திண்ணை

இலவசக்கொத்தனார்

கொஞ்ச நாள் முன்னாடி தங்கமணி நச்சரிப்பு தாங்காம நானும் நம்ம குடும்ப கொசு கிட்ட போனேன். அதாங்க நம்மளை கண்டாலே உறிஞ்சி ரத்தம் எடுக்குற எம்.பி.பி.எஸ் படிச்ச கொசு ஒண்ணு இருக்கே, அதைத்தான் சொல்லறேன். அதுவும் வழக்கம் போல லிட்டர் கணக்குல உறிஞ்சுக்கிட்டு நாளைன்னைக்கு வா அப்படின்னு அனுப்பி வெச்சுது. (ஆமாம், இப்படி கொசுவைப் பத்தியே கொசுவர்த்தி சுத்தலாமோ?) ரெண்டு நாள் கழிச்சு தம்பதி சமேதரா போய் நின்னா கை நிறைய பேப்பரை வெச்சுக்கிட்டு உனக்கு கொழுப்பு ஜாஸ்தி அப்படின்னு ஒரு நான் வெஜ் சமையல் குறிப்பு மாதிரி ஆரம்பிச்சாரு. இதைச் சொல்லவா டாக்டருக்குப் படிச்சீரு, அதெல்லாம் படிக்காமலேயே தங்கமணி நேத்தே இதைச் சொல்லிட்டாங்களேன்னு நான் நேரம் காலம் தெரியாம சவுண்ட் விட, அதுக்குக் கிடைச்ச பரிசு தொடையில் நறுக்குன்னு ஒரு கிள்ளு. (யப்பா நகத்தை வெட்டுன்னு சொன்னா கேட்கிறாளா, ரத்தமே வந்திருச்சு).

இதையெல்லாம் காதிலேயே போட்டுக்காம நம்மாளு நல்ல கொழுப்பு, கெட்ட கொழுப்பு அப்படின்னு கெமிஸ்ட்ரீ கிளாஸ் எடுத்துக்கிட்டு இருந்தது. நானும் வகுப்பில் இருப்பது போல் ரொம்ப கவனமா கண்ணைத் திறந்து வெச்சுக்கிட்டு தூங்கிக்கிட்டு இருந்தேன். நடுவில் சாப்பாடு என பேச்சு வர சடாரென முழிச்சுக்கிட்டேன். ஆனா அதுக்குள்ள அந்தாளு செய்ய வேண்டிய டேமேஜ் எல்லாமே செஞ்சுட்டாரு. எண்ணை கூடாதாம், சர்க்கரை கூடாதாம், பொரிக்கக்கூடாதாம், வறுக்கக்கூடாதாம். சொல்லிக்கிட்டே போறாரு. ஏற்கனவே அடிக்கடி உனக்கு என்ன ரெண்டு கொம்பான்னு கேட்கறா இதுல இலை தழை எல்லாம் சாப்பிட்டா என்ன ஆகுறது டாக்டர் என்று ஜோக் அடிக்கலாம் என நினைத்தேன். ஆனா தொடை இன்னும் வலிக்கவே பேசாமல் இருந்துவிட்டேன். அந்த மௌனத்தின் காரணம் தெரியாமல் நான் எதோ உடன்படுவதாக நினைத்து அடுத்த குண்டை தூக்கிப் போட்டார் நம்ம டாக்டன். (வாழ்க்கையில் இப்படி விளையாடறான் இனிமே என்ன மரியாதை. டாக்டர் எல்லாம் கிடையாது. டாக்டந்தான்!) என்னடான்னா உடற்பயிற்சி செய்யணுமாம். அந்த டாபிக்கில் வேற அரை மணி நேரம் லெக்சர். பலியாடு மாதிரி தலையை ஆட்டிக்கிட்டு வெளிய வந்தாச்சு. அப்ப ஆரம்பிச்சதுய்யா தொல்லை.

