திண்ணை

என்ற வரிகளில் வரும் ‘சேவலாய்த் தலை உசுப்பின’ ‘நிலவு குளித்துச் சென்றது’ போன்ற சொற் பிரயோகங்களின் பொருளைத் தேடும் போது அலைக்கழிப்பே நிகழ்கிறது.
இவற்றின் பின்னர் வரும்
‘நெருப்புக்குள் உலகைத் தேடி
ஆயிரம் ஆயிரம்
புறாக்களை பறக்கவிட்ட கரங்கள்
இரத்தத்தைத் துடைத்து நகை புரிகின்றன.’

என்ற வரிகள் மனதுக்கு நிறைவைத் தருகின்றன. இக் கவிதையின் ஏனைய பகுதிகளை எந்த அளவுக்குக் கவனமெடுத்துப் படித்த பொழுதும் தெளிவின்மையே மிகைத்துள்ளது.

‘கனவின் துண்டு’ கவிதையில்
‘நரகத்து மொழியின் விபரீதம்
இன்னமும் செவிகளை நசுக்கின’

என்ற வரிகளின் மூலம் தன்னைப் பாதித்த சொற்களை நினைவு கூறுகிறார் என நினைக்கிறேன்.

‘நெஞ்சுக்குள் உடைந்த
மலை முகட்டின் பாறை
வேர் விட்ட நிலையிலே’

என்பதனூடாக மிகவும் நம்பிக்கை வைத்திருந்த ஒன்றின் சிதைவையும் அது தந்து கொண்டிருக்கும் துயரையும் சொல்கிறாரா? அல்லது மீளவும் உருவாகும் நம்பிக்கையைச் சொல்கிறாரா?

‘குளிர்ச்சியின் காதல்’ என்னையொத்த சாதாரண வாசகருக்கு விளங்காத கவிதைகளுள் ஒன்று.

‘அசைத்துப் பார்த்தேன்
கயிற்றால் கட்டிய காற்று’

என்ற ஆரம்ப வரிகள் நன்றாக உள்ளன.

‘உறுமிப் பார்த்தேன்
சுடரால் பிணைத்த சூரியன்’

‘உறுமிப் பார்ப்பதற்கும்’ ; சுடரால் பிணைத்த சூரியனுக்கும் என்ன தொடர்பு?
‘காக்கை ஒரு மிரடு குடித்தது’ இங்கு ‘மிரடு’ என்பது ‘கரக்கடை’ ‘மதுரமுனை’ போல திரிபடைந்து வழக்கில் உள்ள ஒரு சொல் எனக் கருதுகிறேன்;.(அவ்வாறே ‘கனவின்துண்டு’ கவிதையில் ‘அண்ணார்ந்து’ என்ற சொல்லும் என நினைக்கிறேன்.) ஆனால் கவிஞர் ‘எனது பின் வரிகள்’இலும் ‘மிரடுமிரடாய் நீர்பருகிய காலங்கள்’ எனப் பயன்படுத்தியிருப்பதைத் தவிர்த்திருக்கலாம்.

இத்தகைய சொற்பிரயோகங்களைக் கிழக்கைச் சேர்ந்தவர்கள் வாசித்துச் செல்வதற்கும் கிழக்கைச் சாராதவர்கள் வாசிப்பதற்கும் இடையே முரண்பாடுள்ளது.இவற்றைக் கிழக்கைச் சார்ந்தவர்கள் இயல்பானதாகக் கருதலாம்.ஆனால் கிழக்குக்கு வெளியே அவ்வாரல்ல.இத்தகைய சொற்கள் உறுத்தலைக் கொடுபப்வை.மதிப்பீடுகளின் தரத்தைத் தீர்மானிப்பவை.இலக்கியம் என்பது குறுகிய பிரதேசத்துக்கு மாத்திரம் எல்லைப்படுத்தப் பட்டதல்ல.இலங்கை வாசகரைக் குறைவாகக் கொண்ட ‘திண்ணை’ போன்ற இணையத் தளங்களில் இத்தகைய கவிதைகள் இடம் பெறும் போது வாசகரின் ஈர்ப்பைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள முடியாமல் போகலாம்.

‘மூடுபனிக்குள் நான் அலற’ வாசகன் மீது அதிக பளுவைச் சுமத்தாத கவிதை. ‘மரங்கொத்தி வரலாம் இனி’ , ‘தென்னையின வடிவு’ , ‘நெருப்பு நெருப்பு’, ‘கறிவேம்பின் நிலவு’ ஆகியன கவித்துவ வீச்சுடன் திகழும் கவிதைகள்.

‘சமாதானக் குழம்பு’ , ‘விருந்தோம்பியின் பாடல்’ ஆகிய கவிதைகளின் மொழி என்னைக் கவரவில்லை.பெரும்பாலும் கிழக்கைச் சேர்ந்தோரது கவிதைகளிலே இத்தகைய போக்கைக் காண முடிகிறது.கிழக்கில் இத்தகைய கவிதைகள் பெரிதும் வரவேற்கப் படலாம்.கிழக்குக்கு வெளியே இவ்வாறான கவிதைகளைப் படிக்கும் வாசகனிடம் அதிருப்தியே மேலோங்கும். இந்தப் போக்கானது இக்காலச் சிறந்த கவிதைகளின் செல் நெறியிலிருந்து விலகியதொன்றாகும்.(ஓரு வேளை 80 களில் 90களில் இத்தகைய கவிதைகள் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றிருக்கலாம்.)

