திண்ணை

சத்தி சக்திதாசன்

அன்பை அடகு வைத்ததினால்
அறிவை வட்டியாய்ச் செலுத்தி
அழுந்தியது இங்கே
அறியாமை எனும் இருளிலே

ஆசையெனும் தொட்டிலில்
ஆடி என்றும் அடங்காது
ஆவல் எனும் கள்வன் மனதை
ஆக்கிரமித்துக் கொண்டான்

இருப்பதை அனுபவிக்க மறந்து
இழந்ததை எண்ணி வருந்தி
இன்பத்தை நழுவ விட்டு
இங்கு வாழ்ந்து மறைவர்

ஈட்டி போல் துயரம் பாய்ந்தும்
ஈன்ற செல்வங்கள் கோடி இருந்தும்
ஈகை மறந்து இரும்பாக்கிக் கொள்வர்
ஈக்கள் போலே இறுதியில் விழுவர்

உணர்ச்சி இருந்தும் ஏனோ
உள்ளம் தனை மறந்து
உயர்ச்சி கொள்ளும் குணத்தை
உணரார் இறுதி வரையிலும்

ஊசிகள் போல வார்த்தைகள் வீசுவர்
ஊனம் கொண்ட சிந்தை கொள்வர்
ஊளைகளிடுவர் தம் பெருமைகளை
ஊரழிந்தும் உணர்ச்சி கிறங்கார்

என்றும் தாம் வாழ்வார் எனும்
எண்ணம் மனதில் கொள்வர்
எங்கும் எதிலும் சுயநலமொன்றே
எப்போ உண்மை உணர்வார் இவரே

ஏற்றம் கொண்ட வாழ்விருந்தும்
ஏழைகள் நிலையை எண்ணிப்பாரார்
ஏணியின் துணையால் உச்சியடைந்து
ஏறிய ஏணியை எட்டி உதைப்பர்

ஜயம் கொண்டே எதையும் பார்ப்பர்
ஜக்கியம் என்றொரு சொல்லை மறப்பர்
ஜயித்ததும் தமது சொந்தம் துறப்பர்
ஜகத்தின் சிறப்பை துதிக்க மறுப்பர்

0000

கனவு கண்டேன்

சத்தி சக்திதாசன்

கனவு கண்டேன் என் தோழா நேற்றிரவில்
கதைபோல் ஒரு நிகழ்வு கண்டேன்

உணவு இல்லை எனும் உயிர் ஒன்றும் இல்லை
உண்மை அறிவு மூடிய விழிகளில்

வினவு இந்நிலை உண்மையோ என்று என் மனமும்
விதைத்தது கேள்வியை என்னெஞ்சில்

தனது நினைவுகள் இரவு வேளையில் கனவு என
தந்த கருத்து தரணியில் நிஜமாய் நிகழ்வு

எனது வேதனை பசித்தவனின் வயிற்றை நிறைக்குமா
என்னால் முடியுமா வறுமையை ஒழிக்க

மனது தவிக்குது உள்ளம் துடிக்குது ஆயினும் ஏனோ
மறக்கச் சொல்லுது குடும்பச்சுமைகள்

0000

sathnel.sakthithasan@bt.com