டயரி

ஞாநி

பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகில்லை என்று வள்ளுவன் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே நொந்து சொன்னது இன்னும் 2000 ஆண்டுகளுக்கு சாகாமல் இருக்கும் என்றே தோன்றுகிறது. ஒவ்வொரு ஜுன் ஜுலை மாதங்களிலும் ஏழை மாணவர்கள் பீஸ் கட்டப் படும் பாடுகள், வீட்டுக் கடன் வாங்குவதற்கு ஆள் பிடிக்க அலையும் நவீன வங்கிகள் கல்விக்கடனுக்கு மாணவர்களைப் படுத்தும் பாடுகள் காந்தியவாதியைக் கூட நக்சல்பாரியாக்கிவிடும்.

ஆனால் வள்ளுவன் சொன்ன பொருள் என்பது பணம் என்று கருதத் தேவையில்லை. அர்த்தம் இல்லாத வாழ்க்கை வாழ்வோருக்கானது அல்ல இந்த உலகம் என்றும் வள்ளுவன் சொன்னதாக கருதிக் கொள்பவர்கள் உண்டு. அப்படிப்பட்டவர்கள் வாழ்க்கையில் பணத்தைத் தேடுவதை விட அர்த்தத்தைத் தேடுபவர்களாக இருப்பார்கள். பெரும்பாலும் கலை, இலக்கியவாதிகள் அப்படிப்பட்டவர்கள். (எல்லாரும் அல்ல.)

இந்த வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் என்ன என்று தேடும் கலை இலக்கியப் படைப்புகளைக் கூட மக்களிடம் சென்று பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டுமானால், திரும்பவும் அதற்கும் பணம் தேவைப்படுகிறது ! சிறந்த கலைஞர்கள், படைப்பாளிகள் இதனால்தான் எப்போதும் புரவலர்களை, வள்ளல்களை நம்பி வாழ்ந்தாக வேண்டிய கட்டாயத்தில் தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

நம்முடைய சம காலத்தில் சிறந்த திரைப்படக் கலைஞரான சத்யஜித் ரே தன் முதல் படத்துக்கான பணத்துக்காக சிரமப்பட்ட கதையை நினைவு கூரும் சந்தர்ப்பத்தை தமிழ் நாடு திரைப்பட இயக்கத்தின் ரே பட விழாவில் அண்மையில் எனக்குத் தந்தது. ரே ஒரு பரம்பரைப் பணக்காரர். சொந்தப் பணத்தில் எளிதாக வறுமையைப் பற்றி படம் எடுத்து தள்ளிவிட்டார் என்று ஒரு அவதூறு நம்முடைய நாடாளுமன்றம் முதல் பல அரங்குகளில் ஒரு காலத்தில் பேசப்பட்டிருக்கிறது. ரேவின் தாத்தா ஓவியர். எழுத்தாளர். பெரும் அச்சகம் நடத்தி பணம் குவித்தவர். ரேவின் அப்பாவும் ஓவியர் எழுத்தாளர். ஆனால் ரே சிறு குழந்தையாக இருந்தபோதே அப்பா இறந்தார். தாத்தாவின் அச்சகம் நொடித்துப் போய் குடும்ப சொத்தையெல்லாம் கடனுக்காக விற்க வேண்டியதாயிற்று. ரேவின் அம்மா ஆசிரியையாக வேலை பார்த்து ரேவை படிக்க வைத்தார். ரேவும் ஓவியராகி விளம்பர கம்பெனியில் பணியாற்றினார். 30ம் வயதில் படம் எடுக்க முற்பட்டபோது இன்சூரன்ஸ் பாலிசி மீது கடன் வாங்கி, மனைவியின் நகைகளை அடகு வைத்துதான் ஆரம்பித்தார். கொஞ்சம் படம் எடுத்துவிட்டு அதை விநியோகஸ்தர்களுக்கு போட்டுக் காட்டினால் மீதி பணம் கிடைத்துவிடும் என்று நம்பினார். இரண்டு வருடமாகியும் அது நடக்க வில்லை. கடைசியில் மேற்கு வங்க காங்கிரஸ் முதல்வர் பி.சி ராய்க்கு படத்தைப் போட்டுக் காட்டியதும் , இது கிராம முன்னேற்றம் பற்றிய படம் என்று அவர் அப்பாவித்தனமாக நம்பி அரசுப் பணத்தைக் கொடுத்தார். சர்க்கார் அதிகாரிகளுடன் ரே பட்ட பாட்டை அவர் பகிரங்கமாகப் பேச விரும்பவே இல்லை. கடைசி வரை முதல் படமான பதேர் பாஞ்சாலியிலிருந்து ரேவுக்கு ஒரு காசு கூட கிடைக்கவில்லை.

