மைத்ரேயன், ப்ளிஸ், ராமச்சந்திர கோபால், அருணகிரி, ஜடாயு
மைத்ரேயன்
திண்ணையில் நான் பூவாஹ் பற்றி எழுதியதை காட்டமான தாக்கல் என்று ஒரு கருத்து சொல்லப்பட்டது. நான் மிக மென்மையாகத்தான் உண்மையைச் சொல்லி இருக்கிறேன். பூவாஹ்ஹும் சார்த்தரும் என்ன அட்டூழியங்கள் செய்தார்கள் என்பதைப் பற்றி ஒரு முழுப் புத்தகமே இருக்கிறது. இது வெறும் தனிமனித ஆபாசம் இல்லை. அவர்கள் இருவரும் நிர்வாணமாக நடுத்தெருவில் கலவி செய்திருந்தாலும் எனக்கு அதைப்பற்றி ஏதும் பிரச்சினை இல்லை. உலகில் எத்தனையோ பித்துக்குளித்தனம் இருக்கிறது, இவர்களின் பித்துக்குளித்தனம் இந்த வகை என்று போயிருப்பேன். ஆனால் இவர்கள் தம் சூழலில் இருந்தவர்களை, அதுவும் இளைஞர்களை உருப்படாமல் அடித்து, தம் பாலுறவுச் சோதனைகளுக்கு அவர்களை ஆட்படுத்தியதைப் பற்றிப் படித்த பின்னரே இவர்களை எல்லாம் எப்படி சிந்தனையாளர்கள் என்று கருதுகிறோம் என எனக்கு ஒரு கேள்வி எழுந்தது. இங்கு ஒரு புத்தகத்தின் விமர்சனம், அவர்களுடைய கேவல வாழ்க்கை பற்றி.
http://www.guardian.co.uk/books/2008/apr/13/biography.simonedebeauvoir
The odd couple’s special relationship The extraordinary 50-year partnership of Jean-Paul Sartre and Simone de Beauvoir is to life brought to life in Carole Seymour-Jones’s A Dangerous Liason, says Elizabeth Day
இது கதோலிக்கப் பத்திரிகையின் பார்வையில் நவீன கர்த்தாக்களின் தனிமனித வாழ்வின் அவலங்களைச் சொல்கிறது. ஆமாம், ரூஸோ என்னும் ‘ஆழ்ந்த’ சிந்தனையாளர், உலக மனித குலம் எப்படி ஒன்று கூடி வாழவேண்டும், போராட்டங்கள் இல்லாத கதகதப்பான கர்ப்பப் பை போன்ற சுகம் தரும் கம்யூன் கட்டி அதில் உலகமே வாழ வேண்டும் என்ற அசாத்தியமான எதார்த்தத்தோடு சிறிதும் உறவில்லாத கற்பனை அவரது. மார்க்ஸுக்கு இந்தக் கற்ப்னை மீது மேலும் கட்ட முடிந்தது. ஆனால் எப்படிப்பட்ட மனிதர் இவர்? படியுங்கள்.
http://www.thecatholicthing.org/2010/modern-scoundrels.html
இதில் முரண்நகை என்னவென்றால் இதை எழுதும் கதோலிக்கருடைய மடாலயக் காவலர்கள் தனிமையில் என்னென்ன வக்கிரங்களுடன் உலவினார், உலவுகிறார் என்று இன்று நமக்குத் தெரியும் உலகெங்கும் சில ஆயிரம் குழந்தைகளையாவது சீரழித்திருக்கிறார்கள். இது சென்ற நூற்றாண்டில் மட்டும். முந்தைய இரண்டாயிரம் வருடங்களில் என்னென்ன அக்கிரமங்கள் நடந்தன என்று நாம் ஊகிக்கத்தான் முடியும்.
ப்ளிஸ்
கட்டுரையில் ஓவர் ஸிம்ப்ளிக்கேஷன்கள் இருக்கும்போல இருக்கே.
இறைவன் மற்றும் மதம் சார்ந்த சமூகக் கட்டுப்பாடுகளை உடைக்க நாத்திகர்கள் (க்மயூனிஸ்ட்டுகள்) முயல்வார்கள் என்ற தொனி தென்படுகிறது.
அத்தோடு டி ப்யூவாஹ், சாத்ரே மீது வைத்திருந்த மதிப்பைக் காதலாகக் காட்டுகிறது. இறுகிய கட்டுப்பாடுகள் உள்ள ஒரு சமூகமே சரியான சமூகம் என்ற மதிப்பீட்டை மறைவாய் இடுகிறது.
ஸாத்ரே அசுத்தமான ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்திருக்கலாம். அதே போன்ற வாழ்க்கையை வாழும் கேப்பிட்டலிஸ-லிபரலிஸ ஆட்களும் இருக்கிறார்களே.
கம்யூனிஸக் காழ்ப்பு நியாயமானதுதான். ஆனால், வெறுப்பின் அடிப்படையில் குற்றம் சொல்லுவதற்காகவே வலிந்து எழுதுவது கம்யூனிச செயல்பாட்டில் இருந்து வேறு பட்டதல்லவே. கார்டியன் அதைச் செய்கிறதா?
ஆனால், இந்த அக்கிரமங்கள் கிறுத்துவ இறையியலுக்கு எதிரானவை. எக்ஸிஸ்டென்ஷியலிசம் அப்படி எதையும் சொல்வதில்லை அல்லவா?
மைத்ரேயன்
கார்டியன் இடதுசாரி. அனேகமாக தீவிர சோஷலிசத்துக்கு அருகில் உள்ள பத்திரிகைதான். பத்தியாளரில் பலரும் குறைந்தது ட்ராட்ஸ்கியைட்களாக இருந்திருப்பார்கள். ஹிட்சென்ஸ் மாதிரி வலது சாரிக்குப் போய் இருக்க மாட்டார்கள், ஆனால் ஹிட்சென்ஸும் முழுவலது அல்ல. இரண்டு பக்கமும் கத்தி வெட்டுப் போடுபவர். இன்று இஸ்லாமிசத்துக்கு எதிராக முதலியத்தில் யூரோப்பிய பண்பாட்டுக் காவலராக இருக்க முயலும் குழுக்களோடு சேர்ந்து கொண்டிருக்கிறார். அவர்களில் பலர் வலது சாரிகள், பலர் அரசாங்கத்தை எதிர்ப்பவர்கள் என்று அவியல் கூட்டம். கார்டியன் அந்த வகை அல்ல. இன்னமும் ஜனநாயக சோஷலிசத்தில் நம்பிக்கை உள்ள, உழைப்பாளிகளுக்கு ஆதரவு கொடுக்கும் பத்திரிகை.
சார்த்தர் அண்ட் பூவாஹ் கூட்டத்தின் தத்துவங்கள் வேறு, சொந்த வாழ்க்கைத் தேர்வுகள் வேறு. நீங்கள் கூடதிக எளிமைப்படுத்தல் இருக்கும் கட்டுரை என்று எதைச் சொல்கிறீர்கள்? எந்தக் கட்டுரையை? கார்டியன் கட்டுரை ஒரு புத்தக விமர்சனம். புத்த்கத்தை எழுதியவர் இந்த ஜோடியின் வாழ்வில் நிறைய பேர் அவர்களது சுயமைய உளைச்சல்களால் பாதிக்கப்பட்டுப் பலியானார்கள் என்று சுட்டுகிறார். யானை நடந்தால் எறும்புகள் சாகத்தான் சாகும் என்ற வாதம் நமக்கு உதவுமா என்று யோசிக்கலாமே? யானைகள் சகல ஜீவராசிகளும் ஒன்றே என்று அரசியல் செய்வதில்லை அல்லவா?
ப்ளிஸ்
கார்டியனில் வந்த விமர்சனத்தைச் சொன்னேன். நீங்கள் சொல்வதை வைத்துப் பார்த்தால் கார்டியன் எழுதும் விஷயங்கள் கலவையானவை என்று தெரிகிறது. ஆனால், எங்கு எப்போது ஓரிடத்தில் இருந்து இன்னொரு இடத்திற்கு திரும்புகிறது என்பது சுவாரஸ்யமான அனுமானங்களைத் தரக்கூடும்.
விமர்சனத்தில் காய்ச்சப்படும் கம்யூனிஸத்தை விட்டுவிடுவோம். ஆனால், சமூகக் கட்டுமானங்களை உடைப்பது குறித்து விமர்சனம் வைக்கும் பார்வை தெளிவாக இல்லையே.
மேலும், இந்த புத்தக விமர்சனம் புத்தக விமர்சனமாக இல்லை; புத்தகம் விமர்சிப்பதையே விமர்சிக்கிறது. இது என்னவகை விமர்சனம்?
விமர்சிக்கப்படும் புத்தகம் ஒருவித பயோக்ரஃபி. பெண் விடுதலை பேசிய பூவாஹ் சார்த்தருக்கு மாமா (மாமி?) வேலை பார்த்ததாலும், பற்றற்று வாழ்வதைப் பற்றிப் பேசி ஆனால் சார்த்தரின்மேல் பற்றோடு வாழ்ந்ததாலும் ஒட்டுமொத்த எக்ஸிஸ்டென்ஷியலிஸ தத்துவமே தப்பு என்று விமர்சனம் வாதிடுகிறது.
அது சரி என்று எடுத்துக் கொண்டாலும், பூவாஹ் போதித்ததில் இருந்து தவறி வாழ்ந்து இருக்கலாம், ஆனால் சார்த்தர் தவறவில்லையே. அவர் போதித்தபடிதானேவாழ்ந்திருக்கிறார்?
விமர்சனம் இந்த வித்தியாசத்தைப் பற்றிப் பேசவில்லையே.
வேறு: உங்களுடைய திண்ணை கட்டுரையை சற்று நிதானமாகப் படிக்க வேண்டும். பல கோணங்களில் இருந்து அணுகுகிறது.
