கவிதை

மாலதி

கொழகொழத்த ஒரு கவிதையைப்
பலநாளாகச் சீரமைத்து வருகிறேன்
என்னோடான அதன் பகை காரணமறியாதது.
என்னை மலைமேலிருந்து குப்புறத்தள்ளியும்
தீமிதிப்பாதங்களில் சுத்தியல் உந்தின
ஆணிப்பாய்களில் பல்லிளித்தும் என்
புன்னகைகளை விலை தள்ளி விற்றுத்தீர்த்தது.
நெடுநாளாக நான் நாத்திகவாதி
நம்பிக்கைகளின் வித்தெல்லாம் வெந்தபின்
தானே என் தோட்டங்களைச் சேர்கிறது ?
என் வண்ணங்களை மொழிகளை வாசலில்
இறைத்தபின் உள்ளிருக்கமுடிந்தது
அல்லது தீபங்களை மணிப்பரல்களை
வெளிவந்தபின்பே நிரல் படுத்த
முடிந்தது.அதற்காகக்
கிணறுகளைப் பாதைகளில்
தோண்டி விட முடிவதில்லை.
அடுப்புகளும் எரிவதில்லை
வீதிகளில்
மழை பெய்யக் காத்திருப்பேன்
கூரையோரங்களிலாகிலும்.
தொனிக்கின்ற பறவைகளின்
சிறகுகளால் வாழ்வேன்.
கிறுக்கிக் கிறுக்கிச் சில
சூத்திரங்களால்
செயற்கை முத்துக்களைப்
பெற்றுப் பூரிப்பேன்
எனினும் ஒரு கவிதை
ஒற்றைக் கவிதை எனக்கென்று
இல்லாமலே போனதே!
அது நிச்சயம் கவிதை தான்..

———————————————-
malti74@yahoo.com