தாரிக் அலி (தமிழில்: ப்ரவாஹன்)
அன்பு நண்பரே:
நவம்பர் 2001-ல் (கிளாஸ்கௌவில் என்று நினைக்கிறேன்) நடைபெற்ற மாபெரும் போர் எதிர்ப்புக் கூட்டம் முடிந்த பிறகு என்னிடம் வந்து, நீங்கள் இறை நம்பிக்கைக் கொண்டவரா என்று என்னிடத்தில் கேட்டது நினைவிருக்கிறதா? நான் இல்லை என்றவுடன் உங்களுக்கு ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியையும், அல்லது (எங்களின் பெற்றோர் உங்களுக்கு எதிராக எங்களை எச்சரித்துள்ளனர் என்று) உங்களது நண்பர் கூறியதையும், அல்லது உங்களில் இருவர் கோபத்துடன் என்மீது தொடுத்த கேள்விக் கணைகளை நான் மறந்திடவில்லை. அவையனைத்தும் என்னைச் சிந்திக்க வைத்தன. அத்துடன் உங்களுக்கும், ஐரோப்பாவிலும் வட அமெரிக்காவிலும் பல இடங்களில் உங்களைப் போன்றே கேள்வி எழுப்பிய அனைவருக்குமான எனது பதில்தான் இச்சிறு நூல். இது அதிகமும் வரலாற்றுடன் இடையிடையே கலந்துள்ளது; எனினும் இது போதும் என்று நான் நம்புகிறேன். நாம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, மதம் பற்றியும் அரசியல் நோக்கங்களுக்காக அதைப் பயன்படுத்துவோர் பற்றியுமான எனது விமர்சனம், பொது இடத்தில் ராஜதந்திர ரீதியில் பேசுவது என்பதாக இருக்கவில்லை. சுரண்டுவோரும், மாற்றியமைப்போரும் தங்களின் சுயநல நோக்கங்களை முன்கொண்டு செல்லும் பொருட்டு மதத்தைச் சுய உரிமையுடன் எப்போதுமே பயன்படுத்தியுள்ளனர். முழுவதுமே இதுதான் என்றில்லை என்பது உண்மைதான். இயல்பாகவே ஏழைகளுக்காக உண்மையில் பாடுபடுகின்ற, ஆழ்ந்த அக்கறை கொண்ட மதம் சார்ந்த நபர்கள் உலகின் பல்வேறு பகுதிகளிலும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் வழக்கமாகவே, அமைப்பாகவுள்ள மதத்துடன் அவர்கள் முரண்பட்டே இருக்கிறார்கள். ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராகத் திரண்ட தொழிலாளர் அல்லது குடியானவப் பாதிரிகளை கத்தோலிக்கச் சர்ச் பலிகொடுத்தது. முற்போக்கான ஒரு சமூகத்திற்கு ஆதரவாகப் போதனை செய்த இஸ்லாமியர்களை இரானிய அயதுல்லாக்கள் கடுமையாக நடத்தினர்.
இந்த முற்போக்கு இஸ்லாமானது மனித சமூக முன்னேற்றத்திற்கான வழி என்பதாக உண்மையிலேயே நான் நம்பியிருந்தால், விளைவுகள் என்னவானாலும், பொது இடத்தில் அதை அப்படியே சொல்வதற்கு நான் தயங்க மாட்டேன். உங்களது நண்பர்களில் பலரும் ‘ஒசாமா’ என்ற பெயரை உச்சாடனம் செய்ய விரும்புவதை நான் அறிவேன். மேலும், 2001 செப்டம்பர் 11ல் அவர்கள் பேருவகை அடைந்ததையும் நான் அறிவேன். அவர்கள் தனித்து இருக்கவில்லை. உலகம் முழுவதிலுமே இது நடந்தது, இருப்பினும் இதற்கும் மதத்திற்கும் ஒரு தொடர்புமில்லை. ஒரு ஆசிரியர் ஒசாமாவை விமர்சித்தார் என்பதற்காக வகுப்பறையை விட்டு வெளியே சென்ற அர்ஜென்டின மாணவர்களைப் பற்றி நான் அறிவேன். ‘வாழ்த்துக்கள்’ என்கிற ஒற்றைச் சொல் செய்தியை தனது ருஷ்ய நண்பர்களுக்கு மின் அஞ்சல் அனுப்பிய, நியூயார்க்கின் புறநகரில் வசித்துக்கொண்டிருந்த பெற்றோர்களின் வாரிசான ஒரு பதின்வயதுப் பருவ ருஷ்ய இளைஞரை நான் அறிவேன். அதற்கு, ‘நன்றி, அது மாபெரும் செயல்’ என்பதாக அவர்கள் பதிலும் அனுப்பியிருந்தனர். கால்பந்துப் போட்டிகளை ரசித்துக்கொண்டிருந்த கிரேக்க மக்கள் கூட்டத்தினர் இரண்டு நிமிடங்கள் மௌன அஞ்சலி செலுத்தவேண்டும் என அரசு உத்தரவிட்டிருந்தை மறுத்து, அதற்குப் பதிலாக அமெரிக்க எதிர்ப்பு வாசகங்களை முழங்கி அமைதியைக் குலைத்தது பற்றி நாம் பேசினோம்; எனக்கு நினைவிருக்கிறது.
