திண்ணை

சாமிசுஸே

இது ஊடலின் நேரம்
இருப்பினும்
உனைக் காணாத் திசைகளில்
நெருடல் முளைக்கிறது
தூரத்துத் தெரிகையில் வருடல்களால் விரிகிறது மனம்

விருப்புக்களின் மீதான விம்பங்களை
எப்படி வகைப்படுத்துவது
இருப்பினும்
சில சமயங்களில்
உணர்வுகளின் வேகங்களை மதியுகம் விழுங்குகிறது

கூடலின் சாம்பலைத் தட்டிவிட்டு
விழிபிதுங்குகிறது காற்று
இக்கணத்தில்
பறக்கத் துடிக்கும் பறவையின் இறகில்
ஓர் புள்ளியாய் தொங்குகிது மனம்

நீயும் நானும் ஒரு துளி பொறிக்குள்
கரைந்துகொண்டிருக்கிறோம்

தனிமை என்ற இருளுக்குள்
என் அகந்தை சிதறித் துடிக்கிறது

எல்லா விருப்பு வெறுப்புகளும் தீர்மானத்தின்படியே
தொலைந்துபோகும் என்பது
வாழ்வைச் சுறண்டி நுகரமுடிகிறது

என் மேனியில் ஊறுகின்ற
எல்லா விம்பங்களும் நீயாய் கரைய
உனை என்னில் எங்கிருந்து தோண்டியெடுப்பது

உன் ஆளுமைச் பதிவை சிலையாய்
நுகர்கிறேன்
கைகளைக்கொடு
வா கடற்கரையோரம் காலாற நடப்போம்