திண்ணை

சின்னப்பயல்

காரசாரமான விவாதம் நடந்து கொண்டிருந்தது எனக்கும் என் பிஸிக்கும் இடையே.கழுதை மட்டுமல்ல “லாஜிக்”கும் உதைக்கும் என அப்போதுதான் தெரிந்தது.நாமளா ப்ரோகிராம் எழுதுறது ஈஸி,எவனோ எழுதி வெச்சிட்டுப்போனத “மொடிஃபை” பண்ண எங்கிட்ட குடுத்துட்டானுங்க..தொண்டையில் வந்து அடைச்சிக்கிட்டிருந்தது.ஒருவழியா அந்த முடிச்ச அவிழ்க்கறதுக்குள்ள ராத்திரி பத்து மணி ஆயிருச்சி,…தனியா நடந்து கொண்டிருந்தேன் சாலையில்..”ராத்திரி பதினோரு மணிக்கு மேலே ரோட்டில உலாத்துறது யார்யார் தெரியுமா ?நாயும் சாஃப்ட்வேர் ப்ரொக்ராமருந்தான்”சீஃப் சொன்னது ஞாபகம் வந்து தொலைத்தது.ஓட்டமும் நடையுமாக ஸ்டேஷனுக்கு வந்து சேர்ந்தேன்.யப்பா கடைசி வண்டியாவது கெடைக்கணுமேன்னு “லினஸ் டொர்வால்ட்ஸை” வேண்டிக்கிட்டு வந்து பார்த்தேன்.புறப்படத்தயாராக நின்றுகொண்டிருந்தது கடைசி வண்டி.”அப்பாடா..” ன்னு ஒரு வெஜ் பர்கரும் ஃபௌண்டன் பெப்ஸியுமாக ரயில் பெட்டியில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டேன்.போய்ச்சேர்றதுக்கு இன்னும் ஒன்றரை மணி நேரம் ஆகும்..கனவிலும் மறக்காத ஸ்டேஷன்கள் கடந்து கொண்டிருந்தன.’ச்ச பேப்பர’ புறப்படற அவசரத்தில ஆபீஸிலேயே விட்டுட்டு வந்துட்டேனேன்னு ..அது இருந்தா படிச்சிக்கிட்டே பொழுதக்கழிச்சிடலாம்..வழியில்ல..பர்கரும் பெப்ஸியும் காலியானது.

பெப்ஸி காகிதக்கோப்பையை கையால் நசுக்கி சன்னல் கம்பிகளூடே வெளியே விட்டெறிந்தேன்.மார்கழிக்குளிர் சன்னல்வழி பெட்டியெங்கும் பரவியது.கண்ணாடிக்கதவை இழுத்து மூடினேன்.தூக்கம் வருவது போலிருந்தது.ம்ஹூம் கூடாது..இறங்க வேண்டியது கடைசிக்கு முந்தின ஸ்டேஷன்..முழிச்சிக்கிட்டு இருக்க வேண்டிய கட்டாயம்.திரும்ப வர்றதுக்கு வண்டி இருக்கோ என்னவோ..?கண்களைக்குறுக்கி சன்னல் வழியே வெளியே பார்க்க முயன்றேன்.ஆங்காங்கே சில தெருவிளக்குகளும் அவ்வப்போது கார்களும் கடந்து செல்வது தெரிந்தது.எரிச்சலாக வந்தது.நாளைக்கு சீக்கிரமே வேலையை முடிச்சிட்டு கிளம்பிறணும்….பெட்டியில் அவ்வளவா கூட்டம் இல்ல,..அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக இரண்டொரு பேர்..என்னைப்போலத்தான் போலிருக்கிறது.அருகிலிருந்தவர் பேப்பரை மனப்பாடம் செய்து கொண்டிருந்தார்.இரவல் கேட்கலாம் என நினைப்பே அடுத்தவனுக்கு வராதபடி படித்துக்கொண்டிருந்தார்.

லேசாகக் கண்ணயர்ந்தது.ஒரு மணி நேரம் கடந்து விட்டிருந்தது.இன்னும் அரை மணி நேரம் இருக்கிறதல்லவா என்ற நம்பிக்கையில் தூங்கியது தெரியவில்லை கடைசி ஸ்டேஷன் வரும் வரை.

