புன்னகையை மறந்தவன்

சத்தி சக்திதாசன்

கிழிந்த மேகங்களாயின
அவன் நினைவுகள்
மறைந்த நிலவாயிற்று
அவன் மகிழ்ச்சி

நான் பார்த்தபோது அவன்
சிரிக்கத்தான் செய்தான்
அந்தச் சிரிப்பை அப்போது
அலங்கரித்தது ஓர்
வெறுமைதான்

இளம் உள்ளத்திலே ஏதோ
இல்லாதது போல

கவலைக்கு காரணம்
அந்த நெஞ்சில்
நிச்சயமாய் நிதர்சனமாய்
நீந்திக் கொண்டு
தானிருக்கிறது

அன்று அவனுடன் இருந்த
சொந்தம் ஒர் நொடியில்
வெகுதூரம் தள்ளி
எப்படி நடந்தது ?

சோகத்தை நெஞ்சில் புதைத்து
சொந்தம் கொடுத்த
சோதனையைத் தங்கியபடி
பாவம் அவன்
ஒரு வாலிபன் தான்

விளக்கமில்லா விடயங்களை
விளங்கிக் கொள்ள
விலையில்லா அனுபவம்
விளையவில்லை இன்னும்

அவன் ஒரு வாலிபன் தான்
அடக்கிக் கொண்டது
அணையாத சோகம் தான்

அமைதியான நதியாக
அழாகாக ஓடியது
அவன் வாழ்க்கை நதி

எங்கிருந்து வந்தது
எமகாதக மழை ?

ஆற்றுவெள்ளம் கரையுடைத்தது
ஆனந்தம் தடம் புரண்டது
ஆடிப்போனான் ஆயினும்
அழுத்திக் கொண்டான் துயரத்தை

புன்னகையை மறந்தவன்
புரிவது
புதிதான ஓர் சிரிப்பு

காலம் மாறும் என்றொரு
கனவு
துயரம் விலகும் என்றொரு
துணிவு
பிரிந்த சொந்தம் கூடுமென்று
ஆறுதல்

புன்னகையை மறந்தவன்
பூமியில்
புதுவாழ்வு நோக்கி
புரிவதும் தவம் தான்

000
sathnel.sakthithasan@bt.com