திண்ணை

கீதா ஷங்கர்.

முந்தைய ஆண்டுகளில்
முடிந்தவரை அதன் முன்னேயேக் கிடந்த்தாய் நினைவு.
முன்னே கிடக்குது அதன் நினைவு.
முடியுள்ள சீமாட்டியாய்
விரித்தும் முடிந்தும் பார்த்தது அழகு.

நெகு நெகு என்ற வனப்பை
வாளிப்பு மிளிர்ந்த தோலை,
பளிச்சிட்ட பற்களை
திமிறிய தேகத்தை
நானே என்னைக் கண்ணாடியில்
காதலித்ததாய் ஒரு நினைவு.

நாற்பதை தாண்டிய நிலையில்
சுருங்கத் தொடங்கியுள்ள தோலும் மாரும்
வரிசைத் தப்பிய பற்களும்
உப்பும் மிளகும் அள்ளித் தெளித்த கூந்தலும்
கூன் போட்ட முதுகும்
நிழலில் ஒருபோதும் தெரிவதில்லை.
பெரும் பொழுது இப்போதெல்லாம்
நிழலைப் பார்த்து தான்…