திண்ணை

நட்சத்திரவாசி

உயிரின் நந்தவனத்தைக் கொளுத்திப்
போகுமிந்த தென்றல் காற்றுக்கு
அந்தியில் ஏனிந்த பாளும் நிறம்
அதன் நறுமணத்தின் புகைச்சுடர்
கண்களில் தீபமேற்றுகிறது ஒருநாள்
மறுநாளோ கொடும்பனி இழைத்து
மேனியின் வெப்பக்காட்டுக்குள்
போர்கோலம் செய்கிறது
உனது மூச்சுக்காற்றை மெல்ல இறக்கி
வசியம் செய்கிறதன் சப்த நாடிகள்
திரவநீர் கனவுகளை கோப்பைகளில்
நிறைத்து என்னை இன்றிரவு விருந்துண்ண
அழைக்கிறாய்
அதன் போதையின் வர்ணஜாலங்களில்
விரிகிறது நம் உலகம்
தொடுமொரு தூரத்தில்
கையளவு கோப்பையும் தள்ளாடி போகும்
மணல்திட்டுகளில் ஊழி தீயை எரித்து
காத்திருக்கிறது உன் பொழுது
காற்றை நீ நகங்களால் கீறி
ராகங்களை மெல்ல எழுப்புகிறாய்
இனிய நாதங்கள் தாரை வார்க்குகையில்
காற்றின் கரம் பிடித்து நடனம் ஆடுகிறாய்
தனிமையில் உயிர்கோலம் இழந்து
முகம் வாடிய கந்தக கண்களை
பார்க்க நாட்டமில்லாது
புயலாய் மாறி பெரும் புழுதியை
இறைத்து சாம்பலாக்கினாய் இவ்விரவை.