மைத்ரேயன்
சார்த்தர் உலக விடுதலை, அதற்குத் தனிமனிதப் பொறுப்பு, மேலும் சமத்துவ சமுதாயம் இத்தியாதிகள் பற்றிப் பேசினார். கூடவே இன்னொருவர் என்பது நரகம் போல என்றும் பேசினார். இன்னொருவர் என்பதே நரகம் என்பதை அத்தனை சரியில்லாத கருத்து என்று அவர் தொழிலாளிகள் நடுவே இறங்கி ஒரு முறை இயங்கியபோது கண்டார் என்று இடது சாரிகள் ஒரு கதை சொல்கிறார்கள். அது உண்மையா புனைவா என்பதை ஆழமாக ஃப்ரெஞ்சு இலக்கியம், சரித்திரம் எல்லாம் படித்தவர்கள்தான் சொல்ல முடியும். நான் படித்த புத்தகங்கள் அந்த வகைச் சரித்திரத்தின் மீது கட்டப்பட்ட data mining projects. இவை எத்தனை உண்மை பொய் என்பதை ஃப்ரெஞ்சுக்காரர்களோ ஃப்ரெஞ்சு வரலாறு தெரிந்தவர்களோதான் சொல்ல முடியும்.
ஆனால் பல கோணங்களில் இருந்து இந்தப் பிரச்சினையை, authenticity என்பதை அணுக முயன்றேன். எனனால் இயன்றதெல்லாம் ஆங்கிலோ-சாக்ஸன் (ஜெர்மானியக் கூட்டப் பண்பாடு) அணுகுமுறைதான். இந்தக் கூட்டத்திற்குத் தனிமனித ஒழுக்கம் என்பது குறித்த உளைச்சல் கூடுதல். அது ஓரளவு ப்ராடஸ்டண்ட் பண்பாட்டு விழுமியம். சார்த்தருடைய பின்னணி என்ன கிருஸ்தவம் என்று எனக்கு நினைவில்லை. ஆனால் ஃப்ரெஞ்சு நாகரீகத்தில் கதோலிக்கப் பாதிப்பு அதிகம். அதனால்தான் டேகார்த் நாட்டை விட்டு ஓடினார். கார்டினல் ரிஷெல்யு (Richelieu) என நினைக்கிறேன், அவர் காலத்து ஃப்ரான்ஸில் ஒரே மதங்களின் சண்டை அல்லது கிருஸ்தவப் பிரிவுகளிடையே வெட்டு குத்துச் சண்டை. ப்ராடஸ்டண்ட்டுகள், ஜெசூட்கள், ஜென்ஸனியர்கள், இன்னும் என்னென்னவோ பிரிவுகள். கால்வினியர்கள் அருகாமையில் இருந்த டச்சுக் குடியரசில் கோலோச்சினார்கள். டேகார்த்- அவர் நல்ல வசதியான நிலக்கிழார் குடுமப்த்தைச் சார்ந்தவர்- சொத்துபத்துகளையெல்லாம் விற்று விட்டு எல்லாவற்றையும் அரசு உண்டியலாக்கிக் கொண்டு (Treasury bonds) அதில் வரும் வருமானத்தை வைத்து வாழும் சுலபமான வாழ்க்கைக்கு மாறிக் கொண்டார். டச்சுக் குடியரசில் இருந்த பல்கலைகளீல் கணிதம், குவிஆடிகள் பற்றிய ஒளி இயற்பியல் என்று பல அருமையான துவக்க கால இயற்பியலுக்கு அடிகோலிய சிந்தனையாளர்கள் இருப்பதால் அங்கு குடிமாறினார். அங்கும் மத அரசியல் துரத்தி, கடவுள் நிந்தனை என்ற பெயரில் சிறை வாசம் கிட்டும் போல இருந்ததால், ஸ்வீடனின் அரசிக்கு கணிதம், இயற்பியல் சொல்லித்தரும் ஆசிரியராக வேலை பார்க்கப் போய் நள்ளிரவில் அரண்மனைக்கு வரச் சொன்ன அரசியின் குறும்புத் தனத்துக்கு இரையாகி நிமோனியாவில் இறந்தார். ஏராளமான உளைச்சல்களுக்கு நடுவேதான் மேற்கின் அறிவியலும், சந்தேகப் பார்வையும், தத்துவமும், மதத்தின் பிடியில் இருந்து சிறிது சிறிதாக விடுபட்டன. இன்னும் கிருஸ்தவம்தான் மேற்கின் அனைத்துத் தத்துவங்களுக்கும், சமூக் ஆய்வுகளுக்கும் நடுவில் இருந்து ஆட்டிப் படைக்கிறது. தொடர்ந்து எல்லா குழுக்களையும் ஒருபோல ஆக்கியே தீருவோம் என்ற வெறி பலபண்பாட்டியம் என்பதைக்கூட கிருஸ்தவ விழுமியங்களின் மூலம் இயக்குகிறது.
சார்த்தர்- பூவாஹ் விவகாரத்தை நீங்கள் அணுகும் விதம் சரியல்ல. அதில் வெறும் ஒழுக்கப் பிரச்சினை அல்ல நான் சுட்டுவதோ, கார்டியன் விமர்சனம் சுட்டுவதோ. திண்ணைக் கட்டுரையில் என்னால் தெளிவாகச் சொல்ல முடியாத் ஒரு முடிவு என்னவென்றால் இதை ஒழுக்கப் பிரச்சினையாக அணுகுவதல்ல நமக்குத் தெளிவு புகட்ட வழி. சக மனிதர்களைச் சிறிதும் சுரண்டக் கூடாது, இன்னொருவர் மீது நம்மைச் சுமத்துவதே வன்முறை என்று கருத்தியல் பிரசாரம் செய்தவர்கள் இருவரும். ஆனால் இருவரும், குறிப்பாக பூவாஹ், தன்னிடம் போதனை கேட்டு வரும் இளம் பெண்கள்- 14, 17 வயதினரைக் ‘கெடுத்து’ அனுபவித்து விட்டு, அவர்களைச் சார்த்தருக்கு அனுப்பி வைத்தார். சார்த்தருக்குக் கன்னிமையை அழிப்பதில் ஒரு ஆழ்ந்த அவா இருந்ததாம். அவருடைய ஒரு வைப்பு பின்னால் பேட்டியில் சொல்கிறார். ‘சார்த்தருக்குப் பாலுறவில் அத்தனை ஈடுபாடு இல்லை. அவருக்கு ஒவ்வொரு பெண்ணும் ஒரு வெற்றி வாய்ப்பு, ஆதிக்க முயற்சி’ என்று (conquest) இவர்தான் உலக மக்களுக்கு எப்படி ஆதிக்கமே இல்லாத, சுரண்டலே இல்லாத சமூகத்தைக் கட்ட வேண்டியது அவசியம் என்று போதிக்கிறார். ரூஸோ எப்படி உலகச் சமுதாயம் ஒருங்கிணைந்து அரவணைப்பில் வாழ வேண்டும் என்று போதித்தாரோ அதே போல. அவருக்கு ஐந்து ஆறு குழந்தைகள், பலவேறு பெண்களிடம். ஒரு குழந்தையைக் கூடத் தன்னுடையது என்று அவர் ஏற்கவும் இல்லை, அவற்றைப் பராமரிக்க எந்த உதவியும் செய்ததில்லை. இவர் சமூகத்தில் இருந்து தனிமனிதன் பிரிந்தது பெரும் சோகம் என்று கதை கட்டிய பெருமான்.
உலகைச் சாடும் ஒரு மனிதர் தன் சிறு அளவில் கூட ஒரு சாதாரணச் சுரண்டலை நிறுத்தத் தயாராக இல்லை. மு.க சமூக நீதி என்று கேட்பதற்கும் இதற்கும் என்ன வேறுபாடு? சுஸானா ராய் மாவோயிஸ்டுகளைத் துப்பாக்கி ஏந்திய காந்தியர்கள் என்று சொல்வதைப் போல இருக்கிறது உங்கள் வாதம். பலரோடு படுத்தார் சார்த்தர் என்பதா நான் சொல்லும் குறை? இந்தக் கட்டுரையுமே அதையா சொல்கிறது? இல்லை.
பொறுப்பு என்பது என்ன? அறம் என்பது என்ன? அதை உலகுக்குப் போதிக்க முயன்ற பூவாஹோ, சார்த்தரோ அந்தக் கருத்துகளை என்ன அடிப்படையில் உருவாக்கினர்? 100 சதவீத அறம் சார்ந்த நடத்தை மொத்த சமுதாயமும் கோணலாக இருந்தால் சாத்தியம் இல்லை. அப்படி ஒரு பெரும் வன்முறையா 1950-80 ஃப்ரான்ஸில் இருந்தது? சட்டம் ஒழுங்கு விதிகள் ஏதுமில்லாத போர்ச் சமூகமா அது? இல்லையே. அதில்தான் ரேமண்ட் ஆரானில் துவங்கி பல நூறு ஃப்ரெஞ்சு அறிவாளர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்களெல்லாம் என்ன 14-15 வயதுப் பெண்களைக் கெடுத்துத்தானா வாழ்க்கையில் பூரணத்துவம் தேடினார்கள்?
