மரணம் பேரின்பம்

ரஜித்

நான்தான் பூவரசு
விதையாய் விழுந்தேன்
முளைத்தேன்
இலைகளால்
இறை தொழுதேன்
வளர்ந்தேன்

அம்மா மண்
அப்பா சூரியன்
அண்ணன் காற்று
மாமா மழை
எல்லாருக்கும்
நான் செல்லம்
குருவிக்கும் பூச்சிக்கும்
மனைகள் எம்மடிதான்
திருவிழாதான் தினமும்

திடீரென்று ஒருநான்
புல்டோசர்களில் பல
தொப்பி மனிதர்கள்

எனக்குக் கீழே
ஏராளமாய் எண்ணெயாம்
காலைவரைதான்
என் வாழ்வாம்

புயல்செய்தி
என்னைப் பிய்த்துப்போட்டது
கடவுளைக் கேட்டேன்

‘நான் குடையாக நிற்பது
உன் கொடையால்தான்
மரணம்கூட உன்
அருட்கொடைதான் அறிவேன்
ஆனாலும்
தாய் மண்ணைப் பிரிவது
தாங்கமுடியா வலியய்யா
வழியொன்று சொல்வாயா
வலிதாங்க’

‘சொல்கிறேன் கேள்
ஜனனம் இன்பம்
மரணம் பேரின்பம்
இந்த மண்
முளையை முதுமையாக்கும்
நான் முதுமையை
முளையாக்குவேன்
வலிகள் மாயை
பேரின்பம் காண
வா மகளே வா’

‘கடவுளே
பூந்தூரலானது
புயற் காற்று
ஏய் புல்டோசர்
என்ன செய்கிறாய்
நான் தயார்’