கொட்டாவி

This entry is part [part not set] of 40 in the series 20080124_Issue

அப்துல் கையூம்



திண்ணையில் வெளிவரும் என் கட்டுரைகளை படித்து விட்டு பெண் வாசகி ஒருவர் (என் நண்பரின் மனைவியும் கூட) தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டார்.

“தும்மலை பத்தியெல்லாம் எழுதுறீங்களே? கொட்டாவியைப் பத்தி எழுதுனா என்ன?”

‘இது என்னடா இது வம்பாப்போச்சு’ என்று நினைத்துக் கொண்டேன். “மூக்கு” என்ற தலைப்பில் நான் எழுதியிருந்த நகைச்சுவைக் கட்டுரையில் தும்மலைப் பற்றி ஓரிரண்டு வரிகள் சேர்த்திருந்தது என்னவோ உண்மைதான்.

அதுக்காக காற்று பிரிவதற்கெல்லாம் கட்டுரை எழுத ஆரம்பித்தால் நம் கதை கந்தலாக ஆகிவிடாதா?

நல்ல ஒரு சங்கீத வித்வானாக ஆசைப்படும் ஒரு இசைக் கலைஞனை மார்கழி மாசத்துக்கு தெருவில் பாடிக்கொண்டு போகும் பஜனை கோஷ்டியாக ஆக்கி விடுவார்கள் போலிருக்கிறதே?

உங்க சப்ஜெக்ட்டுலே இன்னும் கொஞ்ச Depth வேணும் என்று அதிருப்திபடும் நண்பர் சலீம் போன்றவர்கள் தும்மல், விக்கல், கொட்டாவி, ஏப்பம் என்று நான் எழுதிக் கொண்டே போனால் ஏகத்துக்கும் கடுப்பாகி விடுவார்கள்.

ஒருக்கால் ஆழ்கடலில் வாழும் மீன்வகைகளைப் பற்றி ஆராய்ச்சிக் கட்டுரை எழுதினால், “ஆஹா.. இதுலே பயங்கர Depth இருக்கிறதே!” என்று சலீம் மகிழ்ச்சிக் கடலில் நீந்துவாரோ என்னவோ தெரியாது.

இப்படியே கண் காது மூக்கு என்ற ரீதியில் போய்க் கொண்டிருந்தால் வசூல்ராசா எம்.பி.பி.எஸ். பாணியில் படிக்காமலேயே நாமும் ஒரு E.N.T. ஸ்பெஷலிஸ்ட் ஆகி விடலாமே என்ற எண்ணம் கூட தோன்றியது.

அந்த பெண் வாசகி தும்மலைப் பற்றி எழுதுங்கள் என்று ஆலோசனையை கூறியதோடு நிற்காமல் “குமரிப் பொண்ணு தனியாப் போனாலும் கொட்டாவி மட்டும் தனியாப் போவாதாம்” என்ற பழமொழியை வேறு பல்லவி மாதிரி எடுத்துக் கொடுத்தார். (கண்ட கண்ட விஷயத்துக்கெல்லாம் குமரிப் பெண்களை வம்புக்கிழுத்து வேடிக்கைப் பார்ப்பது இவர்களுக்கு வாடிக்கையாகிவிட்டது.)

வாசகி, பதினாறு வயதினிலே வரும் குருவம்மா போன்று பழமொழிகளை சரளமாய் எடுத்து விடுவதில் வல்லவர். கொட்டாவி – ஒரு நல்ல ஆய்பொருள்தான். எனக்கு ‘பேய்க்கு கொமஞ்சான் (சாம்பிராணி) இட்டது போல்’ ஆகிவிட்டது. (இந்த பழமொழி உபயமும் அவர்தான்.)

கொட்டாவி தனியாக போவாதென்பது அனுபவத்தில் கண்ட உண்மை. ஆன்மீக கூட்டமொன்று நடக்கையில், சரி பரிசோதித்துத்தான் பார்ப்போமே என்று கொட்டாவி விட்டுப் பார்த்தேன். என்ன ஆச்சரியம்? என்னைப் பின்பற்றி ஒரு ஐந்து பேராவது ‘ரிலே ரேஸ்’ போன்று தொடர்ச்சியாக கொட்டாவி விட்டிருப்பார்கள். (எத்தனைப் பேர் அவரது ஆன்மீக அறிவுரையை பின்பற்றினார்கள் என்று சரியாகத் தெரியவில்லை)

கிருஷ்ண பகவான் வாயைத் திறந்து காட்டியபோது Google Earth-ல் தெரிவதுபோல் உலகமே தெரிந்ததாம். என் பக்கத்திலிருந்தவர் ‘ஆ’ வென்று வாய்ப் பிளந்த போது காரை படிந்திருந்த கடவாய்ப் பல்லில் பூசியிருந்த சிமெண்ட் உட்பட காட்சி தந்தது. நான் இன்னும் கொஞ்சம் எட்டிப் பார்த்திருந்தால் ‘சங்கர் சிமெண்ட்’ ISI முத்திரை உட்பட தெளிவாய் தெரிந்திருக்கும்.

பிறர் கொட்டாவி விடுவதை நான் ரசனையோடு லயித்துப் பார்ப்பதுண்டு. “ஏன்யா! எதை எதை ரசிப்பது என்ற விவஸ்தையே கிடையாதா?” என்று நீங்கள் அங்கலாய்ப்பது எனக்கு நன்றாக புரிகிறது. ‘எதார்த்தவாதி வெகுசன விரோதி’ என்ற பழமொழியை எனக்காகத்தான் எழுதி வைத்தார்கள் போலும்.

மோவாயை உயர்த்தி, மூக்கை விடைத்து, ‘ஆ’வென்று வாயைப் பிளந்து, தாடையை தாழ்த்தி, அஷ்ட கோணலாய் இழுத்து, ஒரு கையால் சற்றே மூடி மறைத்து, ஒரு மெல்லிய முனகலுடன் ஒருவன் கொட்டாவியை பிரசவிக்கும் போது ‘ஆயிரம் கண் போதாது வண்ணக்கிளியே’ என்று பாடும் அளவுக்கு கண்கொள்ளாக் காட்சியாக இருக்கும்.

தங்கப்பல் கட்டியிருப்பவர்கள் கொட்டாவி விடுவதை பார்க்கையில் கோலார் தங்கவயலை தரிசித்ததைப்போல் ஒரு பிரமிப்பு. சில ஜென்மங்கள் கொட்டாவி விட்டே சுற்றியிருக்கும் பொருட்களை அதிர்வுறச் செய்வார்கள். இன்னும் சிலர் ஆகாயத்தில் பறக்கும் வானூர்திகளை உள்ளிழுத்துக் கொள்ளும் ‘பெர்முடா முக்கோண’த்தைப் போல அட்டகாசமாக கொட்டாவி விடுவார்கள். (அச்சமயத்தில் நாம் சற்று தள்ளி நிற்பது உசிதம்)

என் பள்ளித் தோழன் பட்டாபி எப்பொழுதும் கொட்டாவி விட்ட வண்ணம் இருப்பான். அவனுக்கு வாத்தியார் வைத்த பெயர் ‘கொட்டாவி பட்டாபி’. சாதாரணமாக மாணவர்கள்தான் வாத்தியாருக்கு பட்டப்பெயர் வைப்பார்கள்.