எந்த ந்டுவயதினருக்கும் அவர் என்ன தத்துவம் பேசினாலும், அறம் கைக்கொண்டாலும் அடிப்படை மனித தர்மம் ஒன்று உண்டு. அது அறியாதவருக்குத் தன்னால் இயன்ற அளவு உதவுவது என்பது. மாறாக அறியாமையைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு அவர்கள் வாழ்வைக் குப்பையாக்குவது அறமாகாது. பணத்தையும், சொத்தையும் கொள்ளை அடித்தால் அது பெரும் அநீதி என்று சொல்வது சரி. உழைப்பைச் சுரண்டிக் கசக்கி வேலை வாங்கி, பட்டினி போட்டு உழைப்பாளர் குடும்பங்களை ஒழிப்பது அநீதி. வாலிபரை எந்த அன்பும் இல்லாது, உறவிலும் நாட்டம் இல்லாது வெறும் பாலுறவுக்கு மட்டும் பொருள் போலப் பயன்படுத்தினால் அது வெறும் ஒழுக்கக் கேடு மட்டும் என்றா வாதிடுவீர்கள்? அது என்ன சும்மா துடைத்துப் போடும் செயலதானா? அப்படியா சார்த்தர் தன் கருத்தியலில் சொல்கிறார்?
வன்முறை என்பது சுட்டுக் கொல்வதும், உழைப்பைச் சுரண்டுவது மட்டும்தானா? குடும்பத்தில் உள்ள பெண்கள்மீது ஆண்கள் செலுத்துவதும் வன்முறை என்று பூவாஹ் சொன்னதைப் படித்து ஆமோதித்துப் பிரசுரிக்கத் தூண்டியது யார்? சார்த்தர்தானே?
http://www.cjsonline.ca/reviews/socofphil.html
ஒன்று ராண்டல் காலின்ஸ் உடைய புத்தகத்தின் விமர்சனம். அந்தப் புத்தகம் Sociology of Philosophies என்ற புத்தகம். முதல் சுட்டி அப்புத்தகத்துக்கு ஒரு சீர்தூக்கல். இரண்டாவது சுட்டி கூகிள் புத்தகத்தில் டேகார்த் இத்தியாதியோர் ஏன் டச்சு குடியரசுக்குப் போனார்கள் என்று விவரிக்கும் பக்கங்களைக் கூகிள் புத்தகத்தில் உள்ள காலின்ஸ் புத்தகப்பக்கங்களுக்கான சுட்டி.
ராமச்சந்திர கோபால்
கத்தோலிக்க பத்திரிக்கையில் வந்ததை இங்கே ரெபரன்ஸுக்காக குறிப்பிடுகிறேன்.
Jean-Jacques Rousseau (1712-1778) virtually invented the radical modern critique of existing societies, blaming everything on social influences and exonerating individuals, especially himself. He therefore sought to alter human behavior by creating a social contract giving the state a claim to represent the General Will. Rousseau’s totalitarian state would, in the name of humanitarianism, coerce citizens to submit to a new order that promised to regenerate mankind and eliminate perceived injustices, miseries, and disorders.
Rousseau believed he was a compassionate servant of the people directing mankind toward a higher state of being. “I feel too superior to hate,” he declared. “I love myself too much to hate anybody.” But in fact, he was a self-centered scoundrel who treated people like dirt. He condemned his five illegitimate children at birth to the dreaded Paris orphanage system in which the life expectancy for two- thirds of the inmates was less than a year. I. W. Allen has described Rousseau as a “masochist, exhibitionist, neurasthenic, hypochondriac, onanist. . . .incipient paranoiac, narcissistic introvert. . . .a kleptomaniac, infantilist, irritable, and miserly.”
Karl Marx (1818-1883), was a heavy drinking, bad tempered, disorderly slob who browbeat family, colleagues, and followers (he also had an affair with the housemaid). A rabid anti-Semite, he declared that if the world was to be saved, it must emancipate “itself from hucksterism and money, and thus from the real and practical Judaism.” “Marx,” Mikhail Bakunin observed, “does not believe in God, but he believes much in himself and makes everyone serve himself. His heart is not full of love, but of bitterness, and he has very little sympathy for the human race.” To judge by results, leaders of Marxist regimes seem to have followed the master’s life as much as his ideology.
Bertrand Russell (1872-1970), a philosopher and intellectual aristocrat, who made himself publicly notorious as an anti-nuclear crusader, was in private a dedicated lecher who despised and pitied average people and felt above the rules of society, except when he found them useful.
Jean-Paul Sartre (1905-1980), the super egoist, who, when not overindulging in alcohol and barbiturates, had long-term companion Simone de Beauvoir serve as his sexual procuress. Sartre and Beauvoir loudly pursued Nazi collaborators after World War II, but during the Nazi occupation they themselves got along fine with the authorities and lived very well indeed. Their books continued to be published and their plays produced.
ராமச்சந்திர கோபால்
இந்த விவாதங்களை தொடர ஒரு மெடா- அனாலிசிஸ் தேவைப்படுகிறது.
சுரண்டல் இல்லாத வாழ்க்கையை விரும்புவது தவறா தவறில்லையா? அல்லது சுரண்டல் இல்லாத வாழ்க்கை சாத்தியமானதா அல்லவா? சுரண்டல் இல்லாத வாழ்க்கையை விரும்புவது என்பது சோம்பேறித்தனத்தின் பக்கவிளைவா?
எந்த நீதியை போதித்தோமோ அந்த நீதியையாவது நடைமுறையில் பய்னபடுத்தியிருக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?
அப்படி தானே போதித்த நீதியை தானே செய்யமுடியாதவர்கள், நடைமுறைக்கு ஒவ்வாத நீதியையே போதிக்கிறார்கள் என்றுதான் எடுத்துகொள்ளவேண்டுமா?
அருணகிரி
Define சுரண்டல். மெடா- அனாலிசிஸ்க்கு அது அவசியம்.
“எந்த நீதியை போதித்தோமோ அந்த நீதியையாவது நடைமுறையில் பய்னபடுத்தியிருக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்க வேண்டுமா?” அப்படி தானே போதித்த நீதியை தானே செய்யமுடியாதவர்கள், நடைமுறைக்கு ஒவ்வாத நீதியையே போதிக்கிறார்கள் என்றுதான் எடுத்துகொள்ளவேண்டுமா?”
Good questions. பொதுவில் போதிப்பதை தனி வாழ்வில் கடைப்பிடிக்காமல் இருப்பது ஒன்று; பொதுவில் எதிர்ப்பதை தனி வாழ்வில் கடைப்பிடிப்பது இன்னொன்று. இரண்டுமே ஹிப்போக்ரஸி என்றாலும் இரண்டிற்கும் வேறுபாடு உள்ளது என நினைக்கிறேன்.
மைத்ரேயன்
அவ்வளவுக்கு உதாரண புருஷர்களாக/ மனிதர்களாக இருக்க வேண்டுமென்று நான் சொல்லவில்லை. இந்தக் கருத்தை கே.பாலச்சந்தர் கூட ஒரு படத்தில் கையாண்டு பார்த்திருக்கிறார். சத்தியம் என்பதை ரொம்பத் தொலைவு எடுத்துக் கொண்டு போக முடியாது, ஏனெனில் நம் சமூக வாழ்வு பூராவும் பொய்மை நிரம்பி இருக்கிறது. இது இன்றைய தமிழகம் என்றில்லை. மனிதர்கள் தம் அந்தரங்கம் எல்லாவற்றையும் வெளிப்படையாகப் பிற மனிதரிடம் காட்ட முடியாத ஜீவராசிகள். ஏனெனில் குரங்குகளை எடுத்துப் பேசுவோம். ஒரு குரங்கு கூட்டத் தலைமைக்கு ஆசைப்படுகிறது என்று வைப்போம். கூட்டத் தலைமைக் குரங்குக்கு இதைத் தெரிந்து கொள்ள அதிக நேரம் ஆகாது, ஏனெனில் வளரும்போதே எந்தெந்தெக் குரங்குகள் தன் தலைமையை எதிர்க்கும் என்று அக்குரங்கு ஒரு ஊக முடிவு கொண்டிருக்கும். அதனால் அது அவ்வப்போது அந்த எதிர்காலத் தலைமைகளைத் தட்டி வைத்துக் கொண்டிருக்கும். தட்டுவது நாளாவட்டத்தில் கடினமாகிக் கொண்டிருக்கும்போது தலைக் குரங்குக்கு சரி இனி நம் காலம் ஆயிற்று என்று தோன்றத் துவங்கும். இதற்கு ஒரு காரணம்- அதாவது இந்த முறை ஓரளவு வெளிப்படையாக நடப்பதற்குக் காரணம், குரங்குகளிடையே இப்படி தலைமை தொடர்ந்து எதிர்க்கப்படுவது குறித்து ஒழுக்க, அறக் கருத்தியல் பிரச்சினைகள் ஏதும் இலலை. உணர்ச்சிகளை உடனடியே சந்தர்ப்பத்தைப் பொறுத்து வெளிப்படுத்துவது குரங்குகளின் இயல்பு மட்டுமல்ல, அதுதான் அந்தக் கூட்டத்தில் எதிர்பார்க்கப் படுகிறது எனலாம்.
நாம் விலங்கினத்திலிருந்து விலகி வருவதற்கும், அவற்றை விட பிரமாதமாக ஒரு ஜீவராசி என்ற அளவில் வெற்றி பெறுவதற்கும் அடிப்படைக் காரணமே நாம் குறியீடுகளை உருவாக்கி அவை மூலம் உலகை அறிவுக்கு ஆட்படுத்தி கருத்துகள் மூலம் உலகை எப்படி எல்லாம் வளைக்கலாம் என்று தொடர்ந்து முயல்வதும், கல்வி என்ற ஒரு சாதனம் வழியே நேர்த்தொடர்பு இல்லாமல் கூட பல நூறு தலைமுறைகளின் அனுபவங்களை, முடிபுகளைக் கைமாற்றித் தருவதும் எனலாம். இதற்கு ஒரு காரணமே, நாம் குறியீடுகளுக்கு நம் உடனடி உணர்ச்சிகளை வணங்க வைப்பது என்று நான் கருதுகிறேன். குறியீடுகளுக்கே வணக்கம் என்றால் அவற்றின் தொகுப்பான கருத்துக் கட்டமைப்புக்கு ஏன் வணங்க மாட்டோம். வணக்கம் என்பதை ஏதோ பக்தி என்று புரிந்து கொள்ள வேண்டாம். அக்கட்டமைப்புக்கு நாம் உடன்படுவது அல்லது கற்க முனைவது அல்லது அது குறித்து மேலும் சிந்திபபது அல்லது அதை ஆராய்வது அல்லது எதிர்ப்பது எல்லாம் வணங்குவதைச் சாரும் என்று கருதுகிறேன். வணங்கி உட்காருலே என்று சொல்வார்களே அந்த வணக்கம்.
