பத்து கிராமம் எழுந்து நின்னு மரியாதை கொடுக்கற பெரிய மனுஷன். என்னை மாதிரியா? செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டைக்கு வெளியிலே நேவிகேஷன் க்ளார்க் நீலகண்டனை எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்?

நீலகண்டன் சாமா தோளில் ஓங்கி அடித்தபோது பகவதி அம்மாள் ரெண்டு பேர் தலையையும் ஆதரவாகத் தடவி ஆனந்தப்பட்டாள்.

அவர் இருக்கற வரைக்கும் நெனச்சுண்டா அண்ணாவைப் பாக்கணும் மன்னியைப் பாக்கணும்னு உன் தகப்பனாரையும் தாயாரையும் தேடிண்டு பட்டணத்துக்கு வண்டி ஏறிடுவார். பொடிக்கடை காரியத்தை மேற்பார்வை பார்க்கறதுன்னு நொண்டிச் சாக்கு வேறே. கோமதி மன்னி கலந்து கொடுக்கற காப்பி மாதிரி ஈரேழு லோகமும் கிடைக்காதுன்னு சொல்லிச் சொல்லி மாஞ்சு போவார் மனுஷன். அங்கே எல்லாம் தேடிண்டு இருப்பார் இப்போ அதையெல்லாம்.

கண்கலங்க பகவதி உள்ளே போனவள் பூஜையறை வாசலில் ஒரு வினாடி நின்றாள்.

அந்தப் பிரியமும் வாத்சல்யமும் இனிமேலும் தொடரணும். வந்து போயிண்டு இருங்கோ. என்ன, தெரிஞ்சுதா பொண்ணே?

கற்பகத்திடம் சொல்லியபடி பகவதி மருமகளுக்கு ஒத்தாசையாக சமையல்கட்டில் புகுந்து விட்டாள் அப்புறம்.

நாம அரசூர் போனா பகவதி மாமியும் என் அக்காளும் எவ்வளவு பிரியமா நம்மளை நடத்தியாறது. காலம்பற குளிக்க வென்னீர் மொதல் கொண்டு மாமி கோட்டை அடுப்பிலே வச்சுக் கொடுக்கறா. குளிச்சுட்டு வந்தா மல்லிப்பூ மாதிரி இட்டிலி. கொத்துமல்லி சட்டினி. அப்புறம் மணக்க மணக்க மலையாளக்கரை சமையல். மாமி அம்பலப்புழையை விட்டு வந்து மாமாங்கம் ஆகியும் இன்னும் மலையாள ஸ்திரிதான். நான் எப்படி காவேரிக்கரை பொம்மனாட்டியோ அதுபோல.

கற்பகம் ஒரு சின்னக் குவளையில் பாலும் மற்றதில் காப்பியுமாக உள்ளே இருந்து வந்தாள்.

பால் தானே அத்திம்பேரே?

நினைவு வச்சிண்டிருக்கியே பேஷ். நமக்கு இந்த காப்பி எல்லாம் ஒத்துக்காத சமாச்சாரம்.

அரசூர் சாமா டபராவைக் கையில் வாங்கினான்.

அரசூர் அத்திம்பேரைப் பாருங்கோ. சமத்தா பால் தான் எப்பவும். காப்பிப் பக்கமே போறதில்லை. நம்மாத்துலே ஞாயித்துக்கிழமை ஆச்சுன்னா காலம்பறத் திறந்த காப்பிக்கடையை பொழுது சாயற வரைக்கும் மூடற சமாச்சாரமே கிடையாது.

நீலகண்டன் அவளைக் குறும்புச் சிரிப்போடு பார்த்தபடி குவளையை வாங்கிக் கொண்டான். போன வாரம் அவளை எச்சில் படுத்த வைத்து காப்பி குடிக்க அடம் பிடித்த ஞாபகம் வந்தது ரெண்டு பேருக்கும். ராத்திரி கடை திறக்க அச்சாரம் என்றான் அவன் அப்போது கற்பகத்திடம்.

ஆனாலும் இந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை பொழுதும் ராத்திரியும் நீலகண்டனுக்கு வெகு சாதாரணமாகவே போக விதிக்கப்பட்டது.

காலையிலேயே வந்து விட்டான் அரசூர் சாமா. நாளைக்கு தாசீல்தார், டெபுடி தாசீல்தார் வகையறாக்களையும் சப் கலெக்டர்களையும் ஒரே இடத்தில் கூட்டி வைத்து கவ்னர் துரை ஏதோ பிரசங்கம் செய்யப் போகிறாராம். என்ன, எட்வர்ட் சக்கரவர்த்திக்கு விசுவாசமாக எல்லோரும் நடந்து ரூபா அணா பைசா சுத்தமாக வரி வசூல் பண்ணித் தரச் சொல்லி உத்தரவு போடுவாராக இருக்கும் என்றான் சாமா.

இந்தப் பசலிக்கு ஆகக் குறைச்சுத்தான் வரி வசூல் ஆகியிருக்கு. மாகாணம் முழுக்க அதே படிக்குத்தான். மலையாள பூமியிலே மழை பேஞ்சு அழிக்கறது. இங்கேயானா வரண்டு வதங்கி பஞ்சத்திலே பயிர் எல்லாம் கருகிண்டுருக்கு.

சாமா பசும்பாலை சுபாவமாக எச்சில் பண்ணி சாப்பிடுவதைப் பார்த்து தானும் அப்படியே செய்ய ஆரம்பித்தான் நீலகண்டன். இந்த அனாசாரத்துக்கு எல்லாம் கற்பகம் உண்டு இல்லை என்று ஆக்கி விடுவாள். சாமா புண்ணியத்தில் அதெல்லாம் ரெண்டு நாள் கண்டு கொள்ளப்படாமல் போய் ஏதாவது ராத்திரி நல்ல தூக்கத்தில் இருந்து அவளை உசுப்பும்போது பாஷாண்டி என்று கொஞ்சலான வசவில் நினைவு வைக்கப்படும்.

முடிச்சாச்சுன்னா குளிக்கப் போகலாம். அந்தக் காலி டபராவை சித்தெ தாங்கோ.

கற்பகம் திரும்ப உள்ளேயிருந்து வந்தாள்.

அக்காவையும் கூட்டிண்டு வந்தா என்ன குறைஞ்சா போயிடுவேள். நீங்க மட்டும் ராபணான்னு வந்து இறங்கிட்டேளே. அவ கோவிலைக் கண்டாளா குளத்தைக் கண்டாளா? அரசூருக்கு வெளியிலேயும் லோகம் இருக்குன்னு கூட்டிண்டு வந்துதான் காட்டுங்கோளேன் அத்திம்பேரே.

இன்னும் கொஞ்சம் காப்பி தரச் சொல்லிக் கேட்கலாமா என்று யோசித்தபடி நீலகண்டன் காலி லோட்டாவை நீட்டினான் கற்பகத்திடம்.

இன்னொரு டோஸ் காப்பியா? நிச்சயம் கிடையாது. போய்க் குளிக்கற வழியைப் பாருங்கோ. பாஷாண்டி மாதிரி இன்னும் எத்தனை நேரம் தான் ரெண்டு பேரும் வம்படிச்சுண்டு இருப்பேள்?

நீலகண்டன் இடுப்பில் துண்டை சுற்றிக் கொண்டு குளிக்கக் கிளம்பினான். அரசூர் சாமா இன்னும் பசும்பாலைக் குடித்து முடிக்காமல் நூதனமாக அச்சடித்து வந்த நியூஸ்பேப்பரை வரி விடாமல் படித்துக் கொண்டிருந்தான். காலையில் படியேறும்போதே அதோடு தான் உள்ளே நுழைந்தான் அவன்.

கற்பகம் அடுப்பில் எண்ணெயை ஏற்றி அப்பளம் பொறிக்க ஆரம்பித்தாள். வடை தட்டுகிற வாசனையும் நீலகண்டன் மூக்கை எட்டத் தவறவில்லை. வெங்காயம் எல்லாம் இல்லை. வெகு சாதாரண பருப்பு வடைதான் அது என்று தெரியும்.

குளிச்சுட்டு வந்து உங்க கங்கா ஜலத்தை பூஜை மாடத்துலே வச்சுடுங்கோ. மாடத்திலே விளக்கை எடுத்துட்டு இப்ப சிரத்தைக்கு அங்கே வச்சிருக்கேன்.

ரொம்ப நல்லது. அப்புறம் ஏதாவது ஆக்ஞை இருக்கா என் அழகு சுந்தரிக்குட்டி?

சமையல்கட்டுக்குள் எட்டிப் பார்த்துத் தணிந்த குரலில் சொன்னான் நீலகண்டன்.

ஐயோ, சகிக்கலை. வெளியிலோ போங்கோ. அத்திம்பேர் உட்கார்ந்திருக்கார். பட்டப் பகல்லே என்ன சரசம் வேண்டி இருக்கு.

கற்பகம் அவசரமாக கையை அசைத்து அவனை விரட்டினாள்.

நேத்து ராத்திரி எல்லாம் உள்ளே இருந்து ஏதோ சத்தம் வந்த மாதிரி இருந்தது. கங்காதேவியை செம்புலே அடச்சு கோர்ட்டு கச்சேரியிலே எதுக்கு வச்சாளாம்?

நீலகண்டனுக்கு அந்த ஸ்தாலி சொம்பு வீட்டில் இருப்பது அப்போதுதான் நினைவில் உறைத்தது.

நாயுடுவைப் பார்க்க வெள்ளிக்கிழமை மத்தியானத்துக்கு அப்புறம் ஹைகோர்ட்டுக்குப் போயிருந்தபோது கொடுத்தனுப்பினான் அவன். நீலகண்டன் புறப்பட்ட காரியத்துக்குச் சம்பந்தமே இல்லாமல் வெங்காய வடை, எலுமிச்சை ஷர்பத்து, காகிதக் கட்டு, ஸ்தாலிச் செம்பு என்று முடிந்த சந்திப்பு அது.

கோர்ட்டுக் கச்சேரியிலே எதுக்குடா இப்படி கங்கா ஜலத்தை எல்லாம் கைப்பத்தி வச்சிருக்கு?

நீலகண்டன் கேட்டபோது கள்ளியம்பெட்டியில் இருந்து தனியாக உதிர்ந்த ஒரு கடுதாசை எடுத்துப் படித்தான் நாயுடு.

திருக்கழுக்குன்றத்தில் சந்தேகத்து இடமான முறையில் இடுப்பில் வேஷ்டி கூட இல்லாமல் நக்னமாக நடமாடிய இளம் வயசு பிராமணரிடம் கைப்பற்றப் பட்டது அந்தச் செம்பு. இந்தக் குறிப்பு மட்டும் எழுதி சர்க்கார் சீல் வைத்த காகிதம்.

நீலகண்டன் செம்பை அசைத்துப் பார்த்தான். மேலே மூடி இறுக்கமாக ஒட்டி இருந்தது. கிட்டத்தட்ட ஈயத்தைக் காய்ச்சி அதை செம்போடு சேர்த்துப் பூசின மாதிரி இறுக்கம். இவ்வளவு பய பத்திரமாக கங்காஜலத்தை எடுத்துப் போய்க் கொண்டிருந்தது யார்? அவன் மேல் என்னத்துக்கு சர்க்காருக்கு சந்தேகம்?

தெரியலியே என்றான் நாயுடு கள்ளியம்பெட்டி மேல் ஏறி ஜன்னல் கதவைச் சார்த்திக் கொண்டு. ஐகோர்ட்டு கச்சேரியில் அவன் உத்தியோக ஸ்தலத்துக்கு வெளியே ஏதோ பொசுங்குகிற வாடை.

பழைய தஸ்தாவேஜ் எல்லாத்தையும் தகனம் பண்ணியாறது.

நாயுடு மூக்கை மேல் துண்டால் பொத்திக் கொண்டு சொன்னான்.

இந்த காயிதத்தையும் எரிச்சுடுவேளா?

கையில் வைத்திருந்த மலையாள டாக்குமெண்டை காட்டியபடி கேட்டான் நீலகண்டன்.

என்ன கசுமாலம் அய்யரே. வெளியே எரிச்சு பொண வாடை. உள்ளே கலத் தூசி மூக்குலே ஏறுது. கோர்ட்டு கச்சேரியிலே உத்தியோகம் பார்க்கறதுக்கு சதுர்க் கச்சேரி போற தாசிக்கு வெத்தலைப் பொட்டி தூக்கி மாமா வேலை பாக்கலாம்.

பெரிய பாப்பா சின்னப் பாப்பா நினைப்போ என்னமோ நாயுடு கண்ணை மூடி ஆகா என்றான். எதுக்கு பாராட்டு என்று நீலகண்டனுக்குப் புரியவில்லை அப்போது.

இந்த மலையாள கடுதாசியையும் எரிச்சுடுவேளான்னு கேட்டேன்.

நீலகண்டன் கையில் பிடித்திருந்த கசங்கிய காகிதத்தை முன்னும் பின்னும் திரும்பிப் பார்த்தான். அங்கங்கே எண்ணெய் மினுக்கிக் கொண்டு ஒரு அட்சரமும் அழியாமல் இருந்தது அது.

அந்தக் கடுதாசு இருந்த காகிதக் கட்டை எடுத்து அப்படியே நீலகண்டனிடம் கொடுத்தான் நாயுடு.

பாரு அய்யரே, ஆலப்புழையிலே இருந்து கேசு விஷயமா வேறே ஏதோ தஸ்தாவேஜு கேட்டா இதை கைமறதியா முன்குடுமிக்காரன் எவனோ அனுப்பி வச்சிருக்கான். துரை நோட் போட்டு திருப்பி அனுப்பச் சொல்ற கடுதாசு மேலேயே இருக்கு கண்டுக்கிட்டியா?

அனுப்பிட வேண்டியதுதானே?

என்னத்தை அனுப்பி தாலியை அறுக்க? பத்து வருஷம் முந்தின சமாச்சாரம். நோட்டு போட்ட துரை கூட ரிடையர் ஆகி குழிக்குள்ளே போய்ப் படுத்தாச்சு. இனிமே இதுக்கும் தகனம் தான்.

நாயுடு ஜன்னல் பக்கம் பார்த்தான்.

ஏதாவது முக்கியமான டாக்குமெண்டா இருக்கப் போறது.

நீலகண்டன் காகிதக் கட்டைப் பிரித்துப் பார்த்தான். இன்னும் கொஞ்சம் சிரத்தையாக மலையாளம் படித்திருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும். இதெல்லாம் என்ன என்று நொடியில் விளங்கி இருக்குமே.

என்ன முக்கியம் போ. எர்ணாகுளத்திலேயோ ஆலப்புழையிலேயோ எவனோ நாயரும் நம்பூத்திரியும் தென்னந்தோப்பு குத்தகைக்கு சண்டை போட்டு குடுமியைப் பிடிச்சு அடிச்சுக்கிட்ட வம்பு வழக்கா இருக்கும். என்ன சொல்லு, மலையாளத் தேங்காய்க்கு அடிபிடி தகும்தான். எம்மாம் பெரிசு ஒவ்வொண்ணும்.

போறும்டா ஸ்பஷ்டமா விளங்கறது எல்லாம். நீ இன்னிக்கு குஷாலா சின்னப் பாப்பா, பெரிய பாப்பா, மலையாளத்துத் தேங்காய்னு வம்படிச்சுண்டு இருக்கே. நான் போய்ட்டு இன்னொரு நாளைக்கு வரேன்.

நீலகண்டன் கிளம்பினபோது மகாலிங்க அண்ணா பற்றித் தகவல் போலீஸ் கச்சேரியில் விசாரித்துச் சொல்வதாக வாக்குக் கொடுத்திருந்தான் நாயுடு. அதொண்ணும் நடக்கிற காரியமில்லை என்று ரெண்டு பேருக்குமே தெரியும். ஆனாலும் எங்கேயாவது ஏதாவது துப்பு கிடைத்தால் கூட தேடிப் போய் அதன் அந்தத்தை அறிய நீலகண்டன் தயார்தான்.

சும்மா குப்பையிலே கங்கா ஜலத்தை எறிய வேண்டாம். நான் அடுத்த வருஷம் வாரணாசியிலே எங்க தோப்பனாருக்கு திவசம் கொடுக்க ஏற்பாடு பண்ணிண்டு இருக்கேன். அப்போ இதையும் அங்கே சேர்த்துடறேன். எந்த ஆத்மாவோ புண்ணியமான இடத்துக்குப் போய்ச் சேரட்டும்.

நீலகண்டன் நாயுடுவின் மேஜையில் இருந்து ஸ்தாலிச் செம்பைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டான்.

அப்படியே இதையும் கங்கையிலே விட்டுட்டு வா புண்ணியமாப் போகும்.

காகிதக் கட்டையும் சேர்த்து நீட்டினான் நாயுடு.

வாங்கிக்கோடா குழந்தை.

நீலகண்டனிடம் யாரோ அப்போது சொன்ன மாதிரி இருந்தது. பெண் குரல். அம்மா கோமதி குரலா இது? இல்லை, வேறே யாரோ.

நாயுடுவோடு நடத்தின வர்த்தமானங்களை கிரமம் இல்லாமல் மனசில் மறுபடி ஓட்டிக் கொண்டு மாடப்புறையைப் பார்த்தபடி நின்றான் நீலகண்டன்.

இன்னமா குளிக்கலே?

கற்பகம் குரல் நீலகண்டனை கிணற்றடிக்கு விரட்டியது.

என்னை சாமா கிட்டே சேத்துடேன். புண்ணியமாப் போகும்டா குழந்தே. உனக்கு ஒரு குறைச்சலும் வராது.

மாடப்புரையில் இருந்து தான் அந்த சத்தம் கேட்டது. நீலகண்டனுக்கு நிச்சயமாகத் தெரியும். கோர்ட்டு கச்சேரியில் கேட்ட அதே பெண்குரல் தான்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ஜனவரி 9 1903 – சுபகிருது வருஷம் , மார்கழி 25 வெள்ளிக்கிழமை

நன்னாத்தான் இருக்குடா நாயுடு. பொட்டியும் சட்டியுமா இங்கேயே குடித்தனம் நடத்தற உத்தேசமா?

நீலகண்டய்யன் விசாரித்தபடி குவளை நிறைய நுரைக்க நுரைக்க தளும்பி இருந்த எலுமிச்சம்பழ ஷர்பத்தை வாய்க்கு மேலே உயர்த்தினான்.

துரை அனுமதி கொடுத்தா அதுக்கும் தயார்தான். குடக்கூலி மிச்சமாச்சே. என்ன சொல்றே?

நாயுடு திரும்பிப் பார்த்தபோது நீலகண்டய்யன் கன்னத்தில் எல்லாம் எலுமிச்சை சாறு வடிந்து மூக்கில் புரையேறி இருமிக் கொண்டிருந்தான்.

அய்யரே இப்படி அண்ணாந்து ஊத்தி மூக்காலே குடிக்கணும்னு எந்த வேதத்துலே எளுதி வச்சிருக்கு. லோட்டாவோட மல்லுக் கட்டாம குடியேன்.

எச்சல் பண்றது அனாசாரம்டா நாயுடு.

நீலகண்டன் தலையில் தட்டிக் கொண்டு குவளையை வாய்க்குப் பக்கத்தில் கொண்டு போனான். அப்படியே வைத்துப் பானம் பண்ண என்னவோ தயக்கம்.

உன் எச்சி தானே. என்ன பண்ணிடப் போறது? சொர்க்கத்துலே விடமாட்டேன்னு எவனாவது பன்னாடை சொன்னா இந்த நாயுடு பேரைச் சொல்லு.

ஆமாடா, உன் அதிகாரம் எங்கே தான் கொடி கட்டிப் பறக்கலே. ஜாம்ஜாம்னு, இருக்கப்பட்ட இடம் எல்லாம் ராஜா மாதிரி இருடாப்பா நீ.

நீலகண்டன் சீப்பிக் குடிக்க ஆரம்பித்தான். தப்புக் காரியம் செய்கிற குழந்தையின் குறுகுறுப்பு அவன் முகத்தில் தெரிந்தது. போதாக்குறைக்கு ஷர்பத்தில் நன்னாரி சாறும், ஏகப்பட்ட சர்க்கரையும் சேர்த்திருந்ததால் முட்டாய் சாப்பிட்ட ஆனந்தம்.

ராஜா மாதிரி நான் எங்கே இருக்க? வருஷம் பொறக்கச் சொல்லவே ஏழாம் எட்வர்ட் சக்கரவர்த்தியை இந்துஸ்தானத்து ராஜான்னு ஏற்படுத்தி உத்தரவு வந்தாச்சே. உங்க நேவிகேஷன் ஆபீசுலே கடுதாசி ஏதும் வரல்லியா?

வராம என்ன? எல்லோரும் கூடி நின்னு கொடியேத்தி காட் சேவ் தி கிங்க் பாடிட்டு ஆத்துக்குப் போனோம்.

உத்தமமான காரியம் அய்யரே. பாத்துக்கிட்டே இரு. இனிமேல் கொண்டு நம்ம ஊர்லே திரியற நண்டு சிண்டு பெருந்தலை அதாம்பா, பாரப்பட்டி ஜமீந்தார், கண்டனூர் மகாராஜா, சாத்தூரு சக்கரவர்த்தி எல்லாத் தாயோளியும் ஒளிஞ்சானுக.

நாயுடு முகத்தில் அலாதியான திருப்தி தெரிந்தது. ராஜ வம்ச சொத்து பாகப்பிரிவினை தாவா எதாவது ஹைகோர்ட் வரை வந்து ஜட்ஜ், வக்கீல், சிரஸ்தார், நாஸர், அமீனா, டவாலி என்று மண்டையைக் குழப்பி அவனைத் தூங்க விடாமல் அடித்திருக்கும் போல. நீலகண்டனுக்கு அப்படித்தான் அர்த்தமாகியது.

இப்போதெல்லாம் பழைய மகாராஜக்கள் யுத்தம் புரிகிறது கோர்ட் கச்சேரிப் படியேறித்தான். துரைகளும் மயிலாப்பூர் வக்கீல்களும் திருப்தியாக மூணு வேளை சாப்பிட்டு நித்திரை போய் எழுந்து சுகமாக இருக்க இந்த காகிதக் கட்டு யுத்தங்கள் இல்லையோ வழி செய்கின்றன?

நீலகண்டன் ஷர்பத்தை முழுக்கக் குடித்து முடித்து குவளையை மேஜைமேல் ஜாக்கிரதையாக வைத்தான். மேல் சட்டையில் இருந்து சின்ன உருமாலை எடுத்து வாயைத் துடைத்துக் கொண்டான்.

சொல்லு அய்யரே. வந்த நேரம் தொட்டு கம்முனு உக்காந்திருக்கியே.

அட பாவி, பேச விடாம வெங்காய வடை மண்ணாங்கட்டின்னு கொடுத்து வாயை அடைச்சுட்டு பேச்சு வேறேயாடா உனக்கு?

நீலகண்டன் பரம சந்தோஷமாகச் சிரித்தான். மகாலிங்க அண்ணா விவகாரத்தைக் கூட இன்னொரு விசை இங்கே வரும்போது பார்த்துக் கொள்ளலாம். இப்படி நல்ல சிநேகிதமும் வாய்க்கு ருஜியான ஆகாரமும் ஜன்னல் வழியே சுகமாக இறங்குகிற சமுத்திரத்து ஈரக் காற்றும் தினமுமா கிடைக்கும்? மனசு லேசாக, சும்மா வாய் வார்த்தை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் சுகம் போதும் இப்போதைக்கு அவனுக்கு.

கள்ளியம்பெட்டியில் இருந்து நாலைந்து காகிதக் கட்டுகளை மேஜை மேல் தொப்பென்று போட்டுவிட்டு பெட்டியை மூடினான் நாயுடு. மேஜையில் இருந்து சுற்றிவர தூசி பறந்து ரெண்டு பேரையும் அடுக்கடுக்காகத் தும்ம வைத்தது. அந்தக் காகிதத்திலேயே ஒன்றை உருவி மூக்கைத் துடைத்துக் கொண்டான் அவன்.

பாழாப் போறவன் கையை அலம்பிட்டு காகிதத்தைத் தொட்டா என்ன? மூக்கை வேறே அதிலே சிந்தறான் முட்டாள். வம்போ வழக்கோ ஜாதகமோ விருதா விஷயமோ, எழுதி வச்ச பேப்பர் எல்லாம் சரஸ்வதி ஆச்சே?

நாயுடு வெளியே சுவரை ஒட்டி வைத்திருந்த இரும்பு வாளிப் பக்கம் நடந்தான்.

அவன் திரும்பி வந்தபோது நீலகண்டன் நாக்கில் ஷர்பத் அசட்டுத் தித்திப்பு பாக்கி. ஞாபகம் இருக்கும்போதே கேட்டுவிட வேண்டியதுதான்.

ஏண்டா நாயுடு, என் தமையன் சிக்ஷை முடிஞ்சு வெளியே வந்துட்டான்னு தெரியும். அப்புறம் எங்கே போனான்னு கச்சேரி ரிக்கார்டு எதாவது கிடைக்குமா?

எங்கே அய்யரே கிடைக்கப் போறது? பொதுவா, வெளியே போற கைதிகளை கொஞ்ச நாள் தொடர்ந்து விலாசம் வாங்கி அப்பப்போ கண்காணிக்கணும்னு இருக்கு. ஆனா, இப்படி கச்சேரியும் ஜெயிலும் ரொம்பி வழியறபோது அதுக்கெல்லாம் ஏது நேரம்? போறியா, மகாராஜனா போ. திரும்பி மட்டும் வந்துடாதே. அதான் எல்லார் கிட்டேயும் ஜெயில் சூப்ரண்டு துரை சொல்லி அனுப்புவார்.

உனக்கு எப்படிடா தெரியும் அதெல்லாம்? பக்கத்துலே நின்னு பார்த்த மாதிரி சொல்றே. நானும் சர்க்கார் உத்தியோகஸ்தன் தான். கப்பல்லே வரவன் போறவன் விவரணை தவிர ஒரு புண்ணாக்கும் தெரியாது.

நாவிகேஷன் ஹெட் கிளார்க்குக்கு அது தெரிஞ்சா போறும் அய்யரே. சிரஸ்தாருக்கு சர்க்கார் துரைகளோட மர்ம ஸ்தானத்து மசிரு நீள அகலம் கூட அத்துப்படியாகி இருக்கணும். என்ன உத்தியோகம் போ.

துரைகளும் சர்வாங்கம் பண்ணிப்பாளாடா?

அய்யரே, வேணாம். அப்புறம் துரைசானிகளைப் பத்தி கேட்பே. வாயைப் பிடுங்காதே.

அவனுக்கு அதுவும் தெரிந்திருக்கலாம். நீலகண்டனுக்கு சொல்லாவிட்டால் பரவாயில்லை.

அவாள்ளாம் சுபிட்சமா இருக்கட்டும்டா நாயுடு. விட்டுத்தொலை.

அவனுங்க நாசமாப் போகட்டும். மத்தவங்க விவகாரம் எப்படியோ. ஜெயில் சூப்பரண்டு மூச்சு விட்டாக் கூட எனக்கு கேட்கும். கக்கூஸ் களுவ வந்த பையனை, நல்லாக் கேட்டுக்க, பையனை கையைப் பிடிச்சு இளுத்த தடியன் அந்தக் கசுமாலம்.

இதெல்லாம் கூட நடக்குமா என்ன? எப்படி உனக்குத் தெரிய வந்தது?

நீலகண்டன் ஆச்சரியத்தின் உச்சிக்கே போய் விட்டான்.

சூப்ரண்டு துரை குமஸ்தன் நம்ம தோஸ்த் ஆச்சே. துரைக்கு பொண்ணுகளை விட நல்ல வடிவா இருக்கப்பட்ட கறுப்பு பையன்களைத்தான் பிடிக்குமாம்.

அட தேவுடா. இப்படியுமா லோகத்திலே.

நீலகண்டன் இன்னொரு தடவை அடக்க மாட்டாமல் சிரித்தான்.

அட, அது வேறே மாதிரி குஷால் அய்யரே. குசினிக்காரன், தோட்டக்காரன்னு வீட்டு வேலைக்கு சின்ன வயசுப் பிள்ளையா இட்டாறச் சொல்லி குமஸ்தனை நச்சரிக்கிறானாம். சொல்றாம்பா நம்ப தோஸ்த்.

எதுக்கும் குமஸ்தனை ஜாக்கிரதையா இருக்கச் சொல்லு.

அங்க மட்டும் என்ன வாழுது? அவனும் குஷால் பேர்வழிதான்.

நிசமா?

அட, துரை போல கருத்த பையன் எல்லாம் தேடற கழிசடை இல்லை’பா. திம்சுக்கட்டை மாதிரி பொண்ணு மாட்டினா உன்னைய மாதிரி சரி என்னைய மாதிரி எச்சி விடுவான். திருவாலூர் பெரிய பாப்பா சொன்னேனே. அவ தங்காச்சி சின்னப் பாப்பா தொடுப்பு அவனுக்கு.

இதுவும் தெரியுமா? இனிமேலே என்ன பாக்கி இருக்கு? அவா ரமித்த திதி, நட்சத்திரம், நேரம் இதெல்லாம் தான் சொல்லணும்.

சூப்பிரண்டு குமஸ்தன் ஆதியப்ப முதலி இருக்கானே. அவன் மச்சக் காரன் அய்யரே. உங்க அண்ணாத்தை போலன்னு வச்சுக்கயேன். பொண்ணுங்க எல்லாம் ஓடி வந்து மேலே விளுந்து பிடுங்கற ஆகிருதி களவாணிப் பயலுக்கு. சின்னப் பாப்பா விளுந்தவ எந்திருக்கவே இல்லே. அவளைப் பாத்திருக்கியா? மெத்தை தலகாணியே வேணாம். அப்படி திம்முனு ஒரு உடம்பு கட்டு.

நாயுடுவை சின்னப் பாப்பா, பெரிய பாப்பா அங்க விசேஷங்களில் இருந்து திரும்ப சாமானிய ஸ்திதிக்குக் கொண்டு வர பேச்சை மாற்ற வேண்டிப் போனது நீலகண்டனுக்கு.

ஏண்டா நாயுடு இங்கே கச்சேரியிலே எதுக்கு இடிச்சுப் பொளிச்சு புதுசா ஏதோ கட்டிண்டு இருக்கா? இதெல்லாம் வந்தே அதிக காலம் ஆகலியே?

அதை ஏன் கேக்கறே அய்யரே. ஐகோர்ட்டு இப்ப சொல்ல ஒரே கந்தர்கோளமாயிட்டுக் கெடக்கு. கிரகசாரம்.

நாயுடு சொல்லிக் கொண்டே மேஜை மேல் சப்பணம் கட்டி உட்கார்ந்தான். இது ஆபீசா பிரம்மச்சாரி பிள்ளைகள் குடக்கூலிக்கு திருவல்லிக்கேணி பக்கம் இடம் பிடித்து வாசம் செய்கிற ஸ்தலமா என்று நீலகண்டனுக்கு ஒரு வினாடி சந்தேகம்.

அவன் புறங்கையை அப்படியும் இப்படியும் அசைத்துப் பார்த்தான். கையலம்பி விட்டு வரலாமா? நாயுடு உபயோகப்படுத்தி வெளியே மிச்சம் இருந்த வாளித் தண்ணீர் அதுக்கு சரிப்படாது.

நாயுடு கள்ளியம்பெட்டியில் இருந்து எடுத்துப் போட்ட பழைய காகிதக் கட்டில் இருந்து சுவாதீனமாக இன்னொரு காகிதத்தை உருவி நீலகண்டனிடம் கொடுத்தான். கையில் படிந்திருந்த கடலை எண்ணெய் மிச்சத்தை அதில் துடைத்துக் கொண்டான் நீலகண்டன்.

இது மட்டும் சரஸ்வதி இல்லையோ? மனசு கேட்டது. சாயந்திரம் சந்தி பண்ணும்போது ரெண்டு காயத்ரி அதிகமாகச் சொல்லிவிட்டால் சரியாப் போச்சு.

ஜனவரி ஒண்ணாந்தேதி எட்வர்ட் ராஜாவுக்கு நம்ம தேசத்து சக்கரவர்த்தியா முடி சூட்டினாங்க இல்லே. அதைக் கொண்டாடணுமாம். நம்பெருமாள் செட்டியைக் இந்த ஷணமே கூட்டிட்டு வான்னு அடம்.

அது யாருடா நாயுடு நம்பெருமாள் செட்டி?

கோர்ட்டைக் கட்டிக் கொடுத்த ஆசாமி’பா. நம்மாளுன்னாலும் வெள்ளைக்காரனுக்கே சவால் விடற மாதிரி என்னமா கட்டி இருக்கான் பாரு. அவனை வச்சே கோர்ட்டு உள்ளாற புதுசா கல்லுக் கட்டிடம் எளுப்பி கவ்னர் துரையை வச்சுத் திறந்து வைக்கணும்னு ஜட்ஜ் மாருங்க திட்டம் போட்டாங்க.

நல்ல விஷயம் தானே?

என்ன நல்ல விஷயம். நாசமாப் போறவனுங்க கவ்னரை ப்ரீதிப் படுத்தினா சுருக்கா சீமைக்கு திரும்பி சவுக்கியமா இருக்கலாம்னு ஆலோசனை பண்றாங்க. அவனுங்க தான் இப்படின்னா நம்மாளு வக்கீல் இருக்கானுங்களே, இவங்க பண்ற கொடுமை தாங்கலேப்பா.

என்ன வேணுமாம் நம்மூர் வக்கீல்களுக்கு?

விட்டா கவ்னருக்கு பாதபூஜையே பண்ணி. அதோட நிறுத்துவானுங்கங்கறே? கால் களுவின தண்ணியை சிரசிலே தெளிச்சு வீட்டுக்காரிக்கும் புகட்டி விடுவாங்க. காலுன்னா இடக்கரடக்கல்.

நாயுடு தன் புட்டத்தில் தட்டிக் காட்டிச் சொன்னான்.

அய்யோ, வேணாம்டா. சாப்பிட்டது எல்லாம் எதுக்களிச்சுண்டு வந்துடும்.

நீலகண்டன் அவசரமாக அவனைத் தடுத்துக் கையைக் காட்டினான்.

புதுக் கட்டடம் கட்ட பழசை இடிக்க வேணாமா? உள்ளே வேறே எங்கேயும் சரிப்படாதுன்னு பாதிரியும் சொல்லிட்டான். நம்ம குடுமிக்கார சோசியனும் ஆமான்னுட்டான். நம்பெருமாள் செட்டிக்கு நாலு காசு ஆதாயம்னு ஜாதகத்திலே எளுதியிருக்கு போல. ரிக்கார்ட் ஆபீஸ்லே கை வச்சுட்டானுங்க. பழைய டாக்குமெண்ட் எல்லாம் வச்சிருக்கற இடம்.

எந்த தஸ்தாவேஜ்? கேஸ் நடந்தது, சிக்ஷை விதிச்சது இதெல்லாமா?

ஆமா. வேறே என்ன இங்கே. சின்னப் பாப்பா பெரிய பாப்பா முலையை அளந்து கன பரிமாணம் குறிச்சா வச்சிருக்கோம். கண்றாவி கேசு, வாய்தா, வக்காலத்து, கீழ்க் கோர்ட்டு அப்பீல், ஜட்ஜ்மெண்ட் இந்த எளவு தான் பொளுது முச்சூடும்.

ரிக்கார்ட் ஆபீஸில் மகாலிங்கய்யன் மேலே சர்க்கார் சுமத்திய கேசு விஷயம் இருக்கலாம். மானபங்கப்படுத்தி கொலையும் செய்ததாக குற்றம் நிரூபணம் ஆகாமல் போனதுக்கு தீர்ப்பு கூட அங்கே கிடைக்கக் கூடும். தூக்கு தண்டனை தவிர்த்து அவனை எங்கே கொண்டு போனார்கள்?

ரிக்கார்ட் ஆபீஸ் முக்கிய தஸ்தாவேஜ் எல்லாத்தையும் பத்து இருபது கள்ளியம்பெட்டியிலே அடைச்சு இப்போதைக்கு ஒவ்வொரு ஜட்ஜ் சேம்பரிலும் வைக்கச் சொல்லி உத்தரவு. அதுலே கழிசல் கசம் எல்லாம் பிரிச்சு எடுத்து நம்ம மாதிரி மாச சம்பளக்காரன் கிட்டே எறியச் சொல்லி இன்னொரு ஆர்டர். பாரு, என்ன எல்லாம் நமக்கு வந்து சேர்ந்திருக்கு.

நாயுடு கள்ளியம்பெட்டியைத் திரும்பிப் பார்த்தான்.

நீலகண்டன் கை துடைத்துக் கசக்கிப் போட வைத்திருந்த மக்கிய கடுதாசைக் கவனித்தான். சட்டென்று அவனுக்குள் ஒரு சுவாரசியம். இது என்ன, மதறாஸ் பட்டண ஹைகோர்ட்டில் மலையாளத்தில் எழுதின டாக்குமெண்டு?

தேரடித் தெரு கிருஷ்ணன் கோவில் நம்பூத்ரி தயவில் அவன் கொஞ்சம் போல் மலையாளம் எழுதப் பழகினவன். நம்பூத்ரி பெண் ரதி மாதிரி பெரிய உதட்டோடு இருப்பாள். அவளைப் பக்கத்தில் வைத்துப் பார்க்க அப்பனை சிநேகிதம் பிடித்தபோது அந்தப் பெண்பிள்ளை தெலுங்குக்கார தபால் சேவகனோடு மச்சிலிப்பட்டணத்துக்கு ஓடிவிட்டதால் நீலகண்டய்யனின் மலையாள அப்பியாசம் பூர்த்தியாகாமலேயே நின்று போனது.

ஆனாலும் படிச்சது மறக்குமா என்ன?

அம்பலப்புழை சப் ரிஜிஸ்தர் ஓப்பீஸில் அம்பலப்புழை தேகண்டம் தொழிலாகக் கொண்ட குப்புச்சாமி அய்யன் மகனான முப்பது வயசு திகைந்த மகாதேவய்யன் சொந்த புத்தியோடு தன் சிற்றப்பன் ஜான் கிட்டாவய்யன் என்ற கிருஷ்ணமூர்த்தி அய்யன் குமாரன் வேதையனுக்கு எழுதிக் கொடுத்த நிலப் பட்டா கை மாற்றம் ரிஜிஸ்தர் ஆன தேதி கொல்ல வருஷம். எழுத்து எழுத்தாகப் படித்தான் நீலகண்டன்.

மேஜை மேல் வைத்திருந்த காகிதக் கட்டை எடுத்துப் பிரித்தான் அவன். என்னவென்று சொல்ல முடியாத சுவாரசியம். அம்பலப்புழை, குப்புசாமி அய்யன், மகாதேவ அய்யன், கிட்டாவய்யன் இதெல்லாம் என்னமோ ரொம்ப நாள் பழகின இடம், மனுஷ்யர்கள் மாதிரி எலுமிச்சை ஷர்பத்தாக மனதில் ஈரமாக நிறைகிறது.

நாயுடு திரும்ப கள்ளியம்பெட்டியைத் திறந்தான்.

விச்சியா இருக்கியாடா குழந்தே?

யாரோ வயதான ஸ்திரி பேசினது போல் இருந்தடு. நீலகண்டய்யன் காதில் பிரியமாகக் விசாரித்தது அந்தக் குரல்.

நாயுடு ஒரு ஸ்தாலிச் செம்பை பெட்டியில் இருந்து எடுத்து மேஜை மேல் வைத்தான்.

(தொடரும்)
eramurukan@gmail.com

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ஜனவரி 9 1903 – சுபகிருது வருஷம் , மார்கழி 25 வெள்ளிக்கிழமை

நீலகண்டய்யன் கையில் மடக்கிப் பிடித்த கருப்புக் குடையோடு ஹைகோர்ட்டு இருக்கப்பட்ட வீதியில் நுழைந்தபோது சாரட்டுகளில் ஜட்ஜ் மற்றும் வக்கீல் துரைமார்கள் வீட்டுக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். நாமம் போட்ட இரண்டு மயிலாப்பூர் அய்யங்கார்கள் அல்பாகா கோட்டும் தலைப்பாகையுமாக அவசரமாக ஜட்கா வண்டி ஏறிப் போனார்கள். என்னமோ விக்டோரியா மகாராணியே நேரில் வந்து சன்னத்து கொடுத்து சாம்ராஜ்ஜியத்திலேயே முக்கியமான தாவா தீர்த்து வைக்க அனுப்பியது போல ஸ்பஷ்டமான திருப்தி அவர்கள் முகத்தில் தெரிந்தது.

கோர்ட்டு கச்சேரி உள்ளே தூசியும் துப்பட்டையுமாக எதையோ இடித்துக் கட்டிக் கொண்டிருந்ததும் நீலகண்டய்யன் கண்ணில் படத் தவறவில்லை. புதுசாக எழுப்பின கட்டிடத்தில் இடிப்பானேன், திரும்பக் கட்டுவானேன் என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. நாலு பேர் நாலு காசு பார்க்க சர்க்கார் வகையில் செய்து கொடுத்த ஏற்பாடாக இருக்கும்.

செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையில் மட்டும் எந்த ராஜா எந்தப் பட்டணம் போனாலும் ஒரு செங்கலைக் கூட நகர்த்தி புதுசாகச் சாந்து குழைத்துப் பூசுகிற வழக்கம் இல்லை. தெய்வங்கள் இருக்கப்பட்ட இடம் ஆச்சே. இடித்துக் கட்டினால் கும்பாபிஷேகம் தான் பண்ண வேணும் அந்த வெள்ளை மூஞ்சிகள் பரிபாலனம் செய்யும் புண்ணிய ஸ்தலத்தில்.

நீலகண்டய்யன் வலது கைப்பக்கம் திரும்பினான். நீள அப்படியே நடந்தால் மங்களூர் ஓடு வேய்ந்து ஒரு பெரிய காரைக் கட்டிடம் இருக்கும். அதுக்கு உள்ளே விதவிதமான உத்தியோகப் பெயர்களோடு அழுக்கு வேட்டியும், சுருங்கின குப்பாயமும், மூக்குப் பொடி மணமுமாக ஏகப்பட்ட பேர் காகிதக் கட்டுக்களை கக்கத்தில் இடுக்கிக் கொண்டும் கையில் அட்டை வைத்துக் கட்டிச் சுமந்து கொண்டும் சதா திரிந்தபடி இருப்பார்கள்.

இந்த பரிவார தேவதைகளை எல்லாம் கடந்து இன்னும் உள்ளே போனால் கொஞ்சம் பெரிய காவல் தேவதைகள். சிரஸ்தார் புருஷோத்தம நாயுடு போல. இதுகளுக்கு எல்லாம் புறாக் கூண்டு போல உத்தியோக இடம் சித்தம் செய்து வாசலுக்குக் கதவும் உள்ளே கம்பி அழி வைத்த ஜன்னலும் மர மேஜையும் நாற்காலியும் போட்டு பிரதிஷ்டை பண்ணுகிறது வாடிக்கை.

நாயுடு கொஞ்சம் கவுரதையான உத்தியோகம் பார்க்கிறபடியால் அவனைப் பார்க்க வருகிற முக்கியஸ்தர்கள் உட்கார்ந்து வார்த்தை சொல்ல அவன் மேஜைக்கு முன்னால் ரெண்டு குரிச்சி போட்டிருக்கும். வாசலில் டவாலி தரித்த ஒரு சேவகன் யார் என்ன என்று தீர விசாரித்து உள்ளே அனுப்பி வைக்கிறதும் வழக்கம்தான்.

நீலகண்டய்யன் போனபோது மேற்படி சேவகன் ஓரமாக நின்று பங்கா இழுத்துக் காற்றை உள்ளே அனுப்பிக் கொண்டிருக்க, நாயுடு மேஜை மேல் சாய்ந்த படிக்கே அரைத் தூக்கத்தில் இருந்தான்.

ஐயா கேசு விஷயமா ஏதோ ரோசனை பண்ணிட்டிருக்காரு. எந்திருக்க நேரம் பிடிக்குமே.

டவாலி மரியாதையாகச் சொன்னதைக் கேட்டது போல் காட்டிக் கொள்ளாமல் நீலகண்டய்யன் நாயுடு முன்னால் பிரத்யட்சமானான்.

டரடரவென்று நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டு அவன் உட்காரப் போனபோது கோட்டு வாய் எச்சிலைத் துடைத்துக் கொண்டு நாயுடு முழித்துக் கொண்டான்.

ஏண்டா, இன்னிக்கு வேலை இல்லையா? ஆனந்த சயனத்திலே இருக்கே?

நாயுடு மேலே தேகம் படாமல் கையில் வைத்திருந்த குடையால் அவன் தோளில் விளையாட்டாக அடித்தான் நீலகண்டன்.

ஏண்டா அய்யரே, வந்ததும் வராதுமா ஆயுதத்தை ஏவறே?

நாயுடு சிரித்தபடி மேஜை மேல் வைத்திருந்த காகிதக் கட்டை ஓரமாக நகர்த்தி வைத்தான். நீலகண்டனை ரொம்ப நாள் கழித்துப் பார்த்த சந்தோஷம் அவன் முகத்தில் பட்டவர்த்தனமாகத் தெரிந்தது.

ஆகாரம், பானம் ஏதாவது கொண்டு வரச் சொல்லட்டுமா அய்யரே?

நாயுடு விசாரித்தான்.

ஆத்துக்கு வெளியிலே அதெல்லாம் நான் சாப்பிட மாட்டேண்டா பழி. உனக்குத் தெரியாதா என்ன?

போடா புடலங்கா, இங்கே கச்சேரி உள்ளேயே கீத்துக் கொட்டகை போட்டிருக்கான் மதுரைக்கார அய்யன் ஒருத்தன். ஆளு அட்டைக் கறுப்பு. என்னைய விடக் கருப்பன்னா பாத்துக்கயேன். ஆனா, வக்காளி என்ன காரசாரமா சுடச்சுட வெங்காய வடை போடறான். வாங்கிட்டு வரச் சொல்றேன். தின்னு பாத்துட்டு சொல்லு. ஆத்துக்காரி கைமணம் கூட அப்புறம் சாதாரணமாப் போயிடும்.

வேணாம் வேணாம் என்று நீலகண்டய்யன் மறுத்தாலும் உள்ளூர அவனுக்கும் இப்படி வரவழைத்துச் சாப்பிடுவதில் ஆசைதான். வீட்டிலே வெங்காய வடை எல்லாம் பண்ண மாட்டாள் கற்பகம். ஞாயிற்றுக்கிழமை தவிர மற்ற நாளில் தொடக்கூடாத சமாச்சாரம் அந்த சனியன் பிடித்த ஆனால் வாய்க்கு வெகு ருஜியான வெங்காயம். அதுவும் ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று அமாவாசை வந்து வாய்த்தால் கிடையாது.

நாயுடு மேஜை இழுப்பறையைத் திறந்து துட்டு எடுத்து டவாலி கையில் போட்டான். சுக்குக் காப்பித் தண்ணி வேணுமா ஐயா என்று விசாரித்தான் அந்த சேவகன்.

எலுமிச்சம்பழ ஷர்பத்து போட்டிருக்கானா மதுரைக்காரன்னு கேளு. இருந்தா.

சரி எசமான்.

இவன் ஒருத்தன். ராகுகாலத்திலே பொறந்த பய. எதுலேடா வாங்கிண்டு வருவே? நீ பாட்டுக்கு கருத்த பார்ப்பான் கடை லோட்டாவிலே வாங்கிட்டு வந்தா இந்த செவத்த பார்ப்பான் குடிக்க மாட்டேன்னு களுத்தறுப்பான். கொஞ்சம் இரு.

நீலகண்டய்யன் மறுக்க ஆரம்பிப்பதற்குள் கையைக் காட்டித் தடுத்தபடி மேஜைக்கு இடது பக்கம் நடந்தான் நாயுடு. மர பீரோ மேல் வைத்திருந்த ஒரு குவளையை எடுத்து சேவகனிடம் கொடுத்தான் அவன்.

கழுவி எடுத்துட்டுப் போ. உள்ளே விரல் படாமப் பிடிச்சு எடுத்து வரணும்.

சேவகனுக்கு அடுத்த உத்தரவையும் பிறப்பித்து விட்டு போதுமா என்று கேட்கிறது போல் பார்த்தான் நாயுடு.

இன்னிக்கு வீட்டுக்குப் போய் குளிச்சுட்டுத்தான் மத்ததெல்லாம்.

நீலகண்டன் தீர்மானித்துக் கொண்டான். சாயந்திரம் சந்தியாவந்தனம் பண்ண வெங்காய வடையும் எலுமிச்சங்காய் சாறும் ருசித்த நாக்கு புரளுமா என்ன? சந்தியையும் மாத்தியானத்தையும் நித்யப்படிக்கான நியம நிஷ்டையாகச் செய்து வைத்த ரிஷிகளும் மற்றவர்களும் மணக்க மணக்க வெங்காயம் சாப்பிட்டு வழக்கப்படுத்தியிருந்தால் எல்லாம் புரளும்.

வடை வர இன்னொரு யுகம் காத்திருக்க வேணும் போல் இருந்தது நீலகண்டனுக்கு. அதுக்குள் வந்த விஷயம் என்ன என்று நாயுடுவிடம் சாங்கோபாங்கமாகச் சொல்ல ஆரம்பிக்கலாம் என்று வாயெடுத்தபோது வாசலில் சத்தம்.

யாரோ ரெண்டு பேர் தடதடவென்று நாயுடு இருப்பிடத்துக்குள் நுழைந்தார்கள்.

துரை இங்கே வைக்கச் சொன்னார் எசமான்.

அவர்கள் பெரிய கள்ளியம்பெட்டி ஒன்றைத் தூக்க முடியாமல் தூக்கி வந்திருந்தார்கள்.

எந்த துரை?

நாயுடு அசிரத்தையாகக் கேட்டபோது நீலகண்டனுக்கே கொஞ்சம் ஆச்சரியமாக இருந்தது. எல்லா துரைகளுக்கும் கேள்வி கேட்காமல் சலாம் போட்டுத்தான் அவனுடைய நாவிகேஷன் கிளார்க் உத்தியோகம் சமீபத்தில் ஹெட் கிளார்க்காக உயர்ந்திருக்கிறது. நாயுடுவுக்கு புரமோஷன் பற்றி எல்லாம் அக்கறை இல்லையா?

எந்த துரைன்னு கேட்டேன்.

பதில் வராமல் போகவே திரும்ப விசாரித்தான் நாயுடு.

ஜட்ஜி துரை எசமான். டவாலி குப்பையா செட்டி வந்து சொன்னாரு.

சரி சரி, இப்படி ஓரமா வச்சுட்டுப் போங்க.

அவசரமாகச் சொன்னான் நாயுடு. ஜட்ஜ் துரையை விட குப்பையா செட்டிக்கு அங்கே செல்வாக்கு என்று நீலகண்டனுக்குப் பட்டது. சிரஸ்தாருக்கு உத்தியோக உயர்வு என்னவாக இருக்கும்?

அங்கே இங்கே இழுத்து, நீலகண்டன் உட்கார்ந்திருந்த குரிச்சியில் மோதி, நாயுடு மேஜை மேல் வைத்த காகிதக் கட்டைக் கீழே தள்ளிவிட்டு எடுத்து வைத்து ஒரு வழியாக கள்ளியம்பெட்டியை நாயுடுவுக்குப் பின்னால் அமர்த்தினார்கள் வந்தவர்கள்.

அங்கேயிருந்து பின்னால் இருக்கப்பட்ட ஜன்னலைத் திறக்கவோ மூடவோ பெட்டி மேல் ஏறி நின்றால் தான் முடியும்.

ஜட்ஜ் துரைக்காக அது கூட செய்ய மாட்டானா என்ன நாயுடு?

பெட்டியை இறக்கி நகர்த்தி வைக்கிற களேபரத்துக்கு நடுவே நாயுடுவின் சேவகன் கையில் பூவரசு இலைத் தொன்னைகளும் ஜாக்கிரதையாக உயர்த்திப் பிடித்த குவளையுமாக வந்து சேர்ந்தான்.

இவன் கையால் ஆகாரம் கொடுத்து சாப்பிடுவதற்காக இன்னொரு வாளி இரைத்து ஊற்றி சாயந்திரம் குளிக்க வேணும் என்று நீலகண்டன் மனதில் முடிச்சு போட்டுக் கொண்டான்.

சாப்பிடு அய்யரே. ஆறினா சவசவன்னு போயிடும்.

நாயுடு ஒரு வடையை எச்சில் படுத்திக் கடித்தது அன்ன திரேஷமாக இருந்தது நீலகண்டனுக்கு. ஆனாலும் அந்த வாசனை ஆகர்ஷிக்கும் ஒண்ணு. அவனும் முன்னால் வைத்த தொன்னையில் இருந்து விண்டு வாயில் போட்டுக் கொண்டான்.

மதுரைக்கார கறுப்பன் கோர்ட்டு கச்சேரிக்குள் கீத்துக் கொட்டகை போட்டு பொறித்தெடுத்துக் கொடுத்த வெங்காய வடை அமிர்தம் தான். இதைச் சாப்பிட்டால் ரிஷிகள் சந்தியாவந்தனம் செய்யும் முன்னால் அவசியம் வெங்காயம் சேர்த்துக் கொள்ளச் சொல்லி நியமம் உண்டாக்கியிருப்பார்கள்.

வேதகாலத்தில் வெங்காயம் இருந்ததா? என்னத்துக்கு அதெல்லாம் இப்போ? சம்போக நேரத்தில் எலிப்பொறியைப் பற்றி நினைக்கிற மாதிரி,

இதைப் பொட்டலம் கட்டி வாங்கிப் போய் கற்பகத்துக்கு ஊட்டி விட்டால் என்ன என்று தோன்றியது நீலகண்டனுக்கு. வீட்டுக்குள்ளேயே இந்த மாதிரிப்பட்ட சமாசாரத்தை நுழைய விடமாட்டாள் அந்த காவேரிக்கரை பெண்பிள்ளை.

சொல்லு. என்ன சமாச்சாரம்?

நாயுடு சாப்பிட்டபடியே விசாரித்தான்.

ஒண்ணுமில்லேடா. என் தமையன் மகாலிங்கய்யன் இருக்கானே.

ஆமா. நீ உங்க ஆத்துக்கு வெளியே ஆசாரமா வெங்காய வடை தின்றே. அவரு கீரை வடை தின்னாரு.

நாயுடு தன் ஹாஸ்யத்தைத் தானே ரசித்தபடி வாயில் ஆகாரத்தை அடைத்துக் கொண்டு சிரித்தான்.

சே போடா, எப்பவும் எசகு பெசகாத்தான் பேசுவே நீ.

நீலகண்டனுக்கும் சிரிப்பு வந்துவிட்டது.

அண்ணாத்தை கூத்தியா வச்சிருந்தாரில்லே.

அதுக்கு என்ன இப்போ?

ஆடத் தெரிஞ்சவளான்னு தெரியுமா?

ஆமா, ரொம்ப அவசியம்டா அது.

நீலகண்டன் திரும்பச் சிரித்தான். பேச வந்த விஷயத்தை எடுக்கவே விடமாட்டேன் என்கிறான் கடங்காரன்.

பின்னே. ஆட்டமும் பாட்டும் அவசியம் இல்லியா? இன்னிக்கு ராத்திரி திருவாலூர் பெரிய பாப்பா சதுர்க்கச்சேரின்னு சவுகார்பேட்டையிலே தண்டோரா அடிச்சுட்டுப் போனான். போகலாம் வாயேன்.

நாயுடு கண் அடித்தான்.

அய்யோ, ஆத்துக்குப் போய்க் குளிச்சுட்டு கோவிலுக்குப் போகணும். சூனிய மாசம் ஆச்சே. பகவானை நினைக்கறதுக்காகவே இந்த மாசத்திலே சுப காரியம் எதுவும் வச்சுக்கக் கூடாதுன்னு பெரியவா சொல்லியிருக்கா.

நீலகண்டன் கடைசி விள்ளலை வாயில் போட்டு மென்றபடி சொன்னான்.

சதுர்க் கச்சேரி பார்த்துக்கிட்டே பகவானை நினைச்சுக்கோ. காளிதாசன் பண்ணின மாதிரி.

நாயுடு திரும்ப பூடகமாகச் சிரித்தான்.

காளிதாசன் என்ன பண்ணினான், கம்ப ராமாயணத்துலே என்ன சொல்லியிருக்குன்னு எல்லாம் எனக்குத் தெரியாதுடா. உன் கிட்டே இப்ப நான் பேச வந்தது.

அட வாயேன்’பா, நடந்துக் கிட்டே கிட்டே பேசலாம். வீட்டுக்குப் போறதும் கோவிலுக்குப் போறதும் பொண்டாட்டி முந்தானையிலே பத்திரமா முடிஞ்சிக்கறதும் எப்பவும் தான் இருக்கே. சதுர், சங்கீதம்னு எப்ப அனுபவிக்கறது?

போன வருஷம் மார்கழியில் நாயுடுவோடு கூட சதிர்க் கச்சேரி பார்க்க சிந்தாதிரிப்பேட்டை போனது ஞாபகம் வந்தது அவனுக்கு.

என்ன அய்யரே அநியாயம். கும்மோணம் தனலட்சுமி சதிர்னு கூப்பிட்டானுங்க. லட்சுமியைத்தான் முகரையிலே காணோம்னு பார்த்தா தனத்தையும் காணோம். இம்மாந் தூரம் கும்மோணத்துலே இருந்து வந்தவ அக்கம் பக்கத்துலே கடன் வாங்கியாவது மாட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கலாமில்லே.

அன்றைக்கு கச்சேரி முடிந்து வெளியே வந்தபோது அவன் சொன்னது நடுராத்திரியில் நினைவு வரப் பலமாகச் சிரித்தபோது விஷயம் புரியாமல் கற்பகம் அவனை இறுக்கிக் கொண்டு நெஞ்சில் முத்தினாள்.

நாயுடு காலி தொன்னையை நகர்த்தினான்.

திருவாலூர் பெரிய பாப்பா ஆடிப் பார்த்திருக்கியா? கால் ஆடுதோ என்னமோ மேலே ரெண்டும் என்னமா குதிக்கும்.

அது பாட்டுக்குக் குதிக்கட்டுமடா. மகாலிங்கய்யர் பத்தி கொஞ்சம் பேசலாமா? என் தமையனார்.

நாயுடு பதில் சொல்லாமல் எச்சில் கையோடு எழுந்து, பின்னால் வைத்த கள்ளியம்பெட்டியைத் திறந்தான்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ஜனவரி 9 1903 – சுபகிருது வருஷம், மார்கழி 25 வெள்ளிக்கிழமை

நீலகண்டய்யன் செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டைக்கு வெளியே வந்தபோது சமுத்திரக் காற்று இதமாக வீச ஆரம்பித்திருந்தது. அதென்னமோ தெரியலை, இன்னிக்குக் காலையிலே கண் முழித்து பாயைச் சுருட்டி வைத்தது முதல் நாள் கிரமமாக முன்னால் போய்க் கொண்டிருக்கிறது.

அது முந்திய ராத்திரியே ஆரம்பமாகி விட்டது. அவன் பெற்ற ஏக சந்தானமான பிள்ளைக் குழந்தை ரொம்ப சுருக்காகவே ராத்திரி நித்திரை போய்ப் பிள்ளையார் சுழி போட்ட சுபவேளை அது.

அகத்துக்காரி கற்பகம் தூரம் குளித்து நாலு நாள் ஆன உடம்பு மினுமினுப்பும் தேக வாசனையும், வாயில் தாம்பூலமும் தலை கொள்ளாமல் மல்லிகைப்பூவுமாக நீலகண்டன் படுத்து உருண்டு கொண்டிருந்த மச்சு உள்ளுக்குள் எட்டிப் பார்த்தாள் அப்போது.

சுடச்சுடப் பசும்பால் குடித்து விட்டு தூங்கினால் என்னவாம்? சர்க்கார் உத்தியோகம் உடம்பை உருக்கி இப்படி நோஞ்சானாக்கிடுத்தே. பெலம் வேணாமா எல்லாத்துக்கும்?

கரிசனமாக அவள் விசாரித்து விட்டு பாலோடு சூடாக வந்தபோது சுபஹோரை கனிந்து வந்தது. மார்கழி மாசத்து ராத்திரி என்பதால் குளிரக் குளிர கற்பகத்தை ஆலிங்கனம் செய்து பக்கத்தில் கிடத்தி ராத்திரி கிட்டத்தட்ட முழு நேரமும் போகம் முந்தாமல் கிரீடை செய்ய முடிந்ததில் இன்னும் உடம்பும் மனசும் கெக்கலி கட்டிப் பறக்கிறது.

