திண்ணை

தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா

எனது கடிதங்கள் எல்லாம்
இறந்த காகிதம் ! வாய் பேசாதவை,
வெளுத்துப் போனவை !
உயிருடன் உள்ளன இன்னும் ! ஆயினும்
இரவினில் என் ஆடும்
கைகளில் நடுங்கின,
கயிற்றை அவிழ்த்துக் கடிதங்கள்
கால்மேல் விழும் போது !
இந்த கடிதம் கூறியது:
“நான் அவரது
கண்களில் படும்படி இருக்க வேண்டுமாம்”.
நண்பராக ஒருநாள் குறித்து
வசந்த காலத்தில் ஒருமுறை
வந்தென் கையைத் தொடுவதாய்
வாக்களித்தார் !
ஒரு சிறு சந்திப்பு ஆயினும்
அதற்கு ஏங்கி
அழுகை வந்தது எனக்கு !
மெல்லிய இந்த தாள்
சொல்லும்:
“கண்ணே உன்னை நேசிக்கிறேன்,” என்று
கடந்த என் வாழ்வின் மீது
கடவுளின்
எதிர்கால இடித்தாக்கல் போல்
வீழ்ந்தேன் ! குறுகினேன் !
“நான் உன்னுடையவன்,” என்று
நவிலும் அடுத்த கடிதம்.
விரைவாய்த் துடிக்கும் என் நெஞ்சில்
தேங்கிக் கிடந்து
வெளுத்து போன எழுத்து மை !
அடுத்தொன்றில் இப்படி:
“ஓ காதலி !
உன் வாய்ச்சொற்கள் பயன்படா” என்று
அப்படி எண்ணப் பட்டால்
இறுதியில் உரைப்பேன்
மறுமுறையும்.

************
Poem -28
Sonnets from the Potuguese
By: Elizabeth Browing

My letters! all dead paper, mute and white!
And yet they seem alive and quivering
Against my tremulous hands which loose the string
And let them drop down on my knee to-night,
This said,–he wished to have me in his sight
Once, as a friend: this fixed a day in spring
To come and touch my hand . . . a simple thing,
Yet I wept for it!–this, . . . the paper’s light. . .
Said, Dear, I love thee; and I sank and quailed
As if God’s future thundered on my past.
This said, I am thine–and so its ink has paled
With lying at my heart that beat too fast.
And this . . . O Love, thy words have ill availed
If, what this said, I dared repeat at last!

**********
S. Jayabarathan [jayabarat@tnt21.com (July 2, 2007)]