நீ

ரஜித்

காதல் சிறகை
காற்றினில் விரித்து. . . .
உயிரையை நனைக்கும்
சுசிலாவின் ஊசித்தூரல் நீ

காற்றாகத்தான் உனைச்
சுவாசித்தேன்
ஏழு சுரங்களாய்
எப்படித்தான் ஆனாயோ

எழுத்துக்களாய்
சிதறிக்கிடந்தேன்
எனைக் கவிதையாக்கினாய் நீ

ஆறேழு நாள்
அடைமழைக்குப் பின்
சூரிய முகம் நீ

கத்தரி வெயிலைக் கழுவும்
கான மழை நீ

நாம் காதல் வளர்த்த
அந்த வேப்பமரம்
வெள்ளப் பெருக்கிலே
வீழ்ந்து விட்டதாம்
அழுதேன்
அந்த இடத்தில்
இப்போது கோயிலாம்
தொழுகிறேன்

‘ த ‘ ஆக இருந்தேன்
சுழியாக நீ இணைந்தாய்
‘ தீ ‘ யாகி எரிகிறேன்

காதலாய் ஒரு கவிதை எழுத
சிலருக்கு கற்பனை தேவை
சிலருக்கு அனுபவம் தேவை
எனக்குத் தேவை
கட்டை விரலாக நீ