இவர் வைக்காமல் என்ன செய்வார்? “For every action, there is an equal and opposite reaction” என்ற நியூட்டனின் மூன்றாம் விதியை எங்கள் மண்டையில் ஏற வைப்பதற்காக, சுவற்றின் மீது பந்தை வீசி மனுஷன் கஷ்டப்பட்டு எகிறி எகிறி பிடிக்கும் நேரத்தில் இவன் பாட்டுக்கு ‘ஹாய்..யாக’ கொட்டாவி விட்டுக் கொண்டிருந்தால் கடுப்பாக மாட்டாரா?

கொட்டாவி பட்டாபியை எத்தனையோ ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நான் சந்திக்க நேர்ந்தது. துபாயில் பிஸினஸ் செய்வதாகச் சொன்னான். பரவாயில்லையே! கொட்டாவி விட்டே இவ்வளவு பெரிய ஆளாகி விட்டானே என்று வியந்துப் போனேன்.

ஆண்டாண்டு காலமாய் கொட்டாவி பற்றிய ஆராய்ச்சிகள் நடந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. கொட்டாவி எதனால் ஏற்படுகின்றது என்ற கேள்விக்கு உருப்படியான பதிலை இதுவரை யாருமே தரவில்லை.

“ஆ’- ன்னு வாயைப் பொளந்து கொட்டாயி விடுறோமே? அதுக்கு பின்னாலே இவ்ளோ மேட்டரு கீதா’ன்னு நீங்களே மூக்கின் மீது விரலை வைப்பீர்கள்.

இந்த விஞ்ஞானிகளை நினைத்தாலே எனக்கு பற்றிக் கொண்டு வருகிறது. பூமி தட்டையாக இருக்கிறது என்று முதலில் சொன்னார்கள். பிறகு பூமி உருண்டை வடிவம் என்றார்கள். இப்பொழுது “சாரி.. சாரி நாங்க மிஸ்டேக்கா சொல்லிப்புட்டோம். பூமி முட்டை வடிவத்துலே இருக்குதுங்க” என்று மழுப்புகிறார்கள்.

“அவ்ளோ பெரிய விஷயத்தையெல்லாம் கண்டு புடிச்சு சொல்லுறீங்க. ஆனா இந்த பிஸ்கோத்து.. கொட்டாவி விஷயத்தெ சொல்ல மாட்டேங்கறீங்க. ஏங்க?” என்று கேட்டு அவர்களை ‘ஷேம் ஷேம் பப்பி ஷேம்’ ஆக்க வேண்டும் என்ற ஆதங்கம் எனக்கு சிலநேரம் தோன்றும்.

ஓசோன் ஓட்டையின் இரகசியத்தைக் கூட அறிந்து கொள்ள முடிகிறது. நம் வாய் பிளக்கும் ஓட்டை இன்னும் மர்மமாகவே இருக்கிறது. பூஜ்யத்தை கண்டுபிடித்த நம் முன்னோர்கள்கூட இந்த பூஜ்யத்தை விட்டு வைத்திருப்பது ஆச்சரியம்தான்.

“எட்டாத பழத்திற்கு கொட்டாவி” என்பது வழக்கில் வந்த சொற்றொடர். கொட்டாவி என்பது கிட்டாத பொருளுக்காக விடும் ஏக்கப் பெருமூச்சு என்ற கருத்தில் இங்கே கையாளப்பட்டிருக்கிறது. விஞ்ஞான ரீதியில் இந்த வியாக்யானம் பொருந்தாது.

‘கெட்ட ஆவி’தான் உருமாறி கொட்டாவி என்று ஆகி விட்டதோ?. மக்கள் தொலைக்காட்சியில் வரும் அண்ணன் நன்னனால் இது போன்ற சந்தேகங்களைத் தீர்த்து வைக்க இயலும். ஆவியைப்பற்றி ஆராய்ச்சி செய்யும் விக்கிரவாண்டி ரவிச்சந்திரனும், மீடியம் சுந்தர்ராஜனும் இந்த ஆவியையும் கவனத்தில் கொள்வார்களாக.

கருவில் இருக்கும் குழந்தையின் நுரையீரலில் ஒருவித திரவம் சுரக்கிறது. இந்த திரவம் சிறுநீருடன் சேர்ந்து அம்னியோடிக் திரவத்தை உருவாக்குகிறது. இந்த திரவம் நுரையீரலை விட்டு வெளியேறாவிட்டால் நுரையீரல் பாதிக்கப்படும். அப்படி வெளியேற்றப்படாத குழந்தைகள் பாதிக்கப்பட்ட நுரையீரலுடன் பிறக்கும். கருவில் வளர்ந்த காலப் பழக்கத்தின் மிச்ச மீதியாகவே கொட்டாவி இருக்கிறது. அதற்கு வேறு காரணம் ஏதுமில்லை என்று அமெரிக்க டாக்டர்கள் கூறுகிறார்கள்.

இது உண்மையென்றால் நம் முன்னோர்களை தீர்க்கதரிசிகள் என்றுதான் சொல்லவேண்டும். ‘தொட்டில் பழக்கம் சுடுகாடு வரை’ என்று அவர்கள் சொன்னார்களே? கருப்பையை தொட்டில் என்று சூசகமாய் சொல்யிருக்கலாம் அல்லவா?

கொட்டாவி என்பது நமது மூளைக்கு ஓய்வு தேவை என்பதன் மணியடிப்பா?, நம்மை சுறுசுறுப்பாக்குவதற்காக உள்ள அனிச்சை செயலா? குறிப்பிட்ட கால இடைவெளியில் நுரையீரல் மற்றும் ரத்த குழாய்களில் பிராணவாயுவை மாற்றுகின்ற செயலா? மூளையானது நம் உடலில் பிராணவாயு குறைவாக இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்து முடுக்கிவிடும் செயல்பாடா? மூளை மண்டலம் பிரகடனம் செய்யும் கவன ஈர்ப்புத் தீர்மானமா? ஊஹும் .. .. சொல்லத் தெரியவில்லை.

கொட்டாவி – மூளையை குளிர்விக்க தேகம் செய்யும் யாகம் என்பது அமெரிக்க உளவியல் நிபுணர் ஆண்ட்ரூ காலப்பின் கருத்து. (Evolutionary Psychology, vol 5, p 92).

கொட்டாவிக்கும் நம் இரத்த ஓட்டத்தில் இருக்கும் ஆக்ஸிஜன், கார்பம் டைஆக்சைடு மட்டத்திற்கும் எந்தவொரு சம்பந்தமும் இல்லை. தயவு செய்து மொட்டைத் தலைக்கும் முழங்காலுக்கும் முடிச்சு போடாதீர்கள் என்கிறார்கள் வேறு சில விஞ்ஞானிகள்.

மற்றொரு சாரார் காதுக்கும் கண்ணுக்கும் இடையே உள்ள நரம்பு வழிப்பாதையும் அதற்குரிய மூளையின் பகுதியும்தான் கொட்டாவிக்குக் காரணமாகிறது என்கிறார்கள்.

உடல் சோர்வினாலோ, களைப்பினாலோ அல்லது தூக்கம் வரும்போதோ கொட்டாவி வருகிறது என்கிறார்கள் சிலர். இதனை ஏற்றுக் கொள்வதாய் வைத்துக் கொள்வோம்

ஆனால் ஒலிம்பிக் வீரர்கள் பந்தயத்திற்கு முன்னர் ஏன் கொட்டாவி விடுகிறார்கள் என்று புரியவில்லை. சோர்வாக இருந்தால் தோற்றுப் போய் விட மாட்டார்களா? அப்புறம் அவர்கள் பிரதிநிதியாய் போன நாட்டிற்காக ஒரு டீ கப் கூட வாங்கி வர முடியாதே?