ஆனாலும் நீர் ராட்சசர்ங்காணும். இப்படியா நாலு தடவை ஒரே ராத்திரியிலே.

தஞ்சாவூர்க்காரியான கற்பகம் முகத்திலும் உடம்பு முழுக்கவும் திருப்தி எழுதியிருக்க அந்த இருட்டில் நீலகண்டய்யனோடு காலைப் பிணைத்து இறுக்கமாக ஒட்டிக் கொண்டு படுத்தபடி காதுமடலைக் கடித்தது இன்னும் சுகமாக வலிக்கிறது அவனுக்கு.

விடிய கொஞ்ச நேரம் முந்தி அவன் முதுகை இதமாக நீவி, குடுமியைப் பிரித்து இழை நீள உருவி ரெண்டு காது ஓரமும் மறைத்தாற்போல் பரத்தியவள், அவன் வாயில் முத்தம் ஈந்தபடி எழுப்பினாள்.

நீலகண்டய்யன் இன்னொரு தடவை ரமிக்கத் தயாரானவனாக அவள் பக்கம் திரும்பி கழுத்தில் பல் பதித்தபோது அவள் அவசரமாக விலக்கினாள்.

விடிகாலை அஞ்சு மணி. வேலைக்காரி வந்துடுவா. குழந்தைகள் பாடசாலை போயாகணும். நீங்க உத்யோக ஸ்தலம் போகணும். நினைப்பு இருக்கோ இல்லியோ.

எல்லாம் இருக்கு, வாடி என்றான் நீலகண்டன்.

இன்னிக்கு வெள்ளிக்கிழமையாக்கும். வாசல் தெளிச்சு செம்மண் கோலம் போடணும். சீக்கிரம் குளிச்சாகணும். மார்கழி. சூனிய மாசத்திலே நீங்க வேறே ராக்கூத்து அடிச்சு.

அவள் வெட்கத்தோடு நிறுத்தி எழுந்து நின்றாள்.

கூத்துக் கொட்டகையிலே படுதா எறக்க முந்தி மங்களம் பாட விட்டுப் போச்சு. வாடி என் செல்லமே.

நீலகண்டன் விடாமல் சீண்டினான்.

பார்த்துண்டே இருங்கோ. நேத்திக்கு அடங்காம ஆடினது சூல் வச்சு ஒண்ணுக்கு நாலா ஒரே பிரசவத்திலே உண்டாகப் போறது. ராஜதானியிலேயே முதல் தடவையா நாலு கர்ப்பம் ஒருசேரத் தாங்கின ஸ்திரின்னு என்னை பார்க்க ஊரோட திரண்டு வரப் போறா. போறும்’ன்னா. சொன்னாக் கேளுங்கோ.

அவள் சிரித்தபடி நீலகண்டய்யனின் இடுப்புக்குக் கீழ் அழுத்திப் பிடித்தாள்.

ராட்சசி, விடுடி, உசிரு போறது. நாலு என்ன கணக்கு? இன்னும் அஞ்சு நிமிஷம் சாஞ்சு படுத்துண்டா இன்னொண்ணு கழுக்கு முழுக்குன்னு உன்னை மாதிரிப் பெத்துக்கலாம். தயவு பண்ணி இப்படி வாடி என் ராஜாத்தியோன்னோ.

நீலகண்டன் யாசித்தான்.

அதுக்கு வேறே யாராவது இரும்புலே இடுப்பும் மத்ததுமா கிடைக்கறாளா பாருங்கோ. உள்ளே எல்லாம் அனல் மாதிரி காந்தறது. ஆனாலும் மகா முரடு.

அவள் நீலகண்டன் காதில் சொல்லி விட்டு தலையை முடிந்து கொண்டு நடந்தாள்.

இருடி, போகலாம். ஆபீஸ்லே போய் தஸ்தாவேஜ்லே கையெழுத்தா போடப்போறே?

நீங்க தான் உடம்பு முழுக்க ராத்திரி போட்டு வச்சிருக்கேளே. அதெல்லாம் தொடச்சு அலம்பி விட்டுக் குளிச்சாகணும் முதல்லே.

காப்பி சேர்த்துட்டுக் குளிக்கப் போயேண்டி கண்ணுக்குட்டி.

இன்னிக்கு என்ன கொஞ்சல் ஜாஸ்தியா இருக்கு? ஆபீஸ் எல்லாம் போறாப்பல உத்தேசமா இல்லே மத்தியானமும் இதே லஜ்ஜை கெட்ட கூத்துதானா?

கற்பகம் ஜாக்கிரதையாக ஒரு அடி தள்ளி நின்று அவன் குடுமியைப் பிடித்து இழுத்து கேட்டாள்.

எதுடி லஜ்ஜை கெட்ட கூத்து. நீயும் தானே சேர்ந்து ஆடினே?

மோகம் தலைக்கேறி அவளுக்காக கை நீட்டிய நீலகண்டய்யனை சுய ஸ்திதிக்குக் கொண்டு வந்தது வாசலோடு போன மார்கழி பஜனை கோஷ்டிதான். திருப்பாவை முப்பதையும் அனுசந்தானம் பண்ணிக் கொண்டு நாலு வீதி சுற்றி தெருக் கோடி கோவிலில் முடிக்கிற அந்தக் கோஷ்டியில் வேலைக்குப் போன புதுசில் நீலகண்டய்யனும் அவன் தமையன் மகாலிங்கய்யனும் தாளம் தட்டிக் கொண்டு போனது உண்டு. அந்த ரம்மியமான நேரத்தில் வீதி முழுக்க கோலம் போட வருகிற சின்ன வயசுப் பெண்டுகளைப் பார்க்கத் தோதான ஏற்பாடு அது. தஞ்சாவூரிலே கற்பகத்தைப் பார்க்க அப்படி ஒரு கோஷ்டி அலைஞ்சிருக்குமோ என்னமோ.

அதே நினைப்போடு கூட தந்த சுத்தி செய்து காலலம்பி வந்து அவள் சேர்த்துக் கொடுத்த கள்ளிச்சொட்டுப் பால், முதல் டீக்காக்ஷன் சர்க்கரை தூக்கலாகக் கலந்து கொடுத்த காப்பியை மச்சு அறையில் உட்கார்ந்தபடிக்கே சுடச்சுட ரசித்துக் குடித்தான்.

எச்சப் பண்ணாம அண்ணாந்து லோட்டாவை வைச்சுண்டு குடிங்கோ.

ரொம்பப் படுத்தினா திரும்ப எச்சல் பண்ண வேண்டி வரும்.

கற்பகம் அவசரமாகக் குளிக்கப் போனபோது பச்சைப் பெட்டியோடு நாவிதர் வந்து சேர்ந்தார். கை நடுங்கும் வயசில் கிழவர். அவரிடம் தலையையும் முகத்தையும் சர்வாங்கத்தையும் மழிக்கக் கொடுத்துத்தான் நீலகண்டய்யனின் தகப்பன் சுவர்க்கஸ்ரீ வைத்தியநாதய்யன் தன் பெண்டாட்டி கோமதியம்மாளை ஆகர்ஷித்துப் ரெண்டு குழந்தை பெற்று வளர்த்துவிட்டது. சர்வாங்கம் வேண்டாம் என்று வைத்ததாலோ என்னமோ நீலகண்டனுக்கு ஒரு சந்ததி ஏற்பட கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் ஏழு வருஷம் காத்திருக்க வேண்டிப் போனது.

சாமி, அப்படியே திண்ணையிலே சாஞ்சு உட்காருங்கோ. நிமிஷத்துலே முடிச்சுடறேன்.

போன வருஷம் வரைக்கும் கந்தசாமி நாவிதனுக்குத் துணையாக அவன் பிள்ளை ஆண்டியப்பனும் வந்து கொண்டிருந்தான். அவன் மழித்து விட்டுப் போனால் கன்னம் ஒரு ரோமம் கூட உறுத்தாது மழுமழுவென்று ராத்திரி வரைக்கும் இருக்கும்.

எங்கே மூஞ்சியை வச்சுக்கறதுன்னு விவஸ்தையே இல்லையா? பிருஷ்டத்துலே போய்.

ரெண்டும் ஒரே மாதிரி தாண்டி.

கற்பகம் ஆரம்பத்தில் முகத்தைச் சுளித்தாலும் அவளுக்கும் ரசிக்க ஆரம்பித்தது. அப்புறம் சூல் பிடிக்க அதிக நாள் ஆகவில்லை.

ஆண்டியப்பன் வேதத்தில் ஏறி சோசப்பு ஆன பிற்பாடு கந்தசாமி தனித்துப் போய் இருக்கப்பட்ட வாடிக்கைகளை கவனித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அங்கங்கே அறுத்து ரத்தம் வர வைத்தாலும் மொத்தத்தில் முகம் வெளியே காட்டுகிற தோதில் சிரைக்கிறது கந்தசாமிக்குக் கைவந்த வித்தை.

உள்ளே குளித்து தலைக்கு வேடு கட்டிக் கொண்டு சமையல் கட்டுக்குப் போன கற்பகத்தைப் பார்த்தபடிக்கு கத்தி புதுசா என்று கந்தசாமியை விசாரித்தான் நீலகண்டய்யன்.

மளுமளுன்னு சரைச்சு விட நானாச்சு சாமி. குந்துங்க.

கற்பகம் உள்ளே இருந்தபடிக்கே ஐந்து விரலையும் விரித்துக் காட்டிக் கொண்டு வாய்க்குள் சிரித்தபடி போனபோது, உள்ளபடிக்கே இந்த சம்சார வாழ்க்கை மாதிரி உவப்பான சங்கதி வேறே ஏதும் இருக்க முடியாது என்று தோன்றியது நீலகண்டனுக்கு.

அப்போது தான் சட்டென்று இன்றைக்கு கோர்ட்டு கச்சேரி போய் தன் ஆப்தன் புருஷோத்தம நாயுடுவைப் பார்த்து வர ரெண்டு நாள் முந்தியே ஏற்பாடு செய்து வைத்திருந்தது ஞாபகத்தில் பட்டது அவனுக்கு.

அது அவனுடைய மாதா பிதா ஆக்ஞைப்படியான ஒண்ணு. சமீபத்தில் ஒரு தினம் நீலகண்டனுடைய சொப்பனத்தில் வந்து அவர்கள் சொல்லிப் போனது.

அன்றைக்கு விடிந்தும் எழுந்திருக்க மனசே இல்லாமல், விடிகாலை கடந்து போன பின்பும் அரையும் காலுமாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தபோது ஏற்பட்ட ஒண்ணு.

பிதா வைத்தியநாதய்யனும் அம்மா கோமதியும் வீட்டு வாசல் படியேற மாட்டேன் என்று அடம் பிடிக்கிற கனவு அது.

ஆத்துக்காரி பிரஷ்டைங்கறதாலே நாங்க உள்ளே வரல்லேன்னு நினைச்சுக்காதே.

வைத்தியநாதய்யன் அமெரிக்கையாக வாசல் திண்ணையில் உட்கார்ந்தபடி வெற்றிலை மடித்து வாயில் குதப்பியபடி சொல்ல, படி ஏறாமல் ஓரமாகவே நின்றாள் கோமதியம்மாள்.

என்ன குத்தம் நான் பண்ணி இருந்தாலும் மனசுலே வச்சுக்காதீங்கோ. நீங்க இல்லேன்னா நான் யாரை அண்டிப் போய் அம்மா அப்பான்னு பூஜிச்சுண்டு நிப்பேன்? அடுத்த மாசம் அப்பா திவசம் வரும்போது வாத்தியார் சம்பாவனையா பட்டுக்கரை வேஷ்டி, கால் பவுன் மோதிரம், கோதானம் எல்லாம் கொடுக்கப் போறேன் தெரியுமா. உங்க புண்ணியாத்மாவை வைதாரணி தாண்டிப் போக வைக்கறேன் நம்புங்கோ. அடுத்த வருஷம் துரை கிட்டே சொல்லி ரஜா வாங்கிண்டு போய் வாரணாசியிலே பித்ருக் காரியம் பண்றேன். அம்மா, உள்ளே வாம்மா. என்னத்துக்கு வாசல்லேயே நிக்கறே. இது உன் வீடு. வா அம்மா.

நீலகண்டய்யன் அழ ஆரம்பித்தபோது வைத்தியநாதன் கண்டிப்பான குரலில் சொன்னான்.

ஏண்டா சின்னம்பி, நானும் இவளும் பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்து அடக்க முடியாம இப்போ கேட்க வந்திருக்கோம். அது என்னடா உனக்கு அப்படி ஒரு நெஞ்சழுத்தம்?

என்ன தப்பு செஞ்சேம்பா? எப்போ? எதா இருந்தாலும் மன்னிச்சு.

இத்தனை நாள் போயும், உன் உடன் பிறந்தவன் என்ன ஆனான்னு விஜாரிச்சியோ? அவனை காராகிருஹத்துலே அடைச்சதும் கோர்ட்டிலே கேஸ் நடந்ததும் எல்லாம் தெரியும்தானே? ஒரு விசையாவது போய்ப் பார்த்தியோ? அப்படி என்னடா மனசிலே வன்மம் பெரியம்பி மேலே உனக்கு?

வன்மம் எல்லாம் இல்லேப்பா. ராஜாங்க உத்தியோகமாச்சே. நாளைக்கு கோர்ட்டு கச்சேரி, ஜெயில்னு அலைஞ்சா என்ன விஷயம்னு துரை மூக்கை நுழைச்சு விசாரிக்கலாம். அப்புறம் என் நேவிகேஷன் ஹெட்கிளார்க் உத்தியோகத்துக்கு சீட்டு கிழிச்சுடுவானேன்னு பயம். அதான் போறதைத் தள்ளிப் போட்டுண்டே இருந்தேன்.

நிறுத்துடா. அது ஒரு நொண்டிச் சாக்கு. ஆத்துக்காரி அங்கேயெல்லாம் போகாதே, அண்ணா சகவாசம், மன்னி சகவாசம் எல்லாம் மறந்துடுன்னு கண்டிச்சு உன்னை அடக்கி வச்சுட்டது தெரியாதோ எங்களுக்கு?

வைத்தியநாதய்யன் கனவில் சொல்லிவிட்டு இன்னொரு பிடி வெற்றிலையும் சீவலும் கேட்க, நீலகண்டய்யன் வீட்டுக்குள் சமையல் கட்டில் போய் ரெண்டையும் எடுத்து வந்து அப்பனிடம் பயபக்தியோடு கொடுத்தான்.

நான் பாத்துப் பாத்துக் கட்டின கிரஹத்தை நீங்க அண்ணா தம்பி ரெண்டு பேரும் வித்ததிலே எனக்கும் உங்கம்மாவுக்கும் ரொம்பவே மனசு வருத்தம் தான். ஆனா, அதுக்கு அப்புறம் ஏழெட்டு வருஷம் கழிஞ்சு போச்சு.

வாஸ்தவம் தான் அப்பா.

நீ ஆமோதிக்கணும்னு சொல்லலே. பெரியம்பி உசிரே சர்க்கார் தூக்குக் கயிறு மாட்டி முடியற ஸ்திதி வந்தும் நீ பழைய வன்மத்தோடேயே இன்னும் இருக்கியே அதாண்டா எங்களுக்குத் தாங்கலே. அவன் ஆயுசு கெட்டி. பொழச்சுட்டான். அதாவது தெரியுமோ?

கோமதியம்மாள் சொல்லிக் கொண்டு போனபோதே முழிப்பு உண்டாகி, அதிகாலைக் கனவு என்பதால் பலிக்கும் என்ற பயம் ஏற்பட, அடுத்த தெருவுக்கு ஓடினான் நீலகண்டன் அப்போது.

கிருஷ்ணக் கோனாரின் தொழுவத்தில் சாதுப் பசுவாகப் பார்த்து அதன் காதில் சொப்பனத்தைச் சொல்லி முடித்தபோது இது என்ன கஷ்டம்டா நீலகண்டா என்று அந்த மிருகம் பல்லைக் காட்டி சிரித்த மாதிரி இருந்தது.

பெரியம்பி மகாலிங்க அண்ணா உசிரோடு இருக்கான் என்பது அவன் காதிலும் விழுந்த சங்கதி. அவன் இப்போது எங்கே இருக்கான் என்று முதலில் தேடணும். மன்னி லலிதாம்பாளையும் ஒரு விசை கற்பகத்தோடு கூடப் போய்ப் பார்த்து விட்டு அகத்துக்குக் கூட்டி வரணும்.

மயிலாப்பூர் வெங்கடேச அக்ரஹாரத்தில் பெரியம்பி வீடு கட்டி கிரகப் பிரவேசம் என்று மூணாம் மனுஷ்யர் மூலம் சொல்லி அனுப்பினபோது வேணுமென்றே போகாமல் தவிர்த்து விட்டான் நீலகண்டன். வீட்டு விலாசம் கூடத் தெரியாது. ஆனால் இப்போ அதையெல்லாம் தேடிக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். பித்ரு கட்டளை. தட்ட முடியாது.

மகாலிங்க அண்ணா தற்போது இருக்கப்பட்ட இடம் என்னவாக இருக்கும்? சூளைமேட்டில் பங்காருவோ, வெள்ளையம்மாளோ ஒரு தாசியோடு அடிக்கடி குலவிக் கொண்டிருந்தது, ரெட்டிய ஸ்திரியோ, செட்டிச்சியம்மாளோ ஒரு சின்ன வயசு பெண்ணை பலாத்சங்கம் செய்து கொன்றும் போட்டு விட்டதாக அவன் மேலே குற்றம் சாட்டி சிக்ஷை விதித்தது, அதை மேல் கோர்ட் தள்ளி வைத்தது என்று அரசல் புரசலாக ஏதேதோ விஷயம் யார் யார் மூலமாகவோ தெரிய வந்தபோது அவனுக்கு அண்ணா மேல் பொறாமை தான் முதலில் வந்தது.

அற்பமாக மூக்குத் தூள் மடித்துக் கொடுக்கிற உத்தியோகத்தில் இருக்கப்பட்ட அவனுக்கு எப்படி சகல ஜாதி ஸ்திரிகளும் வாய் எச்சில் வாடை தெரிகிற தூரத்தில் பரிச்சயமானார்கள் என்று புரியாத விஷயம் அது. நேவிகேஷன் ஹெட் கிளார்க் நீலகண்டய்யனுக்கு அகத்துக்காரி கிடைத்ததே பெரிய சங்கதி. ஆனாலும் அண்ணா ஆகிருதி கெம்பீரம் தான். அவனுக்கு வாய்க்காதது அது.

மகாலிங்க அண்ணா காராகிருஹத்திலிருந்து வெளியே வந்தது பற்றியும், அவனுடைய தற்போதைய இருப்பு பற்றியும் யாரை விசாரிக்கலாம்?

ராஜாங்க உத்தியோகஸ்தன்? கோர்ட்டு கச்சேரி குமஸ்தன்?

சட்டென்று புருஷோத்தம நாயுடு நினைவு வந்தது நீலகண்டனுக்கு. தன் கூடப் படித்து இப்போது ஹைகோர்ட் கச்சேரியில் சிரஸ்ததாராக இருக்கும் நாயுடுவைப் போய்ப் பார்த்துக் கேட்கலாம் என்று மனசில் பட்டபோது அப்பா வைத்தியநாதய்யனும் கோமதியும் ஆசிர்வதித்த மாதிரி இருந்தது.

நேவிகேஷன் ஆபீசில் உத்தியோகம் கம்மியான வெள்ளிக்கிழமை பின் மத்தியானம் புருஷோத்தம நாயுடுவைப் பார்க்க வருகிறதாக லிகிதம் அனுப்பினான். அவனும் வரும்படிக்கு பிரியத்தோடு அழைத்து உடனே பதில் கொடுத்தனுப்பினான்.

ஆக, இப்போது நீலகண்டய்யன் தான் உத்தியோகம் பார்க்கும் செயிண்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையை விட்டுக் கிளம்பி கோர்ட் கச்சேரிக்குப் போகிற காரியம் விக்னமில்லாமல் நிறைவேறி கொண்டிருக்கிறது.

சாமி, எங்கே போகணும்? நம்ம வண்டியிலே ஏறுங்க. பூஞ்சிட்டா பறிஞ்சு கொண்டாந்து சேர்த்துட மாட்டேன்?

முன்னால் வந்து நின்ற ஜட்கா வண்டிக் காரன் வண்டித் தட்டில் இருந்து குதித்து நீலகண்டய்யனைக் கேட்டான். வண்டியில் பூட்டிய குதிரை மெல்லக் கனைத்தது.

மதர்த்து நின்ற அந்தக் கருப்புக் குதிரையைப் பார்த்ததும் கற்பகம் ஞாபகம் வந்தது.

நாளைக்கு புருஷோத்தம நாயுடுவைப் பார்க்கப் போனால் என்ன? இப்போ இப்படியே ஜட்கா ஏறி வீட்டுக்குப் போய்.

போடா. பொண்டாட்டி தொடைக்குள்ளேயே எத்தனை நாள் வாசம் பண்ற உத்தேசம்?

வைத்தியநாதய்யன் வெற்றிலை எச்சிலை திண்ணையில் இருந்து துப்பினான்.

பெரிய கோர்ட்டு கச்சேரி போப்பா.

நீலகண்டய்யன் அவசரமாக ஏறி உட்கார வண்டி நகர்ந்தது.

(தொடரும்)
**
eramurukan@gmail.com

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

29 நவம்பர் 1900 – சார்வரி வருஷம் கார்த்திகை 15, வியாழக்கிழமை

வேல்ஸ் இளவரசரின் ஸ்கோட்லாண்ட் விஜய யாத்திரையை வர்ணிக்கும் இந்தப் பத்திரிகைக் குறிப்பை நேற்று நம் பயனியர் பத்திரிகையின் முதல் பக்கத்தில் வாசகர்கள் படித்து மகிழ்ந்திருக்கலாம். அதைப் படித்து விட்டு நேரில் நம் பத்திரிகைக் காரியாலயத்துக்கு வந்த லண்டன் வாசகர் ஒருவர் நம் விசேஷ நிருபர் ஸ்ரீமான் ஜான் க்ளீ அவர்கள் பயனியர் பத்திரிகையில் உத்தியோகம் செய்கிறவரா அல்லது ரயில்வே நிர்வாகம், க்ரேட் நோர்த்தர்ன் ரயில்வே கம்பேனி இப்படி வெளியே உத்தியோகத்தில் இருக்கப்பட்டவரா என்று கேட்டார்.

ரயில் கம்பேனி, ரயில்வே நிர்வாகம் பற்றி தன் மனதில் பட்ட நல்ல கருத்துகளை திருவாளர் ஜான் க்ளீ தன் வியாசத்தில் சொல்லியிருப்பத்தால் அவர் அந்த ஸ்தாபனங்களில் வேலை செய்கிறவர் அல்லது அவற்றை ஸ்தோத்ரம் செய்து எழுதி ஜீவனோபாயத்தை மேற்கொள்கிறவர் என்று நம் ப்ரியமான வாசகர்கள் யாரும் அந்த நேயரைப் போல நினைக்க மாட்டார்கள் என்பது நிச்சயம்.

மேலும் இன்று நம் பத்திரிகை காரியாலத்துக்கு வந்த இன்னொரு வாசக அன்பர், பக்கிங்ஹாம் அரண்மனையில் சக்ரவர்த்தினி அம்மையார், வேல்ஸ் இளவரசர், எடின்பரோ மகாப்ரபு இன்னும் இவர்களின் சகுடும்பம் முழுவதற்கும் அவ்வப்போது வயிறு சம்பந்தமான சின்னச் சின்ன வாயு ரோகங்கள் ஏற்படுவது வழக்கம் என்றும் மகா கனம் பொருந்திய வேல்ஸ் இளவரசர் நேற்று யாத்திரை கிளம்பும்போது வயிற்றில் மந்த நிலைமை காரணமாக முகம் இறுகியிருந்திருக்கலாம் என்றும் அபிப்ராயம் தெரிவித்தார்.

அவருக்கு வந்தனம் தெரிவித்துக் கொள்வதுடன், ராஜ குடும்பத்து ஆரோக்கியம் குறித்த வியவகாரங்களை நம் பத்திரிகை சர்ச்சை செய்யாது என்பதை இன்னொரு முறை வாசகர்களுக்குத் தெளிவு படுத்திக் கொள்கிறோம். நம் விசேஷ நிருபர் ஜான் க்ளீ எழுதிய வியாசத்தின் தொடர்ச்சி கீழே தரப்படுகிறது – ஸ்காட்டீஷ் பயனியர் பத்திரிகை அதிபர் ஹென்றி டூலிட்டில்.

ஜான் க்ளீ அவர்களின் வியாசத் தொடர்ச்சி –

நேற்றைய பத்திரிகைக் குறிப்பில் ஒரு முக்கியமான விஷயம் விடுபட்டதற்கு வாசகர்களின் மன்னிப்பைக் கோருகிறோம். ஸ்கோட்லாண்ட்டில் அமைக்கப்படும் மிகப் பெரும் பாலங்களை வடிவமைத்து கட்டித்தரும் பெரும் பொறுப்பில் மகாராணி அவர்களால் நியமிக்கப்பட்ட மிஸ்ஸே ஈபல் என்ற பிரான்சு தேசத்து எஞ்சினியரும் அவருடைய சீஷர்களான கிட்டத்தட்ட பத்து உப எஞ்சினியர்களும் வேல்ஸ் இளவரசரின் யாத்திரா கோஷ்டியில் அங்கமாக வந்திருக்கிறார்கள்.

பாலம் நிர்மாணக் கம்பேனியான நார்த்தன் பிரிட்ஜஸ் பிரைவேட் லிமிடெட் கம்பேனியின் சேர்மன் கால்வில் பிரபுவும் அவருடைய இளைய சகோதரர் கர்னல் லீ கார்வில் அவர்களும், கம்பேனி டயரக்டர்கள் ஸ்ரீமான் ஆண்ட்ரூ பேர்பாரின், ஸ்ரீமான் ப்ரோபின் ஆகியோரும் கூட யாத்திரா கோஷ்டியில் உண்டு.

கிரந்தம் ரயில்வே ஸ்டேஷனை நம் விசேஷ ரயில் அடைந்தபோது ராத்திரி எத்தனை மணி என்று இடுப்பு கடியாரத்தில் பார்த்தோம். நடுராத்திரி தாண்டி ஐந்து நிமிஷம் ஆகியிருந்தது.

கிரந்தம் ஸ்டேஷனில் வழக்கமில்லா வழக்கமாக அந்த ராத்திரியில் வண்டி நின்றது ஏன் என்று நாம் பெட்டிக்கு வெளியே வந்து பார்க்க, நார்த்தன் ப்ரிட்ஜஸ் கம்பேனி துணைத் தலைவர் ஹிண்ட்லிப் பிரபு அங்கே வண்டி ஏறக் இருப்பதாகத் தெரிந்தது.

ப்ளாட்பாரத்தில் காத்து நின்ற உயர்ந்த ஸ்தானம் வகிக்கும் ரயில்வே உத்தியோகஸ்தர் ஒருவரை நாம் விசாரித்தபோது வண்டி யார்க் ஸ்டேஷனை ராத்திரி ஒரு மணி நாற்பது நிமிஷத்துக்கு அடையும், ஆனால் அங்கே நிற்காது என்றும் தெரிய வந்தது.

அதேபடி பெர்விக் ஸ்டேஷன் விடிகாலை நாலு மணி ஐம்பத்தொன்பது நிமிஷத்துக்கு வந்து சேரும். எடின்பரோ நகரை இந்த விசேஷ ரயில் அடையும்போது பொலபொலவென்று விடிந்து காலை ஆறு மணி பத்து நிமிஷம் ஆகியிருக்கும்.

தினசரி பகலில் யாத்திரையாகும் ப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரயில் போல் இல்லாமல் வேல்ஸ் இளவரசரும் கோஷ்டியினரும் பிரயாணம் செய்யும் இந்த விசேஷ ப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரெண்டு ரயில் லண்டனுக்கும் ஸ்கோட்லாண்டுக்கும் இடைப்பட்ட தூரத்தை கொஞ்சம் மிதமான வேகத்திலேயே கடந்தது.

அதாவது முதல் இருநூறு மைல் தொலைவு வண்டியின் வேகம் மணிக்கு நாற்பத்தைந்து மைல் வேகம் வீதமும், யார்க் – பெர்விக் இடையே மணிக்கு நாற்பத்தெட்டு மைல் வேகம் வீதமும், மேட்டுப் பாங்கான பெர்விக் – எடின்பரோ இடைப்பட்ட தூரத்தை அதி ஜாக்கிரதையாக மணிக்கு முப்பத்தாறு மைல் வேகத்திலும் இந்த வண்டி கடந்தது.

வேகமாக நகர்ந்து அசம்பாவிதம் ஏதும் சம்பவிக்காமல் இருக்க முன்னேற்பாட்டு நடவடிக்கையே இந்த வேகக் குறைப்பு என்று பெயர் குறிப்பிட விரும்பாத ரயில்வே உயர் உத்தியோகஸ்தர் ஒருவர் தெரிவித்தார். (அடுத்த வாக்கியத்தை நீக்கவும் – பத்திரிகாசிரியர்). அப்படி ஏதும் தெய்வ கோபம் காரணமாக நடந்தால் ரயில்வே உத்தியோகஸ்தர்களில் பெரும்பாலானோருக்கு உத்தியோகச் சீட்டு கிழிந்து விடும் என்பதை நாம் சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை.

(பத்திரிகாசிரியர் குறிப்பு – இனி வரும் ஐந்து பத்திகளைப் பிரசுரிக்க வேண்டாம். நம் நிருபர் ஸ்ரீமான் ஜான் க்ளீ அவர்களை வேலை நேரத்தில் அதிகமாகக் குடிக்க வேண்டாம் என்று கோர வேண்டியது உதவி ஆசிரியர்கள் செய்ய வேண்டியதாகும்.)

நாம் பிரபுவின் வருகைக்குக் காத்திருந்தபோது முப்பது வயது மதிக்கத் தகுந்த ஓர் இந்திய அல்லது ஆப்பிரிக்க ரீதியில் உடுத்திய ஸ்திரியும் சிறுமியான பெண் குழந்தையுமாக ரெண்டு பேர் வண்டியில் காலியாக இருந்த புகை பிடிக்கும் பெட்டிக்குள் நுழைந்ததைப் பார்த்தோம்.

நடு ராத்திரி நேரமானதால் யாரும் சுருட்டு பிடிக்க உள்ளே செல்லாத அந்தப் பிரதேசத்தில் அர்த்த ராத்திரியில் ஏறிய ஸ்திரியை நான் வியப்போடு பார்க்க, அவள் இந்த இடமும் சூழ்நிலையும் ஏற்கனவே பழக்கமானது போல் போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு இருக்கைகளுக்கு இடையே வெறுந்தரையில் குழந்தைப் பெண்ணோடு படுத்து நித்திரை போய்விட்டாள்.

உள்ளே போய் அவளை எழுப்பி வெளியே அனுப்பலாம் என்று நாம் உத்தேசித்தபோது, ஹிண்ட்லிப் பிரபு வருகை நிகழ்ந்ததால் அவருக்கு முகமன் கூறும் ரயில்வே உத்தியோகஸ்தர்களோடு நாமும் சேர்ந்து கொண்டோம்.

பிரபு வந்ததும் வேல்ஸ் இளவரசர் நல்ல வண்ணம் உறங்குகிறாரா என்று அரண்மனை மருத்துவர் எல்லீஸ் பிரபு அவர்களை விசாரித்து தகுந்த வார்த்தை பதிலாகக் கிடைக்கத் திருப்தியுற்று தானும் நித்திரை போக இருக்கையை சித்தம் செய்யச் சொன்னார்.

நாமும் அவரிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டு நித்திரை போகத் தொடங்கினோம். ரயிலில் ஏறிய கருப்பு ஸ்திரி பற்றியும், ராஜாங்க யாத்திரை கோஷ்டி பிரயாணம் செய்யும் வண்டியிலும் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் பங்கப்படுவது குறித்தும் யோசித்தபடி நாம் நல்ல உறக்கத்தில் ஆழ வெகுநேரம் செல்லவில்லை.

(பத்திரிகாசிரியர் குறிப்பு – இனி வரும் பத்தியில் இருந்து பிரசுரத்தைத் தொடரலாம்)

நாம் உறக்கத்தில் இருக்கும்போதே யார்க் ஸ்டேஷனைக் கடந்து போனதால் அங்கே வண்டி நின்றதா என்று நினைவு இல்லை. ஆனால் பெர்விக் வந்து சேர்ந்து வண்டி நின்றபோது நமக்கு விழிப்பு தட்டியிருந்தது. இடுப்பு கடியாரத்தை ராத்திரி அங்கியின் பையில் வைத்தது மறந்துபோய் ரயில் பெட்டி முழுக்க, கழிப்பறைகளிலும் விடாமல் தேடி ஒருவழியாகக் கண்டுபிடித்து மணி பார்க்க, நேரம் காலை ஐந்து மணி பதினெட்டு நிமிஷம்.

அந்த அதிகாலை நேரத்திலேயே வேல்ஸ் இளவரசர் துயில் எழுந்ததாகவும், பெர்விக் ஸ்டேஷன் காபி வழங்கும் நிலையத்தில் நல்ல காபி கிடைக்கும் என்பதை அவர் அறிந்திருந்த காரணத்தால் அங்கேயிருந்து சூடான ஒரு கோப்பை பால் சேர்க்காத காப்பி வரவழைத்துக் குடிக்க இஷ்டம் தெரிவித்ததாகவும் ராஜாங்க உத்தியோகஸ்தர் ஒருவர் ஓட்டத்துக்கு நடுவே சொன்னதைக் கேட்க நமக்குப் பெருவியப்பாக இருந்தது.

ஒரு சாதாரண பிரஜை போல் எட்வர்ட் இளவரசரும் இம்மாதிரி விஷயங்களில் ஆர்வம் காட்டுவது அவருக்கும் பிரஜைகளுக்கும் இடையே பெரிய இடைவெளி இல்லாமல் இருக்க காரணமாக அமைந்திருப்பதைச் சொல்ல வேண்டியதில்லை.

இளவரசருக்காக தயாரிக்கப்பட்ட காபியின் சேஷ பாகத்தை நாமும் குடித்துப் பார்த்தோம். நல்ல தரமானதாகவே அது அமைந்திருந்தது என்றாலும் சற்று நீர்க்க இருந்தது. தண்ணீரையும் இன்னும் அதிக நேரம் சுட வைத்திருக்கலாம்.

இளவரசருக்கு காலை நமஸ்காரம் சொல்லலாம் என்று நாம் உத்தேசித்து முன்னால் நடந்தபோது அது தற்போது சாத்தியமில்லை என்றும் இளவரசருடைய ஆஸ்தான நாவிதர் (இவரும் யாத்திரா கோஷ்டியில் உண்டு) முகம் மழிக்கும் முன்னர் யாரையும் சந்திப்பதில்லை என்றும் மன்னரின் அந்தரங்க காரியதரிசி அறிவித்ததால் நாம் முயற்சியைக் கைவிட்டு புகை பிடிக்கும் பெட்டியை நோக்கி நடந்தோம்.

(இனி வரும் பத்தியை வெட்டி விடவும் – பத்திரிகாசிரியர்)

நேற்று ராத்திரி நாம் பார்த்த இந்திய அல்லது ஆப்பிரிக்க கறுப்பு இன ஸ்திரியையும், சிறு வயதுப் பெண்ணையும் பார்க்க முடியவில்லை. அவர்கள் ரயில் பெட்டியின் கழிப்பறை ஒன்றில் ஒளிந்திருக்கலாம் என்றும் வண்டியில் வருகிறவர்களின் மூக்குக் கண்ணாடி, பொடி டப்பா, சிகரெட் பெட்டி, இடுப்பு கடியாரம் போன்ற வஸ்துக்களையும் பணம் வைத்த பர்ஸ்களையும் திருடிப் போக உத்தேசித்து வந்தவர்களாக இருக்கும் என்று தோன்றியது. க்ரேட் நோர்த்தர்ன் ரயில்வே நிர்வாகம் அவ்வப்போது எல்லா வண்டிகளிலும் பாதுகாப்பு சோதனை நடத்த வேண்டியதன் அவசியம் பற்றி தனியாக ஒரு வியாசம் எழுதி வெளியிட உத்தேசம்.

(இனி வரும் பத்தியில் இருந்து பிரசுரத்தைத் தொடரலாம் – பத்திரிகாசிரியர்).

நோர்த் பிரிட்டீஷ் கம்பேனி சேர்மன் ட்வீட்டேல் பிரபு, காரியதரிசி ஸ்ரீமான் வீய்லாண்ட், பயணிகள் யாத்திரா சவுகரியப் பொறுப்பு வகிக்கும் ஸ்ரீமான் மக்லாரன் ஆகியோரும் பெர்விக் ஸ்டேஷனில் காப்பி குடித்துவிட்டு வண்டி ஏறினார்கள்.

குறிப்பிட்ட நேரத்துக்குப் பத்து நிமிடம் தாமதமாக, சரியாக காலை ஆறு மணி இருபது நிமிஷத்துக்கு எடின்பரோ வேவர்லி ஸ்டேஷனை நம் விசேஷ யாத்ரா ரயில் அடைந்தது. அந்த விடியற்காலை நேரத்திலும் குளிரைப் பொருட்படுத்தாமல் கிட்டத்தட்ட நானூறு பேர் அடங்கிய ஒரு கூட்டம் வேல்ஸ் இளவரசரை வரவேற்க நெம்பர் ஒண்ணு ப்ளாட்பாரம் தெற்கு வசத்தில் காத்திருந்தது.

ஸ்காட்டீஷ் தேசிய உடுப்பான கில்ட் அணிந்து குளிர் உறைக்காமல் இருக்க உச்ச ஸ்தாயியில் தேசீய இசைக் கருவியான ஸ்காட்டீஷ் பேக் பைப் ஆகிய பைக்குழல் வாத்தியத்தை ஊதிக் கொண்டே ஏழெட்டு வித்துவான்கள் ஸ்டேஷனை சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தது பார்க்கப் ரம்மியமாக இருந்தது.

எடின்பரோ நகரின் திலகம் போன்ற வேவர்லி ஸ்டேஷனில் வேல்ஸ் இளவரசருக்கு அரசாங்க வரவேற்பு வைக்காமல் அதற்கு அடுத்த வைக்கோல் சந்தை ரயில் நிலையத்தில் அந்த வைபவம் நிகழவிருப்பதில் ஆச்சரியும் கொஞ்சம் அதிருப்தியும் அடைந்தவர்களாக அங்கே கூடியிருந்த கூட்டத்தில் பலரும் இருப்பதைக் காண முடிந்தது.

எடின்பரோ நகர போலீஸ் சூப்ரண்டண்ட் ஸ்ரீமான் பெய்ன் அவர்கள் வரவேற்க, தன் சொகுசு ரயில் பெட்டியின் வடக்கு ஓரத்து கழிப்பறையை ஒட்டிய தாழ்வாரத்தில் வேல்ஸ் இளவரசர் நின்று கரத்தை கூட்டத்தை நோக்கி அசைத்தார். அவர் முகத்தில் இறுக்கம் கொஞ்சம் கூட இல்லாமல் நிறைவான மகிழ்ச்சி தெரிந்தது.

கழிப்பறையை உபயோகித்து விட்டு அவர் வெளியே வந்தபோது எடின்பரோ வேவர்லி ஸ்டேஷனுக்கு வண்டி வந்து சேர்ந்திருக்கக் கூடும்.

(கீழ்க்கண்ட பத்தியை வெட்டவும். இப்படியான கருத்துகளை வைத்து வியாசம் எழுதும்போது நாசுக்கான மொழியில் எடுத்துச் சொல்லும்படிக்கு நிருபர்கள் கையேட்டில் ஒரு ஷரத்து புதிதாகச் சேர்க்கவும் – பத்திரிகாசிரியர்)

பொது ஜனங்கள் தன்னை வரவேற்க வந்த மகிழ்ச்சியில் அவர் முகத்தில் இறுக்கம் காணாமல் போனதாக நாம் சொன்னபோது, தான் ராத்திரி கலக்கிக் கொடுத்து இளவரசரைக் குடிக்க வைத்த மருந்து நன்றாக வேலை செய்வதாகவும், இளவரசர் எந்த கஷ்டமும் இன்றி மலஜல விசர்ஜனம் நடத்தி முடிந்ததால் அவருக்கும் மற்ற பிரஜைகளுக்கும் சொல்லொணா சந்தேஷம் என்றும் மருத்துவர் கர்னல் எல்லீஸ் அவர்கள் நம்மிடம் தெரிவித்தார். பிரிட்டீஷ் சாம்ராஜ்யம் முழுவதற்கும் இது சந்தோஷம் அளிக்கும் விஷயம் ஆயிற்றே.

(இனி வரும் பத்தியில் இருந்து பிரசுரத்தைத் தொடரவும் – பத்திரிகாசிரியர்)

நாமும் வேல்ஸ் இளவரசரின் ரயில் பெட்டிக்கு வெளியே போலீஸ் சூப்ரண்டெண்ட் குழுவோடு நின்று பார்க்க, உள்ளே ஆசனங்களில் வேல்ஸ் இளவரசரின் சகோதரர்கள் எடின்பரோ மகாபிரபுவும், ஜார்ஜ் இளவரசரும், அவர்களோடு ஃபைஃப் நகர பிரபுவும் அமர்ந்து வேலைப்பாடு அமைந்த போர்சிலீன் கோப்பைகளில் தேநீர் அருந்திக் கொண்டிருந்ததைக் காண முடிந்தது. பெர்விக் ஸ்டேஷனில் காப்பி குடிக்கக் கிடைத்து வைக்காமல் அவர்கள் உறங்கியிருக்கலாம்.

எடின்பரோ மகாபிரபு தேநீர்க் கோப்பையை அருகில் அமைந்த ஆசனத்தில் வைத்துவிட்டு வேல்ஸ் இளவரசரின் அனுமதியோடு ஒரு புகையிலை சிகரெட்டை பற்ற வைத்துக் கொண்டு வெளியே திரண்டிருந்த கூட்டத்தை சுவாரசியமாக கவனித்தபடி இருந்தார்.

நாம் அவருக்குக் காலை வந்தனம் சொல்லிக் கையசைக்க, நாமும் சிகரெட் ஒன்றை எடுத்துப் பற்ற வைத்துக் கொள்ள விருப்பமா என்று விசாரித்தார். நாம் புகை வலிப்பதில்லை என்பதால் அவருடைய அன்பான உபசரிப்பை வருத்தத்தோடு மறுக்க வேண்டி வந்தாலும், வேறு எந்த லண்டன் மற்றும் எடின்பரோ பத்திரிகைகளின் விசேஷ நிருபர்களையும் பக்கிங்ஹாம் அரண்மனைவாசிகளான ராஜ பரம்பரையினர் தங்கள் கூட இருந்து புகைச் சுருட்டு பிடிக்க இதுவரை அழைத்ததில்லை என்ற முக்கியமான தகவலை நம் வாசகர்களிடம் பகிர்ந்து கொள்வதில் பெருமையடைகிறோம்.

இன்னொரு ஏழு நிமிஷம் வண்டி வேவர்லி ஸ்டேஷனில் நின்றது. வேல்ஸ் இளவரசர் தன்னை தரிசிக்க வந்த பெருங் கூட்டத்தின் கரகோஷத்தையும் வந்தனங்களையும் அடிக்கடி தொப்பியைக் கழற்றியும், கையை அசைத்தும் சிரித்தும் தெரிவித்தார்.

(பின்வரும் பத்தியை வெட்டவும் – பத்திரிகாசிரியர்)

அவர் முகம் மழுமழுவென்று சவரம் செய்யப் பட்டிருந்தாலும், தாடையில் ஒரு சிறிய ரத்தக் காயம் தட்டுப் பட்டது. அரையிருட்டில் ஆஸ்தான நாவிதர் மழித்து விட்டபோது ஏற்பட்டதாக இருக்கக் கூடும் அது. இளவரசரின் முகத்தில் தோல் கரடு முரடாக அமைந்திருப்பதால் ரோம வளர்ச்சி சீராக இல்லாததும் காரணமாக இருக்கலாம்.

(இனி பிரசுரத்தைத் தொடரவும் – பத்திரிகாசிரியர்)

நம் விசேஷ ரயில் சரியாகக் காலை ஆறு மணி இருபத்தெட்டு நிமிஷத்துக்கு எடின்பரோ வேவர்லி ஸ்டேஷனில் இருந்து புறப்பட்டு ஹே மார்க்கெட் என்ற வைக்கோல் சந்தை ஸ்டேஷனை அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் அடைந்தது.

காலை நேரக் குளிரையும் பனி விழுவதையும் கிஞ்சித்தும் பொருட்படுத்தாது எடின்பரோ நகரமே வைக்கோல் சந்தை ஸ்டேஷனில் வேல்ஸ் இளவரசரை வரவேற்கக் கூடியிருந்தது.

நமஸ்காரத்துக்கு அருகதையுள்ள நகர மேயர் ஜான் பாய்ட் மற்றும் உயர் நிர்வாக உத்தியோகஸ்தர்கள் எல்லோரும் காலை ஆறு மணிக்கு முன்னரே கில்ட் தரித்து ராஜாங்க உத்தியோக சின்னங்கள் மற்றும் பதக்கங்கள் அணிந்து நகர மன்றத்தில் ஆஜராகி அவர்களின் வருகைப் பட்டியல் சரிபார்க்கப் பட்டதாகவும் அப்புறம் எல்லோரும் ஒரே நேரத்தில் கிளம்பி வைக்கோல் சந்தை ஸ்டேஷனை காலை ஆறு மணி பதினைந்து நிமிஷத்துக்கு அடைந்ததாகவும் ராஜாங்க உத்தியோகஸ்தர் ஒருவர் சொன்னார்.

இந்த சுறுசுறுப்பை நகர பரிபாலன நடவடிக்கைகளில் மேயரும் மற்றவர்களும் காட்டினால், எடின்பரோ நகரம் எலிப் பொந்து போல் அங்கங்கே குண்டும் குழியுமாக இருக்காது என்று ஒரு வயோதிக நகரக் குடிமகனார் சொன்னது நம் காதில் விழத் தவறவில்லை.

வைக்கோல் சந்தை ஸ்டேஷன் முழுக்க பல நிறக் காகிதத் தோரணங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு, அழகான விளக்குகள் ஆங்காங்கே தாற்காலிகமாகப் பொருத்தப்பட்டு சூழ்நிலையை சுவர்க்க லோகமாக்கிக் கொண்டிருந்தன. விசேஷ நிகழ்ச்சிக்காக உத்தியோகஸ்தர்கள் தரித்து வந்த உடுப்புகள் அந்த வெளிச்சத்தில் கம்பீரமாக ஒளிர்ந்தது தனி சோபையை அளித்தது.

இவர்களோடு நகரப் பிரமுகர்களின் குடும்பங்களைச் சேர்ந்த அழகான பெண்கள் அற்புதமான உடுப்புகளோடு காத்திருந்தது அந்த ஸ்தலத்தையே ரம்மியமாக்கியது. (அடுத்த வாக்கியத்தின் பிற்பகுதியை வெட்டவும் – பத்திரிகாசிரியர்) அவர்களின் குயில் நாதம் போன்ற பேச்சுகள் காலை நேரத்துக்கு இதமாக இருந்ததோடு காற்றில் அசைந்த இந்த அழகான சீமாட்டிகளின் வர்ண மயமான இடுப்புப் பாவாடைகள் உள்ளார்ந்த பேரழகுக்குக்குக் கட்டியம் கூறிக் கொண்டிருந்தன.

(இனி பிரசுரத்தைத் தொடரவும் – பத்திரிகாசிரியர்)

ஸ்டேஷனுக்கு உள்ளே வடக்கு ஓரமாக கேமரான் ஹைலாண்டர் படைப் பிரிவைச் சேர்ந்த நூறு ராணுவ வீரர்கள் வேல்ஸ் இளவரசருக்கு அணிவகுப்பு மரியாதை தரக் காத்திருந்தார்கள். காப்டன் ஆண்ட்ரூ உருஹார்ட் தலைமையில் அமைந்த இந்தப் படைப்பிரிவுக்கு மகாராணியார் வழங்கிய ரெஜிமெண்ட் கொடியை ஏந்திப் பிடித்தபடி லெப்டினண்ட் பிண்ட்லேயும் லெப்டினண்ட் மக்வெயினும் முன் வரிசையில் நின்றிருந்தார்கள். ஸ்கோட்லாண்ட் படைத் தலைவரான மேஜர் ஜெனரல் லைட்டில்டன் – அன்னெஸ்லி அவர்களும் அங்கே இருந்தைக் காண முடிந்தது.

விசேஷ வண்டி வந்து நிற்கும்போது வேல்ஸ் இளவரசர் வீற்றிருக்கும் ரயில் பெட்டி வந்து சேரும் இடம் என்று தீர்மானித்த இடத்தில் ப்ளாட்பாரத்தில் ஒரு பெரிய மேடை அமைத்து மரியாதை செலுத்தி உபசார வார்த்தை படித்துக் கொடுக்கவும், வரவேற்பு பிரசங்கம் செய்யவும் ஏற்பாடு செய்யப் பட்டிருந்தது. அந்த இடத்தில் நகர முக்கியஸ்தர்கள் பலரும் கூடியிருந்தார்கள். அவர்களின் ஜாப்தா வருமாறு – ஸ்ரீமான் ஸ்கின்னர் (நகரசபை குமாஸ்தா), ஸ்ரீமான் டர்ன்புல் (பொக்கிஷதாரர்), ஸ்ரீமான் பெய்லீஸ் வால்காட் (செண்ட் ஜான் தேவாலய தலைமை பிஷப்) மற்றும் தேவ ஊழியம் செய்ய லண்டனில் இருந்து எடின்பரோ வந்த ஸ்ரீமதி தெரிசா மெக்கன்ஸி (பிறப்பால் இந்தியரான இவர் மதராஸ் மற்றும் லண்டன் சர்வகலாசாலைகளில் தத்துவ சாஸ்திரம், ஆங்கில இலக்கியம் ஆகியவற்றில் பட்டம் பெற்றவர் என்பதைம், இவரது கணவர் மேஜர் மெக்கன்ஸி தற்போது ஆப்பிரிக்காவில் நிகழும் போயர் யுத்தத்தில் முக்கியப் பொறுப்பேற்று வெற்றி வாகை சூடி வருவதையும் நேயர்களுக்கு அறிவிக்கக் கடமைப் பட்டிருக்கிறோம்).

தேவ ஊழியம் செய்ய வந்து தங்கியிருந்த இடத்தில் நிகழ்ந்த தீ விபத்தில் தான் வாடகைக்கு எடுத்த பியானோ மற்றும் மதப் பிரசாரத்துக்கான பைபிள் பிரதிகள் மற்ற புத்தகங்கள், ஏழைக் குழந்தைகளுக்கு அன்பளிப்பாக அளிக்க எடுத்து வந்த குளிர்கால உடுப்புகள், போர்வைகள் ஆகியவை எரிந்து போனதாகவும், விடுதிக் காப்பாளருக்கும் தீவிபத்தில் பேரிழப்பு ஏற்பட்டதாகவும் திருமதி தெரிசா தெரிவித்தார். வேல்ஸ் இளவரசர் பாலங்களைப் பார்வையிட்டு முடித்து எடின்பரோ ஹோலிராட் அரண்மனையில் வரும் புதன்கிழமை தங்கும்போது அவரை ஐந்து நிமிடம் சந்திக்க அனுமதி கோரும் விண்ணப்பம் ஒன்றையும் ஸ்ரீமதி தெரிசா மெக்கன்ஸி கொண்டு வந்திருந்தார்.

விசேஷ ரயில் கொஞ்சம் முன்னால் போய் நின்றதால் நேரடியாகப் பிரசங்க மேடையில் அடியெடுத்து வைத்து வேல்ஸ் இளவரசர் இறங்க முடியாமல் போனது. அவரை ஒரு பல்லக்கில் சுமந்து போக சித்தமாக நாலைந்து உத்தியோகஸ்தர்கள் ஓடி வந்தபோது, இளவரசர் கனிவாகச் சிரித்து தான் திடகாத்திரமாக இருப்பதாகவும் நாலு அடி நடப்பதால் ஆரோக்கியத்துக்குக் கேடு ஏதும் ஏற்படாது என்றும் நகைச்சுவை ததும்பச் சொன்னார்.

ராணுவ அணுவகுப்பு வீரர்கள் கொம்பு வாத்தியம் முழங்க காலணிகளை அழுத்த நிலத்தில் பதித்து இளவரசருக்கு வந்தனம் தெரிவிக்க, மேஜர் ஜெனரல் அவர்களும் மேயர் அவர்களும் கைலாகு கொடுத்து பிரயாண சவுகரியம் குறித்து மன்னர் பெருமானை விசாரித்து தகுந்த விடை பெற்று திருப்தி அடைந்தார்கள்.

பின்னர் மற்றப் பரிவாரங்கள் பின் தொடர பிரமுகர்கள் மேடை ஏறும் முன், திருமதி தெரிசா மெக்கன்ஸி அவர்கள் மேல் மதிப்புக்குரிய இளவரசர் அவர்களின் பார்வை பட்டது. அவர் இந்திய வம்சாவளியினர் என்பதைத் தன் நுண்ணறிவின் மூலம் ஒரு வினாடியின் அரைக்கால் பகுதி நேரத்துக்குள் அறிந்து கொண்ட வேல்ஸ் இளவரசர் இவ்வம்மையாரை இந்திய முறைப்படி கை குவித்து சேவிக்க, அங்கே குழுமியிருந்த பெருங்கூட்டம் ஆரவாரமாகக் கைதட்டி மகிழ்ந்தது.

பிரிட்டனுக்கு சற்றே பிற்பட்ட சரித்திரம் உடைய இந்தியப் பெருநாட்டை அறியாமை மற்றும் ஏழ்மை இருளில் இருந்து மீட்க பிரிட்டீஷ் அரசாங்கம் நல்லெண்ணம் கொண்டு நிர்வாகத்தை மேற்கொண்டு சீரும் சிறப்புமாக நடத்தி வரும் வேளையில் இளவரசரின் இந்த இந்திய முறையிலான வணக்கம் இந்தியர்கள் மேல் பக்கிங்க்ஹாம் அரண்மனையும் பிரிட்டீஷ் பாராளுமன்றமும் வைத்திருக்கும் பேரன்பை தெள்ளத் தெளிவாக வெளிப்படுத்தியது.

திருமதி மெக்கன்ஸி தன் கையில் வைத்திருந்த மனுவை இளவரசரின் அனுமதியோடு எடின்பரோ மகாபிரபு அவர்களிடம் கொடுத்தார். மகாபிரபு புகைத்துக் கொண்டிருந்த புகையிலை சிகரெட்டை அந்த நொடியில் காலடியில் போட்டு மிதித்து அணைத்து விட்டு மனுவைப் பணிவோடு கையில் வாங்கிக் கொண்ட கரிசனம் எடின்பரோ நகர மக்களின் பெருங்கூட்டத்தை நெகிழச் செய்தது.

அணிவகுப்பு மரியாதை முடிந்து பிரசங்கங்கள் ஆரம்பமாயின. (தொடரும் வாக்கியத்தை வெட்டவும் – பத்திரிகாசிரியர்). வேல்ஸ் இளவரசர் இருந்த ரயில் பெட்டிக்கு அடுத்த பெட்டியில் இருந்து முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க இந்திய அல்லது ஆப்பிரிக்க உடுப்பு அணிந்த பெண்ணும், சிறுமியும் இறங்கி கூட்டத்தில் கலந்ததை நாம் கவனித்தோம்.
(தொடரும்)
eramurukan@gmail.com

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

28 நவம்பர் 1900 – சார்வரி வருஷம் கார்த்திகை 14, புதன்கிழமை

ஸ்கோட்லாண்டில் நடைபெற்று வரும் மாபெரும் பாலம் அமைப்பு பணிகளை மேற்பார்வை செய்யும் பொருட்டு வேல்ஸ் இளவரசர் எட்வர்ட் அவர்கள் நேற்று இரவு லண்டன் கிங்க்ஸ் கிராஸ் ரயில் நிலையத்திலிருந்து விசேஷ ரயிலில் பயணமானார். இளவரசரின் குழுவினரில் நம் ஸ்காட்லாந்து பயனியர் பத்திரிகை நிருபர் மகாகனம் பொருந்திய ஜான் க்ளீ அவர்களும் இடம் பெற்றிருப்பதை வாசகர்களுக்கு நாம் அறிவிக்கக் கடமைப் பட்டிருக்கிறோம்.

பக்கிங்ஹாம் அரண்மனை வாசலில் தவமாய்த் தவமிருந்து எத்தனையோ பத்திரிகாசிரியர்கள் உத்வேகத்தோடு முயற்சி செய்தாலும் அவர்கள் முயற்சி பலிக்கவில்லை என்பதையும் மன்னர் பெருமானோடு பிரயாணம் செய்து அவருடைய நடவடிக்கைகளை பத்திரிகை அறிக்கையாக எழுதும் உரிமையைப் பெற்ற ஒரே ஸ்கோட்லாண்ட் தினப் பத்திரிகை நம்முடையது என்பதையும் வாசகர்கள் மற்றும் பொது ஜனங்களுக்கும் கனவான்களுக்கும் பெருமையோடு தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்.

ஸ்ரீமான் ஜான் க்ளீ அவர்கள் சமர்ப்பித்த முதல் செய்தி அறிக்கை கீழே தரப்பட்டிருக்கிறது. இதன் அடுத்த பகுதிகள் அடுத்த சில தினங்களில் நித்தியப்படிக்கு நம் பத்திரிகையில் வெளியாகும்.

தற்போது குளிர்காலம் ஆனதால் சாயந்திரம் ஆறு மணிக்கே லண்டன் நகரில் இருட்டும் மூடுபனியும் படர்ந்திருந்ததை இப்பத்திரிகையின் தட்ப வெட்ப நிலவரம் பகுதியில் வாசகர்கள் படித்திருக்கலாம்.

நாம் எட்டு மணிக்கு கிங்க்ஸ் கிராஸ் ஸ்டேஷனில் நுழைந்தபோது ராத்திரியைப் பகல் ஆக்குகிறது போல் எல்லா வாயு விளக்குகளும் ஜகஜ்ஜோதியாக எரிந்தன. வழக்கத்துக்கு மேற்பட்ட அளவில் ரயில்வே மற்றும் போலீஸ் உத்தியோகஸ்தர்கள் ஸ்டேஷனுக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாக அலைந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

இவர்கள் எல்லோருக்கும், ரயில் ஏறி வெவ்வேறு ஸ்தலங்களுக்கு யாத்திரை போக ஸ்டேஷனுக்கு வரும் பொது ஜனங்களுக்கு எந்த விதமான தொந்தரவும் கொடுக்காத வகையில் ராஜ சேவை செய்ய உத்தரவு பிறப்பிக்கப் பட்டிருந்ததாக அறிகிறோம்.

அது காரணமோ என்னமோ, முதல் ப்ளாட்பாரத்தில் இருந்து அரசரும் கோஷ்டியும் அடங்கிய இந்த விசேஷ ரயில் கிளம்புவதை பலரும் அறிந்திருக்கவில்லை. வந்தவர்களும் தொலைவில் இருந்தே நின்று பார்த்து விட்டு, அவரவர் வேலைகளில் ஈடுபட்டு மற்ற பிளாட்பாரங்களில் இருந்து புறப்படும் ரயில்களை நோக்கி பெட்டி படுக்கைகளோடு கூட்டம் கூட்டமாக நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

வேல்ஸ் இளவரசர் இரவு சரியாக ஒன்பதே முக்கால் மணிக்கு அவருடைய சொந்த மோட்டார் காரில் கிங்க்ஸ் கிராஸ் ரயில் நிலையத்துக்கு வந்து சேர்ந்தார். அங்கே இளவரசரை வரவேற்கக் குழுமியிருந்த சீமாட்டிகளும் துரைமார்களும் அன்னாருக்குக் கைலாகு கொடுக்க வரிசையாக நின்ற பொழுது, ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் திருவாளர் தாம்ஸன் ஹார்வி அவர்கள் காதில் இளவரசர் அவர்கள் ஏதோ ரகசியமாகக் கேட்டதை கூட்டத்தினர் கவனிக்கத் தவறவில்லை.

