திண்ணை

தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா

கனத்துப் போன என்னிதயத்தை
மரணத் துயரில் தாங்கி
நடமாடுகிறேன்!
முன்னொரு காலத்தில் அவ்விதம்
மரண மதச்சடங்கில்
கிரேக்கப் பெண் எலெக்டிரா (*)
தூக்கிப் போனாள்,
இறந்த தந்தையின்
எரிச்சாம்பற் கலசத்தை !
உந்தன் கண்களுக்குள் உற்று நோக்கி
உன்னிரு பாதங்கள் மீது,
குப்புறத் தட்டினேன்
எரிச் சாம்பலை!
ஏறிட்டுப் பார் என்னை!
எவ்விதக்
கோரக் துயர்க் குவியல்
எனக்குள்
பதுங்கி யுள்ள தென!
எரித்த கருஞ் சாம்பல் ஊடே
செங்கதிர்ப் பொறிகள்
மங்கலாய்
எழுந்திடும் தெரியுமா ?
என்மேல் உள்ள வெறுப்பில்
உனது கால்கள் அக்கொடும்
கனல் மீது மிதித்து,,
முழுவதும்
இருளாகி விட்டால்
ஒரு வேளை
அதுவும் எனக்கு நல்ல தாகலாம் !
அப்படி யின்றி
காற்றடித்து அணைக்கு மென
என்னருகே நீ
காத்திருந்தால்
எரிச் சாம்பல் தூசி
கிரீடமாய்ப் படியும் உன்
சிரம் மீது !
என்னினிய காதலனே !
அவ்விதம் நீ
கவசமிட்டுக் கொள்ள லாமா,
தவிர்த் தென்னை ?
தீக்கனல் பொறி எவையும்
தோலுக்குக் கீழிருக்கும்
உரோமத்தை
கரித்துத்
துண்டிக்க மாட்டா !
தூரமாய் நில்,
விலகிப் போ
வெகு தொலைவில் !

+++++++++++

(*) Electra
In Greek mythology (Trojan War) Electra was daughter of Agamemnon and Clytemnestra .
Electra was absent from Mycenae when her father, King Agamemnon, returned from the Trojan War and was murdered by Aegisthus, Clytemnestra’s lover, and/or by Clytemnestra herself. Aegisthus and Clytemnestra also killed Cassandra, Agamemnon’s war prize, a prophet priestess of Troy. Eight years later Electra was brought from Athens with her brother, Orestes). According to Pindar, Orestes was saved by his old nurse or by Electra, and was taken to Phanote on Mount Parnassus, where King Strophius took charge of him. In his twentieth year, Orestes was ordered by the Delphic oracle.
to return home and avenge his father’s death. According to Aeschylus, he met Electra before the tomb of Agamemnon, where both had gone to perform rites to the dead;

********************
Poem -5

Sonnets from the Potuguese
By: Elizabeth Browing

I lift my heavy heart up solemnly,
As once Electra her sepulchral urn,
And, looking in thine eyes, I overturn
The ashes at thy feet. Behold and see
What a great heap of grief lay hid in me,
And how the red wild sparkles dimly burn
Through the ashen greyness. If thy foot in scorn
Could tread them out to darkness utterly,
It might be well perhaps. But if instead
Thou wait beside me for the wind to blow
The grey dust up, . . . those laurels on thine head,
O my Belovழூd, will not shield thee so,
That none of all the fires shall scorch and shred
The hair beneath. Stand farther off then! go.

**********

jayabarat@tnt21.com [S. Jayabarathan January 22, 2007]