திண்ணை

லதாமகன்

ஒரு இரவின் சுடுகாட்டில்
வெட்டியானாய் அமர்ந்திருக்கிறேன்
என்னைச் சிதறிக் கிடக்கும்
நினைவின் பிணவீச்சம் அடைக்கும்
நாசி உறிஞ்சப்படும் சப்தம்
அடுத்த வீட்டுக்காரனுக்குக்
கேட்டு விடாமல்
பார்த்துக் கொள்கிறேன்
எனைச் சுற்றியும்
வெறியுடன் வெறித்திருக்கும்
கவிதையேனும் கனவுகள்
நினைவின் பிணங்களை
தின்று செரிக்க
மூளையின் மூலையில்
பத்திரமாய் மீண்டும்
எழுந்துவிடாமல் புதைத்துவிடும்
எதுவுமின்றி எரித்துவிடும்
என் தொழில் திறமையில்
விடிகிறது மீண்டும்
நினைவின் பிணங்கள் விழும் காலை

parama4u@gmail.com –