திண்ணை

கவிஞர் புகாரி

யாருமற்றுப்
போனாயோ கண்ணே
ஏக்கவிழி அலைந்தாயோ

வேரொழிந்த
பூங்கொடியோ கண்ணே
விரலெறிந்த நகச்சிமிழோ

யாருந்தான்
அடிக்கலியே கண்ணே
ஏனழுது நிற்கின்றாய்

யாருந்தான்
அடிக்கலியே கண்ணே
அதற்கழுதோ நிற்கின்றாய்

தெருவோரம்
கிடந்தாலும் கண்ணே
தெய்வத்தின் உயிர்தானே

வருவோரும்
போவோரும் கண்ணே
இருப்போரின் தொடர்தானே

வயிறெல்லாம்
வேறென்றால் கண்ணே
உறவென்றால் பொருளுண்டோ

துயருள்ளம்
கதறுகையில் கண்ணே
துணைநிற்கும் தூணுண்டோ

கையோடு
கைகுலுக்கு கண்ணே
கைவளர்ந்து வான்கிள்ளும்

கையிரண்டும்
உனதென்று கண்ணே
கர்வமனம் புவிவெல்லும்

மெய்யான
உறவுதேடி கண்ணே
பொய்யான பூதலத்தில்

மெய்யறியும்
வேளையுந்தன் கண்ணே
கைதானே கவசமாகும்

இடதுகையோ
யாசிக்க கண்ணே
இல்லாளும் யோசிக்க

வலதுகையும்
வந்துதானே கண்ணே
வாட்டத்தைத் தூசாக்கும்

கொடுக்கின்ற
மாந்தருக்கு கண்ணே
எடுப்போர்கள் உறவாவர்

கொடுப்போனாய்
நிலைத்துவிடு கண்ணே
குறையில்லா உயிராவாய்

(பச்சைமிளகாய் இளவரசி கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து)