சினிமாவைப் பொறுத்தவரை இன்று கோடிக்கணக்கான பணம் செலவானாலும், அத்தனையும் மக்கள் கொடுக்கும் டிக்கட் காசிலிருந்துதான் வருகிறது. ஆனால் நவீன தீவிர நாடகத்தின் நிலை அப்படியில்லை. புரவலர்களை நம்பியே இயங்க வேண்டியிருக்கிறது. (இதைப் பிடிவாதமாக 25 ஆண்டுகளாக எங்கள் பரீக்ஷா நாடகக்குழு மறுத்து வருகிறது.) ப்ரெஞ்ச் கலாசார அமைப்பான அலையன்ஸ் பிரான்சே அரங்கில் இரண்டு தமிழ் நாடகங்கள் அண்மையில் நடந்தன. டெல்லி தேசிய நாடகப்பள்ளி பட்டதாரியான பாலகிருஷ்ணன் இதுவரை ஆங்கில, ஹிந்தி நாடகங்களையே இயக்கி நடித்தவர். அந்தி வெளி அவருக்கும் பல நடிகர்களுக்கும் முதல் தமிழ் நாடகம். ( என்னுடைய ‘அய்யா ‘ தொலைக்காட்சித் தொடரில் அவர் இளம் பெரியார் பாத்திரத்தில் நடித்திருக்கிறார்.)

அவரது நாடகம் எந்த காலத்திலும் சுவையாகவும் காலத்துக்குப் பொருத்தமானதகவும் இருக்கக்கூடிய மகாபாரதத்தில் போருக்குப் பிந்தைய கதை. சாகும் தருவாயில் மனம் திருந்திய துரியோதனன், பழி வாங்கத் துடிக்கும் அஸ்வத்தாமா, சூழ்ச்சிக்கார கண்ணன், அவனை சபிக்கும் காந்தாரி, தன்னால் நடந்த இந்தப் போரால் தன் நிலையில் என்ன மாற்றம் என்று யோசிக்கும் திரெளபதை என்று அருமையான பாத்திரங்கள். பொதுவாக எல்லாருமே சீரான தரத்தில் நடிப்பு. இருந்தும் நாடகம் பெண்ணியத்துக்கும் அழுத்தம் தரவில்லை.. யுத்த எதிர்ப்புக்கும் தரவில்லை.

இன்னொரு நாடகம் தேசிய நாடகப்பள்ளியின் பயிற்சிப் பட்டறையில் அதன் இணைப்பேராசிரியர் கே.எஸ்.ராஜேந்திரன் உருவாக்கியது. (எழுபதுகளில் சென்னையில் வீதி நாடக இயக்க உருவாக்கத்தில் ராஜேந்திரனும் நானும் ஒன்றாகப் பணியாற்றியவர்கள்) மராத்தியில் சதீஷ் அலேகர் எழுதிய மகா நிர்வாண் மறைந்த கே.வி.ராமசாமியால் தமிழாக்கப்பட்டது. செத்தபிறகு தனக்கு மனைவியும் மகனும் சடங்குகள் செய்வதை தானே ஒருவன் பார்ப்பதாக அமைக்கப்பட்ட கற்பனையின் ஊடே குடும்ப உறவுகள், மரணத்தின் அர்த்தம், சடங்குகளின் அர்த்தமின்மை முதலியவை பற்றி சிந்திக்க வைப்பது அலேகரின் நோக்கமாக இருந்திருக்கலாம். அடையாறு திரைப்படக்கல்லூரி பட்டதாரியான ராஜேஸ்வரியும், பாரதி மணியும் தங்கள் சிறந்த நடிப்பால் நாடகத்தைக் காப்பாற்றினார்கள். மற்றபடி நாடகம் மேம்போக்கான சபா நாடக காமெடி திசையில் போய்க் கொண்டிருந்தது.

