கவிதை

வ ஐ ச ஜெயபாலன்

பயிரோ மழைக்கேங்கும்
பாலையோ நதியிடம் யாசிக்கும்
ஏழையின் காவியங்கள்
உயிர்த்திட உன்னிடம் கையேந்தும்

உயிரினில் இனித்திடவும்
உருக்கிடும் துயரெலாம் கருகிடவும்
யாழினை எடுத்தேனடா கண்ணா இனி
நதியென பெருகட்டும் கவிதை என்றாய்
என் வாழ்க்கையின் தவப்பயனே சொன்ன
மந்திர வார்தைகள் மறந்தனையோ.
வானுக்குள் மதிபோல அந்த
மதியினுள் சுடரும் செங்கதிர்போல
உன் யாழுக்குள் தேன்போல என்
ஊனுக்குள் உயிரானாய்
உள்ளத்துள் ஒளிர்கின்ற கவியானாய்
வீணுக்குள் தள்ளுவையோ என்னை
விளக்கென தூண்டி நீ அருளுவையோ

—-

visjayapalan@yahoo.com