ஆயினும் இவை எதுவும் நடந்ததை நியாயப்படுத்திவிடாது. ஏதோவொன்றுக்கான இந்த மகிழ்ச்சி ஆரவாரத்தின் பின்புலமாக இருக்கக்கூடியது வலுவுணர்வாக இல்லாமல், பயங்கரமான ஒரு பலவீனமாக இருக்கிறது. எந்தவொரு இஸ்லாமிய நாட்டையும்விட இந்தோ-சீன மக்களே அமெரிக்க அரசின் கைகளில் சிக்கித் தவித்தனர். பதினைந்து ஆண்டுகள் அவர்கள் மீது குண்டு மழை பொழியப்பட்டது பத்து இலட்சக் கணக்கான மக்களை அவர்கள் இழந்தனர். அமெரிக்காவின் மீது குண்டு வீசவேண்டும் என்றாவது அவர்கள் நினைத்தார்களா? அல்லது கியூபர்களோ அல்லது சிலி நாட்டவரோ அல்லது பிரேசில் நாட்டவரோ அப்படி நினைக்கவில்லை. இதில் கடைசியாகச் சொன்ன இரு நாடுகளும் தங்கள் நாட்டில் ஐக்கிய அமெரிக்கா திணித்த இராணுவ ஆட்சியை எதிர்த்துப் போராடி இறுதியில் வெற்றி பெற்றனர். இன்றைக்கு, மக்கள் பலமிழந்தவர்களாக உணர்கின்றனர். எனவே அமெரிக்கா தாக்கப்படும்போது அவர்கள் கொண்டாடுகின்றனர். அத்தகைய செயல் எதைச் சாதிக்கப்போகிறது, அதன் விளைவுகள் என்னவாக இருக்கும், அதனால் பலன் அடையப்போவது யார் என்றெல்லாம் அவர்கள் கேட்கவில்லை. அவர்களின் மறுவினை என்பது அச்சம்பவத்தைப் போலவே வெறுமனே குறியடையாளமானதுதான்.
ஒசாமாவும் அவரது குழுவும் ஒரு அரசியல் முட்டுச் சந்தை வந்தடைந்துவிட்டதாக நான் நினைக்கிறேன். அது ஒரு மாபெரும் காட்சி என்பதற்கு மேல் ஒன்றுமில்லை. ஐக்கிய நாடுகள், ஒரு போரின் மூலம் பதிலடி கொடுப்பதன் வழியே அச்செயலின் முக்கியத்துவத்தை அதிகரித்துள்ளது ஆனால், எதிர்காலத்தில் தெளிவின்மையிலிருந்து அது மீட்குமா என்பது கூட எனக்கு ஐயமாக இருக்கிறது. இந்நூற்றாண்டின் வரலாற்றில் அது ஒரு அடிக்குறிப்பாக இருக்கும். அதற்கு மேல் இல்லை. அரசியல், பொருளாதாரம் அல்லது ராணுவ வகையில் அது ஒரு சிறுதொல்லை மட்டுமே.
இஸ்லாமிய மதவாதிகள் முன்வைப்பது என்ன? பதினேழாம் நூற்றாண்டுக்குக் கருணையோடு மக்களை அழைத்துச் செல்லும், ஒருபோதும் இருந்திராத, கடந்த காலத்திற்கான ஒரு பாதை. உலகின் மீது அவர்கள் திணிக்க விரும்புவது ‘ஆப்கானிஸ்தானிய அரசாட்சி’ என்கிற மாதிரியைத்தான் என்றால் இஸ்லாமியர்களில் கணிசமானவர்கள் அவர்களுக்கு எதிராகக் கையில் ஆயுதம் ஏந்துவார்கள். ஒசாமாவோ அல்லது முல்லா ஓமரோ இஸ்லாத்தின் எதிர்காலத்தைப் பிரதிநிதித்துவம் செய்வதாகக் கற்பனை செய்யாதீர்கள். அதுதான் நிகழப்போகிறது என்றால், நம் இருவருக்கும் பொதுவாகவுள்ள பண்பாட்டுக்கான ஒரு பேரழிவாக அது இருக்கும்.