இரண்டாவது நாடகத்துக்கு அரங்கு நிரம்பி வழியும் கூட்டம். காரணம் டிக்கட் கிடையாது. பாலாவின் நாடகத்துக்கு டிக்கட் இருந்ததால் குறைவான கூட்டம். செலவை சந்திக்க புரவலர் உதவிகள் இருந்தும் பாலா சிரமப்பட வேண்டியிருந்தது. நாடகம் இலவசமாயிருந்தால் வந்து குவிகிற, ஆனால் டிக்கட் வாங்கத் தயங்கும் நடுத்தர வர்க்க பார்வையாளர்கள் மன நிலையை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

மகா நிர்வாண் நாடகத்தன்று நாடகத்தைப் பாராட்டிப் பேசிய நாடகாசிரியர் இந்திர பார்த்த சாரதி இவ்வளவு நல்ல நடிகர்கள் சென்னையில் இருந்தும் ஏன் அதிகம் நவீன நாடகங்கள் நடப்பதில்லை என்று வருத்தப்பட்டார். பணம் இல்லாததுதான் காரணம் என்று நான் ஆடியன்சிலிருந்து பதில் சொன்னேன். பாலா ஆமோதித்தார். இ.பா தான் பணம் ஏற்பாடு செய்வதாக அறிவித்தார். அவரிடமிருந்து பணம் கிடைத்ததும் நாடகம் போடுவதாக நானும் அறிவித்தேன். இருவரும் விரைவில் வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றுவோம்.

பணத்துக்கான உத்தரவாதம் வாழ்க்கையில் கிடைத்த பிறகும் வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தை தேடிய கலைஞர்கள் கே.வி.ரமசாமியும் பாரதிமணியும். ராமசாமி தபால் துறை அதிகாரியாக நிரந்தர வேலையில் இருந்தவர். ஆனால் எழுத்து, நாடகம் இரண்டிலும் தீவிரமான அக்கறைகளுடன் செயல்பட்டார். ஞானரதம் ஆசிரியர் குழுவில் இருந்தார். வீதி நாடக இயக்கத்தை உருவாக்குவதில் உழைத்தார். என் வீதி நாடகமான ‘குசேலன் கதை ‘யில் குசேலனாக நடித்தார். அவருடைய ‘ஹிரண்யகசிபு ‘ என்ற அற்புதமான சிறு நாடகத்தை பரீக்ஷா பல முறை நடித்திருக்கிறது. இன்றும் பொருத்தமன நாடகம் அது. நாராயணாய நமஹ என்று சொல்லும் மக்களை ஹிரண்யாய நமஹ என்று சொல்லும்படி கொடுமை செய்கிறான் ஹிரண்யன். அவனைக் கொல்ல ஆவேசமாக வருகிறது நரசிம்மம். சமாதான சக வாழ்வு முக்கியம். எனவே முதலில் பேச்சு வார்த்தை நடத்துவோம் என்கிறான் ஹிரண்யன். இரண்டு மூன்று சுற்று பேச்சு வார்த்தைகளும் தோல்வியடைகின்றன. கடைசியில் ஹிரண்யன் சொல்லும் தீர்வை நரசிம்மம் ஏற்றுக் கொண்டு போய்விடுகிறது. தீர்வு என்ன ? மக்கள் அவதிப்படக் கூடாது என்பதுதனே நரசிம்மத்துக்கு முக்கியம். அவர்கள் எப்போதும்போல நாரயணாய நமஹவே சொல்லட்டும். நான் இனி என் பெயரை நாராயண என்று மாற்றிக் கொண்டு விடுகிறேன் என்கிறான் ஹிரண்யன். எப்படி ? இன்றைய சூழலுக்கும் பொருத்தமயிருக்கிறதல்லவா ?

