திண்ணை

மலிக்கா

ஆளவரமில்லா அடிமரத்தில்
அமர்ந்தபடி

ஆண்ட நினைவுகளை

அடிபிரளாமல்

அசைபோடக் கற்றுக்கொடுத்த

சந்ததிகளை நினைத்துக்கொண்டு

சிதைந்துபோன நாட்களை

சிலிர்ப்போடு

சீண்டிப்பார்க்கும் உள்ளங்கள்

ஆலமர விழுதைப் பார்த்து

அதிசயிக்க முடியவில்லை

அதேபோல் தானிருந்தும்

அதிலிருந்து உதிரும்

இலைகளைபோல்

இன்றைய நிலையானதே யென

இடித்துரைத்த மனச் சோகங்கள்

எண்ணிலடங்கா துன்பச் சுமைகளின்

எல்லைகளைக் கடந்து

இயன்றைவரை

இயந்திரங்கள் போலிருந்து

இளைத்து உழைத்தவர்களையின்று

ஏறெடுத்து பார்ப்பதற்கோ

ஏதென்று கேட்பதற்கோ

இருந்தும் ஆளில்லாத

இன்னல்கள் கொல்லும் ஏக்கங்கள்

ஆட்டம் முடிந்ததும்

கூட்டம் கலைந்ததால்

அதிரும் மனதுக்குள்

ஆயிரம் வருத்தங்கள்

அடுத்தடுத்து சிந்தனைகளென

ஆட்க்கொள்ளும் மனக்கவலைகள்

சுறுங்கிய தோல்களும்

சுறுக்கமில்லா நினைவுகளும்

சுமைகளாய் கூடிநின்று

வெளிறிக் கிடந்த

வெற்றுப் பார்வையில்

வெளிச்சமிடும் வேதனைகள்

தழைக்க வைக்கும் வாழைமரம்

தன்னுயிரை தந்துவிட்டு

தானறுந்து கிடப்பதுபோல்

தன்னந் தனிமையின் தாக்கங்களால்

தனலில் வேகும் தவிப்புகள்

பச்சை புல்வெளிக்கெல்லாம்

பனித்துளிகளின் பிரவேசங்கள்

பாவம் இவர்களுக்கோ

பாடுபடுத்தும் முதுமையின்

ஆசுவாசுவாசங்கள்

வசந்தம் தொலைந்து வலுவுமிழந்து

வயது கடந்து வழுக்கை வந்து

வாழ்க்கையை கழி[ளி]த்து

வாஞ்சை தேடும் மனங்கள்-இனி

வரபோவதையும் வரவேற்க

விதிவிட்ட வழியென

விரக்தியோடு காத்திருக்கும்

வலுவிழந்த எந்திரங்கள்..

அன்புடன் மலிக்கா

http://niroodai.blogspot.com/