வேல்ஸ் இளவரசர் பிரயாணம் கிளம்புகிற அவசரத்தில் அரண்மனையில் அவருடைய பாதரட்சைகளையோ அரைக் கச்சையோ விட்டு விட்டு வந்திருப்பதால் ஆளனுப்பி அதுகளை கொண்டு வரும்படி ஸ்டேஷன் மாஸ்டருக்கு ஆக்ஞை பிறப்பித்திருக்கலாம் என்று ஒரு சாரார் பேசிக் கொண்டதை நாம் கேட்க நேர்ந்தது. இளவரசரின் முகம் கொஞ்சம் இறுகியிருந்ததும் கவனித்துப் பார்த்தவர்கள் கண்ணில் படாமல் போயிருக்காது.

ரயில் கிளம்பும் என்று அறிவித்து விடலாமா என்று ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் ஹார்வி அவர்கள் பணிவோடு கேட்டபோது சரியென்று தலையசைத்து தன் தொப்பியை மறுபடி அணிந்து கொண்டார் நம் இளவரசர். அப்போது வேல்ஸ் இளவரசரோடு இந்தச் சுற்றுப் பயணத்தில் பங்கு பெறும் எடின்பரோ மகாபிரபு, ஜார்ஜ் இளவரசர், ஃபைஃப் நகரப் பிரபு, ராஜ குடும்ப மருத்துவர் கர்னல் எல்லீஸ் துரை ஆகியோர் அவசரமாக கிங்ஸ் கிராஸ் ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இளவரசரின் விசேஷ ரயில் நிற்கும் முதலாம் பிளாட்பாரத்துக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள்.

இவர்களை கென்ஸிங்க்டனில் அவரவர் மாளிகைகளில் இருந்து ரயில்வே ஸ்டேஷனுக்கு அழைத்து வர அமர்த்தி இருந்த மோட்டார் வாகனம் பிக்கடலி சர்க்கஸ் பகுதியைக் கடக்கும்போது யந்திரக் கோளாறு காரணமாக நின்று போனதால், சாரட் வண்டிகள் மூலம் இப்பிரமுகர்கள் வாகனம் மாறிப் பிரயாணம் செய்ய வேண்டி வந்ததாம். அதனால் ஏற்பட்டதே மேற்குறிப்பிட்ட தாமதம் என்பதை நம்பத் தகுந்த வட்டாரங்கள் தெரிவிக்கின்றன.

வேல்ஸ் இளவரசரும் நாம் உள்பட அவருடைய பரிவாரமும் லண்டனிலிருந்து ஸ்கோட்லாண்ட் யாத்திரை மேற்கொள்ள அதிநவீன ரயில் ஒன்றை ரயில்வே நிர்வாகம் ஏற்பாடு செய்து கொடுத்திருந்தது.

இந்த யாத்திரைக்காகவே க்ரேட் நோர்த்தர்ன் கம்பேனியார் உருவாக்கிய விசேஷ ரயில் வண்டியாகும் அது. அந்த வண்டியின் மிகப் பெரிய ஒரு ரயில் பெட்டி வேல்ஸ் இளவரசர் மட்டும் தங்கி இருந்து, பட்சணம் கழித்து, மல மூத்ர விசர்ஜனம் செய்து, உடுப்பு மாற்றி, படுத்து நித்திரை போக, யாராவது முக்கியஸ்தர்கள் வந்தால் உட்கார வைத்துப் பேச இன்னோரன்ன சவுகரியங்களோடு அமைந்திருந்தது. அதற்குள் மற்றவர்கள் நுழைவது தடை செய்யப்பட்டு, அவசியமானவர்களை மட்டும் திரு மனசு உத்தரவு பிரகாரம் உள்ளே அழைக்க ஒரு சேவகர் வாசலிலேயே நிறுத்தப்பட்டிருந்தார்.

இளவரசரின் அறைக்குள் சாட்டின் இருக்கைகளும், சாட்டின் படுக்கையும் அதன் மேல் பழுப்பு நிற வெல்வெட் படுக்கை விரிப்பும் இருந்தன. இளவரசரின் கழிப்பறை வெள்ளைப் பளிங்கால் செய்யப்பட்டு கண்ணில் ஒற்றி முத்தமிடும் தோதில் சுத்தமும் நறுமணமும் அழகான வேலைப்பாடுமாக இருந்தது.

இந்த அரண்மனை போன்ற பிரதேசம் தவிர அந்த விசேஷ ரயில் பெட்டியில் ஒரு முப்பது நாற்பது பேர் கஷ்டமின்றி அமர, படுத்து யாத்திரை செய்யத் தோதான விசாலமான இருக்கைகளோடு ஒரு ரயில் பெட்டி, கூடுதலாக படுக்கை அறைப் பெட்டி, புகைச் சுருட்டு குடிப்பவர்களின் சவுகரியத்துக்காக ஒரு சிறிய ரயில் பெட்டி, கழிப்பறைகளும் குளியல் அறைகளுமாக ஆறு, வேல்ஸ் இளவரசரின் தனி சேவகர்களுக்கான ரயில் பெட்டி (சிறியது), பொதுவான வேலைக்காரர்களுக்கான ரயில் பெட்டி ஒன்று (சிறியது) ஆகியவையும் இடம் பெற்றிருந்தன,

சுத்தமும் சுகாதாரமும் காற்றோட்டமும் வெளிச்சமும் கொண்ட ஒரு சமையல் அறைப் பெட்டியும் விசேஷ ரயில் வண்டியில் உண்டு, அதில் சமையலுக்கான நிலக்கரி மற்றும் எண்ணெயை எரிபொருளாகக் கொண்டு எரியும் பெரிய அடுப்புகள் ஆகியவை இருந்தன.

ரயில் பெட்டியில் வேல்ஸ் இளவரசர் இருந்த பகுதி முழுக்க எலக்ட்ரிசிட்டி உபயோகித்து விளக்குகள் எரிய வைக்க வசதிகள் இருந்ததோடு சிறிய லஸ்தர் விளக்குகளும் அங்கங்கே பொருத்தப் பட்டிருந்தன. வேலைப்பாடமைந்த இந்த எலக்ட்ரிக் விளக்குகளும், லஸ்தர் விளக்குகளும் பக்கிங்ஹாம் அரண்மனையே தளத்தில் சக்கரம் மாட்டி கிங்க்ஸ் கிராஸ் ஸ்டேஷனில் ரயில் பெட்டியாக்கி நிறுத்தப்பட்டிருக்கிறதோ என்ற பிரமையை சகலருக்கும் ஏற்படுத்தியது.

பயணத்தின் போது கோஷ்டியினருக்கு பாகம் செய்து விளம்ப ஆட்டிறைச்சி, பன்றி இறைச்சி, சயாமிய அரிசி, ரொட்டி, ஜாம், மர்மலேட், வெண்ணெய், பாலாடைக் கட்டி, புதிதாகப் பறித்து பக்குவம் செய்து அனுப்பப்பட்ட டார்ஜிலிங் தேநீர் இலைகள் அடைத்த பொதிகள் ஆகியவை சமையல் அறையின் ஒரு பகுதியில் பனிக்கட்டிப் பாதுகாப்பு அமைந்த மரப் பெட்டிகளின் வைக்கப் பட்டிருந்ததை நாம் கவனிக்க நேர்ந்தது.

சமையல் அறையில் குடிப்பதற்கும் உடம்பு சுத்தப் படுத்திக் கொள்வதற்குமான வென்னீர் உண்டாக்க வசதி இருந்ததோடு, வேல்ஸ் இளவரசர் மற்றும் நாம் பிரயாணம் செய்யும் ரயில் பெட்டிகளைச் சுற்றி குழாய்கள் மூலம் வென்னீரைக் கொண்டு சூடு உண்டக்கிக் குளிரைத் தவிர்க்க வழி செய்யப் பட்டிருந்தது.

கூடவே ஷார்டனி, சிவப்பு ஒயின், வெள்ளை ஒயின், ஷாம்பேன், ஸ்காட் விஸ்கி, லாகர் பியர் ஆகிய பானங்களும் சமையல் அறையை ஒட்டி அமைக்கப்பட்ட மது அரங்கத்தில் நேர்த்தியாக கண்ணாடி பீரோக்களில் அடுக்கப்பட்டிருந்ததையும் கண்டபோது இந்தப் பிரயாணம் லண்டனில் இருந்து ஸ்கோட்லாண்ட் வரை தானா அல்லது சூரியன் அஸ்தமிக்காத பிரிட்டீஷ் சாம்ராஜ்யம் முழுக்க யாத்திரை போய் ஒரு மாதம் இரண்டு மாதம் கழித்துத் திரும்ப ஏதாவது அறிவிக்கப்படாத திட்டம் இருந்த்ததா என்று மலைப்பதைத் தவிர நமக்கு வேறு வழியில்லை என்பதை பிரியமான வாசகர்களுக்குத் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்

இளவரசரும் அவருடைய கோஷ்டியினரும் அடங்கிய யாத்திரா கோஷ்டி செல்லும் இந்த ரயிலுக்கு ரயில்வே நிர்வாகம் ப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரெண்டு என்று நாமகரணம் செய்திருந்தது. தினசரி லண்டன் கிங்ஸ் கிராஸ் ஸ்டேஷனில் இருந்து எடின்பரோ செல்லும் சாமானிய ஜனங்களையும் மகாபிரபுக்களையும் ஏற்றிச் செல்லும் அதே ப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரயிலின் பெயரை இந்த ராஜ ரயிலுக்கும் வைத்து கவுரவப் படுத்தியதற்காக ஒவ்வொரு ஸ்கோட்லாண்ட் பிரஜை சார்பிலும் பல்லாயிரக் கணக்கானோர் ஆர்வத்தோடு வாசிக்கும் இந்தப் பத்திரிகை வியாசம் மூலம் ரயில்வே நிர்வாகத்துக்கு நன்றி அறிவித்துக் கொள்கிறோம்.

எட்டு பெட்டிகள் அடங்கிய இந்த ரயில் வண்டியில் வேல்ஸ் இளவரசரின் இருப்பிடமான ரயில் பெட்டி நான்காவதாக இருந்தது.. நாங்கள் உட்கார்ந்து வந்த மெத்தை விரிப்பு இருக்கைகள் கொண்ட பெட்டி அதை ஒட்டி அமைந்திருந்தது. இந்த புதிய ரயிலை இழுத்துப் போய் ஸ்கோட்லாண்ட் சேர்க்க புதியதாக நிர்மாணம் செய்யப்பட்ட ஒரு சக்தி வாய்ந்த நீராவி இஞ்சினையும் க்ரேட் நோர்த்தன் கம்பேனியார் விசேஷமாக ஏற்பாடு செய்திருந்தனர்.

எந்த துர்வாடையும் அடிக்காத, கண்ணில் விழுந்து கண்ணீரை வரவழைக்காத தோதில் உயர் தரத்தில் அமைந்த சன்னமான நிலக்கரியை எரிபொருளாகக் கொண்டு ஓடும் இந்த ப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரெண்டு ரயிலில் ஒரு குலுக்கலோ, அளவுக்கு அதிகமான பக்கவாட்டு அசைவோ, தண்டவாளத்தில் சக்கரம் உராய்ந்து எழும்பும் உச்ச பட்ச சத்தமோ இல்லாமல் அன்னப் பறவை மீதமர்ந்து பறக்கும் சுகமாக யாத்திரா வசதி இருந்தது குறிப்பிடத் தகுந்தது.

ரயில் யாத்திரை கிளம்பும் முன்னரே தந்தி மூலம் அறிவிப்பு செய்து லண்டனில் இருந்து எடின்பரோ தாண்டி ஸ்கோட்லாண்ட் ஃபைஃப் நகரம் வரை ரயில் பாதையைப் பழுது பார்த்து சீராக்கி வைத்திருந்ததால் இந்த சவுகரியமான பிரயாணம் சாத்தியமாயிற்று என்று ஊர்ஜிதமாகாத வட்டாரச் செய்திகள் சொல்கின்றன.

இதே அக்கறையை நிர்வாகம் தினசரி ஓடும் ரயில்கள் விஷயத்திலும் காட்டியிருந்தால் தேசம் முழுக்க ரயில் யாத்திரை தினந்தினம் பொது ஜனங்களுக்கு மெச்சத் தகுந்த விதத்தில் அமைந்திருக்குமே என்று எங்கள் கோஷ்டியில் வந்த பிரிட்டீஷ் பாராளுமன்ற அங்கத்தினரான ஒரு ஆப்தர் நம்மிடம் சொன்னபோது அதை ஏற்றுக் கொள்ளாமல் இருக்க முடியவில்லை.

சாமான்ய ஜனங்களையும் வேல்ஸ் இளவரசராகக் கருதி உபசரிக்க ரயில்வே நிர்வாகத்தில் ஆள்பலம், பணபலம் இல்லாமல் இருந்தாலும் இன்னும் கொஞ்சம் அக்கறையும், ரயில்கள் காலாகாலத்தில் கிளம்பும் உத்திரவாதமும், பிரயாணத்தின் போது ஆகாரம், பானம், இருக்கை, விசர்ஜன சவுகரியங்களை அதிகப்படுத்திக் கொடுக்க முனைப்பும் இருந்தாலே போதும். அப்போது, சாதாரண பிரிட்டீஷ் குடிமகனும் ஒருநாள் ராஜாவாக அல்லது ராணியம்மாளாக ரயில் யாத்திரையின் போது உன்னதமான அனுபவத்தை அடைய முடியும்.

வேல்ஸ் இளவரசரின் ஸ்கோட்லாண்ட் யாத்திரையைப் பற்றிய பத்திரிகைக் குறிப்பில் நடைமுறை ரயில் யாத்திரை சிரமங்கள் குறித்து பிரஸ்தாபித்து வியாசத்தின் நோக்கத்தைக் கொஞ்சம் போல் திசை திருப்பியதற்கு அன்பான வாசகர்களின் மன்னிப்பைக் கோரி இக்குறிப்பைத் தொடர்கிறோம்.

ராத்திரி பத்து மணி அடித்து மூன்று நிமிஷங்கள் கூட ஆனபோது இந்த விசேஷ ஃப்ளையிங் ஸ்கோட்மேன் ரெண்டு ரயில் கிளம்பியானது.

முன்னால் குறிப்பிட்டபடி, முகக் குறிப்பில் கொஞ்சம் இறுக்கம் தெரிந்தாலும் வேல்ஸ் இளவரசர் நல்ல ஆரோக்கியத்தோடு கூடியவராகக் காணப்பட்டார். அவர் குளிருக்கு இதமாக முழங்கால் வரை நீண்ட ஒரு யாத்திரா அங்கியை அணிந்திருந்திருந்தார். ஆட்டு ரோமம் உள்ளிட்ட நேர்த்தியான உடுப்பாகும் அது.

இளவரசர் கருப்பு நிறத்தில் ஸ்காட்டீஷ் தொப்பி ஒன்றையும், பச்சை நிற யார்க்ஷையர் தொப்பி ஒன்றையும் மாறி மாறித் தரித்து வந்தது ஒரு கண்ணில் வெண்ணெய், மற்றதில் சுண்ணாம்பு மனோபாவம் இன்றி இங்கிலாந்து, ஸ்கோட்லாண்ட் ஆகிய ரெண்டு பிரதேசங்களுக்கும் ஒரே மாதிரி மரியாதையும் அன்பும் அக்கறையும் செலுத்தி ராஜ்ய பரிபாலனம் செய்ய பக்கிங்ஹாம் அரண்மனையும், பிரிட்டீஷ் பாராளுமன்றமும் அக்கறை கொண்டிருப்பதை சொல்லாமல் சொல்லியதாகவே நாம் நினைக்கிறோம்.

வேல்ஸ் இளவரசரை உரிய மரியாதைகளோடு அன்பாக முகமன் கூறி கிங்க்ஸ் கிராஸ் ரயில்வே ஸ்டேஷன் சூப்ரண்டெண்ட் ஸ்ரீமான் காக் ஷாட் அவர்களும், லண்டன் – ஸ்கோட்லாண்ட் ரயில் பாதை சூப்ரண்டெண்ட் ஸ்ரீமான் வைஸர் ஆகியோரும் மற்ற உயர் உத்தியோகஸ்தர்களும் லண்டன் நகர போலீஸ் உதவி கமிஷனர் அவர்களும் வரவேற்றார்கள்.

ரயில் புறப்பட்டு கொஞ்ச நேரம் அதையும் இதையும் எல்லோரும் பேசிக் கொண்டிருந்ததோடு, இப்போது இளவரசர் என்ன செய்து கொண்டிருப்பார் என்று ஊகங்களையும் பரிமாறிக் கொண்டிருந்தோம்.

அரண்மனை வைத்தியர் கர்னல் எல்லீஸ் அவர்கள் ஒரு குடுவையில் மருந்து எதையோ கலந்து எடுத்துக் கொண்டு வேல்ஸ் இளவரசர் பிரயாணம் செய்த ரயில் பெட்டியை நோக்கி நடந்ததையும் கவனித்தோம்.

ரயிலின் எட்டு பெட்டிகளும் ஒன்றிலிருந்து ஒன்றுக்கு வெளியே வராமலேயே கடந்து போக வசதி செய்யப் பட்டிருந்ததால், ஏதாவது ஸ்டேஷனில் ரயில் நின்றபிறகு இறங்கி ஏறத் தேவை இருக்கவில்லை. மேலும் இளவரசரின் ரயில் லண்டனில் இருந்து கிளம்பியானதும், அவசரமான அதிமுக்கியமான காரணம் ஏதாவது ஏற்பட்டால் ஒழிய வழியில் எங்கேயும் நிற்கப் பொவதில்லை என்பதையும் வாசகர்களுக்கு நினைவு படுத்த வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று கருதுகிறோம்.

நாங்கள் யாத்திரை செய்த ராத்திரி முழுக்க உறைபனி பெய்து கொண்டிருந்தது. இந்த வருஷம் கொஞ்சம் முன்கூட்டியே குளிர்காலம் வந்துவிட்டதைக் குறித்து நம் பத்திரிகையின் வாசகர்கள் கடிதங்கள் மற்றும் தட்ப வெட்ப நிலை பகுதிகளில் படித்திருக்கக் கூடும் என்பதால் இதை விசேஷமாகச் சொல்ல வேண்டியதில்லைதான்.

ஒவ்வொருத்தரும் இருக்கப்பட்ட ஆசனத்தை மடக்கி வைத்திருந்ததை படுத்துக் கொள்ள வசதியாக நீட்டி இழுத்து மெத்தையை சரியாக விரிக்க ரயிலில் கூடவே வந்த சேவகர்கள் உதவினார்கள். க்ரேட் நோர்த்தன் கம்பேனியைச் சேர்ந்த சிலர் இந்த நவீன வசதியைப் பற்றி யாத்ரீகர்களிடம் பணிவாக எடுத்துச் சொன்னதோடு, சேவகர்களுக்கு உபதேசம் நல்கி பிரயாணிகளின் சவுகரியத்தைக் கவனித்துக் கொள்ள ராத்திரி நேரம் என்றாலும் சுறுசுறுப்பாக ரயிலுக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

உன்னதமான போக்குவரத்து சேவை அளிக்கும் நிறுவனங்களில் இந்தக் கம்பேனிக்கு முதல் இடம் உள்ளது மறுக்க முடியாத உண்மையாகும்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

26 அக்டோபர் 1900 – சார்வரி வருஷம் ஐப்பசி 20, வெள்ளிக்கிழமை

தெரிசா மேடம் தங்க விடுதி தயார். அறையை மெழுகி சுத்தப்படுத்திட்டு இருக்காங்க.

எங்கேயோ கேட்ட குரல் இல்லியா இது?

தெரிசாவுக்கு நினைவு வந்தது. தோப்புத்தெரு விடுதி வேலைக்காரப் பெண்.

நல்லா இருக்கியா குட்டிப் பெண்ணே? பொழைச்சுக் கெடந்து எழுந்து வந்தியா?

நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபடிக்கு வாஞ்சையோடு அவள் முதுகைத் தடவினாள் தெரிசா. அந்தக் குட்டி சிநேகிதமாக தெரிசா தோளில் முகத்தைப் புதைத்துக் கொண்டாள்.

தெரிசாவுக்குப் பிறக்காத எத்தனையோ குழந்தைகளின் இன்னொன்று இங்கே.

முடிச்சாச்சான்னு பாத்துட்டு வந்துடறேன்.

சொல்லிவிட்டு திரும்ப வெளியே ஓடினாள் அந்தப் பெண். அவளால் ஓடி வந்து மூச்சு இரைக்கப் பேசினால் மட்டுமே நாலு வார்த்தை கோவையாகப் பேசமுடியும் போல தெரிசாவுக்குப் பட்டது.

எதுக்கு எடுத்தாலும் ஓட்டம். கும்மாளி கொட்டி வரும் ஆனந்தம். அம்மா முழங்காலில் அடித்து அடித்து அடக்கிப் போட்டது. தெரிசாவுக்கும் இந்த வயதில் இருந்த ஒண்ணு அது.

பொண்கொழந்தையா லட்சணமா இல்லாம சதா சுரைக் குடுக்கை மாதிரி குலுக்கிண்டு சாடினா அடுத்தாத்து தடியன் கையைப் பிடிச்சு இழுத்துண்டு ஓடிடுவான் பாத்துக்கோ. உனக்கு வாய்ச்ச ஆத்துக்காரனும் கோட்டுவாயையையும் அரக்கட்டையும் காத்தாடத் திறந்து போட்டுண்டு தூங்கிண்டு கிடப்பான் பிரம்மஹத்தி. வந்து வாய்ச்சது எல்லாம் வக்ரம். அறு வஷால் அத்ரயும்.

சிநேகாம்பாள் பீட்டர் மெக்கன்சியைப் பார்த்ததில்லை. அவளுக்கு அந்த வெளுப்பு உவ்வே என்று குமட்டிக் கொண்டு வந்தாலும் பெண்ணைக் கல்யாணம் கழித்ததால் மாப்பிள்ளை.

பீட்டர் வாய் எச்சில் தலகாணி எல்லாம் வடிய தூங்குகிறவன் தான். விசேஷமாக ராத்திரி முழுக்க தெரிசாவோடு ரமித்து விட்டு விடிகாலையில் அவள் தொடையை இறுக்கிக் காலால் சுற்றிக் கொண்டு மலைப்பாம்பு மாதிரி தூங்குவான்.

பாம்பு போகம் பண்ற மாதிரி பின்னிப் பிணைஞ்சு கிடக்கோம். தாமஸ் நினைச்சாலும் என்னை பீட்டர் கிட்டே இருந்து பிரிச்சு கையைப் பிடிச்சு இழுத்துண்டு ஓட முடியாதுடி அம்மா.

மேடம், மேடம்.

திரும்ப ஓடி வந்த பெண் அழைத்துவிட்டு ஒரு வினாடி நின்றாள். அப்புறம் வந்த வழிக்கே அதே வேகத்தில் திரும்பினாள்.

அவள் பின்னால் அவசரமாக ரெண்டு எட்டு எடுத்து வைத்தாள் தெரிசா. ஓடிப் பார்த்தால் என்ன? தெரு முழுக்க, கல் பாவிய அந்த நடைபாதையின் பனி ஈரம் காலோடு பச்சென்று ஒட்டிக் கொண்டு வர ஓடணும். பனி வெடிப்பு வரட்டும். சுவஸ்தமாகட்டும். எங்கே ஓட? அம்பலப்புழைக்கா?

ஏண்டி லண்டி முண்டே, கட்டினவன் சண்டைக்குப் போறேன்னு பரதேசம் போயிருக்கான், பாழாப் போனவன். இந்த சுருட்டுக்காரத் தடியனோட தானே அயலூருக்கு வந்திருக்கே. இப்ப ஓட வேண்டாம். அவன் கமனம் பண்ண ராத்திரி நுழைஞ்சா தப்பிச்சு ஓடறதுக்குக் கால்லே வலு வேணும். காப்பாத்திக்கோ.

அம்மா சிடுசிடுப்போடு சொல்லிவிட்டு காணாமல் போனாள். தெரிசா அப்பன் கிட்டாவய்யனைத் தேடினாள். அவன் ஏதோ இயேசு கீர்த்தனத்தை அடாணா ராகத்தில் சிட்டைப் படுத்திக்கொண்டு அம்பலக் குளக்கரையில் உட்கார்ந்திருந்தான். அந்தத் தண்ணீரின் பச்சை வாடை தெரிசா மூக்கில் குத்தியது. அப்பன் நிமிர்ந்து பார்த்து, ஜாக்கிரதைடா குஞ்சு என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு கீர்த்தனத்தில் முழுகி விட்டான்.

மேடம் மேடம்

வேலைக்காரப் பெண் திரும்ப வந்திருந்தாள். தெரிசாவை உலுக்கி எழுப்பினாள்.

நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபடிக்கே தூங்கியிருக்கிறாள் அவள். வெறும் ஐந்து நிமிடம். ராத்திரியில் சரிக்கு உறங்காத க்ஷீணம்.

மனசு குறக்களி காட்டுகிறது நிஜத்தில் ஒரு கீற்றும் நினைவில் இன்னொன்னும் எடுத்துச் சேர்த்து.

மேடம், அறைக்குப் போகலாமா?

அந்தப் பெண் தெரிசாவின் பெட்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு திரும்ப ஓடினாள்.

வேண்டாம், நில்லு.

ஓ சோசன்னா நாடக வேஷக்காரன் ஸ்டான்லி கார்டனின் சக நடிகை சிந்தியா சொன்னாள். கல்யாணம் எல்லாம் வேண்டாம் என்று வைத்து அவன் கூடவே நடித்து சாப்பிட்டு படுத்து எழுந்து மூச்சு விடுகிற சிநேகிதி.

அவள் விருப்பம் அது என்றால் ஆட்சேபம் சொல்ல தெரிசா யார்? எல்லோரும் வேதாகமப்படி ஜோடி சேர்ந்து, ஆசிர்வதிக்கப்பட்டு குடித்தனம் நடத்தி அப்புறம் ஏகமனசோடு முடிவு செய்து, தேவ ஊழியம் பண்ண ஊர் விட்டு ஊர் வருவார்கள் என்று எதிர்பார்க்க முடியுமா?

தெரிசா உடுப்பை மாத்திட்டு வரட்டும். இப்படியே தெருவிலே உன்னோட ஓடிவரவா முடியும்? நீ ஓடினாலே நாலு பேர் நின்னு பாக்கறாங்க. கூட இந்த மகாராணியும் தடதடன்னு ஓடின்னா பாதி எடின்பரோ தூக்கத்தைத் தூக்கி எறிஞ்சிட்டு வந்து நின்னுடும் வேடிக்கை பார்க்க.

சிந்தியா முகத்தைக் கூர்ந்து பார்த்தாள் தெரிசா. கொஞ்சம் அம்மா சிநேகாம்பாள் சாயல் தட்டுப்பட்டது.

குளியல் அறை வலது கை ஓரமா இருக்கு தெரிசா. இப்பத்தான் உங்களுக்காக சுத்தப்படுத்தி வச்சேன். போறதுன்னா போயிட்டு வாங்க.

ராஜபார்ட்காரன் சிநேகிதி ஆதரவாகச் சொன்னாள். ராத்திரி முழுக்க அரைகுறையாக உறங்கி மூத்திரம் முட்ட நிற்கிற பெண்ணின் கஷ்டம் புரிந்த பெண். ஆசிர்வதிக்கப்பட வேண்டியவள்.

தெரிசா அறைக்குள் நுழைந்தபோது தான் மாதவிலக்கு வந்துவிட்டிருந்தது மனதில் போதமானது.

அட கஷ்டமே, இந்தத் தடவை என்ன சீக்கிரமே இந்த சனியன் வந்துடுத்தே. இப்பத்தானே தூரம் குளிச்ச மாதிரி இருக்கு.

நல்ல வேளை. சுத்தமான துணி எடுத்து வந்திருக்கிறாள். டவுச் என்று அவ்வப்போது சுத்தப்படுத்திக் கொள்ள பீட்டர் மருந்து வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறான்.

தெரிசாவுக்கு இந்த உதிரப் பெருக்கு வந்து உடம்பை வேதனைப்படுத்தும் போதும் தன் கூடப் படுத்துக்கொள்ளச் சொல்லி வேறே வற்புறுத்துவான் அவன். அவள் அதை மட்டும் வலுக்கட்டாயமாக விலக்கி வைத்திருந்தாள். சே, கர்மம். அசுத்தம்.

அரைக்கட்டில் சுத்தமாக இருந்தா பிரச்சனை இல்லே. அவன் சொல்வான். மழித்துக் கொள்ள மட்டும் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டான் கடன்காரன். காட்டுப்பூ வாடையடிக்கிற புதர் தான் பிடிக்குமாம் நாசமாகப் போனவனுக்கு.

ஊரில் தூரம் குளித்தால் வீட்டுக்குள் வருவதற்கு முன் அம்மா சிநேகாம்பாள் ஒரு செம்பு தண்ணீரை தலையில் கவிழ்ப்பாள். வேதத்தில் ஏறின பிற்பாடும் இந்த சொம்பு ஸ்நானம் ரொம்ப நாள் தொடர்ந்த ஒண்ணு.

ஏண்டி லஜ்ஜை கெட்டவளே, ஜடை பின்னி பூச்சூட்டி விடலாம் போல இருக்கு. கத்தியோ பிச்சோத்தியோ வச்சு களைஞ்சு போடணும்னு தோணலியா? என்ன பொண்ணோடி நீ. நான் வேணும்னா நறுக்கி விடவா? ஜாக்ரதையா செஞ்சு விடறேண்டி குழந்தை. ஒரு தடவை பாத்துண்டா நீயே பண்ணிண்டுடுவே.

சிநேகாம்பா காதில் கிசுகிசுத்தபோது தெரிசா அவசரமாக அரைக்கட்டை மறைத்து துணி செருகிக் கொண்டாள்.

ரத்தம் படர ஆரம்பிக்கிறது. மதியம் இதைக் களைந்து வேறே துணி வேண்டியிருக்கும். மாற்றியதும் கண்காணாமல் போட கையில் துணிப்பை எடுத்துப் போகவேண்டும். கூடவே நிறைய உலர்ந்த துணியும் பஞ்சும் கூடத் தேவை. பெண்ணாகப் பிறந்தால் என்ன எல்லாம் சித்தரவதை.

குளியல் அறையில் எங்கேயும் ரத்தச் சுவடு தட்டுப்படுகிறதா என்று அங்கேயிருந்து வெளியே போகும்போது ஒருதடவைக்கு ரெண்டு தடவையாக இண்டு இடுக்கு விடாமல் பார்த்து உறுதிப்படுத்திக்கொண்டாள் தெரிசா.

அவள் தெருவில் இறங்கி நடந்தபோது முன்னால் பெட்டியோடு நெட்டோட்டம் ஓடின வேலைக்காரப் பெண்ணைத் தவிர வேறே ஆள் நடமாட்டம் இல்லை.

என்ன தெரு இது? தோப்புத் தெரு இல்லையோ. அவள் கேட்டபோது ஓடிக்கொண்டே முன்னாலிருந்து பதில் வந்தது – கில்மோர் தெரு, மேடம்.

அடைத்துப் பூட்டின ஒரு கட்டிடக் கதவுக்குப் பின்னே மாடத்தில் அங்கி உடுத்திய நாலு பெண்கள் நிற்பதைக் கவனித்தாள் தெரிசா.

கத்தோலிக்க கன்னிமாடம்.

நானும் தேவ ஊழியம் செய்யத்தான் வந்திருக்கேன்.

அந்தக் கன்யாஸ்திரிகளைப் பார்த்து இரைந்து சொல்லி அறிவிக்க வேண்டும் போலிருந்தது தெரிசாவுக்கு.

மணவாளனுக்காகக் காத்திருக்கிற மணவாட்டிகள் நாங்க எல்லாம். ஆம்பளையோட படுத்து எழுந்து தேவ ஊழியத்துக்குக் கிளம்பற அசுத்த ஜன்மம் இல்லே. அந்தக் கன்யாஸ்திரிகள் சொல்லலாம். அவர்களிடம் யாரும் கஸ்தூரி மணக்கும் காட்டுப்புதர் பற்றி ரசனையோடு சொல்ல மாட்டார்கள்.

டைகர் ஹண்டர்ஸ்.

கன்னிமாடத்துக்கு இரண்டு கட்டிடம் தள்ளி, தெரு மேட்டுப் பிரதேசமாக உயரும் இடத்தில் பெயர்ப் பலகை தொங்கிய கட்டிடத்துக்குள் வேலைக்காரப் பெண் நுழைந்தாள்.

அவளைத் தொடர்ந்து உள்ளே போன தெரிசா முதலில் பார்த்தது ஸ்காட்டிஷ் பாவாடைக்காரனைத்தான். தோப்புத் தெரு விடுதிக்காரன். பெயர் என்ன? கானரியோ என்னமோ. அங்கே சட்டமாக உட்கார்ந்து சுருட்டு பிடித்துக் கொண்டிருந்தான் அந்த வயசன்.

மகராணி. பிரஜைகளை ரட்சிக்க வரணும். வரணும்.

பாவாடை விலகாமல் அவன் குனிந்து வணக்கம் சொன்னபோது பெரிதாக வாயு பிரிந்தான்.

அடக்க முடியாமல் சிரித்த வேலைக்காரிப் பெண் வெளியே ஓட தெரிசா கண்ணில் சிரித்தபடி அவனைப் பார்த்தாள். சங்கடமான சிரிப்பு அவனுக்கும்.

அந்தக் கல்லுளிமங்கனுக்கு ராத்திரி நடந்த பெரிய தீவிபத்து ஒரு பாதிப்பும் ஏற்படுத்தினதாக தெரிசாவுக்குத் தெரியவில்லை. சர்வசாதாரணமாக இன்னொரு நீலக்கட்டம் போட்ட அரைக்கால் பாவாடையை சுற்றிக் கொண்டு சுருட்டு பிடித்துக் கொண்டு சத்தமாக வாயு பிரிந்து கொண்டு. வாழ்க்கையை அனுபவிக்க தீவிபத்து, வயசு எல்லாம் குறுக்கே நிற்காது போலிருக்கிறது.

ஆனாலும் ஆறுதலாக ரெண்டு வார்த்தை சொன்னால் நன்றாக இருக்கும் என்று தெரிசாவுக்குத் தோன்றியது.

பலத்த நஷ்டமாகிப் போனதோ நேற்று ராத்திரி தீ பிடித்தத்தில்? போகட்டும். கர்த்தர் கிருபையில் உயிர்ச் சேதம் ஒண்ணும் இல்லியே? கட்டிலும் மெத்தையும் வீடும் வாசலும் எரிந்து போனால் திரும்ப உழைத்து ஏற்படுத்திக் கொள்ளலாம். உயிர் நிலைக்க, தெய்வத்தின் கருணை இருக்க, அப்புறம் வேறே என்ன வேணும்?

அவன் சுருட்டை காலில் மிதித்து அணைத்து இடுப்புப் பாவாடைக்கு முன்னால் என்னமோ மாதிரி தொங்கிய துணிப்பையில் திணித்துக் கொண்டபடி நன்றி சொன்னான். அது தெய்வத்துக்கா தெரிசாவுக்கா என்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை.

தோப்புத்தெரு விடுதியும் என் பெண்டாட்டி கட்டிடம். இந்த கில்மோர் விடுதியும் தான். அவளை மாற்றாத வரைக்கும் எனக்கு இருக்க இடமும் செய்ய தொழிலும் இல்லாமல் போகாது. இப்படி விதித்ததுக்கும் சேர்த்து கர்த்தருக்கு நன்றி சொல்லணும்.

அவன் தெரிசாவை நாற்காலியில் உட்காரச் சொல்லிக் கைகாட்டியபடி சொன்னான்.

தோப்புத்தெரு விடுதியில் இருந்த மர்மலேடும் ரொட்டியும் பன்றி மாமிச சாசேஜும் அதே நரகல் பிராணியின் குடலை பாகம் செய்து உண்டாக்கிய ஹாகிஸும் எல்லாம் பத்திரமாக கில்மோர் தெருவுக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தன. அதெல்லாம் அக்னி தேவனுக்கு ஆஹூதியாகத் தகுதி படைத்தவை இல்லையோ.

தெரிசா, காலை வணக்கம்.

தாமஸ் குரல். இங்கேயும் வந்துட்டானா குடிகாரன்?

தாமஸ் எதையோ நீட்டினான். துணிப்பையில் அது என்ன? அட எழவே, நாலு மார்க்கச்சையையும் இடுப்புத் துண்டுத் துணியையும் பொட்டலம் கட்டி வைத்ததை பெட்டியைத் திறந்து தூரத்துணி எடுத்தபோது ராஜபார்ட் காரன் வீட்டிலேயே விட்டுவிட்டு வந்திருக்கிறாள் மடச்சி. இவன் கண்ணுக்கு இதுதான் படணுமோ? எடுத்து முகர்ந்து பார்த்திருப்பானோ? சீ சும்மா கிட மனசே.

தெரிசா நீ இங்கே வந்தது தெரியாம அங்கே காத்துக்கிட்டிருந்தேன். வேலைக்காரக் குட்டி தான் சொன்னா. புத்திசாலிப் பொண்ணு. போறதுக்குள்ளே ஒரு முத்தம் கொடுக்கணும். அட, பரிசுத்தமான அன்போட கொடுக்கறதாக்கும்.

தாமஸ் சொன்னதை தெரிசா ரசிக்காவிட்டாலும் பாவாடைக்காரன் ரொம்பவே ரசித்து சிரித்தான். ராத்திரி வீட்டைக் கொளுத்திக் குளிர் காய்ந்து முகம் மிளகாய்ப்பழச் சிவப்பில் ஆரோக்கியமாக இருந்தான் அந்தத் தொப்பையன். அவனோடு கூட கேட்ட இன்னொரு சிரிப்பு சத்தம் ஓடிக் கொண்டே மறைந்தது.

வேலைக்காரப் பெண்ணை ஜாக்கிரதையாக இருக்கச் சொல்லணும். தாமஸ் தேவ ஊழியத்துக்கு வந்த மாதிரி தெரியவில்லை. மற்ற ஊழியம் எல்லாம் கரிசனமாகச் செய்ய அவனுக்கு சாக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்துட்டேனா? தெரிசாவுக்குத் தெரியவில்லை.

திருமதி தெரிசா மெக்கன்ஸி செயலுக்கு எல்லாம் அவளுடைய அன்பான மணவாளனும் ஜீவாந்தர சிநேகிதனுமான ஸ்ரீமான் பீட்டர் மெக்கன்ஸிதான் காரணம்.

தாமஸைக் கூட்டிப் போகச் சொன்னியே. ஏண்டா நாயே இவனோடு என்னை அனுப்ப ஏன் உனக்குத் தோணினது? நான் காலை இறுக்கிக் கொண்டு சதா இருக்கிறேனா என்று பரிசோதிக்கவா? பதில் சொல்லுடா பீட்டர் டார்லிங்.

அவள் ஒன்றின் மேல் ஒன்றாகக் கால் மடித்து அட்டணக்கால் போட்டு உட்கார்ந்து கொண்டாள். உடுப்பு முழுக்க மூடி தரையில் வழிந்ததில் அலாதி நிம்மதி. மேல் சட்டை கூட இறுக்கம் குறைச்சலாக இருந்ததால் மார் முன்னால் பிதுங்கிக் கொண்டு நிற்கவில்லை. தாமஸ் வேலைக்காரியையே துரத்தட்டும்.

தீ பிடிச்சு கட்டிடம் எரியறதும் திரும்ப கட்டறதும் இங்கே சர்வ சாதாரணம். இந்த தடியனே தூக்கத்திலே சுருட்டு பிடிச்சு பத்த வச்சிருப்பான் தோப்புத் தெரு விடுதியை. ஆனாலும் என்ன, இன்னும் ரெண்டு மாசத்துலே அங்கே திரும்ப வந்துடும். மரக் கட்டிடம் தானே முக்காலே மூணு வீசமும்? காட்டிலே மரம் இருக்கற வரைக்கும் கையிலே காசு இருக்கற வரைக்கும் கவலையே இல்லை.

தாமஸ் சொன்னபோது ஓட்ஸ் பாயசத்தோடு வந்த விடுதிக்காரன் ஆமேன் என்று ஸ்தோத்திரமாக ஆமோதித்தான்.

இந்தத் தடவை தீ விபத்தை காரணம் காட்டி சக்கரவர்த்திகளுக்கு மனுப்போட்டு பணமாக நன்கொடை வாங்க உத்தேசம். விக்டோரியா ராணியம்மா வராவிட்டாலும் ராஜாக்கள் எல்லோரும் இன்னிக்கு சாயந்திரம் எடின்பரோ வராங்களே. மனு எழுதத்தான் யாராவது உதவி செய்தாங்கன்னா.

அவன் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே தாமஸ் இடைமறித்தான்.

தெரிசாவோட இங்கிலீஷும் கையெழுத்தும் தேவதை எழுதின மாதிரி நேர்த்தியா இருக்கும். அதைப் படிச்சா ஹோலிராட் அரண்மனையையே உனக்கு எழுதி வச்சுட்டுக் கிளம்பிடுவார் மகாராஜா. அங்கேயும் போய் ராத்திரி படுக்கையிலே சுருட்டு குடிச்சு பத்த வச்சுடாதே.

வேலைக்காரக் குட்டி செய்தித்தாளோடு படியேறியபடி இதுக்கும் சிரித்தாள்.

ரொம்ப சிரிக்காதேடி பெண்ணே. இந்த தடியன் தன் தோல்வாயால் உன் சிரிப்பை அடைச்சுடலாம்னு நேரம் பாத்துண்டிருக்கான். பொத்திண்டு இரு.

சிநேகாம்பாள் தெரிசாவுக்குள் பிரத்யட்சமானாள். ரெண்டு பேரும் வேறேயா என்ன?

சேச்சி. விசப்பு. பசிக்கறது.

வந்துட்டேன். வந்துட்டேன்.

ஓட்ஸ் பாயசக் கிண்ணத்தோடு தோட்டத்துக்கு நடந்தாள் தெரிசா. கடல்நாரைகள் இப்போது ஒன்றுக்கு ரெண்டாக மரக்கிளையில் அவளுக்காகக் காத்திருந்தன.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

26 அக்டோபர் 1900 – சார்வரி வருஷம் ஐப்பசி 20, வெள்ளிக்கிழமை

முழிச்சுக்கோடி பொண்ணே. அப்படி என்ன பாழாப் போற தூக்கம்? மங்களகரமான திவசத்துலே மூதேவி மாதிரி கிடந்து உறங்கினா சீதேவி எப்படி படி கேரி வந்து தங்குவான்னேன். எழுந்திருடி. இந்தா தந்த சுத்தி சூர்ணம். மூத்ரம் ஒழி. பல் தேச்சுட்டு வந்து உக்காரு. பழைய சாதம் கையிலே பிசஞ்சு போடறேன். பாவாடையை நேராக்கிக்கோடி குடிகேடி. விரிச்சு வச்சுண்டு தர்ம தரிசனமா தரே? லோகத்துலே அவனவன் ஆட்டிண்டு அலையறான் பாத்துக்கோ.

அம்மா அதட்டினாள். அவள் குரல் கடல் நாரை குரல் மாதிரி கீச்சென்று ஒலித்தது. அடுத்த வினாடி அவள் எல்லையற்ற நீலவானப் பரப்பில் றெக்கை விரித்துப் பறக்க ஆரம்பித்திருந்தாள். மேலே இருந்து தெரிசாவைப் பார்த்து கண்ணை விழித்து மிரட்டி, எழுந்து உட்காரச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறாள் சிநேகேம்பாள். அப்பன் எங்கே?

தெரிசா தலையில் சிநேகாம்பாளின் கூர்மையான அலகு மூர்ச்சையோடு துளைக்கிறதுபோல் குத்திக் கிழிக்க இறங்கி வந்தபோது தெரிசா கலவரத்தோடு விழித்துக் கொண்டாள்.

அம்மா, நீ ஏன் என்னை இப்படி பேடிச்சுப் போக வைக்கறே? நான் உன்னோட முதல் கொழந்தை இல்லையா? பொண்ணாப் பிறந்தாலும் குழந்தை. உன் உதிரம். உன் வயித்துலே பத்து மாசம் கிடந்தவ. புண்ணியமாப் போறதுடி அம்மா. என்னை வையாதே. தொடையில் நிமிண்டாதே. வலி பிராணன் போறது. அம்மா, அடி அம்மா, கேட்கிறாயோடி? வேணாம், எதுக்கு நாரை மாதிரி, கொக்கு மாதிரி, ஆலப்பாட்டு முத்தச்சன் மாதிரி இப்படி பறக்கறே? எதாவது அம்பலத்துக்கு நேர்ச்சையா?

நாரை இறங்கி வந்து காது பக்கத்தில் நாராசமாக இரைந்தது.

பொசை கெட்டவளே, வழிச்சுண்டு தூங்கறியே. பழைய சாதம் ஆகாரம் கழிச்சுட்டு துணி அலக்கி, வீடு முழுக்க அடிச்சுப் பெருக்கணும்னு போதமே இல்லியா? நாளைக்கு புக்காத்துக்குப் போனா கையும் காலும் வழங்குமோ இப்படித் தூங்கினா? நெத்தியைப் பாரு. பாழ் நெத்தி. குங்குமம் வச்சுக்கணும்னு தோணாதோ பொண்ணாப் பொறந்தவளுக்கு. சாந்துப் பொட்டு கூடவா ஆத்துலே இல்லே? என்னத்தை வெட்டி முறிக்கறே தடிச்சி. நான் பாட்டுக்குச் சொல்லிண்டே கிடக்கேன். நீ போடி போக்கத்தவளேன்னு ஏந்திருக்க மாட்டேன்னு ஒரு அடம்.

அம்மா வார்த்தை ஒவ்வொன்றும் முதுகிலும் முகத்திலும் நாரை அலகாகக் குத்தி ரணப்படுத்த தெரிசா விழித்துக்கொண்டாள். அம்மா இல்லை. நாரை மாத்திரம் இருந்தது. ஜன்னல் பக்கம் இருந்து உள்ளே பார்த்து நாராசமாக கத்தியபடிக்கு.

இது அம்பலப்புழை இல்லை. தெரியும். லண்டன் கூட இல்லே. அதுவும் தெரியும். எடின்பரோவிலே தங்கியிருந்த இடத்துலே நேத்து ராத்திரி தீ பிடிச்சுடுத்து. அதுவும் தெரியும். அப்புறம்? கடல் பறவை இளக்காரமாகக் கேட்டபடி எவ்விப் பறந்து சுற்றி விட்டு மரக் கிளையில் உட்கார்ந்தது.

தீ பிடித்த அப்புறம்? எங்கே இருக்கேன் நான்? இது யார் வீடு?

தெரிசா பரபரப்பாகப் பார்த்தபடி எழுந்து உட்கார்ந்தாள். விடிந்து கொண்டிருக்கிற அரை இருட்டு வெளிச்சத்தில் இருக்கப்பட்ட இடம் மனசிலாகவில்லை. ஏதோ ஆம்பிளை வாடை அடிக்கிற பிரதேசம். அது மட்டும் அர்த்தமானது. அடர்த்தியான புகையிலை வாசனை. குப்பியில் பாதி ஒழித்து மிச்சம் வைத்த சாராய வாடை. எங்கேயோ பக்கத்தில் மூத்திர நெடி. ஆம்பிளை மூத்திரம் போக வந்திருக்கிறான்.

அவள் படுத்திருந்த கட்டிலில் இருந்து எழுந்து தடதடவென்று வெளியே ஓடி வந்தாள். அந்த நாரையையே பார்த்தபடி அவள் முன்னால் நகர்ந்தாள்.

அம்மா, கோவிச்சுக்காதே. எங்கேயோ வந்து எப்படியோ படுத்துத் தூங்கிட்டேன். திட்டாதே. என்னைக் காப்பாத்து. வாசல் தெளிக்கறேன். இதோ வரேன். அம்மா, எங்கே இருக்கே. என்னைக் காப்பாத்து அம்மாடி. பறந்து போயிடாதே. வரேன்.

உடுத்திய உடுப்போடு வெளியே வந்தது உரைத்தபோது குளிர் தேகத்தை நடுக்கியது.

உடுத்தியிருக்கிறேனாடி அம்மா? மொட்டைக் கட்டையாக பிறந்த கோலத்தில் வந்துட்டேனோ. படுக்கையில் மூத்திரம் போறேன்னு இப்படியே படுக்க வைச்சுட்டியோ? என் பாவாடையைக் கொடுடி அம்மா. சித்தாடை எங்கே போச்சு?

தெரிசா குனிந்து பார்த்தபோது ராத்திரி அங்கியும் மேலே கம்பளி சட்டையும் அதுக்கும் மேலே கம்பளி சால்வையுமாக உடம்பு முழுக்கப் போர்த்தி இருந்தது கண்ணில் பட சின்னதாக ஒரு ஆறுதல்.

அம்மா உடுப்பைப் பிடுங்கிப் படுக்கப் போடவில்லை. ஆனாலும் பாதம் பனிக்கட்டியில் பதிந்த மாதிரி ரத்தம் கட்டி வலித்தது. செருப்பு எங்கே?

வீட்டுக்குள்ளே செருப்பா? அடி துடைப்பக் கட்டையாலே. பாவாடையை இழுத்துச் செருகிண்டு நெத்திக்கு இட்டுக்கோடி.

நாரை விடாமல் இரைந்தது. தெரிசா தயக்கத்தோடு வாசல் படி தாண்டாமல் நின்றாள். யாரோ அவசரமாகப் படி ஏறி வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

குட் மார்னிங் தெரிசா. நல்ல உறக்கமா சீமாட்டியே? எழுப்பி விட்டுவிட்டோமா நாங்கள் ஏகத்துக்கு இரைச்சல் போட்டு? மனசார மன்னிப்புக் கேட்கிறேன்.

தாமஸ் தொப்பியைக் கழற்றி இடுப்போடு குனிந்து வணங்கி விட்டு நிமிர்ந்தான். பக்கத்திலேயே நாடகம் பார்க்கிற ரசத்தோடு கண்ணை இடுக்கிக் கவனித்துக் கொண்டு புகைவிட்டபடி நின்றவன் நேற்றைக்கு ஓ சோசன்னா நாடகத்தில் கதாநாயகனாக வந்த ஸ்டான்லி கார்டன்.

தாமதாமான வரவேற்புகள் மகாராணி, இந்த என் எளிமையான இல்லத்துக்கு.

கார்டனும் தலையசைத்து சிரித்தான்.

தெரிசாவுக்கு சட்டென்று மனசில் எல்லாம் வந்து சேர்ந்தது. இந்த நாடகக்காரன் வீட்டுக்கு அதுவும் தாமஸ் தடியனோடு அவள் எப்படி வந்தாள்? எப்போது வந்தாள்? அவன் படுக்கையையா பகிர்ந்து கொண்டாள்?

வீட்டுக்கு உள்ளே இருந்து ஒரு மர வாளி நிறைய வென்னீர் நிறைத்து எடுத்துக் கொண்டு நீளப்பாவாடை கட்டிய இளம்பெண் ஒருத்தி வெளியே வந்தாள். தெரிசாவைப் பார்த்து புன்னகையோடு வணக்கம் சொன்னாள் அவள்.

என் தோழி. ஓ சூசன்னா நாடகத்தில் நாலு காட்சியில் தலையைக் காட்டுகிற தோழியாக வருகிறாள் பார்த்திருப்பீங்களே. சிந்தியா. இவள் தான் என் கூட வசிக்கிறவள். தற்போதைக்கு.

கார்டன் தன் சிநேகிதியை தெரிசாவுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தான். மரியாதைக்கு பதில் வணக்கம் சொன்னாள் தெரிசா.

அது என்ன கல்யாணம் ஆகாமல் உறவு வைத்துக் கொண்டு சிநேகிதியாக சிநேகிதனாகக் காலம் தள்ளுவது என்கிறது? தெய்வத்துக்குக் கிஞ்சித்தும் பிடிக்காத பாவ காரியம் இல்லையா?

அவா அவா பாவ புண்ணியம் என்னன்னு பார்த்துக்கட்டும். நீ உன் ஜோலியைக் கவனிடீ பொண்ணே.

நாரை அலுத்துக் கொண்டு பறந்து மேலே நீல ஆகாசத்துக்கு உயர்ந்து காணாமல் போனது.

சிந்தியாவுக்கு சீமாட்டி சார்பில் நன்றி சொல்லக் கடமைப் பட்டிருக்கிறேன். தன் படுக்கை அறையை அப்படியே ஒதுக்கிக் கொடுத்து விட்டு ராத்திரி முழுக்க வெளியே இருந்த நல்ல மனசு இல்லையா இவளுடையது?

தாமஸ் குறுக்கே வெட்டி வார்த்தை சொல்லி விட்டு சுவாதீனமாக ஸ்டான்லி கார்டனின் கோட்டுப் பையில் இருந்து சிகரெட்டை எடுத்துப் பற்ற வைத்துக் கொண்டான்.

தெரிசா நன்றியோடு சிந்தியாவைப் பார்த்தபோது மனசில் நாரை வந்து உட்கார்ந்து நொட்டச் சொல் சொன்னது.

என்னத்த படுக்கையை உனக்குக் கொடுத்தா? கூட்டுக்காரனோடு லயிக்க அவன் படுக்கையைப் பகிர்ந்துண்டு இருப்பா. கூறு கெட்டவளே. நீ ஒழுங்கா உடுப்பு விலகாம உறங்கி எழுந்தியோ இல்லே ராத்திரியிலே அந்த தாமஸ் தடியன் மாரைத் தடவிட்டுப் போனானோ?

கம்பளிப் போர்வையை இன்னும் இறுகத் தோளில் சுற்றி இறக்கிக் கொண்டு தெரிசா மிரண்டுபோய் தாமஸை பார்த்தாள்.

மர வாளியை பக்கத்தில் வைத்து விட்டு சிந்தியா பிரியமாகச் சிரித்தாள்.

ராத்திரி தோப்புத் தெரு விடுதியிலே தீ பிடிச்சதும் எல்லோரும் உசிரு பிழைக்க ஓடினாங்க. இல்லே குய்யோ முறையோன்னு கூச்சல் போட்டு சுத்திச் சுத்தி வந்தாங்க. தெரிசா தோட்டத்துக்குப் போய் மயக்கம் போட்டு விழுந்துட்டாங்க. இதைவிட புத்திசாலித்தனமா ஒரு இக்கட்டை எப்படி சமாளிக்கறது சொல்லு? நீயா இருந்தா என்னை உள்ளே தள்ளி கதவைப் பூட்டிட்டு மேன்செஸ்டர் ஓடியிருப்பே. உங்க அம்மா கிழவி அடுத்த கல்யாணம் பண்ணிக்கறதைக் கண்குளிரப் பார்க்க வேண்டாமா?

கார்டன் சிந்தியாவை சீண்டினான்.

பாவம்டா சும்மா இரு. தெரிசா நிலைமையிலே இருந்தா நானும் அப்படித்தான் மூர்ச்சையாகி விழுந்திருப்பேன். புது இடம். புதுசா அறிமுகம் ஆன மனுஷங்க. வந்த முதல் நாளே இப்படி ஒரு அதிர்ச்சி. விபத்து. என்ன செய்ய முடியும் சொல்லு.

சிந்தியா ஆதரவாக தெரிசாவை அணைத்துக் கொண்டாள். தெரிசாவுக்கு இதமாக இருந்தது. சிந்தியா குனிந்து ஒரு குவளை மிதமான சூட்டோடு வென்னீரை தெரிசாவின் பாதத்தில் கவிழ்த்தாள். மனசில் இனம் புரியாத நிம்மதி. சுகம். இளைப்பாறுகிற உணர்ச்சி.

வெறும் காலோடு நிக்க வேணாம் தெரிசா. பனி வெடிப்பு ஏற்பட்டுதுன்னா ஆறறது கஷ்டம். உள்ளே போகலாம் வாங்க.

அவள் தெரிசாவைக் கையைப் பிடித்து மறுபடியும் வீட்டுக்குள் அழைத்துப் போனாள். நாற்காலியில் அவளை உட்கார வைத்து விட்டு உள்ளே போய் தேநீர் உண்டாக்கிக் கொண்டு வந்து கொடுத்தாள்.

பாலும் சர்க்கரையும் தனித்தனியாக வைத்து எடுத்து வந்த கோப்பைகளில் இருந்து சூடான பாலை மாத்திரம் தேநீரில் கலந்தாள் தெரிசா. இனிப்பு வேண்டி இருக்கவில்லை என்னமோ இப்போது.

பல்லுத் தேய்க்காம கண்டதையும் குடிக்காதேடி.

அம்மா மனசுக்குள் சொன்னபோது தெரிசா சமாதானம் சொன்னாள் – ராத்திரியே பல்லுத் தேச்சுட்டேனே. தேச்சேனா இல்லியா?

எங்கே பல்லுத் தேய்க்க? ராத்திரி தீயில் கருகிப் போனது உடுப்பு, பணம், துணிமணி, பல் தேய்க்கிற பிரஷ், தலை வாரும் சீப்பு இன்னும் என்ன எல்லாமோ.

ராத்திரி நாடகம் முடிஞ்சு வந்தபோது தோப்புத் தெருவிலே களேபரமா தீ பற்றி எரிந்தபடிக்கு இருந்தது. சட்டுன்னு உன் நினைப்பு. உள்ளே தூங்கிட்டு இருக்கியோன்னு பயம். தீயைப் பத்திக் கவலைப்படாமல் ஓடி உள்ளே போனேன்.

தாமஸ் சொன்னான். அவன் பார்வையில் நேசம் தெரிந்தது. மனுஷர்கள் நல்லவர்கள். அவ்வப்போது சாத்தான் குடியேறி ஒரு நிமிஷம் அரை நிமிஷம் ஆட்கொண்டாலும் தேவன் மிச்ச நேரம் சுத்தமாக்கிப் போட வந்துவிடுகிறான்.

என்னத்தை உள்ளே ஓடினே. வயிறு முட்டக் குடிச்சுட்டுன்னா வந்தே? அப்படியே உள்ளே போயிருந்தா படுத்தே கருகிச் செத்திருப்பே. உன்னை வழிமறிச்சு இழுத்துப் பிடிச்சுக்க நாலு பேர் வேண்டியிருந்தது. தெரிசா தெரிசான்னு நீ அலறினது லண்டனுக்கே கேட்டிருக்குமோ என்னமோ ராணியம்மாவோட ஹோலிராட் அரண்மனைக் கதவைக் கடந்து கேட்டு எழுப்பி இருக்கும் எல்லோரையும்.

ஸ்டான்லி கார்டன் தாமஸைப் பார்த்துக் கண் அடித்தான். தாமஸ் தலையைக் குனிந்து கொண்டான்.

தெரிசாவை அவன் தொட்டுத் தூக்கி வரவில்லை. ஆனால் என்ன? அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகக் கூடாது என்று உள்ளபடிக்கே கவலைப் பட்டிருக்கிறான். தெய்வ அனுக்கிரகத்தில் அவன் நல்லபடிக்கு குடும்பம் வைத்து க்ஷேமமாக இருக்கட்டும்.

தெரிசா தேவ ஊழியம் செய்ய வந்த பரிசுத்த ஆத்மாவாக அவனை ஆசீர்வாதம் செய்தாள்.

தெரிசா, நீங்க தோட்டத்திலே மயக்கம் போட்டு விழுந்து கிடந்ததை என் கூட வந்த சிந்தியாதான் முதல்லே பார்த்தா. அப்படியே நானும் அவளும் கைத்தாங்கலா ஒரு சாரட்டுலே ஏத்தி இங்கே கொண்டு வந்துட்டோம். தாமஸையும் போதையிலேயே வண்டியிலே அடைச்சு எடுத்து வந்து என் அறையிலே போட்டுட்டேன். இப்பத்தான் எழுந்தான்.

சிந்தியா காலி தேநீர்க் கோப்பைகளோடு உள்ளே போனவள் அதே வேகத்தில் திரும்ப வந்தாள்.

சொல்லவே மறந்துட்டேன். நடு ராத்திரிக்கு வாசல் கதவை யாரோ பலமா இடிச்சாங்க. பயத்தோடு திறந்து பார்த்தா தோப்புத் தெரு விடுதியிலே வேலை பார்க்கிற பொண்ணு நின்னுட்டிருந்தா. கையிலே இந்தப் பெட்டி.

