பூரணம்

நட்சத்ரன்

நாற்காலியில்
எதிரெதிரே அமர்ந்து
பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம்
உன் இதழ்வரிகளை நானும்
என் இதழ்வரிகளை
நீயுமாய்ப் படித்தபடி

பின்
உன் புருவ நேர்த்தியை
நானும்
என்னதை நீயுமாய்
கண்களால் சிலாகித்திருக்கிறோம்

எங்கெங்கோ போய்த்திரும்புகிறது
நம் பேச்சு
அவசியமற்று

கடந்துகொண்டேயிருக்குது
காலம்

நமக்கும் விழத்தான் செய்கிறது
நரை

என்றபோதும்
நாம்
பூரணமாய் வாழ்ந்துவிட்டதாய்
பூரித்திருக்கிறோம்
நம் இமைகளின் அசைவை
எண்ணியபடிக்கு.
நிலாப் பசி

-நட்சத்ரன்

பாயில்
வானம்பார்த்துப் படுத்திருக்கிறேன்

சதா நகர்ந்தபடியிருக்கின்றன
மேகக்கூட்டங்கள்

அவற்றுள்
ஒளிந்து ஒளிந்து
விலகிக்கொண்டிருக்குது
நிலவு

புளியமரக் கிளைகளில்
கும்பலாய் மொய்த்தபடியிருக்கின்றன
மின்மினிப் பூச்சிகள்

சமையற் கட்டில்
அடுப்பூதிக்கொண்டிருக்கிறாள்
அம்மா

கடைத்தெருபோன
அப்பா
இன்னும் திரும்பவில்லை

நல்லா வாய்பிளந்து
தூங்கிக் கிடக்கிறான்
தம்பி:
அவன் முகத்தில் வழிகிறது
பால்நிலா

வீட்டினுள்ளிருந்து
சூடாய் வெளியேறுது
அடுப்புப் புகையும்
அம்மா வைக்கும்
புளிக்குழம்பு வாசமும்

எனக்கு
பசி வயிற்றைக் கிள்ளுது

கடைத்தெருவிலிருந்து
திரும்பிவருகிறார் அப்பா
லேசாய் இருமியபடி

அவர் கையில் ஒரு
பிரிட்டானியா பாக்கெட்

உனக்குப்பாதி
தம்பிக்குப் பாதி என்று
என்னிடம் நீட்டுகிறார்

இல்லப்பா காலையில்
தம்பியோடயே தின்னுக்கிறேன்
என்கிறேன்
பாக்கெட்டைக் கையில் அணைத்தபடி

இப்போது எனக்குப்
பசிக்கவேயில்லை.

—-
natchatran@yahoo.com