திண்ணை

ஸ்ரீபன்

இந்த நெடிய நீண்ட இருள்
ஏனக்கு பழகிப்போய்விட்டது

வுhழ்தலின் அர்த்தம் புரியாவிட்டாலும்
உயிர் வாழ்தலின்மேல் உள்ள சிறிய பற்று
ஏன்னையும் பதுங்கு குளிக்குள் தள்ளிவிட்டது

மரண ஓலங்களும்
மனிதரின் இழப்பும் கூட
எந்த தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்துவதில்லை
இப்போதெல்லாம்

தீர்ப்பு மரணமென எழுதியபின்
எதற்காகத் தாமதிக்கிறீர்கள்
தினம் தினம் மெல்ல மெல்ல
கொல்லவேண்டாமே

கொடிய சர்ப்பமொன்று
வானத்திலிருந்து
தனது தீ நாக்கால்
எனது பிரதேசமெல்லாம்
வாரிப்போகும் அந்த நாளுக்காய்
காத்திருக்கத்தொடங்கிவிட்டேன்

மரணதண்டனைக்கு முன்
ஒரு முறை கேட்பார்களாம்
கடைசி ஆசை என்னவென்று
அது நான் மீண்டும் பிறந்தால்

என் வயதுக்குரிய என் வாழ்க்கையை
தந்துவிடுங்கள்

எப்போதும் சிரித்த முகம்கொண்ட
மனிதர்களிடையே
மரணபயமற்ற தெருக்களினுடாக
குதூகலமாய் ஓடவேண்டும்

சாப்பிட இருந்தும் மறுக்கும் குழந்தை
நிலாச் சோறூட்டும் அம்மா
பறவைகள் மட்டுமே பறக்கின்ற வானம்
திருவிழா காலத்துக்கு மட்டும் வெடிச்சத்தம்

எல்லைகளற்று பறந்துNபுhகும் வானம்பாடி போல
பாடசாலைவிட்டு பாய்ந்து போகும் சிறிய மனிதர்கள்

பயமென்ற வார்த்தையும்
பசியென்ற வார்த்தையும்
கேட்காத பூமியில் நான் பிறக்கவேண்டும்
மீண்டும் தமிழனாய்

நிலாவைப் பிடிப்பதோ முகில்களுக்குள் பறப்பதோ
வானவில்லில் கலந்து கரைந்து போவதோ
எனது ஆசை இல்லை
சாதாரண வாழ்க்கைகூட கனவுதான் எனக்கு

கொடிய சர்ப்பத்துக்காய்
காத்திருக்கத் தொடங்குகிறேன்

புஷ்பா கிறிஸ்ரி

திரும்பிப் பார்க்கிறேன்
கனவு தெரியவில்லை..
தெரிந்தால் நிச்சயம்
அந்தக் கவுதாரி, காக்கை, ஆட்காட்டி
கத்துவது என் காதுகளில் கேட்கும்
குளத்துக்கருகில் குந்திக்கொண்டிருக்கும்
கொக்குக்கு மீன் கிட்டுமோ
நிச்சயம் என் கண்களில் கொக்கு தெரியும்
அது என் ஊர்பற்றிய கனவு தான்
தொடரட்டும் என்று நினைத்துத்
திரும்பிப் படுத்தேன்
தூக்கம் கலைந்து விட கனவு பறந்து விட
கண்கள் தூங்க மறுக்க
ஏக்கம் நெஞ்சை நிறைக்க
மீண்டும் அந்தக் கனவு வருமா ?
வயல்வெளிகளில் தெரிந்த பச்சை நிறமும்
அங்கே கண்ட பச்சை அலைகளும்
கடற்கரை அருகில் தெரிந்த வெள்ளை அலையும்
காலாற நடந்த ஈர நிலமும்
மண்ணில் கால்பதித்த போது
வந்த மனச்சாந்தியையும்
என் கனவு கலைந்து
அழித்து விட்டதே!
மீண்டும் வருமா என் கனவு
கண்களுக்குள் தெரிந்திடுமா
காட்சிகள் மறையாமல்
மீண்டும் வந்திடுமா ?