தெரிசா சிந்தியா கையில் பிடித்திருந்த தோல்பெட்டியைப் பார்த்தாள். அவளுடையதுதான்.

அந்தப் பணிப் பெண் எங்கே? காசு விலை மதிப்பு என்று பார்த்தால் ஒன்றும் இல்லாத பெட்டிதான் அது. உள்ளே உடுப்பும் பீட்டரின் புகைப்படம் ஒன்றும் அம்பலப்புழை கிருஷ்ணன் படமும் எந்தக் காலத்திலேயோ பட்டணத்துக்கு வந்தபோது பறித்துப் போட்ட உலர்ந்து போன நந்தியாவட்டை சருகின் சருகும் இருக்கப்பட்ட பெட்டி அது. கிறிஸ்துவ தோத்திரப் பாட்டுக்கள் அடங்கிய புத்தகமும் அதிலே உண்டு. கர்னாடக சங்கீத ரீதியில் சிட்டைப்படுத்தி அப்பன் கடுதாசியாக எழுதி அனுப்பிய நாலைந்து தமிழ் கானங்களும் அந்தப் பெட்டியில் இருந்தன. கிறிஸ்து நாதர் விஷயமான பாட்டு.

அந்த வேலைக்காரப் பொண்ணு நடு ராத்திரியிலே வீட்டுக் கதவைத் தட்டிக் கொடுத்ததே ஆச்சரியம். அதை விட ஆச்சரியமா அவ ஒண்ணு சொன்னாளே பாக்கணும்.

சிந்தியா கொஞ்சம் நிறுத்தி தெரிசாவைப் பார்த்தாள். அவள் இன்னொரு ஆச்சரியத்தை எதிர்பார்த்தாள். இது வழக்கமான ஆச்சரியமாக இருக்கப் போகிறது என்றது மனம்.

நிஜத்துக்கும் மாயத்துக்கும் நடுவிலே அவள் ஊசலாட ஆரம்பித்து கொஞ்ச காலமாகிறது. எல்லாவற்றையும் நம்பச் சொல்லுகிறது ஒரு மனசு. இல்லை, எதையும் யாரையும் நம்பாதே என்று எச்சரிக்கிறது இன்னொன்று. இப்போது எந்த மனசு முன்னால் வந்து நிற்கப் போகிறதோ தெரியவில்லை.

நல்ல கருப்பிலே இந்தியாக்காரச்சி போல உடுப்பு அணிஞ்ச ஒரு ஸ்திரியும், கூடவே அரைகுறையா உடுத்த ஒரு பெண்குழந்தையும் அவள் கிட்டே இந்தப் பெட்டியைக் கொடுத்து இங்கே தெரிசாவிடம் சேர்ப்பிக்கச் சொல்லிட்டுப் போனாங்களாம். தீ விபத்து நடந்த கலவரத்துலே அவ யாரு, எங்கேயிருந்து வந்தா, எங்கே போனான்னு எதையும் விசாரிக்க முடியலியாம்.

தாமஸ், நீதான் கொட்டகையிலே வந்து மூக்கு முட்டக் குடிச்சுட்டு தடுமாறினேன்னா, இங்கே பாரு, விடுதியிலே ஒரு வேலைக்காரப் பொண்ணு பிராந்தி எடுத்துக் குடிச்சுட்டு ரகளை பண்ணியிருக்கா. அவளைச் சொல்லிக் குற்றம் இல்லை. அபாயமும் நெருக்கடியும் பயமும் சேர்ந்து ஆட்டி வச்சிருக்கு. கையிலே கிடைச்ச குப்பியைத் திறந்து கடகடன்னு குடிச்சுட்டா. போகுது. தெரிசா அது உன் பெட்டிதானா பாரு.

கார்டன் சொன்னான்.

பெட்டியைத் திறக்காமலேயே தெரிசாவுக்குத் தெரியும். அவள் பெட்டிதான் அது. கொண்டு வந்து கொடுக்கச் சொல்லிக் கொடுத்து அனுப்பியதும் யார் என்று அவளுக்குத் தெரியும். அம்பலப்புழைக்காரிப் பெண். குழந்தையோடும் பசியோடும் வந்த பிராமணப் பெண்.

சேச்சி. பசி பிராணன் போறது.

நாரை திரும்ப தாழப் பறந்து தோட்டத்துக்குள் நுழைந்தபடி கூவியது.

வந்துட்டேன். இதோ மூத்ரம் ஒழிச்சுட்டு தந்த சுத்தி செஞ்சுண்டு வந்து ஆகாரம். பழையது போடறேன்னா அம்மா. சாப்பிடுவேளோ இல்லியோ?

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

5 அக்டோபர் 1908 – கீலக வருஷம் புரட்டாசி 20 , திங்கள்கிழமை

அந்தப் பிள்ளை சொந்த ஊர் திருக்கழுக்கன்றம் என்று சொன்னதுமே அவன் மேல் ஒரு வாஞ்சை தானே வந்து மனசில் குடியேறிவிட்டது என் லலிதாம்பிகே. ரொம்பவும் தான் கஷ்டப்படுத்தி விட்டேன் அவனை. எதுக்காக அடிக்க வேணும்?

அவன் வயசில் நான் எருமை மாடு மாதிரி நாள் முழுக்க தூங்கியிருக்கிறேன். உன்னைக் கல்யாணம் செய்து கொண்ட முதல் மாசம் ராத்திரி முழுக்க உன்னைத் தொந்தரவு படுத்திவிட்டு விடிந்தது கூடத் தெரியாமல் கோட்டுவாய் விட்டபடி பகலெல்லாம் இடுப்பில் ஈரம் காயக் காய அசந்து உறங்கியே கழித்திருக்கிறேன்.

என்னை எதுக்கு ஏன் என்று கேள்வி கேட்பார் யாருமில்லாத காரணத்தால் உறங்கியும் போகித்தும் உண்டும் நேரம் முழுக்கக் கழித்த வயதில் அவன் தூர தேசத்துக்கு சமுத்திரம் கடந்து வந்து இப்படி அடிமை ஊழியம் செய்துகொண்டிருக்கிறான். எல்லாம் வயிற்றுப் பிழைப்புக்காக இல்லாமல் வேறென்ன?

ரொம்ப அடிச்சுட்டேனாடா. வலிக்கறதோ என்று கேட்க ஆரம்பித்தபோது அவன் நிமிர்ந்து ஆச்சர்யத்தோடு பார்த்தான்.

தெலுங்கன் வரதராஜ ரெட்டி சுத்தத் தமிழ்ப் பிராமணக் கொச்சையில் பேசினால் பையன் மிரளாமல் என்ன செய்வான்? பூணூலைக் கழற்றி எறிந்து பெயரை மாற்றி குடுமியைச் சிரைத்து கட்டையாக மீசை வைத்துக்கொண்டு ரெட்டியாக சஞ்சரிக்க முற்பட்டாலும் ஆபத்து அவசரத்துக்கு இந்த பாழாய்ப் போன பார்ப்பாரப் பேச்சு நாக்கில் புகுந்து இழவெடுக்கிற கொடுமையை என்ன சொல்ல.

எங்க ஊர்லோ கோவிலு அய்ரு. அரவவாளு. அடி பட்டாகே மந்திரிக்கறதுலே பெத்த கை. ஆயனகாரு தோட்டத்துலே ஒக தொங்கா மாமுடிபண்டு அதாம்பா மாம்பளம் களவாடிச்சு. அய்ரு அவன அடியடின்னு அடிச்சுது. அப்புறம்கா மருந்து பெட்டி மந்த்ரம் செப்தாரு. அப்புடு அய்ரு அரவத்திலே மாட்லாடினாரு. அதி கதா நியாபகம் வந்துச்சு பிட்டா. தெல்சா?

மனசறிந்து பொய் சொன்னேன். சின்னப் பையனுக்கு இது போதும். வரதராஜ ரெட்டியோ வேறே ஒருத்தனோ, அவன் மேல் கரிசனப்பட, கோபம் கொண்டு திட்டினதுக்காக மெய்யாலுமே வருத்தப்படுகிறான் என்று தெரிந்தால் அவனுக்கு கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருக்கும்.

ரெட்டியாரே உங்களை தப்பா நினைச்சுக்க என்ன இருக்கு? எல்லாம் என் கிரகம். கண்ணு காணாத இடத்துலே வந்து கஷ்டப்படணும்னு தலையிலே எளுதினதை அளிச்சு எளுத முடியுமா?

அவன் கண்கலங்கினான். அவன் தோளில் கை வைத்து ஆறுதலாக அணைத்துக் கொண்டேன். நமக்கு ஒரு குழந்தை இருந்தால் இந்நேரம் இவன் மாதிரித்தான், என்ன ஒரு மூணு நாலு வயசு குறைந்தவனாக இருப்பான்.

நான் பாட்டுக்கு கழுக்குன்றத்துலே கூழோ மோரோ குடிச்சுட்டு கிடந்தேன் ரெட்டியாரே. அப்பன் குடிகாரன். அம்மா கிடையாது. பக்கத்து வீட்டு அய்யர் ஊட்டம்மா தான் ஐயோ பாவம்னு பரிதாபப்பட்டு எடுத்து வளர்த்துச்சு. அதுக்கு எம்மேலே பெத்த பிள்ளை மாதிரி பிரியம்.

எனக்கு ஏதோ பொறி தட்டின மாதிரி இருந்தது. யாரு அம்மா என்று விட்டேத்தியாக விசாரித்தேன்.

வீட்டுக்காரர் விட்டுட்டு பட்டாளத்துக்குப் போயிட்டாராம். பட்டணக்கரையிலே இருந்து பொறந்த வீட்டுக்குத் திரும்பி வந்துச்சு. நான் இங்க வரச்சொல்ல, காசிக்கு பரிவாரமாப் போன கூட்டத்திலே அதுவும் இருந்துச்சு. நீயும் வாடான்னு கூப்பிட்டுச்சு அய்யரு ஊட்டம்மா. போயிருக்கலாம். என்னமோ கிரகம் இங்கே வந்து விளுந்துட்டேன் அடியும் உதையும் வாங்கி மிச்சம் நாளை நவுத்த.

நீதான். நீயேதான். காசிக்குப் போயிருக்கிறாய். அதுதான் என் கடுதாசி எதுக்கும் பதில் இல்லை. திரும்பி வந்திருப்பாய் இப்போ என்று நிச்சயமாக நினைக்கிறேன். சரிதானே கண்ணே?

அவன் தொலைவில் பார்த்தபடி கண் நிறைந்து போயிருந்தான்.

அது இது வாங்கிக் கொடுத்து, மாசாமாசம் பட்டணத்துக்கு வந்து வாடகை வசூலிச்சுக் கொடுத்து. முழுசா ஒத்த ரூபா கொடுக்கும் அம்மா. இந்நேரம் காசியிலே இருந்து திருப்பி வந்திருக்கும். யாரு வாடகை வசூலிக்கப் போய்ட்டு வராங்களோ.

அவன் உன்னைத்தான் சொல்கிறான் என்று ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிந்தது. நம்மாத்துக்கு வாடகை வசூல் பண்ண வந்தவன். உன்னைச் சுற்றி இருந்து கவனித்துக் கொள்கிற கூட்டத்தில் ஒருத்தனாக இருந்தவன். நீ வாஞ்சையாக சாதம் போட்டு வளர்த்த பிள்ளை.

தூரத்தில் இரைகிற சமுத்திரத்தைப் பார்த்தபடி ஒண்ணுமே பேசாமல் இருந்தேன். பேச என்ன இருக்கு? அவன் துக்கம் என் துக்கம்.

மகன் மாதிரி குசினி வாசல்லே உக்கார வச்சு பருப்பு சோறு போடும். கையெல்லாம் நெய்வாசம் அடிக்கும் தெரியுமா? தமிளு பேசமாட்டீங்களே. எப்படி புரியும்?

எனக்கு நடுமுதுகில் மயிர்க்கூச்செறிந்தது லலிதே.

ஆக அங்கே சுத்தி இங்கே சுத்தி நீ ஜீவனோடு கொஞ்சத்துக்குக் கொஞ்சம் சுகமாக இன்னும் மூச்சு விட்டுக் கொண்டிருக்கே. எங்கேயோ.

நான் என்னிக்காவது அங்கே திரும்பி வந்தால் நேரே உன் காலில் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்து.

வேண்டாமா? சரி, கையைப் பிடித்து மாரோடு அணைத்துக் கூட்டி வந்து மிச்ச காலம் எல்லாம் கூடவே இருப்பேன். அது அரை நாள், கால் மணி நேரம் இருந்தல் கூட சரிதான். உன் மடியில் தான் என் உயிர் போகுமடி என் உசுர்க் கண்மணீ. அந்த நாளிலே நான் சுத்த ஆத்மாவாக இருப்பேன். இப்போது மாதிரி இல்லை.

இப்போ. இன்னிக்கு என்னமோ எனக்குள்ளே இப்படி ஒரு ராட்சசத்தனம் புகுந்து ஆட்டி வைக்கிறதே, என்ன செய்வேன் சொல்லு. எல்லாம் சமுத்திரம் தாண்டி வந்த தோஷம் தான்.

பெரியவா சும்மாவா சொன்னா, பிராமணன் சமுத்திரம் கடந்து கப்பல் ஏறி அந்நிய தேசம் போகப்படாது. அவனவனுக்கு விதிச்ச கர்மத்தை பூர்த்தி பண்ணிக் கொண்டு அவனவன் இருக்கப்பட்ட ஸ்தலத்திலேயே கஷ்டமோ நஷ்டமோ இருந்து ஆயுசு பரியந்தம் ஜீவிக்க வேணுமென்று எழுதியிருக்காமே.

அதெல்லாம் பிராமணனுக்கு சரிதான். என்னை மாதிரி ஸ்திரிலோலனாய் அலஞ்சு யௌவன ஸ்திரியின் பருத்த ஸ்தனத்தில் மனசு பறிகொடுத்து பீஜம் விரைத்து நடந்து அவளை சம்போக நேரத்தில் கொன்னு போட்டதாய் ஜெயிலில் சிட்சை அனுபவித்த படுபாவி யாருண்டு? நான் எந்த எழவெடுத்த வேதப் பிரகாரம் பிராமணன் ஆகலாம் சொல்லு.

சுபாவமாகவே இருக்கப்பட்ட குரூரம் இந்த ஏகாந்தமான சந்தர்ப்பத்தில் மனசில் அழுத்தி அழுத்தி கொடூரனாக்குகிறதோ என்னமோ. எனக்கு சொல்லத் தெரியலை. இதையெல்லாம் களையச் சொல்லி பிரார்த்தித்து, கபாலீசுவரர் சமேத கற்பகாம்பாள் அம்மன் ஸ்துதியாக வெண்பா எழுதலாம். ஆனால் யாப்பு எல்லாம் சுத்தமாக மறந்து போச்சு. மனசு முழுக்க எரிச்சலும் குரோதமும் இருக்கும்போது பாட்டு எப்படி வரும்?

இந்த சமுத்திரக் காற்றில் ஏதோ நச்சு விஷயம் கலந்து இருக்கிறது லலிதே. நிச்சயமாகச் சொல்றேன். இந்தக் காற்றை சுவாசித்தபடி பத்து நாள் இருந்தால் பசுமாட்டை, பிறந்த சிசுவைக் கூடத் தலையில் பாராங்கல்லைப் போட்டு நசுக்கிக் கூழாக்க வெறி வந்து சேர்ந்து விடும். அதெல்லாம் பாவம் என்கிற உணர்ச்சியே இருக்காது. நரகத்துக்குப் போக வைக்கும் அது. எந்த நரகம்னு கேட்டா சொல்லத் தெரியலை. இருக்கா என்ன நரகமும் சொர்க்கமும்?

ரௌராவாதி நரகம் எல்லாம் சும்மா திவசத்துக்கு வந்து எள்ளுருண்டையும் இஞ்சித் துவையலும் வழித்துத் தின்னு விட்டு ஏப்பம் விட்டபடி வைதீகர்கள் திரிக்கிற கயறு. அவாள் தொடையில் தேய்த்துத் தேய்த்து கல் தக்ளியில் நூற்கிற பூணூல் கூட அறுந்து போகும். இந்த பாவ புண்ணியக் கட்டுக் கதைச் சரடு தலைமுறை தலைமுறையாக எல்லாரையும் கட்டிப் போட்டிருக்கிறது. தப்பு செய்யாமல் தடுக்க இது மட்டும் போதுமான்னு தெரியலை லலிதா. உனக்கு என்னம்மா தோணறது?

சமுத்திரக் கரைக் காத்து மாத்திரம் இல்லை குத்தம் சொல்ல. இங்கே இப்படி கூரைக் கொட்டகை போட்டு ஒரு பெரிய ஜனக் கூட்டமாக ஒரே இடத்தில் தங்கி இருக்கிறதில், எந்த நியம நிஷ்டையும் இல்லாமல் குளிக்கக் கூட நேரம் இன்றி யாரோ பிருஷ்டம் அலம்பிய கையால் சமைத்த சோற்றை அரக்கப் பரக்க உண்டு விட்டு வேலைக்கு ஓடுகிறது கூட மகா தப்புதான்.

காயத்ரி சொல்லி ஜபிக்க வேண்டாம். அதெல்லாம் உள்ளூர் பிராமணாள் நேரம் தவறாமல் செய்து கொள்ளட்டும். சாப்பாட்டுக்கு ஒரு மரியாதை கொடுக்கிற தோதில் குளித்து தெய்வத்தை மனசாற நினைத்து கிழக்கு பார்த்து ஒரு கும்பிடு போட்டுவிட்டு சாப்பிட்டுப் போகலாமில்லையா? உடம்பு வணங்க மாட்டேன் என்கிறதே, என்ன செய்வேன் சொல்லு.

மற்ற படிக்கு கள்ளுத் தண்ணி, சாராயம் என்று இந்த மகாலிங்கய்யன் வரதராஜ ரெட்டி எந்த தப்பு தண்டாவுக்கும் போறதில்லை. ஸ்திரி லோலன் தான். ஆனால் அது இப்போது மனசுக்கு உள்ளே மடங்கி அடங்கி ஒண்ணுமில்லாமல் போகப் போறதே. உனக்கு மாஞ்சு மாஞ்சு கடிதாசு எழுதறது அதுக்குத்தானே செல்லமே.

என்ன சொல்ல வந்தேன்? ஆமா, சாப்பாட்டு விஷயத்தில் கட்டுப்பாடாக, கொஞ்சம் போலாவது நியம நிஷ்டையை அனுஷ்டித்தால் இப்படி அசாத்தியக் கோபமும் கொடூரமும் எனக்கு வந்து சேராது.

சுபாவமாக, கொஞ்சம் சிரித்து, கொஞ்சம் கோபப்பட்டு, கொஞ்சம் பொய் சொல்லி, கொஞ்சம் ஜீவிதத்தில் நம்பிக்கை வச்சு நாலு காசு சேர்ந்ததும் திரும்பி வந்து உன்னைக் கூட்டிப் போகப் போகிற அற்ப ஜீவன். உடம்பின் வலுவை சக்தியை எல்லாம் இனிமேலும் கொடூரத்திலே தீர்த்துக் கொள்ளாதவனாக நான் இருப்பேன்.

குளிச்சுட்டுத் திங்கணும். ஒரு ஸ்தோத்ரமாவது சொல்லணும். இல்லை தேவாரம், திருவாசகம். உட்கார்ந்து ஸ்ரத்தையாக நினைச்சால் தானே எல்லாம் நினைவு வரும்.

குளித்தால் மட்டும் போறாதுன்னு தோணறதுடி. ஆழாக்கு அரிசியைப் பொங்கி இறக்க எத்தனை நேரம் பிடிக்கப் போறது. இந்த எழவு தூக்கத்தைக் கொஞ்சம் கட்டுப்படுத்தி ஒரு மணி நேரம் முந்தி எழுந்தால் ஒரு சாதமும் புளித்தண்ணி கரைச்ச ரசமும் பண்ணி இறக்கிவிட மாட்டேனா? இங்கே லயத்தில் பொதுவாக சமைக்கிற இடத்தில் கொஞ்சம் ரசப்பொடி கேட்டால் இல்லையென்றா சொல்லப் போறான்? ஹெட் மஸ்தூர் ஆச்சே நான்.

நாளைக்கே பக்கத்து கிராமத்துக்கு ஒரு நடை போய் அரிசியும் வெங்கலப் பானையும் வாங்கி வந்துடணும். ரசம் வைக்க ஈயச் சொம்பு கிடைக்காவிட்டாலும் வாயகலமான பாத்திரம் கிடைக்கும். அதையும் வாங்கி வந்து விடணும். கொஞ்சம் பழகினால் காய்கறிக் கூட்டு, குழம்பு, ரசம் எல்லாம் கூட வைக்கலாம். பொறுத்துக்கணும். இதுலே ஆரம்பிக்கலாம் அரிஸ்ரீ சொல்லி.

சரிடி குழந்தே. தூக்கம் கண்ணைச் சுத்திக் கொண்டு வருது. நடு ராத்திரியாகி இருக்கும் போல இருக்கு. காடா விளக்கு முணுக் முணுக்குன்னு பிராணன் போகிற கிழவி மாதிரி போக்கு காட்டுகிறது. அது உசிரை விடறதுக்குள் நான் உனக்கு வாயாற ஒரு முத்தம் ஈந்து இதை முடிச்சுக்கறேன் லலிதே.

9 அக்டோபர் 1908 – கீலக வருஷம் புரட்டாசி 24 , வெள்ளிக்கிழமை

ஆச்சு, நாலஞ்சு நாளாக சுயம்பாகம் அமர்க்களப் பட்டுண்டிருக்கு.

முதல் நாள் சாதம் விதை விதையாக கொட்டக் கொட்ட முழிச்சுண்டு நின்னுது. அதில் புளித் தண்ணியை விட்டால் ரெண்டும் ஜன்ம வைரிகள் மாதிரி சேராமல் ஒண்ணை ஒண்ணு எதிர்த்துக் கொண்டு வந்தது. எப்படியோ முழுங்கி வைத்தாலும் வயித்துக்குள் போய் அதுகள் தன் பாட்டுக்கு சண்டையைத் தொடர்ந்ததில் அஜீர்ணமாகி நாலைந்து தடவை வயத்தாலே போனேன். அப்புறம் ஸ்வஸ்தமாச்சுடி ஸ்வாமி அனுக்ரஹத்தாலும் உன் நல்ல மனசாலும்.

முந்தாநாள் கூத்து இன்னும் விசேஷம். சாதம் காய்ச்சல்காரனுக்கு கரைச்சுக் கொடுக்கிற புனர்பாகம் மாதிரி ஏகத்துக்குக் குழைந்து போய்விட்டது. ஆனாலும் ஆச்சரியத்திலும் ஆச்சரியமாக ரசம் சுகமான வாடையோடு வெகு அற்புதமாக கொதிச்சு இறங்கினது. லயம் சமையல்காரனே வாசனை பார்த்து வாயிலும் ஒரு சிராங்காய் விட்டு நாக்கை சப்புக்கொட்டினான்.

ரெட்டிகாரு பிரமாதமா சமையல் பண்ணியிருக்கீங்களே. என்னை மாதிரி ஜன்மா ஜன்ம அடுப்புக்காரனுக்கும் வராத கைமணம் இல்லையோ இது என்று வாயாரப் புகழ்ந்துவிட்டுப் போனான் அவன்.

ஹெட் மஸ்தூரை ஸ்துதி செய்தால் அவன் சம்பளம் ஒரு ரூபாய், ஒண்ணரை ரூபாய் மதிப்புக்குக் கூடும். சொந்த தேசம் போகும்போது கூடுதல் தொகைக்கு ஒரு பசுமாடு வாங்குவான். இல்லை, பெண்டாட்டிக்கு சுண்டுவிரலில் போடுற மாதிரியாவது சிண்ணூண்டுக்கு ஒரு தங்க மோதிரம் வாங்கிக் கடுதாசில் சுற்றி எடுத்துப் போவான். ஆனாலும் இதுக்காக என்னை புகழவில்லை. ஒரு தொழில்காரன் அதே தொழிலில் சிரத்தை காட்டிய இன்னொருத்தனை மனசாரப் பாராட்டினதாக அது இருந்தது சந்தோஷமான விஷயம்.

கொஞ்சம் யோசித்து அந்த சமையல்காரன் லயத்து ஜனக் கூட்டத்துக்காக வைத்த புளிக்குழம்பையும் ஒரு குவளை நிறையக் கேட்டு வாங்கிக் கொண்டேன். ஆனால் சுயம்பாகமான செய்யாத வஸ்துவை எப்படி சாப்பிடுவது? ஆகவே அதை வாங்கி நாலைந்து கொத்துமல்லியைக் கிள்ளிப்போட்டு, கூடவே நிறறய தண்ணீரும் மிளகாய் விழுதும் சேர்த்து என் சமையல் ஆக்கிவிட்டேன். மடிக்கு மடியும் ஆச்சு. உப்பு உரைப்பு என் பழக்கத்துக்கு ஏற்றபடியும் ஆச்சு.

இப்படி காலையில் சமைக்கிறதை பத்திரமாக வைத்து ராத்திரிக்கும் கொஞ்சம் தயிரோ மோரோ குத்திச் சாப்பிடவும் இப்போ பழகி விட்டது. சமுத்திரக் கரையாக இருந்தாலும் இங்கே பாலும் தயிரும் அபரிமிதமாகக் கிடைக்கிறது என்கிறதை உனக்குச் சொல்லியாக வேணும்.

இன்னொரு விஷயம் நான் சாப்பிடாதது. சமுத்ர புஷ்பம். அதாண்டி, மீன். என்னென்னமோ பேர் சொல்கிறான்கள் தமிழிலும் தெலுங்கிலும் அதுக்கு. ஜனக் கூட்டத்தில் முக்காலே மூணுவீசம் பேரும் ருஜித்து சாப்பிடுகிற வஸ்து அது.

நேத்து மதியம் சமையல்காரன் ஒரு பாத்திரத்தோடு ஏதோ வயித்தைக் குமட்டுகிற மீன் கூட்டோ பொரியலோ பண்ணி எனக்காக எடுத்து வந்து விட்டான்.

ரெட்டிகாரு, ஜாதி ஆசாரம் மீறி ஏன் இப்படி சுத்த சைவமாக இருக்கீங்க என்று உரிமையோடு கேட்டவனிடம் அதெல்லாம் ஒரு நேர்ச்சைக்காக விட்டொழித்தேன் என்று பொய் சொன்னேன்.

பெண்டாட்டி சாகக் கிடந்தபோது கழுக்குன்றம் பக்தவத்சலேஸ்வரனுக்கு நேர்ந்தபடிக்கு மீனும் கோழியும் இறைச்சியும் எல்லாம் விலக்கு இப்போ. மனசைக் கட்டுப்படுத்தி கட்டுப்படுத்தி பழகி விட்டது.

பொய் சொல்லிச் சொல்லிப் பழகிவிட்ட படியால் இதுவும் சரம் சரமாக வந்து விழுந்தது.

இன்னிக்கு சாயந்திரம் வெய்யில் தாழ்ந்து ரொம்பவே நேரம் சென்று லயத்தில் என் குடிலுக்குத் திரும்பினேன். காலம்பற வடித்த சாதம் காய்ந்து கருவாடாகிப் போய் அதில் எறும்பு வேறே மொய்க்க ஆரம்பித்திருந்தது. இது சாப்பிட பிரயோஜனப்படாதே, எடுத்துக் கொட்டி ஏனத்தைக் கழுவிட்டு இன்னொரு கை அரிசி வேகவைக்க வேண்டியதுதான் என்று தீர்மானத்தோடு தண்ணீர் சேந்த கிணற்றுப் பக்கம் நடந்தேன்.

கலுபிலுவென்று ஏகப்பட்ட இரைச்சல் அந்த வெளிச்சம் மங்கின நேரத்தில். சாயந்திரம் கப்பலில் வந்து இறங்கிய கிட்டத்தட்ட இருபது பேர் அங்கே புதுசாக எழுப்பிக் கொடுத்த குடில்களில் ஜாகை வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இரைச்சலை அடக்குகிற தோரணையில் கொஞ்ச நேரம் இரைந்து கத்தி நான் யார் என்பதை ஒருவாறு உணர்த்தினேன். எல்லாம் நம்ம ஊர் தமிழ் ஜனம். ஜாக்கிரதையாக தெலுங்கன் தமிழ் பேசுகிற தோரணையில் அவர்களிடம் என் பதவி, உத்யோக ஸ்திதி இன்னோரன்ன விஷயங்களை விளக்கி அங்கே துரையும் துரைசானிகளும் இல்லாத போது, அது நித்தியப்படிக்கு சதா நடக்கிற விஷயமாச்சே, நான் தான் அவர்கள் எல்லோருக்கும் எஜமானன் என்று புரிய வைத்தேன். ஒரு சங்கடமான மௌனம் சுற்றி அடர்த்தியாக நிற்க அவர்கள் எல்லோரும் கலைந்து போனார்கள்.

சோற்றுப் பாத்திரத்தில் இருந்த பழைய சோறைக் கீழே மண்தரையில் கவிழ்த்தேன். நாய் பூனை ஏதாவது ராத்திரி வந்தால் தின்றுவிட்டுப் போகட்டும். கிணற்றில் நீர் சேந்தி பாத்திரத்தை அலம்பிக் கொண்டிருந்தபோது பின்னால் ஏதோ சத்தம். வளையல் குலுங்குகிற ஓசை அது.

திரும்பிப் பார்த்ததும் தெரிந்த முகம். ஐயோ என்னத்தைச் சொல்வேன். சாமி சத்தியமாக நிஜம் இது.

அந்தப் பெண்பிள்ளை யார் தெரியுமோடி? சாட்சாத் ரெட்டியக் கன்யகை தான்.

நான் கழுக்குன்றம் மலையில் ரெட்டை ஸ்தனத்தையும் ஆரத் தழுவிச் சுகிக்க ஆரம்பித்தபோது உசிரோடு இருந்து அது ரெண்டும் கழுகாக மாறின போது உசிர் போய் ரத்தப் பிரவாகத்தில் சவமாகக் கிடந்தாளே அவளேதான்.

கல்யாணி. தெலுங்கு ரதி. கல்யாணி. ரதி. ரதி. ரதி.

அய்யரே கழுக்குன்றத்துலே பாதியிலே விட்டுட்டுப் போயிட்டீரே. மீதியை உங்கப்பனா வந்து முடிச்சு வைப்பான்?

அவள் நமுட்டுச் சிரிப்புடன் தமிழில் கேட்டாள். என் கையில் வைத்திருந்த பாத்திரம் நழுவி உள்ளே இருந்த ஜலம் எல்லாம் காலில் கொட்ட பாதம் மேலேயே விழுந்தது. அது ரத்தம் மாதிரி கொழகொழவென்று காலை நனைத்து சிவப்பாக ஒரு விநாடி தெரிய உடம்பெல்லாம் நடுக்கம் ஏற்பட்டது.

திரும்பியே பார்க்காமல் நடக்க முற்பட்டேன். அவள் குரல் பின்னால் இருந்து தொடர்ந்தது.

அய்யரே, லட்டு உருண்டை, பானகம், கனிஞ்ச வாழைப் பழம். எல்லாம் இன்னும் கொஞ்சம் வேணும். கழுகு பார்த்திருக்கீரா? ஜோடிக் கழுகு? இதோ.

அவள் மேல் சேலையை விலக்கினாள். பருத்த மார்பகங்கள் கழுகாகக் கவிந்து என்னை வாவா என்று ஈர்க்க இதமாக இருட்டு நகர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது.

கல்யாணி, அடி என் கல்யாணி. எனக்கு வேறென்ன வேணுமடி?

நீதான் நீயேதான்.

சாப்பாடும் சமையலும் கோவிலும் குளமும் ஸ்நானமும் ஸ்கலிதமும் வேலையும் கூலியும் எல்லாம் அப்புறம். நீ கிடைத்தால் போதுமடி கல்யாணி.

நான் மோகாவேசத்தோடு தமிழில் சொல்ல வாயெடுத்தபோது பின்னால் இருந்து ஒரு ஆம்பிளை குரல் கேட்டது.

ஏன் புள்ளே. எட்டு மஸ்தூரு தெலுங்குக்காரர். அவர்கிட்டே தமிழ்லே என்னத்தைச் சொல்லிக்கிட்டு நிக்கறே? பாவம் மனுஷர் பாஷை புரியாம முழிக்கிறார் பாரு.

அவன் முகம் ஒரு சாயலுக்கு கிழங்கனைப் போல் இருந்தது. ஆனாலும் இவன் தெலுங்கன் இல்லை. இந்தக் கல்யாணியும்.

பசியோட இருக்கீங்க போல. பாவம். நான் சுடச்சுட சோறு பொங்கித் தரேன். சாப்பிட்டுங்கன்னேன்.

அவள் பொய் சொன்னாள். என் கல்யாணி. எனக்கு அது ரொம்பப் பிடித்திருந்தது.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

5 அக்டோபர் 1908 – கீலக வருஷம் புரட்டாசி 20, திங்கள்கிழமை

என் கண்ணாட்டி லலிதாம்பிகே. எத்தனை கடுதாசு உனக்கு எழுதி எந்த எந்த மார்க்கமாகவோ எல்லாம் அனுப்பி வைத்து அதெல்லாம் ஒரு அம்பது நூறு இருநூத்தம்பது கூட இருக்கலாம் எனக்குக் கணக்குத் தப்பி விட்டது பொண்ணே ஆத்மாவோ வேறே என்னமோ அதிகாரம் செய்து இழுத்து வந்து உட்கார்த்துகிறது. கையில் கிடைக்கிற காகிதம் குண்டி துடைத்துப் போட்டது என்றாலும் ஓரமாகக் கிழித்து எறிந்து விட்டு உட்கார்ந்து ப்ரியே லலிதே என்றபடிக்கு நாமஜபம் செய்து இப்படி எழுத ஆரம்பித்து விடுகிறேன். கால்புள்ளி முழுப்புள்ளி போடக்கூட முடியாமல் மனசு எழுதுடா எழுதுடா என்று விதைக் கொட்டையை நெரித்து. அதுவும் ஒரு லகரி தான் போ. எழுதி அனுப்பினதில் எத்தனை உனக்கு வந்து சேர்ந்தது நீ எப்படி இருக்கே ஒரு தகவலும் இங்கே இல்லை. ஆயினும் என்? இதோ இன்னொரு கடிதாசு பாருடி.

நீ நம்ம ஊரில் ஊர் என்றால், பட்டணம் இல்லை பொண்ணே கிராமந்தரப் பிரதேசத்தில் எல்லாம், உங்க கழுக்குன்றத்து சுற்று வட்டாரத்தில் கூட நெல் சாகுபடி பார்த்திருப்பாய். தோப்பு வைத்து தென்னமரம் வளர்த்து தேங்காயும் கள்ளும் இறக்கி காசு பார்க்கிறதையும் வாழைத்தோப்பு மாந்தோப்பு இப்படியான சமாசாரம் எல்லாம் தெரிந்திருக்கும். கரும்புத் தோட்டம் பார்த்திருக்கியோடி நீ?

மைல் கணக்காக வரிசை வரிசையாக கரும்பு. தைப்பொங்கலுக்கு ஊர் உலகத்துக்கு முழுக்கச் சேர்த்து பொங்கல் பானையில் கட்டி வைத்துப் பொங்கலாம். அதுக்காகவே வேண்டி நட்டு வளர்த்த மாதிரி நல்ல உசரமான கழிகள் எல்லாமே. கொஞ்சம் சோகையாக சோனியாக இருந்தாலும் நம்ம ஊர் செங்கரும்பை விட தித்திப்பு ஜாஸ்தி.

மனசுக்கு வரும் உவமையைச் சொல்லிப் போடறேன். கோவிச்சுக்காதேடி பொண்ணே. தித்திப்பு என்றால், அந்த ரெட்டிக் கன்யகை எச்சில் அதே படிக்கு இனிச்சுக் கிடந்தது அன்னிக்கு.

நான் அழிந்தது அப்போது மட்டுமில்லை இனியும். நாசமாப் போறவனே உனக்கு நரகம் தான் என்று ஏசுகிறாயோடி கண்ணம்மா?

சொல்லு. உனக்கு இல்லாத பாத்யதை வேறு யாருக்கு அதை எல்லாம் சொல்ல? என் நெஞ்சில் காலை வைத்து நீ மிதித்து முகத்தில் உமிழ்ந்தாலும் எனக்கு மறுத்து ஒரு வார்த்தை சொல்ல தகுதி இல்லை. மனசில் இருந்த கசடை எல்லாம் தோண்டி எடுத்தபடிக்கு அம்பாள் சந்நிதியில் நின்று என்னைச் சுத்தப்படுத்தச் சொல்லி வேண்டுகிற மாதிரி உனக்கு கடுதாசு எழுதுகிறேன். அம்புட்டுத்தான்.

கரும்பு பற்றி ஆரம்பிச்சு விட்டு எங்கேயோ போறேன் பார். ஆக நிலம் நீச்சு என்று பூமி எல்லாம் காலம் முழுசும் அந்த ஒரே ஒரு பயிர் மாத்திரம் சாகுபடி பண்ணுகிற நிலப் பிரதேசம் இது. விளைகிற கரும்பை எவனும் கணுவாக நறுக்கி வாயில் போட்டு சவக்கு சவக்கு என்று சாப்பிட்டு எச்சில் ஊறத் திரிவது மட்டும் நம்ம ஊர் மாதிரி இங்கே பார்க்க முடியாது. இதெல்லாம் ஆலைக் கரும்பு.

எட்டும் பத்தும் திகையாத கன்யகையை பலாத்சங்கம் செய்கிற தூர்த்தன் போல இங்கே இரும்பில் அடித்து நிறுத்தி வைத்த யந்திரங்கள் ஒவ்வொரு கரும்பையும் தன் வசமாக்கி சக்கையாகத் துப்பி விடுவது வாடிக்கை.

வடித்த சாறெல்லாம் அப்புறம் பதப்படுத்தி சர்க்கரையாக வெள்ளைக்கார தேசத்துக்கு அனுப்பி காசு கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டுகிற ஒரு விஷயம் இது.

எல்லாத்துக்கும் துரைமாரும் அவன்கள் கூட மார் மறைக்காமல் திரிகிற துரைசானிகளும் தான் இதுக்கெல்லாம் உடமைஸ்தர்கள், நிர்வாகிகள். மீதி இருக்கப்பட்டவர்கள் அதாவது உள்ளூர் கறுப்பு மனுஷர்களான காப்பிரிகள், நம்ம ஊரில் இருந்து இண்டெஞ்சர் ஊழியக்காரனாக வந்த என்னை மாதிரி அடிமை உத்யோகம் செய்கிற பிரகிருதிகள் என்று வெளுத்த பிருஷ்டங்களை பல்லக்கில் வைத்துச் சுமக்க ஒரு பெரிய கூட்டம் இங்கே உண்டு. உன் அகத்துக்காரன் பல்லக்குத் தூக்குகிறதில் முக்கியஸ்தன்.

நான் ஏற்கனவே எழுதின படிக்கு எனக்கு ஹெட்டு மஸ்தூர் என்ற கவுரதையான உத்தியோகம் இங்கே கரும்புத் தோட்டத்தில் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இதுக்கான உத்தியோக உடுப்பு என்று வேஷ்டிக்கு மேல் ஒரு அல்பாகா கோட்டு, பட்டுக் குடை, தலையில் துரைமார் போல் ஒரு தொப்பி இப்படி இன்னும் கொஞ்சம் சிங்காரமும் கூட உண்டு. அப்புறம் இது ரொம்ப முக்கியம். கையில் ஒரு பிரம்பு எப்பவும் இருந்தாகணும். கொல்லைக்க்குப் போகிறபோது கூட அதையும் பிடித்துக் கொண்டுதான் உட்கார வேணும்.

விடிகாலை வேலைக்குக் கிளம்பும் நேரத்தில் இந்த நானாவித உத்தியோக சின்னங்களை கோவிந்தய்யங்கார் சுவாமிகள் ஸ்ரிசூரணம் தரிக்கிற கவனத்தோடு உடம்பில் ஏற்றிக் கொண்டு கிளம்பியாக வேண்டும். குளிக்கக் கூட நேரம் இல்லாமல் குதத்தையும் முகத்தையும் உப்புத் தண்ணீரில் அலம்பிக் கொண்டு உடனே உத்தியோகம். வயிறு சாப்பாட்டைக் கொண்டாடா தேவடியாப் பயலே என்று தினசரி கூச்சல் போட்டு இப்போது அதுக்கும் பழகிப் போய்விட்டது.

வெறும் வயித்தோடு வேலைக்குப் போனால் முகத்திலும் பேச்சு செய்கையிலும் சுமுகம் எப்படி வரும் சொல்லு லலிதே.

நான் போகிறபோது ஒன்றும் ரெண்டுமாக தோட்ட வேலை செய்கிறவர்கள் எல்லாம் வந்து சேர்ந்திருப்பார்கள். இதில் காப்பிரியும் உண்டு நம்மூரான்களும் உண்டு. ஆனாலும் நம்ம பருப்பு காப்பிரி தடியன்களிடம் வேகாது. நான் அதிகாரம் பண்ண வேண்டியது நம்ம பக்கத்து குப்பனையும் சுப்பனையும் குருவம்மாவையும் வள்ளியம்மமயையும் தான்.

இதெல்லாம் இங்கே வேலை பார்த்து நாலு காசு சம்பாதிச்சு ஊருக்குத் திரும்பும் உத்தேசத்தோடு வந்த ஜனங்கள். மரக்காணம், விழுப்புரம், திருப்பாதிரிப்புலியூர் இப்படி புதுச்சேரிக்கு அடுத்த ஸ்தலங்களையும் பக்கத்து கிராமங்களையும் சேர்ந்தவர்கள் பலபேரும்.

பட்டணத்தான் ஒண்ணு ரெண்டு பேர் வந்து தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல் கிளம்பிப் போய்விட்டான்கள். கிராமத்தான் மாதிரி குண்டி வணங்கி வேலை செய்யாதவன்கள் என்கிறதே இதுக்குக் காரணம். மற்றப்படி செங்கல்பட்டு, திருச்சிராப்பள்ளி இப்படி புறப்பட்டு வந்த சிலபேரும், தெலுங்கு பேசுகிற பூமிக்காரர்களும் கூட இங்கே அடிமை உத்தியோகத்துக்கு வந்து சேர்ந்திருப்பதை உனக்கு ஏற்கனவே நான் சொல்லியிருக்கிறேன்.

ஆண்பிள்ளைகள் மட்டும் இல்லாமல் இங்கே கரும்புத் தோட்டத்தில் வேலை பார்த்து ஜீவிக்கிற பெண்டுகளும் அதே படிக்கு விடிகாலை அஞ்சரை மணிக்கு வந்து சேர வேணும். இதில் ஒருத்தனும் ஒரு பொம்பிளையும் பல்லுக்கூட தேய்த்திருக்க மாட்டார்கள். அதுக்கு நேரம் கொடுக்க முடியாமல் தூங்கி எழுந்து தோட்டத்துக்கு வந்து வரிசையாக எல்லாரும் நிற்பார்கள்.

எவன் வந்தான் எவன் இன்னும் வரலை யார் ஒரேயடியாகப் போய் ஒழிந்தார்கள் என்று பட்டியல் சரிபார்ப்பது என் வேலை. இதுக்கு ஆஜர் பட்டியல் என்று சொல்லுவார்கள் இங்கே. ஆம்பிளை வரிசையில் ஆள் எண்ணினதுக்கு அப்புறம் பொம்பளை கூட்டம். எனக்கு அது பிடிச்ச சமாசாரம் என்று உனக்குத் தெரியுமே.

ராத்திரி சம்போகத்தை பூரணமாக அனுபவித்து விட்டு இன்னும் ஸ்கலித வாடையும் கஷ்கத்தில் லகரி ஏற்றுகிற வியர்வை வாசனையுமாக நிற்கிறவர்கள் இந்த ஸ்திரிகள். பெரும்பாலும் இடுப்புப் புடவையையே மேலேயும் சுற்றியிருப்பார்கள். அந்தப் பெருத்த ஸ்தனங்களின் சுபாவமான மிருக நெடியும் கலந்து மிச்சமிருக்கிற நினைவையும் தப்ப வைக்கும். பக்கத்தில் போனால் மூச்சில் ஒச்சை வீசும். அதையும் சேர்த்து அனுபவிப்பது சொர்க்கம்தான். இதிலே மாதவிடாய் கண்ட பெண்களைப் பார்த்த மாத்திரத்திலேயே முகத்தில் சோர்வும் சிடுசிடுப்புமாகத் தெரிந்து விடும்.

ஆனாலும் நான் இந்த லோகத்தையும் ஈரேழு பதினாலு லோகத்தையும் எனக்கு பட்டா போட்டு எந்த சும்பனாவது கொடுத்தாலும். எல்லாத்தையும் திரும்பத் தூக்கி எறிந்து விட்டு தூமை வாடை பிடிக்கிற சுகத்துக்காக அந்தத் தொடைகளுக்கு நெருக்கமாக உட்கார்ந்து விடுவேன்.

இதெல்லாம் இங்கே சொல்வது உனக்கு உடம்பில் உஷ்ணத்தை ஏத்திவிட்டு அவஸ்தைப்படுத்த இல்லையடி லலிதாம்பிகே. என்னமோ உனக்கு எழுதினால் இனிமேல் இதிலெல்லாம் ஆசை கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைந்து அப்புறம் முழுக்க இல்லாமல் போய்விடும் என்று ஒரு நப்பாசை.

எதுக்கு அப்படிப் போகணும் என்று இன்னொரு பக்கம் பாழும் மனசு அடம் பிடிக்கிறது.

இப்படி போதையேற்றிக் கொண்டு காலம்பற அந்த எழவெடுத்த ஆஜர் பட்டியலை சரி பார்த்துவிட்டு நான் தலையை அசைத்ததும் கரும்புக்குத் தண்ணீர் பாய்ச்சவும், வாய்க்கால் வழிக்கவும், உரம் கலக்கவும், சரியான பதத்தில் இருக்கப்பட்டதை வெட்டி முறித்து வண்டியில் ஏற்றவுமாக அவரவருக்கு அன்றைக்கு விதித்த வேலையையும் சேர்த்துப் படிப்பேன்.

அப்புறம் ஒவ்வொருத்தரும் ஏற்படுத்திய காரியத்தை எந்த விதமாக நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று கரும்புத் தோட்டம் முழுக்க சுற்றி நடந்து கண்காணிக்க வேண்டியதும் என் வேலைதான். உயிரை வாங்குகிற விஷயம் இது.

கண் சிமிட்டும் நேரத்துக்கு முந்தித்தான் ஒருத்தன் பாத்தி கட்டிக் கொண்டிருப்பான். அவனனப் பார்த்தபடி நான் நடக்க என் பிருஷ்டத்துக்குப் பின்னால் அந்த வெங்காப்பயல் அடுத்த நிமிஷத்திலே சும்மா அரையில் சொரிந்து கொண்டு நிற்பான். இல்லை மூத்திரம் போகிறேன் பேர்வழி என்று ஓரமாகக் குந்தி உட்கார்ந்து உடம்பில் ஒரு சொட்டு பாக்கி இல்லாமல் சாவகாசமாக வெளியேற்றிக் கொண்டிருப்பான்.

அவனவனை வேலைக்கு திரும்பச் செய்யணும். இல்லையோ, புகையிலைக் கட்டையை ஒடித்து வாயில் போட்டுக் கொண்டு அடுத்தவன் பொண்டாட்டி கூட ஜாடைமாடையாக சம்போகம் பற்றி கதைத்துக் கொண்டிருப்பான்கள். எனக்கே தோணுறபோது சின்ன வயசுப் பிள்ளைகளுக்கு ஏன் தோணாது சொல்லு.

தனியாக வந்து சேர்ந்த கட்டைப் பிரம்மசாரி பையன்களை அந்தந்த ஸ்திரிகளின் புருஷன்மார் சந்தேகக் கண்ணோடு தான் பார்க்கிற வாடிக்கை. முக்கியமாக சின்ன வயசுப் பிள்ளையாண்டான் ஒருத்தன் இருக்கான். குட்டிகள் அவனைப் பார்த்து தளுக்கிறதும் மினுக்குறதும் இழைகிறதும் சும்மா வம்புக்கு இழுத்து வாயைப் பிடுங்கறதும் பார்க்க ரசமாக இருக்கும். கழுக்கு முழுக்கென்று இருக்கப்பட்ட, கருப்புச் சுண்ணாம்பில் வார்த்தெடுத்த பையன். அந்த வயசில் கழுதை கூட அழகாக இருக்கும். இருந்திருக்கேனே.

இன்னிக்குக் காலமே நான் வேலைக்கு ஆஜர் பட்டியல் எடுக்கிற நேரத்தில் அந்தக் கழுக்கன் முழுக்கன் வந்து சேரவில்லை. வெட்டின கரும்பை வண்டியில் ஏற்றுகிறதில் ஒரு கை குறைந்ததால் கோபப்பட்டு மேனேஜர் துரை நாற்றம் பிடிச்ச இங்கிலீசில் என்னை சபித்து விட்டுப் போனான். புழுத்த நாயோடு என்னைக் கலவி பண்ணச் சொன்னான் அவன். அதைக் கேட்டு நான் மனசு ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டு நிற்க வேண்டி வந்தது.

எந்தப் புழுத்த நாயைச் சொல்றான் நாய்மகன்? கிழவி என்றாலும் இன்னும் மாரைத் தூக்கிக் கொண்டு திரியும் அவனுடைய பொண்டாட்டி துரைசானியா? காகிதம் உபயோகிக்கிற கிழவி. மூக்கைப் பொத்திக் கொண்டு அவள் கூடப் படுத்துப் பார்க்கவும் நான் தயார்தான். என்றாலும் அதை அந்த வெளுத்த மூஞ்சிக் குரங்கிடம் சொல்ல தைரியம் இல்லையே.

என் கோபத்தைக் காட்ட வேறே உபாயங்களைத் தேடிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் அட்டைக் கருப்பன் சாவகாசமாக நுழைந்தானே பார்க்கணும்.

எங்கேடா போனே தேவிடியா மகனே என்ற என் விசாரிப்புக்கு அவன் வெகு விநயமாக அசந்து தூங்கிட்டேன் ரெட்டியாரே என்றான் தலையைக் குனிந்து கொண்டே.

ஏண்டா தாயோளி காப்பிரிச்சி கூடப் கட்டிப் பிடித்து புரண்டு கிடந்துவிட்டு வந்தியோடா என்று பின்னும் கிண்ட அவன் ஊரில் இருக்கப்பட்ட எல்லா சாமி பூதம் அவனோட ஆத்தாள் அப்பன் என்று சகல பேரிலும் சத்தியம் செய்து தப்பு தண்டாவுக்கு எல்லாம் போகவில்லை என்று சாதித்தான்.

அதோடு நிறுத்தியிருந்தாலும் விட்டிருப்பேன். ஒரு ரெண்டு நிமிசம் தாமதமா வந்ததுக்கு இந்த கூச்சல் போடுறிங்களே எத்தனை நாள் சாயந்திரம் ஆறு மணிக்கு மேலே ஏழு எட்டுன்னு நேரத்தைப் பாக்காம வேலை பார்த்திருக்கேன். அதுக்கு என்ன தனியாவா அதிகக் கூலி போட்டுக் கொடுத்தீரு?

இப்படி அவன் கேட்க என் கோபம் உச்சத்துக்குப் போய் கையில் பிடித்த பிரம்பை எடுத்து வீசி அவன் முதுகை ரத்த விளாறாக்கிப் போட்டேன்.

குய்யோ முறையோ என்று அவன் கூச்சல் போட்டபடி தோட்டம் முழுக்க ஓட நான் அவனை வேட்டை நாய் மாதிரி பின்னாடியே துரத்திப் போய் திரும்பத் திரும்ப அடித்து காலால் அவன் கொட்டையில் எட்டி உதைத்தேன். அவன் அங்கே இருக்கப்பட்டது கூழான மாதிரி ஈன சுவரத்தில் முனக பின்னும் சந்தோஷமாக அவன் குடுமியைப் பிடித்து இழுத்து கன்னத்தில் அறைந்தேன்.

ஒரு பத்து நிமிஷம் இப்படியாக சிட்சை நிறைவேற்றி கையும் காலும் எனக்கு வலியெடுக்க ஆரம்பித்தபோது அவனை வண்டியில் கரும்பு ஏற்றுகிற ஜோலிக்குப் போக விட்டேன். ஆனாலும் என் ஆத்திரம் முழுக்க தீர்ந்த பாடில்லை.

பக்கத்தில் ஏதோ நொய்நொய் என்று சத்தம். என்னடா என்று திரும்பிப் பார்க்க ஒரு சிசு அழுது கொண்டிருந்தது. ஓரமாக நிழலில் ஒரு சாணிச் சுருணையை விரித்து அதைக் கிடத்தி விட்டு அதைப் பெற்றுப் போட்டவள் பிடுங்கின கரும்பை தோகை வெட்டிக் கொண்டிருந்தாள். கரும்பு யந்திரத்தில் போட வாகாக இதைச் சதா செய்யாவிட்டால் யந்திரம் ஓய்ந்து போய்விடும். மேனேஜர் துரை கத்துவான்.

பிறந்து நாலைந்தே மாசம் ஆன அந்த சவலைக் குழந்தை குரலைக் கேட்டதும் அந்தப் பெண்பிள்ளை கையில் எடுத்த தோகையையும் அரிவாளையும் அந்தப்படிக்கே தரையில் வைத்துவிட்டு நிழலுக்கு ஓடி வந்து குழந்தையை வாரி எடுத்தாள். முலையை எடுத்து அதுக்குக் கொடுக்க ஆரம்பிக்கிற வரைக்கும் பார்த்துக் கொண்டு ஒரு ஓரமாக நின்றேன் நான்.

அப்புறம் ஓங்கி அந்தப் பிரம்பால் அவள் முலை மேலேயே ஓங்கி அடித்தேன். திருட்டு முண்டே. வேலை நேரத்தில் என்ன சீராட்டிக் கொண்டு கிடக்கே? வரும்போதே இதையெல்லாம் முடிச்சிருக்கலாமில்லையா வேலைக்கு இடைஞ்சல் இல்லாமல்?

நான் சத்தம் போட அவள் என் காலில் விழுந்து குழந்தையையும் கிடத்தினாள். சாமி பால் பத்தாம அழுகிறான் பிள்ளை. பசி நேரம். நொய்க் கஞ்சி கொடுத்தா வாந்தி பேதியாவுது. வேறே வழி இல்லாம லயத்துலே இருக்கப்பட்ட காப்பிரிச்சி கிட்டே எல்லாம் கையேந்தி பால் பிச்சை வாங்கிட்டு இருக்கேன். இன்னிக்கு யாரும் தானம் தரலை. பிள்ளை உசிரு போகுது.

திரும்பக் குழந்தையை வாரியெடுத்த அவளை முடிக்க விடாமல் திரும்ப மார்க்காம்பிலேயே பிரம்பால் அடித்தேன். குழந்தை பிடிவாதமாகப் பிடித்த காம்பை விட்டு விட்டு வீரிடும்படி அதன் உதட்டிலும் அடி விழுந்திருக்க வேண்டும்.

அந்தப் பக்கம் தலையில் கரும்பு சுமந்து போன ஒரு கிழட்டு காப்பிரிச்சியைக் கூப்பிட்டு குழந்தையைப் பறித்து எறியச் சொன்னேன். அவள் நான் சொன்னது புரியாத பாவனையோடு அந்தச் சிசுவை வாரியெடுத்து ஓரமாக வைத்துவிட்டு அங்கே இன்னொரு காப்பிரிச்சிக்குக் கண்காட்டியபடிக்கு திரும்ப வந்தாள்.

தேவிடிச்சி போய் வேலையைப் பாருடி நாயே என்று நான் சத்தமாகச் சொல்லியபடி அடிவாங்கின பொம்பிளையை முறைக்க, அவள் எனக்குப் பின்னால் பார்த்து ரெண்டு கையையும் தலைக்கு மேல் உயர்த்திக் கும்பிட்டாள். நான் என்ன விஷயம் என்று பின்னால் நோக்கினேன்.

அங்கே இளம் வயசில் இன்னொரு காப்பிரிச்சி அந்தக் குழந்தையை நெஞ்சோடு அணைத்து அதுக்குப் பால் புகட்டிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்க்க எனக்கே கண் நிறைந்து போனது.

இப்படி மனுஷத்துவம் கிஞ்சித்தும் இல்லாமல் நான் போன மாயம் என்ன என்று அதிர்ந்து போய் எல்லாத்திலிருந்தும் விலகி நின்று நான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது ரத்தம் கட்டின முதுகோடு அந்தக் கருப்பன் கரும்பைச் சுமந்து போகிறதைப் பார்த்து அவனுக்கு அண்டையில் போனேன்.

அவன் முதுகை ஆதரவாகத் தடவி எந்த ஊர்க்காரனடா நீ என்று தெலுங்கில் விசாரித்தேன்.

திருக்கழுக்குன்றம் என்றான் அவன்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

5 அக்டோபர் 1900 – சார்வரி வருஷம் புரட்டாசி 20, வெள்ளிக்கிழமை

காலிகோ பைண்டு பண்ணி ஒரு மலையாளப் புஸ்தகம் கொண்டு வந்திருக்கியே வேதையா, காவ்ய ரத்னாகரம்னு. அதைக் காலம்பற பொரட்டிண்டிருந்தேன்.

மருதையன் சொன்னான்.

ஏது, மலையாளமும் படிச்சிருக்கியா மருதையா?

வேதையன் விசாரிக்க, மருதையன் அடக்கமாகச் சிரித்தான்.

மதுரைக் கலாசாலையிலே கூட வேலை பார்க்கிற வேலு நாயர் சம்ஸ்கிருதம் க்ளாஸ் எடுக்கறதோட மலையாளத்திலேயும் பாண்டித்யம் உள்ள மனுஷர். அவர் மூலம் தான் நாலு அட்சரம் அந்த அற்புதமான பாஷை பரிச்சயம் ஆச்சு.

மருதையன் சாப்பிட்டபடியே தகவல் தெரிவித்தான்.

அரண்மனை முற்றத்தில் விருந்து நடந்து கொண்டிருக்கிறது. ராஜா நாற்காலியில் உட்கார்ந்தபடிக்கு முன்னால் ஒரு மர குரிச்சியைத் திருப்பிப் போட்டு அதில் வெள்ளித் தாலம் வைத்து ராப்போஜனம் பண்ணிக் கொண்டிருக்கிறார். பக்கத்தில் தண்ணீர் கொட்டி குளிர்வித்துத் துடைத்த தரையில் இலை போட்டு வேதையனும் மருதையனும் சாமாவும் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். சாமா வீட்டுக்காரி பாத்திரத்தில் இருந்து இந்துஸ்தானி பட்சணமாக சப்பாத்தி பண்ணி எடுத்து வந்ததை பரிமாறிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

கோவிலில் தொழுது விட்டு பெண்டுகள் சயன கிரஹ பக்கம் உள்ளறைக்கு ராணியோடு போனார்கள். அப்போது மூணு பிள்ளைப் பிராய சிநேகிதர்களும் படிப்பு விஷயமாக சுவாரசியமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்ததை ராஜா கண் இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

படிக்க லோகத்தில் இத்தனை விஷயம் இருக்கா? ஒரு ஜீவிதம் முழுதும் சாப்பிட்டு, வெளிக்கு வராமல் முக்கி வென்னீர் குடித்து, புஸ்தி மீசைக் கிழவனோடு மாரடித்து, ராணியோடு படுத்து எழுந்து, சேடிப் பெண்ணுக்குக் கால் பிடித்து விட்டுக் கழித்தாகி விட்டது. வெட்டி வேலை பல பொழுதும். நாலு எழுத்து படிக்க வந்திருந்தால் புஸ்தகங்களின் லோகத்தில் தானும் ராத்திரியும் பகலும் முழுகி முத்தும் ரத்னமும் எடுத்திருக்கலாமே.

எதுக்கு? அதுனாலே ஏதும் பிரயோஜனம் உண்டோ உனக்கு?

தோட்டத்து மூலையில் புஸ்தி மீசைக் கிழவன் வேப்ப மரத்தில் தலை கீழாகத் தொங்கியபடிக்குக் கேட்டான் அப்போது. நிஜமாகவே அவனுக்கு பிசாசுக் களை வந்திருந்தது ராஜாவுக்கு திருப்தியாக இருந்தது.

மலையாள பூமிக்கு போகப் போறியாக்கும்?

