சூழ்வெளிக் கவிஞர் வைகைச் செல்வியின் கவிதைகள் நாற்பது -3 (சென்ற வாரத் தொடர்ச்சி)

சி. ஜெயபாரதன், கனடா

---

‘சுற்றுப்புறத் தூய்மையை முதலில்

கற்றுக்கொள்!

பிறகு கற்றுக்கொடு!

இல்லாவிடில்,

நம் கல்லறைகளை

நாமே கட்ட ஆரம்பிபோம்! ‘

‘நட்பு ஓர் கண்ணாடிக் கிண்ணம்! எந்தக் கைபட்டும் அது உடைய வேண்டிய தில்லை! சொந்தக் கரங்களே சில வேளைகளில் அதைத் தவறப் பார்க்கின்றன! ‘

‘செந்தீ யணைக்க நீருண்டு!

சினத்தீ யணைக்க யாருண்டு ?

வைகைச் செல்வி

‘மங்கையராகப் பிறப்பதற்குப் பெரும்

மாதவம் செய்திட வேண்டு மம்மா! ‘

என்று பாரதி பாடினார்.

ஆனால் வைகைச் செல்வி பெற்ற தாயைப் பார்த்துப் பெண்ணைப் பெறுவதற்கு நீ மாதவம் செய்யத் தேவையில்லை என்று எதிர்வாதம் புரிகிறார்! பெண்ணென்று உளவிப் பெண்கருவை நீக்கும் கண்ணிய மனிதர் வாழும் இந்தியாவில் பெண் குழந்தை பிறப்பதே பாபமாகக் கருதப்பட்டுப் பெண்டிர் எண்ணிக்கை ஆண்டு தோறும் குறைந்து வருகிறது.

என் தாயே! ..

என்னைப் பெற நீ

மாதவம் செய்திருக்கத்

தேவை யில்லை!

அந்தக் கூட்டத்தில்

எந்தன் பிரிய நண்பன் இருக்கிறான்.

பகற் பொழுதினிலேயே

அவனுடன் நானமர இயல வில்லையே!

(ஆனால்) இவ்விரவில்… ?

அவன் ஓர் ஆணாம்!

நானோர் பெண்ணாம்!

என் மனத்தின் ஆண்மை

யாருக்குப் புரியும் ?

ஆதாமுக்குப் பிறகு ஆடவனு மில்லை!

ஏவாளுக்குப் பிறகு பெண்டிரு மில்லை!

இது இங்கே யாருக்குப் புரியும் ?

நட்பு, சுமை, சுயநலம், மெளனம்!

‘நட்பு ஓர் அழகிய கண்ணாடிக் கிண்ணம்! அது ஓர் அற்புதச் சித்திரக் கிண்ணம்! ஆனால் எளிதில் உடைந்து ஒட்டாமல் போகும் கண்ணாடிக் கிண்ணம் ‘ என்று ஓர் இனிய சிறு கதையைத் தன் கவிதை ஒன்றில் கூறுகிறார் நமக்கு.

ஒரு முரட்டுக் குதிரை முட்செடி ஒன்றை மிதித்த பின் கூறுகிறதாம்: ‘தளிர்ச் செடியே! உனது முள் என் காலை யிடறிக் காயப் படுத்தியது; எனக்கு வலித்தது உண்மைதான்! ஆனால் அந்த முள்ளில்லா விட்டால், நான் உன்னைக் கடந்தல்லவா போயிருப்பேன், ‘ என்று தணிவாய்ச் சொன்னது.

குதிரைக் கால் நசுக்கிய முட்செடி கால்பட்டுக் கசங்கினாலும், கசிந்த இலைகள் ஒளியுடன் பலபலக்க, ‘குதிரையே! உன்னைத் தெரியாமல் குத்தி விட்டேன் நான். மன்னித்துவிடு என்னை ‘ என்று கனிவாய் சொல்லியது.

குதிரை வெட்கத்துடன் தலைகவிழ்ந்து, ‘தளிர்ச் செடியே! நானும் உன்னைத் தெரியாமல் மிதித்து விட்டேன், என்னை நீ மன்னித்து விடு ‘ என்று பணிவாய்ச் சொன்னதாம்.