யாரோ தட்டுவது போலிருந்தது….விழித்துப்பார்த்தால் அருகிலிருந்த பேப்பர்காரர் ..கடைசி ஸ்டேஷன் வந்திருச்சுப்பா..இறங்கிடு எனக்கூறிவிட்டு இறங்கிச்சென்றேவிட்டார்.வண்டி முழுவதும் காலி.வாட்சைப்பார்த்தேன்..மணி 12:45 எனக்காட்டியது…ஐயையோ காலைல சீக்கிரம் வேற போய்த்தொலைக்கணுமேன்னு நினைத்து எழுந்திருக்கும்போது வண்டி விளக்குகள் எல்லாம் அணைக்கப்பட்டது.கீழே இறங்கி ப்ளாட்ஃபார்மில் நின்றுகொண்டேன்.ஒருத்தரையும் காணோம் ..வெறிச்சோடிக்கிடந்தது,ப்ளாட்ஃபார்மில் கிர்ர் கிர்ரென்று சப்தம் எழுப்பிய சோக் ட்யூப்பை மினுக்மினுக்கியது.தூணுக்கருகில் முடங்கிக்கிடந்தான் ஒரு பிச்சைக்காரன்..அவனோடு ஒரு நாயும் உறங்கிக்கொண்டிருந்தது,அவர்கள் இருவரைத்தவிர வேறு யாரையும் காணவில்லை.மெதுவாக நடந்தேன்..ச்ச இப்டித்தூங்கி தொலைச்சிட்டேனே’ந்னு நொந்துகொண்டே நடந்து கொண்டிருந்தபோது இரண்டு ரயில்வே போலிஸ்காரர்கள் வந்து கொண்டிருந்தனர்.”என்ன தம்பி வண்டிய விட்டீங்களா..இனிமே காலைல நாலேமுக்காலுக்குத்தான் வண்டி..’எங்க போகணும்…என்ன தூங்கிட்டியா ?”ன்னு ஏளனமாகக்கேட்டார்.பக்கத்திலிருந்த போலீஸ்காரர் ‘தம்பி இங்க நிண்ணு ஒண்ணும் பிரயோசனமில்ல…வெளிய போய் ஏதாவது ஆட்டோ கிடைக்குதான்னு பாரு’..எப்படியும் 100ரூபாயாவது கேப்பான்..நடுராத்திரியாரிச்சில்ல..போ..போ..ன்னு விரட்டினர்.கடைசியில் வந்திறங்கிய வண்டியும் பெரிய சத்தம் போட்டுக்கொண்டு ப்ளாட்ஃபாரத்தை விட்டு சென்றுவிட்டது.ஒரு ஆள் பாக்கியில்லாம எல்லாரையும் திட்டித்தீர்த்துக்கிட்டே நடந்தேன்.