அவன் நக்கலாக விசாரிக்க, போ சவத்து எளவே என்று விலக்கினார் ராஜா. சமயத்தில் அவனும் மற்ற முன்னோர்களும் விளங்காமல் பேசுகிறது வழக்கமாகிப் போனது. ராஜாவுக்குக் காது மந்தம் என்பதாலும் இப்படிப் பாதி புரியாமல் சம்பாஷணை நடக்கிறது உண்டுதான்.

உள்ளே ராணி பகவதியம்மாளின் மருமகளுக்கு ஒரு பட்டுத் துணியும், மஞ்சள் கிழங்கு, குங்குமம் இதோடு ஒரு கொப்பரைத் தேங்காய், கால் சவரனில் ஒரு காசு இத்தனையும் தாம்பாளத்தில் வைத்து எடுத்துக் கொள்ளச் சொன்னாள்.

நமஸ்காரம் பண்ணிக்கறேன் மாமி.

சாமா பெண்டாட்டி அடக்கமாகத் தெரிவித்தாள்.

எதுக்கு? வந்தபோதே கும்புட்டுட்டியேடி பொண்ணே?

ராணி பொக்கை வாயோடு அழகாகச் சிரித்தாள்

அது வந்ததுக்கு. இது திரிச்சுப் போறபோது ஆசிர்வாதம் வாங்கறதுக்கு. மகாராஜாவும் சேந்து நின்னா பாந்தமா இருக்கும் ராணியம்மா.

பகவதி மரியாதையோடு சொன்னாள்.

கொஞ்சம் வந்துட்டுப் போங்களேன். கொளந்தை ஆசிர்வாதம் வாங்கணுமாம்.

ராணி வாசலைப் பார்த்து கூப்பிட்டாள்.

தொட்டதுக்கு எல்லாம் இந்தப் பார்ப்பாரப் பொண்டுகள் பொசுக்கு பொசுக்கு என்று காலில் விழுந்து கும்பிடுகிற ஆசாரம் ராஜாவுக்கு அலுப்பாக இருந்தது. ஒரு நாளைக்கு எத்தனை தடவை இப்படி யாரையெல்லாம் கும்பிட்டு விழுவது என்று கணக்கே இல்லியா?

சதுர் ஆடத் தயாரானது போல புடவையைத் தார் பாய்ச்சி கட்டிக் கொள்வது இப்படி விழுந்து கும்பிட வசதியாக இருக்கத்தான் போல.

ராஜா உள்ளே போய் அவசரமாக ஆசிர்வதிப்பதற்குள் பகவதி நிறுத்தினாள்.

சாமா, சித்தெ வந்து இவளோடு சேர்ந்து நின்னு நமஸ்காரம் பண்ணு பெரியவாளை.

சாமா வந்து, ரெண்டு கையையும் ரெண்டு செவியில் வைத்துப் பொத்திக் கொண்டு பெண்டாட்டியோடு காலில் விழுந்தான்.

ஆசிர்வாதம் பண்ணினாலும் இவன் காதில் விழப் போவதில்லை. ராஜா முணுமுணுப்பாக உபசார வார்த்தை சொல்ல, ராணியம்மா குளிரக் குளிர நல்ல சொல் நாலு சொல்லி பழுக்காத் தட்டை நீட்டினாள்.

எதுக்கு மாமி இதெல்லாம்?

அசடே. நல்ல நாள் பெரிய நாள்னு வரச்சே பெரியவா கொடுத்தா வாங்கிக்கறதுதான் மரியாதை.

பகவதி அவள் காதில் சொன்னாள்.

வெளியே புறப்படும் போது பகவதியம்மாள் யாரையோ தேடினாள்.

யாரைத் தேடறே அம்மா?

சாமா கேட்டான்.

பழனியப்பன் எங்கே காணோம்? இவாளுக்கு ராத்திரி ஆகாரம் கொடுத்து விடணுமே.

அவன் கடைத் தெரு பக்கம் நாட்டு மருந்து வாங்கப் போனவன் தான். திரும்பவே இல்லே.

வாசலில் இருந்தே ராஜா குரல் கொடுத்தார். அவருக்குப் பசிக்க ஆரம்பித்திருந்தது. நாசமாகப் போனவன் எங்கே தொலைந்தான்? படி அளக்கிற தேவதை ஒரு குறைச்சலும் இன்றி வாரி வழங்கினாலும் கொண்டு வருகிற பூசாரி குறுக்குப் பாதையில் நின்று இடக்குப் பண்ணினால்?

அப்போ எல்லாரும் இங்கேயே சாப்பிட்டுடலாமே.

சாமா யோசனை சொன்னதை மருதையனும் ஆமோதித்தான்.

வா, ஆளுக்கு ஒரு பாத்திரமா எடுத்துண்டு வந்திடலாம்.

அடுத்த பத்து நிமிஷத்தில் புகையிலைக்கடை அய்யர் வீட்டில் இருந்து சப்பாத்தியும், பருப்பு வேக வைத்து, பச்சை மிளகாயும் கொத்துமல்லி விதையும் அரைத்து விட்ட காய்கறிக் கூட்டும் தேங்காய் போட்ட காரக் குழம்பும் அரிசி அப்பளம், மிதுக்கத்தான் வற்றல், சுண்டைக்காய் வற்றல் வகையறாக்களும் புதுசாக உறை குத்தின கட்டித் தயிரும், எலுமிச்சங்காய் எண்ணெயில் பொறித்த ஊறுகாயுமாக ஏகத்துக்கு வந்து சேர்ந்தன.

நீங்க சாப்பிடுங்கப்பா. நான் பொறகு தின்னுக்கறேன்.

ராஜா நழுவப் பார்த்தார். சின்ன வயசுப் பிள்ளைகள் கூட சாப்பிடும் போது பேச விஷயம் கிடைக்காமல் சும்மா வாய் பார்த்துக் கொண்டு பசுமாடு மாதிரி அசை போட அவருக்கு மனசு கேட்கவில்லை.

நீங்களும் உட்காருங்கோ மாமா. மாமியும் சேர்ந்தே உட்காரட்டும்.

சாமா பெண்டாட்டி பரிமாறத் தயாராக இலையைக் கையில் எடுத்தபடி சொன்னாள்.

ஐயோ, நான் மாட்டேன். ஆம்பிளைங்க சாப்பிட்டு எந்திரிக்கட்டும்.

ராணி பிடிவாதமாக மறுத்து விட்டாள். பகவதியும், சாமா வீட்டுக்காரியும் அவளோடு கூட இருந்து சாப்பிட முடிவானது. இவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்ததும் உள்ளறையில் நடக்கும் அது. ராணிக்காகக் குழைய வடித்த பச்சரிசிச் சோறும் பாகம் செய்து கொண்டு வந்திருந்தாள் பகவதியம்மாள் நாட்டுப்பெண்.

வேதண்ணா, இன்னும் ஒரு சப்பாத்தி போட்டுக்குங்கோ.

சாமா பெண்டாட்டி ஜபர்தஸ்தாக வேதையன் இலையில் ஒரு பெரிய சப்பாத்தியை இட்டாள். தனக்கும் இந்த உபசாரம் நடக்கும் என்பதை அறிந்த ராஜா கிட்டத்தட்ட முன்னால் எழும்பி இலையை பாதி மறைக்கிற மாதிரி கவிழ்ந்து கொண்டு போதும் போதும் என்றார்.

ஒரு சிராங்கா தயிர் குத்திக்குங்கோ மாமா. வெக்கை காலத்துலே உடம்புக்கு நல்லது.

சாமா பெண்டாட்டி என்ன சொல்லியும் அவர் மசியவில்லை. நாக்கு கேட்கிறது என்று வயிற்றுக்கு வஞ்சனை இல்லாமல் சாப்பிட்டு வைத்தால் நட்ட நடுராத்திரிக்கு அது ஓர வஞ்சனை செய்ய ஆரம்பித்து விடும். கொல்லைக்கு இருட்டில் போய் திரும்பி வருவதற்குள் பிராணன் போய்விடும். தூக்கமும் அப்புறம் போனது போனது தான்.

மலையாளப் புஸ்தகம் படிச்சதா சொன்னியே. யார் எழுதின கவிதை?

சாமா மருதையனை விசாரித்தான்.

வெண்மணி அச்சன்னு போட்டிருந்தது.

ஆமா, பத்து வருஷம் முந்தி அந்தரிச்ச மகாகவியாக்கும்.

வேதையன் சொன்னான். சொன்னபடிக்கே புஸ்தகத்தை படிக்கிறதுபோல் மனசில் இருந்து கடகடவென்று செய்யுளும் கம்பீரமாக ஒப்பித்தான் அவன்.

பாஷை வேறே ஆனதால் ராஜாவுக்குப் புரியாவிட்டாலும் அவர் அவன் சொல்கிற தோரணையில் மனசைப் பறி கொடுத்தார்.

ரண்டு கையிலும் உருண்ட வெண்ணெயும்
இருண்டு நீண்ட கசபாரமும்
கண்ட தேசமதில் வண்டணிஞ்ச மலர்கொண்டு
தீர்த்த வனமாலையும்
பூண்டு பாயசமும் உண்டு கொண்டு

கிட்டத்தட்ட பாடுகிற ரீதியில் அவன் வெகு ரசமாகச் சொல்லிக் கொண்டு வந்தபோது சாமா இடை மறித்தான்.

அது என்ன பூண்டுப் பாயசம்டா? வெல்லப் பாயசம், தேங்காய்ப் பாயசம், பால்ப் பாயசம் கேட்டிருக்கேன். இது என்ன புது தினுசான்னா இருக்கு?

மற்ற ரெண்டு பேரும் சிரித்தார்கள். ஒண்ணும் புரியாவிட்டாலும் ராஜாவும் நரை மீசையை இடது கையால் நீவிக்கொண்டு சிரித்தார்.

சாமா, வெண்மணி அச்சன் நம்பூத்ரி பகவான் ஸ்ரீகிருஷ்ணனைப் பார்த்து பாடறது இது. ஆண்டவனுக்கு பூண்டு பாயசம் எல்லாம் படைப்பாளா என்ன? தெய்வம்னாலுமே, ஓக்களிச்சு உவ்வேன்னு குமட்டல் எடுக்காது? பூண்டுப் பாயசம் இல்லே. நல்லா கவனிச்சு இன்னொரு தடவை கேளு.

வேதையன் அந்த செய்யுளை இன்னொரு தடவை நிதானமாகச் சொல்லி நிறுத்தினான்.

மலர் கொண்டு தீர்த்த வனமாலையும் பூண்டு அதோட ஒரு பகுதி முடியறது. அடுத்தாப்பல பாயசமும் உண்டு கொண்டு. குழந்தை கிருஷ்ணன் மலர்மாலை போட்டுண்டு வரான். வர்றவன் பாயசமும் ஒரு கும்பாவிலே எடுத்து மாந்திண்டு வரான். புரியறதோன்னோ?

சந்தம் ரொம்ப அழகா இருக்கு. பாட்டும் தான்.

மருதையன் சொன்னான்.

அம்பலப்புழையிலே கூட பால் பாயசம் உண்டாக்கும்.

பகவதி வேதையனிடம் கூறினாள்.

அவள் கிருஷ்ணனை நினைத்துக் கொண்டாள். அம்பலப்புழை அம்பலத்தில் ஸ்ரீகிருஷ்ணஸ்வாமியாக காலம் முழுக்க விஸ்வரூபம் காட்டி கடாட்சம் பொழிகிறவன். ஸ்ரீகிருஷ்ண சரிதமும், ருக்மிணி சுயம்வரமும், கல்யாண சௌகந்திகமுமான ஆட்டக் கதைகளோடு ஓட்டந் துள்ளிய குஞ்சன் நம்பியாரும் சம்பகச்சேரி மகாராஜாவும் தொழுது வணங்கி நின்ற மகா பிரபு.

பால் பாயசம் நைவேத்தியம் ஆகிற அம்பலப்புழை. உடன்பிறப்புகளோடும், அவர்கள் குடும்பங்களோடும் ஆடித் திரிந்து ஓடிக் களித்த வீடு.

விசாலாட்சி மன்னி. அம்மா மாதிரி, பகவதிக்கு ஓர்மையில் வராத அம்மாவை விடப் பிரியம் காட்டின தேவதை.

அப்புறம் காமாட்சி மன்னி. சிநேகாம்பா மன்னி. அண்ணாக்கள். அத்தைகள்.

ஒரு குடும்பமே சிதறியல்லவா போய்ச் சேர்ந்தது இந்த நாற்பது சொச்சம் வருஷத்தில்.

பகவதி அம்பலப்புழை போய் எத்தனை வருஷம் ஆகிறது.

போக என்ன இருக்கு? யார் இருக்கா? சங்கரன் போன பின்னே, இங்கேயும் தான் யார் இருக்கா அவளுக்கு?

நான் போன மாசம் அம்பலப்புழை போயிருந்தேன் அத்தை. நம்ம குடும்ப வீட்டுக்கும் போனேன்.

வேதையன் கைகழுவ எழுந்தபோது சொன்னான்.

பகவதிக்கு குளிரக் குளிர அம்பலத்தில் பால் பாயசம் பானம் பண்ணின மாதிரி மனசு நிறைந்து போனது.

மதம் ஏதாக இருந்தால் என்ன? அவளுடைய அண்ணா கிட்டாவய்யன் பிள்ளை. சாமா மாதிரி அவளுக்கு அவனும் குழந்தைதான்.

க்ஷேமமாக இருக்கட்டும் எல்லோரும்.

பகவதி செயலோடு இருக்கும்போதே இந்தக் குழந்தைகளில் யாராவது அந்த வீட்டை வாங்கி. கிடைக்காவிட்டால் வேண்டாம். அம்பலப்புழையில் துண்டு நிலம் வாங்கி ஒரு ஓலைக் குடிசை வேய்ந்து கொடுத்தால் கூட அதில் மிச்ச ஆயுசு முழுக்க தங்கி இருந்து அம்பலம் போய் ரெண்டு வேளையும் தொழுது கொண்டு கிருஷ்ணன் காலடியிலேயே காலத்தைக் கழித்து விடுவாள் அவள்.

முடிந்தால் திரும்ப சிற்றாடை உடுத்திய, நாணிக்குட்டியோடு சிரித்துக் களித்து சந்தியாகாலம் தொழப் போகிற பகவதிக் குட்டி ஆகிவிடலாம். நாணி எங்கே?

வீட்டிலே இப்போ யார் இருக்கா?

கையலம்பிட்டு வந்து எல்லா விவரமும் சொல்றேன் அத்தை.

வேதையன் உள்ளே போனான். பகவதி அவன் போகிறதையே பார்த்தபடி நின்றாள். கிட்டா அண்ணா இப்படித்தான் சற்றே முன்னே குனிந்து நடப்பான். அவன் கூப்பிடுகிறது இன்னமும் காதில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

குட்டிம்மா… பகவதீஇஇஇ

வந்துட்டேண்ணா. சித்த பொறுங்கோ. இன்னும் கொஞ்ச நாள்தான்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

5 அக்டோபர் 1900 – சார்வரி வருஷம் புரட்டாசி 20, வெள்ளிக்கிழமை

எவண்டா அங்கே ஒண்ணுக்கடிக்கறது?

ராஜா இரைந்து கொண்டிருந்தது எட்டூருக்குக் கேட்டிருக்கும்.

வருடம் முழுக்க அரண்மனைக் கதவை இழுத்துச் சார்த்தித்தான் வைத்திருக்கிற வழக்கம். வந்தான் போனான் தோலான் துருத்தி எல்லாம் உள்ளே வரப் போக இருந்தால் நாசம் பண்ணி விடுவான்கள் என்று ராணி தெரிவித்தது தான் காரணம்.

நவராத்திரியும் ஆயுத பூஜையும் வருதே என்று அரண்மனைக் கோவிலுக்குள் விளக்கு வைத்து ஆயுத சாலையிலl பழைய கேடயத்துக்கும் ஈட்டிக்கும் ஜவந்திப் பூ நறுக்கைச் சார்த்தி குங்குமப் பொட்டு வைத்ததும் ராணி சொல்லித்தான்.

ஊர் மகா ஜனங்களும் வந்து கும்பிட்டுப் போகட்டுமே.

அவள் கேட்டுக் கொண்டபோது ரொம்ப யோசனையோடு தினசரி ராத்திரி ஒரு மணி நேரம் மட்டும் கதவைத் திறந்து வைக்க சமையல்காரனுக்கு உத்தரவு கொடுத்தார் ராஜா. வருகிறவன் ஒரு கும்புடு போட்டு விட்டு வெளியே திரும்பி நடக்க இதுக்கு மேலே மேலே எம்புட்டு நேரமாகப் போகிறது?

பேதியில் போகிறவன் கும்புடுகிறேன் என்று உள்ளே நுழைந்து ராஜா சயனக்கிரஹத்தைப் பார்த்து நின்றபடிக்கே மூத்திரம் போனால் கோபம் வராமல் என்ன செய்யும்?

ஏண்டா நாதாரி, உனக்கு ஒண்ணுக்கு அடிக்க இடமா இல்லே ஊர்லே?

ராஜா சத்தம் கிளப்பிக்கொண்டே வெளியே வந்தார்.

ஏன் உள்ளாற வந்து தொறந்து விடட்டுமா?

அவன் நிறுத்தாமல் பொழிந்தபடி சொன்னான்.

அந்த வத்தக்காய்ச்சி மனுஷனின் சங்கை நெறிக்கணும் போல ராஜாவுக்கு ஆத்திரம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. வேணாம். முன்னால் போய் நின்றால் பீச்சாங்குழாயை அவர் மேலே திருப்பி விடுவான் கழுதைக்குப் பொறந்தவன்.

இவன்களுக்குப் போய் பிரசாதமாக அவலும் பொரிகடலையும் வெல்ல அச்சும் கொடுக்கலாம் என்றாளே ராணி. கூடுதல் காசு செலவுக்கு எல்லாம் துரைத்தனத்து பணம் வராது என்பதால் அந்த யோசனையை நடப்பாக்க முடியவில்லை. மருதையனிடம் சொன்னால் வாங்கி வந்து விடுவான் தான். வேணாம். அதைக் கூடையில் நிறைத்து பிடிப்பிடியாக விநியோகம் செய்ய ஆளை ஏற்பாடு செய்யணும். வெறும் பொரிகடலைதானா, பானகம் கிடையாதா என்று எவனாவது கேட்பான். அதையும் தரலாம். குடித்து விட்டு சுவரில் கையைத் துடைத்துக் கொண்டு அங்கே ஓரமாக வரிசையாக நின்று அரண்மனையில் நீர்ப்பாசனம் நடத்துவான். என்னத்துக்கு விருதுபட்டி சனியனை விலை கொடுத்து வாங்கணும்?

நாளை முதல் கொண்டு அரை மணி நேரம் மட்டும், அதுவும் ஸ்திரிகள் வந்து கோவிலில் தொழுது போக அனுமதி கொடுத்தால் போதுமானது. ஆம்பிளைகள் வந்தால் அந்தப் பெண்களோடு வருகிறவர்களாக இருக்க வேணும்.

ராஜா புது உத்திரவை தீர்மானித்து ராணியின் ஒப்புதல் வாங்க காரை பெயர்ந்த அரண்மனை முற்றம் வழியாக திரும்ப நடந்தார். இருட்டு மட்டும் துணைக்கு கூடவே சூழ்ந்து கொண்டு வந்தது.

விளக்கு நீள நிறைய ஜகஜ்ஜோதியாக எரிய வைக்க கையில் ஐவேசு குறைச்சல் என்பதால் அங்கங்கே முணுக்கு முணுக்கு என்று இலுப்பெண்ணெய் தீபம் தான் ஏற்றி வைக்கிற வாடிக்கை.

சயன கிரகத்தில் வைக்க ஒரு அரிக்கேன் விளக்கை மருதையன் மதுரையில் இருந்து வாங்கி வந்தபோது வேணாம் என்று சொல்லி விட்டார் ராஜா. ராத்திரி வாயைப் பிளந்து கொண்டு தூங்கும்போது அது பாட்டுக்குக் கவிழ்ந்தோ இல்லை கண்ணாடி சிதறி வெடித்தோ இடுப்பு வேட்டியில் அக்னி படர வைத்து விடும். அதுவாக இல்லாவிட்டாலும் முன்னோர்கள் திரிசமன் செய்யக் கூடும். முக்கியமாக அந்த வக்காளி மாமனார் புஸ்தி மீசைக் கிழவன். இருப்பவர்களிடம் ஜாக்கிரதையாக உள்ளதை விட, இங்கே இருந்து பரலோகம் போனவர்களிடம் அதிக முன் ஜாக்கிரதை தேவை என்று ராஜாவுக்கு நிச்சயமாகத் தெரியும்.

வாசல் பக்கம் இருந்து பேச்சு சத்தம் கேட்கவே சற்று நின்றார் ராஜா. ஒண்ணுக்குப் போக ஊரோடு திரண்டு வருகிறான்களா?

பெண் குரல்கள். கூடவே ஆண் குரல்கள்.

வேதையா, மலையாள பூமி கலாசாலையிலும் ஷேக்ஸ்பியர் முழு நாடகமும் பரீக்ஷை கடுதாசுக்கு அருகதையா வச்சிருக்கா என்ன?

மருதையன் குரல் தனியாக கார்வையோடு ஒலித்தது.

பின்னே இல்லாம? அது மட்டும் இல்லே, தமிழ் விபாகமும் கூட திருவிதாங்கூர்லே உண்டாக்கும். மகாவித்வான் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை எழுதின குசேலோபாக்கியானம் என் சிநேகிதன் அப்புகுட்டன் தான் நடத்தறான்.

குசேலோபாக்கியானம் நல்லூர் தேவராஜப் பிள்ளை எழுதினது இல்லியோ?

மூணாவதாக வந்த குரல் சாமாவுடையது.

யாரோ எதையோ எழுதி விட்டுப் போகட்டுமே. கோவிலுக்குப் போறபோது கூட பேச உங்களுக்கு வேறே விஷயம் இல்லியா?

பகவதி அம்மாள் குரலையும் ராஜா இனம் கண்டு கொண்டார்.

பரபரப்பாக சயன கிரஹத்தில் நுழைந்த அவர் முக்காலே மூணுவீசம் தூக்கத்தில் இருந்த ராணியை எழுப்பினார்.

தே, அய்யர் வீட்டம்மாவும் மருமகளும் அரண்மனைக் கோவிலுக்கு வந்துட்டு இருக்காங்க. பழமும் நாலு வெத்தலையும் வச்சுக் கொடு.

என்னழா?

அவள் அரைகுறையாக எழுந்து உட்கார்ந்தபடிக்கே தூங்க முற்பட்டாள்.

எளுந்திருலா. விருந்தாடி வந்துட்டு இருக்காகங்கறேன்.

ராணி ஒரு நிமிசத்தில் எழுந்து முகம் கழுவி நறுவிசாக வாசலுக்கு வந்து விட்டாள்.

வாங்க, வாங்க, இப்பத்தான் வழி தெரிஞ்சுதா?

அவள் விசாரித்தபோது மருதையன் சிரித்தான்.

ஆத்தா, என்னயச் சொல்லலியே?

உன்னையும் தாண்டா. நீ காலேசு அடைச்சுப் பூட்டி ரஜாவிலே வந்தேன்னு பேரு. வீட்டுக்குள்ளே அஞ்சு நிமிசம் சேர்ந்தாப்பலே இருந்திருக்கியாடா பயலே?

ராஜா மருதையனைக் கேட்டபடிக்கு பகவதி அம்மாளுக்கும் அவள் மருமகளுக்கும் கையைக் கூப்பி அமெரிக்கையாக வந்தனம் சொன்னார். அய்யர் வீட்டு மருமகள் குனிந்து அவருடைய மற்றும் ராணியின் பாதங்களைத் தொட்டு வணங்கினாள்.

தீர்க்க சுமங்கலியா இரும்மா.

ராணி மனசார வாழ்த்தி அவளை எழுப்பி அணைத்துக் கொண்டாள். பகவதி சங்கரனைக் கல்யாணம் கழித்து கட்டுக் கழுத்தியாக வந்தபோதும் பெரிய மனுஷியாக இருந்து வாழ்த்திய வாவரசி அவள்.

இவன் பண்றது அநியாயம் தான் மாமா. கேட்டா படிக்க அரண்மனையிலே எதுவும் இல்லேங்கறான். எங்க வீட்டுலே இருக்கற புஸ்தக பீரோவிலே ரெண்டு மூணு இங்கே கொண்டு வந்து வச்சுடறேன். அப்புறம் லீவுக்கு வர்றச்சே எல்லாம் மருதையன் வீட்டோட தான் கிடப்பான், பாத்துக்கிட்டே இருங்க.

சாமா மருதையன் தோளில் தட்டிச் சொன்னான்.

அது சரிதான். மருதையனுக்கு நூதனமாக அச்சுப் போட்ட ஏதாவது புஸ்தகத்தை பொழுது முழுக்க வாசித்துக் கொண்டிருந்தால் போதும். புதுசோ, பழசோ, தமிழோ, துரைத்தனத்து பாஷையோ, புஸ்தகம் கிடைத்தால் அவனுக்கு ஆயுசுக்கு வேண்டிய தேவையில் முக்காலே மூணு வீசம் பூர்த்தியாகி விடும். அப்புறம் அப்பப்ப கொஞ்சம் காப்பி பானம், ரெண்டு இட்டலி இல்லை தோசை. வேறே எதுவும் வேணாம்.

புஸ்தகமும் மற்றதும் அரண்மனையில் இருக்கப்பட்ட சமாசாரம் இல்லை. ராஜாவுக்கு அதில் எல்லாம் விசேஷ பிரேமை என்றைக்குமே இருந்ததில்லை. வேணுமானால், நூதன வாகனத்தில் வந்து போகும் அந்த ரெண்டு களவாணிகளையும் கேட்டுப் பார்க்கலாம்.

அந்தக் குட்டையனும் நெட்டையனும் இப்போ எல்லாம் எத்தனை தடவை அழைத்தாலும் வருவது இல்லை என்பது ராஜாவுக்கு நினைவு வந்தது.

மண்டையைப் போட்டுட்டாங்களோ? எப்படி சாத்தியம்? ராஜாவுக்குப் பிற்பட்ட காலம் ஆச்சே அவன்கள் ரெண்டு பேரும். ஆனால் என்ன? சாவு சகலருக்கும் பொதுவானது தானே.

இப்படி வாங்க. படி இருக்கு. பாத்து. பாத்து.

ராணி மாறாத சிரிப்போடு பகவதியம்மாளையும் அவள் மருமகளையும் ஆயுத சாலை கோவிலுக்குள் இட்டுப் போனாள்.

வேதையனோடு கூட சாமாவும் மருதையனும் வாசலிலேயே ரெண்டு பக்கத்திலும் அலங்காரமாக உயர்த்திக் கட்டியிருந்த திண்ணையில் உட்கார்ந்தார்கள்.

சாமா உள்ளே போய் ஒரு நாற்காலியை எடுத்து வந்து போட்டு, உக்காருங்கோ மாமா என்று ராஜா கையைப் பிடித்து அதில் அமர்த்தினான்.

நல்லா இரு புள்ளே.

குளிரக் குளிர நிலவு, பௌர்ணமி இல்லாவிட்டாலும் பிரகாசமாக அந்தப் பழைய அரண்மனையை அற்புதமான அழகோடு காட்டிக் கொண்டிருந்தது. தெற்கில் இருந்து சீராக வந்த காற்று வெக்கையை அடித்துத் துரத்தி மனசுக்கு இதமான சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தது.

சுற்றுப்புறம் எல்லாம் நிசப்தமான ராத்திரி. இப்படித்தான் ராக்காலம் இருக்கும் என்று ஆதி மனுஷனுக்கு தெய்வம் சொன்னபடி அது இருந்ததாக ராஜாவுக்குத் தோன்றியது. அவர் குரிச்சியில் உட்கார்ந்தபடிக்கு முன்னால் இருந்த குமருகளை வாஞ்சையோடு நோக்கினார்.

நீங்களும் போய் ஒரு கும்பிடு போட்டுட்டு வந்து ஊர் வர்த்தமானம் சாவகாசமாச் சொல்லிட்டு இருக்கலாமேன்னேன். என்ன நாஞ்சொல்றது?

ராஜா கேட்டார்.

இவன் இந்தக் கோவிலுக்குள்ளே வரப்பட்டவன் இல்லியே அப்பாரு.

மருதையன் வேதையனைக் காட்டிச் சொன்னான்.

அப்படி ஒண்ணும் இல்லே. ஆனா கிறிஸ்தியானி வந்தா ஆசாரம் கெட்டுடும்னு மலையாள பூமியிலே ஒரு க்ஷேத்ரம் விடாம தடசம். நானும் போறதில்லேன்னு நடப்பாக்கிண்டுட்டேன்.

வேதையன் சொன்னான்.

இவன் கிறிஸ்துவன் என்பதே நினைவில் வரமாட்டேன் என்கிறது ராஜாவுக்கு. பார்ப்பாரப் பிள்ளை. பூணூலையும் மூக்கையும் மாறிமாறிப் பிடித்துக் கொண்டு சூரியனைப் பார்த்துக் கொண்டு காலையிலும் சாயந்திரமும் மந்திரம் சொல்லாமல் எப்படி இவன் சிலுவை சார்த்தின கோவிலுக்குப் போக முடியும்? சாப்பிடுகிறது கூட கத்தரிக்காயும் பருப்பும் என்று பார்த்த மாத்திரத்திலேயே புரிகிறது. பேச்சு ரீதியும் சாமா மாதிரித்தான். கொஞ்சம் மலையாள வாடை இருந்தாலும் இது பார்ப்பாரக் கொச்சை ஆச்சுதே.

இங்கே சர்ச் எங்கே இருக்கு சாமா?

வேதையன் கேட்டான்.

மதுரை போற சாலையிலே அரச மரத்து முக்கு ஒண்ணு வரும். அதுக்கு எதிர்த்தாப்பலே திரும்பினா ஆர்.சி சர்ச் தான். போன வருஷம் தான் கட்டினது. ஆரோக்கியமாதா ஆலயம்னு வாசல்லே கல்லுலே கொத்தி வச்சிருக்கும்.

நீ புரோட்டஸ்டண்டா? ரோமன் கத்தோலிக்கா? சிரியன் கிறிஸ்துவமா?

மருதையன் விசாரித்தான்.

ராஜாவுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. சைவன் வைஷ்ணவன் என்கிற மாதிரி கிறிஸ்து நாதரைத் தொழ வருகிற கூட்டத்திலும் ஏகப்பட்ட உட்பிரிவு இருக்கா? அவர் என்னத்தைக் கண்டார்.

பார்ப்பாரக் கிறிஸ்துவர்கள் எல்லாம் தனியான கோஷ்டியாக இருக்குமோ. அவர்கள் மற்றவர்களை விட உசத்தியான இடத்தில் உச்சாணிக் கொப்பில் இருக்கப்பட்டவர்களோ?

வேதையனிடம் எப்படியாவது இதை விசாரிக்க வேணும்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

3 அக்டோபர் 1900 – சார்வரி வருஷம் புரட்டாசி 18, புதன்கிழமை

சாரட் வண்டி அரசூர் கடை வீதியில் சாவகாசமாக ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது.

சாயந்திர நேரமானதால் பரபரப்போடு இருந்தது தெரு. ஊரில் சந்தை கூடுகிற தினமும் ஆனபடியால் கூட்டத்துக்குப் பஞ்சம் இல்லை.

நீ இங்கே வந்து இருபது வருஷம் ஆகியிருக்குமா வேதையா?

வண்டிக்குள் சாமா எதிர் வசமிருந்த வேதையனை விசாரித்தான்.

இருபத்து ரெண்டு வருஷம்.

வேதையன் பதில் சொல்லி விட்டு திரும்ப வேடிக்கை பார்ப்பதில் மூழ்கினான். அவன் பக்கத்தில் ராஜா முகம் கொள்ளாத சிரிப்பும் சந்தோஷமுமாக உட்கார்ந்திருந்தார்.

ராஜா கண்ணில் பட்ட பிரஜைகளுக்கு எல்லாம் கையை அசைத்து அனுக்கிரகம் செய்தபடி வந்தார். செய்து என்ன பிரயோஜனம்? அந்த நாசாமாப் போனவன்கள் ஒருத்தனும் இப்பேர்க்கொத்த பெரிய மனுஷன் வலிய வந்து முகமன் சொல்கிறதை பெரிய விஷயமாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் அவனவன் ஜோலி மயித்தைப் பார்த்தபடி இருந்தான்கள்.

ஆனாலும் ராஜா உள்ளத்தில் கும்மாளம் கொப்பளித்துக் கொண்டிருந்தது. வண்டிக் கூட்டுக்குள் நின்றால் தலை இடிக்கும். கூரை மட்டும் கொஞ்சம் உசரத்தில் இருந்தால் அவர் எழுந்து நின்று பட்டு வேஷ்டியை அரைப் பாகம், காலே அரைக்கால் பாகமாக் கோவணம் தரிசனப்பட உடுத்திக் கொண்டோ, இல்லை குண்டித் துணியை அவிழ்த்து வீசிவிட்டோ ஆடக்கூட தயாரான ஆனந்தம் அது.

எல்லாம் அவர் பயிர்த் தொழில் செய்ய ஆரம்பித்ததில் தொடங்கியது.

காலையில் வெகு சீக்கிரமே முழிப்புத் தட்டி நித்திய கர்மங்கள் நேர்த்தியாக நடந்தேறுகிற படியால் நிறைய நேரம் கையில் வந்து மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறது அவருக்கு.

செயலோடு இருந்த காலத்தில் உதய நேரத்தில் அரண்மனை காரியஸ்தன் தஸ்தாவேஜுகள் சகிதம் வந்து நின்று எத்தையோ கூட்டி எழவைக் கழித்து கணக்கு வாசிப்பான். இல்லை, அக்கம்பக்கத்து, பக்கத்து ஊர் பட்டி தொட்டி வம்பு வழக்கு எதையாவது சுவாரசியமாகக் கண்ணும் மூக்கும் வைத்துக் கதைப்பான். அது ஒண்ணும் இப்போ இல்லை.

பழனியப்பன் மூலமாக அய்யர் வீட்டம்மா காப்பித் தண்ணி வைச்சுக் கொடுத்து விடுகிறதில் தான் ராஜாவுக்கு காலைப் பொழுது மெய்யாலுமே தொடங்குகிறது. வல்லாரை லேகியத்தை விழுங்கியோ விளக்கெண்ணெயில் காய்ச்சிய வெண்டைக்காய் தைலத்தை ஆசனவாயில் வழித்துப் பூசியோ எல்லாம் மெனக்கெடாமல் அந்தக் காப்பித் தண்ணி என்ற மந்திர பானம் பண்ணிய மாத்திரத்தில் கொல்லைப் புறம் வாவா என்று புஸ்தி மீசைக் கிழவன் மாதிரி களேபரமாகக் கூச்சல் போட ஆரம்பித்து விடுகிறது.

காப்பித் தண்ணி பிரசாதத்துக்கும் அப்புறம் வரப் போகிற பலகாரத்துக்கும் இடைப்பட்ட நேரத்தில் பழனியப்பன் விளாவி வைத்த வென்னீரில் தலை நனையாமல் ஒரு காக்காக் குளியல். ஈரத் துண்டோடு நின்று ஒரு பொன்னார் மேனியனே புலித்தோலை அரைக்கசைத்து. அப்புறம் ஞாபகம் இல்லை. மிச்சத்தை புஸ்தி மீசையான் நேரே ஆண்டவனிடம் சொல்லி விடட்டும். அங்கே இருந்தால்.

ஆக ஏகப்பட்ட நேரம் சும்மா இருக்க வேண்டி வந்த ராஜா போன பவுர்ணமி அன்றைக்கு உதயத்தில் எழுந்திருக்கும்போதே விநோதமான யோஜனையோடு தூக்கம் விழித்தார். முன்னோர்கள் விடிகாலைக் கனவில் அவரை புகையிலை சாகுபடி செய்யச் சொல்லியிருந்த தினம் அது.

காப்பி உபசாரமும், வயிறு சுத்தப்படுத்துதலும் குளியலும் பொன்னார் மேனியனும் முடித்து ராஜா அரண்மனை தோட்டத்தில் காலாற நடந்தபோது தென்மேற்கு மூலையில் ஒரு நிமிடம் நின்றார். ஒரு காலத்தில் அரண்மனை ஜோசியக்கார அய்யர் யந்திரப் பிரதிஷ்டை செய்திருந்த இடம் அது.

கடுங்கோடை காலத்திலும் புல் முளைத்துக் காணப்படும் அந்த மண்தரையில் ஏழெட்டு செடிகள் ஒரே அளவுக்கு வளர்ந்து நிற்பதைக் கண்டார் ராஜா. ஒன்றில் மஞ்சள் நிறத்தில் பூ கூட விட்டிருந்தது.

ஒரு ராத்திரிக்குள் விதையூன்றி, அது வெடித்துப் பிளந்து மண்ணில் சூல் கொண்டு தாவரமாகக் கிளை விட்டுப் பூப்பூத்து நிற்பது மனுஷப் பிரயத்தனத்தால் ஆகுமோ?

அதிகாலைக் கனவில் சாகுபடி செய்யச் சொன்னது இதைத்தான் போலிருக்கு.

ராஜா காலில் போட்டிருந்த வார்ச் செருப்பை ஓரமாக விட்டுவிட்டு அந்த செடிகள் பக்கமாக பயபக்தியோடு நடந்து போனார். இதுகள் என்ன தாவர வர்க்கமாக இருக்கும் என்று யோசித்தார். மூலிகை? மஞ்சனத்தி? இங்கிலீசு புதர்ச்செடி? ஒண்ணும் அவருக்கு அர்த்தமாகவில்லை.

காலைச் சாப்பாட்டோடு வந்த பழனியப்பனிடம் உனக்குத் தெரியுமோடா என்று விசாரித்தார் ராஜா.

அவன் சகலமும் அறிந்த பண்டிதன் போல செடியில் ஒரு இலையைப் பறித்து வாயில் போட்டு மென்றான்.

உடனே சாப்பாட்டுப் பார்த்திரத்தை பக்கத்தில் வைத்து வேட்டியை வரிந்து கட்டினான். தைப்பூசத்துக்கு நேர்ந்து கொண்டு பால் காவடி எடுக்கிறவன் போல் ஏக ரகளையாக ஆட ஆரம்பித்தான்.

மழ பெஞ்சு ஊரெல்லாம் தண்ணி – ஆமா
மலயப்பன் மகனுக்கு உடம்பெல்லாம்

எலே மயிரா. நிறுத்துலே. காலையிலேயே குடிச்சுட்டு வந்துட்டியா. கெட்ட வார்த்தை என்னமா வருது பாரு வாயிலே. எருமைச் சாணியைப் போட்டு மெளுக.

ராஜா அவனை அறைந்திருப்பார். கிழட்டுக் கடன்காரன் ஆட்ட வேகம் தாளாது தானே தரையில் விழுந்து வைத்தான். அப்படியோ உருண்டு புரண்டு கெக்கெக்கே என்று சிரிக்கவும் செய்தான் அவன்.

அந்தச் செடியில் தான் சூக்குமம் இருக்கு. ராஜாவுக்கு க்ஷணத்தில் புரிந்து போனது.

தாயில்லாரைக் கூட்டிட்டு வாடா தாயோளி.

பழனியப்பனை எழுப்பி அரையில் வேட்டியை உடுக்க வைத்து புகையிலைக்கடை வீட்டில் இருந்து டெபுட்டி தாசில்தார் சாமாவை ஒரு நிமிஷம் வந்து போக முடியுமா என்று விசாரித்து வரும்படி அனுப்பினார் ராஜா.

சாமா வந்து பார்த்து விட்டு சொன்னது –

என்ன மாமா, எப்போ இருந்து புகையிலை சாகுபடி ஆரம்பிச்சீங்க?

புகையிலையா? இந்த மண்ணுலே இது எப்படி வேர் பிடிச்சுது?

ராஜாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. சாமாவுக்கும் தான்.

அவன் என்ன சந்தேகம் என்றாலும் தன்னுடைய ஆப்த சிநேகிதனும் காலேஜு பண்டிதனுமான மருதையனை விசாரித்து அதைத் தீர்த்துக் கொள்கிற வழக்கம் என்றபடியால் தாசில் கச்சேரிக்குப் போன மறு நிமிஷம் லிகிதம் எழுதி மதுரை பிரயாணமாகக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்த உத்தியோகஸ்தர் வசம் கொடுத்து அனுப்பினான். கூடவே செடியில் இருந்து கிள்ளிய இரண்டு இலையையும் பொட்டலமாக மடித்து வைத்திருந்தான்.

மருதையனும் அது புகையிலை தான் என்று உறுதி செய்தான். ஆனால் இந்த ரகமான ஒன்றை இந்தப் பிரதேசத்தில் மட்டுமில்லை வேறு எங்கேயும் பார்த்த அல்லது அது பற்றிப் படித்த ஞாபகம் இல்லை அவனுக்கு.

அதை மதறாஸ் பட்டணத்துக்கு அனுப்பி வைத்து அங்கே காலேஜ் பண்டிதர்களான துரைமார்களிடம் தகவல் விசாரித்து எழுதிய கடுதாசிக்கு இன்னும் பதில் இல்லை.

கடந்த ரெண்டு வாரத்தில் அரண்மனை தோட்டத்தில் அந்தச் செடிகள் அமோகமாக வளர்ந்தன. எல்லாம் ஒரே மாதிரி மேற்கே பார்த்து சாய்ந்து, எப்போதும் லகரியான ஒரு வாடையை சுற்று பிரதேசத்தில் பரப்பிக் கொண்டு, சொல்லி வைத்தாற்போல் ஒரே உயரம், கன பரிமாணத்தோடு இருந்தன.

அதுகளுக்கு தினசரி தண்ணீர் சேந்தி விடுகிற கைங்கர்யத்தை ராஜா தவறாமல் மேற்கொண்டிருந்தார். இன்றைக்கு நீர் இறைக்கும் போது ஏதோ தோன்ற அந்த இலைகளில் நாலைந்தைக் கிள்ளி வாயில் போட்டு மென்றார்.

நாள் முழுக்க அவர் சந்தோஷத்தில் திக்குமுக்காடிக் கொண்டிருப்பது அதற்கு அப்புறம் தான்.

எலே சௌக்கியமாடா? மயில் எண்ணெ விக்கறதை விட்டுட்டியா?

ராஜா சாரட் வண்டி ஜன்னல் வழியே எட்டிப் பார்த்த யாரையோ விசாரித்தார். அந்தப் புறம்போக்கு ஏதோ நாறின வார்த்தை தினுசில் முனகியபடி கம்புக்கூட்டில் சொரிந்து கொண்டு ராஜாவுக்கு பின்புறத்தைக் காட்டி நின்றான்.

எதுக்கு வற்ரவன் போறவனை எல்லாம் குசலம் விசாரிக்கணும் அப்பாரு? எவனும் மதிக்கறதில்லே.

ராஜாவுக்கு நேர் எதிரே சாரட்டில் வேதையன் பக்கமாக உட்கார்ந்திருந்திருந்த மருதையன் ராஜா கையை அசைக்க விடாமல் தன் கையால் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு சொன்னான்.

போகட்டும்’டா மருதையா. அவனுக பதில் சொல்லாட்டாலும் எனக்கு விசாரிக்கறது சந்தோஷம். நல்லா இருக்கட்டும் எல்லாப் பயபுள்ளையும்.

ராஜா கையை விடுவித்துக் கொண்டு கடைத் தெருவையே பொதுவாக அனுக்கிரகித்தார். அவர் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த டெபுட்டி தாசில்தார் சாமா சிரித்தான்.

மருது. மாமாவை அவர் இஷ்டத்துக்கு விடேன். என்ன இருந்தாலும் இந்த ஊருக்கு அவர்தானே மகாராஜா? ஆயிரம் பேர் வந்து போனாலும் ராஜா ராஜாதானே?

ராஜா ஆதரவாக சாமா தோளில் சாய்ந்து நரைமீசைக்குள் கம்பீரமாகச் சிரித்தார். ராணி கூட இருந்து இதை எல்லாம் அனுபவிக்காமல் அரண்மனைக்குள் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள் பாவம்.

சாமா, நீயும் மருதையனும் நம்ம அரண்மனை தோட்டத்தை விருத்தி பண்ண வழி பாருங்களேன். இன்னும் கொஞ்சம் புகையிலை பயிர் பண்ணினா உங்க கடையிலே வச்சு வித்துடலாம் இல்லே? லச்சுமி வரேன் வரேன்கிறா. எதுக்கு வேண்டாம்டி பொண்ணே. சாவகாசமா வா இப்போதைக்கு உங்க அக்காளை அனுப்பி வைன்னு தலையிலே அட்சதை போட்டுக்கணும்?

ராஜா சாமாவிடம் கேட்டார்.

நான் கவர்மெண்டு உத்யோகஸ்தன் மாமா. வேறே ஜீவனோபாயம் எதுவும் வச்சுண்டா சட்டப்படி தப்பு. மருதையனும் சர்க்கார் காலேஜ் வாத்தியார்ங்கறதாலே அதே படிக்குத்தான்.

அப்ப பழனியப்பனை கூடமாட வச்சுக்கிட்டு நானே பாத்துக்கறேன் போ.

ராஜா விரக்தியாகச் சொன்னார்.

சாமா நினைத்தால் தாயில்லார் ஆபீசு டவாலி சேவகன், குமஸ்தன் என்று நூறு பேரை ஒத்தாசை செய்யும்படியாக ஆக்ஞை பிறப்பித்து ராஜா முன்னால் கொண்டு வந்து நிறுத்தலாம். மாட்டேன் என்கிறான்.

சாரட் ஒரு நிமிடம் நின்றது.

அட, இதானே நம்ம புகையிலைக் கடை? தலையாட்டி பொம்மை கூட அப்படியே அன்று கண்ட மேனிக்கு அழியாம இருக்கே.

வேதையன் ஆச்சரியத்தோடு உரக்கச் சொல்லியபடி வண்டித் தட்டில் இருந்து குதித்து இறங்கினான்.

புகையிலைக் கடை மாறவே இல்லை.

கல்லாவுக்குப் பின்னால் பூ மாலை போட்டு ஊதுபத்தி ஏற்றி வைத்து தெய்வப் படங்கள். கூடவே ரெண்டு சித்திரங்கள்.

கடையின் ஸ்தாபகர் அரசூர் சுப்பிரமணிய அய்யரும், பக்கத்தில் அவருடைய மகனும் டெபுட்டி தாசீல்தார் சாமாவின் தகப்பனாரும் அரசூர் பிரமுகருமான சங்கர அய்யரும் எழுதி வைத்த படங்களாகத் தொங்கி சகலரையும் ஆசிர்வதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

மருதையன் ஏற்பாடு செய்து வங்காளத்தில் இருந்து தருவித்த ஓவியக்காரன் எழுதிய ஓவியங்கள் அது ரெண்டும். பகவதியம்மாளும், சாமாவும், ராஜாவும், மருதுவும், ஏன் சமையல்கார பழனியப்பனும் சொன்னதை வைத்து உத்தேசமாக வரைந்து கொடுத்திருந்த அந்த ரெண்டு படங்களும் சாமாவுக்கு திருப்தியாக வந்திருந்தாலும் பகவதிக்கு அவ்வளவாக ரசிக்கவில்லை. அவளுக்குத் தெரிந்த சங்கரனைப் படமாக எழுத யாருக்கும் முடியாது.

கடையை லீசுக்கு விட்டிருக்கேன் வேதையா. சர்க்கார் உத்யோகஸ்தன் கடை நடத்தலாகாதே?

சாமா படி ஏறும்போது சொன்னான்.

மாமா, நீங்களும் எறங்கறேளா?

ராஜா வேண்டாம் என்று கை காட்டினார்.

இறங்க ஏற உதவி தேவைப்படும். கடைக்குள் குரிச்சி போட்டு உட்கார எல்லாம் சவுகரியப்படாது. அதுக்கு, வண்டிக்குள் இருந்தபடிக்கே சாயந்திரம் தீர்ந்து ராத்திரி இருட்டு கவிகிற வரைக்கும் வேடிக்கை பார்க்கலாமே.

ஒரு பெரிய கூட்டமாகப் பெண்டுகள் தெருவில் நடந்து போனார்கள். முன்னால் நாதசுவரமும் பொய்க்கால் குதிரையுமாக அமர்க்களப்பட்டது. நடந்து போன எல்லாப் பெண்டுகளும் தலையில் மானாமதுரை மண்பானையில் முளைப் பாலிகை எடுத்துப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

என்ன விசேஷம்?

ராஜா ஜன்னல் பக்கமாகப் போன ஒருத்தனை தோளைப் பிடித்து நிறுத்தி விசாரித்தார்.

கொட்டகுடி மாதாவுக்குப் பொங்கல் பெரியப்பூ. ஆத்தா சமாதியான் தினமாச்சே புரட்டாசி பதினெட்டு.

ராஜாவுக்கு நினைவு வந்தது.

அட, கொட்டகுடி தாசி செத்துப் போன நாள் இல்லையா இது?

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

7 செப்டம்பர் 1900 – சார்வரி வருஷம் ஆவணி 23, வெள்ளிக்கிழமை

ராஜா நல்ல தூக்கத்தில் இருந்தபோது நொட்டு நொட்டென்று சயனகிரஹத்துக் கதவில் யாரோ தட்டி உபத்ரவப்படுத்தினார்கள்.

முன்னோர்களாக இருக்கும். பல வருஷம் முன்பு காலம் சென்றவர்கள். வந்துடு வந்துடு என்று சதா நச்சரிக்கிறார்கள். ராத்திரி, பகல் என்று ஒரு விவஸ்தை கிடையாது.

முக்கியமாக புஸ்தி மீசைக் கிழவன். ராஜாவின் மரியாதைக்குரிய மாமனார்.

வெறும் பயல் இன்னொரு ஜன்மம் எடுத்து எருமை மாடாகவோ, நண்டு நரியாகவோ பிறந்து கண்காணாது போகப் படாதா? என்ன இழவுக்கு இன்னும் அலைபாய்ந்து அந்தரத்தில் திரிந்து கொண்டிருக்கிறான்?

அமாவாசைக்கு அமாவாசை இவன் வகையில் கள்ளுத் தண்ணியும் கண்மாய் மீனுமாகப் படைக்கவே கையில் இருக்கிற காசு சரியாக இருக்கிறது.

வந்துடு வந்துடு என்று பிடுங்கி எடுக்கிறானே மயிர்புடுங்கி வக்காளி. வந்தா உனக்கு யாருடா திதி தெவசத்துக்கு கள்ளுத் தண்ணி ஊத்தி இழவெடுக்க?

ராஜாவுக்கு சகிக்க முடியாமல் ஆத்திரம் வந்ததுக்கு கிழவன் நினைப்போடு, வாசல் கதவை உடைக்கிற மாதிரி விடாமல் தட்டுகிறதும் கூடிக் காரணமாக இருந்தது.

வரேண்டா. இரு. நடந்து தானே வரணும். உசிரு இருக்கற கட்டையாச்சே? ஒய்யாரமாப் பறக்கவா முடியும் உன்னய மாதிரி?

கண்ணும் தெரியலை. காதும் சரியாகக் கேட்கலை. ஆனாலும் ராணிக்கு அது ரெண்டும் ரொம்ப சரியாகத்தான் இருக்கிறது. தூக்கம் தான் அதிகம் அவளுக்கு. முழிச்சு இருக்கற பொழுதை விட அந்தக் கிழவி தூங்குகிற நேரம் தான் நிறைய. ராஜா மாதிரி மணி நேரத்துக்கு ஒரு முறை தொண்டை வரட்சிக்குத் தண்ணி குடிக்க, நீர் பிரிய வேண்டி எழுந்திருக்கிற உபத்திரவம் எல்லாம் அவளுக்கு கிடையாது. கிழங்கு மாதிரி இருக்கா இந்த வயசிலும் என்கிறதில் ராஜாவுக்குக் கொஞ்சம் பெருமையும் ரகசியமாக உண்டு.

வந்துடு வந்துடு.

கதவுப் பலகை கடகடக்கிறது. வாசல் கதவைத் தட்டித் தட்டி உடைப்பதை புஸ்தி மீசைக் கிழவனோ வேறே அங்கே விவஸ்தையில்லாத எவனோ நிறுத்தவே இல்லை.

அந்தக் கையை உடைத்து தீயிலே பொசுக்க.

மாமனார்க் கிழவனைப் பொசுக்கி எத்தனையோ காலமாச்சே என்று ராஜாவுக்கு உறைத்தபோது கதவு மட்ட மல்லாக்கத் தன் பாட்டில் தானே திறந்து கொண்டது.

ரெண்டு கையிலும் தூக்குப் பாத்திரமும் கஷ்கத்தில் செருகின வாழை இலையுமாக பொக்கை வாய்ச் சிரிப்போடு நின்றான் அரண்மனை மாஜி சமையல்காரன்.

ஏ பயலே பழனியப்பா, என்ன மயித்துக்கு கதவை உடைக்கறே?

ராஜா தன் பிரியத்துக்குரிய சமையல்காரனை சிநேகிதமாக விசாரித்தார். ராஜாவுக்கும் அவன் நிற்கிற தோரணையைப் பார்த்து சிரிப்பு வந்து விட்டது.

சமூகம் பசியாறற நேரமாச்சே. அய்யரூட்டம்மா தோசை கொடுத்து அனுப்பினாக.

பகவதியம்மா இருக்கிற திசை நோக்கி அந்தப் புகையிலைக்கார வீட்டை நின்றபடிக்கே தொழுதார் ராஜா. மூணு வேளை சாப்பாடு அவருக்கும் ராணிக்கும் அங்கே இருந்து தான் நிமிஷம் தவறாமல் வந்து கொண்டிருக்கிறது.

அரசூர் சங்கரய்யர் ஜீவ்யவந்தராக இருந்தபோதே ஆரம்பமான ஏற்பாடு இப்போது அவருடைய சகதர்மிணி மாதுஸ்ரீ பகவதி அம்மாள் புண்ணியத்தில் ஒரு குறைச்சலும் இல்லாமல் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. புகையிலைக்கடை வீட்டில் ஜோசியக்கார அய்யன் குடும்பத்துக்கு பந்து ஜனமான யாரோ வந்து வேளாவேளைக்கு சமைத்துக் கொடுத்து விட்டுப் போகிறது அரண்மனைக்கும் சேர்த்துத்தான். இங்கே ரெண்டு உடம்பு கட்டையில் வேகும்வரை அது நிற்காது.

ராணியம்மா, ஆகாரம் கொண்டாந்திருக்கேன்.

பழனியப்பன் தேக்குமரக் கட்டில் தலைமாட்டு பிரதேசத்தில் கவிந்திருந்த இருட்டைப் பார்த்து உத்தேசமாகக் கத்தினான்.

உன்னைப் பாடையிலே வைக்க. என்ன எளவுக்கு சங்கீதம் பாடுறேன்னேன்?

ராஜா இருமலுக்கு நடுவே அபிப்ராயம் தெரிவித்தார்.

ராணி எழுந்து உட்கார்ந்தாள். பல் எல்லாம் உதிர்ந்து போன காரணத்தால் துலக்குகிற காரியம் அமாவாசை, பௌர்ணமி நேரத்தில் குளிக்கிற போதுதான் அவளுக்கு முடிகிறது. ராஜா அந்த விஷயத்தில் ரொம்பவே நேர்த்தி. தந்த சுத்தி செய்யாமல், தோளுக்குக் கீழே குளிக்காமல் சாப்பிட உட்கார மாட்டார்.

பழனியப்பன் மர பெஞ்சியை கட்டிலுக்கு முன்னால் இழுத்துப் போட்டு இலையைப் பரத்தினான்.

அட கூதற பயலே. தோசையும் இட்டலியும் உன்னோட கம்புக்கூட்டு வேர்வை வாடையோடயா திங்கணும்னு தலையெளுத்து? எலையைக் களுவிப் போடணும்னு தோணாதே. என்ன ஜன்மம்’டா.

தினம் திங்கறது தானே. இன்னிக்கு என்ன புதுசா?

பழனியப்பன் முணுமுணுத்தது ராஜாவுக்குக் கேட்கவில்லை.

ரெவ்வெண்டு தோசை போடுறா போதும். நீயும் தின்னுக்கடா. பயபுள்ளே பசியா இருப்பே.

ராஜா உள்ளபடிக்கே பிரியமாகத் தன் மாஜி சமையல்காரனிடம் சொன்னார்.

ஆனை அடி மாதிரி பெரிசு பெரிசாக பத்து தோசை, துவையல், அய்யமார் வீட்டு சாம்பார் என்று ஏகத்துக்கு அனுப்பியிருந்தாள் பகவதியம்மாள்.

பிராமண போஜனம் சாப்பிட நல்லாத்தான் இருக்கு. தெனைக்கும் மூணு வேளை அதையே தின்னத்தான் பத்தியச் சாப்பாடு ருஜித்த மாதிரி நாக்கு அப்போ அப்போ அலுத்துக் கொள்கிறது.

தோசைக்குக் கருவாட்டுக் குழம்பு பக்க மேளமாக இருந்தால் அமிர்தமாக இருக்கும். இந்தப் பாழாப்போன பழனியப்பன் கைமணத்தில் அது எத்தனையோ தடவை ராஜாவுக்கு சாப்பிடக் கிடைத்திருக்கிறது.

என்ன செய்ய? பழனியப்பனை தற்போது உக்கிராணத்தில் படியேற்றுவது உசிதமில்லை. வயசாகிப் போனதால் சமையலில் திட்டம் தறிகெட்டு மண்டகுண்டமாக எதையோ செய்து வைத்தது நாலு வருஷம் முன்புதான்.

பூசணிப் பத்தையை அறுத்து மிளகும் வெல்லமும் போட்டுப் பொங்கி வைத்துவிட்டு வஞ்சிர மீன் குழம்பு என்று ஆத்தா சத்தியமாகச் சொன்னான் அப்போ. நல்லா இருந்தாலும் அதுக்கு அப்புறம் அவன் சமையலுக்கு உட்பட்டால் புஸ்திமீசைக் கிழவன் கிட்டே வரேன் வரேன் என்று சீக்கிரம் சொல்ல வேண்டி வந்து விடலாம். ராஜாவுக்கு பழனியப்பன் ஒத்தாசையோடு கைலாசம் போக உத்தேசம் எதுவும் கிடையாது.

பெஞ்சன் வாங்கிட்டு அரண்மனையோட கிடடா பயலே.

ராஜா அவன் சமையலை நிப்பாட்டிப் போட்டபோது அவருடைய மகனும் மதுரையில் காலேஜு மகா பண்டிதருமான மருதையன் வெகு மும்முரமாக சமையலுக்கு வேறு ஆள் தேடத் தொடங்கினான்.

நீ ஒரு கல்யாணம் கட்டிக்கிட்டா போதாதா மருதையா? வாற மகராசி வாய்க்கு ருஜியா வடிச்சுக் கொட்டாமப் போயிடுவாளா என்ன?

ராணி எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தும், ராஜா கெஞ்சிப் பார்த்தும், மருதையன் நித்தியப் பிரம்மச்சாரியாகவே இருக்கிறதில் ரெண்டு பேருக்கும் ரொம்ப வருத்தம்.

அவர்களுக்கு மட்டும் இல்லை, பகவதியம்மாளுக்கும் அவளுடைய ஒரே புத்ரனும், மருதையனின் ஆப்த சிநேகிதனுமான டெபுட்டி தாசீல்தார் சாமா என்ற சாமிநாதனுக்கும் கூட இது துக்கத்தை விளைவிக்கிற ஒண்ணு.

சாமாவுக்கு நன்னிலத்தில் பெண் எடுத்து அவளும் காலாகாலத்தில் ஒரு பிள்ளைக் குழந்தையைப் பெற்றுத் தவழ விட்டு அந்தப் பிள்ளையும் இப்போ ஓடியாடி நடக்கிற ஆறு வயசுப் பையன்.

மருதையன் மாத்திரம் ராஜ வம்சம் விளங்க வைக்க வேணாம் என்று பிடிவாதம் பிடிக்கிறான்.

ராஜா முன்னோர்களை எம்புட்டுத் தடவை தான் பரிகாரம் கேட்பார். எந்தக் கிழமும் பிடி கொடுத்துப் பேசமாட்டேன் என்கிறது. புஸ்தி மீசைக் கிழவன் மட்டும் நீ இங்கே வந்துட்டா எல்லாம் தானே சரியாயிடும் என்று ஆசை காட்டுகிறான்.