நம் opacity (non transparency) என்பது நமது உறவுகளை ஒரு புறம் வழவழப்பாக்கும் மசை. இன்னொரு புறம் உறவுகளைச் சிக்கலாக்கும் பசை. மூன்றாவது பக்கம் உறவுகளைக் கரியாக்கும் விஷம். நான்காவது பக்கம் உறவுகளைக் கணுவாக்கி, சங்கிலியாக்கி, மேல் செல்ல உதவும் தொடர் நூலேணி? இப்படி முழுதும் புரியாத தன்மை என்பது அத்தனையும் எதிர் அல்ல. பகுதி எதிர், பகுதி நலம்.
மேற்சொன்ன பன்முகத்தன்மையால்தான் ஆதரவும், பரிவும், பராமரிப்பும் சில உறவுகளில் கிட்டுகின்றன, சந்தேகமும், விலக்கலும், எதிர்ப்பும் வேறு சிலவற்றில் கிட்டுகின்றன. நம் அன்பர்களே கூட சில நேரம் தாங்க முடியாத பளுவாகி விடுவார்கள். அதே போல விரோதிகள் வேண்டியோ, வேண்டாமலோ நம் உதவியாளர்களாக ஆகக் கூடும். சுரண்டல் பல நேரம் தெரிந்தும் நடக்கிறது, தெரியாமலும் நடக்கிறது. பல்லடுக்கு சமுதாயங்களில் – அடுக்கு என்றால் மேல் கீழ் என்றுதான் அர்த்தப்பட வேண்டும் என்பதில்லை. வெங்காயத்தின் அடுக்கும் அடுக்குதான். உள்-வெளி. அடுத்தடுத்த அடுக்குகளும் அடுக்குதான். பிரபஞ்சத்தில் சூரியனை மையம் என்று கொண்டால் பல கிரகங்கள் சுற்றுவதை அடுக்காகப் பார்க்க முடியும். அது தூரம், உஷ்ணம் ஆகியவற்றால் அளக்கப்பட்டால் ஒரு வித உயர், தாழ் அடுக்காகும். ஆனால் அந்த அளவைகளைப் பயன்படுத்தாமல் பிரபஞ்ச மையம் என்று ஏதும் ஊகித்து அத்தோடு கிரகங்களை வைத்துப் பார்த்தால் அடுக்குக்கு என்ன அர்த்தம் கிட்டும்? அனேகமாக அந்த வேறுபாடுகளுக்கு ஒரு பொருளும் இராது. பூமியின் மேற்பரப்பில் உள்ள எறும்புக்குப் பிரபஞ்சம் எப்படி இருந்தாலென்ன? கொல்லாமல் இருந்தால் போதும்.
[அர்த்தம் என்பதே ஒரு விஷயம் நமக்கு அருகில் உள்ளதும், அதன் தாக்கம் நம்மீது உள்ளதும் ஆன தரங்களை, குணங்களைப் பொறுத்தது. மங்கோலியர் மத்திய ஆசியாவில் இருந்திருந்தால் இந்தியாவின் தென் கோடியில் நமக்கென்ன பிரச்சினை. அவர்கள் இருப்பதே கூட நமக்குத் தெரியப் போவதில்லை. ஆனால் படையெடுத்து வந்து நம்மை அழிக்க முனையும்போது அங்கு ஊடகத் தன்மை குறைந்ததால் எதிர்ப்பு வருகிறது, வன்முறை வருகிறது. நம்மைத் தெரிந்து கொண்டால் அவர்கள் வன்முறையை விடுவார் என்று சொல்ல முடியாது. தெரிந்த சேரரும், பாண்டியரும்தானே வெட்டிக் கொன்று கொண்டு வாழ்ந்தார்கள்? ]
சுரண்டல் ஒரு வன்முறை. ஒரு opacity induced process. ஒரு விதமான மற்றவனாக்கும் செயல். இந்த மற்றவனாகும் செயலைத்தான் மேற்சொன்ன ‘மேதைகள்’ நீக்க முடியும் என்று கருதினார்கள். தன்னுள்ளேயே, ஒரு மனிதனின் cognitive process இலிருந்தே பிரச்சினை துவ்ங்குகிறது என்று அவர்களுக்குப் புரியவில்லை என்றுதான் நினைக்கிறேன். ஒரு மரத்தை நான் பார்க்கும் விதம் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு விதமாக இருக்க வாய்ப்புண்டு. சில நாள் என் உடல், மன ரசாயன, மின்சார இயக்கங்களுக்கு ஏற்ப மரம் படு உற்சாகம் தரும் பொருளாகவோ, அல்லது சலிப்பூட்டும் பொருளாகவோ, ஏன் பயப்படுத்தும் பொருளாகக் கூட இருக்கலாம். மரமே இப்படி என்றால் மனிதர் எப்படி இருப்பர்? அந்தப் பொருள், மனிதர், உறவுகள், குறியீட்டு அமைப்புகள், கல்வியில் படிந்த படிமங்கள், படுகைகள் என்று ஏதேதோ நம்முள் தொடர்ந்த இயக்கம் உண்டு. இவை அனேக நேரம் பிரமாதமான சொல் திறனும், சிந்தனைக் கூர்மையும் கொண்ட மனிதருக்கே வசப்பட்டு பணிந்து நிற்காத இயக்கங்கள். இவற்றைச் சக மனிதருக்கு உடனே புரியும் வகையில் வெளிப்படுத்த பெருவாரி மனிதருக்கு ஆகாது. மொத்த மனிதருக்குமே ஆகாது என்றே கூடச் சொல்வேன். அப்படி வெளிப்படுத்தி utterly transparent மனிதனாக நின்றால் கூட அது ஏற்கப்படும் என்று ஒரு அவசியமும் இல்லை. திகம்பரர்களைக் கல்லால் அடி என்று சொல்லும் ஈவெராவியர்கள் அல்லது எவாங்கலிய மூடர்கள் இருக்க வாய்ப்புண்டு. நிர்வாணம் என்று புத்தரும், மஹாவீரரும் தேடியது இந்த முழு வெளிப்பாட்டைந்த நிலை, அந்த நிலையில் புறமும் அகமும் ஒன்றாகி விருப்பு வெறுப்பு இல்லாது காரண காரியங்கள் இல்லாது போய் துவக்கமும் முடிவும் இல்லாதாகும். சக்கரம் உடைக்கப்பட்ட நிலையில் ஒரு ஜீவன் புறத்தோடு ஒன்றாகி விடும். அதற்குத் தொடரத் தேவை இல்லை, ஆனால் தன் உடலின் கட்டமைப்பின் மீது அதற்குத் தனிக்கட்டுப்பாடு ஏதும் இல்லாததால் உடலம் தொடர்கிறது. அறிவு, ஞானம் எப்படி ஆனாலும் வயிறு ஒரு உலை. தன் வேலையைச் செய்கிறது.
அந்தத் திகம்பர, நிர்வாண நிலை அனைத்துமனிதருக்கும் வேண்டும்போதெல்லாம் சாத்தியமானால், அல்லது எப்போதுமே உள்ள நிலையானால் இனப்பெருக்கம் என்பது நடக்குமா என்பது சந்தேகமே. ஜீவராசி தொடர்வதால் என்ன பயன்? பிரபஞ்சத்தின் பெருவெளியில் ஒரு ஜீவராசிக்கு என்னதான் பொருள் இருக்கும்? We are so insignificant, so why continue with the agonistic existence? இதில் ஒரு வேளை எக்சிஸ்டென்ஷியலிஸத்தின் துவக்கம் இருக்கலாம். அதாவது பொருளற்ற உயிர்ப்புக்குத் தற்காலிக அர்த்தங்களோடு வாழ்ந்தால் போதும், சங்கிலித் தொடர் கருத்தியல் சுமைகள் தேவையற்ற துன்பம். குரங்காக இருப்பது போதும் என்று நினைத்தாரோ என்னவோ சார்த்தர்.
ஆக சுரண்டல் என்பது இல்லாத கூட்டு வாழ்வு அனேகமாக இராது. இதில் விரும்பிச் செய்த சுரண்டலைக் குறைக்க வழி உண்டு. தெரியாமல் செய்யும் சுரண்டலை எப்படிக் குறைப்பீர்கள். கரை புரண்டு ஓடும் காவிரி உங்கள் ஊரை மூழ்கடிக்கப் போகிறதென்றால், அதை வடிக்க ஏதாவது செய்தாக வேண்டி இருக்கும். அணையைத் திறந்துதான் விடுவீர்கள். திறந்தால் முடிவில் உள்ள கிராமங்களுக்கு அறிவிப்பு செய்ய முயலலாம். ஆனால் அறிவித்தாலும் அவர்களும் ஊரை விட்டு ஓடித்தானே ஆகவேண்டும். பெருநகரத்தின் பல லட்சம் பேரை ஒப்பிட்டால் சில கிராமங்களின் சில ஆயிரங்கள் ஓடினால் பரவாயில்லை என்று முடிவு செய்வோம். இதை பகுத்து அறிதல் என்று எல்லாரும் ஒத்துக் கொள்வர். சிலரைத் தவிர. என்ன காரணத்தாலும் புழுவுக்கும் துன்பம் விளைக்கக் கூடாது என்று திகம்பரர்கள் கருதக் கூடும். அதை விடுவோம். ஆக சுரண்டல் என்பது விருப்பம் இல்லாமலும் நேரும். பல நேரம் அறியாமையாலும் நேரும்.
