கவிதைகள்

தேவமைந்தன்

அவன் அவள் அது – என்னும்….

வேதாந்தம் படித்தது போதும்

சித்தாந்தம் படி

என்றார் நண்பர். தத்துவ வித்தகர்.

நன்றாய்த் தேடினேன். கிடைத்தது.

சைவ சித்தாந்தக் களஞ்சியம்.

‘அவன் அவள் அதுவெனும்

அவைமூ வினைமையின்…. ‘

சூத்திரம் படித்தேன். மறுபடி. மறுபடி.

விளக்கமும் படித்தேன்.

மலைத்தேன்.

‘அவன் ‘ – சரி.., ‘அவள் ‘ – ம்..ம்.., அது எது ?

அறிவு மிக்கவர் பலரைக் கேட்டேன்.

சொற்களை அம்பாரமாகக் குவித்தனர்.

ஆகவே குழப்பமும் அதிகம் ஆனது.

எல்லோரை யும்தான் கேட்டோம்; இவனையும்

கேட்டே வைப்போம் என்றொரு சின்னஞ் சிறுவனை

அழைத்தேன். கேட்டேன்.

கேட்ட என் விழிகளை ஆழமாய் நோக்கினான்.

வினைக்கு எதிர்வினை மீண்டது போல

‘ம்..ம்.. ? தெரியாது தாத்தா..தெரியாது! ‘

ஓடினான், சிறுமியோடு விளையாட்டுத் தொடர.

ஒற்றைச்சொல்தான் ‘தெரியாது! ‘ –

தெரியாது இருப்பது அது.

ஒற்றைச் சொல்லைத் தவிர்ப்பதால் விளைவது

கற்றை கற்றைக் கூளமாய், விளக்கமே.

வெறுமை

வெறுமையை விரட்ட வழிகள் தேடினேன்.
வழிகளா இல்லை ? வந்தன வரிசையாய்.
கடற்கரை சென்றேன். கடலலை சுருண்டு
தடபுட லாக வந்தே கரையைத் தழுவி
நுரைவிரல் நுனிகளை நீட்டி
நண்டு வளைகளை நெண்டிக் கிளப்பி
எட்டும் வரை கைகளை நீட்டித் துழவி
மீண்டும் பின்னே உள்ளுக் கிழுத்தது.
திரும்பவும் மறுஅலை அதையே செய்தது.
திரும்பத் திரும்பப் புதிய அலைகள்
வந்து போயின. செய்ததே செய்தன.
சித்தத் திரைக்குப் பின்னே இருந்து
தலையை நீட்டிப் பார்த்தது வெறுமை.
தப்பித் தோடவே திரும்பினேன்.
ஆகா! அரசு விளம்பரம்.
‘அரிய நூல்கள். அரிய வாய்ப்பு!
அந்தவூர் இந்தவூர் எங்கெங் கிருந்தும்
அந்தப் பதிப்பகம் இந்தப் பதிப்பகம்
அந்த மொழியில் இந்த மொழியில்
இத்தனை இத்தனைத் தலைப்புகள்
இவரவர் எழுதிய இந்தநூல் அந்தநூல்.. ‘
விடுவேனா ? நாடினேன். தெரிந்தவர் தேடி
வணக்கம் பண்ணியும் தலையைச் சாய்த்து
‘விஷ் ‘ஷைச் செய்தும் அவரவர்க்கு ஏற்ப,
காலே அரையே முக்காலே மூணுவீசம்
பதவிக்கு ஏற்பவே புன்னகை வீசியும்
நகர்ந்தேன். அவ்வப் பொழுது காட்சியில்
பரப்பிய புத்தகம் பற்பல பார்த்தேன்.
அரைத்த மாவையே அரைத்தவை, அச்சில்
அழகு பூண்டுஉள் அடக்கம் அற்றவை,
கடைசி அட்டையில் கவனம் வைத்துநூல்
ஆசான் புகழை அவரே சொன்னவை,
தமிழைப் படித்த தகுதியால்
அவரவர் விரும்பிய வண்ணம் வகுத்த
திருக்குறள் உரைகள், சிரிப்பு
வரவே கூடாதெனக் கங்கணம் கட்டி
அங்கங் கிருந்து ‘அடித்த ‘
‘ஜோக் ‘குகள் நிரம்பிய ‘சொதசொத ‘ ‘புக் ‘குகள்,
ஜாதகம் சமையல் வாஸ்து பெங்சூயி
எண்ணியல் பெயரியல் மணியியல்..
எண்ணவே இயலா அத்தனை ‘டைட்டில் ‘கள்.
‘எத்தைத் தின்றால் பித்தம் தீரும் ? ‘
என்பது போல எதைவாங் குவது
எதைத்தான் படிப்பது ? குழப்பம்.
சித்தத் திரைக்குப் பின்னே இருந்து
தலையை மட்டும் அல்ல;
உடம்பையே வெளியில் கொண்டு வந்து
‘பப்ப ரப்ப ‘ எனக் கால்களைப் பரப்பி,
‘இப்போ தென்ன செய்வாய் மானுடா ?! ‘
என்றது வெறுமை. என்னதான் செய்வேன்..
‘வெடுக் ‘கெனக் கால்களில் விழுந்து,தாள் பணிந்தேன்.
சிரித்தது. பரிவாய்ப் பார்த்தது. சொன்னது.
‘நானே மையம். என்னைத் தவிர்க்க
உனது முன்னோர் பாடுகள் பட்டதால்,
காணும் சிற்பம் கேட்கும் இசைகள்
பூணும் புதுப்புதுப் புனைவுகள்
அறிவியல் வசதிகள் எல்லாம் வந்தன.
என்னைத் தவிர்க்க விரும்பினால்
போன போக்கில் போகும் போக்கை
விடுத்து ஆக்க வழிக்குத் திரும்பு! ‘
என்றது. ‘கற்பனை அடா,இது! ‘
என்கின் றீர்களா ? என்னதான் செய்வது!
இருக்கலாம். ஆனால் ஒன்றும்
அடாத கற்பனை அல்லவே ?
****
karuppannan.pasupathy@gmail.com