விண்குடை வீரர்களில் (Paratroopers) அனேகம் பேர் வானிலிருந்து குதிப்பதற்கு முன் கொட்டாவி விடுகிறார்கள் என்கிறார் மேரிலாண்ட் பல்கலைக் கழக பேராசிரியர் ராபர்ட் புரொவைன்.

கொட்டாவி அதிக பட்சம் ஆறு வினாடிகள் நீடிக்கிறது. இதயத் துடிப்பை 30 சதவிகிதம் கூட்டுகிறது. அதுமட்டுமின்றி தோலின் உஷ்ணத்தை அதிகப்படுத்தி, தசையையும் இறுக்குகிறது என்று கூறுகிறது ஆராய்ச்சி.

இன்னுமொரு ஆராய்ச்சி கொட்டாவி நமது நுரையீரலில் உள்ள எண்ணை போன்ற பொருளை உறைந்து விடாமல் தடுக்க வாகனங்களுக்குக் கிரீஸ் போடுவது போன்ற ஒரு பாதுகாப்புச் செயல் என்று கூறுகிறார்கள். இந்தக் கூற்றுப்படி கொட்டாவி விடவில்லையென்றால் மூச்சை இழுத்து விடுவது கடினமாகலாம்.

உடலை சீராக பேணுவதற்கு ஆலோசனைகள் கூறும் மருத்துவர்கள் “உடற்பயிற்சி செய்யுங்கள்”, “நடை பயிலுங்கள்”, “யோகா செய்யுங்கள்” என்று அறிவுரை சொல்கிறார்களே தவிர “தெனக்கும் நன்னா கொட்டாவி விடுங்கோ” என்று பரிந்துரைப்பதிலையே. ஏன்?

கருவில் வளரும் 11 வார சிசுகூடக் கொட்டாவி விடுவதாக கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். விடாமல் என்ன செய்யும்? தொலைக்காட்சி சானல்கள் – சுட்டி டிவி, பேபி டிவி, கார்ட்டூன் நெட்வொர்க் போன்ற பொழுதுபோக்கு எதுவுமே இல்லாமல் ‘அக்கடான்னு இருட்டிலேயே கிட’ என்று சொன்னால் அதற்கு போரடிக்காதா?

தேர்தல் பிரச்சாரத்தின் போது அமெரிக்க அதிபர் ஜார்ஜ் புஷ் உணர்ச்சிபூர்வமான ஒரு சொற்பொழிவு ஆற்றுகையில் அவருக்கு பின்னால் நின்று கொண்டிருந்த 13 வயது சிறுவன் தாளமுடியாமல் கொட்டாவி விட்டும், நெட்டி முறித்தும், சொடக்கு விட்டும் தன் பொறுமையின்மையை வெளிக்காட்டியதை டேவிட் லெட்டர்மேன் தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்ப, அது உலகெங்கும் ஒரு பெரிய பரபரப்பை உண்டாகியது. (புஷ்ஷுடைய பேச்சு எந்தளவுக்கு சுவராஸ்யமாக இருந்தது என்று நீங்கள் புரிந்துக் கொள்ளுங்கள்.

[ காணக் கிடைக்காத இந்த காட்சியை இன்னும் காணாதவர்கள் கீழ்க்கண்ட சுட்டியில் கண்டு மகிழலாம் http://www.youtube.com/watch?v=ggMFwdQkK2k ]

கொட்டாவி என்பது நமது மூதாதையர்கள் வாயைத் திறந்து, பற்களை வெளிக்காட்டி மற்றவர்களை பயமுறுத்துவதற்காக கையாண்ட ஆயுதம் என்ற ஒரு வாதமும் இருக்கிறது.

இது மிகவும் சிறுபிள்ளைத்தனமான வாதமாக எனக்கு படுகிறது.

மனிதர்கள் மட்டுமின்றி மீன்கள், பறவைகள், பாம்புகள், விலங்குகள் குறிப்பாக, பாலூட்டி இனங்கள் எல்லாமே கொட்டாவி விடுகின்றன. அதற்கு இவர்கள் என்ன விளக்கம் கொடுக்க போகிறார்கள்?

பூனை கொட்டாவி விடுவதை நம்மில் பலர் பார்த்திருக்கலாம். அதற்கு என்ன மாதிரி போரடிக்கிறதோ யார் கண்டது? யாகவ முனிவர் உயிரோடு இருந்தாலாவது “பூனை பாஷையை கொஞ்சம் மொழிபெயர்த்துச் சொல்லுங்க அய்யா” என்று வேண்டுகோள் விடுத்திருக்கலாம்.

1980-களின் பிற்பகுதிகளில் எலிகளை வைத்து விஞ்ஞானிகள் சோதனை செய்திருக்கிறார்கள். பாவம் இந்த எலிகள்! என்ன பாவம் செய்ததோ தெரியவில்லை. ஆ.. ஊ.. வென்றால் எலிகளைப் பிடித்து பலிகடாவாக்கி விடுகிறார்கள். எலிகள் அதிகாலையில் (படுக்கையை விட்டு) எழுந்திருப்பதற்கு முன்பும், பசியாக இருக்கும் போதும் கொட்டாவி விடுகிறதாம். (நானும் பெட்காபிக்கு முன்பு ஜாலியாக கொட்டாவி விடுவதுண்டு)

ஆபத்தான கொட்டாவி காண்டாமிருகத்தின் கொட்டாவிதான்! அது கொட்டாவி விட்டால் வேறு எந்த விலங்கையாவது தாக்கப் போகிறது என அர்த்தம்.

ஜப்பானிலுள்ள கியோட்டோ பல்கலைக் கழகத்தில் மனிதக் குரங்குகள் கொட்டாவி விடும் வீடியோ படத்தை மனிதக் குரங்குகளிடம் (ஆறு பெருசுகள், மூன்று குட்டிகள்) போட்டுக் காண்பித்திருக்கிறார்கள். அதை பார்த்த சற்று நேரத்திற்குள் இரண்டு குரங்குகள் அம்சமாக கொட்டாவி விட ஆரம்பித்து விட்டன.

“அப்ப டார்வின் அண்ணா சொன்னது கரிக்ட்டுதான். குரங்குதான் நமக்கு முப்பாட்டன்” என்ற அவசர முடிவுக்கு வந்து விடாதீர்கள். டார்வின் விட்டது ‘உடான்ஸ்’ என்பதற்கு போதுமான ஆதாரங்கள் இன்றைய விஞ்ஞானிகள் எடுத்து வைக்கிறார்கள். அதை இன்னொருநாள் வைத்துக் கொள்ளலாம்.

கிட்டத்தட்ட 55 சதவிகிதம் மனிதர்கள் ஒருவர் கொட்டாவி விடுவதைப் பார்த்து மற்றவர் விடுகிறார்கள். பார்த்துதான் விட வேண்டும் என்பதில்லை. பார்க்காமலேயும் விடலாம்

கொட்டாவி விடும் சப்தத்தை ஒலிப்பதிவு செய்து, அதை கண்பார்வையற்ற அன்பர்களை கேட்க வைத்தார்கள். என்ன ஆச்சரியம்? கொட்டாவி சப்தத்தைக் கேட்டதுமே இவர்களில் சிலருக்கு தானாகவே கொட்டாவி வந்து விட்டது.

கொட்டாவி ‘ஒட்டுவார் ஒட்டியா’ என்று கெட்டால் அதற்கும் சரியான விளக்கம் இல்லை. எல்லோரையும் அது தொற்றிக் கொள்வதில்லையே?