சுரண்டல் இல்லாத வாழ்வு என்பது சோம்பேறித்தனம் என்று கருதுவதை விட, கூட்ட வாழ்வின் இயல்பு தெரியாத வெகுளித்தனத்தில் பிறக்கும் ஆசை எனலாம். எந்தச் செயலிலும் கவனம் இல்லாத, ஊன்றிக் கற்க முடியாத ஒரு மனிதரை அல்லது மனிதர் குழுவை விட, ஊன்றிக் கவனித்து, செயல் திறனைக் கவனத்தோடு வளர்த்து, கூட்டத்தின் எதிர்கால நலனுக்குத் தேவையான வளங்களைப் பெருக்க வாய்ப்புள்ள ஒரு குழுவுக்கு கூட்டத்தின் வளங்களைக் கையாளும் வாய்ப்புகள் கூடுதலாகத் தருவதன் மூலம்தான் ஒரு கூட்டம் நின்று நிலைத்து வாழ முடியும். இது எதிர்காலத்திற்காக நிகழ்காலத்தில் சில தியாகங்கள் செய்யும் முறை. இன்று கிட்டுவதை இன்றே தின்று தீர்ப்பது என்பதான கூட்டு வாழ்க்கை முடிந்து சேமித்து வைத்து மாரிக்காலம், குளிர்காலம் ஆகியனவற்றைக் கூட்டம் தாண்டும் முறை எப்போது துவங்கியதோ அப்போதே முடிவுகளில் ஏறத்தாழ விநியோகம் என்பது துவங்கி விடும்.
திறன் பாகுபாடு என்பது தானாகத் தோன்றவில்லை. கூட்டத்தின் பிழைத்திருத்தல் என்பதை கூட்ட உணர்வோடு, கூட்ட வாழ்வு குறித்த தீர்க்கப் பார்வையோடு, குறியீட்டு வெளியில் சிந்தித்துக் கருத்துச் சங்கிலிகளை உருவாக்கிய போதே துவங்குகிறது. இதையே சுரண்டல் என்று பார்ப்பது ரூசோ, சார்த்தர், மார்க்ஸ் ஆகியோரின் குரங்கு வாழ்வு மீதான பிரேமை. இனம் இனத்தைச் சேரும். பிற பின்.
//பொதுவில் போதிப்பதை தனி வாழ்வில் கடைப்பிடிக்காமல் இருப்பது ஒன்று; பொதுவில் எதிர்ப்பதை தனி வாழ்வில் கடைப்பிடிப்பது இன்னொன்று. இரண்டுமே ஹிப்போக்ரஸி என்றாலும் இரண்டிற்கும் வேறுபாடு உள்ளது என நினைக்கிறேன்.//
அருணகிரி,
You are cutting to the chase, I see that. Also predefined variables are a bit easy to handle than unexplained. I spoke of the opacity of humans in another post. It extends to intentions, postures, actions, words, and feelings too. That may be why western analyses these days talks about performative ethics. நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட அறம் என்று அதை எடுத்துக் கொள்கிறேன். பேச்சில் அறமும், கருத்தில் அறமும், திட்டத்தில் அறமும், முனைப்பில் அறமும் இருந்தாலும் செயலில் அறம் இல்லாது போக வாய்ப்பு உண்டு. அறம் என்பதை இங்கு தற்காலிகமாக equity in dealing என எடுத்துக் கொள்கிறேன். [Deal என்பதே பரிமாற்றம் அல்லது கைமாற்றம் அல்லது உடன்படிக்கை என்பதாக ஒரு துவக்க நிலை உழைப்புப் பாகுபாடு அல்லது முயற்சிப் ப்குப்பைச் சுட்டுகிறது. உறவையும். ] சந்தை அளவு போகாமல் உணர்வு வழி உறவுகளில் கூட உறவுகளில் சமன்பாடில்லாமை துவங்கலாம். இருவர் பேசுகையில் ஒருவர் மிக்க கவனம் செலுத்திக் கேட்கையில் இன்னொருவர் தன்னுள் ஆழ்ந்திருப்பதைக் கூட அசமத்துவம் என்று சொல்லலாம். அங்கு தகவல் பரிமாற்றத்தில் சமன்பாடு இருப்பது கடினம். ஆனால் பெரும் திறன் உள்ள ஒருவர் சிறிது பேசினாலும் அதில் பொருள் கொடுப்பது அதிகமாகவும், இன்னொருவர் ஏகமாகப் பேசினாலும் அதில் பொருள் கொடுப்பது சிறிதாகவும் இருக்க வாய்ப்புண்டு. நேரம் அளவையாக வைத்து அசமத்துவத்தைத் தீர்மானிக்க முடியாது. எல்லா அசமத்துவமும் அசமத்துவம் அல்ல.
அதனால்தான் performative ethics என்று சொன்னார்கள் போலிருக்கிறது. Ethics என்பதை அறம் என்று நாம் மொ.பெயர்த்தாலும் அது சமத்துவம் என்று ஆகிவிடாது.
ஆக நாம் பயன்படுத்தும் சொற்களின் உள்ளே புகுந்து ஒரு பொது பயன்மொழியை உருவாக்க வேண்டுமோ என்னவோ.
நீங்கள் சொல்வதற்கு வருகிறேன். சொன்னதைச் செய்ய முடியாமல் போவதும், சொலவதைச் செய்யாததோடு அதை உடைப்பதாகச் செய்வதும் வேறு வேறு என்கிறீர்கள். வாக்குத் தவறுவது பிழை. வாக்கைச் செய்ய உத்தேசம் இல்லாமல் சொல்வது பிழை மட்டுமல்ல, குற்றம். அல்லது போலித்தனம்.
அதே நேரம் தன் சுய வாழ்வில் கடைப்பிடிக்காததும், கடைப்பிடிக்க எந்த உருப்படியான நடவடிக்கையும் எடுக்காததுமான் ஒரு போக்கைத் தான் கொண்டிருக்கையில், அந்த கருத்தியலைக் கடைப்பிடிக்காத பல லட்சம் மனிதரைக் கட்டாய உழைப்பு முகாம்களில் போடுவது சரிதான் என்றே வாதிடும் ஒரு மனிதரை நாம் என்னவென்று கருதுவோம். ஸ்டாலினிய முகாம்கள், மாவோவிய முகாம்களை எதிர்க்காததோடு, அந்த வழிமுறை சரி என்றே வாதிட்டவர் சார்த்தர். பூவாஹும் மாவோயிஸ்டு என்று சொல்லப்படுகிறது.
வியத்நாம் கிராமத்து மனிதரைக் கொளுத்தியதற்கு உலகு பொறுப்பேறக வேண்டியது அவசியமானால், ஸ்டாலினிய முகாம்களுக்கும் உலகு பொறுப்பேற்க வேண்டும். சார்த்தர் ஏன் ஏற்கவில்லை, சொல்லளவில் கூட?
ப்ளிஸ்
உங்களது திண்ணை கட்டுரை சார்த்தர் முன்வைத்த தத்துவம் அவர் மற்றவரைச் சுரண்டவே பயன்பட்டது என்பதைக் காட்டுகிறது.
சார்த்தர் நடத்தியது அநியாயமாகத்தான் என் கண்ணுக்குத் தெரிகிறது. தனது தத்துவம் தன்னைப் பாதிக்காதவாறு வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொண்டு, தன்னிடம் இருந்து வேறுபட்ட வாழ்க்கை வாழ்பவர்களின் வாழ்க்கையை பாதிக்கும் வகையில் அவர் வாழ்ந்திருக்கிறார்.
ஆனால், நான் கேட்கும் கேள்வி வேறு.
இந்தப் புத்தகத்தின் ஆசிரியர், மற்றும் கார்டியன் விமர்சகர் கீழ்க்கண்ட கேள்விகளைக் கேட்டுவிட்டு விமர்சிக்கிறார்களா அல்லது குறை சொல்ல வேண்டும் என்று விமர்சிக்கிறார்களா?
கேள்விகள்: அந்தப் பெண்கள் சார்த்தர்-பூவாஹ் கொள்கையால் ஈர்க்கப்பட்டுச் சென்றார்களா, சுயவிருப்பத்துடன் தான் சென்றார்களா, நடப்பது என்ன என்ற தெளிவு அவர்களுக்கு இருந்ததா, பிற்காலத்தில் இந்தப் பெண்கள் அவர்களுக்கு சார்த்தருடன் நடந்த உறவைப் பற்றி என்ன அபிப்ராயம் கொண்டிருந்தார்கள்?
இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதில் தேடாமல், சார்த்தர் செய்தது அநியாயம் என்று சொன்னால் அந்த விமர்சனம் நடுநிலையானதா?
அது பற்றி அறிய விரும்புகிறேன்.
ராசகோ, நீங்கள் கேட்டுள்ளவை ஆராய வேண்டிய கேள்விகள். அத்தோடு இந்தக் கேள்வியையும் சேர்க்கலாமா?
சுரண்டலற்று இருப்பது நடக்காது எனின், சுரண்டலின் எல்லைகள் எது? அதை யார் வரையறுக்கிறார்கள்?