இதுதான் நட்பு என்று தன் குட்டிக் கதையில் சுட்டிக் காட்டுகிறார், வைகைச் செல்வி. ‘நட்பு ஓர் கண்ணாடிக் கிண்ணம்! எந்தக் கைபட்டும் அது உடைய வேண்டிய தில்லை! சொந்தக் கரங்களே சில வேளைகளில் அதைத் தவறப் பார்க்கின்றன! அவனும் நானும் ஆணும் பெண்ணுமாக அல்லாமல், என்றென்றும் தோழர்களாய், அருகருகே நிற்கிறோம்! ஆயினும் எங்களுக்குள் ஓர் சிறு இடைவெளி, முகக்கண்களின் இடைத்தூரம், எமக்கு நடுவில்! அச்சிறு அகலத்திலே காலநதி கரை புரண்டோடுகிறது, ‘ என்று ஆண்-பெண் இடையே நேரும் புனித நட்பைப் பற்றி அழகாகப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறார்! கணவனின் பிணைப்பிலோ, நண்பனின் உறவிலோ அல்லது ஆண்-பெண் நட்பிலோ பழக்க, வழக்க முறைகளில் பிரச்சனைகள் ஏற்படாமல் இருப்பது வெகு வெகு அபூர்வம்! பிரச்சனைகள் தீவிரமாய்ப் பற்றி எரியாமல் இருப்பதற்கு யாராவது ஒருவர் ஊமையாகவோ, செவிடாகவோ அல்லது குருடாகவோ இருக்க வேண்டும்! குதிரையும், முட்செடியும் எதிர் எதிரே நின்று தானிழைத்த தவறை உணர்ந்து வருந்தி, மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்வது, ஒரு மகத்தான சமூகக் காட்சி! மெய்யான தம்பதிகளோ, நண்பர்களோ அல்லது உறவினர்களோ யாரும் அவ்வித அமைதி வழியில் பிரச்சனைகளைத் தீர்த்துக் கொள்வது அபூர்வம்!

வாழத் தெரியாத தோழன் ஒருவனுக்கு, ‘மெளனம் ‘ என்னும் கவிதையில் பெண்ணொருத்தி ஓர் ஊசி போடுகிறாள். அவனுக்கு கடிதத்தில் என்ன எழுதுவது ? புறக்கணிக்கும் தன் மனதை எழுத்தில் தோழனுக்கு எப்படிக் காட்டுவது ? கண்ணெதிரே காணும் போது, உறவை முறிக்கப் போகும் பெண்ணொருத்தி எப்படி அதைத் தெரிவிப்பாள் ?

நானுனக்கு

என்ன எழுத வேண்டுமென்று

தெரியவில்லை!

ஆனால் (உனக்கு)

என்ன எழுதக் கூடாதெனத்

தெரிகிறது!

உன்னிடம் நான்

என்ன பேச வேண்டும் என்று

இதுவரையில் தெரிய வில்லை!

ஆனால் (உன்னிடம்)

என்ன பேசக் கூடாதெனத்

தெரிகிறது!

அதனால்தான் நீ

நேரில் இருக்கையில் பேசாமலும்,

தூரப் போய்விட்ட பிறகு

எழுதாமலும் இருக்கிறேன்!

இவ்விதம் வாழத் தெரியாத தோழன் மீது வாளெடுத்து வீசாமல், எளிய வாதத்தின் மூலமாக மெளன ஊசி போட்டு வெளியே தள்ளும் பெண்ணை எவராவது பார்த்ததுண்டா ? தோழனைக் காயப் படுத்தாமல், ‘போயொழி, திரும்பி வராதே ‘ என்று புறக்கணிப்பதை இத்தனை மென்மையாக, மெழுகு மொழியில் எந்தப் பெண்கவி சொல்லி யிருக்கிறார் ?

‘உறவு என்றொரு சொல்லிருந்தால், பிரிவு என்றொரு பொருளிருக்கும், ‘ என்று கவிஞர் கண்ணதாசன் வெள்ளித் திரைப் படமொன்றில் பாடல் புனைந்தார். பிரியப் போகும் நண்பன் ஒருவன் தனது தோழி மீது பூவை வீசி விட்டாலும், பூவிலுள்ள முள் அவளது கண்ணைக் குத்தி விடுகிறது! அவன் அவளிடம் சொல்லாமல் போகிறான். பிரிவுத் துயரைச் சிறிதும் காட்டிக் கொள்ளாமல் மிருகத்தைப் போல் நீங்குகிறான். அதைக் கண்டு மனம் வருந்துகிறாள் ஒரு மாது! படிப்போர் நெஞ்சைத் தொடுகிறது, அவரது பாடலின் பரிவு வரிகளும், ஊசிமொழி நடையும்!

நண்பனே!

எந்நேரத்திலும், எதற்காகவும் நீ

என்னைப் பிரிந்து போகலாம்! அது

உன்னுடைய சுதந்திரம்!

பிறரைப் போல நீயும்,

என் மீது

கல்லெறியலாம்! ….

என்னைக்

காயப் படுத்தலாம்!

கூழாங் கற்கள் முதல்

பாறாங் கற்கள் வரை, எனக்குப்

பரிச்சயமே!

அன்பின் மிகுதியால்

பளிங்குக் கற்களை வீசியவரும் உண்டு!

ஆனால்

உனக்கு உரிமை அதிகம்..!

நண்பனே! நீதான்

கதவைத் திறந்து

(என்னை) எட்டிப் பார்த்தாய்!