கொட்டாவி பற்றிய நினைப்பே ஒருவனுக்கு கொட்டாவியை வரவழைத்து விடும். கொட்டாவி பற்றிய இந்த கட்டுரையை நீங்கள் படிக்கும் போது ஒருமுறையாவது நிச்சயம் கொட்டாவி விட்டிருப்பீர்கள். இதில் வெட்கப் படுவதற்கு ஒன்றுமில்லை.

நம் மூளையின் செயல்பாடுகள் பலவற்றை நம்மால் இன்னும் முழுமையாக அறிந்துக் கொள்ள முடியவில்லை. கொட்டாவியும் நம் மூளையின் இன்னும் கண்டுபிடிக்காத ஏதாவதொரு பகுதியின் செயல்பாடாக இருக்கக் கூடும்.

ஒருவரைப் பார்த்து கொட்டாவி விடும் மற்றவரை சாதாரணமாக நினைத்து விடாதீர்கள். அவருடைய மூளைக்கு எளிதில் கிரகித்துக் கொள்ளக் கூடிய சக்தி இருக்கிறது; அதன் செயல்பாடுகள் அபாரமாக இருக்கிறது என்று அர்த்தம்.

கொட்டாவி பட்டாபி பாடத்தை கவனிக்காமலேயே எப்படி இவ்வளவு பெரிய பிஸினஸ்மேன் ஆனான் என்பது உங்களுக்கு புரிந்திருக்குமே?

நவீன காலத்தில் நம் மக்கள் அடிக்கடி ‘ஓ’ போடு என்று சொல்கிறார்களே? அதற்கு ஜாலியாக கொட்டாவி விடுங்கள் என்ற அர்த்தம்தானோ?

இதுவரை கொட்டாவி பழக்கம் இல்லாதவர்கள் கூட இந்த கட்டுரையை படித்த பிறகு நிறைய ‘ஓ’ போடுவார்கள் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது.

இப்பொழுது எனக்கும் கொட்டாவி வர, எழுதுவதை நிறுத்தி விட்டு மனம் போன போக்கில் ‘ஓ’ வென்று கொட்டாவி விட்டு சுகத்தை அனுபவித்துக் கொண்டேன்.


vapuchi@hotmail.com

Series Navigation

அப்துல் கையூம்

அப்துல் கையூம்

கொட்டாவி

This entry is part [part not set] of 20 in the series 20011001_Issue

லாவண்யா


பளபளவென்று எல்லா பக்கமும் விளக்குகள் எாிந்துகொண்டிருந்தபோதும், அந்த விமானநிலையம் முழுதும் இருளில் இருப்பதுபோல் தோன்றியது அவனுக்கு. ஏனோ, மனது தனிமையை இருட்டுக்கு சம்பந்தப்படுத்திவிடுகிறது. ஆனால் தனிமை என்பதும் சாியில்லை, சுற்றிப்பார்த்தபோது இருபதுக்கும் மேற்பட்டவர்கள் அங்கங்கே கொத்துக்கொத்தாய் உட்கார்ந்தும், சாிந்தும், படுத்துக்கொண்டும். இத்தனைபேர் மத்தியில் இருந்துகொண்டு எப்படித் தனிமை என்று சொல்வது ? இவர்களில் யாரும் பேசுமளவு பழக்கமில்லை என்பதாலா ?

ஏன் இப்படியெல்லாம் உபயோகமில்லாமல் யோசிக்கத்தோன்றுகிறது என்று அவனுக்குப் புாியவில்லை, எப்போதும் இல்லாமல் என்ன இது புதுப்பழக்கம் ? தூக்கம் வருகிறது, ஆனால் தூங்கமுடியாத நிலைமை – மனசு ஏதேதோ புலம்ப ஆரம்பித்துவிட்டது.

இமைகளின்மேல் கனமாக உட்கார்ந்திருக்கிற தூக்கத்தை விரட்டுவதற்கென்று சுற்றியிருந்தவர்களை மெல்லமாய் இன்னொருதரம் நோட்டமிட்டான் – அநேகமாய் எல்லா வயதுக்காரர்களும் இருந்தார்கள். ஏழோ, எட்டோ வயதுப்பிஞ்சு ஒன்று நீலஜீன்ஸ் அணிந்து அம்மா மடியில் படுத்தபடி ஆங்கில காமிக்ஸ் வாசித்துக்கொண்டிருந்தது. இரண்டு பையன்கள் எதிரெதிர் சோில் உட்கார்ந்து ஒருவர் மாற்றி ஒருவர், ‘ஒன் அப் ‘, ‘டூ அப் ‘ என்று நெஞ்சைத்தொட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரே மாதிாியாய் கறுப்பு ஜெர்கின் அணிந்த இரு பெண்கள் சுற்றிப்பார்த்தபடி ரகசியம் பேசிக்கொண்டிருக்க, எதிர்சீட் வாலிபன் அவர்களில் ஒருத்தியை அடிக்கடி திரும்பிப் பார்த்தபடி கையிலிருந்த புத்தகத்தில் கவனம் செலுத்த முயன்றான். வயதான ஒரு தம்பதி நடுவில் சூட்கேஸைத் திறந்துவைத்து சட்டை, பேன்ட் எண்ணி சாிபார்த்துக்கொண்டிருந்தது. இறுதி வாிசையில் ஒரு கோட்-சூட் ஆசாமி வேகமாய் சான்ட்விச் மென்று நிறைய கோக்குடித்தார்.

இரண்டு நிமிடத்துக்குள் அவனுக்கு அந்த விமான நிலையம் சலித்துப்போனது. எல்லோருக்கும் அப்படித்தான் இருந்திருக்கவேண்டும். அனைவர் முகத்திலும் பொதுவான ஒரு களைப்பு தொிந்தது. நிறைய பயணித்துவந்த அலுப்பாக இருக்கலாம், அல்லது அடுத்த விமானத்தில் அரைமணி நேரமே பயணிப்பதற்காக இங்கே எட்டுமணி நேரம் காத்திருக்க நேர்வதின் அபத்தத்தை நினைத்து சலிப்புற்றிருக்கலாம்.

மறுபடி தூக்கம் வரப்பார்த்தது. தலையை உலுக்கிக் கொண்டான். அங்கங்கே சிலர் நடைபழகிக்கொண்டிருப்பதை கவனித்ததும், கொஞ்சநேரம் நடந்தால் என்ன என்று தோன்றியது, அப்போது தூக்கம் குறையுமோ என்னவோ, யார் கண்டது ?

பொிய பெட்டி இருந்த ட்ராலியின்கீழே இருந்த சின்னப் பெட்டியைத் தூக்கி காலியாய் இருந்த பக்கத்து நாற்காலியில் வைத்தான். அது கண்ணில்படும் உயரத்தில் இருப்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டபிறகு இரண்டு கைகளையும் பான்ட் பாக்கெட்டுக்குள் விட்டுக்கொண்டு மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தான். மொசைக் தரை லேசாய் வழுக்குவதுபோல் இருந்தது. சற்றுதூரம் நடந்தபிறகு திரும்பிப்பார்த்தபோது இரண்டு பெட்டிகளும் நன்றாகத் தொிந்தது. திருப்தியானான்.

அந்த ஹாலின் நடுவில் நாற்காலிகள் ஏதும் இல்லாத ஒரு விசாலபரப்பு இருந்தது. ஏற்கெனவே அங்கே சுற்றிச்சுற்றி நடந்துகொண்டிருந்தவர்கள் – பெரும்பாலும் இளைஞர்கள் – இவனைப் பார்த்ததும் ஒதுங்கி வழிவிட்டார்கள். அவனுக்கு அது அநாவசியமாகத் தோன்றியது, பெட்டிகள் இருந்த இடத்திலிருந்து அதிகதூரம் போய்விடாமல் அவற்றையே மையமாகக் கொண்டு ஒரு சிறிய வட்டத்தில் சுற்றவே அவன் விரும்பினான்.

