திண்ணை

சித்தாந்தன்

கருணையைக் கோரி நிற்கின்றன

எல்லா வாயில்களும் மூடப்பட்டுவிட்டன

இறுதிப் போர் என அச்சிடப்பட்ட

கடதாசிகளில் சதைக்குவியலாய் மனித உடல்கள்

தம் குழந்தைகளின் பிஞ்சு விரல்களை

கண்களில் ஒற்றி அழும் தாய்மாரின் குரல்கள்

எரிகிறது நெடுநிலம்

பதுங்கு குழிகளுக்குள்

பகல்களும் இரவுகளும் முடங்கிக்கிடக்கின்றன

கைவிடப்பட்ட மனிதர்களின் விதி

காலத்தின் கண்களில் ஊனமாய் வழிகிறது

ஓங்கியெழும் அவலத்தின் குரல்கள்

அடவிகளில் மேவியெழுகையில்

விமானங்கள் வீசிச்செல்கின்றன குண்டுகளை

இறுதிப்போர்

சனங்களைத் தின்று புன்னகைக்கிறது

தெருக்களில் சிதறிக்கிடக்கும் சடலங்களை

புதைக்க மனிதர்கள் தெருக்களுக்கு வரவில்லை

இறுதிப்போர்

யார் யாருக்காக நிகழ்த்தும் போர்

வற்றாத பெருங்கோடையின் தகிக்கும் முகத்தில்

கேலிச் சித்திரமாய் ஒட்டிக்கிடக்கிறது

இறுதிப்போர்ப் பிரகடனம்

தளிர்களும் புலுண்டி மணக்க

போரின் மிதப்புடன்

மாமிசங்களை மோகிப்பவனின் கண்களில்

குரூரம் தெறிக்கிறது

வார்த்தைகளால் அழுது தீர்க்க முடியாப்

பெருந்துயர் படர்ந்திருக்கிறது பெருநிலமெங்கும்

டாங்கிகள் உழுது செல்லும்

பசுந்தரைகளில்

உருக்குலைந்திருக்கிறது வாழ்வு

யாரின் கண்ணீரை யார் துடைப்பது

எவரின் சடலத்தை எவர் புதைப்பது

எவருடைய கருணையும் கண்டுகொள்ளப்படவில்லை

வெற்றிகளின் மாயையில்

மூடுண்டுகிடக்கிறது மனித அவலம்

பசித்த வயிறுகள்

பாலுக்காக கதறும் குழந்தைகள்

உறவுகளை காவுகொடுத்து விட்டு

அழுது புலம்பும் மனிதர்கள்

யாருமே கண்டுகொள்ளப்படவில்லை

தொடர்கிறது போர்

சனங்களைக் கொன்று

நிலங்களை மீட்கும் போர்

கருணையைக் கோரி நிற்கின்றன
கண்ணீரின் குரல்கள்