திண்ணை

ஸ்ரீபன்

புலம் பெயர்ந்த உறவுகளுக்கு

கொஞ்சம் கனவுகளோடும்
கொஞ்சம் நம்பிக்கையோடும்
மரணத்தின் வாசலில் காத்திருக்கும்போது
கடைசியாக எழுதத் தோன்றுகிறது

என் இருப்பிடம் ஒழுங்கற்று கிடக்கிறது
வீடு திரும்பலாம் என்ற நம்பிக்கையின்
கடைசி வழிகளும்
இறுக்க முடப்படுகின்றன

நான் ஏழாவது தடவையாக
இடம் பெயர்ந்ததில்
பாம்புகளும் விலங்குகளும்
அகதிகளாகிப் போயின

அத்திவாரத்தோடு
பிடுங்கிவீசப்பட்ட என் வாழ்விடத்தின் பின்னால்
என் கடைசி விசும்பல்களும் இனி
கேட்காது போகலாம்

நீங்கள் விதைத்துவிட்டுப்
போனதிற்கு
நான் அறுவடையாகிறேன்

பூச்சிகளும் கடைசியாக போனபின்
குறைந்தபட்ச பாதுகாப்பாய்
பதுங்கு குளியிலிருந்து
எனக்கு எழுதத்தோன்றுகிறது

கிளிசல்களுக்கிடையே தெரியும்
வானத்தின் வெறுமையை
சுடுகுழல்களின் வெடியோசை
நிரப்பிவிடுகிறது

நாளைய விரிதலுக்கான
மொட்டுக்களும்
கருகிப்போய்விடுகின்றன
சத்தமில்லாமலே

அன்னியர்களின் காலரவங்கள்
கேட்காத தூரம்வரை
ஓடிக்கொண்டிருக்கிறேன்

உங்களுக்கிருக்கிற தேவைகளுக்குள்ளும்
எமக்காக குரல் கொடுக்கவும்
கொஞ்சம் பொருள் கொடுக்கவும்
முடிகிறது உங்களால்

இப்போது கொஞ்சம் உரிமையாய்
கொஞ்சம் கோபமாய்
போரிடு என்கிறீர்கள்
நீங்கள் தந்ததிற்கு
கணக்குக் கேட்பதுபோல

கதவுகளுக்குப் பின்னால்
இடுக்குகள் வழியாகப்
பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் என்
மகனின் விடியலுக்கான பயணத்தில்
சுpல வேளை நான் வெற்றிபெற்றால்

ஏல்லாமே மாறிவிடலாம்
புதிய கனவுகள்
புதிய நம்பிக்கைகள்
புதிய நகரங்கள்
இழப்புகளும் துயரங்களும் மட்டும்
பழயனவாக

stefiny20@hotmail.com