இலக்கில்லாமல் சும்மா நடப்பது சுகமாகவே இருந்தது. அவ்வப்போது கவனமாய் பெட்டிகளைத் திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டான். அப்படி அடிக்கடி பார்ப்பதாலேயே யாருக்காவது சந்தேகம்வந்து பெட்டிகளைத் தட்டிக்கொண்டு போய்விடுவார்களோ என்றும் தோன்றியது. பதட்டத்தில் இன்னொரு தடவை திரும்பிப்பார்த்தான். பெட்டிக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவர்களைப் பார்த்தால், திருடுபவர்களாகத் தொியவில்லை. திருட்டுக்கொடுக்கவந்தவர்களாகவே தோன்றியது. அதனால் அவன் சற்றே நிம்மதி அடைந்தான்.

ஆனால், வெளியிலிருந்து யாராவது வந்துவிட்டால் என்ன செய்வது ? சுற்றிப் பார்த்தபோது ஒரேஒரு மூலையில் மூன்று கதவுகள் இருப்பது தொிந்தது. வேறு கதவுகளைக் காணோம். பெட்டிகளின்மேல் ஓரக்கண் வைத்துக்கொண்டே அவன் அந்தக் கதவுகளை நெருங்கி இழுத்துப்பார்த்தான். பயணிகளைச் சிறைவைத்ததுபோல மூன்றுமே வலுவாக பூட்டப்பட்டிருந்தது. கதவின் மறுபுறம் இரவுக்காவலர்கள் அரைத்தூக்கத்தில் இருந்தனர். அவன் மூன்றாவது கதவை இழுத்துப்பார்த்து திருப்தி அடைந்தபோது வெளியே படுத்திருந்த ஒருவர் எழுந்துகொண்டு அவசரமாய் கதவைத் திறக்க வந்தார்.

‘வேண்டாம் ‘ என்று அவன் உடனடியாகக் கையசைத்து மறுத்தான். அவர் சலித்துக்கொண்டு திரும்பவும் படுக்கப்போனார். அவர் தூக்கத்தைக் கெடுத்துவிட்டதற்கான வருத்தமும், இப்படி விச்ராந்தியாய்த் தூங்குகிறவர்கள்மேல் பொறாமையும் ஒருசேர எழுந்தது. சட்டென்று நினைவு வந்து திரும்பிப் பார்த்தான். பெட்டிகள் பத்திரமாய் இருந்தது.

அங்கிருந்து வேறு திசையில் நான்கைந்து அடிகள் நடந்ததும் ஒரு சுவர்ஷோகேஸ் வந்தது. அதில் வைத்திருந்த பிள்ளையார் சிலைகளை நோட்டமிட்டான். அலுமினியத்திலும், இரும்பிலும், வெள்ளியிலும், காகிதத்தில் ஓவியமுமாய் விதவிதமான கணபதிகள். தரையில் அமர்ந்துகொண்டு, மெத்தைபோல் திண்டின்மேல் ஒய்யாரமாய் சாய்ந்துகொண்டு, வில்லும் கையுமாக போர்க்கோலத்தில் நின்றவாறு, காளிங்க நர்த்தனம் போலொரு பொிய பாம்பை காலடியில் பாதியும், கையில் மீதியுமாய் வைத்துச் சுழற்றினபடி இன்னும் என்னென்னவோ வடிவங்களில் பிள்ளையார் மட்டும் அங்கே மெர்க்குாி விளக்கு வெளிச்சத்தில் அருள்பாலித்துக்கொண்டிருந்தார். ஓரத்தில் அந்த ஓவியங்களையும், சிற்பங்களையும் செய்த பெண்மணி நீலச்சேலை அணிந்து புகைப்படமாய் அமர்ந்திருக்க, பக்கத்தில் ஆங்கிலத்தில் மூன்றுபக்கத்துக்கு ஏதோ அச்சிட்டு ஒட்டியிருந்ததைப் படித்துப்பார்த்தான்.

நீலச்சேலை சிற்பி ஐந்து வயதிலோ, மூன்று வயதிலோ பிள்ளையார்மேல் தனிஆர்வம் கொண்டுவிட்டதாகவும், அதன்பிறகு பிள்ளையார் மட்டுமே செய்ததாகவும் குறிப்பிட்டிருந்தது. என்னென்ன காரணங்களுக்காக எல்லோரும் பிள்ளையாரை வணங்க / வாங்க வேண்டும் என்பதும் புராண உதாரணங்களோடு அழகாக விவாிக்கப்பட்டிருந்தது. சற்றே ஆர்வம் மிகுந்து விலைப்பட்டியலைப் பார்த்தான். யானைவிலை என்பது சாியாகவே இருந்தது. ஒன்றேனும் அவன் வாங்கக்கூடிய விலையில் இல்லை. வேண்டுமானால் அலுவலகத்தில் ஒன்றிரண்டை வாங்கி வைக்கச்சொல்லலாம். அவர்களுக்குக் கட்டுப்படியாகும், ஆஃபீசில் இருக்கிறவர்களும் கொஞ்சம் பயபக்தியோடு வேலை செய்வார்கள்.

ஆனால் அவனுக்கு ஒரு பிள்ளையாராவது வாங்கிப்போக வேண்டும் என்று ஆசையாய் இருந்தது. விலை ஜாஸ்தியாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை, அவனுக்கு பிள்ளையார் ரொம்பப் பிடிக்கும். பிள்ளையாரை தெய்வமாகவே எப்போதும் நினைக்க முடிவதில்லை. மனித உடலும், யானைத் தலையும் அவரை ஒரு கார்ட்டூன் கதாபாத்திரம்போலக் காட்டும். எப்போதும் சிாித்துக்கொண்டு, கூடவே இருந்து காாியம் யாவிலும் தெம்பூட்டுகிற ஒரு அத்யந்த சிநேகிதனாகவே அவர் அவனுக்குப் பாிச்சயமாகியிருந்தார். ஆனால் இந்த அர்த்தராத்திாியில் யார் இங்கே வந்து விநாயகர் விற்கப் போகிறார்கள் ? இந்த நினைப்புவந்ததும் அவன் தனக்குள் சிாித்துக்கொண்டான், அப்படியே வந்தாலும் அவனிடம் போதுமான அளவு இந்திய ரூபாய் இருக்கவில்லை, கிரெடிட் கார்ட் வாங்கிக் கொள்வார்களா என்று நினைத்தபோது இன்னும் சிாிப்பு வந்தது,

கடவுள் சிலை

வாங்க

கிரெடிட் கார்ட்

என்று மனதுக்குள் ஹைக்கூ எழுதிப்பார்த்தான். திரும்பிப்பார்த்து பெட்டிகள் இருப்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டான்.

தொடர்ந்து சுவரோரமாய் நடந்தான். பெரும்பாலும் கடைகள்தான். எஸ் டி டி பூத், ஹிக்கின்பாதம்ஸ் புத்தகங்கள், அதிவிரைவு இன்டர்நெட் நிலையம், ஐந்து நட்சத்திர( ?) சிற்றுண்டி சாலை, சாக்லெட்களும், பஞ்சுமெத்தை பொம்மைகளும், இதர பாிசுப்பொருட்களும் விற்கிற கடை – இன்னும் எல்லாமும் விதிவிலக்கில்லாமல் கண்ணாடிக்கதவுகொண்டு பூட்டப்பட்டு உள்ளே விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டு உள்ளே ஏதோ மங்கலாய்த் தொிந்ததால், இருந்தும் இல்லாததுபோல அந்தக்கடைகள் தோன்றின. அங்கங்கே இருந்த டிவிக்களைக்கூட அணைத்திருந்தார்கள்.