மைத்ரேயன்
ஒரு கால்வாசிப்பதில். மூளை எங்கோ போய் அலைந்து விட்டது. இழுத்து வந்து உங்களுக்குப் பதில் சொல்ல இன்னொரு பதிவு தேவைப்படும். 🙁 இனி ஏற்கனவே எழுதிய பதில். ________________________________________________________________________ நான் எக்சிஸ்டென்ஷியலிசத்தால் சார்த்தர் மற்றவரைச் சுரண்டினார் என்று திண்ணைக் கட்டுரையில் சொன்னேனா என்று எனக்கே தெரியவில்லை. அப்படிச் சொல்லி இருந்தால் அது சரியான கருத்தாகாது. சார்த்தரைப் பொறுத்தவரை எக்சிஸ்டென்ஸ் என்பது குறிப்பும் (Goal) திட்டமும் (plan) இல்லாத ஒரு நிலை, இயக்கமும் (function) கூட. இது ஓரளவு டார்வினியப் பார்வையில் பரிணாம இயக்கம் குறித்த கருத்துகளில் இருந்து பெறப்பட்டிருக்கலாம்.
Aside: That life does not have any teleologically specific goal. But survival according to conditions. Hence the seeds of structuralism are here. Or the two philosophies co-existed and nurtured each other. For althusser, existence is limited and enabled by structures that preexist the being, and often the being is overdetermined by structures. Of course these are all kind of the egg and hen riddles. If stuructures pre-existed how did life begin, and if life began how did it create structures out of nothing? Just saying interactive process brought about the two doesn’t cut, because Mxism, which informs both Sartre’s philosophy and Althussers during the 50s and 60s does not allow for invisible hand moving history. Purposive action or historical contradictions sharpening to a conflict move the society forward, according to this theology. A famous phrase, ‘in the final analysis’ often forcibly brings things to a conclusion in Mxism. So either or solutions are necessitated by the logic of such an approach. If that is the way Sartre has to argue, then he has to choose between the agent or the strucutre. He chooses the agent’s penchant for freedom and equity as the engine that creates action. However when it comes to taking responsibility, he resorts to the collective as the weight bearing pillar. The Individual has to abide by the collective guilt and act to mitigate the problems created by the collective actions. Exceptions are people like Sartre, because they are the beacons of light, but therefore are excluded from responsibility to moral action, self-discipline and so on. They create their own rules and live by it, because they know better. (Not that he claims these rights. I am attributing these to him, by looking at his behavior.)
I checked a book to see how much my intuitive leap into the unknown was appropriate or not. The book is rather dense, but if you don’t fall by the wayside, distracted by all the jargon, you can easily read it through. The trick is to look just for the answers to your questions, and not go with the author’s many obsessions. The author has too many bees in his bonnet and he is pursuing each bee to its logical flight path. As a result even though he has clearly delineated his explanations by headings etc (a la arunagiri’s method) it still doesn’t help if you read it with a short term agenda. Either you are with the author or not. Like G.W. bush, ‘my way or highway’. So you can ignore the author’s predilections and go for the jugular, or your favorite vein and drink the blood deeply. Fortunately he is intelligent enough to give an intro where he tackles many of the things we are discussing here. Particularly the relationship between Sartre, Foucault, Saussure are worth pondering. 2 books below deals with Sartre and Foucault. One article, short, talks about how structural linguistics worked in France for a while before dropping out in contest with other phenomena.
In my first paragraph (English one) I may have overstated my case for Sartre’s arguments for the ambiguity of existence. Apparently Sartre was more teleologically bound, and believed that the end results often explain the process better. Foucault calls such resoning as mistaken. Teleological thinking is necessary, as I rightly argued earlier, for goal oriented action. That is both Materialism and historicity coupled- historical materialism. But the legacy of phenomenology that Sartre inherited caused a conflict for him. In a way some theoreticians classify this as a conflict between synchronous approach and diachronous one. Historical materialism demands diachrony. Saussurean approach demands synchronous understanding. However langue (language) is a system of parole (speech). So has a hitory and structures that history builds into it. Saussure focused on parole to get at the process of how a langue is formed. A necessary step at the time he started it. But study of langue as a system, is what people like Claude Levi-Strauss and Chomsky later followed. They apparently operate under the assumptions that all humans have common biology and therefore their ways of comprehending the phenomena and reality must adopt similar systems of signs. The structures behind the signs must have a commnality.
Yes, they do. But they also have differences which aren’t insignificant. I have a lot more to say on all these. But I will leave this at this point. No point in loading up the short discussion with the ideas from many disciplines which, of course, I too don’t know all that well. I am like a dog that is licking at the ocean from the shore.
Sartre, Foucault, and historical reason: A poststructuralist mapping of history Thomas R. Flynn/ U of Chicago Press/ 2005 $30
Deconstruction and the remainders of phenomenology: Sartre, Derrida, Foucault, Baudrillard Tilottama Rajan
http://www.selectedworks.co.uk/structuralism.html
(தொடர்ச்சி) சார்த்தருக்கு இந்த இழுபறியில் பல நேரம் தனிமனிதத் தேர்வுகளில் சுதந்திரம் வேண்டும், அதைக் கொணரும் சமுதாயமே சுதந்திர சமுதாயம் என்று தோன்றி இருக்க வேண்டும். மற்ற நேரம் இருக்கும் அமைப்புகள் எல்லாம் மனிதரை விலங்கு போட்டுப் பிணைப்பவை, இந்த விலங்குகளை உடைத்து வேறு ஒரு சமுதாயத்தைக் கட்டி மனிதரைச் சுதந்திரத்தை அனுபவிக்க விடும் அமைப்பைப் பெற வேண்டும். அதற்கு கட்டுப்பாடுகள் கொண்ட ஒரு இயக்கம், தற்காலிகத் தணிப்பு (தனிமனித வேகங்களை) எல்லாம் தவிர்க்க முடியாதவை என்று அவர் எண்ணி இருக்க வேண்டும். இருத்த்லியலை ஒழுங்காக அவர் புரிந்து கொண்டிருந்தால், மனிதம் ஒரு போதும் அத்தகைய சுதந்திரத்தைப் பெறாது என்பது புரிந்திருக்கும். புத்தரோ, இந்துமதமோ, மஹாவீரரோ நிரம்ப தூலக்கடப்பியலால் நிரம்பிய கருத்துகளைச் சொல்லி இருக்கலாம். ஆனாலும் அக்கருத்துகளில் ஒரு முக்கிய உண்மை இருக்கிறது. மனிதம் உழற்சியில் இருந்து விடுபட் வாய்ப்பில்லை. வாய்ப்புகள் விருப்புகளை விடப் பன்மடங்கு அதிகரித்தாலும், விருப்புகளை வாய்ப்புகளுக்கேற்ப உயர்த்த மனிதருக்குச் சிறிதளவு நேரமே தேவைப்படும். இதை ஸ்பஞ்ச் பாப் ஸ்கொயர் பாண்ட்ஸ் என்கிற 7 வ்யதுக் குழந்தைகளுக்கான அமெரிக்க கேபிள் டிவி கார்ட்டூன் காட்சித் தொடர் கூட அருமையாக அடிக்கடிச் சுட்டுகிறது. அதன் விடை? சில நேரம் அபரிமிதமான வளத்தில் ஊறி அழுக்காகிப் பின் மீள்வது. பல நேரம் எந்தப் பெருவளத்தையும் ஏற்காது தூர எறிந்து, அன்றாட வாழ்வின் எளிமையில் ஊறி அதையே சுகமாகக் கருதக் கற்றுக் கொள்வது. எதிர்பார்ப்புகள் குறைவாக இருந்தால் இருப்பதே வளம் என்று புரியும். செய்ய ஏதோ தினம் இருப்பதே ஒரு வித விடுதலைதான் என்று இந்த கார்ட்டூன் படம் தினம் சொல்கிறது.]
அல்லது டார்வினியப்பார்வையில் வாழ்வின் போக்கு குறித்து கிட்டிய முடிபுகள் உரமாக அணைக்கப்பட்டு இருக்கலாம். அதாவது மனித குலத்துக்குக் குறிப்பிட்ட இலக்கு என்று ஏதும் இல்லை, பிழைத்திருப்பது ஒன்றே இலக்கு. எதற்குப் பிழைத்திருப்பது என்ற கேள்விக்கு டார்வினியம் பதில் சொல்ல முனையவில்லை. இதைத்தான் மேலே சொன்ன கார்ட்டுன் சிறுவர் தொடரும் பின்பற்றுகிறது. சிறிது யோசித்தால் இந்து தத்துவத்தின் மையத்தில் இதுவே இருக்கிறது என்பதும் புரியும். தற்காலிக இலக்குகள் வாழ்வை முன் நகர்த்துகின்றனவோ இலலையோ, வாழ்வை நடத்த உதவும். தேக்கம் என்பது நாளாவட்டத்த்தில் சுகமான நிலையில் இருந்து க்ஷீணித்துப் பெரும் பளுவாக மாறும். அதற்காகவே தேங்காமல் தொடர்ந்து ஓட்டத்தோடு சேர்ந்து இருப்பது நல்லது. தேங்கும் wildbeast தன் இடம் பெயரும் கூட்டத்தின் அணைப்பில் இருந்து விலகியதும், தொடர்ந்து வரும் ஓநாய்களால் வேட்டையாடப்பட்டு உயிரிழக்கும். எல்லா இடம் பெயரும் மிருகங்களும் ஏதோ கட்டத்தில் ஓநாய்களுக்கோ, இயற்கை விபத்துகளுக்கோ, முதுமைக்கோ பலியாகித்தான் தீர வேண்டும். ஆனால் அந்தக் கட்டம் வரும்வரை ஒவ்வொரு மிருகமும் தான் சாஸ்வதம் என்பது போல ஓடிக் கொண்டிருப்பது அதற்கு அர்த்தம் கொடுக்கிறது. தன்னர்த்தம் பல நேரம் பொது அர்த்தத்தை விட வலுவானது. காத்திரமானது. வாசகர்களைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் நான் எனக்கு அர்த்தம் பெறும் வகையில் எழுதிப் போவது இந்த வகை இயக்கம் என்று இந்தக் கணம் எனக்குப் புரிந்தது. இரண்டாம் உலகப் போரில் இருந்து மீண்டு வந்த ஃப்ரான்ஸில் வாழ்ந்த சார்த்தர்-பூவாஹ் ஆகியோர், மனித ’இயல்பு’ குறித்துப் பெருத்த சந்தேகங்களும், ஏன் அவநம்பிக்கையும் கொண்டிருப்பது எனக்கு இயல்பான நிலையாக, நகர்வாகத் தெரிகிறது. மேலே சொன்னபடி human nature என்பது ஏற்கனவே உள்ளுறைந்த ஒன்றல்ல, உருவாக்கப்பட்டது. இதே காலத்தில் From Wiki: According to Alison Assiter, there are four common ideas regarding structuralism that form an ‘intellectual trend’. First, the structure is what determines the position of each element of a whole. Second, structuralists believe that every system has a structure. Third, structuralists are interested in ‘structural’ laws that deal with coexistence rather than changes. And finally structures are the ‘real things’ that lie beneath the surface or the appearance of meaning.[2]
மேலே கண்ட கருத்துகளைப் பின்பற்றி எழுத நிறைய இருக்கிறது. கீழே உள்ளது முதலில் நான் மறுவினையாக எழுதியது. இப்போது அது எத்தனை பொருந்தும் எனத் தெரியவில்லை. அதை வெட்டி விடாமல் அனுப்புகிறேன். இருக்கட்டும்.