அடுத்த படத்தில் அசினை ரெகமெண்ட் செய்யலாமா இல்லை பாவமா இருக்கே இந்த பாவனா, அதைத்தான் சேர்த்துக்கலாமா என கனவு காணும் காலை நேரத்திற்கு விழுந்தது கத்தரி, எழுந்து வாக்கிங் போங்க என்ற குரலுடன். டெய்லி வாக்கிங் போக நான் என்ன பக்கத்து வீட்டு ஜிம்மியா? என்று கேட்க நினைக்கும் போதே கன்றிப் போன தொடை ஞாபகத்திற்கு வர அதைத் தடவிக் கொண்டே எழுந்திருக்க வேண்டியதாயிற்று. ரெண்டு நாள் இப்படிப் போக நம்ம மூளையில் ஒரு ஐடியா உதித்தது. இப்பத்தானே இப்படித் தொரத்தற, இதோ பனிக்காலம் வந்தாச்சே, இப்ப என்ன செய்வீக, இப்ப என்ன செய்வீக என கோஷம் போட ஆரம்பித்தது வினை. வந்து இறங்கியது ஒரு ட்ரெட்மில்.

அதுக்காக இடம் செய்யப் போய் டீவி முன் இருந்த நல்லா படுத்துக் கொண்டு டீவி பார்க்கக் கூடிய சோபா காணாமல் போனது. ஆனந்தம் பார்க்கும் போது அரைமணி நேரம் பண்ணுங்க. சீரியல் பார்த்து எனக்கு கதை சொன்னா மாதிரியும் ஆச்சு. உடற்பயிற்சி பண்ணினா மாதிரி ஆச்சு என ஒரு கல்லில் ரெண்டு மாங்காய் அடித்தாள் என் தர்மப்பத்தினி. அட, அந்த சுகன்யா புருஷன் ட்ரெயினில் வரேன்னு சொன்னா மாதிரி வரலை. இதைச் சொல்ல 7 நிமிஷம். இதுக்கு நடுவில 20 நிமிஷம் விளம்பரம், 3 நிமிஷத்துக்குப் பாட்டு வேற. இப்போ இதைப் பார்த்து கதை சொல்ல ஒரு அடியாள். என்ன கொடுமை சரவணன் இது? அந்த ட்ரெட்மில் சத்தத்தில் வசனம் எதுவுமே கேட்கலை. அது வேற விஷயம்.

இப்படியா ‘நடந்துக்கிட்டு’ இருந்த என் வாழ்க்கையில் விழுந்தது அடுத்த ‘அடி’! சும்மா நடந்தா போதுமா , கை அப்போ சும்மா இருக்கே. உடம்பின் எல்லா பாகங்களுக்கும் சமமா பயிற்சி தரணும் அப்படின்னு அவங்க நண்பிகளில் எவளோ ஒருத்தி பத்த வைக்க வந்து இறங்கியது ஸ்டெப்பர். காலுக்கு படியேறுவது மாதிரியும், கைக்கு படகுகில் துடுப்பு போடுவது மாதிரியும் செய்யலாமாம். ஆனந்தத்திற்கு முன்னாடி கஸ்தூரி வருதே, அந்த நேரத்தில்தான் பையன் சாப்பிடறான், என்னால பார்க்கவே முடியறது இல்லை. அந்த நேரத்தில் நீங்க இந்த ஸ்டெப்பரைப் பண்ணிக்கிட்டே பார்த்து அந்த கதையையும் சொல்லிடுங்களேன் என ஆசையாய் வந்து கொஞ்சுகிறாள் என் தர்ம பத்தினி. கொஞ்சலா அது? கட்டளை இல்லையா, அதுவும் பார்க்க ஆரம்பிச்சாச்சு.

