திண்ணை

தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா

கிரேக்கக் கவி தியோகிரிடஸ்
எப்படித்தான்
கீதமிசைத் தாரென எண்ணினேன்,
ஒருகாலத்தில் !
விரும்பியபடி வாழ்ந்து
தன்னினிய
காலங்களைக் கடந்தது எப்படி ?
கவியின் ஒவ்வோர்
காலச் சுவடும்
வாலிபர், முதியோர் தமக்கு
மனிதக் கொடையாய்த் தங்கும்,
நளினக் கரத்தில் !
கவிஞனின் வாழ்வை
அவன் பூர்வீக மொழியில்
ஆராய்ந்தேன் !
என் கண்ணீர்த் திரைக்குள்
எழுந்தன மெதுவாய்
இன்ப துன்பக் காட்சிகள்,
என் துயர்க் காலங்கள் !
வாழ்வுச் சம்பவம் அனைத்தும்
திரும்பி வந்து
கருநிழலைப் பரப்பி எனது
நெஞ்சைக் கீறின !
நேரடியாய்ப் புரிந்தது எனக்கு !
பின்னே கூந்தலைப்
பிடித்திழுத்து மர்ம
வடிவம் ஒன்று ஓலமிட்டுப்
பின்புறம் நடந்தது !
தத்தளித்த என்னை
ஓர் அசரீரி
ஆதிக்கமுடன் கேட்டது:
“உன்னைப் பற்றுவது எதுவென
ஊகிக்க முடியுதா ?”
“ஆம் அது மரணம்” எனப்பதில் அளித்தேன் !
ஆயினும் ஆங்கே
வெள்ளிக் குரல் ஒன்று
விடை அளித்தது,
“சாதல் அல்ல !
உனது
காதல் உணர்வு !”

(Sonnets from the Portuguese (1)
By: Elizabeth Browning
I thought once how Theocritus had sung
Of the sweet years, the dear and wished-for years,
Who each one in a gracious hand appears
To bear a gift for mortals, old or young:
And, as I mused it in his antique tongue,
I saw, in gradual vision through my tears,
The sweet, sad years, the melancholy years,
Those of my own life, who by turns had flung
A shadow across me. Straightway I was ‘ware,
So weeping, how a mystic Shape did move
Behind me, and drew me backward by the hair;
And a voice said in mastery, while I strove, –
“Guess now who holds thee!” – “Death,” I said,
But, there,
The silver answer rang, “Not death, but Love.” )

********************

jayabarat@tnt21.com [S. Jayabarathan December 26, 2006]