அத்தகைய நிலைமைகளின் கீழ் நீங்கள் வாழ விரும்புகிறீர்களா? உங்களது சகோதரி, உங்களின் தாய் அல்லது நீங்கள் விரும்புகின்ற பெண், பொதுப் பார்வையிலிருந்து மறைந்திருப்பதையும் ஒரு பிணத்தைப் போல முக்காடிட்டு மறைந்திருக்க மட்டுமே அனுமதிக்கப்படுவார்கள் என்பதை நீங்கள் பொறுத்துக் கொள்வீர்களா? நான் உங்களிடத்தில் நேர்மையுடன் இருக்க விரும்புகிறேன். சமீபத்திய ஆப்கான் போரை நான் எதிர்க்கிறேன். தங்களின் நலன்கள் பாதிக்கப்படும் போதெல்லாம் அரசாங்கங்களை மாற்றுகின்ற வல்லரசுகளின் உரிமையை நான் ஏற்கவில்லை. அதே நேரத்தில் தலிபான்கள் தங்கள் தாடிகளை மழித்துக்கொண்டு வீடுகளை நோக்கி ஓடியதற்காக நான் கண்ணீர் சிந்தவில்லை. அதற்காக, சிறைப் பிடிக்கப்பட்டவர்களை விலங்குகளைப் போல நடத்த வேண்டும் என்றோ அல்லது ஜெனீவா தீர்மானங்களின்படியான அவர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை மறுத்திட வேண்டும் என்றோ இதற்குப் பொருளல்ல. ஆனால் இந்நூலின் மற்ற இடங்களில் நான் வாதிட்டுள்ளதைப் போல பேரரசின் அடிப்படைவாதத்திற்கு இன்றைக்கு ஈடே இல்லை. அனைத்துத் தீர்மானங்களையும், சட்டங்களையும் தங்களின் விருப்பப்படி அவர்கள் மறுத்தொதுக்க முடியும்.
ஆப்கானில் சட்டவிரோதமான ஒரு போரைத் தொடுத்த பிறகு, அவர்கள் சிறைப்படுத்தியக் கைதிகளை வெளிப்படையாகவே அத்துமீறி நடத்துவதற்குக் காரணம், உலகின் முன்னிலையில் தங்களின் அதிகாரத்தை நிலைநாட்டவும், – தங்களின் இந்த அசிங்கமான வேலையைக் கியூப மண்ணில் செய்வதன் மூலம் அந்நாட்டை அவர்கள் இழிவு செய்கின்றனர் – புலி வாலைத் திருக யத்தனிக்கின்ற மற்றவர்களுக்குத் தண்டனை கடுமையாக இருக்கும் என்று எச்சரிக்கவும்தான். பனிப்போரின் போது, இலத்தீன் அமெரிக்காவின் பல பகுதிகளில் சி.ஐ.ஏ. வும் அதன் உள்நாட்டு ஊழியர்களும் அரசியல் கைதிகளைக் கொடுமைப்படுத்திக் கற்பழித்தது எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. அதுதான், சி.ஐ.ஏ. வின் கள அலுவலரான பிலிப் ஏகீ, அவர்களை (சி.ஐ.ஏ.வை) விட்டு வெளியேறி, இலத்தீன் அமெரிக்காவில் அவர்கள் என்ன செய்து கொண்டிருந்தார்கள் என்பதை அம்பலப்படுத்திய, இன்சைட் த கம்பெனி என்ற நூலை எழுத வைத்தது. வியத்நாம் போரின் போது, ஜெனீவா தீர்மானங்கள் பலவற்றையும் ஐக்கிய அமெரிக்கா மீறியது. அவர்கள் சிறைக் கைதிகளைக் கொடுமைப்படுத்தி, உயிரைப் பறித்தனர், பெண்களை பாலியல் பலாத்காரம் செய்தனர், கைதிகளை ஹெலிகாப்டரில் ஏற்றிச் சென்று வானத்திலிருந்து கீழே வீசியெறிந்து சாகடித்தனர், கடலில் மூழ்கடித்தனர். இவையனைத்துமே சுதந்திரம் என்ற பெயரில் செய்யப்பட்டன. மேற்கில் உள்ள மக்கள் பலரும், ‘மனிதாபிமானக் குறுக்கீடுகள்’ பற்றிய மதியீனத்தை நம்பிக்கொண்டிருப்பதன் காரணமாக இச்செயல்களால் அதிர்ச்சியடைந்தனர்; ஆனால், கடந்த நூற்றாண்டில் பேரரசு செய்த குற்றங்களைப் பார்க்கில் இது ஓரளவு மிதமானதுதான்.