இன்னிக்குன்னு பார்த்து பையில பைசா பாக்கியில்ல,..இருந்ததும் பர்கரும் பெப்ஸியுமாக காலியாகிவிட்டது.இருப்பினும் பையைக்குடைந்ததில் ஒண்ணுக்கு ரெண்டு க்ரெடிட் கார்ட் தான் மிச்சம்..தூக்கம் வேறு கண்ணைஸ் சுழற்றியது,நடந்து நடந்து பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு வந்து சேர்ந்தேன்….குளிர் வெடவெடவென ந்டுங்கிக்கொண்டிருந்தது…ஏதானும் பஸ் கிடைக்குமா என எதிர்பார்த்தேன்..பஸ் ஸ்டாண்டின் கம்பிகளில் உட்கார்ந்து கொண்டேன்.ஜில்லிட்டது…இரும்புக்கம்பி…முழுவதும் இருட்டிக்கிடந்தது,.சுற்றுமுற்றும் பார்த்ததில் டைம் ஆபீஸ்-ல் ஒரு குமுட்டி பல்பு மட்டும் எரிந்து கொண்டிருந்தது..ஒரு சத்தமுமில்லை.அப்போது டைம் ஆபீஸிலிருந்து ஒரு உருவம் வெளிப்பட்டது..கையில் டார்ச்சுடன்..என்னை வெளிச்சமாக்கியது..அந்த கனத்த உருவம்..கழுத்தில் மஃப்ளர் கட்டிக்கொண்டு கையில் டார்ச்சுடன் வந்துகொண்டிருந்தது..’என்ன தம்பி பஸ்ஸுக்காக காத்திருக்கீங்களா ?எங்கே போகணும்”ன்னு குசலம் விசாரித்தார்…பதில் சொன்னவுடன் ‘அடடா கடைசி பஸ்ஸும் போயிருச்சே..முதல் வண்டி காலைல நாலேமுக்காலுக்குத்தான்..அதுவரை என்ன செய்வ..ஒரு ஆட்டோ புடிச்சு போயிடு ‘என்றார்.நிலைமையை விளக்கினேன்…’அப்ப எங்கூட டைம் ஆபீஸுக்குள்ள வந்து ஒக்காந்துக்க..இங்க பனி உடம்புக்கு ஆகாது..’என்றார்.சரி என்று அவரைப் பின் தொடர்ந்தேன்.ஆபீஸ் ஒன்றும் அவ்வளவு பிரமாதமாக இல்லை,…ரெண்டு சேர்,ஒரு பெரிய டேபிள்,தண்ணிக்குடுவை-ஒரு டம்ப்ளர்..மேலே ஒரு குமுட்டி பல்ப் அவ்ளவ்தான்..நான் உள்ளே நுழைந்ததும் லெட்ஜரை மூடி வைத்துவிட்டார்.’தம்பிக்கு எந்த ஊரு’..பார்த்தா உள்ளூரு மாதிரி தெரியவில்லையே..என்றார்.நான் பதில் ஏதும் சொல்லவில்லை.எழுந்து சென்று தண்ணீர்க்குடுவையிலிருந்து தண்ணீர் குடித்து விட்டு வந்து அமர்ந்து கொண்டேன்.’குளிரு கொஞ்சம் ஜாஸ்திதான்’ என்று தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டவர் எழுந்து சென்றார்..எதற்கு என்று பார்த்தபோது..குடுவைக்குப் பின்னால் இருந்த சாந்துச்சட்டியில் இருந்து கொஞ்சம் ரம்பத்தூள் எடுத்து வந்தார்..ரெண்டு சேருக்கும் நடுவில் கொட்டிவிட்டு ,எதையோ தேட ஆரம்பித்தார்.’என்ன தேடறீங்க”இல்ல இங்கே தான் தீப்பெட்டிய வெச்சேன் ..காணோம்’ ..ஆங்..கிடைச்சிருச்சி..’என்று சந்தோஷத்தில் தீப்பெட்டிய உரசி ரம்பத்தூளை பற்ற வைத்தார்.புகைக்கத் தொடங்கியது…கமறல் நெடி தொண்டையைத் துளைத்தது..புகை மண்டலமாக உருவெடுத்தது…லெட்ஜர் மேலிருந்த டார்ச்சை எடுத்து மேசையில் வைக்கப்போனபோது அசல் அய்யனார் போலவே இருந்தார்..சிரிப்பு வந்தது…டார்ச்சும் மிக நீளமாக கண்,காது,மூக்கு டாக்டர் வைத்திருப்பது போலே,.இருந்தது….புகைப்பின்னணியில் அவ்வாறாகத் தெரிந்தார்…