சூழல் என்றதும் புதிய சூழலில் தன்னைப் பொருத்திக் கொண்டு முதிர்ந்த வயதிலும் இயங்குபவர் என்று நடிகர் பாரதி மணியைச் சொல்லலாம். பாரதியாரின் அப்பாவாக பாரதி படத்தில் சிறப்பாக நடித்தும் உதவி இயக்கமும் செய்த பிறகு எஸ்.கே.எஸ்.மணி பாரதி மணியாகிவிட்டார். அறுபது வருடங்களாக நாடக நடிகராக இருக்கும் மணி டெல்லிக்காரர். அங்கே தொழில் துறையில் வசதியாக இருந்தபோதும் நாடக மேடை அவருக்கு பெரும் போதையாக இருந்தது. இ.பாவின் தமிழ் நாடகங்களை முதலில் மேடையேற்றினார். தொடர்ந்து நாடகம் எழுத இ.பாவுக்கு உந்துதலக இருந்தார். ( இ.பாதான் விமர்சகர் க.நா.சுப்ரமணியத்தின் மகளுக்கும் மணிக்கும் திருமணத்தை ஏற்பாடு செய்தாராம்.) இரண்டு தலைமுறைகளுக்குப் பின் பென்னேஸ்வரன் என்ற இளைஞர் டெல்லியில் நவீன நாடகங்கள் செய்தபோது அதிலும் மணியின் பங்களிப்பு தொடர்ந்தது. முதிர்ந்த வயதில் சென்னை வந்த பிறகு டி.வி , சினிமா உலகில் நுழைந்தபோதும் மணியின் மனம் நாடகத்திலேயே லயித்திருக்கிறது. மகா நிர்வாண் நாடகத்தில் மணியின் டைமிங் நவீன நாடகக்காரர்கள் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியதாகும்.

மணி போன்றவர்கள் பங்கேற்க தமிழ் சினிமாவில் ரே, பெனகல் போன்ற இயக்குநர்கள் உருவாகாதது ஒரு குறைதான். பெனகல் என்றதும் சென்ற இதழில் பெனகலின் படத்தில் நரேந்திர மோடி வேடத்தில் சுந்தர ராமசாமியைப் போடலாம் என்று நான் எழுதியது சில சு.ரா பக்தர்களுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தியுள்ளது சு.ராவின் எழுத்தை படித்த பிறகும் அவர்கள் இப்படி இருப்பது விசித்திரம்தான். எம்..ஜி.ஆர் தன் படத்தில் நல்லவனாக ஏழைப்பங்காளனாக நடித்தால் நிஜ வாழ்விலும் அவர் அப்படியே என்று நம்பி ஏமாறும் பெரும் ரசிகர் கூட்டத்தின் பாமர மன நிலைக்கு ஒப்பானது இது. கிரீஷ் கர்னாட் மகளின் காதலனை கொலை செய்யத் துடிக்கும் வில்லன் அப்பாவாக நடித்தால் அவர் நிஜ வாழ்விலும் வில்லனாகிவிடுவாரா என்ன ?

கிரீஷ் கர்னாட் என்றதும் இந்த டைரியின் முதல் பத்தி விஷயம் மறுபடியும். ஒரு சிறந்த படைப்பாளி பணத்துக்காக வேறு துறையில் அசட்டுத்தனங்கள் செய்வதைப் பற்றி வள்ளுவர் எதுவும் சொன்னதாகத் தெரியவில்லை. சொல்லியிருந்தால் தெரிவியுங்கள்.

—-