செப்டம்பர் 11க்குப் பின்னர் உலகின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் உள்ள நமது மக்கள் பலரையும் நான் சந்தித்தேன். ஒரு வினா, மீண்டும் மீண்டும் கேட்கப்படுகிறது: ‘இதைச் செய்வதற்குப் போதுமான அளவு இஸ்லாமியர்கள் புத்திசாலிகள் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?’ நான் எப்போதுமே ‘ஆம்’ என்று பதில் சொன்னேன். அப்படியானால் இதற்குக் காரணம் யார் என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள் என்று நான் திருப்பிக் கேட்டேன், மாற்றம் ஏதுமின்றி ‘இஸ்ரேல்’ என்றே பதில் வந்தது. ஏன்? ‘நமக்கு அவப்பெயர் உண்டாக்கவும், நம் நாடுகளின் மீது அமெரிக்காவைத் தாக்குதல் தொடுக்க வைக்கவும்’ என்றார்கள். அவர்களின் விருப்ப பூர்வ கற்பனையை நான் மென்மையாக அம்பலப்படுத்தினேன், ஆனால், அந்த உரையாடல் என்னை வருந்த வைத்தது. இஸ்லாமியர்கள் பலரும் இந்தச் செயலின்மையில் மூழ்கியிருப்பது ஏன்? அவர்கள் இவ்வளவு அதிகமான சுய பச்சாதாபத்தில் தடுமாறுவது ஏன்? அவர்களின் வானம் எப்போதுமே மேகமூட்டத்துடன் இருப்பது ஏன்? ஏன் எப்போதுமே பிறரைக் குற்றஞ்சொல்ல வேண்டும்? நாம் பேசும்போது, சிலநேரங்களில், உண்மையிலேயே அவர்கள் பெருமைப்பட முடியும் என்கிற வகையில் ஒரேயொரு இஸ்லாமிய நாடு கூட இல்லை என்பதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. தெற்காசியாவிலிருந்து குடிப்பெயர்ந்தவர்கள் சவுதி அரேபியா அல்லது வளைகுடா நாடுகளில் நடத்தப்படுவதைவிட பிரிட்டனில் நல்ல விதமாக நடத்தப்படுகிறார்கள். இங்கேதான் ஏதோ விஷயங்கள் நிகழவேண்டியுள்ளது.
அரேபிய உலகம் ஒரு மாறுதலுக்காகத் தவித்துக்கொண்டிருக்கிறது. கடந்த பல ஆண்டுகளில் இராக்கியர்கள், சிரியர்கள், சவுதியர்கள், எகிப்தியர்கள், ஜோர்டானியர்கள் மற்றும் பாலஸ்தீனர்களுடன் நிகழ்ந்த ஒவ்வொரு விவாதத்திலும் அதே வினாக்கள் எழுகின்றன, அதே பிரச்சனைகள் மீண்டும் மீண்டும் வருகின்றன. நாம் புழுங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். நாம் ஏன் மூச்சு விடக் கூடாது? ஒவ்வொன்றுமே நிலைத்திருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. நமது பொருளாதாரம், நமது அரசியல், நமது அறிவுஜீவிகள் மற்றும் இவை அனைத்துக்கும் அதிகமாக, நமது மதம் என அனைத்துமே நிலைத்திருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. பாலஸ்தீனம் ஒவ்வொரு நாளும் துன்பப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. மேற்கு நாடுகள் ஒன்றுமே செய்யவில்லை. நமது அரசாங்கங்கள் செத்துவிட்டன. நமது அரசியல்வாதிகள் ஊழல்வாதிகளாக இருக்கிறார்கள். நமது மக்கள் புறக்கணிக்கப்படுகிறார்கள். இஸ்லாமியர்களுக்குச் சிலர் மறுவினையாற்றுவது வியப்பளிப்பதாக இருக்கிறது. இந்நாட்களில் யார்தான் எதையாவது கொடுக்கிறார்கள்? ஐக்கிய அமெரிக்கா? அது ஜனநாயகத்தைக் கூட விரும்புவதில்லை, சின்னஞ்சிறு கட்டார் நாட்டிலும் கூட, அதுவும் வெறும் ஒரு அற்ப காரணத்திற்காகத் தான். நாம் நமது சொந்த அரசாங்கத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தோமானால், அவர்கள், ஐக்கிய அமெரிக்கா தனது இராணுவத் தளங்களை மூடவேண்டும் என்று கேட்கக்கூடும். அது கேட்குமில்லையா? ஏற்கெனவே அவர்கள் அல்-ஜசீரா தொலைக்காட்சியை