மருது தம்பி தாக்கல் சொல்லி விட்டாப்பலே.

இன்னொரு தோசையை வேணாம் வேணாம் என்று கை காட்டி மறுத்த ராணியம்மா இலையில் போட்டபடி பழனியப்பன் சொன்னான்.

ராஜாவுக்கு அடக்க முடியாத ஆச்சரியம். நாலு நாள் ஒண்ணுக்கு, வெளிக்கிப் போகாவிட்டாலும் ராணிக்கு கிரமமாகப் பசி எடுக்க ஏதோ தெய்வம் ஆசி கொடுத்திருக்கிறது. ராஜா மாதிரி தின்னு முடிச்சதும் பின்னஞ் சந்து களேபரமாகத் திறக்கிற விவகாரம் எல்லாம் அவளுக்குக் கிடையாது.

என்னலே தாக்கல்?

ராணி தோசையை வாயில் போட எடுத்தபடிக்குக் கேட்டாள். அவளுக்கு இப்போது அவளுடைய அப்பன் புஸ்தி மீசைக் கிழவனின் சாயல் பரிபூரணமாக வந்து விழுந்திருந்ததாக ராஜாவுக்குத் தோன்றியது. மீசை இல்லாவிட்டால் என்ன?

அடுத்த மாசம் ஆயுத பூசை வருதில்லே. தம்பி இங்கன வருதாம். தாயில்லாராப்பீசுக்கு தாக்கல் சொல்லியனுப்பிச்சாப்பலே. அய்யரு சொல்லச் சொன்னாரு.

பழனியப்பன் தோசைப் பாத்திரத்தை நகர்த்தியபடி சொன்னான்.

சாமா என்கிற சாமிநாதன் டெபுடி தாசில்தாராக இருந்ததால் ஆள் அம்புக்குக் குறைவு இல்லை. சதா யாராவது மதுரைக்கும் காரைக்குடிக்கும் போக்குவரத்தாக இருப்பதால் தகவல் தங்குதடையில்லாமல் எல்லா திசையிலும் போய் வந்து கொண்டிருக்கிறது. தபால் கச்சேரி கூட இத்தனை விரசாக செயல்படாது.

இப்பத்தான் சரசுவதி பூஜை வந்த மாதிரி இருக்கு. அதுக்குள்ளே ஒரு வருஷம் ஓட்டமா ஓடிடுத்தே.

ராணி ஆச்சரியப்பட்டாள். அதானே. இப்படி ராவும் பகலும் தூங்கினால் நாள் நட்சத்திரம் கடந்து போகிறது தெரியுமா என்ன? என்னத்துக்கு தெரியணும்?

யாரையாவது விட்டு ஆயுதசாலையிலே கத்தி கபடா எல்லாம் புளி போட்டுத் தொலக்கி வெய்யில்லே காயப்போடச் சொல்லுங்க.

ராணி ஆணையிட்டது ராஜா காதில் நன்றாகவே விழுந்தாலும் சரியாகக் கேட்காத மாதிரி அபிநயித்துக் கொண்டு நேரத்துக்குப் பொருத்தமில்லாமல் தூங்கி விழவும் முற்பட்டார்.

அதானே, வேலை செய்ய ஆளனுப்புங்கன்னு சொன்னா காது டமாரமாயிடுமே. நீங்க என்னத்துக்கு சொல்றது? நானே சொல்றேன்.

ராஜா தொண்டையைக் கனைத்துக் கொண்டார்.

பளனியப்பா. நீ போய்.

கல்யாணமும் கருமாதியும் எல்லாமே பளனியப்பன் தானா. உங்க தலையிலே இடி விள. ஒருத்தனும் ஆயுத சாலைப்படி ஏற வேணாம். எம்புள்ள மருதையன் வந்து பார்த்துப்பான்.

ராணி தீர்மானமாகச் சொல்லிவிட்டாள்.

பழனியப்பன் எசகுபிசகாக ஈட்டியையோ பழைய பட்டாக் கத்தியையோ கையாண்டு சுவர்க்கம் புகுந்தால் துரைத்தனத்துக் கோர்ட்டு கச்சேரி என்று ஏறி இறங்க வேண்டிப் போகும். அது கிடக்கட்டும். அப்புறம் அய்யர் வீட்டு பலகாரத்தை யார் வேளாவேளைக்கு இப்படிக் கொண்டு வந்து தருவார்கள்?

மருது தம்பி வரக் கொள்ள, மலயாளத்தார் யாரோ இங்கிட்டு விருந்தாடி அய்யரூட்டுக்கு வராராம். தாயில்லாருக்கும் தம்பிக்கும் சிநேகிதம்முன்னாங்க. வேதக்காரப் புள்ளையாண்டானாமே?

பழனியப்பன் ஒரு குவளையில் நாலு சிராங்காய் தண்ணீரை எடுத்து ராஜாவுக்கு நீட்ட அவர் தாம்பாளத்திலேயே கை கழுவிக் கொண்டு திரைச்சீலையில் ஈரத்தைத் துடைத்துக் கொண்டார்.

ராணி இருந்த திசையில் இருந்து சத்தம் ஏதும் இல்லாததைக் கவனித்துத் திரும்பினார் ராஜா. அவள் எச்சில் கையோடு படுக்கையில் சரிந்திருந்தாள். அதுக்குள் அடுத்த தூக்கம் பலமாகக் கவிந்திருந்தது அவளுக்கு.

தோள் துண்டை பழனியப்பன் கொண்டு வந்த குவளையில் நனைத்து ராணியின் கையை சுத்தமாகத் துடைத்து விட்டு அவள் வாயையும் ஈரத்தால் ஒற்றினார் ராஜா. இன்னும் ரொம்ப நாள் இவள் இருக்க மாட்டாள் என்று அவர் மனசு சொன்னபோது கண்ணில் அந்த ஈரம் குடிபுகுந்து விட்டது.

நீ போய்ட்டா நா மட்டும் என்ன செய்யப் போறேன் புள்ளே? வந்து சேர்ந்துட மாட்டேன் நானும் அங்கிட்டு?

மருதையனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தை முடிக்காமல் போகிற துக்கம் அவர் மனதில் பலமாகக் கவிந்தது. எதுக்கும் இப்போ வரும்போது உட்கார வைத்து நல்ல வார்த்தையாக நாலு சொன்னால் என்ன? சம்மதிக்காவிட்டால் கொல்லைப் பக்கத்து கிணற்றில் விழப் போகிறது மாதிரி போக்கு காட்டி மிரட்டினாலும் தப்பில்லை. அவர் விழுவதற்கு பதில் ராணி அப்படி செய்ய முற்பட்டால் வியாஜ்யம் இன்னும் வலுவாக இருக்கும்.

தூங்கிக் கொண்டே இவள் என்னத்தை விழுந்து வைக்க?

பழனியப்பனைப் பிடித்துத் தள்ளினால் என்ன?

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

29 ஏப்ரல் 1938 – ஈஸ்வர வருஷம் சித்திரை 17, வெள்ளிக்கிழமை

அய்யர் சொல்றபடிக்கு பட்டணம் போய்ட்டு வாரும். இங்கே இருந்து என்ன பண்ணப் போறீர்? கோர்ட்டுக் கச்சேரியும் அடைச்சுப் பூட்டியல்லோ?

நீலகண்டன் வக்கீலும் நடேசனை மதறாஸுக்குத் துரத்துவதிலேயே குறியாக இருந்தார்.

சும்மா தொடை இடுக்கிலே கையை நுழைச்சுக்கிட்டு இங்கே உறங்கறதை அங்கே போய் செய்யறது மேலானது கேட்டீரோ நடேசன். கை மட்டும் உம்மோடதுன்னாலும் தரக்கேடில்லை. பட்டணத்துலே துடைக்கா பஞ்சம்?

போத்தி வக்கீல் அவர் வார்த்தையில் சொன்னதும் பட்டணத்துக்கு நடேசனை ரயிலேற்றத்தான். ஆகக்கூடி நடேசனைக் குத்திக் கிளப்பி பிரயாணம் போக வைப்பதில் கண்ணில் எதிர்ப்பட்ட எல்லோரும் ஒற்றைக் கட்டாக நின்றார்கள்.

பட்டணத்துக்குப் போக எங்கே ரயில் ஏறணும், நடுவிலே எங்கே ஆகாரம், உறக்கம், குளி, வண்டி இறக்கம், ஜாகை, யாரைப் போய்ப் பார்க்கணும் என்று சகலமானதையும் நீலகண்டன் வக்கீலும் போத்தி வக்கீலும் பிரம்மஞான சபை கட்டடத்தில் மத்தியான நேரத்தில் உட்கார்ந்து பேசி ரெண்டு முழு நீளக் காகிதம் முழுக்கக் குறித்துக் கொடுத்தார்கள். ஏகாம்பர அய்யரும் அப்போது கூட இருந்தார்.

நாளைக்கு ரயில் ஏறுகிற அவசரத்தில் இங்கே அம்பலத்தில் ஸ்ரீகிருஷ்ணனிடம் யாத்திரை சொல்லிக்கொள்ள அவகாசம் கிடைக்குமோ என்னமோ. பகல் உஷ்ணம் தணிந்ததும் நடேசன் அம்பலத்துக்குக் கிளம்பி விட்டார்.

அதுக்கு முன்னால் ஏகாம்பர அய்யர் கடையில் மதியத்துக்கு புளித்த தயிர் விரகிய சோறும் கூட்டானும் நல்ல வண்ணம் விளம்பி விட்டிருந்தான் பஞ்சாமி. பட்டன்மார் போல் தைரும் சோறும் கழித்து மிச்ச நாள் எல்லாம் மதராஸில் ஜீவிக்க வேண்டி வந்தாலும் வரும். நடேசன் அதுக்கும் தயாராகத்தான் இருந்தார். கிருஷ்ணன் கைகாட்டினால் எல்லாம் சரியே.

அம்பலத்து படிஞ்ஞாறே நடையில் ஸ்ரீதேவி பிஷாரஸ்யார் அம்மாள் கெந்திக் கெந்தி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள். ரெண்டு கையிலும் ஒரு பொதி ராமச்ச விசிறிகளோடு அந்த அம்மையார் வருவதைப் பார்த்து நடேசன் சற்றே நின்றார்.

பிஷாரஸ்யார் அம்மாள் பக்கத்திலே வந்ததும் நடேசனுக்கு ஒரு விசிறியை எடுத்து நீட்டினாள்.

ரொம்ப உபகாரம் என்றார் நடேசன் விசிறியை காம்பைப் பிடித்து வாங்கியபடிக்கு.

பிஷாரடி அத்தேஹம் ஸ்வர்க்கம் போய்ச் சேர இன்னும் கூடி விசிறி வினியோகிக்க வேண்டி இருக்கு.

அவள் வீட்டுக்காரரான நாராயண பிஷாரடி வைத்தியர் மரித்து ரெண்டு வருஷம் ஆகிறது. இன்னமுமா சொர்க்கமோ வேறே லோகமோ போய்ச் சேராமல் அலைந்து கொண்டிருக்கிறார் அவரும்?

அதை ஏன் கேட்கிறீர். பிரச்னம் வச்சுப் பார்த்தபோது நம்பூத்ரி வெளிப்படுத்தினதாக்கும். அவர் வியர்ப்போடு அவதிப்பட்டு மேலே போக ஒட்டாமல் அஷ்டமுடிக் காயல் ஓரமாகவே சுற்றிக் கெறங்கி வருகிறாராம். மனுஷர் வைகுந்தமோ கைலாசமோ போக, இங்கே அம்பலம் தொழ வரும் ஒரு நூத்து ரெண்டு புருஷன்மாருக்கு விசிறி தானம் செய்யணுமாம். நீர் தொண்ணூத்தஞ்சாமன்.

பிஷாரஸ்யார் அலுப்போடு சொன்னாள். ரெண்டு நாளாக நடந்து திரிகிறாளாம்.

விசிறி மேடிக்கணும். அம்பலத்தில் வச்சு அதைக் கொடுக்க ஆள்காரைத் தேடணும். ரொம்ப கஷ்டமாச்சே இதெல்லாம்?

நடேசன் கேட்க அவள் கஷ்டம் தான் என்றாள். பிஷாரடி ஜாதியில் ஜனித்தாலே கஷ்டம் அல்லாமல் வேறே என்ன? ரெண்டுங் கெட்டான் இல்லையோ நாங்கள்? முழுக்க பிராமணனும் இல்லாமல் முழுக்க க்ஷத்ரியனும் அல்லாமல் ரெண்டுக்கும் நடுவிலே கிடந்து உலையணும்னு விதிச்சிருக்கே?

அவள் கெந்திக் கெந்தி நடந்து அப்பால் வேறு யாருக்கோ விசிறி தானம் செய்யப் போனாள்.

கஷ்டம் தான். சகலருக்கும் நாடி பார்த்து வைத்தியம் செய்து கொண்டு பரிவார தேவதைகளுக்கு மட்டும் பூஜை நடத்திக் கொண்டு வாழ்க்கை முழுக்கக் கழிக்க வேண்டியவர்களாச்சே பிஷாரடிமார். மரித்தால் கூட புதைக்கத்தான் விதிக்கப்பட்டவர்கள். பிஷாரடி வைத்தியர் மண்ணுக்குக் கீழே வியர்த்து விறுவிறுத்துத்தான் போயிருப்பார். நடேசனுக்கு யாதொரு சந்தேகமும் இல்லை.

பரேதனான வைத்தியருக்கும் சேர்த்து ராமச்ச விசிறியால் விசையோடு விசிறிக் கொண்டு அம்பலக் குளக்கரைக்கு வந்து சேர்ந்தார் நடேசன்.

ஒரு முழுக்கு போட்டு விட்டு சந்தியாகால பூஜை தொழுது போக சன்னிதிக்கு வா என்றான் கிருஷ்ணன்.

வேஷ்டியைக் களைந்து, மேலே விசிறியையும் சார்த்தினது போல் வைத்து விட்டு குளத்தில் இறங்கினார். மேலோட்டமாக வெதுவெதுப்பாக காலை நனைத்தது அம்பலக் குளத்து நீர்.

அதில் மூழ்கும் போது பாசி வாடை இதமாகக் கவிந்து சீக்கிரம் திரும்பி வந்துடு என்றது.

எங்கே சூரிய கிரகத்துக்கா போறேன்? பட்டணத்துக்குப் போயிட்டு கூடிய சீக்கிரம் இங்கே திரும்ப வந்து விழுந்துட மாட்டேனா?

குளத்து நீர் சுற்றிச் சூழ்ந்து மனசையும் உள்ளே அழுத்தி வேறு எங்கோ இழுத்துப் போனபோது நீர்ப் பரப்பு உள்ளே காளை வண்டியைத்தான் முதலில் பார்த்தார் நடேசன்.

வண்டி ஓட்டிப் போகிற பட்டன் ரொம்ப நெருங்கிய சிநேகிதன் போல் சிரித்தான். கூட உட்கார்ந்து போகிறவன் நடேசன் சாயலில் இருந்தான். இல்லை நடேசன் தானா அது?

வண்டிக்குள் வெள்ளைக்காரச்சி மதாம்மை ஒருத்தி உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் வெண்டைக்காய் இங்கிலீஷில் நடேசனிடம் ஏதோ சொன்னது சுத்தமாக மனசிலாகவில்லை அவருக்கு.

பாத்துப் போய்ட்டு வா பட்டணத்துக்குன்னேன். மனசிலாச்சோ நடேசா?

மதாம்மை நம்ம தேச பாஷைக்கு மாற நடேசன் அவளைக் கூர்ந்து பார்த்தார். நம்ம ஊர் ஸ்திரி தான். வேஷம் தான் வெள்ளைக்காரச்சி மாதிரி.

இப்போ எடின்பரோ போயிருக்கேன். தேவ ஊழியம் பண்ணணுமே. இந்த கசின் கடன்காரன் வேறே வந்து உசிரை எடுக்கறான். தெரியுமோ, தங்கியிருந்த இடம் நெருப்பிலே வெந்து பஸ்பமாப் போயிடுத்து. பட்டணத்துலே ஜாக்கிரதையாத் தங்கு. இருக்கப்பட்ட இடத்துலே நெருப்பு பிடிச்சா முதலுக்கே மோசமாயிடும்.

மதாம்மையின் வாய்ப் பேச்சு அசல் பட்டத்திப் பொண்ணு மாதிரி இருந்தது நடேசனுக்கு. அவளுடைய தோரணை அவருக்குள் ஏகப்பட்ட மரியாதையை ஏற்படுத்த அந்தப் பெண் சொன்னதுக்கு மறுப்பு ஏதும் சொல்லாமல் தலையை ஆட்டினார். காதுக்குள் வெள்ளம் புகுந்து இக்கிக்கூ என்று சிரித்தது.

வண்டியும் பட்டனும் மதாம்மையும் கடந்து போக, குடையைப் பிடித்தபடி இன்னொருத்தன் வேகவேகமாக நடந்து வந்தான். குடையைப் பிடித்த கையில் அவனுக்கு ஆறு விரல் இருந்ததை நடேசன் கவனிக்கவே, அவன் குடைக் கம்பிக்குப் பின்னே அந்த ஆறாவது விரலை மறைக்க ரொம்பவே பிரயத்னப்பட்டான்.

அண்ணா, அதை கழட்டி கொடுத்துடுங்கோ. சாவகாசமா மாட்டிக்கலாம்.

நடேசன் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போதே குடைக்காரனுக்கு பக்கமாக மரியாதையோடு நடந்து வந்த துளு பாஷைக்காரன் என்று பார்வைக்குப் பட்ட இன்னொரு பட்டன் குடைக்காரனின் விரலை சுவாதீனமாக உருவி எடுத்து இடுப்பில் முடிந்து கொண்டான். நல்ல சிகப்பு மினுக்கும் தேகத்தோடு சின்ன வயதில் இருந்த அந்த பட்டன் நடேசனிடம் திரும்பி ரகசியமாகச் சொன்னான் –

ஓய், பட்டணத்துலே கையை வச்சுக்க வேறே துடையெல்லாம் தேட வேண்டாம். சீக்கு வந்து ஈஷினா போறதுக்குள்ளே பிராணன் போயிடும். ஜாக்கிரதையா இரும்.

வண்டி ஓட்டிப் போன பட்டன் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்து பரசு பரம சுகமா பரசு சுகமா என்று பாடினான். துளுவன் லஜ்ஜையோடு போங்கோண்ணா என்று நாணிக் கோணி நெளிய, ஸ்ரீதேவி பிஷாரஸ்யார் அவனுக்கும் ஒரு ராமச்ச விசிறியைக் கொடுத்து விட்டு கெந்திக் கெந்தி நடந்து போனாள்.

மதாம்மை கூட வண்டிக்குள் இருந்த பட்டத்திப் பெண் வண்டியை நிறுத்தச் சொல்லி இறங்கி ஓடி வந்தாள். கூடவே அவளுடைய பெண் குழந்தையும் அரக்கப் பரக்க மாரை மறைத்துக் கொண்டு பெரிய மனுஷி மாதிரி வேகவேகமமக நடந்து வந்தது.

பசிக்கறது அண்ணா, தாகமா வேறே இருக்கு. பஞ்சாமி கிட்டே சொல்லி உப்புமா கிண்டித் தரச் சொல்லுங்கோ. அன்னிக்கு தேவாமிர்தமா உண்டாக்கிப் போட்டானே? நடுராத்திரியிலே நீரும் தானே கழிச்சது? ஓர்மையில்லையோ?

அவள் சொல்ல, மதாம்மை வண்டியை விட்டு இறங்கி, உப்புமா எல்லாம் எதுக்கு? கேக் இருக்கு, சாப்பிடுங்கோ என்றாள். அவள் நீட்டின தின்பண்டத்தைப் பார்க்க நடேசனுக்கே நாக்கில் எச்சில் ஊறியது. வெள்ளைக்காரத் தீனியாக இருக்கும்போல அது. தண்ணீருக்குள்ளே ஏப்பம் வேறே சந்தர்ப்பம் தெரியாமல் வந்தது.

இதிலே கோழி முட்டை கலந்து தானேடியம்மா செய்யறா?

வண்டியில் வைத்த ஒரு குடத்துக்குள் இருந்து சத்தம்.

இல்லே பெரியம்மா. இதுலே முட்டை எல்லாம் போடலே. தனியா பாத்துப் பாத்து செஞ்சது.

மதாம்மை பிரியத்தோடு சொல்ல, அந்தப் பெண் குழந்தை சாப்பிட ஆரம்பித்தது.

வண்டிக்குள் உட்கார்ந்து சாப்பிடுடி கொழந்தே. நடேசனுக்கும் வேணுமான்னு கேளு.

குடத்துக்குள் இருந்து சத்தம் வர, நடேசன் வேணாம் என்றார். பஞ்சாமி கொடுத்த தயிர் விரகிய சோறும் தேங்காய் சம்மந்தியும் இன்னும் நாலு நாளைக்கு பசியடக்கப் போதுமானது.

அதுக்கு அப்புறம் தேவைப்பட்டால் கோழி முட்டை போட்ட, போடாத வஸ்து எதையும் சாப்பிடலாம். பூந்தி லட்டு, வாழைப்பழம், எள்ளுருண்டை எல்லாம் தான்.

குளித்து விட்டு ஈரச் சேலையோடு பெரிய முலைகளும் ஒல்லியான தேகமுமாக வந்த ஒரு கன்யகை தெலுங்கில் சொல்ல, குடுமியைத் தட்டி முடிந்தபடி பக்கத்தில் வந்தவன் அதை மெனக்கெட்டு நடேசனிடம் தமிழில் அர்த்தப்படுத்தினான். இவன் பட்டணத்துப் பிள்ளையாண்டன் என்றான் பக்கத்தில் நின்று வேடிக்கை பார்த்த துளுவன்.

முட்டையும் கோழியும் எல்லாம் வேண்டாம் என்று நடேசன் சொல்வதற்குள் அந்தப் பாழாய்ப் போன பட்டணத்துப் பிள்ளையாண்டான் ஸ்தனம் பெருத்த பெண்ணை நீர்த் தரையில் சாய்த்து அவள் மார்க் கச்சைக் களைந்து எச்சிலாக்க ஆரம்பித்தான்.

கையை வச்சுக்க இது மாதிரி இடம் வருமா நடேசா?

அவன் கேட்டபடி அவள் இடுப்புச் சேலைக்குள் தடவின இடம் நடேசனுக்கு சிலாக்கியமாகப் படவில்லை. டாக்கி பார்த்து கெட்டுப் போகிறார்கள் பட்டணத்துப் பிள்ளைகள்.

டாக்கி மட்டுமா? மொட்டைக் குண்டி பொம்மனாட்டி அந்நிய ஆம்பிளைக்கு வெளிச்செண்ணெய் புரட்டி ஸ்நானம் செய்விக்கிறது போல எல்லாம் தமிழில் பாய்ஸ் கம்பேனி நாடகம் வந்து பாண்டி பூமி தாண்டி சக்கைப் போடு போடுகிறது. பார்த்து விட்டு வெளியே வந்தவன் கையை வைத்துக் கொண்டு சும்மா இருப்பானா?

போத்தி வக்கீல் நீர்த் தரையில் கிடந்தவன் விலாவில் குடையால் குத்திக் கொண்டே நடேசனிடம் தெரிவித்தார். அந்தப் பெண் எழுந்திருக்காமல் ஏமி என்று தெலுங்கில் கேட்க, வக்கீல் அவளிடம் இங்கிலீஷில் பேசத் தொடங்கினார்.

வென் ஹி க்ரஷ்ட் யுவர் நிப்பிள் வாஸ் தேர் அ ரஷ் ஓஃப் பிளஷர் இன் யூ? யூ ஸேட் எஸ் டூ ஃபோர்ப்ளே பட் நாட் டு கோர் ப்ளே. அல்லேடீ? உன் முலைக் காம்பை என் கட்சிக்காரன் கசக்கினபோது சுகமாக இருந்ததோ?

போடா கழுவேறி.

நடேசன் வக்கீலிடம் தைரியமாகச் சொல்லிவிட்டு நடக்க, பிஷாரஸ்யார் பின்னாலேயே விளித்தபடி நடந்து வந்து போத்தி வக்கீலுக்கும் இன்னொரு ராமச்ச விசிறியை நீட்டினாள். வக்கீல் அதை லட்சியம் செய்யாமல் சீவேலிக்கு நேரமாச்சு என்றபடிக்கு அப்பால் போக, நடேசனிடம் விசிறியை நீட்டி, வக்கீலுக்குக் கொடுக்கச் சொன்னாள் அவள்.

இதோட நூத்து ரெண்டு. பிஷாரடி சொர்க்கம் புறப்பட்டாச்சு.

அவள் பேசிக் கொண்டிருந்தபோதே பெரிய அலறல் சத்தம் கேட்டது. தெலுங்கு பேசின கன்யகை ரத்தத்தில் மிதந்தபடி உயிர் போகிற தறுவாயில் நடேசனிடம் சொன்னாள் –

டோக்குமெண்டை அரசூர்க்காரன் கொண்டு போய்ட்டானே நடேசா.

சீக்கிரம் குளிச்சிட்டு வாடா. ஊருக்குப் போக வேணாம்?

இந்தக் குரல் நடேசனுக்கு பழக்கமானது.

வந்துட்டேன் கிருஷ்ணா.

அவர் கரைக்கு வந்தபோது அழித்து வைத்த சோமனுக்கு மேலே ஒன்றுக்கு ரெண்டாக ராமச்ச விசிறி.

போத்தி வக்கீலுக்கு கொடுத்திடும் இதை. சீவேலிக்கு வந்தபோது வாங்கிக்காமல் போய்ட்டார். இதோட நூத்து ரெண்டு. பிஷாரடி சொர்க்கம் புறப்பட்டாச்சு.

ஸ்ரீதேவி பிஷாரஸ்யார் அம்மாள் நடேசன் முகத்தைப் பார்க்காமல் சொல்லியபடிக்கு நடந்து போனாள்.

அம்பல நடையில் மாராரின் செண்டை சத்தமாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

29 ஏப்ரல் 1938 – ஈஸ்வர வருஷம் சித்திரை 17, வெள்ளிக்கிழமை

விடிகாலையிலேயே ஏகாம்பர அய்யர் ஓட்டலில் இண்டு இடுக்கு விடாமல் ஆள் அடைஞ்சு உட்கார்ந்து இட்லி தின்றபடி இருந்தார்கள். பாண்டி தேசத்தில் இருந்து கன்யாகுமரியும் சுசீந்தரமும் அனந்தபுரியும் ஏறி இறங்கித் தொழுது அம்பலப்புழைக்கு வந்திருக்கிற பெருங்கூட்டம் அது. பாண்டிக் காரனுக்கே கைவந்த சாமர்த்தியமாக சாப்பிட்டபடியே ஏக சத்தத்தோடு எல்லாரும் வார்த்தை வேறு சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

சாப்பிடாமல் ஒருத்தனும் அம்பலம் தொழப் படி சவட்ட மாட்டான் என்று நடேசனுக்குத் தோன்றியது. வயிற்றில் பசியை வைத்துக் கொண்டு கிருஷ்ணனை நினைத்தால் இட்லி ரூபமாகத்தான் பகவான் தெரிவான் என்று கோணக்கட்சி பேசினது மனசு, போத்தி வக்கீல் மாதிரி. சரிதாண்டா என்றான் எல்லாம் தெரிந்த ஸ்ரீக்ருஷ்ணன் கடைக் கல்லாவுக்கு நேர் பின்னால் படத்தில் சிரித்தபடி.

அண்ணா, வெங்காயம் போடாம ஆச்சாரமாப் பண்ணின வடை. தேக அசொக்கியம் ஏதும் ஏற்படாது, எம்புட்டு சாப்பிட்டாலும். இன்னும் ரெண்டு போட்டுக்குங்கோ.

இனிமேல் தின்றால் வயிறு ஊதி படீரென்று வெடித்து விடும் ஸ்திதியில் இருந்த ஒருத்தன் கிட்டத்தட்ட இலையில் கவிழ்ந்து படுத்துக் கொண்டு வேண்டாம் வேண்டாம் என்று மன்றாட அவனுடைய இலையில் இன்னும் இரண்டு வடையைப் போட்டு விட்டு பஞ்சாமி பெருஞ் சத்தத்தோடு சொன்னான் –

திருச்சூர் பூரத்துலே பதினோரு யானை நின்னாலும் பந்த்ரெண்டு ஒண்ணு வந்தா கொஞ்சம் நகர்ந்து வழிவிடுறதில்லையா?

தமிழன் ஆசையோடு வடையை சட்டினியில் புரட்டி வாயில் போட்டுக் கொண்டான். தண்ணீ தண்ணீ என்று கண்ணில் ஜலம் வர காரம் சாப்பிட்டுக் கதறிய அவனுக்கு பஞ்சாமி லோட்டா நிறைய வெள்ளம் எடுத்து வந்து கொடுத்தான். அதைக் குடித்து விட்டு அவன் முகம் போன போக்கை கொஞ்ச நேரம் சுவாரசியமாக நோட்டம் விட்டார் நடேசன்.

இதென்னது கோமூத்ரத்திலே மிளகுப் பொடியைக் கலக்கிக் கொண்டு வந்திருக்கீர்?

தமிழன் எகிற பஞ்சாமி அது கரிங்காலியும், ஏலத்தரியும், ராமச்சமும் கலந்த பச்சை வெள்ளம். அனல் சூட்டுக்கும் வயிற்று வேதனைக்கும் இதமானது என்று புரிய வைத்தான். கூடவே கல்லாவில் வைத்திருந்த கரிங்காலிப் பொடி சூரண பொட்டலங்களை ஒரு அணா, அரை அணா விகிதத்தில் அந்தக் கூட்டத்தின் தலையில் கட்டவும் அவனுக்குக் கழிந்த நேர்த்தியை நினைத்து ஆச்சரியப்பட்டுப் போனார் நடேசன்.

பஞ்சாமி பம்பரமாகச் சுழன்று ஒருத்தரையும் விடாமல், ஊசிப் போக ஆரம்பித்த முந்தைய நாள் வடையைச் சாப்பிட வைப்பதை நடேசன் கடையில் படியேறியபோதே கவனித்தார். எண்ணெய்ச் சட்டியில் இன்னொரு தடவை பொறித்து வெகு காரமான குழம்பும் சட்னியுமாக இலையில் விழுந்ததை அந்த மண்டன்மார் எல்லாரும் தேவ பிரசாதமாகக் கருதி ருசித்துச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க, பஞ்சாமி கையில் சாம்பார் வாளியோடு நடேசனைப் பார்த்தான்.

வாரும் ஓய், நாலு வடை சுடச்சுட எடுத்து வைக்கட்டா? இட்டலியும் உண்டு.

பஞ்சாமியை இட்டலி மட்டும் எடுத்து வரச் சொன்னார் நடேசன். கூட சட்டினி, சாம்பார் என்று பிருஷ்டத்தில் எரிவை உண்டாக்கும் எந்த சங்கதியும் வேண்டாம். கொஞ்சம் வெல்லம், இல்லாத பட்சத்தில் ஒரு முட்டைக் கரண்டி அஸ்கா. போதும்.

கடையில் நுழைந்தபோது ஏகாம்பர அய்யரைக் கல்லாவில் காணாதது பற்றிக் குழப்பமாக இருந்தது நடேசனுக்கு. இந்த நேரத்துக்கு வீட்டில் வென்னீர்க் குளியும், தேவாரமும் முடித்திருப்பாரே அய்யர்? அது கழிந்து இலை போட்டு விஸ்தாரமான பிராம்மண போஜனமாக சாப்பாடும் முடித்து அவர் இங்கே காசு வாங்கிப் போட்டுக் கொண்டு ஏப்பத்தோடு உட்கார்ந்திருக்கிற பொழுது இல்லையா இது? ஏகாம்பர அய்யர் இல்லாமல் சாப்பிட்டு, பஞ்சாமி காசு கேட்டு வைத்தால்?

குடையை ஈட்டி மாதிரி முன்னால் பிடித்துக் கொண்டு ஏகாம்பர அய்யர் படி ஏறி வருவதைப் பார்க்க நிம்மதி வந்தது நடேசனுக்கு. அவரிடம் சொல்ல வர்த்தமானம் ஏகப்பட்டது இருக்கிறது. அய்யருக்காக நடேசன் பிரதி செய்யும் தறுவாயில் எழுத்து எல்லாம் உதிர்ந்து போன டாக்குமெண்ட் பற்றியும் அதில் உண்டு.

நடேசன் சுவாரசியமாக வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்க, நீலகண்டன் வக்கீலும் சக வக்கீலன்மாரும் பிரம்ம ஞான சபையில் முந்தின நாள் ராத்திரி சியான்ஸ் வைத்தது முடிந்தபோது நடு ராத்திரியாகி விட்டது. சியான்ஸ் என்ற அதியற்புதமான பதமே நடேசனுக்கு ரொம்ப தாமதமாக, முந்தைய நாள் ராத்திரி ஒன்பது மணிக்கு மேல் தான் தெரிய வந்தது.

ஐ ஆம் பர்வதவர்தினி. இண்டர்ட் இன் எடின்பரோ.

ஸ்கோட்லாந்து தேசம் எடின்பரோ பட்டணத்தில் ஒரு கிறிஸ்தியானி கல்லறையில் அடக்கமாகி இருக்கும் தமிழ் பிராமண ஸ்திரி பேசறாள்.

சதுரம் சதுரமாகக் கோடு கிழித்த காகிதத்தைக் காட்டி நீலகண்டன் பிள்ளை நடேசனுக்குச் சொன்னபோது நடேசன் அட்சரம் புரியாமல் அவரைப் பார்த்தார்.

காகிதத்தில் பள்ளிக்கூடக் குழந்தை எழுதிப் பழகின மாதிரி ஏ, பி, சி, டி மொத்தமும் எழுதி சதுரத்தில் அடைத்து அதுக்கு மேல் ரரஜா தலைக் காசை வைத்து நகர்த்திக் கொண்டிருந்தார்கள் பக்கத்தில் போத்தி வக்கீலும் இன்னும் ரெண்டு வக்கீல்களும்.

வக்கீலன்மார் எல்லாம் சத்தியாக்கிரஹம், கும்பளங்காய் என்று காந்தி கட்சி பேசித் திரிந்து திரிந்து தலைக்கு வட்டு பிடித்து விட்டிருக்கும் என்று முதலில் நினைத்தார் நடேசன்.

நீலகண்டன் பிள்ளையை சத்தம் போட வேண்டாம் என்று போத்தி வக்கீல் உதட்டில் விரலை வைத்து சைகை காட்டும்போது கொளுத்தி வைத்திருந்த மெழுகுவர்த்தி அம்பலத்தில் பத்ர தீபம் போல கொழுந்து விட்டு ஜகஜ்ஜோதியாக ஒரு கணம் ஒளிர்ந்து அடுத்த கணம் புகை கவிந்தது. அதற்கும் அடுத்த கணம் அது திரும்ப வெகு பிரகாசமாக வெளிச்சம் போட்ட போது நடேசனுக்கு ஒரு வினாடி மூச்சு நின்று போனது. யக்ஷிக் கதை மாதிரி இல்லையோ இருக்கு இது?

ஆவி பேசுகிறது என்றார் நீலகண்டன் வக்கீல் நடேசன் காதில் மட்டும் விழும்படியாக. கைகால் நடுங்க ஆரம்பிக்க, அம்பலப்புழை கிருஷ்ணனை உடனடியாக வரும்படி கூப்பிட்டார் நடேசன்.

வர சாத்தியப்படாதுடா நடேசா.

கிருஷ்ணன் அம்பலத்தில் நின்றபடிக்கு உறக்கச் சுவட்டோடு சொல்லிவிட்டான்.

நடேசனுக்கு மூச்சுத் திணறல் உண்டானதைப் பார்த்த நீலகண்டன் வக்கீல் மெல்ல அவர் கையைப் பிடித்து வெளியே அழைத்து வந்தார். பானையில் இருந்து ஒரு மடக்கு தணுத்த வெள்ளம் குடிக்கச் சொன்னார் அவர். கிட்டத்தட்ட முழுப் பானை வெள்ளமும் தொண்டை கடந்து போன பிறகு நடேசனுக்கு போதம் வந்தது.

வக்கீல் சாரே, என்னவாக்கும் நடக்கறது முறிக்குள்ளே?

சியான்ஸ் என்றார் நீலகண்டன் வக்கீல். அப்புறம் வெகு சுருக்கமாக ஆவிகள் வந்து அந்தப் பலகையில் இங்கிலீஷ் எழுத்து மூலம் வர்த்தமானம் சொல்வதைப் பற்றி விளக்கினார் அவர்.

இங்கிலீஷ் தெரியாத ஆவிகள் கூட இதிலே வந்து பேசுமோ?

நடேசன் கேட்க, நீலகண்டன் பிள்ளை அவர் அறியாமையை நினைத்துச் சிரித்தார்.

மேலே போனதுக்கு அப்புறம் எல்லோருக்கும் இங்கிலீஷ் அர்த்தமாகிடும்.

வக்கீல் சொன்னால் சரியாக இருக்கும். காந்தி கிறுக்கு பிடித்து கோர்ட் பக்கமே போகமாட்டேன் என்று தீர்மானத்தோடு ராட்டையில் நூல் நூற்றுக் கொண்டு வீட்டில் உட்கார்ந்தாலும் மனுஷருக்கு விஷய ஞானம் அபாரம்.

காகிதத்தில் வந்து பேசுகிற ஆவி எதுவும் கூடி இருக்கப்பட்டவர்கள் மேலே குடி புகாது என்றும் வக்கீல் நிச்சயமாகச் சொல்ல, நடேசனுக்கு இருந்த பயம் மெல்ல விலகி, வக்கீலைத் தொடர்ந்து திரும்ப சியான்ஸ் பார்க்க உள்ளே போனார் அவர்.

அவர் சியான்ஸ் முறிக்குள் போனபோது மெழுகுவர்த்தி அணைந்து திரும்ப அதை உயிர்க்க வைக்க மும்முரமாக ஏற்பாடு நடந்து கொண்டிருந்தது.

டோண்ட் பிலீவ் தட். ஷீ இஸ் நாட் பர்வதவர்த்தினி.

போத்தி வக்கீல் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னார். பக்கத்தில் யாரோ ஆமோதித்தார்கள்.

சியான்சில் வந்து களேபரம் விளைவிக்க என்றே ஏதோ ஒரு வெள்ளைக்கார ஆவி குறுக்கே புகுந்து குழப்பி விட்டுப் போனதாம் இத்தனை நேரம். இப்போது வந்திருப்பது சுத்த பத்தமான பாரத தேசத்து உயிராம்.

வக்கீலன்மார் எப்படி இதைக் கண்டுபிடித்தார்கள் என்று நடேசனுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனாலும் சட்டம் படித்தவர்கள் சொன்னால் நம்பலாம் என்று அவருக்கு அம்பலப்புழை ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் சொல்லி இருக்கிறான்.

புதுசாக காகிதத்தில் வந்த ஆவி சொன்னது இந்தப்படிக்கு இருந்தது –

நான் அம்பலப்புழை மகாதேவய்யன். இங்கே பிரஸ்தாபமான ஸ்திரி பர்வதவர்த்தினி என் பார்யை ஆவாள். அவள் எந்தப் பட்டணத்திலும், நஸ்ராணி கல்லறை எதிலும் அடக்கமாகவில்லை என்பதை வெகு வினயத்தோடு தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

கொல்ல வருஷம் ஆயிரத்து எழுபத்து நாலில் நானும் அவளும் பெண்குட்டி குஞ்ஞம்மிணியுமாக கொல்லூர் போனபோது நாங்கள் மூணு பேரும் தொலைந்து போனோம். மரித்துப் போகவில்லை. காலமும் நேரமும் இல்லாத வெளியில் சதா சுற்றி அலைகிற படிக்கு விதிக்கப்பட்ட துர்பாக்கியசாலிகள் நாங்கள்.

இங்கே இருக்கப்பட்ட நடேசன் என்ற வக்கீல் குமஸ்தனுக்கு ஒரு வார்த்தை சொல்லி நான் கிளம்பிப் போகிறேன்.

அவனும் ஏகாம்பர அய்யன் என்ற சாப்பாட்டுக் கடைக்காரனும் காணாமல் போக்கிய டோக்குமெண்ட் கோப்பி தற்போது மதராஸ் பட்டணத்தில் உள்ளது. மகா கனம் பொருந்திய நீலகண்டன் பிள்ளை வக்கீல் இதை நல்லபடிக்கு சிரத்தையில் செலுத்தி நடேசனுக்கு உதவி செய்ய வேண்டிக் கொள்கிறேன். கிருஷ்ணார்ப்பணம்.

எழுத்து எழுத்தாக போத்தி வக்கீல் எழுதிக் கொண்டே இருக்க, நீலகண்டன் பிள்ளை வக்கீல் மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் படித்துக் கொண்டே போனார். அவர் படிக்கும்போதே நடேசனுக்கு அதெல்லாம் அர்த்தம் ஆனது. அந்த ஆவி அய்யனோ, அம்பலப்புழை கிருஷ்ணனோ அவருடைய இங்கிலீஷ் ஞானத்தையும் ஒரே ராத்திரியில் விருத்தி செய்து விட்டுப் போயிருக்கிறார்கள்.

இன்னும் ரெண்டு இட்லி போடட்டா நடேசன்?

பஞ்சாமி அவர் இலையைக் காட்டிக் கேட்டபோது நினைவை சியான்ஸில் இருந்து வலுக்கட்டாயமாகப் பிய்த்துக் கொண்டு ஏகாம்பர அய்யர் ஓட்டல் பாண்டிக் களேபங்களோடு ஐக்கியமானார் நடேசன்.

அவர் கை அலம்பி வந்தபோது தான் ஏகாம்பர அய்யர் கல்லாவுக்கு பக்கமாக போட்டிருந்த மர ஸ்டூலில் அவரை உட்காரச் சொல்லிக் கை காட்டியது.

ராத்திரி சியான்சுக்குப் போயிருந்தீரோ?

எங்கே ஆரம்பிக்கலாம் என்று நடேசன் தீர்மானத்துக்கு வந்திருக்காத நிலையில் சட்டென்று பட்டர் அடியையும் முடியையும் சேர்த்துப் பிடித்ததும் தடுமாறிப் போனார் நடேசன். இவருக்கு எப்படியோ காற்று வாக்கில் சியான்ஸ் பிரஸ்தாபம் வந்து சேர்ந்து விட்டிருக்கிறது. அதுவும் ராத்திரி விடிந்து விடிகாலை ஆவதற்குள்.

பாண்டி பட்டன்மார் எட்டுக் கண்ணும் விட்டெறிய ஆள் அம்பு வைத்து நிர்வாகம் செய்து காசு பார்க்கிறது சும்மாவா என்ன? இப்படி ஊரில் நடக்கிற ஒண்ணு விடாமல் தெரிந்து வைத்திருக்கிற சாமர்த்தியமும் அதுக்கு ரொம்பவே ஒத்தாசை செய்திருக்க வேணும்.

சியான்ஸ் காகிதத்தில் வந்தவன் ஏகாம்பர அய்யருடைய டோக்குமெண்ட் பற்றிச் சொன்னது கூட வார்த்தை பிசகாமல் அய்யர் வசம் வந்து சேர்ந்திருந்தது.

காலையில் அம்பலம் படிஞ்ஞாறே நடையில் போத்தி வக்கீலைப் பார்த்தேன்.

அவர் சொன்னபோது தான் நடேசனுக்கு விஷயம் விளங்கியது. போத்தி சொன்னாரோ, இல்லை அம்பலத்துக்குள் பகவான் தான் சொன்னாரோ, சங்கதி தெரிந்தால் சரிதான்.

அந்த டோக்குமெண்ட் எப்படி எங்க குடும்பத்துக்கு வந்ததுன்னு சியான்ஸிலே சொல்லப்பட்டிருக்காதே?

சொன்னதாக நடேசனுக்கு நினைவு இல்லை. அவர் கவனிக்காமல் விட்டிருக்கலாம். எல்லாமே இங்கிலீஷில் இருந்ததே. ஆனாலும் நேற்று ராத்திரிக்கு முழுக்க முழுக்க அந்த பாஷை அர்த்தமானதால் அப்படி ஏதும் நடந்திருக்க முடியாதுதான்.

ஏகாம்பர அய்யர் கேட்டதோடு நிறுத்தாமல் கல்லாவில் காசை வாங்கிப் போட்டு மீதி சில்லறை கொடுத்தபடி சுறுசுறுப்பாக நாற்பது வருஷப் பழைய கதையை நிதானமாகச் சொல்லி முடித்தார் நடேசனிடம்.

அந்த வேதக்காரன் எங்க தகப்பனார் விஸ்வநாத அய்யருக்கு ஒத்தி வச்சுப் போன நிலப் பத்திரம் தான் நீர் டோக்குமெண்ட் கோப்பி செய்ய எடுத்தது.

ஏகாம்பர அய்யர் நடேசனிடம் சொன்னபோது அம்பலப்புழை அம்பலத்தில் சீவேலியும் ஸ்ரீபலியும் முடிந்து செண்டை முழங்குகிறது காற்றோடு வந்தது.

ஓய் நடேசன், நான் முடிவு எடுத்தாச்சு.

ஏகாம்பர அய்யர் நடேசனைக் கூர்ந்து பார்த்தார்.

நீர் உடனே கிளம்பி மதராஸுக்குப் போய்ட்டு வாரும். நீலகண்டன் வக்கீலும் போத்தி வக்கீலும் நீர் அங்கே செய்ய வேண்டியதெல்லாம் என்னவாக்கும்னு சொல்லுவா. செலவுக்கு காசு பத்தி யாதொரு கவலையும் பட வேணாம். நானாச்சு அதுக்கு.

போய்ட்டு வா என்றான் கிருஷ்ணனும்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

வண்டிக்குள் வேதையனோடும் துர்க்கா பட்டனோடும் கூட வயசனான ஒரு வெடி வழிபாடுக்காரனும் இருந்தான். அவனுடைய நனைந்த ஓலைக்குடை வண்டிக்கு வெளியிலும் உள்ளுமாக வண்டிக் கடைகாலோடு கூட அசைந்து கொண்டு வந்தது.

குடை தவிர ஒரு பெரிய பொதி வெடி மருந்தையும் வெடிக்காரன் தன்னோடு கொண்டு வந்திருந்தான். மழை ஈரம் அது மேலே படாமல் ஏதேதோ பழந்துணியை மேலே சுற்றி பத்திரமாக எடுத்து வந்திருந்தான் அவன். அந்தப் பொதி அடைத்துக் கொண்டது போக மிச்ச இடத்தில் உட்கார்ந்து வர வேதையனுக்கு கொஞ்சம் அசௌகரியமாகப் பட்டது. ஆனாலும் இந்த மழையில் வேறே வண்டி எதுவும் அம்பலப்புழைக்கு பூட்டி வரச் சித்தமாக இல்லாது போனதால், சுகவீனத்தையும் சகித்துக் கொண்டு வெடிமருந்து நெடிக்கு இடையே இப்படி ஒரு பிரயாணம்.

வேனல் மழை நேரம். வயசான காலம் வேறே. வீட்டோட சுகமா தெய்வமேன்னு கிடக்காம என்னதுக்காக இப்படி அலைஞ்சு அல்லல் படறீர் அப்பூப்பன்?

வேதையன் வெடி வழிபாட்டுக்காரனை விசாரித்தான். நாலு மணி நேரம் கூடவே பிரயாணம் செய்ததில் அவனுக்கு வழிபாட்டுக்காரன் வெகு சிநேகமாகிப் போனான்.

அலையணும்னு தலைச் சோறிலே அந்த தெய்வம் வெண்டக்காய் அட்சரத்துலே எழுதி வச்சா பின்னே வேறே எப்படி ஜீவிக்க முடியும் மோனே?

இடுப்பு முண்டு இன்னொரு தடவை காலுக்குத் தழைத்து விட்டுக் கொண்டு பொக்கை வாயோடு சிரித்தான் வெடிக்காரன். அவன் வலது காலில் பெருவிரல் இல்லாததை வேதையன் கவனித்தான்.

தன்னிச்சையாக வேதையன் கையும் தன் மேல் துண்டுக்கு அடியே புகுந்து விட்டிருந்தது.

ஆறாம் விரலை அவன் மறைக்க பிரயாசைப் படுகிறதுக்குக் கொஞ்சமும் குறையாத விதத்தில் வெடிக்காரன் விரல் போன காலை மறைத்து வைக்கிறான்.

வேதையனுக்கு சட்டென்று மனசிலானது.

மோன் சர்க்கார் கச்சேரியிலே வக்கீல் பணிக்காரன் அல்லே?

வெடிக்காரன் தான் சொல்வது சரியாக இருக்கும் என்ற தீர்மானத்தோடு விசாரித்தான்.

ஐயோ, நானா வக்கீலா?

வேதையன் கையைத் தட்டி அதை ரசித்தான்.

பிள்ளைகளுக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கிற ஒரு பாவம் மாஷ் நானாக்கும்.

வெடிக்காரனுக்கு ஏமாற்றம் துல்லியமாக முகத்தில் தெரிந்தது. நொடியில் அதையும் கடந்துவிட்ட சகஜத்தோடு வேதையனைப் பார்த்தான் அவன்.

வக்கீலன்மார் மோனுக்கு யாரும் தெரிஞ்சா சொல்லணும். ஒரு வியாஜ்யம் உண்டு.

வெடிக்காரன் குரல் மழைக்கு நடுவே பிசுறு தட்டி ஒலித்தது.

இதுக்கு மேலே போறது கஷ்டம் என்று வண்டிக்காரன் மழை இரைச்சலோடு சொன்னான். ஆனாலும் காளைகளுக்கு அது தெரிய வராததால் வண்டி என்னமோ நகர்ந்தபடி தான் இருந்தது.

என்ன வியாஜ்யம்?

துர்க்கா பட்டன் வெடிக்காரன் வாயைப் பிடுங்கினான். இந்த மழையில் இவன் பேச்சும் இல்லாமல் போனால் நேரம் போகிறது பெரும் பாடாகி விடும்.

அம்பலம் உத்யோகஸ்தர்கள் பேரில் ஒரு பிராது கொடுக்கணும்.

ஏன், நீர் வெடி வச்சு ஜீவிக்க இடஞ்சல் செய்யற மனுஷரா இவரெல்லாம்?

வேதையன் பலமாகச் சிரித்தான்.

அதில்லே குஞ்ஞே.

வெடிக்காரன் ஒரு கட்டை புகையிலையை வாயில் அடக்கிக் கொண்டான். துர்க்கா பட்டன் கொஞ்சம் விலகி உட்கார்ந்தான். பாழாய்ப் போன பரசு ஞாபகம் வந்து தொலைத்தது அவனுக்கு.

இடஞ்சல் இவர் யாரும் செய்யலே. ஆனாலும் அம்பது வருஷமா என் காலுக்கு நஷ்ட பரிகாரம் தர ஒருத்தரும் முன்கை எடுக்கலியே? நியாயந்தானா சொல்லு.

வயசன் பழைய நினைவில் ஆழ்ந்து போனான். இப்போது அவன் கை இடுப்புத் துணியை காலுக்கு மேலே மறைக்காமல் உயர்த்திப் பிடித்தபடி விரல் இற்றுப் போன பரப்பைச் சுட்டியது.

வெயிலும் புழுக்கமுமான ஒரு சாயந்திர நேரத்தில் சந்தியாகால பூஜைக்கு ஒரு மணிக்கூர் நேரம் இருக்க, மூத்ர வாடையோடு நக்னமான ஒருத்தன் அம்பலத்து த்வஜஸ்தம்பம் பக்கம் பறந்ததைப் பற்றி வேதையனிடம் சொன்னான் வெடிக்காரன்.

துர்க்கா பட்டன் நமட்டுச் சிரிப்போடு வேதையனைப் பார்த்தான். வேதையனுக்கும் தான் நம்ப முடியவில்லை. ஆனால் அவன் ஆறாவது விரல் என்னமோ துடித்தது. மனசு படபடக்கும்போதும், ஆச்சரியமும் அதிசயமுமாக ஏதாவது நடக்கப் போகிறது என்று தோன்றும்போதும் அது அப்படித்தான் அழிச்சாட்டியம் பண்ணும்.

வெடி வழிபாடு நடத்திக் கொண்டிருந்த தன்மேல் அந்த வயசன் விழுந்து வெடியும் கூடவே வெடித்து வைக்க, கால் பெருவிரல் இற்றுப் போனதும் அடுத்து வந்தது. மேலே நடந்தது இந்தப்படிக்கு இருந்ததாம் –

பிஷாரடி வைத்தியர் சொன்னபடிக்கு அந்த விரலை வெடிக்காரன் வெளிச்செண்ணெய் புரட்டி மூலிகைத் தண்ணீரில் முழுக வைத்துச் சம்புடத்தில் எடுத்துப் பத்திரப்படுத்தி இருந்தான். கோவில் துவஜஸ்தம்பத்திற்குப் பத்து அடி தள்ளி கிழக்கு நோக்கி அதை வைத்து வெடி வழிபாடு நடத்தினால் அதில் சதை இன்னும் கொஞ்சம் வளரலாம் என்றும் அப்புறம் அதை சஸ்த்ர சிகிச்சை செய்து அவன் காலில் திரும்பவும் பொருத்தி விடலாம் என்றும் அம்பலத்தில் பூஜை வைக்கிற எம்ப்ராந்திரி யோசனை சொன்னபோது பிஷாரடி வைத்தியர் அரைமனதோடு சம்மதித்தாலும் வெடிக்காரன் முழுக்க சம்மதம் என்றானாம்.

ராத்திரியில் திரி அணைத்து, அம்பலம் அடைத்துப் பூட்டி மேல்சாந்தி நடக்கிறபோது துவஜஸ்தம்பத்திற்கு வெகுதூரம் அப்பால் மண் மேட்டில் பிரதிஷ்டை செய்ததுபோல் நட்டு வைத்திருந்த அந்தச் சம்புடம் கண்ணில் படும். அதின் மேல் சூட்டிய கொன்றைப் பூ மாலையும். நிர்மால்யப் பிரசாதத்தில் ஒரு பருக்கை எடுத்து அந்தப் பக்கம் எறிந்தபடி போவாராம் அவர்.

தினசரி பிரசாதம் கொடுத்தது அதிக போஷாக்காகி ஒரு விரல் இருந்த இடத்தி ஐந்து விரல் முளைத்து விட அதிலே எல்லாம் வாச்சி வாச்சியாகப் பேய் பிசாசுக்கு வாய்த்தது போல் நகமும் வேறேயாம்.

குறூப்பே நீ யாதொண்ணுக்கும் கவலைப்படாதே. பிஷாரடி வைத்தியன் சஸ்த்ரக்கிரியையிலே ஒரு விரலை மட்டும் கால்லே எடுத்து வச்சுடுவான்.

மத்ததை என்ன செய்ய?

வெடிக்காரன் எம்பிராந்திரியை விடாமல் கேட்டானாம்.

அர்த்தஜாம பூஜை முடிந்து வந்து யோசிக்கலாம் அதை.

எம்பிராந்திரி சொல்லியபடிக்குக் கிளம்பிப் போனதுக்கு அப்புறம் அம்பலத்தில் எத்தனை எத்தனை அஸ்தமன பூஜை, சீவேலி, பூரம், வெடிவழிபாடு, பாயச நைவேத்தியம், பூவன்பழக் குலை நேர்ச்சை. ஓட்டந் துள்ளல். பாண்டி மேளக் கொட்டு. ஆனாலும், கோவில் உத்யோகஸ்தர் யாரும் இந்த நாற்பது சில்லறை வருஷத்தில் குறூப்பே, சுகமாணோ என்று ஒரு மரியாதைக்குக் கூட பக்கத்தில் வந்து கேட்கலை தெரியுமோ?

வெடிக்காரன் வேதையனிடம் துக்கத்தை எல்லாம் இறக்கி வைத்தான்.

அதுக்காக இப்போ ப்ராது கொடுக்கணுமா நீர்? இதெல்லாம் இந்தப் படிக்கு நடந்திருந்தாலும் அதுவும் இப்போ ஐம்பது வருஷப் பழஞ்சன் விஷயமாச்சே,

வேதையன் சிரிப்பு மாறாமல் கேட்க வெடிக்காரன் கூப்பாடாகச் சொன்னான்.

மோனே, இது ஒண்ணு விடாமல் நடந்ததாக்கும். எதுவும் கெட்டுக்கதை இல்லே. அஞ்சிலே ஒரு விரலை வைத்தியன் எனக்கு எடுத்து வச்சிருந்தாலும் என் கால் மூளி ஆகியிருக்காது தெரியுமா?

அந்த அஞ்சுமே தான் நான் என்று தனியாகத் துடித்தது வேதையனின் விரல். அவன் அதை இன்னும் இறுக மூடிக் கொண்டான். என்னமோ சூழ்நிலை இறுக்கம் மேலே வந்து பலமாகக் கவிந்த மாதிரி இருந்தது அவனுக்கு.

நாலு பக்கத்திலும் தண்ணீர் தேங்கியிருக்க, தொடர்ந்து விழுகிற மழை வெள்ளப் போக்கை இன்னும் அதிகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. இதெல்லாம் காயல் பக்கமாக ஒழுகி சமுத்திரத்தில் கலக்கிறது தாமதமானால் வெள்ளப் பொக்கத்தில் இந்தப் பிரதேசமே முழுகி விடும் அபாயம் இருக்கிறது என்றான் வெடிக்காரன்.

முன்னாலே இப்படி ஆச்சுதா எப்பவாவது?

துர்க்கா பட்டன் விசாரிக்க, நினைவு மார்க்கமாகத் திரும்பவும் முப்பது கொல்லம் முன்னால் போனான் அவன். ஆனால் நல்ல வேளையாக பாச்சை மாதிரி, கோழி மாதிரி வெகு தாழ எவ்விப் பறக்கிறவர்களும், பூத பிரேதங்களும் இல்லாத காலமாக அது அமைந்ததில் வேதையனுக்கு நிம்மதி.

இதெல்லாம் நெல் பாட்டம். ஞாற்றுவேல நேரம் மழைக் கெடுதி. இந்தக் கொல்லம் நாசம் தான். வேறென்ன?

வெடிக்காரன் தண்ணீர்ப் பரப்புக்கு நடுவே சுட்டிக் காட்டி விசனப்பட்டான்.

இந்த வெள்ளத்துக்கு நடுவிலே பாட்டமும், பட்டணமும் எல்லாம் ஒண்ணும் தெரியலை அப்பூப்பன்.

வேதையன் கழுத்தை எக்கிப் பார்த்ததில் கொஞ்சம் ஆர்வம் தெரிந்தாலும், அவனால் வெளியே வெள்ளப் பெருக்கில் எதையும் அவதானிக்க முடியவில்லை என்பதை குரலில் ஏமாற்றம் வெளிப்படுத்தியது.

இதிலே நம்ம நிலமும் உண்டாக்கும்.

அவன் தணிந்த ஸ்வரத்தில் துர்க்கா பட்டனிடம் சொல்ல, பட்டன் ஆச்சரியத்தோடு வேதையனைப் பார்த்தான். வேதையன் தன் சஞ்சியைத் தொட்டுக் காட்டிய சைகை சர்க்கார் உறையைக் குறித்து என்று அவன் உடனே புரிந்து கொண்டான்.

ஆக, அதுதானா விஷயம்? இந்த மழையோடு அலைந்து வேதையன் அண்ணா நிலபுலம் விஷயமாகவா மெனக்கெடுகிறான்? நல்லதுதான்.

தனக்கும் குடும்பத்துக்கும் பிற்காலத்தில் நிலையாக வருமானம் வர வழி ஏற்படுத்திக் கொடுக்கிற பிரயத்னத்தில் அவன் இருப்பதை கிட்டாவய்யன் பார்த்திருந்தால் சந்தோஷப்பட்டிருப்பான் என்று பட்டனுக்குத் தோன்றியது.

அது போகட்டெ. அம்பலப்புழையிலே ஆரா?

வெடிக்காரன் வேதையனையும் துர்க்கா பட்டனையும் மாறி மாறிப் பார்த்தபடி யோசனையில் ஆழ்ந்தான்.

ஆருமில்லே என்றான் வேதையன்.

வண்டி சட்டென்று நின்றது.

கடைகாலில் ஏதோ குழப்பம் ஏமானே. வண்டி இனி போகாது.