அவர்கள் போர்க்காலத்தில் பெருத்த நஷ்டம் அடைந்ததாக எனக்கு விவரம் இல்லை. [ஆனால் பூவாஹ் இளைஞரைக் கெடுத்தார் (Pederasty) என்று வேலையை விட்டு அனுப்பி விட்டார்கள். அதை எதிர்த்து அவர் மனுக் கொடுத்துப் போராட்டம் நடத்திப் பார்த்து வெல்லவில்லை.] போர் முடிந்து ஓரளவு நிலை நிதானமானபோது இருவருக்கும் நல்ல பொருளாதார நிலைதான் இருந்தது. இலக்கியத்தில் ஸ்தானம். உலகெங்கும் புத்தகங்கள் விற்றன. பூவாஹ் ஒரு கல்லூரியில் போதித்தார். சார்த்தர் நிறைய கட்டுரைகள், புத்தக விமர்சனங்கள், முன்னுரைகள் எழுதி அவற்றுக்குப் பொருளும் ஈட்டினார். தவிர நாவல்கள், நாடகங்கள் விற்றன. இவை எல்லாம் இருவரும் வெறுத்த ‘அன்னியமான’ உலகின் patronage இல் வந்தவை. சந்தையின் ஊதியம். முகம் தெரியாத மனிதர்களின் போஷிப்பு. டேகார்த் இருந்த பாதிகிராம, பாதி நகர நாகரீகத்திலோ, இவர்களுடைய அபிமான சோசலிச சமுதாயத்திலோ இவர்கள் எழுத்துகள் பாராட்டப்பட்டிருக்குமா என்பது கேள்விக்குரியது. முந்தையதில் இவர்களது சொந்த வாழ்வின் bizarreness ஒரு விற்பனைக்குரிய தன்மையாக இருந்திருக்கலாம். சோசலிச சமுதாயத்தில் இவர்கள் பொறுப்புள்ள மனிதர்களாகித் தம்மைத் தேடி வந்தவர்களைப் பலியாக்காமல், தாமே பராமரிப்பாளர்களாக ஆகியிருக்கலாம். ஆனால் அப்போது இருத்தல் நிலை வாதம் எழுந்திராது.
அதனால்தான் நான் கேள்வி எழுப்பியது. சோசலிசத்தின் மீது அத்தனை நம்பிக்கை இருந்தால் அங்கே போய் அதைக் கட்டிப் பெரிதாக்க முயன்றிருக்கலாமே? ஸ்டாலின் காலத்து ரஷ்யா உலகத்துக்கு முன்மாதிரி என்றால், அது நாற்புறமும் தாக்கப்படுகிறது என்பது அவலம் என்று கருதினால், இவர்கள் இருவரும் அங்கே போய் அந்த துளிருக்குப் பாதுகாப்பு அளிக்கப் போராடி இருக்கலாமே? ஏன் அவலமான பூர்சுவா நாகரீகத்தில் இருந்து கொண்டு அத்தோடு உளைச்சல் பட்டுக் கிடக்க வேண்டும்? ரஷ்யாவில் ஃப்ரெஞ்சு மொழிக்கு நிறையவே பாதிப்பு இருந்தது. மொத்த ஆளும் வர்க்கமும் ஃப்ரான்ஸில் பயின்ற நாடு அது. அந்த வர்க்கம் அழிக்கப்பட்டு விட்டது என்றாலும், ஃபரெஞ்சுப் புரட்சியின் வித்துகள்தாமே ரஷ்யப் புரட்சிக்குக் காரணம். ஆக இந்த இரட்டையருக்கு ரஷ்யாவில் நிறையவே வரவேற்பு இருந்திருக்கும். அந்தப் பொறுப்பு ஏன் ஏற்கப்படவில்லை?
உங்கள் கேள்விகளுக்கு நேராகப் பதில் சொல்லாமல் எங்கெங்கோ போய் வந்தேன். இன்னொரு தடவை முயன்று நேராகப் பதில் சொலலப் பார்க்கிறேன்.
ராமச்சந்திர கோபால்
//இருத்த்லியலை ஒழுங்காக அவர் புரிந்து கொண்டிருந்தால், மனிதம் ஒரு போதும் அத்தகைய சுதந்திரத்தைப் பெறாது என்பது புரிந்திருக்கும். புத்தரோ, இந்துமதமோ, மஹாவீரரோ நிரம்ப தூலக்கடப்பியலால் நிரம்பிய கருத்துகளைச் சொல்லி இருக்கலாம். //
தூலக்கடப்பியல் என்று எதை சொல்ல வருகிறீர்கள்?
— முன்னரே நீங்கள் சொன்னது போல தனக்கு வேண்டுமென்பதற்காக உலகத்துக்கே அதே விஷயத்தை போதித்த கும்பல்கள் இவர்கள். ரோஸோவிலிருந்து சார்த் வரை நீளுகிறது இந்த பட்டியல். எல்லையற்ற தனி மனித சுதந்திரம் என்பது காபிடலிஸத்தின் உப விளைவாக இவர்களாலேயே கட்டமைக்கப்பட்டுவிட்டதோ என்னவோ.
கடவுள் செத்திருந்தால், ஒழுக்கமே இல்லை என்பது மேற்கத்திய சிந்தனையின் இயலாமைக்கான போதாமைக்கான அறிகுறி. (ஒருவேளை இதனால்தான், “மேற்கத்திய கலாச்சாரம் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்” என்று கேட்டதற்கு “What do I think of Western civilization? I think it would be a very good idea.” என்று சொன்னாரோ என்னவோ?) அதே போல கடவுள் செத்திருந்தால் ஒழுக்கமே இல்லை என்று சொல்வது கிறிஸ்துவ இறையியலால் முழுகையாக காயடிக்கப்பட்ட அறிவின் வெளிப்பாடாகவும் இருக்கலாம். அதனால்தான் காயடிக்கப்பட்ட சிந்தனையின் வெளிப்பாடாக, சார்த் போன்றோர்கள் தப்பிக்கமுடியாத கிறிஸ்துவ நாத்திகத்திலும், அதனால் மூடப்பட்ட ஒழுக்கத்தின் கதவுகளுக்கும் வெளியே நின்று புலம்புகிறார்கள். தாங்கள் செய்வது எதுவானாலும், அது நியாயமானதே என்றும் ஆழ்ந்து கருதுகிறார்கள். தங்கள் சொல்லுக்கும் செயலுக்கும் உள்ள இடைவெளியை இட்டு நிரப்பவும் வேண்டியதில்லை. அதுவும் ஒரு ஒழுக்க நிலைப்பாட்டின் எதிர்பார்ப்பே என்றும் கருதியிருக்கலாம்.
மைத்ரேயன்
இந்த இடதுசாரி மேதைகளெல்லாம் ‘metaphysics’ என்ற சொல்லைக் கேட்டால் கொதிப்பார்கள். அதுவும் நம் ஊர் அரை வேக்காடு மார்க்சியர்களுக்கு அதை என்னவென்று தெரியாமலே அருவருப்பு. அதனால் அருமையான meta-physics என்கிற சொல்லை ‘இயக்க மறுப்பு வாதம்’ என்று முழி பெயர்த்து அதைப் பரப்போ பரப்பு என்று தமிழகம் எங்கும் பூசி வைத்திருக்கிறார்கள். மாட்டுச் சாணியைக் கரைத்துப் பூசினாலாவது anti fungal குணங்கள் சிறிது கிடைக்கும். மார்க்சியச் சாணி எதற்கு உதவும்? இருக்கிற குறை அறிவையும் மழுங்கடிக்கத்தான் சுயத்தை மறக்கத்தான் உதவும்.
அது தூல உலகைக் கடந்த இயல். physical world +meta. நியாயமாகப் பார்த்தால் அது தூல உலகைக் கடக்கவும் வாய்ப்பில்லை. தூலத்தை மிக உயரத்தில் இருந்து பார்க்கும் பார்வை. பொதுமைப்படுத்தலில் பல பயனற்ற பாகுபாட்டுப் பிரச்சினைகளைத் தாண்டி நின்று பார்க்கும் பருந்துப் பார்வை. மார்க்சியத்தின் மையமே மெடஃபிஸிக்ஸ் தான். ஏதோ ஒரு காலத்தில் அரசு உதிரும் என்பது என்ன ஒரு நம்பிக்கைதானே? முதலியம் வீழ்ந்து பாட்டாளிகள் கிளர்ந்தெழுந்து ஒரு ஜீவராசிக் கூட்டம் என்று அறிவர் என்பதும் அத்தனை தொலைநோக்குடையது, மெடஃபிஸிக்ஸ்தான். வழிமுறைகளோடு உறுதிப்படுத்தப்படாத எந்த hypothesis உம், எதை சோதனைகளால் சரிதப்பு கூடப் பார்க்க முடியாதோ அதெல்லாம் மெட ஃபிஸிக்ஸ்தான்.