எதிர்க்கிறார்கள். அதற்குக் காரணம், அத்தொலைக்காட்சி அவர்களிடமிருந்து மாறுபட்ட முன்னுரிமைகளை வைத்திருக்கிறது. அரேபிய மேட்டுக்குடிகளுக்குள் உள்ள ஊழலைத் தாக்கியபோது அது நன்றாக இருந்தது. நியூ யார்க் டைம்ஸ் -ல் அல்-ஜசீராவைப் புகழ்ந்து எழுத ஒரு முழுப் பத்தியையே டாமி [தாமஸ்] •ப்ரீட்மன் ஒதுக்கினார். அரேபிய உலகில் ஜனநாயகம் தழைப்பதற்கான அறிகுறியாக அவர் அதைப் பார்த்தார். அந்தப் பார்வை இப்போது இல்லை. இதற்குக் காரணம், ஜனநாயகம் என்பதன் பொருள் மாறுபட்டு சிந்திப்பதற்கான உரிமை என்பதனால், அமெரிக்கத் தொலைக்காட்சி வலைப்பின்னலில் காட்டப்படாத ஆப்கான் போர்க் காட்சிகளை அல்-ஜசீரா காட்டியதுதான். நட்பான வகையில் அல்லாத ஒலி-ஒளிபரப்புகளை நிறுத்தச் சொல்லி புஷ்ஷ¤ம் பிளெயரும் கட்டார் நாட்டை நிர்ப்பந்தித்தனர். மேற்குலகைப் பொருத்தவரை, ஜனநாயகம் என்பதன் பொருள், அவர்கள் நம்புகிற அதே விஷயங்களையே துல்லியமாக நீங்களும் நம்புவதுதான். உண்மையில் அதுதான் ஜனநாயகமா?
ஓரிரு நாடுகளில் நாம் நமது சொந்த அரசாங்கங்களைத் தேர்ந்தெடுப்போமானால், இஸ்லாமியவாதிகளை மக்கள் தேர்ந்தெடுக்கக்கூடும். மேற்கத்திய உலகு நம்மை தனியே விட்டுவிடுமா? பிரெஞ்ச் அரசு அல்ஜீரிய இராணுவத்தைத் தனியே விட்டதா? இல்லை. 1990 மற்றும் 1991 தேர்தல்களை செல்லாது என்று பிரகடனப்படுத்தச் சொல்லி அவர்கள் வலியுறுத்தினர். இஸ்லாமிய சலாவுத் முன்னணி தேர்தலில் வெற்றிபெற்றது என்கிற உண்மையைப் புறக்கணித்து, அவர்களை இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகள் என்பதாக பிரெஞ்ச் அறிவுஜீவிகள் விவரித்தனர். அரசாங்கத்தை அமைப்பதற்கு அவர்களை அனுமதித்திருந்தால் ஏற்கெனவே அவர்களுக்குள் இருந்த பிரிவினைகள் வெளியில் வந்திருக்கும். குடிமக்களுக்கென அரசியல் சாசனத்தில் உறுதி செய்யப்பட்டுள்ள உரிமைகளைப் பறிக்க முயற்சி எதுவும் செய்யப்படுமானால் அதைச் சகித்துக் கொள்ளமுடியாது என்று இராணுவம் எச்சரித்திருக்க முடியும், இஸ்லாமிய சலாவுத் முன்னணியின் உண்மையான தலைவர்கள் ஒழித்துக்கட்டப்பட்ட பிறகே நிறைய உதிரிகள் மேல்நிலைக்கு வந்து குழப்பத்தை விளைவித்தார்கள். உள்நாட்டுப் போருக்காக இவர்களைக் குற்றஞ்சாட்ட வேண்டுமா அல்லது அல்ஜியர்களிலும் பாரிஸ்காரர்களிலும் இருந்த, அவர்களின் வெற்றியைத் திருடிக்கொண்டவர்களைக் குற்றஞ்சாட்ட வேண்டுமா? அல்ஜீரியாவில் நிகழ்ந்தப் படுகொலைகள் கொடூரமானவை. இஸ்லாமிய மதவாதிகள் மட்டுமேவா இதற்குக் காரணம்? 1997 செப்டம்பர் 22 அன்று அல்ஜியருக்குத் தெற்கே பத்து மைல் தொலைவில் இருந்த பெண்டல்ஹாவில் என்ன நடந்தது? அந்நகரைச் சேர்ந்த ஆண்கள், பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளில் 500 பேரைக் கொன்றது யார்? யார்? இவ்விஷயம் பற்றி அனைத்தும் தெரிந்த பிரெஞ்சுக்காரர் பெர்னார்ட் ஹென்றி லெவி, இக்கொடூரச் செயலைச் செய்தவர்கள் இஸ்லாமியவாதிகள்தான் என்று உறுதியாகச் சொல்கிறார். அப்படியானால் உள்ளூர் மக்கள் தங்களைப் பாதுகாத்துக் கொள்ளும் வகையில் அவர்களுக்கு ஆயுதம் கொடுக்க இராணுவம் மறுப்பது ஏன்? அந்த இரவில் உள்ளூர் காவல்படையை விலகி இருக்கும்படி அது ஏன் சொல்ல வேண்டும்? நடந்துகொண்டிருப்பது என்ன என்பதை தாங்கள் பார்க்க முடிகிறபோதே பாதுகாப்புப் படையினர் குறுக்கிடாதது ஏன்?