வண்டிக்காரன் இறங்கி முகத்தில் விசிறிய மழையை ஒதுக்கியபடி அறிவித்தான்.

சாமு, சாமுவே, இப்படி நட்ட நடு வெள்ளச் சுழிப்பிலே நிறுத்தினால் எப்படி? எனக்கு கால் வழங்காது. இவரானா ஊருக்கு புது மனுஷ்யர். எங்கே போறது சொல்லு.

வெடிக்காரன் மழையில் பழந்துணியாக நனைந்து, வண்டி ஓட்டி வந்தவனின் கையைப் பற்றியபடி சொன்னான். நிலம் காலில் படாது தடுமாறி நின்றான் அவன்.

வேதையன் சட்டென்று வண்டிக்காரன் கையில் ஒரு துரைத்தனத்துக் காசை வைத்து அழுத்த, அவனும் அதை மடியில் முடிந்து கொண்டு ஏதும் பேசாமல் வண்டியைக் கிளப்பினான்.

இப்போதோ, மாடுகள் நகர மாட்டேன் என்று அடம் பிடித்தன. அதுகளுக்குத் துரைத்தனத்து துட்டெல்லாம் புல்லு போல அத்யாவசியமான விஷயம் இல்லை என்றான் துர்க்கா பட்டன் வேதையனிடம். வேதையன் வெறுமனே சிரித்தான்.

மழைத் திரையைக் கீறிப் பிளந்து கொண்டு இன்னும் கொஞ்ச தூரம் போனதும் ஊருக்குள் நுழைகிறதாக துர்க்கா பட்டனுக்குப் பட்டது. அதை வேதையனுக்கும் சொன்னான்.

அதே, ஊருக்குள்ளே வந்தாச்சு. இந்த முடுக்கு திரும்பினா அம்பலத்துக்குப் போற தெரு. எல்லாம் இப்போ வெள்ளத்திலே தான்.

வெடிக்காரன் தன் மேல் துண்டை எடுத்து வெடிமருந்து பொதியை அழுத்த மூடினான்.

வண்டி திரும்ப நின்றது.

கொஞ்சம் கடைகாலை கவனிச்சுட்டு வரேன். நீர் இறங்கி உள்ளே போய் இளைப்பாறும்.

அவன் காட்டிய இடத்தில் ஒரு பழைய காரைக் கட்டடம் கதவு மட்ட மல்லாக்க விரிந்து கிடக்கத் திறந்து கிடந்தது.

மலியக்கல் தோம மோன் செறியன் தோம எடுத்துக் கட்டற வீடாச்சே. நம்ம ஆள்கார்தான் அவரெல்லாம்.

வெடிக்காரன் உற்சாகமாகச் சொன்னான். ஒரே சாட்டத்தில் வெடி மருந்துப் பொதியை வீட்டுக்குள் ஓடிப் போய் முன் வாசலில் வைத்து விட்டு வந்தான் அவன். இந்த வயசில் ஒருத்தன் இப்படிச் சாடி வேதையன் பார்த்தது இதுதான் முதல் தடவை.

உள்ளே போய் இருக்கலாம் வாங்க.

அவன் வீட்டுக்குள் வேதையனை நடத்திக் கொண்டு போகத் தயாராகத் தன் ஓலைக் குடையைப் பிடித்தான்.

தோமையனுக்கு மோன் வீடு புதுக்கற காரியம் நல்ல நேரமாப் பாத்து ஆரம்பிச்சிருக்கான். இந்த மழை விட்டாத்தான் இனி முன்னே போக முடியும். ராசியான காரைக் கட்டிடம். இடிச்சுப் பொளிக்கவும் மனசு வராது. சும்மா விடவும் முடியாது.

தோமை வீடா? பிராமணர் மனை மாதிரி இருக்கே.

வேதையன் விசாரித்தான்.

சரியாச் சொன்னே மோனே. பூர்வீகத்திலே தேகண்ட பட்டர் குடும்ப வீடு. குப்புசாமி அய்யர் சோதரன்மார்னு ஆலப்புழை பிரதேசம் முழுக்க பிரசித்தம் ஒரு காலத்துலே.

வெடிக்காரன் சொன்னபோது வேதையனுக்கு உச்சந்தலையில் இருந்து உள்ளங்கால் வரை ஜிவ்வென்று மயிர்க்கூச்செறிந்தது.

இதுவா? இதுதான் வேதையனின் பரம்பரை வீடா?

அவன் பரபரப்பாக இறங்கினான்.

பார்த்து, பார்த்து அண்ணா, விழுந்து வைக்கப் போறீர் என்றபடி துர்க்கா பட்டனும் வண்டியில் இருந்து கீழே குதித்தான்.

வாடா கொழந்தே. வழி தெரிஞ்சுதா இப்பத்தான்.

வீட்டுக்குள் இருந்து குரல் கேட்ட மாதிரி இருந்தது வேதையனுக்கு.

அம்மா போல வாத்சல்யமான, ரொம்பவே பழக்கமான குரல் அது. மங்கலாபுரத்தில் கேட்க ஆரம்பித்தது இப்போது மனசுக்கு இதமாகத் தொடர்ந்தது. அந்த நேசத்திலும் பிரியத்திலும் வேதையனுக்கு கண்ணில் நீர் கோர்த்துக் கொண்டு பச்சைக் குழந்தை மாதிரி விசித்து அழவேண்டும் போல் இருந்தது.

அவன் இங்கே இருக்கப் பட்டவன். இந்த மண்ணில் தான் அவனைப் பெற்றெடுத்த சிநேகாம்பாள் அம்மாளும் ஜான் கிட்டாவய்யரும் இருந்து, கிடந்து, நடந்து சுவாசித்திருக்கிறார்கள். அவனுடைய தமக்கை தெரிசாவும் நிர்மலாவும் பிராமணச் சிறுமிகளாக சிற்றாடையில் ஓடி விளையாடிய பூமி இதுதான். ஒரு ஜீவ அணுவாக இங்கே தான் வேதையன் உருவானது. அவன் வேதையனானபோது இந்த இடத்தை விட்டு எல்லோருமே பிரிந்து நாலு திசையிலும் சிதறி விட்டார்கள்.

சொப்பனத்தில் நடக்கிறது போல் அந்த ஆளரவம் ஒழிந்த வீட்டுக்குள் அடிமேல் அடியாக வைத்து மெல்ல நடந்தான் வேதையன். ஒவ்வொரு அடி வைக்கும்போதும் அந்தப் பெண் குரல் பார்த்துடா கொழந்தே பார்த்துடா கொழந்தே என்று கரிசனத்தோடு சொன்னபடி கூடவே இழைந்து வந்தது.

வேதையனுக்கு வேறே எதுவுமே வேண்டாம். காலம் இப்படி இங்கேயே நின்று போகட்டும். அவன், இந்த வீடு, இந்த நிமிஷம் இதில் உறைந்து போக முடியுமானால்.

வேணாம்டா குழந்தே. என் குழந்தை மகாதேவன் குடும்பத்தோட உறஞ்சு போன துக்கம் உனக்கும் வரவேண்டாம்டா குஞ்ஞே. யாருக்கும் வரக்கூடாத கஷ்டம் அது.

அந்தப் பெண்குரல் விம்மியது. அழுகை பழக்கமில்லாததாலோ என்னமோ குரல் பிசிறடித்து சில வினாடிகள் மௌனம். அது திரும்ப இயல்பான உற்சாகத்தோடு இரைந்தது.

உங்கம்மாவும் அப்பாவும் இங்கே தான் சண்டை போட்டு சமாதானமாகி பேசிண்டு இருக்கறது. உங்க அப்பூப்பன் இந்த மாடிப்படி ஏறித்தான் மேலே போய் அம்பலத்து கொடிமரம் பக்கமா சாயந்திர நேரத்திலே பறந்து போய் மூத்ரம் ஒழிச்சது. பாவம், இவன் விரல் போச்சு அந்த வயசன் மேலே இருந்து விழுந்ததாலே.

வெடி மருந்து மூட்டையைக் கட்டிப் பிடித்தபடி நின்ற வெடிக்காரனை வேதையன் பார்த்த பார்வையில் புதிதாக ஒரு நேசம் தெரிந்தது.

வாங்க ஏமான். வண்டி சரியாயிடுத்து. உங்களை விசுவநாத அய்யர் சோத்துக் கடையிலே எறக்கி விடணும்னு மனசுலே தோணுது. நல்ல விசப்பு இருக்குமே?

வண்டிக்காரன் வந்து நின்று பரிவோடு குரல் கொடுத்தான்.

நான் தாண்டா கொழந்தே அவனை அங்கே போகச் சொன்னது. பசியாற நாலு இட்டலியும் உளுந்து வடையுமாச் சாப்பிடு. விசுவநாதன் சுத்தமா சுகாதாரமா ருஜியோடு அதெல்லாம் ஆக்கி வச்சிருப்பான். மங்கலாபுரம் விடுதி மாதிரி இல்லே.

அந்தப் பெண் குரல் திரும்ப பிரியத்தோடு சொன்னது. பெண் குரல் இல்லை. அம்மா பேசியது. அவள் தான் கூடவே இருந்து எல்லாம் நடத்தி வைக்கிறாள்.

சாப்பாட்டுக் கடைக்கு மழையோடு வந்த வேதையன் மழையோடு அங்கே இருந்து இறங்கினது அடுத்த இரண்டு மணி நேரம் கழித்து.

சாப்பாடு மட்டுமில்லை. அவன் விசுவநாத அய்யரிடம் அந்த தஸ்தாவேஜையும் ஒப்படைத்திருந்தான்.

அம்மா சொன்னபடிக்கு நடந்தது அது.

தஸ்தாவேஜின் கடைசி பக்கத்தில் அவன் நிறுத்தி நிதானமாக எழுதிக் கையெழுத்துப் போட்டது இந்தத் தோதில் இருந்தது.

அம்பலப்புழை, அது கழிந்து கோட்டயம், அதுவும் கழிந்து கண்ணூரை தாமச ஸ்தலமாகக் கொண்டிருந்த பரேதனாகிய ஜான் கிட்டாவய்யன் என்ற தேகண்ட பிராமணன். கிட்டாவய்யனின் ஏக புத்ரன் வேதையனான நான், கிறிஸ்தியானி ஆண் வயசு 32, இதில் கண்ட நிலத்துக்கு சகல உரிமையும் உள்ளவன்.

இந்தப் பத்திரப்படிக்கு எனக்கு என் ஒண்ணு விட்ட சோதரன் அம்பலப்புழை மகாதேவய்யன் மூலம் வந்து சேர்ந்த அந்த பாத்யதையை சாப்பாட்டுக்கடை ஜீவனமாக வைத்திருக்கும் அம்பலப்புழை விசுவநாத அய்யருக்கு ஒத்தி வைத்து ஒரு ரூபாய் மட்டும் வாங்கிக் கொள்கிறேன்.

தற்போது வெள்ளப் பொக்கத்தில் முழுகிக் கிடக்கிற நிலத்தை அதன் அடையாளங்களை தஸ்தாவேஜு மூலம் கண்டு நிச்சயித்து மேற்படி விசுவநாத அய்யர் வெள்ளம் வடிந்த பிறகு பயிர்ச் செய்கை செய்யத் தகுந்ததாக்க வேண்டியது.

விளையில் கிடக்கிற ஆதாயத்தில் இரண்டில் ஒண்ணரை பங்கை அம்பலப்புழை கிருஷ்ணன் அம்பலத்தில் காணிக்கையாகச் செலுத்த வேண்டியது.

இந்த சேவைக்காக மேற்படி விசுவநாத ஐயருக்கு நான் ஆயுசுக்கும் நன்றிக்கடன் பட்டவன் ஆவேன்.

அவராலோ சந்ததியாராலோ இந்தக் கைங்கரியத்தை தேக அசௌகரியம், மற்ற கஷ்டப்பாடு இப்படியாக ஏதேனும் காரணத்தால் செய்ய முடியாமல் போனால், நேரம் தாமதிக்காமல் நிலத்தை அம்பலத்துக்கே எழுதி வைக்க வேண்டியதும் மேற்படி விசுவநாதய்யர் மனமுவந்து ஏற்றுக் கொண்ட கடமையாகும்.

அதற்கும் அன்னாருக்கு நன்றி விசுவாசம் உள்ள, கண்ணூர் கலாசாலல மலையாளம் வித்வானும் கிட்டாவய்யன் புத்ரனுமான வேதையன்.

வேதையன் இதையெல்லாம் எழுதினது தானா அல்லது கையைப் பிடித்து அம்மா எழுதினாளா என்று ஆச்சரியம் தீராமலே அம்பலப்புழையிலிருந்து கிளம்பும்போது அடுத்த மழை நானும் வரேன் என்று துணைக்குச் சேர்ந்து கொண்டது.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

விரோதமாகப் பேசி நோகடிப்பான் என்று எதிர்பார்த்துப் போன மனுஷன் தன்மையாக உபசரித்து மனசுக்கு இதமாக நல்ல வார்த்தை சொல்லி நாலு உத்தரிணி நாரிங்காய் வெள்ளம் மதுரமாக இனிக்க எடுத்து வந்து கொடுத்த மாதிரி வேனல் பகல் தண்ணென்று குளிர்ந்து போனது. துர்க்கா பட்டன் சாப்பாட்டுக்கடைக்குள் துணி சஞ்சியோடு ஏறுவதற்குள் முகத்தில் தெரித்து விழுந்த சாரல் துளிகள் தொப்பமாக நனைத்துப் போட்டன. அட, என்ன அவசரம், படி கேரின பிற்பாடு விழுந்து வச்சாத்தான் என்ன? பட்டனுக்கு கோபம் இல்லை. முகத்தில் சிரிப்பாக ஒரு சந்தோஷம் தான் எட்டிப் பார்த்தது. மங்கலாபுரத்தானுக்கு மழையைக் கண்டாலே ஆனந்தம் களி துள்ளாதா என்ன?

துணி சஞ்சியில் இருந்து சாதம் வைத்த தூக்குப் பாத்திரம், மெழுக்குப் புரட்டி, புளிக் குழம்பு, சம்பாரம், இஞ்சிம்புளி, சாப்பிட வெள்ளித் தாலம் எல்லாத்தையும் எடுத்து சாப்பாட்டுக் கடை ஓரமாக தண்ணீர் தெளித்து சுத்தம் பண்ணி வைத்திருந்த இடத்தில் வைத்தான் துர்க்கா பட்டன்.

கூடவே பழுப்பு நிற சர்க்கார் உறையில் அடைத்த ஏதோ காகிதமும் சஞ்சியிலிருந்து வெளியே வந்தது. அது நனைந்து போகவில்லை என்று நிச்சயப்படுத்திக் கொண்டு இன்னொரு தடவை இடுப்பு சோமனில் துடைத்து சுவர் ஓரமாக நகர்த்தி விட்டு வாசலுக்குப் போனான் துர்க்கா பட்டன். மழை இன்னும் விளையாட்டு காட்டிக் கொண்டிருக்க நடுப் பகலின் சுவடே இல்லாமல் குளிரக் குளிர ஒரு காற்று சாவகாசமாக தெருவோடு நடந்து போனது.

என்ன பட்டரே, மீன் வேணுமா? நல்ல கரிமீன். வாங்கி கறி வச்சுப் பாரும். எங்கே எங்கேன்னு எம்பின்னாடி சுத்துவீரு சொல்லிட்டேன்.

மீன் விற்கிற அப்துள்ளா முசலி தென்னந்தட்டி தலையில் போர்த்திய தென்னந்தட்டி ஊடாக எட்டிப் பார்த்து கூகூவென்று கூக்குரலாகச் சொன்னார். சட்டென்று வந்திறங்கிய மழை அவரையும் கூட சந்தோஷப் படுத்திப் போட்டிருக்க வேண்டும். பின்னாலேயே சீலைக் குடையை பாதி விரித்தபடி நடந்த குஞ்ஞாலிக் குட்டி மௌல்வியையும். மதியத் தொழுகைக்கு அத்தர் வாசனை எட்டு ஊருக்கு கமகமக்கப் பள்ளிக்குப் போகிறவர் அவர்.

பட்டனுக்கு பாசகம் செய்ய மடின்னா சொல்லட்டும். நானே வச்சு எடுத்துவந்து தர்றேன் திவசேனம்.

அத்தர் வாசனை பட்டனை இதமாகக் கடந்து அந்தாண்டை போனது.

ஓட்டமும் நடையுமாக கையில் மணி கட்டிய ஈட்டியோடும் தோளில் கடுதாசி சஞ்சியோடும் எதையும் யாரையும் லட்சியம் செய்யாமல் ஓடும் வர்க்கி, மிட்டாய்க் கடைக்கு சரக்கு எடுத்துப் போகிற சாகர்லால் சேட்டு, சாப்பிட்டு நிம்மதியாக தூக்கம் போட பெட்டியடியை விட்டு வீட்டுக்கு நடக்கிற பாண்டிக்கார வைரவன் செட்டியார் இப்படி ஒருத்தர் பாக்கி இல்லாமல் மனசை இதமாக்கிப் போன மழையை ரசித்தபடிக்கு சாப்பாட்டுக் கடை வாசலில் நின்றான் துர்க்கா பட்டன்.

வேதையன் அண்ணா மதியச் சாப்பாட்டுக்கு வரும் நேரம் கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிற சங்கடம் அவன் முகத்தில் எழுதி இருந்தது. வேளா வேளைக்கு சாப்பிடாமல் வேதண்ணா கலாசாலையில் பிள்ளைகளுக்குத் தொண்டை வரளக் கத்தி நாள் முழுக்க போதிக்காமல் சாப்பாட்டுக் கடையை நிர்வகித்துக் கொண்டு இங்கே சுகமாக உட்கார்ந்திருந்தால் போதாதா?

துர்க்கா அண்ணா, நாளிகேரம், பச்சை மிளகாய், புழுங்கின அரிசி, வெல்லம் இது நாலும் வைகிட்டாவது போய் வாங்கி வந்துடணும். நாளைக்கு ஒருநாள் தான் வரும்.

கடை உக்கிராணத்தில் இருந்து பரசுவய்யன் வாசலுக்கு வந்து, மடியில் இருந்து புகையிலைக் கட்டையைக் கிள்ளி வாயில் அடக்கியபடிக்குச் சொன்னான்.

எடோ பரசு, அதான் ஒரு ப்ராவஸ்யம் சொல்லியாச்சே. எனக்கு ஓர்மை இல்லாது போச்சா என்ன? அதோ, நான் படு வயசன் ஆகிட்டேனா போதம் கெட்டுப் போக?

துர்க்கா பட்டன் பரசு குடுமியை விளையாட்டாகப் பிடித்து இழுக்க அதுக்குள் சிங்காரமாக வைத்திருந்த சாமந்திப் பூ தரையில் விழுந்தது.

அய்யன் பெண்ணாக பிறக்க வேண்டியவன். அவன் தளுக்கி, இடுப்பு துடுப்புப் போட உக்கிராணத்துக்கு நடந்து போய் நின்றான்.

நீரே இங்கே வந்து பாரும்.

வாசலில் நின்ற துர்க்காவிடம் ராகம் இழுத்துச் சொன்னான்.

போக வேண்டாம் என்று ஒரு மனசு சொன்னாலும் இன்னொரு மனசு உள்ளே போகச் சொன்னது. கடையில் ஆளொழிந்த பொழுது. மழையானதாலோ என்னமோ, வேதமண்ணா வருவதும் தாமதப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

துர்க்கா பட்டன் உக்கிராணத்துக்குள் நுழைந்து இலைக்கட்டுக்கும் பாதி அரிந்த பரங்கிக்காய், வழுதணங்காய் குவியலுக்கும் நடுவே நின்றபோது பரசு அவன் பின்னால் நெருங்கி வந்து இறுக்கி ஆலிங்கனம் செய்தான். பட்டனுக்கு இது தப்பு என்று மனசு திரும்பத் திரும்பச் சொன்னது. ஆனாலும் உடம்பு வேணும் என்றது. பரசுராமன் கை பட்டனின் இடுப்புக்குக் கீழே சாரைப் பாம்பு மாதிரி ஊர்ந்தது.

பட்டனின் முகத்தைத் திருப்பி அவன் உதட்டில் தீர்க்கமாக முத்தம் பதித்த பரசுவின் புகையிலை வாசனை துர்க்கா பட்டனுக்கு லகரி ஏற்றியது. இதோடு இறங்கிப் போய் கோர்ட் கச்சேரிக்குப் பின்வசம் குச்சுக்காரி யாரையாவது இழுத்துப் பிடித்துத் தரையில் சாய்த்து ஆசை தீர அனுபவிக்கச் சொன்னது மனசு.

சீக்கு வரவழைக்கும் தெரியுமா அவா கூட எல்லாம் படுத்தா? பரசுராமன் முந்தாநாள் இப்படி இசகுபிசகாக இடுப்புக்குக் கீழே இறுக்கிப் பிடித்தபடி சொன்னது நினைவு வந்தது.

இது மட்டும் சீக்குலே கொண்டு விடாதா?

பட்டன் அவன் குடுமியைப் பற்றி இழுத்துத் தலையைத் திருப்பிக் கேட்டான். தேக சம்பந்தம் இல்லாத வரைக்கும் ஒரு கேடும் சம்பவிக்காது என்றான் பரசு கையைத் தளர்த்தாமலேயே.

அண்ணா, கொஞ்சம் அந்தக் கள்ளியம்பெட்டி மெலே சித்தெ உக்காரணும்.

பரசு துர்க்கா பட்டனை ஓரமாக வலித்துத் தள்ளி அவன் இடுப்புச் சோமனை உருவியபடிக்குக் குனிந்தான்.

துர்க்கா, வந்துட்டியா? பசி உசிரு போகுது.

வெளியே வேதையன் சத்தம்.

பரசுவின் தலையை அரைக்கட்டில் இருந்து அவசரமாகத் தள்ள அந்த ப்ரம்மஹத்தி தேங்காய் மட்டையில் மண்டை மோத விழுந்தான். வாய்க்குள்ளேயே அவன் வாதனையோடு அலற, அவசரமாகச் செம்புத் தண்ணீரில் சுத்தம் செய்து கொண்டு துர்க்கா பட்டன் முன்வாசலுக்கு வேட்டியை நேராக்கிக் கொண்டு வந்தான்.

இன்னிக்கு ஒரு நாளைக்கு வீட்டுச் சாப்பாடு வேணாம்னா பரிபூரணம் கேட்க மாட்டேங்கறா. நான் என்ன குழந்தையா? கண்டதையும் வெளியே வாங்கித் தின்னு உடம்பு கெட்டுப் போக?

வேதையன் இருந்த படிக்கே கிண்ணி ஜலத்தில் கையை நனைத்து தோர்த்தில் துடைத்துக் கொண்டு இலையைப் பார்த்து கிழக்கு நோக்கி உட்கார்ந்தான். துர்க்கா பட்டன் பரிமாற ஆரம்பித்தான்.

நல்ல பசி என்பதால் இலையில் வட்டித்த அன்னம் முழுக்க ஐந்தே நிமிஷத்தில் சாப்பிட்டு முடித்தான் வேதையன்.

கடையில் வச்ச அன்னமோ புட்டோ கொஞ்சம் விளம்பட்டா வேதண்ணா?

பட்டன் கேட்டபோது அது ஒண்ணும் வேணாம் என்றபடி கை அலம்பி வந்து, அவன் நீட்டிய வெற்றிலைச் சுருளை வாயில் போட்டுக் கொண்டான் வேதையன்.

வேறே ஏதாவது வர்த்தமானங்கள்?

வேதையன் கேட்க, சட்டென்று பட்டனுக்கு காகிதப் பொதி ஞாபகம் வந்தது.

சுவர்ப் பக்கம் குனிந்து அதை எடுத்து வேதையனிடம் நீட்டினான் பட்டன்.

கிளம்பறபோது வர்க்கி கொண்டு வந்து கொடுத்தான். சர்க்கார் காகிதம் மாதிரி இருக்கு.

என்னவாம்?

உறையைப் பிரித்து காகிதங்களை நேராக்கி வேதையன் வாசிக்கத் தொடங்கினான். அவன் கண்களில் வியப்பு ஸ்பஷ்டமாகத் தெரிந்தது பட்டனுக்கு.

துர்க்கா, யாருடா இதை உன் கிட்டே கொண்டு வந்து கொடுத்ததுன்னே? வர்க்கியா?

ஆமாண்ணா. ஏதும் சங்கடமான விஷயமா?

வர்க்கியேட்டன் இப்போ எங்கே இருக்கான் தேடிக் கூட்டிண்டு வா.

வர்க்கியை நான் எங்கே தேட அண்ணா? அரை மணிக்கூர் முந்தி அவன் கையிலே மணி கட்டின கொம்போடு தோல் சஞ்சியைத் தூக்கிண்டு கோழிக்கோட்டு மார்க்கமா ஓடிண்டு இருந்தான்.

துர்க்கா பட்டன் நிச்சயம் இல்லாத தொனியில் சொல்லிச் சிரித்தான். அவனுக்கு வீட்டுக்குப் போய் அசுத்தம் தீரக் குளிக்க வேண்டும் போல் இருந்தது. வர்த்தமானம் சொல்வதும் வர்க்கியைத் தேடுவதும் அது கழிந்துதான். ஆகாரம் கூட அப்புறமாக வைத்துக் கொள்ளலாம். மன்னி மிச்சம் மீதி இருக்கிறதை பாத்திரத்தை வழித்துப் போட்டதே போதும். வீட்டுக்குக் கூடப் போக வேண்டாம்.

வர்க்கி பதிவா கடை எடுத்து வைக்க முந்தி ஆகாரத்துக்கு வருவானாக்கும்.

உள்ளே இருந்து வந்த பரசு சொன்னான். அவனை நிமிர்ந்து பார்க்க துர்க்கா பட்டனுக்கு கஷ்டமாக இருந்தது. அசிங்கம் பிடித்தவன். இவனோடு கூட லௌகீகமா இழைய மனசு ஏன் அத்து கடந்து போய் சகதிக் குழியிலே விழணும்?

பரசு, ராத்திரி வர்க்கி வந்தா கொஞ்சம் என்னை உடனே பாக்கச் சொல்லு. எத்ர நேரம் கழிஞ்சாலும் சரி.

வேதையன் எழுந்தான். அவன் கலாசாலைக்குத் திரும்ப வேண்டிய நேரம்.

துர்க்கா, அம்பலப்புழை போக வேண்டி இருக்கு. இந்த வாரக் கடைசியிலே வச்சுக்கலாம். ஏற்பாடு செஞ்சிடு.

வெளியே இறங்கும் முன்னால் வேதையன் துர்க்கா பட்டனிடம் சொன்னான்.

என்னவாக்கும் அவசரம் அண்ணா? நீங்களும் மன்னியும் போற மாதிரியா?

துர்க்கா விசாரித்தான். இங்கே இருந்து வண்டியும் வள்ளமுமாக மாறி மாறி ஏறி இறங்கிப் போய்ச் சேர ரெண்டு முழு நாள் கழிந்து விடும். கையில் குழந்தையோடு பரிபூரணம் மன்னி கஷ்டப்பட வேண்டி வரும். போகிற வழியில் ஆகாரம் எல்லாம் சரியாகக் கிடைக்குமா என்றும் துர்க்கா பட்டனுக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை.

பரிபூரணம் வேண்டாமடா துர்க்கா. நான் மட்டும் போறேன்.

இல்லே அண்ணா, தனியாப் போக வேணாம். நான் கூட வரேன். அங்கே என்ன மாதிரி ஜோலின்னு சொன்னா அதுக்குத் தக்கபடி யாத்திரைக்கான ஏற்பாடு, எங்கே தங்கியிருக்கலாம் எங்கே ஆகாரம் பண்ணலாம்னு இன்னும் ஒரு மணிக் கூர்லே விசாரிச்சு ஏற்பாடு பண்ணிடறேன். ஒண்ணும் கஷ்டமில்லே. எளுப்பம்தான்.

துர்க்கா பட்டன் உற்சாகத்தோடு சொன்னான். பிரயாணம் வைக்கிறதில் ஏற்படுகிற சந்தோஷம் அது. வேலை நிமித்தமாக ஓயாமல் ஒழியாமல் நகர்ந்து கொண்டே இருந்தால் மனசில் கசடும் தேகத்தில் அசுத்தமும் நோக்காடும் அண்டாது. அவனுக்குத் தெரியும், இந்த பரசு கடன்கரன் மேலே விழுந்து ஈஷிக் கொள்ளாமல் விலகிப் போகட்டும். ஒரேயடியாக மனசில் இருந்து துன்மார்க்கமான நினைப்பு எல்லாம் பொடிப்பொடியாகி ஒண்ணுமில்லாமல் போகட்டும். பட்டன் மங்கலாபுரத்தில் இருப்புக் கொள்ளாமல் ரெண்டு கொல்லம் முன்பு ஒரு உதயத்தில் கண்ணூருக்கு புறப்பட்டு வந்து சேர்ந்தது இதுக்காக இல்லை.

இந்த காகிதத்தை பத்திரமா வீட்டு அலமாரியில் கொண்டு போய் வையடா துர்க்கா. சட்டபூர்வமான விவரம் சொல்கிற பத்திரம் இது.

துர்க்கா பட்டன் காகிதக் கட்டை வாங்கி மேலோட்டமாகப் பார்த்தான். மலையாள அட்சரங்கள் காகிதம் முழுக்க நெளிந்து ஏதோ முக்கியமான தகவலை ஊர் உலகத்துக்கு அறிவித்துக் கொண்டிருந்தன. ராஜா தலை அச்சடித்த காகிதம் அதை கவுரவமானதாகவும், ரொம்ப முக்கியமானதாகவும் ஆக்கிக் காட்டியது. ஏகப்பட்ட முத்திரைகள் காகிதத்துக்கு ரெண்டு பக்கமும் குத்தி இருந்தது வேறே தலை போகிற சர்க்கார் விஷயம் என்று அடித்துச் சொன்னது.

உனக்கு ஓர்மை இருக்கோ. மங்கலாபுரத்துக்கு நான் வந்தபோது சொன்னேனே.

வேதையன் கேட்டான்.

என்ன சொன்னீர் அண்ணா?

யோசித்துப் பார்த்தும் துர்க்கா பட்டனுக்கு உடனடியாக ஒண்ணும் நினைவு வரவில்லை. பசி வேறு வயிற்றைக் கிள்ள ஆரம்பித்தது. உடம்பு அசுத்தம் எல்லாம் அதுக்கு பெரிசு இல்லை சனியன்.

வீட்டுக்குப் போய் குளித்து விட்டு பரிபூரணம் மன்னி எடுத்து வைத்த ஆகாரத்தை சாப்பிட்ட பின்னால், கொஞ்சம் தோட்ட வேலை. அப்புறம் கடைக்கு கொள்முதல் பண்ண ஒரு நடை.

புழுங்கிய அரிசி வீட்டு சம்பரணியில் இருந்து எடுக்க வேண்டும். அது மாடனோ காளனோ பத்திரமாக சம்பரணிக்குள் இறங்கி நாழியில் நிறைத்து நீட்ட, வாங்கி வெளியே கொட்டிக் கொள்வதாக இருக்கும். பயல்கள் கள்ளுக்கடைக்கு நடப்பதற்குள் பிடித்துக் கூட்டி வந்து வேலையை முடிக்காவிட்டால் நாளைக்கு பரசு இட்டலி உண்டாக்க அரிசி இல்லை என்று மடியைப் பிடித்து இழுப்பான். கள்ளியம்பெட்டியில் உட்கார்த்தி, இன்னிக்கு மாதிரி. வேணாம் பரசு நினைப்பு.

என்ன சொன்னேனா? இருக்காது தான். உன் கிட்டே சொல்லியிருக்க தோதில்லையடா. மங்கலாபுரத்திலே நடந்திருக்க வேண்டியது அதிலே கொஞ்சம் போலவாவது இப்போ முடிஞ்சிருக்கு. அப்பன் இருந்தா சந்தோஷப்பட்டிருப்பார்.

வேதையன் தெருவை வெறித்தபடி சொன்னான். அவனுக்கு சீலைக் குடையைப் பிரித்துக் கொடுத்தான் துர்க்கா பட்டன்.

வேதையன் இறங்கினபோது மழை விட்டிருந்தது.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

ரெண்டு பக்கமும் காய்த்துக் குலை தள்ளி இருந்த வாழை மரங்களுக்கு நடுவே துர்க்கா பட்டன் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தான்.

ஆன, ஆன, கொம்பன் ஆன. வேகம் போ ஆன. திருசூர் பூரம் போ ஆன.

இது பேசுகிற ஆனை. குழந்தை கூடச் சேர்ந்து கொம்மாளி கொட்டிச் சிரிக்கிற ஆனை.

வேதையனின் பெண் குழந்தை அவன் முதுகில் உட்கார்ந்து பூக்குடலையைக் கவிழ்த்த மாதிரிச் சிரித்தது. அவன் வயிற்றில் சின்னக் காலால் மிதித்தது. ஆனையைத் தோட்டத்து வடக்கு மதில் சுவர் பக்கம் நகர்ந்து போகும்படி அடம் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது அது.

வேதையன் வீட்டுத் தோட்டத்தில் வாழை மரங்களின் வரிசை முடிந்து இனி தென்னை, பலா, மா அப்புறம் பூச்செடிகள். ஆனை போக முடியாத ஒற்றையடிப் பாதையை அடுத்து சின்ன வாய்க்காலாக கிணற்றுத் தண்ணீர் பொசிந்து கொண்டிருந்தது. கடைகால் கடைகாலாக கிணற்றில் இருந்து நீர் சேந்தி அந்தச் சாலில் செலுத்திய படிக்கு வீட்டுப் பணிக்காரன் ஒருத்தன் தோட்ட வேலையில் கருத்தும் காரியமுமாக இருந்தான்.

பட்டரே, குஞ்ஞம்மையைக் குப்புறத் தள்ளிடாதேயும். தென்னை நட வெட்டி வச்ச குழி உண்டு அங்கே. பின்னே நீரும் கூடி அதிலே விழுந்து வைக்கப் போறீர். கண்ணு தொறந்து ஆனை நடக்கட்டும்.

பணிக்காரன் தண்ணீர் இறைப்பதை நிறுத்திச் சொன்னான். பட்டன் முதுகில் உட்கார்ந்து ஆனையை முன்னால் செலுத்திக் கொண்டிருந்த மூணு வயசுப் பெண் குழந்தை தீப ஜோதி மழலையில் அவனை அதட்டியது.

சும்மா போ தோமச்சா.

எண்டெ பொன்னு குஞ்ஞம்மே. தோமச்சன் சும்மாவும் போகும். சுகமாயிட்டு பாரம் சுமந்தும் போகும். விதிச்சது தீர்ந்தால் பின்னே குரிசுப்பள்ளி உண்டல்லே கிடக்க.

அவன் முடிப்பதற்குள் துர்க்கா பட்டன் குழந்தையை லாகவமாக இடுப்பில் இருந்து இறக்கி தோளில் சுமந்தபடி எழுந்து நின்றான்.

தோமச்சா. குஞ்ஞுக் குட்டியோடு சம்சாரிக்க வேறே விஷயம் ஒண்ணும் கெடக்கலியா உனக்கு?

அவன் குழந்தை நெற்றியில் துளிர்த்திருந்த வியர்வைக் கீற்றைத் தன் மேல் முண்டால் பதமாகத் துடைத்தான். குழந்தை நெற்றியில் மெலிசாக முத்தம் இட்டபோது அது அவன் கழுத்தைக் கட்டிக் கொண்டு திரும்ப கூச்சலிட்டது.

அம்மாவா, ஆன, ஆன.

அம்மாவனு வல்லாத்த ஷீணம் குஞ்ஞே. ஒரு கவளம் சோறு கழிச்சு வந்நு ஆனக் கொம்பன் திருச்சூர் பூரம் காணான் இறங்கும். சரியா.

ஞானும் வயும். மன்னி, பூயம். பூயம்.

குழந்தை ஓட்ட ஓட்டமாக அம்மாவிடம் அனுமதி வாங்க ஓடியது.

கமுகு மர நிழலில் ஒரு வினாடி நின்று முகத்தை அழுத்தத் துடைத்துக் கொண்டான் துர்க்கா பட்டன். சாப்பிட வீட்டுக்குப் போய் விட்டு வரவேண்டும். பசி எடுக்க ஆரம்பித்திருந்தது.

துர்க்கா பட்டனுக்கு வீடு என்று ஒன்று தனியாக வைக்க வேண்டி வந்தது இந்த ரெண்டு மாதமாகத்தான். இதுவரைக்கும் வேதையனின் நிழலிலேயே ஒண்டிக் கொண்டு இருந்தாகி விட்டது.

வேதையனின் அப்பன் ஜான் கிட்டாவய்யன் தேக வியோகம் அடைகிறதுக்கு ஒரு வாரம் முன்னால் மலையாள பூமிக்கு வந்த அந்தத் துளுவ பட்டன், கிட்டாவய்யன் நல்லடக்கம் ஆகி ஒண்ணரை கொல்லம் அங்கே இங்கே எங்கேயும் போகாமல் வேதையனோடு கூடவே நிழலாக சுற்றி வந்தான். கிட்டாவய்யன் போகிற நேரத்தில் அவன் கையைப் பிடித்து மன்றாடிக் கேட்டுக் கொண்டபடிக்கு இது.

வேதையனுக்குப் பெண் குழந்தை பிறந்த சந்தோஷ சேதியை எடத்வா கேசவன் மூஸ் வைத்தியனோடு பகிர்ந்து கொண்டு கிட்டாவய்யன் வாசல் படியில் விச்ராந்தியாகச் சாய்ந்து உட்கார்ந்தபோது அவனுக்கு அந்திம ஓலை வந்து சேர்ந்தது. புறப்பட நாலு நாள் மட்டும் அவகாசம் கொடுத்து வந்த அழைப்பு அது.

அவன் வாசல் படியில் உருண்டபடிக்கு தீபம் தீபம் என்று முனகிக் கொண்டிருந்தபோது துர்க்கா பட்டன் தான் உள்ளே இருந்து ஓடி வந்து அவனைத் தூக்கிச் சுமந்தபடி நடு வீட்டில் கொண்டு போய்ப் படுக்க வைத்தான்.

அப்புறம் கிட்டாவய்யனுக்கு நினைவு போகிறதும் வருகிறதுமாக இருந்தது.

விருச்சிகம் ஒண்ணு இன்னிக்கு. மலைக்கு மாலை போட்டுக்கணும்.

நடுராத்திரியில் எழுந்து உட்கார்ந்து பக்கத்தில் தரையில் படுத்திருந்த துர்க்கா பட்டனை உலுக்கி எழுப்பினான்.

தொரைசாமி அண்ணா, எழுந்திருங்கோ. குளிச்சுட்டுக் கோவிலுக்குப் போகணும். கோவிலுக்கு போவானேன்? இதான் கோவில். விசாலாட்சி மன்னி ஜகஜ்ஜோதியா அம்பாள் மாதிரி நிக்கறா பாருங்கோ. விழுந்து கும்புடுங்கோ அண்ணா.

அவன் துர்க்கா பட்டனின் தோளைக் குலுக்கி உலுக்கினான்.

பட்டன் கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு எழுந்து உட்கார அரை இருட்டில் அவன் முகத்தைப் பார்த்து சுய நினைவுக்கு வந்தான் கிட்டாவய்யன். அப்புறம் கழுத்தில் சிலுவையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு தொலைவில் எங்கேயோ வெறித்தபடி நேரம் வெளுக்கிறது வரை ஒண்ணும் பேசாது உட்கார்ந்திருந்தான் அவன். பக்கத்திலேயே சுவர்க்கோழி சத்தம் கேட்டபடிக்கு ரா முழுக்க தூக்கம் விழித்துக் கொண்டு துர்க்கா பட்டனும்.

விடிகாலையில் கிட்டாவய்யனுக்கு திரும்ப நினைவு போய் நடு மத்தியானத்தில் போதம் மீண்டபோது வேதையன் பக்கத்தில் இருந்தான்.

இந்தக் கொழந்தையை நீயும் பரிபூர்ணமும் தான் பாத்துக்கணும். நீ இவனுக்கு அனுஜன். இவன் உன் ஜ்யேஷ்டன். மனசிலாச்சா?

துர்க்கா பட்டனின் கையைப் பிடித்தபடி வேதையனைக் காட்டிக் குழறிக் குழறி கிட்டாவய்யன் சொன்னபோது வேதையன் துக்கமெல்லாம் ஒருசேர மனசில் திரள, ஓவென்று கதறி அழுது விட்டான்.

அப்பன், நீர் எங்கேயும் போக மாட்டீர். உம்ம பேத்தி வரப் போறா. அவளோட விளையாடி அவ கூட குரிசுப்பள்ளிக்கு நடந்து போய், பள்ளிக்கூடம் கொண்டுபோய் விட்டு அழச்சுண்டு வந்து, அவ மாங்கல்யம் நடந்தேறி குழந்தை உண்டாகி. எல்லாம் பாத்துண்டு வல்ய அப்பூப்பனா நீர் இருப்பீர் அப்பன்.

தீபம், அவ பேரு தீபம். தீப லட்சுமி. தீப ஜோதி. தீப.

கிட்டாவய்யன் பளிச்சென்று சிரித்தான். வயோதிகம் ஏறிச் சுருங்கிக் கிடந்த அந்த முகம் அலாதி சோபையோடு ஒரு கணம் ஒளிர்ந்தது. அந்த ஒளியோடு கிட்டாவய்யனின் மூச்சும் விடைபெற்றுக் கொண்டு போய் மறைந்தது.

வைக்கத்துக்குப் போய் சேதி சொல்லி பரிபூரணத்தை அழைத்து வர, எடத்வா மூஸ் வைத்தியர் போனார். கூடத் துணைக்கு துர்க்கா பட்டன். தமக்கை தெரிசாவுக்கும் நிர்மலாவுக்கும் சேதி தெரிவித்து வேதையன் எழுதின லிகிதங்களை சீமைக்கு அனுப்பி வைக்க பட்டன் தான் வேண்டியிருந்தது. அவற்றைக் கோழிக்கோட்டுக்கு எடுத்துப் போய் தபால் கச்சேரியில் சேர்த்தது அவன் தான்.

குரிசுப் பள்ளியில் சவக் குழி வெட்டுவதை மேற்பார்வை செய்வதில் இருந்து, பெட்டிக்கு கருப்பு வர்ணம் தீட்டினது காய்கிறது வரை காத்திருந்து வாங்கி வந்தது, சவ அடக்கத்துக்கு பாதிரிக்கு வண்டி ஏற்படுத்திப் போய் கூட்டி வந்தது, சவ குடீரத்தை ஜான் கிட்டாவய்யன் கவுரதைக்கு ஏற்றபடிக்குக் கட்டி முடிக்க கொத்தனுக்கு யோசனை சொன்னது என்று சகலமானதுக்கும் துர்க்கா பட்டன் ஓடியாடி பம்பரமாகச் சுழன்று வேலை முடித்துக் கொடுத்தான்.

வேதையனை விட பரிபூரணத்துக்கு துர்க்கா பட்டன் வீட்டு மனுஷனாக, புருஷன் கூடப் பிறக்காத சொந்த சகோதரனாக மாறினது வெகு சுபாவமாக இருந்தது. அவன் அங்கேயே எப்போதும் இருக்கப்பட்டவன் என்றே பரிபூர்ணம் நினைக்கிற படிக்கு பட்டன் அந்த வீட்டோடு பிரிக்க முடியாதபடி இறுக ஒட்டிப் போனான்.

துர்க்கா பட்டன் அவளை பிரியமாக மன்னி மன்னி என்று கூப்பிட்டதை அவள் நாலைந்து முறை சேட்டத்தி என்று திருத்திப் பார்த்தாலும் பட்டன் வாயில் மன்னி தான் சரளமாகப் புழங்கியது. போதாக் குறைக்கு வீட்டில் வேலை பார்க்கிறவர்கள், அக்கம் பக்கத்து மனுஷ்யர் இப்படி எல்லோருக்கும் அவள் மன்னியாகி விட்டாள். குழந்தை தீபஜோதிக்கும் கூட அதே படிக்குத் தான்.

சாப்பாட்டுக் கடை கணக்கு வழக்கு பார்க்கவும் பணம் அடைக்க, வாங்கவும் எல்லாம் வேதையனுக்கு அத்துப்படியான விஷயங்களாக இல்லாது போனதால், பட்டன் தான் ஐந்தொகை சரி பார்க்க, வரும் கடன் வசூல் செய்ய, சாப்பாட்டுக் கடைக்கு காய்கறியும் பச்சரிசி புழுக்கிய அரிசி வகையறாவும் கொள்முதல் செய்து கொண்டு வர எல்லாம் அலைய ஆரம்பித்தது. உடம்போடு கணக்கும் வழக்கும் காறுபாறும் ஒட்டிக் கொண்டு பிறந்த மாதிரி எல்லாமே அவனுக்கு வாய்த்திருந்தது. வேதையன் ஞாயிற்றுக் கிழமை வேதக் கோவிலுக்குப் போகக் கிளம்பும் முன் வென்னீர்க் குளியலுக்கு வெளிச்செண்ணெய் புரட்டி விடக்கூட துர்க்கா பட்டன் எங்கே என்று காத்திருக்க வேண்டிய ஸ்திதிக்குப் போனான்.

வேதையன் அவனை பட்டரே என்று கூப்பிடுவது எடோ துர்க்கா என்று உரிமையோடு மாறியதும் சுபாவமாக சடுதியில் நிகழ்ந்த ஒன்று. முழுக்க வாஞ்சை நிரம்பிய விளியாக்கும் அது. பரிபூரணத்துக்கு மட்டும் அவன் எப்பவும் துருக்கன் தான்.

துருக்கா இங்கோட்டு வரூ.

அவள் ராகம் போட்டு விளிக்கும்போது வேதையன் பரிகாசம் பண்ணுவான்.

இப்படி துருக்கா துருக்கான்னு கூப்பிட்டா நாளைக்கு அரவைசாலை பாபுக்கா தெரு வழியே போனா என்ன பட்டத்தியம்மான்னு பதில் குரல் கொடுப்பார், நீ வேணுமானா பார்த்துண்டே இரு.

நல்லதாப் போச்சு. நான் பட்டத்தியல்லவே. மாம்சம் பாசகம் செய்யவும் கழிக்கவும் தால்பர்யம் உள்ள அசல் வைக்கம் கிறிஸ்தியானி ஸ்திரியாக்கும். தா, இத்திரி ஆட்டிறைச்சி வாங்கி உமக்கும் உம்ம அனியனுக்கும் கறி வச்சுத்தர பரிபாடி கூடி உண்டு.

சும்மா சீண்டலுக்கு அது. பரிபூர்ணம் பிறந்த வீட்டில் மாம்ச பதார்த்தம் எப்போதாவது யாராவது கொடுத்தனுப்பியது, எப்படி இருக்கும் என்று செய்து பார்த்தது என்றபடி ஏதாவது பெயரில் புழங்குவது உண்டுதான் என்றாலும், அவள் இங்கே கல்யாணம் கழிந்து படியேறியபோது அதெல்லாம் கூட வந்து சேரவில்லை. உள்ளியை மட்டும் விடாமல் அந்த ருஜியை இங்கேயும் கொண்டு வந்ததை பெரிசாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் இருந்து விட்டுப்போக அனுமதித்திருந்தான் கிட்டாவய்யன். அவன் போன பிறகும் அந்த சீலம் அப்படியே தான் இருந்தது.

கிட்டாவய்யன் போய்ச் சேர்ந்த பிறகு குடும்ப நிலைமையைக் காரணம் காட்டி பக்கத்திலேயே பாதிரிமார் கலாசாலைக்கு உத்தியோக மாற்றல் வாங்கிக் கொண்டு வந்துவிட்டான் வேதையன். அப்பன் செத்த பிறகும் கூட அவனுக்கு செய்த பெரிய ஒத்தாசையில் இதுவும் கூட ஒண்ணு என்று துர்க்கா பட்டனிடம் அவன் சொன்னபோது பட்டன் ரெண்டு கரத்தையும் ஆகாசத்தைப் பார்த்து உயர்த்தி பிரார்த்தித்தது தவிர வேறேதும் செய்யவில்லை.

அவனையும் கிறிஸ்தியானி ஆக்கிவிடலாமா என்று யோசித்தான் வேதையன். எதுக்கு, அவன் என்னவாக இருக்க இஷ்டப்படுகிறானோ அப்படியே இருக்கட்டுமே என்றாள் பரிபூரணம். அவன் அம்பலம் தொழப் போய் கதலிப் பழத்தோடு வந்து நின்று அதை உரித்து குழந்தை தீப ஜோதிக்கு ஊட்டுகிறது அவளுக்கு மனசுக்கு நிறைவான காட்சியாக எப்பவுமே இருந்து வந்திருக்கிறது.

துருக்கா, வா, நல்ல உண்ணி மாங்காயும் தயிர் விரகிய சம்பா சோறும் வட்டிச்சிருக்கேன். மெழுக்குப் பெரட்டலும் தயார். நீ சாப்பிட்டு சரின்னு சொன்னாத்தான் உன் சேட்டனுக்கு அனுப்பித் தரணும். வந்து உட்காரு.

பரிபூரணம் விசிறி மாதிரி கொசுவம் மடித்திருந்த தன் புளியிலைக்கரை முண்டில் கை துடைத்தபடி தோட்டத்துக்கு வந்தாள். குழந்தை அவள் கைத் தண்டையில் இருந்தபடிக்கு பப்படத்தை கடித்து வழியெல்லாம் உதிர்த்தபடி இருந்தது.

இல்லே மன்னி. அம்மா வீட்டுலே ஆகாரம் உண்டாக்கி வச்சிருப்பா. ஒரு நடை வேகமா போய் முழுங்கிட்டு வந்து அண்ணாவுக்கு சாப்பாடு எடுத்துப் போறேன்.

துர்க்கா பட்டன் சொன்னபோது தான் அவன் குடும்பம் துளுவ நாட்டுப் பிரதேசத்தில் இருந்து இங்கே வந்திருப்பது பரிபூரணத்துக்கு ஞாபகம் வந்தது.

வந்து ரெண்டரை வருஷம் கழிந்தும் ஊர் நினைப்போ பெற்றவர்கள் ஞாபகமோ இல்லாமல் வேதையன் வீட்டு வேலை, சாப்பாட்டுக் கடை ஜோலித் தெரக்கு என்றே சுற்றிக் கெறங்கி வந்து கொண்டிருந்தவனை ஜபர்தஸ்தாக மங்கலாபுரத்துக்கு அனுப்பி வைத்தவள் அவள் தான். அது ரெண்டு மாசம் முன்பு.

துர்க்கா பட்டன் மங்கலாபுரம் போனவன் எண்ணி எட்டே நாளில் திரும்பி வந்து விட்டான்.

அங்கே இருப்பு கொள்ளலே மன்னி. நீங்களும் அண்ணாவும் தனியா என்ன கஷ்டப் படுவேளோன்னு நெனச்சுப் பார்த்தேன். குழந்தை வேறே கண்ணிலேயே சதா நிக்கறா. கண்ணை செத்தெ அயர்ந்தா பெரியவர் வந்து எடோ நான் போற தருணத்திலே சொன்னது ஓர்மையில்லையோ. உன் ஜேஷ்டனை கவனிச்சுக்காம இங்கே என்ன பண்றேடா புல்லே அப்படீன்னு தெறி பறையறார்.

துர்க்கா பட்டன் தன் வயோதிகத் தள்ளையையும் கூடவே கூட்டி வந்திருந்தான்.

அவள் தான் சோறாக்கி விட்டுக் காத்திருக்கிறாள்.

துருக்கா, எமிலிக் குட்டியை உனக்கு இஷ்டமா?

பரிபூரணம் கேட்டாள். எமிலி அவளுக்கு ஒன்று விட்ட தங்கை உறவு.

போங்கோ மன்னி. எப்பவும் பரிகாசம் தான் உமக்கு. எமிலி, ஏலி, காத்தின்னு ஏதாவது பேரை எடுத்து விட வேறே யாரும் கிடைக்கலியா?

துர்க்கா பட்டன் ஒரே ஓட்டமாக வாசலுக்கு ஓடி விட்டான்.

குழந்தை தீப ஜோதி குரல் பின்னால் இருந்து கூப்பிட்டபடி இருந்தது.

அம்மாவா, பூயம். பூயம்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

நாடகக் கொட்டகைக்கு தெரிசா புறப்பட்டபோது ராத்திரி ஆனது போல இருட்டிப் போயிருந்தது. இத்தனைக்கும் சாயந்திரம் ஆறரை மணி கூட கழியவில்லை.

லண்டனை விட சீக்கிரத்தில் இருட்டு வந்து புகுந்து கொள்கிற ஊர் இந்த எடின்பரோ என்று தோன்றியது தெரிசாவுக்கு. இருள் அடைய அடைய தப்புக் காரியம் செய்ய மனசு இன்னும் ஊக்கம் காட்டி முன்னேறும். வாய்ப்பும் வந்து சேர்ந்தால், நரகத்தில் கொண்டு போய் விழவைக்கவும் அது சளைக்காது.

தெரிசாவுக்கு இருட்டைக் கண்டு பயம் ஏதும் இல்லை. அவளுக்கு மனசிலும் செயலிலும் தப்பு ஏதும் தற்செயலாகத் தட்டுப்படக் கூட விடமாட்டாள். கிருஷ்ண பகவானோ கிருஸ்து மகரிஷியோ இல்லை ரெண்டு பேரும் கூடிப் பேசியோ அவளை தடுத்தாட்கொள்ள ஏதாவது உருவில் வந்துவிடுவார்கள். திடமான நம்பிக்கை எப்போதும் அவளுக்கு உண்டு.

தெரிசாவின் சாரட் வண்டி விடுதியில் இருந்து கிளம்பி பத்தே நிமிடத்தில் ராயல் தியேட்டர் போய்ச் சேர்ந்து விட்டது. லோத்தியன் வீதிக் கோடியில் பிரின்சஸ் வீதி சந்திக்கும் இடத்துக்கு வடக்கே தான் அந்த மரக் கொட்டகை இருந்தது. இவ்வளவு பக்கத்தில் என்று தெரிந்திருந்தால் காலாற நடந்தே வந்திருக்கலாம்.

இனி தேவ ஊழியம் செய்ய நாள் முழுக்க நடக்கத்தானே போறே, இப்போ கொஞ்சம் இளைப்பாறிக் கொள்.

பிரின்சஸ் தெரு செயிண்ட் தாமஸ் சர்ச் மணி அலையலையாகச் சொன்னது.

தெருவில் அலைந்து கூவிக் கூவி சிகரெட் விற்கிற பையன்கள், பூங்கொத்து விற்கிற சின்னப் பெண்கள் என்று லோத்தியன் வீதி கலகலப்பாக இருந்தது. லண்டன் ஸ்ட்ராண்ட் மாதிரி அது பிரம்மாண்டமாக கண் இமைக்காமல் பார்த்து ஆச்சரியப்பட வைக்கும் அழகு இல்லை. எடின்பரோவும் லண்டனில் எட்டில் ஒரு பங்கு இருந்தாலே அதிகம். ஆனாலும் அந்தக் குறுக்கமே ஊருக்கு ஒரு தனி அழகையும் அந்நியோன்னியத்தையும் கொடுத்ததாக தெரிசா நினைத்தாள்.

ஓ சூசன்னா நாடக வசனம் புத்தகம் வேணுமா?

வழி மறித்த ஒரு பெண் கேட்டாள். ஒரு காகிதப் பொதியைக் கையில் பிடித்துத் தூக்கிக் கொண்டு நாடகக் கொட்டகை வாசலில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக அலைந்து கொண்டிருந்தாள் அவள்.

ஒரு ஷில்லிங் தான் விலை. கொள்ளை மலிவு மேடம். உள்ளே போனா, ஒண்ணரை ஷில்லிங் விற்கிற புத்தகம்.

அவள் தெரிசாவை விடாமல் துரத்தி வந்து புத்தகத்தைக் கையில் திணித்தாள்.

நாடகம் பார்த்தால் புரியாதா என்ன? புத்தகம் எதுக்கு?

தெரிசாவுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனாலும் நாடகக் கொட்டகை படியேறிய பலரும் ஆளுக்கொரு புத்தகம் வாங்கிப் புரட்டியபடி படி ஏறுவதைப் பார்த்து அவளும் ஒன்று காசு கொடுத்து வாங்கிக் கொண்டாள்.

தெரிசா கைக்கடியாரத்தைப் பார்த்தாள். ஏழு மணி ஆகி விட்டிருந்தது. நாடகக் கொட்டகை உள்ளே முதல் மணியோ இரண்டாம் மணியோ தொடர்ச்சியாக அடிக்கிற சத்தம். இது நின்று படுதாவை ஏற்றியதும் நாடகம் ஆரம்பமாகி விடும்.

தாமஸ் எங்கே போய் ஒழிந்தான்?

நீ தியேட்டர் ராயலுக்கு நேரே வந்துடு. நான் அங்கே காத்திருக்கேன் என்று சொல்லி அவன் பிற்பகலிலேயே கோட்டை மாட்டிக் கொண்டு தொப்பியையும் தரித்தபடி படி இறங்கிப் போய்விட்டான். பியானோ வாடகைக்கு எடுக்க அலைந்து கொண்டிருக்கிறானா இல்லை விர்ஜினியா புகையிலை சிகரெட் விற்கிற கடைகளில் எதில் உசந்த தரத்து சரக்கு கிடைக்கிறது என்று தேடிக் கொண்டிருக்கிறானா? கார்டன் ஏதோ புகையிலைக்கடை பெயர் சொன்னானே? அரசூரில் பகவதி சித்தி வீட்டுக்காரர் மாதிரி இங்கே எத்தனை புகையிலைக்கடைக்காரர்களோ. சித்தி எப்படி இருப்பாள் இப்போ? இருக்காளா?

தெரிசா, சீக்கிரம் வா, நாடகம் ஆரம்பிக்கப் போகுது.

தாமஸ் குரல் கேட்டது.

அவன் நாடகக் கொட்டகை வாசலில் சீட்டு வாங்கிக் கிழித்து உள்ளே அனுமதிக்கிறவன் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்தான்.

இங்கே சீட்டுக் கிழிக்க ஒத்தாசை பண்றானா என்ன?

தெரிசா உள்ளே போகும்போது தாமஸ் மூச்சில் பலமாகக் கவிந்து வந்த விஸ்கி வாடை மூக்கில் குத்தியது. கேட்டால் மருந்து என்று சொல்வான். சதா மருந்து குடிக்கும் சீக்காளி வைத்தியன் அவன்.

மதப் பிரசங்கம்னதும் பியானோ கிட்டத்தட்ட இலவசமாகவே கிடைச்சுடுத்து. எல்லாம் நம்ம ஹீரோ கார்டன் ஒத்தாசை பண்ணித்தான்.

தாமஸ் நாடகக் கொட்டகை உள்ளே கை காட்டியபடி சொன்னான்.

நல்லதாப் போச்சு. அதை கொண்டாட இப்படி மூக்கு முட்டக் குடிச்சுட்டு வந்தியா?

அவனுக்கு மட்டும் கேட்கிற குரலில் கொஞ்சம் அதட்டலாக விசாரித்தாள் தெரிசா. என்ன இருந்தாலும் அவளை விட ஏழெட்டு வயசு சின்னவன். பீட்டர் மெக்கன்ஸியின் கசின் அவளுக்கும் கரிசனமான உறவுக்காரன் தான். இந்த இந்த இழவெடுத்த வைத்தியன் சாயந்திரத்திலேயே போத்தலைத் திறந்து குடிக்க ஆரம்பித்து கெட்டுக் குட்டிச் சுவராகிப் போவதை அவள் பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருக்க முடியாது.

விளையாட்டுக்காக கார்டனோட சேர்ந்து ஒரே ஒரு லார்ஜ் அடிச்சேன். வெளியே எங்கேயும் போக வேணாம். அதோ அங்கே பார். பித்-ஓ-மவ்த்னு பலகை தொங்குதே. அதான். மணக்க மணக்க மால்டட் ஸ்காட்ச் விஸ்கி.

தாமஸ் நாடகக் கொட்டகைக்கு உள்ளே காட்டிய மூலையில் நாலைந்து உயரமான மர ஸ்டூல் போட்டு வேலை மெனக்கெட்டு அதில் எப்படியோ ஏறி உட்கார்ந்து சட்டமாக குடித்துக் கொண்டிருந்த ஆண்களைக் கவனித்தாள்.