‘சோதனைச் சாவடி சோம்பலாய்க் கிடந்தன’
‘மணம் புதையுண்டு போயின’
‘பசுவின் வாலைப் பிடித்து ஓடியது நண்டு’
‘வடை ஒன்று வாய்க்குள் உருண்டது
நிலமாக அதிர்ந்தது’

போன்ற வசனங்களைப் படிக்கும் எந்தவொரு தேர்ந்த வாசகனும் திருப்தியடையப் போவதில்லை:இத்தகைய கவி மொழியைப் புறக்கணித்துச் செல்லக் கூடும். இத்தகைய வரிகள் மூலம் கவிஞரால் உச்சத்துக்குப்; போகமுடியாமலுள்ளது.

‘உதட்டில் மூட்டும் கொள்ளியடுப்பு’ புகை பிடித்தலின் விளைவுகளைச் சொல்லும் நல்லதொரு கவிதை.
‘நிலப்பந்துக்குள்’ கவிதையின் இயல்பான போக்கிலிருந்து

‘சவர்க்கார நுரையினுள்
மனத்தைத் தொலைத்துத் தேடிய
வறுமை இன்னும் கசக்குவது
பேனாவைக் குத்தினேன்
குரள்வளை சென்றது
திரும்பிக் கத்தியது’

என்ற பத்தி உறுத்தலைக் கொடுத்தவண்ணம் உள்ளது.கவிஞர் என்ன சொல்கிறார் என்பதை என்னால் விளங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை. (எல்லோருக்கும் எல்லாம் விளங்க வேண்டும் என்ற நியதி இல்லை தான்)இந்தப் பத்தியை இக்கவிதையிலிருந்து நீக்கிவிட்டுப் படிக்கும் போது மிக நல்லதொரு கவிதையாக இது திகழ்கிறது.

‘ஒரு பிடி உயிர்’ கவிதையிலும்
‘பாறையாய்ப் போன கட்டிட இடிபாடுகளுக்குள்
ஒரு பிடி உயிருடன் வாழ்கிறேன்
ஒரு சிட்டுக் குருவியாய் என்னைவிட்டும்
உயரப் பறந்திட இந்த மூச்சு காத்துக் கிடக்கிறது’

என்ற அழகான வரிகளையடுத்து

‘தாமரையாய் என்னிதயக் குளம்
கடல் நீரால் கருகி
தெளிந்து சிறு அலை
என்னுள் எழுந்து மடிகின்றன’

என்று வேண்டுமென்றே திணிக்கப்பட்ட வரிகளால் கவிதையின் கட்டுமானம் குழைகிறது என நினைக்கிறேன்.பெரும்பாலான கவிதைகளில் இத்தகைய ஒரு பத்திதான் அந்தக் கவிதையுடன் இயல்பான நெருக்கத்தைக் கொள்ளவிடாமற் செய்வதாயுள்ளது.

‘வெங்காய மூட்டையில் கிளறிய மூளை’ என்ற கவிதையின் ஆரம்ப வரிகளை என்னால் விளங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

‘தூய்மை படிந்து உதறி’ தலைப்பு மயக்கம் தருவதாக இருப்பினும்
‘ஒருவனும் சிரிப்பதாகத் தெரியவில்லை
ஒருவனும் அழுவதாகவும் தெரியவில்லை
மனசுக்குள் மாபெரிய மலைகள்
புகைகின்றன’
என்ற வரிகள் நிறைவுடன் மனதைத் தொடுகின்றன. ஆமாம் மலைகள் புகைகின்றன தான்.

இதை எழுத முன்னர் என்னுள் சில கேள்விகள் எழுந்தன.மேற்கு உருவாக்கியதும் அங்கு தோல்வியைத் தழுவியதுமான ‘இஸம்’களைக் கொண்டு எமது கவிதைகளை அளக்கும் போக்கால் எமது படைப்புகளுக்கான வெளியைக் கண்டடைய முடியுமா? இணையத்தில் குவிந்து கிடக்கும் ஆங்கிலக் கட்டுரைகளைப் படித்துவிட்டு , அதிலிருந்து அடுத்தவரைப் பயமுறுத்தக் கூடிய கடினமான சொற்களைக் கையாண்டு எமது மண்ணின் படைப்பை விமர்சிப்பது படைப்பாளியைச் சரியாக அளவீடு செய்வதாகக் கொள்ள முடியுமா? இத்தகைய பண்டிதத் தன்மைகளால் விமர்சகன் படைப்பாளியை மிகச் சரியாக மதிப்பீடு செய்கிறானா? அல்லது படைப்பாளியைக் குழப்பி தனது மேதாவிலாசத்தை நிலைநிறுத்துகிறானா?

மிக அண்மையில் (2007.12.16) வார்ப்பு இணையத் தளத்தில் ‘எனது பாத்திரம் இதுவாகி’ என்ற தலைப்பில் கவிஞரது நல்ல கவிதையொன்றைப் படிக்க முடிந்தது.கிழக்குக் கவிதைகளின் சாயலுடன் எழுதப்பட்ட கவிதையாக அது இருந்த பொழுதும் வாசகரைக் கவரக் கூடிய கவிதை . இனி வரும் கவிதைகளும் இந்தக் கவிதையின் போக்கில் எழுதப் படுமானால் ‘திண்ணைக் கவிதைகள்’ தொகுதியை விடவும் சிறப்பான தொகுதியொன்றை வெளிக் கொண்டுவர இயலுமாகும் என நம்புகிறேன்.

இறுதியாக ‘வேதனை என்பது..’எனும் தலைப்பில் எழுதப் பட்ட தேவதேவனின் கவிதையொன்று (எனக்கும் உங்களுக்குமாக ….)

வேதனை என்பது ஒன்றே ஒன்றின் விழிகளில் எரிவது.’

2007.12.29