கவிதைகள்

செந்தில்குமாரன்

---

உள்ளூரத்தேடிய உணர்வுகள்

இப்போதெல்லாம்

உள்ளிருக்கும் உயிர்வரை

உற்று –

இயல்பு சிறிதும் பிறழாமலே

உற்று உற்று

நோக்கிடினும்

உண்மைகள்

புரிவதில்லை

என் மனவெளியின்

ஒற்றையடிப்பாதையில்

ஓராயிரம்

ஆண்டுகளாய் பயணித்தும் – மன

வெளிச்சம் காண இயலவில்லை

அருந்துகிற நீர்

நிச்சலனத்தினூடேயும

நித்தமும்

நித்திரைத் தருணங்களிலூடேயினும்

என்னுடம்பில் – ஒட்டுவதில்லை

என் சுவாசக்காற்று

என்னுள் – சுதந்திரமாக

சுற்றுத்திரிந்திடினும்

உயிரை உண்மையோடு

உரசுவதில்லை

கண்ணிமை கூட

அதன் உள்ளூரத் –

தூங்காதென் கண்களை

தொட்டுத்தழுவுவதில்லை

ஆன்மாவின் ஆதிக்கமற்ற

அந்தரங்கங்களை

என் சிந்தையெங்கிலும்

சேதாரத்தோடு சிந்திய –

மிச்சங்களாகக்கூட

சேமிக்க முடியவில்லை

எனக்குள்ளே – எங்கெங்கு

நோக்கினும்

எட்டுத்திசை எழுகடலென்று

உள்ளூரத்தொலைந்து

உன்மத்தம் பிறழ்ந்து

திரிந்திடினும்

நான் யாரென்ற

நமத்துப்போன நிந்தனைகள்

எனக்கே புரிவதில்லை

---

மரணிக்கத்தெரிந்தவன்

நீர் அருந்தும

நீர் இருந்தும் – நீந்தமுடியா

மீன் அவனே

.

தேன் எனவிருந்தும்

தேனிருந்தும்

தேற்றவியலா

வண்ணத்துபூச்சியானவன் அவனே

.

சிறகு இருந்தும்

சிறகென உருவமிருந்தும்

பறக்கவியலா சிறு

பறவை அவனே

.

வெளிதனில் தவழ்ந்தும்

ஒளியினையுண்டும்

காணவியலாக் காட்சி்

அவன்

.

காற்றில் பிறந்தும்

காற்றிருந்தும்

சுவாசம் தொலைத்த

அபலை அவனே

.

நினைவாய் இருந்தும்

நினவினைச்சுகித்தும்

நிந்திக்கத்தெரியாதவன்

அவன்

.

உணர விருந்தும்

உணர்விருந்தும்

உண்மை தொலைத்த

பேதையவனே

.

இறையே

நீ அவனுக்கு

ஒளி யளித்தாய்

அவனோ

அதை இருள் –

வெளியினில் தொலைத்தான்

அவனும்

இருளெனத் தொலைந்தான்

.

நீ

அவனுக்குத்தாய் –

உயிரெனச் சுகித்தாய்

அவனோ

மரணத்தை

துணைக்கழைத்திருந்தான்

அதனையே

மணந்திருந்தான்

அதனுள்ளே

என்றென்றும் உறைந்தான்

---

தீயிலிட்ட மனது

யாராவது என் மனதிற்கு

தீ வைத்து விடுங்களேன் !

தீ வைத்து விடுங்களேன் !!

என் மனது

பல்லாண்டு பல்லாண்டு

பல கோடி நூற்றாண்டு – என்னைக்

கொன்று கொண்டே இருக்கிறது ! – பசியாய்

தின்று கொண்டே இருக்கிறது !! –

என்னில் உருவகித்து –
என்னையே
முடமாக்கியது

எனக்காக உயிர்த்து
என்னையே நீர்த்தது !
.

அதற்கு நீரூற்றி வளர்த்தவன் நான்
விஷ வித்துக்களையே அளித்தது அது!

தீபமேற்றி வளர்த்தவன் நான்
என் கைகளை கருக்கி விட்டது அது!

காறறு் வீசியவன் நான் – என்
சுவாசத்தையே சுருக்கியது அது!

அதனைக் கண்டறிந்தவன் நான்
என்னையே தொலைத்து விட்டது அது!

பறக்கக் கற்றுத்தந்தவன் நான்
என் சிறகுகளையே வெட்டிவிட்டதே!

விழி தந்தவன் நான் – என் வாழ்வதனின்
ஒளியணைத்து விட்டது அது!

.

எனவே

என்

அடையாளங்களின் மிச்சங்களை

எந்தன் வாழ்வின் எச்சங்களை

அதன் உச்சங்களை – எவ்வித

அச்சங்களின்றி

நிரட

யாராவது என் மனதிற்கு

தீ வைத்து விடுங்களேன்!

---

செந்தில்குமாரன்
ஹைடல்பர்க் – ஜெர்மனி

Series Navigation

---