நாடகம் பார்க்க வந்து விட்டு இப்படி சுதி ஏற்றிக் கொண்டு உச்சாணிக் கொப்பில் உட்கார்ந்திருந்தால் எப்போ இறங்கி வந்து எப்போ பார்த்து முடித்து வீட்டுக்குப் போய்ச் சேர முடியும்? அல்லது ஒரு வேளை குடிக்க ஒரு சால்ஜாப்பாக நாடகம் பார்க்க போவதாக வேண்டப்பட்டவர்களிடம் சொல்லி விட்டு வந்து சேர்ந்தவர்களா?

இவன்கள் எக்கேடும் கெட்டு ஒழியட்டும். இந்த தாமஸ் கடன்காரன். அப்புறம் அந்த ராஜபார்ட் கார்டன். நாசமாகப் போறவன் குடிச்சுட்டா நடிக்கப் போறான்?

கார்டன் நேரமாயிடுச்சுன்னு மேக் அப் போட்டுக்க உள்ளே க்ரீன் ரூமுக்குப் போயிட்டான். அவன் போன துக்கத்தைக் கொண்டாட இன்னும் ஒரு லார்ஜ் அடிச்சேன். அதுக்கு இலவசமா ஒரு ஸ்மால் கொடுத்தான். அதையும் குடிச்சாச்சு.

தாமஸ் கொஞ்சம் தள்ளாடியபடியே கோட் பாக்கெட்டில் இருந்து இரண்டு பெரிய அட்டைகளை எடுத்து தெரிசாவிடம் நீட்டினான்.

பால்கனியிலே முதல் வரிசை கோடியிலே ஒரு சீட்டு.

இன்னொண்ணு அது பக்கத்திலா? இந்தக் குடியனின் உளறலும் சீண்டலும் இன்னும் நெருக்கமாக வந்து ஈஷிக் கொள்ள மூணு மணி நேரம் பொறுமையாக இருக்க வேணுமா என்ன? தெரிசாவுக்கு எரிச்சலை மீறிய பொறுமை இருந்தது.

கதவு பக்கமா எனக்கு நாற்காலி சொல்லியிருக்கேன். அப்பப்ப வெளியே போக சவுகரியமா இருக்கும். நான் பக்கத்தில் இல்லேன்னு பயப்படாம உக்கார்ந்து நாடகம் பாரு. எடின்பரோ கனவான்கள் நிறைந்த இடம். எந்த பயமும் வேணாம்.

தெரிசா முதல் தடவையாக சந்தோஷப் பட்டாள். கனவான்கள் வாழ்க. கதவு பக்கம் தாமஸுக்கு தனி இடம் ஒதுக்கிக் கொடுத்ததும் அவர்கள் கருணையாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

அவள் முதல் வரிசைக்கு நடந்தபோது தோளில் இரும்பு வளையத்தில் வட்டத் தட்டு ஒன்றைக் கோர்த்து சுமந்து வந்தவன் சிகரெட் வேணுமா என்று கேட்டான்.

சாரி? தெரிசா புரியாமல் விசாரித்தாள். இருட்டில் பெண் என்று புரியாமல் சிகரெட் விற்க முயற்சி செய்கிற பாவப்பட்ட செக்கனாக இருக்கும்.

லேடீஸ் சிகரெட் மேம். ரொம்ப மென்மையா, டாபடில் பூ மாதிரி சுகமான புகை. தரமான புகையிலை.

அவள் வேண்டாம் என்று உறுதியாகத் தலை அசைத்து முன்னால் நடக்க, இரண்டாவது மணி நீளமாக ஒலித்தது. திரைச்சீலை உயரத் தொடங்கியது.

தெரிசாவுக்கு பக்கத்து நாற்காலியில் பருமனான ஒருத்தி பக்பக் என்று சிகரெட்டை கொளுத்தி ஊதிக் கொண்டு உட்காந்திருந்தாள். பின்னாலும் வரிசைக் கோடியிலும் எல்லாம் கையில் காகிதப் பொட்டலங்களைப் பிடித்துக் கொண்டு ஆளாளுக்கு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். மேடைக்குக் கீழே சாப்பிட்டு முடித்து காகிதத்தை சுருட்டி மேலே விட்டெறிய, பால்கனியில் இருந்து நாடகம் பார்க்க வந்தவர்கள் அதே படிக்கு கீழே சகலமான அசுத்தத்தையும் வீசி எறிந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

வேசி என்றும் வேசி மகன் என்றும் கீழே இருந்து பலமாக ரெண்டு தடவை சத்தம் உயர்ந்து சிரிப்பு கேட்டபோது மேடையில் விளக்குகள் பளிச்சென்று எரிய, வைத்தியனின் வீடா ஆஸ்பத்திரியா என்று புரியாதபடிக்கு ஒரு ஜோடனை.

நீளமான மேஜை. அதில் கலைத்துப் போட்டுக் கிடக்கிற காகித உறைகள். ஒரு பெண் அறையை பெருக்கி சுத்தம் செய்தபடி மேஜைப் பக்கம் வருகிறாள். மேஜையில் வைத்திருந்த நாலைந்து காகித உறைகளைப் பிரித்துப் படிக்கிறாள்.

டாக்டர் ஜான் ஷெப்பர்ட். நான் ஏன் இப்படி திடகாத்திரமா இருந்து தொலைச்சேன். உடம்பு சரியில்லாம இருந்தா நீ என் பக்கத்துலே இருப்பியே.

அவள் தாபத்தோடு ஏங்க ஒன்றிரண்டு சிரிப்பு அங்கும் இங்குமாக எழுந்தது. நான் வேணுமானால் பக்கத்தில் வந்து இருக்கட்டுமா என்று சகட்டுமேனிக்கு கீழேயிருந்து குரல்கள் துரத்தின. அவளை உள்ளாடையைத் திறந்து காட்டச் சொல்லி யாரோ கத்த அடுத்த சிரிப்பு ஆரம்பமானது. தெரிசா பக்கத்து தடிச்சி அடுத்த சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து இன்னும் கொஞ்சம் புகை இழுத்தாள்.

மேடையில் இருந்த பெண் மேஜை மேல் வைத்த கடுதாசிக்கெல்லாம் ஒன்று விடாமல் முத்தம் கொடுக்கிறாள்.

மேடைக்கு கீழே இருந்து விசில் சத்தம். பால்கனியில் தெரிசா பின்னால் இருந்து கூச்சல்.

அடியே, காகிதத்துக்கு முத்தம் கொடுக்காம என் கால் இடுக்கில் கொடு. இந்தா இடுப்புக்கு உள்ளே செருகி வைச்சுக்க. இப்போதைக்கு இதான் இருக்கு.

அந்தக் குடிகாரன் பச்சென்று தன் உள்ளங்கையில் ஒரு முத்தம் கொடுத்தபடி நீட்டிய கையோடு முன்னால் நடக்க முயன்று வழியை அடைத்தபடி விழுந்தான்.

நாடகக் கொட்டகை சிப்பந்திகள் வேகமாக வந்து அவனை தரையோடு இழுத்துப் போக, மேடையில் கருப்பு தலைமுடி டோப்பாவோடு ஒரு வயோதிகனும் இரண்டு அழகான பெண்களும். சிக்கென்று மாரையும் இடுப்பையும் கவ்விப் பிடித்த அந்தப் பெண்களின் உடுப்பைப் பார்த்தோ என்னமோ கீழே இருந்து திரும்ப விசில் சத்தம்.

வேலை வெட்டி இல்லாத டாக்டர், அவனுக்கு வேலைக்காரி, டாக்டருக்கு பணம் எழுதி வைத்த பணக்கார அத்தை, சொந்தக்கார வக்கீல், வக்கீலுடைய பெண்கள், அவர்களுடைய காதலர்கள் என்று வசவசவென்று ஓ சூசன்னா முன்னேறிக் கொண்டிருந்தது.

நான் மட்டும் ஆம்பிளையா இல்லாம இருந்தா நிச்சயம் ஒரு விதவையா இருப்பேன். எத்தனை ஆம்பிளைகள் விதவையை சுத்தி சுத்தி வராங்க.

ஆஸ்பத்திரி எடுபிடி பையன் சொல்ல அரங்கமே அதிரும்படி சிரிப்பு. தெரிசாவுக்கு இதில் என்ன விகடம் இருக்கு என்று புரியவில்லை. இவங்களை ஒரு மண்டலம் சாக்கியார் கூத்து பார்க்க சொல்ல வேண்டும். பாஷை புரிந்து, அந்த மேன்மையான நையாண்டி புரிந்து சிலாகிக்கப் பழகிக் கொண்டால் இப்படி விதவையை வைத்து நையாண்டி செய்கிற அபத்தமெல்லாம் காணாது போய்விடும். ஆமா, அது ஏன் விடோ என்பதை விட்டர் என்றும் அதையே இன்னும் திரித்து வைடர் என்றும் சொல்கிறான்கள்?

ஐ வில் பி எ ஜாலி குட் வைடர்.

அந்த சிப்பந்தி வேஷக்காரன் கால் கவட்டைப் பிளந்து காட்ட இன்னும் அதிகமான சிரிப்பு. அட தேவடியா மக்களா, இதுதானா வைடருக்கு அர்த்தம்?

தெரிசாவுக்குப் பற்றிக் கொண்டு வந்தது. ராஜபார்ட்காரன் ஸ்டான்லி கார்டன் எப்போ மேடைக்கு வருவான் என்று தெரியவில்லை. அவன் வந்தாலும் இந்த நாடகத்தை கடைத்தேற்ற முடியாது என்று தோன்றியது அவளுக்கு.

வெளியே இதமான குளிரோடு இரவு கவிந்திருந்தது உள்ளே இருந்தே தெரிந்தது. இங்கே புகையிலை வாடையும், விஸ்கி வாடையும், முட்டைப் பண்ட சாப்பாட்டு நெடியும் மூச்சு முட்ட இந்த கழிசடையைப் பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்காமல் ஒரு நடை கால் வீசி நடந்து விட்டு அப்படியே விடுதிக்குப் போய்ச் சேரலாம் என்று தோன்றியது.

அவள் எழுந்து வாசலுக்கு வந்தாள்.

தாமஸ் எங்கே? நாடகக் கொட்டகையின் வலப்புறக் கோடியில் புகை மண்டலத்துக்கு இடையே உயர ஸ்டூலில் இருக்கிற ஆசாமிகளில் அவனும் இருப்பானோ.

இருக்கட்டும், இறங்கவே வேண்டாம்.

அவள் மெல்ல லோத்தியன் வீதியின் கருங்கல் பாவிய நடைபாதையில் நடந்தபோது அலாதியான அமைதியும் ஆனந்தமுமாக இருட்டு கூடவே வந்தது.

நான் என்ன தப்பு செய்ய மட்டும் துணை வருவேனா என்ன? உன்னை மாதிரி ஒரு கூட்டுக்காரி கிட்டினால், இதமாக தொடர்ந்து வந்து நீ நித்திரை போகும் நேரம் வரை கூடவே இருந்து மனசை சாந்தியடைய வைக்க மாட்டேனா?

இருட்டு கேட்டது.

இருள் எல்லாம் கெடுதல் இல்லை. வெளிச்சம் மட்டும் நல்லது இல்லை. தெரிசாவுக்கு புரிந்த மாதிரி இருந்த போது விடுதி வந்திருந்தது.

என்ன மேடம், சூசன்னா அலுப்புத் தட்டி விட்டதா? பாதியிலேயே எழுந்து வந்துட்டீங்க போல இருக்கு?

விடுதிக்கார உபசாரப்பெண் விசாரித்தாள். அவளும் லாந்தர் விளக்கு வெளிச்சத்தில் ஓ சூசன்னா நாடக வசனப் புத்தகம் ஒன்றைத்தான் அக்கறையாகப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

இல்லே, ராத்திரி சரியா தூக்கம் இல்லாததாலே உக்கார முடியலே. கொஞ்சம் ஓய்வா நடந்துட்டு ராத்திரி ஆகாரம் சாப்பிட்டு நேரம் அதிகம் ஆகிறதுக்கு முன்பே தூங்கினா, விடிகாலையிலே முதல் ஆளா எழுந்துடலாம்.

நல்லது மேடம். இன்னும் அரை மணி நேரத்துலே உங்க ரொட்டியும், அரிசி சமைத்ததும் தயாராயிடும். தயிர் வாங்கி வந்துட்டேன். இது மட்டும் போதுமா?

தெரிசா போதும் என்று தலையாட்டினாள். எங்கே போனாலும் இந்த தயிர் சாதத்தை மட்டும் விட முடியவில்லை. கையோடு கொஞ்சம் அரிசி எடுத்துப் போய், அதை பாகம் செய்ய ஒரு பத்து நிமிஷம் சொல்லிக் கொடுத்தால் உடனே கிரகித்துக் கொண்டு உதவி செய்ய, தயிர் வாங்கி வந்து கொடுக்க அங்கங்கே யாராரோ உண்டு. சீக்கிரம் சீனாக்காரன் கடை இருக்குமிடம் தெரிந்தால் இங்கே இருக்கும் வரை அவன் புண்ணியத்தில் அரிசிக்கும் தட்டுப்பாடு இல்லை. சகாயம் செய்யும் எல்லோருக்கும் அம்பலப்புழை கிருஷ்ணனின் அனுக்ரஹம் கிட்டட்டும். கிறிஸ்து மகரிஷி அதெல்லாம் வேண்டாம் என்றா சொல்லப் போகிறார்?

தெரிசா மாடிப்படி ஏறி அவள் அறைக்குள் நுழைந்தாள்.

மங்கிய வெளிச்சத்தில் கொஞ்சம் நேரம் ஓ சூசன்னா வசனப் புத்தகத்தைப் புரட்டி வாசிக்க முயற்சி செய்து தோற்று அப்படியே படுக்கையில் விழுந்தாள்.

நல்ல நித்திரையில் தெரிசா இருந்தபோது அவளுடைய தோளைப் பற்றி யாரோ பலமாக உலுக்கினார்கள்.

விளக்கு அணைந்து போயிருந்தது. ஒரே புழுக்கமாக இருந்தது.

சேச்சி, சேச்சி.

யார், யார் அது?

சேச்சி. எழுந்து என் கூட வாங்கோ.

யார் அது?

வாங்கோ சேச்சி. சொல்ல நேரம் இல்லே. கோணிப்படி இங்கே இருக்கு. இறங்குங்கோ. இப்படி வாங்கோ. விரசா நடக்கணும்.

தூக்கத்தில் நடக்கிறதுபோல் அவள் நடந்தாள். தடதடவென்று மரப்படிகளில் வெறுங்கால் சப்திக்க வெளியே இறங்கி விடுதித் தோட்டத்துக்கு வந்ததும் நின்றாள். இதமான குளிரோடு சுற்றிச் சூழ்ந்து இருந்த பவுர்ணமி ராத்திரி அது.

தோட்டத்தில் கொச்சுக் குட்டிப் பெண் குழந்தையோடு அம்பலப்புழை மருமகள் நிற்பதை நிலா வெளிச்சத்தில் பார்த்தாள் தெரிசா.

வாங்கோ சேச்சி, வெளியே போயிடலாம்.

அவள் தெரிசாவின் கையைப் பிடித்து இழுத்து தெருவுக்கு வந்தபோது பின்னால் ஏதோ சத்தம்.

தெரிசா திரும்பிப் பார்த்தாள்.

ஒரு பெரிய நெருப்புக் குவியலாக அந்த விடுதி பற்றி எரிந்து கொண்டிருந்தது.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

குறுகலான மாடிப் படிகள். அதில் அங்கங்கே விரிசல் விட்டிருந்தது. மரத்தாலான படிகளில் பாதரட்சை அழுந்தப் பதிந்தபோது முழுப் படிக்கட்டுமே கொஞ்சம் சும்மா இரேன் என்று முனகியது.

இதெல்லாம் நூறு நூத்தம்பது கொல்லம் பழமை கண்டிருக்குமா?

தெரிசா நினைத்துப் பார்த்தாள்.

அம்பலப்புழை தேகண்ட பிராமணக் குடும்பம் பாண்டி பூமியிலிருந்து பரசுராம பூமிக்கு வந்து சேர்ந்து தோளில் அகப்பையைத் தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு சோறு வடிக்கலியோ சோறு என்று ஊர் ஊராகச் சுற்ற ஆரம்பித்த அதே கொல்ல வருஷம் தான், இல்லை அதுக்குக் கொஞ்சம் முன்னே பின்னே, இதையும் இங்கே ஒரு வெள்ளைக்காரத் தச்சன் இழைத்துச் செதுக்கி நிறுத்தி இருப்பான். அம்பலப்புழை குடும்பம் உடைந்து எல்லாத் திசைக்குமாகச் சிதறிப் போய் விட்டது. அதே வயசு கண்ட இந்தக் கோணிப் படிகள் உடைந்து நொறுங்கி ஒன்றுமில்லாமல் போக நேரம் காலம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கோ என்னமோ.

திஸ் வே மேடம்.

மாடிப்படி வளைந்து திரும்பும் இடத்தில் ஒரு பணிப்பெண் மரியாதையோடு கையைக் காட்டினாள்.

அங்கிருந்தே, படி இறக்கத்தில் ஒரு விசாலமான அறை தெரிந்தது. நடுவில் கம்பளம் விரித்து நாலு மேசைகள் அடுத்தடுத்துப் போடப் பட்டிருந்தன. கதவை ஒட்டி இருந்த மேசைக்கு நேரே தாமஸ் காத்துக் கொண்டிருந்தான். எதிர் வசத்தில் வேறே யார் யாரோ. யாரும் தெரிசாவுக்கு இதுவரை அறிமுகமானவர்கள் இல்லை.

இந்திய மகாராணி வரவு அறிவிக்கப்படுகிறது.

தாமஸ் குரல்.

படிக்கட்டில் காலடி ஒலிக்கக் கேட்டு எழுந்த அவன் தெரிசாவைப் பார்த்து உரக்கச் சொல்லித் தொப்பியைக் கழற்றி ஆடம்பரமாகக் குனிந்து வணங்கினான்.

அவனுக்கு எதிரே இருந்த ஒரு சிவப்புச் சாயமடித்த தலைக்காரன் மட்டுமில்லாமல் அந்த அறையில் காலைச் சாப்பாட்டுக்கு கூடியிருந்த ஏழெட்டு பேரும் ஒரு சேரக் கைதட்டும் சத்தம்.

கீழ்ப் படிகளை இறங்கக் கால் எடுத்து வைக்க முடியாதபடி ஒரு சங்கோஜம் தெரிசாவுக்கு சட்டென்று உடம்பில் வந்து புகுந்தது.

இத்தனை வயசுக்கு அப்புறம் நாணம் எட்டிப் பார்க்கிறது அவளுக்கு. குடும்பத்தோடு வேதத்தில் ஏறாமல் ஜான் கிட்டாவய்யன் வெறும் கிட்டாவய்யனாகவே இருந்திருந்தால் அம்மா சிநேகாம்பா போல கொசுவம் வைத்த மடிசார் புடவை, பதினாலு வயசில் ஒரு பிராமண செக்கனுக்கு நாலு நாள் கோலாகலமாக பாணிக்ரஹணம், புருஷாள் வரும் போதும் போகும்போதும் கதவுக்குப் பின்னால் இருந்து அரை வார்த்தை ஒரு வார்த்தை சொல்வது என்று நாணமும் பவ்யமும் உடம்பில் அது பாட்டுக்கு ஏறி இருக்குமோ என்னமோ.

அவள் காலை ஆகாரத்துக்கான அறைக்குள் நுழைந்தபோது யார்யாரோ இந்திய பிரின்சஸுக்குக் காலை வணக்கம் சொன்னார்கள்.

நான் மகராணி, மண்ணாங்கட்டி எல்லாம் இல்லை. எந்தக் கொட்டாரத்தில் இருந்தும் நாள் நட்சத்திரம் பார்த்துப் புறப்படாதவள். கால் தரையில் பாவாமல், ரத்னக் கம்பளத்திலும் சுமக்கிறவர்கள் தோளிலுமாக சதா பவனி வருகிற ராஜவம்சம் இல்லை. ஒய்யாரமாக முத்துப் பல்லக்கும் சிவிகையும் ஏறி ஊர்ந்து ஸ்காட்லாந்துக்கு வந்து சேர்ந்த உம்மிணித் தங்கச்சியோ, பார்க்கவி தம்புராட்டியோ கிடையாது. வெறும் தெரிசா. தரையில் பிறந்து தரையில் நடந்து தரையிலேயே அடங்கப் போகிறவள்.

ஒவ்வொருத்தரிடமும் பெயரைச் சொல்லிக் கை குலுக்கி விட்டு தாமஸுக்குப் பக்கத்து இருக்கைக்கு வந்தாள்.

வயிறு பருத்து நின்ற விடுதிக்காரன் வணக்கம் சொன்னான். அவன் முழங்காலுக்கு வரும் கட்டம் போட்ட பாவாடை மாதிரி உடுப்பும், மேலே முழு நீலச் சட்டையும் அணிந்து கழுத்துப் பட்டியோடு காணப்பட்டான்.

இந்தியாவில் இருந்து எங்களுக்கு என்ன கொண்டு வந்திருக்கீங்க யுவர் ஹைனஸ்?

அவன் சிநேகத்தோடு விசாரித்தான்.

நாகப் பாம்பு, பறக்கும் கம்பளம், அந்தரத்தில் நீளமாய் நின்று பிடித்து ஏறி சொர்க்கம் போக வழி செய்கிற தாம்புக் கயிறு.

தாமஸ் அடுக்கினான். அறை முழுக்க எதிரொலித்த சிரிப்பில் தெரிசாவும் கலந்து கொண்டாள்.

எங்க பிழைப்பை கெடுத்திடுவீங்க போலே இருக்கு.

தாமஸுக்கு எதிர் இருக்கையில் இருந்த செம்பட்டை முடி வெள்ளைக்காரன் கண் சிமிட்டியபடி சொன்னான். அவனுடைய இங்கிலீஷ் அரச குடும்பத்தில் பிறந்தவர்கள் பேசுகிற கம்பீரமான அழகும் மிடுக்கும் கொண்டதாக இருந்தது. அந்தக் குரலும் அதன் ஏற்ற இறக்கமும் தெளிவான உச்சரிப்பும் தெரிசாவுக்குப் பிடித்திருந்தது. கணீர் என்று ஒலித்த குரல் அவன் ஆகிருதிக்கும் வெகுவாகப் பொருந்தி வந்தது.

மீட் கார்டன். ஸ்டான்லி கார்டன். என் பிரியமான சிநேகிதன். பிரபல நாடக நடிகன். ஓ சூசன்னா இவன் நடிக்கற புது நாடகம். இங்கே எடின்பரோவிலே இப்போ ஆடிட்டு இருக்கு. இவங்க எல்லாம் நாடகத்திலே நடிக்கறவங்க.

தாமஸ் தெரிசாவுக்கு அவனை அறிமுகப்படுத்தி வைத்ததோடு சுற்றிலும் இருக்கப்பட்டவர்களையும் கையசைத்து யாரென்று சொன்னான். திரும்ப இன்னொரு சுற்று வணக்கம் கூறப்பட்டது.

எதிரே உட்கார்ந்திருப்பவன் நாடகக்காரன் ஸ்டான்லி கார்டனா? தெரிசாவுக்கு நம்ப முடியவில்லை. இவன் டாக்டர் வேஷத்தில் வரும் புது நாடகம் பற்றி டைம்ஸ் பத்திரிகையில் நல்ல விதமாக எழுதியிருந்தது அவளுக்கு நினைவு வந்தது. கார்டியனில் அதை கண்ணுக்கும் காதுக்கும் மூளைக்கும் ஒருசேர அவமரியாதை என்று கிழித்துத் தோரணம் கட்டித் தொங்க விட்டாலும் அந்தப் பத்திரிகையில் தினசரி சூசன்னா நாடக விளம்பரம் வருவது என்னமோ நிற்கவில்லை.

நாலு வருஷம் முன் இந்த ஸ்டான்லி கார்டன் நடித்த கிங் லியர் நாடகத்தை பீட்டரோடு லண்டன் வைக்கோல் சந்தை பகுதி நாடகக் கொட்டகையில் பார்த்திருக்கிறாள் தெரிசா. அப்போது இவன் கிரீடமும் ஒப்பனையுமாக கம்பீரமாக மேடையில் இருந்தவன்.

இப்போது பார்க்கிறவனுக்கு, கதகளிக்கு புனைந்த தாடி வேஷம் அழித்த கேளு நாயர் மாதிரி ஒரு பரிதாபமான சாயல்.

இன்னிக்கு சாயந்திரம் ஏழரை மணிக்கு ஓ சோசன்னா நாடகம் ராயல் தியேட்டர்லே இருக்கு. மிஸ்டர் அண்ட் மிசஸ் மெக்நீல் வந்தால் எனக்கும் எங்க நாடக் கோஷ்டிக்கும் சந்தோஷமாக இருக்கும்.

கார்டன் ஒரு விர்ஜீனியா சிகரெட்டை பற்ற வைத்துக் கொண்டு சொன்னான்.

மிசஸ் மெக்கன்ஸி.

தெரசா புன்னகையோடு அவனிடம் தெரிவித்தாள்.

கொஞ்சம் வியந்தபடி ராஜபார்ட்காரன் பார்க்க, தாமஸ் இரண்டு கையையும் விரித்து உயர்த்தி உரத்த குரலில் சொன்னான்.

நான் இந்த மகாராணிக்கு எடுபிடி. அவள் வீட்டுக்காரன் மேஜர் பீட்டர் மெக்கன்ஸிக்கு கசின்.

மிசஸ் மெக்கன்ஸி அண்ட் மிஸ்டர் மெக்நீல். ரெண்டு பேருமே அவசியம் சாயந்திரம் நாடகம் பார்க்க வரவேண்டும்.

மரியாதை விலகாத குரலில் கார்டன் திரும்பவும் சொன்னான்.

இன்னிக்கு சாயந்திரமா? நீ வேறே ஏதாவது வேலை வச்சிருக்கியா தெரிசா?

தாமஸ் விசாரித்தான்.

சாயந்திரம் ஒரு பியானோ வாடகைக்கு எடுக்கறதுக்கு போகணும்னு சொல்லிட்டு இருந்தியே தாமஸ்.

தெரிசா நினைவு படுத்தினாள்.

விடுதிக்காரன் தெரிசாவிடம் மரியாதை விலகாமல் ஒரு அட்டையை நீட்டினான். இங்கிலாந்தில் தொட்டதெற்கெல்லாம் மரியாதை பார்ப்பதை விட காலே வீசம் அதிகம் ஸ்காட்லாந்தில் இந்த விஷயத்தில் அக்கறை செலுத்துகிறார்கள் என்று தெரிசாவுக்குத் தோன்றியது. அதிவிநயம் தூர்த்த லட்சணம் என்று இல்லையோ அம்மா சிநேகாம்பாள் சொன்னது.

அவள் அட்டையைப் படித்தாள். ஹாகீஸ், போரிட்ஜ், ரொட்டி, ஆரஞ்ச் மர்மலெட், ஆரஞ்ச் ஜாம், வேக வைத்த முட்டை.

படிக்கறதுக்கோ யோசிக்கறதுக்கோ அவசியமே இல்லே. ஸ்காட்லாந்தில் வந்தால் காலையிலே ஹாகிஸ், ராத்திரியிலே ஸ்காட்ச் விஸ்கி.

எதிர் மேசையில் ரொட்டிக்கு வெண்ணெய் தடவ ஆரம்பித்த வேஷக்காரன் ஒருத்தன் சொன்னான்.

இந்த ஹாகீஸ் என்ன மாதிரிப் பட்டது?

தெரிசா தாமஸை ரகசியமாக விசாரித்தாள்.

என்ன சந்தேகம்? நூத்தைம்பது சதவிகிதம் அசைவம் தான். பன்றிக் குடலை வேகவைத்து செய்தது. ஸ்காட்லாந்து முழுக்க அதான் வழக்கமான காலை ஆகாரம். இங்கிலாந்திலே சாஜேஜ் மாதிரி. அங்கே பார்.

பக்கத்து மேஜைக்கு பணிப்பெண் எடுத்துப் போன ஹாகீஸைக் காட்டி ஆஹா என்று ரசனையோடு வாடை பிடித்தான் அவன்.

இந்தியாவில் ராஜ வம்சம் கூட மாமிசம் சாப்பிடாதா?

ரொட்டித் துண்டுக்கு நடுவே ஒரு பெரிய விழுது ஆரஞ்சு மார்மலெட் விழுந்து நிற்க அதை ஒரு வினாடி ரசித்தபடி இருந்த ராஜபார்ட் கார்டன் கேட்டான்.

ஆரஞ்சும் சர்க்கரைப் பாகும் சேர்ந்த அந்தக் கூழை சாப்பிட்டுப் பார்க்க தெரிசாவுக்கும் ஆசையாக இருந்தது. சின்ன வயசில் மனசில் ஏறிய முட்டாய் வாசனை. புடமுரிக்கும், கல்யாணம், அடியந்திரத்துக்கும் சமையல் செய்யப் போய்விட்டு அப்பா கிட்டாவய்யன் இலை நறுக்கிலும் காகிதத்திலும் பொதிந்து வாங்கி வந்து கொடுத்து, அம்மா சிநேகாம்பாள் வைய வையத் தின்று வளர்த்த சுவை.

எங்க விடுதியிலேயே செய்த ஸ்பெஷல் மார்மலெட் இது, மேடம். உங்களுக்கு ஊருக்கு எடுத்துப் போகக்கூட ஒரு ஜாடி ஆரஞ்ச் மார்மலெட் தரேன்.

விடுதிக்காரன் தாராள மனசோடு சொன்னான்.

ஒரு பவுண்ட் தான் கட்டணம்.

அதானே, சோழியன் குடுமி எதுக்கு சும்மா ஆடணும்?

நான் இப்போதைக்கு லண்டன் திரும்புகிற உத்தேசம் இல்லை. போகும்போது வாங்கிக் கொள்றேன்.

தெரிசா சொல்லியபடி போரிட்ஜ் ஒன்று கொண்டு வர முடியுமா என்று கேட்டாள்.

ஓட்ஸ் கஞ்சி. சுடச்சுட காய்ச்சி எடுத்து வரும் வெந்த ஓட்ஸ் கூழ் மேலே பாலைப் பெய்து சர்க்கரையையும் தாராளமாகக் கலந்தால், பாயசமேதான்.

போரிட்ஜா? அது எதுக்கு?

தாமஸ் முகத்தைச் சுளித்தான்.

அம்பலப்புழைக்காரிக்கு எப்படி பாயசம் பிடிக்காமல் போகும்?

முழு கோதுமை ரொட்டி இரண்டை அனலில் வாட்டி எடுத்து வந்த பணிப்பெண்ணுக்கு நன்றி தெரிவித்து விட்டு மடியில் சாப்பாட்டு மேசைத் துணியை விரித்தபடி மெல்லிய குரலில் கர்த்தருக்கு நன்றி சொல்ல ஆரம்பித்தாள் தெரிசா.

ராஜபார்ட் கார்டன் சாப்பிடுவதை உடனே நிறுத்தி, நானும் க்ரேஸ் சொல்கிறேன் என்று சேர்ந்து கொண்டான்.

ஆமா, இவன் முதல்லே இருந்து திரும்பவும் சாப்பிட ஆரம்பிக்க ஒரு சாக்கு.

தாமஸ் கார்டன் முதுகில் ஓங்கித் தட்டியபடி அவன் வைத்திருந்த காகிதப் பொதியிலிருந்து ஒரு சிகரெட்டை சுவாதீனமாக எடுத்துப் பற்ற வைத்தான்.

ஆ, சிகரெட்டுன்னா இதான். எங்கே பிடிச்சே?

கார்டன் காகிதத்துக்கு மேலே அச்சடித்த விலாசத்தை உரக்க வாசித்தான்.

எஃப். பெட்ரி, புகையிலைக்காரன், லீத் வீதி. ராத்திரி பதினொரு மணி வரைக்கும் எடின்பரோவிலே திறந்து வச்சிருக்கற ஒரே சுருட்டுக்கடை.

லீத் வீதிக்கு எப்படிப் போகிறது என்று அவன் தாமஸுக்கு விளக்கிக் கொண்டிருந்தபோது விடுதிப் பணிப்பெண் தெரிசாவிடம் ஹார்வி ஓட்ஸ் கட்டி போட்டு போரிட்ஜ் செய்து எடுத்து வரட்டுமா என்று கேட்டாள்.

ஹார்வியா? எதுக்கு அது? வேக வைச்சாலும் பச்சை மாமிசம் சாப்பிடற மாதிரி சவசவன்னு இருக்கும். எக்லிப்ஸ் ஓட்ஸ் கட்டி வாங்கி வைக்கலியா?

கார்டன் விசாரித்தான். அவன் இந்தப் பிரதேசத்து ஆகாரம், பானம், பழக்க வழக்கம் எல்லாம் அத்துப்படி ஆனவனாக இருந்ததை தெரிசா கவனித்தாள்.

சிகரெட் வாங்கணும். மூக்குத் தூள் டப்பா ரெண்டு வாங்கியாகணும். கொஞ்சம் அலெக்ஸ் ஃபெய்ர்லி விஸ்கி வேறே வாங்க வேண்டி இருக்கு. நீ எதுக்கு முகத்தை சுளிக்கறே தெரிசா? இது என் உடம்பிலே உயிர் தங்க அத்யாவசியமான மருந்து.

தாமஸ் தெரிசாவிடம் போலி வினயத்துடன் சொன்னான்.

ஒழியறது. இதையும் கூட சேர்த்துக்கலாம் உன் பட்டியல்லே.

தெரிசா விரலை மடக்கினாள்.

வாடகைக்கு ஒரு பியானோ எடுக்கணும். இன்னும் நாலைந்து மாசம் குடக்கூலிக்கு தங்க இங்கே ஒரு வீடு பார்க்கணும். நல்ல டாய்லெட் சோப்பு வாங்கணும். என் உடுதுணி தைக்க அட்யர் அண்ட் கோ போகணும். லண்டன்லே கிளம்பறபோதே ஸ்ட்ராண்ட் துணிக்கடையிலே சொல்லி அனுப்பினாங்க. அப்புறம் சைனாக்காரன் லீசான் தானியம் விற்கற கடை எங்கேன்னு வேறே பார்க்கணும்.

தெரிசா தேவையானதைப் பட்டியலாக்கினாள்.

ஆமா, இது ஒண்ணொண்ணுக்குமே ஏகத்துக்கு அலஞ்சு மெனக்கெடணும். அப்புறம், இதை விட்டுட்டியே தெரிசா. உனக்கு பச்சைக் காய்கறி, பழம் என்ன என்ன கிடைக்குதோ அதெல்லாம் வாராவாரம் வந்து சேர ஏற்பாடு நடத்தி ஆகணும். இல்லே நீ தினசரி அரைப் பட்டினி தான். ஆக, இத்தனை வேலை இருக்கு. கார்டன், நீ பாட்டுக்கு சாவகாசமா இன்னிக்கு சாயந்திரம் ஓ சூசனா.

தாமஸ் முடிப்பதற்குள் ராஜபார்ட்காரன் குறுக்கே வெட்டினான்.

எல்லாமே காகிதத்திலே பட்டியல் போட்டு எழுதி எடுத்து வை. இன்னும் ரெண்டு நாள்லே ஒண்ணொண்ணா அத்தனையும் முடிச்சுடலாம். அதிலே பியானோ இன்னும் ஒரு மணி நேரத்திலே ஏற்பாடு ஆகிவிடும். நாலு எட்டு நடந்தா பிரின்சஸ் வீதியிலே மெத்தீன் சிம்சன். எனக்கு ரொம்ப நெருக்கமான சிநேகிதன் வச்சிருக்கற கடைதான். சல்லிசா முடிச்சுத் தரேன். என்ன கமிஷன் தருவீங்க?

கார்டன் கண் சிமிட்டியபடி தெரிசாவிடம் கேட்டான்.

நான் எடின்பரோவில் இருக்கற வரைக்கும் வாராவாரம் இந்த நரிவேட்டை விடுதியிலே ஒரு போத்தல் அருமையான ஆரஞ்சு மார்மலேட் வாங்கி அனுப்பி வைக்கறேன் போறேன். சரியா?

தெரிசா சிரித்தபடி இன்னும் கொஞ்சம் மார்மலேடை வழித்து ரொட்டித் துண்டில் போட்டு ஸ்பூனால் சமச்சீராக்கினாள்.

எல்லாத் தரப்பும் விரும்புகிறபடியால் இந்த ஒப்பந்தம் கையெழுத்தாகி விட்டது.

பாவாடை உடுப்பை முழங்காலுக்கு இழுத்துச் சரி செய்தபடி விடுதிக்காரன் நாடகத்தில் ராஜாங்க சேவகன் போல அறிவித்து விட்டு உள்ளே போனான்.

நிச்சயமா இவன் பரிமாறுகிறா மார்மலெட் வேணுமா? உடுப்புக்கு கீழே வேறே வஸ்திரம் ஏதும் போட்டுக்காத மனுஷன் இவன். இங்கே எல்லாரும் காத்தோட்டமா இருக்கப்பட்டவங்க தான். குளிக்கறது கூட அபூர்வம்தான்.

தாமஸ் தெரிசா காதில் ரகசியமாகச் சொன்னான்.

தெரிசாவுக்குத் தெரியும். ஸ்காட்டீஷ் தேசிய உடுப்பான இந்த கில்ட் கீழே காற்றோட்டமாகத் திறந்து தான் இருக்குமாம். ஸ்காட்லாந்தில் இஷ்டம் இருந்தால் குளிப்பார்கள். வருஷம் நாலஞ்சு தடவை அப்படியான இஷ்டம் வரும் போகும்.

அதுக்கும் மார்மலெடுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?

தெரிசா தணிந்த குரலில் தாமஸிடம் பதிலுக்குக் கேட்டாள்.

மார்மலேட் விடுதிக்காரன் செய்வது இல்லை. உள்ளே ஹாகீஸும், ஓட்ஸ் கஞ்சியும் உண்டாக்கி அனுப்பும் இவன் பெண்டாட்டி செய்வது. அவள் நிச்சயம் உள்ளாடை போட்டிருப்பாள். போட்டிருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், அவள் குளித்தாலும் குளிக்காவிட்டாலும் அதெல்லாம் தெரசா கவலைப்பட வேண்டிய விஷயம் இல்லை.

சேச்சி, இவளுக்குக் கொஞ்சம் பாயசமும் ரொட்டியும் தர முடியுமா? ரொம்ப பசின்னு அழறா.

ஜன்னல் பக்கம் இருந்து குரல் வந்தது.

தெரிசா உற்றுப் பார்க்க, அங்கே கடல் பறவை ஒன்று குஞ்சுப் பறவையோடு மரக் கிளையில் உட்கார்ந்து தெரிசாவைப் பார்த்து அலகை விரித்துக் கொண்டிருந்தது.

ஒரு தட்டில் ரொட்டியும் மார்மலேடுமாக எடுத்துக் கொண்டு தெரிசா வெளியே வந்தாள்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---

இரா.முருகன்

---

இருந்த இடத்துக்கு ஒரு அடி முன்னால் தொடங்கி நீள நெடுக எங்கும் நீக்கமற நிறைந்த கடல்.

அலை ஒன்றே ஒன்று தயங்கித் தயங்கி நடுக் கடலில் இருந்து கிளம்பி சின்னதாக ஆர்பரித்து எழுந்து வெளியே வருகிறது. நீல நிறமில்லை. கருநீலமாக, கிட்டத்தட்ட கருப்பு வழியும் திரவமாக சமுத்திரம் துளும்பிக் கொண்டிருக்கிறது.

நேரம் காலம் தெரியாதபடிக்கு எங்கேயும் ஒரு இருட்டு கனமாகக் கவிந்து அப்பிக் கொண்டிருக்க, கடலின் இரைச்சல் தீனமாக அழுகிறது போல், திரும்பத் திரும்ப யாசிக்கிறது மாதிரி விட்டு விட்டுக் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது.

அதை ஆமோதித்து ஒரு நீர்ப்பறவை கொக்கரித்தபடி கடல் அலைக்கு மேல் உயர்கிறது.

வந்துடேன்.

அது ஆதூரத்தோடு தெரிசாவை அழைக்கிறது.

சமுத்திரக் கரையில் கடலைப் பார்க்காமல் குனிந்து உட்கார்ந்திருக்கிறாள் அவள். அந்தப் பறவை தெரிசா தலைக்கு நேர் மேலே எம்பிப் பறந்து கீழே பார்த்து அலகைக் கோணலாக்கிக் கூப்பிடுகிறது.

வந்துடேன்.

வரமாட்டேன். எனக்கு வேலை இருக்கு.

தெரிசா தீர்மானமாகச் சொல்கிறாள்.

அப்படிச் சொல்லுங்கோ சேச்சி. இத்ரயோளம் கார்யத்தை எல்பிச்சுப் போயிருக்கா. செஞ்சு தீர்க்காம எறங்கிப் போகக் கழியுமோ?

குழந்தைப் பெண்ணை அணைத்துப் பிடித்து அவள் தலைமுடியை ஆதரவாக வருடிக் கொண்டு அந்த சின்ன வயசு பிராமண ஸ்த்ரி கடற்கரையோரமாக நிற்கிறாள். தெரிசா அந்தப் பெண் குழந்தையைப் பார்க்கிறாள். அரும்பு விடும் மார்பு மொட்டுகளின் மேல் தெரிசா கொடுத்த மார்க்கச்சு மறைத்து இருக்க சின்னதாக சீட்டிப் பாவாடையணிந்து, தலைமுடியை இழுத்துப் பின்னி வாழை நார் வவத்துக் கட்டி நிற்கிற குழந்தைப் பெண். பசித்த கண்ணும் உடம்பும் இதெல்லாம் பழக்கம் என்பதுபோல் விட்டேத்தியாகத் தெரிய அவள் தெரிசாவைப் பார்த்து சிநேகத்தோடு சிரிக்கிறாள்.

வந்துடேன். வந்துடேன்.

வானத்தில் கடல் பறவை திரும்ப வற்புறுத்துகிறது. அது ஒற்றையன் இல்லை. கூடவே ஏழெட்டு இப்போது அதைச் சுற்றிப் பறக்கின்றன. அது எல்லாம் தெரிசாவை ஒருசேர குரல் எழுப்பிக் கூப்பிடுகின்றன.

வந்துடேன். வந்துடேன். வந்துடேன்.

இங்கே எனக்கு ஜோலித் தெரக்கு.

தெரிசா ஏனோ முறையிடுகிற குரலில் சொல்கிறாள்.

கட்டினவனை யுத்தத்துக்கு அனுப்பி வச்சுட்டு அவனுக்கு ஜேஷ்டனோடு கூத்தடிக்கற ஜோலித் தெரக்கோ?

மேலே நிமிர்ந்து பார்க்க எல்லாப் பறவையும் அலகு விரிப்பில் கோரமாகப் பல் தெரிய அசிங்கமாகச் சிரிக்கின்றன.

கட்டாலே போக.

பிராமண ஸ்திரி அவற்றை ஏசுகிறாள். அவை எச்சம் போட்டது அவள் தலைமுடியில் இருந்து கன்னத்தில் வழிய, இடது கையால் அதைத் துடைத்தபடி ஏசுகிறாள்.

நான் தேவ ஊழியம் பண்ணனும்.

தெரிசா தலையில் முக்காடு போட்டபடி குரிசுப் பள்ளிக்கு நடக்கிறாள். நடந்தபடிக்கு அவள் கழுத்து டாலரில் கோர்த்த சிலுவையை வலித்தெடுத்து வாயில் வைத்துக் கடித்தபடி சொல்கிறாள்.

அங்கே வந்து பண்ணிக்கலாமே.

அவள் காதுப்பக்கம் தாழப் பறந்து வந்த பறவையொன்று ரகசியம் சொல்லும் குரலில் பேசுகிறது.

சேச்சி, எச்சலாக்க வேணாம். கேட்டேளா?

பிராமண ஸ்திரி தெரிசா கழுத்துச் சங்கிலியை நேராக்கி விட்டு அவள் தோளில் ஆதரவாகக் கை ஊன்றிக் கொள்கிறாள். யாருக்கு யார் ஆதரவு? தெரிசாவுக்குத் தெரியவில்லை.

இவாளைக் கடைத்தேத்தணும். இன்னும் எத்தனை நாள் பாவம் இப்படி அலைய முடியும்?

தெரிசா வானத்தை வெறித்தபடி கேட்க, பிராமண ஸ்திரி ஆமா என்கிறாள்.

அலையற யோகம் இருந்தா அலைஞ்சுண்டே இருக்க வேண்டியதுதான்.

தலை உச்சியில் நிழலிட்டுப் போன பறவையின் முகம் இப்போது ஆலப்பாட்டு வயசன் அப்பூப்பன் மாதிரி இருக்கிறது.. தேவ பிரச்னம் வைத்துப் பார்த்து பிரச்சனை நிச்சயமான எக்களிப்பில் ஆலப்பாட்டு முத்தச்சன் குரல் ஒலிக்கிறது.

உன்னாலே முடியும் சேச்சி. என்னை, இந்தக் குஞ்ஞை, இதோட அப்பாவை எல்லாம் நீ நெனச்சா நிமிஷத்திலே கரையேத்திடலாம்.

அலை வந்து போன ஈர மணல்.

பிராமண ஸ்திரி தெரிசா முன்னால் ஒரு சுமங்கலி இன்னொரு பழுத்த சுமங்கலியை வணங்குவது போல் கும்பிட்டுத் தொழுது, தாலிச் சரடைக் கண்ணில் ஒத்திக் கொள்கிறாள்.

இன்னொரு அலை மணலை அணைத்து வருடி விட்டு ஓடுகிறது.

இது ஓயாது. எப்பவுமே.

அது போகிற போக்கில் எக்காளத்தோடு சொல்லிப் போகிறது.

வந்துடேன். வந்துடேன். பாப்பாத்தியை விட்டுட்டு வந்துடேன்.

அத்தனை பறவைகளும் நீர்ப் பறப்பில் முக்குளித்து மறைகின்றன. கருப்பு திரவம் கசந்து துப்பின மாதிரி வழிய, கடல் இரைகிறது. அலைகள் தொடர்ந்து உயர்ந்து சூழலில் கருமையை இன்னும் இன்னும் அழுத்தமாகப் பூசிப் போக, எட்டிப் பார்த்து ஒரு வினாடி எல்லாவற்றையும் பிரகாசிக்க வைத்த சூரியன் அவசர அவசரமாக மேகத்துக்கும் அலைக்கும் பின்னால் போய் மறைகிறான்.

கடல் பறவைகள் மறுபடி சமுத்திரப் பரப்பில் மேலே வந்து தெரிசாவைச் சுற்றிப் பறக்கின்றன. அவை எல்லாம் ஜிவ்வென்று உயர்ந்து வானத்துக்கு எவ்வும்போதும் வந்துடேன். வந்துடேன்.

ஒற்றைப் பறவை மட்டும் அவள் தோள் பக்கம் இருந்தபடி, தொடர்ந்து நச்சரிக்கிறது. சொன்னாக் கேளு தெரிசா. நல்ல பொம்மனாட்டி இல்லியோ நீ. வந்துடுன்னா வந்துட வேண்டியதுதானே.

அது திரும்பத் திரும்பச் சொல்லியபடி தெரிசா வருவதற்காகக் காத்திருக்கிறது.

அவள் கண் திறந்தபோது அதைப் பார்த்தாள்.

ஜன்னல் விளிம்பில் தொக்கி இருந்தபடிக்கு வந்துடேன் என்றது இன்னொரு தடவை.

எங்கே இருக்கேன்? இது என்ன நாரையா, கொக்கா? விடாமல் என்னை ஏன் சல்யப்படுத்திண்டு இருக்கு சனியன் பிடிச்சது. அம்மா, அடீயே என் அம்மா. எங்கே போய்ட்டே?

தெரிசா கேவலோடு தொடங்கி சட்டென்று நினைப்பும் இடமும் காலமும் புரிபட நிறுத்தினாள்.

அம்பலப்புழையும் அம்மாவும் கேவலும் சிணுக்கமும் எல்லாம் எந்தக் காலத்திலோ முடிந்து போன கதை. இது லண்டன் வீடு. கென்சிங்டன் பகுதியில் மாடிவீடு.

இதுவா? வீடு ஏன் இப்படி சின்னதாகச் சிறுத்து ஒற்றைக் கட்டிலோடு மாறிப் போனது? பீட்டர். ஏய் பீட்டர். மிஸ்டர் பீட்டர் மெக்கன்ஸி. கேட்கிறாயா நீ?

கண்ணில் இன்னும் தூக்கம் போகாமல் இமை திரும்ப மூடுகிறது. வலுக்கட்டாயமாக அதைத் திறந்தபடி படுத்தேயிருக்கிறாள்.

பீட்டர், பீட்டர்.

கதவை யாரோ தட்டுகிறார்கள்.

உடுப்பை சரிபார்த்தபடி வரலாம் என்று சத்தம் கொடுக்கிறாள் தெரிசா.

கையில் ஒரு தாம்பாளமும் அதில் வென்னீர்க் குவளை, மேலே மடித்து வைத்த வெள்ளைத் துவாலையுமாக விடுதிக்காரப் பெண் உள்ளே வந்து குனிந்து வணங்கினாள்.

காலை வணக்கம் மிசஸ் மெக்கன்ஸி.

இது லண்டன் இல்லை. எடின்பரோ மாநகரம். தெரிசா நேற்று மதியம் லண்டனில் இருந்து கிளம்பி இங்கே வந்திருக்கிறாள்.

தேவ ஊழியம் நிமித்தம் பயணம்.

வந்துடறியா?

கடைசியாக ஒரு தடவை விசாரித்த கடல் பறவை ஜன்னல் கம்பியை விட்டுப் பறந்து தோட்டத்து மரக் கொப்பில் உட்கார்ந்தது.

தெரிசா ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தாள்.

தோப்புத் தெரு. தெருக்கோடி இங்கிருந்தே இறக்கத்தில் தெரிந்தது. அதில் நட்டு வைத்திருந்த கல்லில் பொறித்த பெயர்ப் பலகையும்.

தெரு ஏற்றமாக இருந்த முனையில் இருந்து ஒல்லியான ஒரு வயசன் சந்தோஷத்தோடு குதித்துக் குதித்து நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தான்.

குட்மார்னிங் ஆனந்தக் குட்டன்.

தெரிசா வாய்க்குள் சொல்லியபடி கையை மெல்ல அசைத்தபோது மனதில் திரும்ப உற்சாகம் தொற்றி இருந்தது.

ஆனந்தக் குட்டனுக்கு என்ன சந்தோஷம் வந்து இப்படி கொம்மாளி கொட்டி குதித்துப் போகிறான்?

தெரிசா கொஞ்சம் ஆச்சரியத்தோடு பார்க்க, அந்த சந்தோஷம் தெரு ஏற்றத்திலிருந்து இறக்கத்துக்கு நடக்கிறவர்கள் எல்லோர் நடையிலும் இருப்பதைக் கண்டாள். கால் வேகமாக மலைச் சரிவு இறங்குகிற மாதிரி ஓடும்போது தன்னையறியாமல் எல்லோரும் குழந்தை ஆகிற சந்தோஷம் அது. அவர்களுக்கு எதிர்த்தாற்போல் பாதை இறக்கத்திலிருந்து ஏறுமுகமாக வந்து கொண்டிருந்தவர்கள் முகத்தில் உலகின் மொத்த சோகமும் துன்பமும் கவிந்திருந்த மாதிரி இருந்தது. சிலுவைப்பாடை இவர்களிடம் உபதேசித்தால் நின்று இளைப்பாறிக் கேட்டுப் போவார்களோ. தெரிசாவுக்குத் தெரியவில்லை.

ராத்திரி வரும்போது தோப்புத் தெருவின் ஏற்றமும் இறக்கமும், கருப்பு நிறக் கல்லால் கட்டி நிறுத்திய அந்தத் தெரு வீடுகளும், பெயர்ப் பலகையும் எல்லாம் கண்ணில் படவில்லை.

‘ப்ளையிங் ஸ்காட்மேன்’ ரயில் நியூகேசில் ஸ்டேஷனில் ஏதோ எஞ்சின் கோளாறு என்று இரண்டு மணி நேரம் நிறுத்தி வைத்து திரும்ப மெல்ல ஊர ஆரம்பித்து எடின்பரோவுக்கு வந்து சேர நடு ராத்திரி ஆகி விட்டது.

கிட்டத்தட்ட ஆள் ஒழிந்து வெற்றிடமாகக் கிடந்த ரயிலில் தெரிசாவும் கசின் தாமஸும் எதிரே கத்தோலிக்க பாதிரியாரும் தவிர வேறே யாரும் இல்லை.

அந்த பாதிரியாருக்கு மனசுக்குள் நன்றி சொன்னாள் தெரிசா. இவரும் இல்லாமல் இந்த நகரும் கூண்டுக்குள் தாமஸோடு ஒரு ராத்திரியின் பெரும்பகுதி நேரத்தைப் போக்க வேண்டிய தர்ம சங்கடத்திலிருந்து அவர் தான் காப்பாற்றினார்.

ஆனாலும் நியூகாசிலுக்கு ரெண்டு ஸ்டேஷன் சென்று அவர் இறங்கி விட்டார். தெரிசா அவரை குனிந்து வணங்கி நமஸ்கரித்து தேவனுக்கு ஸ்தோத்ரம் சொன்னபோது அவள் தலையில் வாஞ்சையோடு கைவைத்து முத்தச்சன் போல் ஆசிர்வதித்துப் போனார் அவர்.

இன்னும் ரெண்டே ஸ்டேஷன் தான். அப்புறம் சூடான தீனியோடு நமக்காக விடுதி காத்திருக்கும்.

தாமஸ் அவளுக்கு பக்கத்தில் நெருங்கி உட்கார வர, கார்டியன் பத்திரிகையை பிரித்தபடி எதிர் இருக்கையைக் காட்டினாள் தெரிசா.

பிரச்சனை இல்லை.

தாமஸ் அங்கே தொப் என்று மூட்டை முடிச்சை இறக்கின மாதிரி உட்கார்ந்து ரயிலுக்கு வெளியே நகர்கிற இருட்டை வெறித்துக் கொண்டு வந்தான். அவனோடு பேசாமல் இருக்கும் நிம்மதிக்காக ஏற்கனவே முழுக்கப் படித்திருந்த பத்திரிகையை திரும்பப் படிக்க வேண்டிப் போனது தெரிசாவுக்கு.

வேவர்லி ஸ்டேஷன். எடின்பரோ வேவர்லி.

சிவப்பும் பச்சையும் மாறிமாறிக் கண்சிமிட்டும் விளக்கை உயர்த்திப் பிடித்தபடி ஒவ்வொரு ரயில் பெட்டிக்குள்ளும் குனிந்து பார்த்து ஒரு ரயில்வே உத்தியோகஸ்தன் அறிவித்துப் போனான்.

தெரிசாவும் தாமஸும் இறங்கினார்கள்.

ரயில்பெட்டியின் படிகள் உயரத்தில் இருந்ததால் தெரிசா கொஞ்சம் தடுமாறினாள். கண்ணில் உறக்கம் வேறே பலமாகப் கவிந்து வந்தது.

தாமஸ் கீழே நின்று சும்மா பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். பக்கத்தில் உட்கார அனுமதித்திருந்தால் இப்போது படி இறங்க உதவி செய்திருப்பான்.

சும்மா பாத்துக்கிட்டு நிக்கறியே. ஒரு கை கொடு.

தெரிசா அவனைப் பார்த்து சிரித்தாள். சட்டென்று அவளுக்குள் ஏதோ உற்சாகம் பரவியது. புது இடம். புது மனுஷர்களை சந்திக்க வேண்டும். கிறிஸ்துவுக்கு ஆன்மாவை ஒப்புக்கொடுக்க தெருத் தெருவாக, வீடு வீடாக, குரிசுப்பள்ளி ஒன்று விடாமல் பிரசங்கம், போதனை. இன்னும் நாலைந்து மாதம் ஓட்டமாக ஓடப் போகிறது.

தாமஸ் அவள் கையை இறுகப் பற்றி ரயில் பெட்டியில் இருந்து இறங்க உதவினான். அப்புறம் அந்தக் கையை விடுவிக்கவே இல்லை.

ரெட்டைக் குதிரை வண்டி இருட்டில் போன வழித்தடத்தை அவன் தான் ஜன்னல் வழியாக எக்கிப் பார்த்து பிரின்சஸ் தெரு, லோத்தியன் வீதி, மோரிசன் தெரு என்று தெரிசாவின் தகவலுக்காக அறிவித்தது.

மோரிசன் தெருவில் இடது புறம் திரும்ப, வண்டிக்காரன் ஒரு வினாடி குதிரைகளை நிறுத்தினான்.

எந்த விடுதின்னு சொன்னீங்க?

பாக்ஸ் ஹண்டர்ஸ்.

ஓ, அதுவா? வயசன் கானரியோட விருந்தாளிகளா? நல்ல மனுஷன். கொஞ்சம் லொடலொடன்னு வாய் ஓயாமப் பேசிட்டு இருப்பான். பியர் குடிக்கற போட்டியிலே இதுவரைக்கும் அவனை யாரும் ஜெயிச்சது இல்லே தெரியுமா. கானரிக்கு வாய்ச்சது வயிறா இல்லே பீப்பாயான்னு தட்டிப் பார்த்த்துத்தான் சொல்லணும்.

அவன் வண்டியை நிறுத்திய இடத்தில் சின்னத் தோட்டத்துக்கு நடுவே நரிவேட்டைக்காரர்கள் விடுதி. படுக்கையும், காலைச் சாப்பாடும் என்று போட்ட பலகை ஒற்றை விளக்கு வெளிச்சத்தில் தெரிந்தது.

வாசலில் அந்த விளக்கு நிழல் படர்த்திய இடத்தில் வயிறே முழு உடம்பாக நின்று கொண்டிருந்தவன் கண்ணில் பட்டான். அவன் வயிற்றை நாளைக்கு தட்டிப் பார்க்கலாம்.

மிஸ்டர் அண்ட் மிஸ்டர் மக்நெய்ல். வெல்கம் டு எடின்பரோ.

வயிறு பெருத்த வயசன் சொன்னதைத் திருத்த தாமஸ் மெனக்கெடவே இல்லை என்பதை நினைத்தபடி தெரிசா படுக்கையில் விழுந்தது நினைவு வந்தது.

உங்க கணவர் உங்களுக்காக காலைச் சாப்பாடு மேஜையில் காத்திருக்கிறார் மேடம்.

விடுதிப் பெண் குனிந்து சொல்லியபடி கட்டில் பக்கத்து சிறிய மேஜையில் வெந்நீர் பாத்திரத்தையும் துணியையும் வைத்தாள்.

இவளுமா? தாமஸ் அவள் வீட்டுக்காரன் இல்லை என்பதை எத்தனை பேருக்கு இன்று தெரிசா சொல்ல வேண்டும்?

சுத்தம் செய்து கொண்டு கீழே வருகிறீர்களா மேடம்?

இந்த பொண்ணு மனசிலே நீ ராத்திரி முழுக்க என்ன பண்ணிட்டு இருந்தே தெரியுமா தெரிசா?

ஜன்னல் வெளியே இன்னும் இருந்த பறவை கேட்டது.

அவள் அதைக் கை வீசி விரட்டினாள். படுக்கைக்கு முன் ஆளுயர நிலைக் கண்ணாடியில் அந்தப் பறவை அவளோடு கூடவே தெரிந்தது.

புருஷனை ஊருக்கு அனுப்பிட்டு அவனோட அனியன், ஜேஷ்டன், அண்டை வீட்டுக்காரன் யாரோடோ வேற்று ஊர் வந்து ரா முழுக்க கலவி செய்தவளாக்கும் நீ. கருத்து கொஞ்சம் போல் வண்ணம் வச்சு இன்னும் உடம்பு கட்டு விடாதவள். கண்ணிலே முலை குத்துற மாதிரி துருத்தி நிற்கிற மத்திய வயது ஸ்திரி. வந்துடேன். இன்னும் விதவிதமா க்ரீடைக்கு ஆள் உண்டு. காட்டறேன் வா.

அந்த கடல் பறவை கொக்கரித்துக் கொண்டே பறந்து மறைந்தது.

தெரிசா மேல் உடுப்பைச் சுற்றித் தோளில் ஒரு கனமான போர்வையைப் போர்த்திக் கொண்டாள். மாடிப்படிகளில் இறங்கத் தொடங்கினாள்.

(தொடரும்)

Series Navigation

---