திண்ணை

நட்சத்திரவாசி

என் தலைமறைவு பிரதேசத்தில்
நீராகி போகிறதுன் நினைவின் ஒரு சுழி
அகாலத்திலிருந்து நீளுகிறதுன் கரம்
கழுத்தை இறுக்கி விழியை பிதுக்கிக்
கொள்ள செய்யும் வேகம் அசுரம்
தப்பிக்க வழியின்றி ஓடியலைகிறேன்
காற்றாய் வருகிறாய்
கொடுங்கோலெடுத்து வீசுகிறாய்
மேனியிதுவோ என பதைக்க
ரத்தம் கசிய ஓடி ஒளிகிறேன்
சூரிய மறைவு பிரதேசத்தில்
சட்டென நிலவாய் வந்துதித்து
கொடுங்கனல்களை நிரப்பிவிடுகிறாய்
என் கபாலத்தின் புதரிடுக்கில்
சொற்கள் கசைகளாகி அடித்து தள்ளுகிறது
ஈனக்குரலில் முனங்கி பிசாசின் தோற்றம்
கொண்டு நடுவிரவில் புகுந்து கொண்டேன்
சகல எத்தனிப்புகளையும் தாண்டி
ஆந்தையின் கண்களாக மாறி
அபசுரம் எழுப்புகிறதுன் அடிக்குரல்
ஜந்தாவது குரலில் வெளிப்பட்டு போனேன்
என்னையும் அறியாமல்
வெறும் பிண்டமாய் மயிர்களற்ற சதையுமாய்
மண்ணில் புரள்கிறேன்
மஞ்சள் வெளிச்சமாய் வந்து
மண்ணை புரட்டி விடுகிறாய்
மெல்ல உயிர் கசிந்திர்ருக்க கிளியாக்கி
கொண்டு சென்றாய் உன் காட்டுக்குள்