இதே விமானநிலையத்துக்கு அவன் பகலில் வந்திருக்கிறான். பறந்தவர்களும், பறக்கிறவர்களும், பறக்க வந்தவர்களும், இவர்களையெல்லாம் பார்க்க வந்தவர்களும், வாக்கி டாக்கி சகிதம் மிடுக்கான போலீசாரும், சீருடை மினிஸ்கர்ட்டில் கவர்ச்சியாய் விமானப் பணிப்பெண்களும், கோட் அணிந்து வியர்க்கிற வெளிநாட்டவர்களுமாய் திருவிழாக்கூட்டம்போல ஏககளேபரமும், பரபரப்புமாய் இருக்கும். திசை தொியாதவர்கள்போல ஆளாளுக்கு அங்கங்கே அலைந்துகொண்டிருக்க, எங்கும் சுறுசுறுப்பாய் இருக்கிற அந்தக்கூடம் இன்றைக்கு வெறிச்சோடிக்கிடந்ததைப்பார்க்க,

இளைத்துப்போன யானைபோல அழகற்றிருந்தது.

அத்தனை பேருக்காக இயக்கப்படுகிற குளிர்சாதனம் வெறும் இருபது பேருக்காக இப்போது ஓடிக்கொண்டிருப்பதால் மிகஅதிகமாகக் குளிர்ந்தது. இதை யாரேனும் நிறுத்தினால் தேவலை என்று தோன்றியது. மின்சாரமாவது மிச்சப்படும். மின்சாரம் என்றதும் அந்த இரவிலும் மின்னி அணைந்துகொண்டிருந்த நியான் விளம்பரப்பலகைகளைப் பார்த்தான். இவையும் அநாவசியம்., ராத்திாி நேரத்தில் யாருக்கு வேண்டும் கம்ப்யூட்டர் விளம்பரமும், வாஷிங் மெஷின் விலைக்குறைப்பும் ? ஒரு விளம்பரம், ‘எங்கள் ஹோட்டலில் தங்குங்கள், நீங்கள் கேட்கிற வசதிகள் எதுவானாலும் கிடைக்கும் ‘ என்று பரபரத்தது. காலை ஆறுமணி விமானத்துக்கு எழுப்பி விடுவார்களா என்கிற விவரம் இல்லை.

கண்களை மீண்டும் உறக்கம் அழுத்தியது, சிரமப்பட்டு விழிகளைத் திறந்து மணி பார்த்தான். பன்னிரண்டுகூட ஆகவில்லை, இன்னும் ஆறு மணிநேரத்துக்குமேல் இருக்கிறது. திரும்பி நேர்கோட்டில் நடந்து பெட்டிகளை நெருங்கினான். பக்கத்து நாற்காலியில் உட்கார்ந்து சூட்கேஸின்மேல் கைவைத்துக்கொண்டான். பெரும் ஆயாசமாய் இருந்தது. இந்தத் தூக்கத்தை ஜெயித்து இன்னும் ஆறுமணிநேரம் எப்படிக் காத்திருப்பது ? உடனடியாக ஒரு ஃப்ளைட்டை ஏற்பாடு செய்யாமல் இப்படிப் படுத்துகிறார்களே, ஏழுமணிநேரம் விமானம் ஏதும் வராமல்,

போகாமல் ஒரு விமானநிலையம் வீணாய் இருக்குமோ ?!

அவன் லேசாய் தூக்கத்தினுள் விழஇருந்தபோது அந்தக்குரல் அவனை எழுப்பிற்று.

‘எக்ஸ்கியூஸ்மீ ‘. திடுக்கிட்டு எழுந்தபோது முதலில் பார்த்த அந்த கறுப்பு ஜெர்கின் பெண் எதிாில் நின்றிருந்தாள், என்ன விஷயமாக இருக்கும் ? புாியாமல் ‘யெஸ் ‘ என்றான்.

‘ஒரு விஷயம் கேட்டால் தவறாய் நினைக்கமாட்டார்களே ‘ – பணிவான ஆங்கிலம்.

என்ன கேட்கப் போகிறாள் ? ‘இரண்டு பெட்டி நிறைய சிங்கப்பூர் பாிசுப்பொருட்களும், விலை உயர்ந்த எலக்ட்ரானிக்ஸ் சாதனங்களுமாய் நிரப்பி வைத்துக்கொண்டு இப்படி அசட்டுத்தனமாய்த் தூங்குகிறாயே, எவனாவது (அல்லது நானே) லவுட்டிக்கொண்டு போய்விட்டால் என்ன செய்வாய் ? ‘ என்று அவள் கேட்டுவிட்டால் என்னபதில் சொல்வதென்று அவனுக்குத் தொியவில்லை. கவனக்குறைவுக்காக தன்னையே திட்டிக்கொண்டான். ஓரப்பார்வைபார்த்து, ‘யெ – யெஸ் ‘ என்றபோது குரல் நடுங்கியது குளிராலா தொியவில்லை.

அவள் சற்றும் தாமதிக்காமல் ‘நீங்க சுந்தரமூர்த்திதானே ? ‘ என்று விரல்நீட்டிக் கேட்டாள். அப்போது அவளுடைய கண்களில் மின்னல்போல ஒரு ஒளிக்கீற்று தோன்றி மறைந்தது. இழந்துபோன பிள்ளைப்பருவம் மறுபடி கிடைத்துவிட்ட குழந்தைபோல் அவள் முகபாவம் இருந்தது. அவன் பதிலுக்காக மிக ஆவலாய்க் காத்துக்கொண்டிருந்தாள் அவள்.

அவன் ஏமாற்றம் கலந்த வெறுமையோடு, ‘ஸாாி, என்பேர் ஆனந்த் ‘ என்றான். யார் அந்த சுந்தரமூர்த்தி ? இவளுடைய காதலனாய் இருப்பானோ.

அவன் குரலில் தொிந்த ஏமாற்றம் அவளையும் தொற்றிக்கொண்டது. வாடின முகபாவத்தோடு, ‘ஐயாம் ஸாாி, கிட்டத்தட்ட உங்களைமாதிாியே என் காலேஜ்மேட் ஒருத்தன், சுந்தர்-ன்னு பேரு, அவனைப்பார்த்து ரொம்ப வருஷம் ஆச்சு, உங்களைப்பார்த்ததும் அவன்தானோ-ன்னு நினைச்சு ‘ என்று வாக்கியத்தை முடிக்கமுடியாமல் திணறி, ‘ஐயாம் ஸாாி ‘ என்றாள் மறுபடி. முன்பு எத்தனை சந்தோஷமாய்த் தொிந்தாளோ, அத்தனைக்கத்தனை வருத்தமாய் இருந்தாள் இப்போது.

‘இட்ஸ் ஓகே ‘ என்றான் அவன். கொஞ்சநேரம் பொதுவாய் ஒன்றிரண்டு விஷயங்கள் பேசிவிட்டு அவள் போய்விட்டாள். அவளைப்பார்க்க பாவமாய் இருந்தது. கதைகளிலும், சினிமாக்களிலும் எத்தனையோ பிாிந்த நண்பர்கள் சேர்கிறார்கள், பல வருடங்களைப் பேசிக் குதூகலிக்கிறார்கள், ஹோட்டலுக்குப்போய் ஒன்றாய் காபி, ஸ்வீட் சாப்பிடுகிறார்கள். இந்த சந்திப்பு அதுபோல் இல்லாமல் இருவருக்கும் ஏமாற்றத்தோடுபோய்விட்டதே என்று அவன் ரொம்ப நேரத்துக்குப்பிறகும் யோசித்துக்கொண்டிருந்தான். பாவம் அந்தப்பெண், நிஜமாகவே அவளை எங்கேயாவது பார்த்திருக்கிறேனா ? அவளுக்காக ஒரு பொய்யாவது சொல்லியிருக்கலாம் என்று தோன்றியது.