தூலக் கடப்பியல் என்று நான் அதை மொழிபெயர்த்துப் பயன்படுத்துகிறேன். எனக்குத் தெரிந்து வேறு யாரும் இதைச் சொல்லிக் கேட்டதில்லை.
ராமச்சந்திர கோபால்
metaphysics ஐ சமஸ்கிருதத்தில் தத்வமீமாம்சை என்று விக்கிப்பீடியாவில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள். இது சரியா?
மைத்ரேயன்
மீமாம்சை என்பதற்குத் தமிழ் நிகர் என்ன? அது சரியா தவறா என்பது எனக்குத் தெரியாது, ஏனெனில் மீமாம்சம் என்பதன் நேரான பொருள் எனக்குத் தெரியவில்லை. ஏனெனில் எனக்குத் தெரிந்து பூர்வ மீமாம்சம், உத்தர மீமாம்சம் என்று இரண்டு முக்கியப் பிரிவுகள் உள்ளன. உத்தர மீமாம்சத்தில் குமரிலரின் பார்வை ஒன்று, ப்ரபாகரரின் பார்வை ஒன்று. ப்ரபாகரருடைய முக்கியப் புத்தகம் முழுதும் கிட்டவில்லை என்று ஒரு புத்தகம் சொல்கிறது. (ராமகிருஷ்ணா மட வெளியீடு). குமரிலரின் விசாரணை ஆறு விதமாக ‘அறிதலை’ச் சொல்கிறது. பிரபாகரர் ஒன்றை விலக்கி ஐந்தைத்தான் சொல்கிறார். புரியாமை என்பதை அவர் விலக்குகிறார், அவருக்கு அது ஒரு நிரூபணமாகாது. (ரா.கி மடப்புத்தகம் இதை Non-apprehension- அனுபலாப்தி) என்று சொல்கிறது. பூர்வ மீமாம்சம் (கர்ம மீமாம்சம்) பற்றிய முக்கியப் புத்தகம்- பார்த்தசாரதி மிஸ்ராவுடையது என்று சம்ப்ரக்ஷானந்தா சொல்கிறார். சாலிகநாத மிஸ்ரா எழுதிய உரை ப்ரபாகரரின் கருத்துகளை விளக்குகிறது.
இந்த மொத்த அத்தியாயத்தில் தத்துவ மீமாம்சை என்ற சொல்லைக் காணோம். எங்கே பார்த்தீர்கள்? அது இம்சையாக இருக்க வழியில்லை. மீமாம்சா அல்லது மீமாம்ச என்று இருக்க வேண்டும் இல்லையோ? நான் பார்ப்பதெல்லாம் ஆங்கிலப் புத்தகங்கள். சரியான சம்ஸ்கிருத வடிவம் எனக்குத் தெரியவில்லை.
ஆனால் நான் மொழி பெயர்த்தது அனேகமாகச் சரியாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன். இந்த அத்தியாயத்தில் சில பத்திகள் மெடஃபிஸிக்ஸ் என்றால் என்ன என விவாதிக்கிறார்கள். இன்னொரு அத்தியாயத்தில் காணப்படும் வரி இது: The realism of Mimamsa is of course different from empiricism, which does not recognize suprasensible facts. Apparently kumarila’s mimamsa does not even acknowledge Isvara as the efficient cause of the universe! So much for it being the ‘Asthika’ approach to life. However Purva mimamsa does say karma can explain universe adequately and so holds that doing rituals (and being righteous in deeds) are enough to attain the final goal of release from Karma. Righteous deed sounds to me suspiciously like ethical behavior, to me. 🙂 Advaita does not accept this contention. Work can’t yield the eternal. What begins will need to end. So work induced heaven can’t be final release. Advaita argues that work produces self-knowledge, which then helps a person to seek Jnana and then final release. Apparently the influence of Mimamsa on us in modern life is great, due to British intrusion again. According to this book, much of the property rights and Civil code that control Hindu life in India through civil law was codified out of Mimamsa maxims by the British. Who knew?
ஜடாயு
// According to this book, much of the property rights and Civil code that control Hindu life in India through civil law was codified out of Mimamsa maxims by the British.
Who knew?//
The Hindu law was codified from the Dharma Shastra corpus, a vast body of literature that includes Smriti books of Narada, Parashara, Manu, Yagyavalkya etc., Grihya Sutras of Apastamba, Bodhaya, Gautama etc. & also some medieval, regional Smriti books. I dont think that can be called “Mimamsa maxim”.
The word Mimamsa literally means investigation / quest / search.
Purva Mimamsa is one of the 6 schools of Hindu philosophy (Darshana). Kumarila was the last pioneer of this school.
Uttara Mimamsa is nothing but another name for Vedanta.
If I remember Prabhakara’s school, actually called by a separate name called “Prabhakara Mimamsa” is a form of Bhedabheda Vedanta – similar to that of Bhatta Bhaskara who was defeated by Sankara – his school was also called Bhaskara Mimamsa.
ராமச்சந்திர கோபால்
இது தொடர் விவாதமாக இருக்கலாம்.
அடுத்து, மூலக்கட்டுரையில் நித்யானந்தா ரெபரன்ஸை தவிர்த்திருக்கலாம். ஏனெனில், ஏதோ நித்யானந்தாவை காப்பாற்ற முயல்கிறார் போன்றதாக புரிந்துகொள்ளப்பட்டுவிடலாம். ஆனால், தமிழகத்து அறிவுஜீவிகளின் மேல்நாட்டை வழிபடும் போக்குக்கு காண்ட்ராஸ்ட் செய்ய அது உதாரணம் மட்டுமே என்ற அளவில் சரியாக இருக்கலாம்.
— இந்த விவாதம் தொடரலாம்..
- ஹெல்மெட்டின் பாதுகாப்பு
- ஜப்பான் விண்ணுளவி ஹயபுஸா முரண் கோள் மண்ணை எடுத்துப் பூமிக்கு மீண்டது (Japan’s Space Probe Hayabusa Returns to Earth with Aster
- சார்த்தர், பூவாஹ், எங்கல்ஸ்- தொடரும் விவாதம்
- பூனைக் கவிதைகள்
- வேத வனம் விருட்சம் 90 –
- கவிஞானி ரூமியின் கவிதைகள் (1207 -1273) இரவில் அடிக்கும் காற்று கவிதை -12 – பாகம் -1 கடவுளின் படைப்பு வேலை
- கலில் கிப்ரான் கவிதைகள் (1883-1931) மகா மேதைகள் – ஊழ்விதி கவிதை -30 பாகம் -1
- மலர் மன்னன் கட்டுரை: ஹிந்துக்களா அவர்கள் எங்கே இருக்கிறார்கள் பற்றி
- சீதாம்மாவின் குறிப்பேடு – ஜெயகாந்தன் -19
- முதலில் நல்ல மதிப்பெண் பெற்று படிக்கும் குழந்தைகள் போகப்போக சரியாக படிக்காதது ஏன்?
- சுங்கை நதியும் சொல்லப்படாத கிழக்குக்கரையின் கதைவெளியும்
- யாருக்கும் தெரியாது
- நதியின் பாடல்.
- சிட்டு க்குருவி
- விஸ்வரூபம் : அத்தியாயம் அறுபத்தாறு
- ஏ.தேவராஜன் 5 கவிதைகள்
- கண்ணாமூச்சி
- ரிஷியின் கவிதைகள்.
- நிலவும், மலையும், நிரந்தர தெய்வீகமும்
- போபால் – உங்கள் செயல் வேண்டி
- நினைவுகளின் சுவட்டில் – (49)
- சக மொழிபெயர்ப்பாளர் தோழர்.சிங்கராயருடைய குடும்பத்திற்கு நிதியுதவி
- களம் ஒன்று கதை பத்து – 5 சுரப்பி
- ஆயுத மனிதன் (The Man of Destiny) ஓரங்க நாடகம் அங்கம் -1 இறுதிப் பாகம்.
- முள்பாதை 34
- ஆட்டோ பயோகிராபி ஆப் சைல்ட் 2 – சைப் டைட்டில் : நித்திய சோதனை
ஜெர்மனி, ஃப்ரான்ஸ் என்று பல யூரோப்பிய நாடுகள் பற்றிய கட்டுரைகள், புத்தகங்களைப் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சற்று முன் படித்தது ஒரு புத்தகவிமர்சனம். ஹென்ரி து மோந்தர்லாண்ட் (Henry de Montherlant) என்கிற ஃப்ரெஞ்சு நாவலிஸ்ட் 1963ல் எழுதிய ஒரு நாவலைச் சமீபத்தில் மறுபதிப்பு செய்திருக்கிறார்கள். அவர் 1936-1939களில் எழுதிய 3 நாவல்களை இந்த நாவ்லோடு ஒப்பிட்டு அட்லாண்டிக் மந்த்லி என்கிற பத்திரிகையில் விமர்சனம். ஓரளவு இது அவருடைய இலக்கிய இயக்கத்தையே எடை போடும் முயற்சியாகவும் உள்ளதெனலாம். இவர் பெயரை நான் இதற்கு முன்னர் கேட்டது கூட கிடையாது. உலக இலக்கியத்தில் எத்தனை புதைந்து கிடக்கிறதென்று இப்படி ஏதாவது கிடைத்தால்தான் தெரிகிறது.