‘என்ன தம்பி சிரிச்சாப்ல இருக்கு ?”இல்ல ஒண்ணுமில்ல’ன்னு சொல்லி சமாளிச்சேன்..திரும்பவும் லெட்ஜரைத் திறந்து ஏதோ எழுத ஆரம்பித்தார்..’இந்த அர்த்த ராத்திரியில எதுக்குங்க திறந்து வெச்சிருக்கீங்க…மூடிற வேண்டியதுதானே..?’ஆஹாங்..ரெண்டு மணிக்கு ஒரு பஸ்..அப்புறம் மூணறைக்கு ஒண்ணு..இதெல்லாம் நோட் பண்ணணும்’…எனக்கு நைட்தான் டூட்டிதான்’…’இப்டி ரெண்டுங்கெட்டான் நேரத்தில பஸ்கள் வந்தா தூக்கம் கெட்டுப்போய்டாதா?”இல்ல தம்பி ..அதான் ரெண்டு மணி வரை தூங்கலாமே…அப்படியே அசந்துட்டாலும் ஹாரன் அடிச்சு எழுப்புவாங்க…கையெழுத்து வாங்கிட்டு திருப்பி அனுப்பிட்டா மறுபடி மூணரைக்குத்தானே…அந்த இடை வெளியில கொஞ்சம் தூங்கிக்கலாம் பாருங்க…!”என்ன இருந்தாலும் தொடர்ச்சியாத் தூங்காம..இப்டி விட்டு விட்டு தூங்கினா…’என்று ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தினேன்,,,”எல்லாம் பழகிப்போச்சு தம்பி”…என்றவரின் குரலில் அந்த”பழகிப்போச்சு”சொல்லும்போது குரல் கம்மி கொஞ்சம் எனக்காக வாஞ்சனையோடு பரிதாபப்படேன் என்பது போல் தொன்றியது எனக்கு…’இன்னிக்கு எதிர்பாராத விருந்தாளி வந்திருக்கீக…அதனால தான் தூங்கல…இல்லன்னா இந்நேரம் மூணாஞ்சாமந்தான்..’என்றவர் பீடியைப் பற்ற வைத்துக்கொண்டார்,..ஐயோ நாம வந்து இந்தக் கோழித்தூக்கத்த கெடுத்திட்டோமேன்னு நினைத்துக் கொண்டேன்..’தம்பி உங்களுக்கு”என்று ஒரு பீடியை நீட்டினார்..’வேண்டாம் எனக்குப் பழக்கமில்ல”..’ தம்பி நீங்க ஒண்ணும் மனசுல வெச்சுக்கவேணாம்..என்னடா இவன் தூக்கத்த கெடுத்துட்டோமேன்னு….’ என்றார்..பீடிப்புகையும் ரம்பத்தூள் புகையும் ஒன்றானது…கொஞ்சம் இருமல் வந்தது…’ பாத்தீங்களா..இதுக்குதான் பனியில் அலையக்கூடாதுங்கறது’..’அந்த சன்னலை சாத்திடவான்னு கேட்டார்..வேண்டாம் வேண்டாம்னு அவசரமாக மறுத்தேன்..இந்த அர்த்த ராத்திரியில் இப்படி ஒரு கவனிப்பா..?கண் சொக்கியது..நடந்த கால்கள் வலிக்கத்தொடங்கியது…..’பான்–பான்’ என ஹாரன் ஒலி எனை எழுப்பியது..எழுந்து பார்த்தேன்..அய்யனாரைக் காணவில்லை..சன்னல் வழி வெளியே பார்த்தபோது டிரைவருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார்..பின்னர் வண்டி பின்னுக்கு எடுத்து வளைவில் சென்று மறைந்து விட்டது..

உள்ளே வந்தவர் ‘என்ன தம்பி ..எழுந்துட்டீங்களா..?’தூங்குங்க….இன்னும் ரெண்டரை மணி நேரம் இருக்கு…நானும் கொஞ்சம் தூங்க முயற்சி பண்றேன்..’ என்றார்….கீழே பார்த்தேன்…புகை அடங்கியிருந்தது…ரம்பத்தூள் கரியாகித்தூர்ந்து விட்டிருந்தது..என்னைக்கவனித்தவர் ‘இன்னுங்கொஞ்சம் தூள் போடட்டுமா தம்பி..குளிருக்கு எதமா இருக்கும்’என்று கூறியவர் பதிலுக்குக் காத்திராமல்..சாந்துச்சட்டியை காலி பண்ணிக் கொண்டு வந்து கொட்டிப் பற்றவைத்தார்..மறுபடி புகை மண்டியது…உறங்கியே விட்டேன்…

யாரோ தட்டு வது போலிருந்தது..திடுக்கிட்டு விழித்தேன்..’ தம்பி மணி நாலரையாகுது..இப்ப கிளம்பினீங்கன்னாத்தான் மொத வண்டியப் புடிக்க சரியாயிருக்கும்..கெளம்புங்க…”என்றார்..நானும் கண்களைத்துடைத்து விட்டுக்கொணடு கொஞ்சம் டையைத் தளர்த்திவிட்டு வெளியே வந்தேன்..பனி இன்னும் குறையவே இல்லை…பின் வண்டி பிடித்து வீடு வந்து சேர்ந்தேன்..

– சின்னப்பயல்
chinnappayal@gmail.com