இப்படியெல்லாம் யோசித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே திடுதிப்பென்று இன்னொரு எண்ணமும் வந்தது. இது எல்லாமே ஒருவித செட்டப்பாக இருக்குமோ, அவனை வேவுபார்ப்பதற்காக யாரோ திருட்டு கும்பல் ஒன்று இந்தப்பெண்ணை அனுப்பிவைத்திருக்குமோ என்று தோன்றியது. சட்டென்று வலதுபக்கம் திரும்பி பெட்டிகளைப்பார்த்துக்கொண்டான், எல்லாம் சாியாகவே இருந்தது. ஆனாலும் அவனுடைய சந்தேகம் தீரவில்லை. திருடுவதும்கூட இப்போதெல்லாம் சுலபமில்லை, சத்தமில்லாமல் வந்து கையிலிருப்பதைப் பிடுங்கிக்கொண்டு ஓட்டமாய் ஓடுகிற திருடர்கள் வழக்கொழிந்துவிட்டார்கள். நவீன காலத்திற்கேற்ப திருடுவதற்கு புதுப்புது முறைகள் கையாள்கிறார்கள் என்று பேப்பர்களில் வருகிறதே.

அதெப்படி அவளுடைய சிநேகிதன் அவனைப்போலவே இருக்கமுடியும் ? ஒரே மாதிாி உலகத்தில் ஏழு பேரோ, ஒன்பது பேரோ இருப்பார்கள் என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறானேதவிர, அப்படி யாரையும் அவன் நோில் பார்த்ததில்லை என்பதால் அந்தப்பெண் மேலான அவன் நம்பிக்கை குறைந்துகொண்டே வந்தது. நிச்சயம் அவள் வேறு ஏதோ நோக்கத்தோடுதான் வந்திருக்கிறாள்.

பின்னந்தலையில் ஒருமுறை தட்டிக்கொண்டான், முட்டாள்தனத்தின் உச்சமாய், அவளிடம் விசிட்டிங் கார்ட் கொடுக்காதகுறையாய் பெயர், கம்பெனி விவரம், சிங்கப்பூாில் ஆறு மாதமாய் செய்த வேலை, திரும்பி வந்த ஃப்ளைட், நாளை காலை பயணிக்கப்போகிற பெங்களூர் ஃப்ளைட் என்று ஜாதகத்தையே எழுதிக் கொடுத்திருந்தான் அவன். வசதியான பார்ட்டிதான் என்று ஊகித்து போட்டிருக்கிற பேன்ட்-சட்டையைத் தவிர்த்து மீதம் எல்லாவற்றையும் அடித்துக்கொண்டு போய்விடுவார்கள் என்று அவனுக்கு பயமாய் இருந்தது. சூட்கேஸின் மேல் தளத்தைத் திறந்து

அதிலிருந்த பாஸ்போர்ட்டை எடுத்து பாக்கெட்டில் வைத்துக்கொண்டான். ஐம்பதுமீட்டர் தள்ளி ஒரு சோில் தன் சிநேகிதியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த அவளைக் கலவரத்தோடு பார்த்தான், என்னைப்பற்றிதான் சொல்கிறாளோ, என்ன செய்வாளோ தொியவில்லையே.

இந்த சம்பவத்துக்குப்பிறகு அவனுக்கு சுத்தமாய் தூக்கம் போய்விட்டது. எதை எதிர்பார்க்கிறோம் என்றே தொியாமல் கொட்டக்கொட்ட விழித்துக்கொண்டிருந்தான். இரண்டு கால்களையும் பக்கத்து நாற்காலிமேல் வைத்துக்கொண்டு முதுகுக்கு ஒரு சூட்கேஸை முட்டுக்கொடுத்தபடி கொஞ்சநேரம் ஸிட்னி ஷெல்டன் வாசித்துக்கொண்டிருந்தான். பிறகு வாக்மேனில் பாட்டுக்கேட்டான், ‘கண்ணே கலைமானே ‘ என்று இளையராஜாவும், யேசுதாசும் பிடிவாதமாய் தட்டிக்கொடுத்துத் தாலாட்டியபோதுகூட அவனுக்குத் தூக்கம் வரவில்லை. கறுப்பு ஜெர்கின் வில்லிகூட கொஞ்ச நேரத்தில் தலைசாய்த்து வாய்பிளந்து தூங்கிப்போயிருந்தாள். அந்த பொிய கூடத்தில் அவன் மட்டும் தனியாக கடிகாரத்தில் நேரம் மாறுவதை எண்ணிக்கொண்டு விழித்திருந்தான்.

தூங்காமல் இருப்பதற்கான காரணங்களை அவன் தத்துவவிசாரம்போல யோசித்துப்பார்த்தான். பெட்டிதான் காரணம் என்றால், எல்லோரும்தான் பெட்டி வைத்திருக்கிறார்கள், பெட்டியில்லாமல் விமானத்தில் பயணிப்பவர்கள் யார் ? சிலர் ஒற்றைப்பெட்டியைத் தலைக்கும், இன்னொன்று இருந்தால் – அதைக் கால்களுக்கும் கொடுத்தபடி நான்கைந்து நாற்காலிகளை ஆக்கிரமித்து சுகமாய்த் தூங்கியபடி இருக்கிறார்கள். துணையோடு வந்தவர்கள் கும்பலாய் அமர்ந்து, பக்கத்தில் பெட்டிகளை குவியலாய் வைத்துவிட்டு ஒருவர் தோளில் ஒருவர் சாய்ந்தபடி தூங்குகிறார்கள், ப்ாீஃப்கேஸை மடியில் வைத்துக்கொண்டு அதிலேயே தலையை வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தபடி ஒருவர் தூங்குகிறார். எல்லோரும் தூங்கும்போது நான் மட்டும் ஏன் விழித்திருக்க வேண்டும் ?

தூங்கலாமா என்று அவன் இப்படி அரைமனதோடு நினைத்துக்கொண்டிருக்கும்போதே அந்த கறுப்புஜெர்கின்பெண் யாரோ உலுக்கியதுபோல சட்டென்று எழுந்தாள். கொஞ்சநேரம் திருதிருவென்று முழித்துவிட்டு இவனைப் பார்த்ததும் சிநேகமாய் ஒரு புன்னகை செய்து, ‘இன்னும் தூங்கலையா ? ‘ என்றாள். அவன் பதறிப்போய் வேகமாய்த் தலையாட்டிவிட்டு இன்னும் கவலைப்பட ஆரம்பித்தான். ‘ஏன் இப்படிக் கேட்கிறாள், நான் தூங்கவில்லை என்று இவளுக்கு என்ன அக்கறை, நான் தூங்கவேண்டும் என்று எதற்காக எதிர்பார்க்கிறாள் ? ‘ – இப்படிப் பலவாறாய்

குழம்பிக்கொண்டான் அவன். அவள் தூரத்தில் இருந்த டாய்லெட்டுக்கு அன்னநடை நடந்து போய்த் திரும்பிவந்து, செல்லக் கொட்டாவிகளோடு மீண்டும் தூங்கியும்விட்டாள். அவனுக்கு மறுபடி தூக்கம் போய்விட்டது, விமானநிலையத்தை இன்னொரு சுற்று வந்தான். கால் வலித்தது, உட்கார்ந்துகொண்டான்.