ஆச்சரிப் பட்டாய்!

அன்பு காட்டினாய்!

முகம் தெரியாத போதும்,

பெயர் சொல்லி அழைத்தாய்!

பிறகென்ன ?

எல்லா வற்றையும், நீயே மூடலாம்!

ஆயினும்

நீ திறந்தது சாளரக் கதவுதான்!

யாரென்று அறிவதற்குள்

பிரிந்திட்டாய்!

கற்களை வீசியவர்

மத்தியில்

நீயோ பூவை வீசினாய்!

முள்ளொன்று

கண்ணில் தங்கி விட்டாலும்,

என்னில்

ஒருகணம் மென்மை (உணர்ச்சி)!

கண்ணிமைக்க மறந்தது

என் குற்றம்தான்!

என்னைப் போல் நிறமுடைய

அத்தூதனைத் தவிர

வேறெவனும்

எனக்குச் சொந்த மில்லை!

சொல்லாமல் பிரிந்திட்டாய்!

தண்ணிலவும், செங்கதிரும்

யார் அழைத்து வந்தன ?

யார் சொல்லிப் போயின ?

நீயும் பிரிந்து செல்லலாம்,

அது உன் சுதந்திரம்!

என்று கசப்பு மொழிகளை உதிர்த்து, நண்பனுக்கு நிரந்தர ஓய்வை அளிக்கிறார், வைகைச் செல்வி!

சினமென்னும் கொல்லியைப் பற்றிக் கூறும் போது, ஒளவை மூதாட்டி போல் முதுமொழியில் கூறுகிறார்:

செந்தீ யணைக்க நீருண்டு!

சினத்தீ யணைக்க யாருண்டு ?

என்று தீப்பறக்கச் சொல்லும் சொற்கள் மனப்பாறையில் அழுத்தமாகப் பொறிக்கப் படுகின்றன!

எரிமலை வெடிக்க

அக்கினிப் பொறிகள்

சரமாய்ச் சொரியும்! …

மல்லிகை பந்தலில்

அனற் கங்குகள்! …

வெள்ளை உள்ளம்,

மெல்லிய தளிர்க்கொடி எல்லாம்…

கோபத் தீயில் ..

உருகி யோடும்! …

அறிவு மயங்கி, ஆன்மா மறைய

உணர்ச்சிக் கொதிப்பில்… ஆட்டம் போடுது

மனித மிருகம்!

வேரை அழிக்கும் செந்தீக்கு

உன்னில் அசையும்,

உயிர்ப்பூத் தென்றலைச்

சுவைத் தறிய வழியேது ?

தொழிற் துறைகளில் பெண்டிர் பணியாற்றும் போது, அவர்களுக்குப் பதவி உயர்வுகள் என்பது பாலைவனக் கனவுகளாய்ப் போவதைப் பற்றி ஒரு கவிதையில் வருந்துகிறார். ஆடவருக்கு ஊழியப் பயிற்சி அளித்த மூத்த அனுபவப் பெண்ணுக்கு முன்பாக, அதே வாலிபர் பதவி உயர்வு பெற்று அதே பெண்ணுக்கு அதிபதியாக ஆவது, ஆடவர் உத்தியோக உலகில் வழக்கமாக நேரும் அதிர்ச்சி நிகழ்ச்சிகள்.

ஆண்டுகள் பலவாய் ஓடி…ஓடி

இறுதியில்

(பதவி உயர்வென்னும்)

அந்த ஏணியை அடைந்தேன்!

கூரிய கற்களும்… கொடிய முட்களும்

குத்திக் கிழித்தும்

(உயர்ச்சி நோக்கி ஆவலாய்)

ஓடிய கால்கள் ….!

ஏணியின் உயரம்

அயர்ச்சியை அளிக்க ….

புத்துயிர் பெற்றுக்

கண்களைத் திறந்தேன்!

காலை எடுத்து

முதற்படி வைப்பதற்குள் ….

என்னைத் தாண்டிச்

(சென்றன) சில காகங்கள் ….

கழுத்தில் சலங்கையுடன்,

காலில் எலியுடன்,

ஏணியைத் தள்ளி

(என்னையும் மிதித்துக் கொண்டு)

இடத்தை நிரப்பின!

என்று மனவேதனைப் படுகிறார்!

(தொடரும்)

++++

வைகைச் செல்வியின் ‘அம்மி ‘

கவிதைத் தொகுப்பு, காவ்யா வெளியீடு,

[முதல் பதிப்பு: டிசம்பர் 2002], விலை ரூ.40

14. முதல் குறுக்குத் தெரு, டிரஸ்ட்புரம்,

கோடம்பாக்கம், சென்னை: 600 024

++++

jayabarat@tnt21.com [S. Jayabarathan (March 27, 2006)]

Series Navigation

---