அவளுக்கு என்ன ஒரே ஒரு நண்பிதானா என்ன? ஆளாளுக்கு ஒண்ணு ஒண்ணு போட்டுக் குடுக்க, வீட்டில் சைக்கிள், எலிப்டிகல், அது, இது என காலில் இருந்து தொடை, வயிறு, கை, கழுத்து வழியாகத் தலை வரை செல்லும் என்று ரயில்வே ஸ்டேஷன் அறிவிப்பு மாதிரி பாகங்களுக்கு ஒன்றாக விதவிதமாக சாமான்கள் வந்திறங்கத் தொடங்கியது. நானும் கஸ்தூரியில் ஆரம்பித்து ஆனந்தம், மேகலா, அஞ்சலி, கோலங்கள், அரசி, லக்ஷ்மி என எல்லா சீரியல்களையும் பார்க்க வேண்டியதாகி விட்டது. ஆபீஸ் போவதனால் மத்தியான சீரியல்கள் எல்லாம் மிஸ் செய்கிறேன். நடுவில் நியூஸ் போடுகிறார்களோ சாப்பிட எதாவது கிடைக்கிறது. (அடேய் சன் டீவிக்காரனுங்களா, அதையும் எடுத்து எதாவது சீரியல் போட்டு என் அடிமடியில் கை வெச்சுடாதீங்கப்பா.)

சனி, ஞாயிறு சும்மா இருக்காம யோகா கிளாசுக்குப் போங்க என ஒரு கொடுமை. முதல் நாள் அங்க சவாசனம் செய்யும் போது பெரிசா குறட்டை விட்டுட்டேனாம். அதனால இனிமே வரவேண்டாம் அப்படின்னு சொல்லிட்டாங்க. (நல்ல சனிக்கிழமை எண்ணை எல்லாம் தேச்சு குளிச்சிட்டு அங்க போனா தூக்கம் வருது. அதுக்கு நான் என்ன பண்ண? நம்ம சத்தத்தில் மத்தவங்க எல்லாம் டிஸ்டர்ப் ஆகி முழிச்சுக்கிட்டாங்க போல!) நல்லதாப் போச்சுன்னு அதை நிறுத்தியாச்சு. அடுத்தது Tai Chi கிளாஸ் போறீங்களான்னு பேச்சு வந்தது. அந்தப் பேச்சு ஆரம்பிக்கும் போதே டாய் ச்சீ என நாம உரும, போனா போகுது என அதுவும் வேண்டாமுன்னு வெச்சாச்சு.

இதெல்லாம் ஒரு பக்கம் போயிக்கிட்டு இருக்க, நான் இளைக்கிறேனோ இல்லையோ (தங்கமணி – ஆபீஸில் கண்ட நேரத்தில் என்னதைத் திங்கறீங்களோ, உடம்பைப் பார்த்துக்கணும் அப்படின்னு அக்கறை இருந்தால்தானே.) நம்ம பர்ஸும், பேங்க் பேலன்ஸும் நல்லா இளைக்க ஆரம்பித்தது. ஒரு நாள் நம்ம வீட்டு பக்கத்தில் இருக்கும் உடற்பயிற்சி சாதனங்கள் விற்கும் கடை ஓனரை எதேச்சையாய் ரோட்டில் பார்த்தேன். சாதாரணமா இருந்தவன், உதயகீதம் படத்தில் வர கவுண்டமணி மாதிரி, பென்ஸ் காரில் போய்க்கிட்டு இருந்தான். என்னடா, சாரி சாரி, என்ன சார், எப்படி இது அப்படின்னு விசாரிச்சா, சர்வைவல் ஆப் பிட்நெஸ் அப்படின்னு சொல்லிட்டு சிரிச்சுக்கிட்டே போறான்!! (அப்பாடி, தலைப்பில் கொண்டு வந்து முடிச்சாச்சு, நடுவில ரெண்டு பஞ்ச் டயலாக் மட்டும் வெச்சிருந்தா, தமிழ் சினிமாக்கு கதை எழுதப் போய் இருக்கலாம்.)

டிஸ்கி: இப்பதிவில் வரும் பாத்திரங்களும் நிகழ்ச்சிகளும் கற்பனையே. யாரையும் குறிப்பிட்டு எழுதப்படவில்லை. (பின்ன, தங்கமணி பதிவெல்லாம் படிக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க இல்ல!)

elavasam@gmail.com