அதன்பிறகு எப்போது தூங்கினான் என்று அவனுக்கே நினைவில்லை. கனவில் ஒரு வெள்ளையுடை தேவதை விமானத்தில் பறந்துவந்து, ‘மிஸ்டர்

சுந்தர மூர்த்திக்கு ஒரு நல்ல சேதி வந்திருக்கு, நீங்க சுந்தரமூர்த்தியா ? ‘ என்று சந்தேகமாய்க் கேட்டது. அவன் பதில் சொல்வதற்குள், ‘உங்க

பெங்களூர் ஃப்ளைட் ஏழு மணி நேரம் லேட் ‘ என்றது. அதுதான் நல்ல சேதியா என்று அவன் யோசித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே, ‘தூங்குங்க

இன்னும் ஏழு மணி நேரம் ‘ என்று அவனை அலாக்காகத் தூக்கி வந்து ஒரு ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டல் படுக்கையில் போட்டு முதுகில் தட்டித்

தூங்கவைத்தது. தேவதை சாியான நேரத்துக்கு எழுப்பிவிடுமா என்று சந்தேகப்பட்டபடி அவன் தூங்கினான்.

*******

‘மிஸ்டர் ஆனந்த், ஆனந்த் ‘ அவன் கண்ணுக்குமுன்னால் யாரோ கைதட்டினார்கள். அவன் திடுக்கிட்டு விழித்துக்கொண்டான். கனலாய்க் கொதித்த கண்களைத் தேய்த்துவிட்டுக்கொண்டு எதிரே பார்த்தபோது, அவள்தான். ஜெர்கினைக் கழற்றி மடித்துக் கையில் வைத்திருந்தாள். இன்னொரு கையில் இன்டியன் எக்ஸ்பிரஸ். அப்போதுதான் முகம் கழுவியிருக்கவேண்டும். சின்ன டி-சட்டையில் கவர்ச்சியாய் இருந்தாள்.

அவன் அப்பொதுதான் முழுதாய் தூக்கம் கலைந்து திரும்பிப்பார்த்தான். எல்லாம் வைத்தது வைத்தபடி இருந்தது. நிம்மதிக்கு பதிலாக வெட்கமும், சங்கடமும் கலந்த ஒரு புன்னகை பரவியது அவன் முகத்தில்.

‘ஆறு மணிக்கு ஃப்ளைட்-ன்னு சொன்னீங்க மிஸ்டர். ஆனந்த். மணி இப்போ அஞ்சரை, அதான் யோசிக்காம டக்குன்னு எழுப்பிட்டேன் ‘ என்று புன்னகைத்தாள். அவன் ‘தேங்க்ஸ் ‘ என்றான் மனமாற.

‘டைம் ஆச்சு, போய் ஃபேஸ்வாஷ் பண்ணிட்டு வந்துடுங்க ‘ என்றாள் காிசனமாய்.

‘பரவாயில்லை ‘ அவன் தயங்கினான். அவள் பெயர்கூட ஞாபகமில்லை. ‘இட்ஸ் ஓகே, போய்ட்டு வாங்க, உங்க திங்க்ஸை நான் பத்திரமா பார்த்துக்கறேன் ‘ என்று புாிந்துகொண்ட பார்வையோடுசொல்லி எதிர்ஸீட்டில் அமர்ந்தாள், பேப்பர் விாித்து கார்ட்டூன் பார்க்கலானாள். அவன் அதன்பிறகும் கொஞ்சநேரம் அங்கேயே திகைத்து நின்றுகொண்டிருந்தான். பிறகு வேறுவழியில்லாமல் பேகிலிருந்து டவல் எடுத்துக்கொண்டு ஓரத்திலிருந்த பாத்ரூம் நோக்கி நடந்தான். பேஸ்ட், பிரஷ் இருந்தது. எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.

பளீரென்று முகத்தில் குளிர்நீர் பட்டபோது கண்கள் பொிதாய் எாிந்தது. வேகவேகமாய் மூன்றுமுறை முகம்கழுவிவிட்டு அழுந்தத் துடைத்துக்கொண்டான். அதற்குள் வாசலுக்கு வந்துபார்க்கிற ஆவலை சிரமப்பட்டு அடக்கவேண்டியிருந்தது. அவன் கைவிரல்களால் பல்தேய்ப்பதை ஒரு வெளிநாட்டுக்காரர் அதிசயமாய்ப் பார்த்தார்.

நான்குநிமிடம் அந்த பாத்ரூமுக்குள் அவன் இருந்திருப்பான், அதற்குள் ஆயிரம் கற்பனைகள் ஓடியது, புலியின் காவலில்விட்ட ஆட்டுக்குட்டிகள்போல பெட்டிகளை விட்டுவந்திருக்கிறான். இரண்டும் பத்திரமாய் இருக்குமா ? காலை நேரமாதலால் அந்த ஹாலில் கூட்டம் சேர ஆரம்பித்திருந்தது. அதற்குநடுவில் யாராலும் திருட்டுச்செய்யமுடியாது என்று ஒருபக்கம் நினைக்க, மறுபக்கம் அப்படியே திருடினாலும் யாரும் கவனிக்க மாட்டார்கள் என்றும் தோன்றியது. யாருக்கும் நேரமிருக்காது.

அவன் திரும்பிவந்தபோது அவள் அதேஇடத்தில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவன் டவலை உள்ளே வைத்ததும், ‘ஓக்கே மிஸ்டர். ஆனந்த், நைஸ் மீட்டிங் யூ ‘ என்று கைகுலுக்கினாள், அவள் கை சில்லிட்டிருந்தது.

‘உங்க ஃப்ளைட் ? ‘ என்று விசாாித்தான்.

‘அதுக்கு இன்னும் ஒன் ஹவர் இருக்கு ‘ என்று புன்னகைபதில் வந்தது.

‘ஓகே ‘ அவன் பையைத் தோளில்மாட்டிக்கொண்டான், பெட்டிகள் இருந்த ட்ராலியை நகர்த்தினபடி அவளிடம் விடைபெற்றான்.

*******

பெங்களூர் விமானத்துக்கான வாிசையில் சேர்ந்துகொண்டு மெல்ல நகர்ந்தபோது பொிதாய் கொட்டாவி வந்தது. ‘வீட்டுக்குப்போனதும் இரண்டுநாள் தொடர்ந்து தூங்கமட்டும்போகிறேன் ‘ என்று சொல்லிக்கொண்டான். சம்பந்தமில்லாமல் அந்தப்பெண்ணின் ஞாபகம் வந்தது. அவளை ஏன் சந்தேகப்பட்டேன், ஒருபக்கம் சிாிப்பாகவும், இன்னொருபக்கம் வெட்கமாகவும் இருந்தது.

சோர்ந்து தளர்ந்த நடையோடு பெட்டிகளை கவனமாய்த் தள்ளியபடி நேற்றைய இரவை மங்கலான நினைவுகளோடு யோசித்தபோது, அவனுக்கு ஒருகணம் சந்தேகமாகவே இருந்தது – பெட்டிகளை அவன் இழுத்துவருகிறானா, அல்லது பெட்டிகள் அவனை இழுத்துப்போகிறதா ? இன்னொரு கொட்டாவி வந்து அவன் யோசனையைக் கலைத்தது.

‘ஹாவ் … ‘

***

Series Navigation

லாவண்யா

லாவண்யா