பிரெஞ்சுக் குடியரசின் தேவைகளுக்கு மாக்ரெப் அடிமைப்படுத்தப்பட்டே ஆகவேண்டும் என்று எம்.லெவி நம்புவது ஏன்? இத்தகைய அடிப்படைவாதத்தை ஒருவருமே தாக்காதது ஏன்? நாங்கள் செய்யவேண்டியது என்ன என்பது எங்களுக்குத் தெரியும் என்கின்றனர் அரேபியர்கள். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையுமே மேற்கத்திய நாடுகள் குறுக்கிட்டு நமது இலட்சியங்களைப் பல ஆண்டுகள் பின்னுக்குத் தள்ளிவிடுகிறது. எனவே, அவர்கள் உதவி செய்ய விரும்பினால், அவர்கள் விலகி நிற்கவேண்டும்.
இதைத்தான் எனது அரபு நண்பர் சொல்கிறார். இந்த அணுகுமுறையுடன் நான் உடன்படுகிறேன். ஈரானைப் பாருங்கள். ஆப்கான் மீது தாக்குதல் தொடுக்கப்பட்டபோது, அவர்கள் மீதான மேற்குலகின் பார்வை கனிவானதாக இருந்தது. ஈரான் போருக்குத் தேவைப்பட்டது. ஆனால், மேற்குலகு தொலைவிலிருந்து கவனிகும்படி விடப்பட்டிருந்தது. ஏகாதிபத்திய அடிப்படைவாதிகள் ‘தீமையின் அச்சாணி’ குறித்துப் பேசுகின்றனர்; அது ஈரானையும் சேர்த்துதான். அங்கே ஒரு குறுக்கீடு மரணத்தை விளைவிக்கும். புதியதொரு தலைமுறை மதகுருக்களின் ஒடுக்குமுறையை அனுபவித்திருக்கிறது. அதைத்தவிர வேறொன்றையும் அது அறிந்திருக்கவில்லை. ஷாக்கள் குறித்த கதைகள் அதன் வரலாற்றுக்கு முற்பட்ட காலத்தின் பகுதியாகும். அயதுல்லாக்கள் இனியும் தங்களை ஆளுவதை அவர்கள் விரும்பவில்லை. சமீப ஆண்டுகளில் ஈரான், சவூதி அரேபியாவைப்போல அல்லது முடிந்துபோன ‘ஆ•ப்கானிஸ்தான் அரசாட்சி’யைப் போல மோசமாக இல்லை என்றாலும் அது மக்களுக்கு நல்லதாக இல்லை.
நான் உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்கிறேன். இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்பு லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் -ல் இளம் இரானிய படத் தயாரிப்பாளர் ஒருவரை நான் சந்தித்தேன். அவரது பெயர் மோஸ்லெம் மன்சௌரி. அவர் தயாரித்துக் கொண்டிருந்த ஆவணப்படம் ஒன்றுக்காகப் பல மணி நேரங்களுக்கு எடுக்கப்பட்ட பேட்டிகளின் படச்சுருளுடன் அவர் தப்பித்து வெளியேற முடிந்தது. டெஹ்ரானைச் சேர்ந்த மூன்று விலைமாதர்களின் நம்பிக்கையைப் பெற்ற அவர் இரண்டாண்டுகளுக்கும் அதிகமாக அவர்களைப் படம் பிடித்திருந்தார். அப்படக் காட்சிகள் சிலவற்றை அவர் எனக்குக் காண்பித்தார். அவர்கள் மிக வெளிப்படையாக அவரிடத்தில் பேசியிருந்தனர். மதப் பண்டிகைகளின் போது கிடைத்த சிறந்த வாடிக்கையாளர்கள் குறித்து அவர்கள் விவரித்திருந்தனர். அந்தப் படத்தின் தன்மை, அவர் எனக்கு அனுப்பியிருந்த குறிப்புகளிலிருந்து கிடைத்தது. ஒரு பெண் அவரிடத்தில் சொல்கிறார்:
இன்றைக்கு ஒவ்வொருவருமே தங்களின் உடலை விற்க நிர்ப்பந்திக்கப்படுகின்றனர். எங்களைப் போன்ற பெண்கள் 10,000 டூமன்களுக்காக ஒரு ஆணைச் சகித்துக் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. நாங்கள் ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை. . . பத்து நிமிடங்களுக்குக் கூட இளைஞர்களுடன் படுக்கையில் சேர்ந்திருக்க வேண்டியிருக்கிறது . . . அது ஒரு முதன்மையான தேவையாக இருக்கிறது . . . அது அவர்களை அமைதிப்படுத்துகிறது. அரசாங்கம் அதை அனுமதிக்காத போது வேசைத் தொழில் அதிகரிக்கிறது. வேசைத் தனம் பற்றிக் கூட நாம் பேசவேண்டியதில்லை. பொது இடத்தில் எதிர்ப் பாலினருடன் வெளிப்படையாகப் பேசுகின்ற உரிமையைக் கூட அரசாங்கம் எடுத்துக்கொண்டு விட்டது . . . பூங்காக்களிலோ, திரையரங்குகளிலோ, அல்லது தெருக்களிலோ உங்களின் பக்கத்தில் இருப்பவருடன் நீங்கள் பேசமுடியாது. தெருக்களில், ஒரு ஆணுடன் நீங்கள் பேசீனீர்கள் என்றால், ‘இஸ்லாமியப் பாதுகாவலர்கள்,’ ‘அந்த ஆடவன் யார்? உனக்கு அவன் எந்த வகையில் உறவு? உனது ஆவணங்கள் எங்கே? . . .’ என்பதாக முடிவின்றி உங்களிடம் விசாரணை செய்வார்கள். இன்றைக்கு நமது நாட்டில், யாருக்குமே நிறைவு இல்லை! யாருக்குமே பாதுகாப்பு இல்லை. ஒரு வேலை தேடி நான் ஒரு நிறுவனத்திற்குச் சென்றிருந்தேன். அந்நிறுவனத்தின் மேலாளர், தாடி வைத்திருந்த நபர், எனது முகத்தைப் பார்த்துவிட்டுச் சொன்னார்: ‘நான் உன்னை சேர்த்துக் கொள்கிறேன், உனக்கு சம்பளத்திற்கும் அதிகமாக 10000 டூமன்கள் தருகிறேன்.’ நான் சொன்னேன்: ‘எனக்குத் தகுதி இருக்கிறதா இல்லையா என்பதற்காகக் குறைந்தபட்சம் நீங்கள் எனது கணிணித் திறனையேனும் சோதிக்கலாமே . . .’ அவர் சொன்னார்: ‘உனது தோற்றத்திற்காகத்தான் நான் உன்னை சேர்த்துக்கொள்கிறேன்!’ நான் அங்கே வேலை பார்க்கவேண்டும் என்றால் அன்றாடம் ஒரேயொரு முறையாவது அவனுடன் உடலுறவு வைத்துக் கொள்ளவேண்டும் என்பது எனக்குத் தெரியும். அது அந்த அளவுக்குப் பயனுடையதில்லை என்று எனக்கு நானே நினைத்துக் கொண்டேன். நானாகவே வேலை செய்தால், நான் இன்னும் அதிகமாகவே சம்பாதிக்க முடியும். நீங்கள் எங்கே போனாலும் நிலவரம் இப்படித்தான் இருக்கிறது! விவாகரத்து கோருவதற்காக, நான் சிறப்பு குடும்ப நீதி மன்றம் ஒன்றுக்குச் சென்றிருந்தேன். எனது குழந்தையை எனது பொறுப்பில் வைத்துக்கொள்ள, மத குருவான ஒரு நீதிபதியிடம் இறைஞ்சினேன். நான் அவரிடம் சொன்னேன்: ‘ஐயா, கெஞ்சிக் கேட்கிறேன், தயவு செய்து எனது குழந்தையை என்னிடம் விடுங்கள். நான் உங்களின் கனிஜ் (கனிஜ் என்பதன் பொருள் வேலைக்காரர், இது ஒரு பெர்சியச் சொல். அதன் அடிப்படையான பொருள், ‘நான் உங்களிடம் கெஞ்சுகிறேன், நான் மிகுந்த வேதனைப்படுகிறேன்.’) ஆக இருப்பேன்.’ அந்த ஆள் என்ன சொல்லியிருப்பார் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்? அவன் சொன்னான், எனக்கு ஒரு வேலைக்காரி தேவையில்லை! எனக்குத் தேவை ஒரு பெண்! மத குருவான நீதிபதியே இப்படிச் சொல்லும்போது, மற்றவர்களிடம் நீங்கள் எதை எதிர்ப்பார்ப்பது? அவன் முகத்தில் தாடியும் முக உரோமமுமாகச் சேர்ந்து 50 கிலோவுக்கு இருக்கும்! அவன் சொல்கிறான், எனக்கு ஒரு பெண் தேவை என்று! நான் அவனிடம் கேட்டேன்: உங்களுக்கு ஒரு மனைவி இல்லையா? அவன் சொன்னான்: எனக்கு பலர் வேண்டும்! எனது விவாகரத்தில் கையெழுத்து பெறுவதற்காக நான் அதிகாரியிடம் சென்றேன், அதற்கு பதிலாக நான் விவாகரத்து பெறக்கூடாது என்றும், மாறாக விவாகரத்து இன்றியே, சட்டவிரோதமாக மறுமணம் செய்துகொள்ளவேண்டும் என்றும் அவன் சொன்னான். ஒரு கணவன் இல்லாமல் ஒரு வேலை கிடைப்பது கடினம் என்பதால் அவன் அப்படிச் சொன்னான். அவன் சரியாகத்தான் சொன்னான், ஆனால், அவனுக்குக் கொடுக்க என்னிடம் பணம் இருக்கவில்லை. . .இந்த விஷயங்கள் எல்லாம் உங்களின் வயதை அதிகமாக்கிவிடுகிறது . . . நீங்கள் மன அழுத்தத்திற்கு ஆளாகிவிடுகிறீர்கள் . . . உங்களுக்கு அதிகமான அழுத்தம் ஏற்பட்டு அது உங்களை நாசம் செய்துவிடுகிறது. ஒருக்கால், இதை விட்டு வெளியே வருவதற்கு ஒரு வழி இருக்கிறது . . .
(அடுத்த பக்கத்தில் தொடர்கிறது)
- செயற்கைக் கதிரியக்கம் ஆக்கிய ஐரீன் ஜோலியட் கியூரி (1897-1956)
- பாகிஸ்தான் என்ற நல்ல பக்கத்து வீட்டுக்காரன்
- டாக்டர் ரெ.கார்த்திகேசுவின் – ‘ஒரு சுமாரான கணவன்’
- கலில் கிப்ரான் கவிதைகள் (1883-1931) ஆத்மாக்களின் உணர்வுப் பரிமாற்றம் கவிதை -23 பாகம் -2
- கவிஞானி ரூமியின் கவிதைகள் (கி. பி. 1207-1273) ஐந்து உரைகளை மொழிவேன் கவிதை -4 பாகம் -2
- இந்தியச்சூழல்களில் சமூக முரண்பாடுகளும் சமயங்களின் எதிர்வினைகளும் – தேசிய கருத்தரங்கு
- உயிர்பெற்ற சிற்பங்கள் கலாப்ரியாவின் “நினைவின் தாழ்வாரங்கள்”
- கவிதைக்குரிய காட்சிகள் செல்வராஜ் ஜெகதீசனின் “இன்ன பிறவும்”
- கற்பனையின் தளம் அரவிந்தனின் குழிவண்டுகளின் அரண்மனை
- வேதவனம்-விருட்சம் 73
- சீதாம்மாவின் குறிப்பேடு ஜெயகாந்தன் -2
- அக்கினிப் பிரவேசம் !
- அமீரகத் தமிழ் மன்றத்தின் பத்தாம் ஆண்டு விழா
- ‘துணையிழந்தவளின் துயரம்’ கவிதை நூலின் வெளியீட்டு விழா
- 2009-ஆம் ஆண்டுக்கான இலக்கியப் பரிசுகள் – அறிவிப்பு
- ஒரு சமூகம்…. என்னை கடந்திருந்தது…..
- வழிதப்பிய கனவுகள்..!
- ஒரு ஓவியத்திலிருந்து அல்லது பவித்திராவின் நீர்க்குவளையிலிருந்து விடுப்படும் ஆற்றல்
- பெருநகரப் பூக்கள்
- கவிதைகள்
- என் தந்தை ஜெயந்தன்
- குழந்தைக் கவிதைகள்
- விருந்து
- தேடல்
- விலைபோகும் மில்களும் வீதிக்கு வந்த வாழ்க்கையும்
- வளரும் பருவத்தில் ஆசிரியர் – மாணவர், பெற்றோர் – குழந்தைகள் உறவுகள் மேம்பட….
- இஸ்லாமிய இளைஞர்களுக்கு ஒரு மடல் (முடிவு)
- இஸ்லாமிய இளைஞர்களுக்கு ஒரு மடல்
- முள்பாதை 17
- நீரலைகள் மோதி உடையும் படிக்கட்டுகள்
- ODI விளையாடு பாப்பா
- ஆயுத மனிதன் (The Man of Destiny) ஓரங்க நாடகம் அங்கம் -1 பாகம் -5